To mugolskie miejsce... albo raczej na takie wygląda. Można zrobić tutaj również magiczne tatuaże!
Ceny tatuażu: - Tatuaż zwykły 20G - Tatuaż zmieniający kolor (trzy kolory) 40 G - Tatuaż poruszający się w miejscu (jak zdjęcie) 50 G - Tatuaż poruszający się po całym ciele 70 G - Tatuaż zmieniający kolor w zależności od nastroju 100 G Jeśli chcesz np. tatuaż zmieniający kolor i poruszający się w miejscu płacisz 90 G, czyli sumujesz odpowiednie kwoty. Można tu zrobić również dowolny piercing!
Teleportowała się wraz z Ann przed studio, jeszcze trzymając dłonie na jej oczach. - Kochanie, prawda, że niedawno miałaś urodziny? - rzekła przy jej uchu, dotykając ustami jej płatek - Teraz czas na mój prezent... Chciałam, abyś go zapamiętała... I wydaje mi się, że to dobry pomysł, jednak jeśli się nie zdecydujesz... Zrozumiem - wzięła dłonie z jej oczu, ukazując salon z bilbordem "salon piercingu i tatuażu". Całe wnętrze było zachowane w czerni i czerwieni. Ktoś się musiał nieźle napracować. Po prawej stronie na szklanej ścianie wisiało wiele wzorów na zdobnictwo ciała. Zaś po lewej kolczyki. Na środku pod samą ścianą stały czarne, skórzane sofy. Zastanawiała się, czy lepiej byłoby dać zielone akcenty na uspokojenie zamiast czerwonych. Wszystko było utrzymane w sterylnym porządku, a prace tatuażystów aż zachęcały do odważnego czynu! Uśmiechnęła się do niej, ujmując jej dłoń - I jak?
Kiwnęła głową na tak i i dalej przegądała katalog. Po kilku minutach gościu zza lady powiedział jej, ze można już zacząć. Usiadła więc na krześle przed mężczyzną o nie małych rozmierach z igłą w ręce. Elena wytłumaczyła mu jak ma wygladac tatuaż i zaczęło sie. Przez ładne 2-3 godziny siedziaął mprzed tym mężczyzną robiąc co jej kazał i patrząc się na Davida.
PYK Namida i Simon pojawili się przy Studiu tatuaży. Simon modlił się aby tym razem nie zebrało mu się na wymioty tak jak zazwyczaj po teleportacji. Gdy był pewien że nie grożą mu żadne szaleństwa żołądkowe pociągnął swojego chłopaka w stronę wejścia. generalnie był z siebie bardzo dumny, że udało mu się ich teleportować. Studio było dziś wyjątkowo puste nie licząc tatuażysty który prowadził jakąś cichą dyskusje przez telefon. Chłopak jak to miał w zwyczaju rozejrzał się p pomieszczeniu i podszedł do tablicy korkowej na której były poprzyczepiane różnej maści projekty od kucyków pony po mroczne czaszki. Simon patrzył zafascynowany na to wszystko wyobrażając sobie poszczególne wzory na skórze z zamyślenia wyrwał go głos dziewczyny ubranej w obcisły top z którego niemalże wylewały się jej piersi barwie wytatuowane z resztą jak reszta ciała: -Czy mogę wam w czymś pomóc?- zapytała patrząc na nich uważnie. Simon walczył ze sobą aby nie gapić się w jej dekolt wiec szybko wyjął z kieszeni kartkę ze swoim rysunkiem objaśniając: -Chciałbym mieć to tutaj-pokazał palcem na swój lewy nadgarstek.- Żeby miał max 7 centymetrów i był czarno biały…Da się tak?- spojrzał w oczy dziewczyny które były… fioletowe! -Myślę że tak, zapytam szefa od tatuaży. A dla Ciebie co?- zapytała Namidę pochylając się w jego stronę przez co jej biust omal nie wyskoczył na wierzch.
(ej! ja i David też t jesteśmy, więc jak prawie pusto?) Siedziaął na tym stołku już chyba z dobrą godzinę, a dopiero miała zrobione kontury. Nagle ktoś wszedł do salonu. Jakiś dwuch chłopaków. Zaraz, zaraz... czy to nie byli przypadkiem uczniowie Hogwartu? Patrzyła na nich uważnie i mało nie parsknęla śmiechem widząc mine pierwszego z chłopaków (Simona) na widok dekoldu dziewczyny zza lady. Chłopak, który ja obsługiwał skończył już zmianę, a na jego miejsce przyszla ta tu.
Namida zachwiał się na nogach... Teleportował się już kiedyś, ale nie za często, sam jeszcze nie opanował tej zajebiaszczej sztuki... Chwycił mocniej dłoń Simona, chcąc się upewnić, ze obaj przenieśli sie w całości. Już za chwilę byli w środku, a Simon pokazywał tamtej dziewczynie swój wzór. On sam od niechcenia przyglądał się wystrojowi w studio. Oczywiście nie uszło uwadze Namidy spojrzenie, jakie oboje sobie rzucali, więc o mało nie syknął, kiedy dziewczyna zwróciła się do niego. - Kolczyk, w wardze, dolnej. - powiedział szybko, wyniosłym głosem, patrząc na nią z wyższością. Pff, nie będzie się z nią spoufalał. Kiedy dziewczyna odeszła, dźgnął Simona palcem pod żebra, wychylając się do niego, sycząc cicho przez zęby - Co to za wpatrywanie się w cycki, hm? Nie na mojej zmianie, Kochany. Tu się patrz. - odsunął się, i już nie mogąc powstrzymać uśmiechu, wskazał na swoje oczy. Nie były może zbyt interesujące, ale to nimi powinien się teraz Krukon zajmować. Nie wiele myśląc (jak zwykle) wychylił się do przodu, cmokając szybko Simonowe wargi. Upewnił się oczywiście jednak, czy owa wytatuowana lejdi to widziała.
Z ust Simona wyrwało się krótkie "auł" bardziej z zaskoczenia niż z bólu. Już chciał zacząć się tłumaczyć... Gdy usłyszał słowa Namidy i nie mógł powstrzymać uśmiechu: -To Ciebie kocham najbardziej-patrzył głęboko w oczy swojego chłopaka i chcąc dać potwierdzenie swoich słów czynami pocałował go nieco za długo jak na miejsce publiczne ale miał to teraz w nosie. Gdy wreszcie oderwał się od Ślizgona spojrzał jak gdyby nigdy nic na dziewczynę i zapytał: -I co będzie z moim tatuażem?-uniósł nieco brew czekając na odpowiedź. Dziewczynę najwidoczniej nieco zamurowało,ale zaraz się otrząsnęła i powiedział szybciej niż mówiła jeszcze parę minut temu: -Szef jest teraz zajęty,wiec musicie chwile poczekać-wskazała palcatem na kanapę i zniknęła za drzwiami.
Namida tylko prychnął cicho pod nosem, jednak nie mógł powstrzymać uśmiechu. To, że on raz na jakiś czas flirtował z kimś, to nie znaczy, że Simon też może, o! Kiedy usiedli na kanapie, od razu chwycił dłoń chłopaka, bawiąc się jego palcami, wyginając je lekko, ale nie boleśnie... Przynajmniej póki nie wpatrywał się w nikogo. - Wiesz, myślę, czy jednak nie zrobić tego tatuażu... Na karku w sensie... Ale zamiast mojego imienia, wytatuował bym "miłość"... Wiem, że to trochę żałosne i "zwyczajne"... ale tak mi teraz przyszło do głowy. Albo... albo kwiat wiśni, na nadgarstku... Co o tym myślisz? - spytał, ze szczerym zainteresowaniem... Szczerym, bo starał się mimo wszystko nie polegać na niczyjej opinii. Ale Simon mógł mu akurat pod tym względem nieco podpowiedzieć.
Simon uważnie wpatrywał się w Namidę. Kichnął krotko po czym powiedział: -Z tego co wiem tatuaże na szyj są naprawdę bolesne,z resztą tak jak na stopie. Ale podobają mi się oba pomysły,głównie ten z kwiatem wiśni...-uśmiechnął się promiennie. jego wzrok przejechał po salonie,po czym spoczął na jego trampkach z lekko przybrudzonymi sznurówkami. Chwile potem otworzyły się drzwi z których wyszedł facet i spojrzał na Simona i Namidę mówiąc tubalnym głosem: -Któremuś mam walnąć coś na nadgarstku tak? Zapraszam-i znów zniknął w pokoju z którego przed chwila ktoś tam wyszedł. Krukon zaczął oddychać nieco szybciej mentalnie przygotowując się na ból: -To co idziesz ze mną czy czekasz tu?-spojrzał na swojego chłopaka podnosząc się z kanapy.
- No wiem... I kto wiem, może jednak się zdecyduję... - pomyślał. Starał się przypomnieć sobie, co kwiat wiśni oznaczał, pamiętał, że babcia mu opowiadała, szczególnie, że zajmowała się ona ikebaną, czyli japońską sztuką układania kwiatów. Znała je ona wszystkie, razem z symbolami. A kwiat wiśni oznaczał przemijanie... Cóż, swego rodzaju szczere, i bliskie Namidzie. Kiedy wyszedł po nich mężczyzna, Namida nie mógł nie zwrócić uwagi na to, że był... całkiem przystojny. Uśmiechnął się jednak do swoich myśli jedynie. Szybko wstał, chwytając Simona za rękę i ciągnąc go do pokoju, w którym zniknął tatuażysta. - Oczywiście, że idę z Tobą! Chcę zobaczyć dokładnie, jak to wygląda.
Simon kolejny raz nie mógł powstrzymać uśmiechu. Razem z Namidą weszli do całkiem sporego pokoju z ustawionym specjalnym łóżkiem i oczywiście z krzesłem i stołkiem. Było tu też trochę innych bajerów tatuażysty. Facet spojrzał na nich i zapytał: -No ten którego mam wytatuować zapraszam tutaj do mnie drugi..niech gdzieś usiądzie-Simon grzecznie podszedł do faceta który był od niego nieco niższy i wyjął z kieszeni kartkę objaśniając swój plan tak jak wcześniej dziewczynie. Ten patrzył na kartkę myśląc nad czymś. Gdy krukon skończył tatuażysta powiedział tylko: -Da się zrobić,myślę że zajmie nam to jakieś 30 do 40 minut. Clary-wskazał na dziewczynę o pokaźnym biuście-Cie przygotuje a ja zakolczykuje twojego kumpla -i teraz facet podszedł do Namidy,patrząc na niego wymownie.
W pierwszej chwili Namida stanął jak wryty.. Ale, że teraz, już, w tej chwili?! ... Miał nadzieje, że jeszcze może się rozmyśli... Ale skoro tak, no to niech będzie, a co! Nie da się przecież! Usiadł na krzesełku wskazanym przez mężczyznę, który w tym samym czasie szykował sprzęt i zakładał rękawiczki. Namida miał ochotę powiedzieć Simonowi, że teraz, kiedy będzie dopiero co zakolczykowany, nici z jakichkolwiek igraszek... Ale wolał zostawić to na nieco później. - Ze znieczuleniem czy bez? - spytał, a Namida poczuł dreszcze na plecach... Oh, no tak, jasne... - Bez. - powiedział w końcu, uśmiechając się lekko, jednocześnie zaciskając dłonie na podparciach krzesełka. No przecież nie jest żadną babą, no! Po ustaleniu jeszcze dokładnie miejsca i zaznaczeniu go pisakiem, Namida sprawdził, czy na pewno miejsce jest właściwe. Dolna warga po prawej stronie, idealnie. Już po chwili skóra została przyszczypnięta przez specjalne szczypce, a igła przeszła na wylot... Nami o mały włos nie krzyknął, a jedynie z jego gardła wydobył się cichy jęk... Oh, nie lubił, kiedy trwało to tak długo... W końcu igła została zastąpiona kolczykiem, co bolało jak ostatni sukinsyn, ale już po chwili piercer zakręcił obie strony kolczyka, sprawdził, czy wszystko jest prawidłowo, obmył przekłucie dezynfekującym płynem, i Namida już miał cudowny kolczyk w wardze. Póki co tylko zwykły labret, jednak już niedługo Ślizgon miał zamiar zakupić sobie coś fajniejszego. Nadal siedział, w pewnej odległości od Simona. Ta cycata dziewczyna skończyła go oporządzać i mogła się zacząć magia... czyli po prostu tatuowanie.
Simona tak właściwie nie interesowało co dziewczyna robi z jego ręką.Przy pierwszym tatuażu było identycznie tyle że nieco dłużej. Bardziej interesowało go to co teraz dzieje się z Namidą. Nawet z tej odległości usłyszał cichy jęk gdy igła przeszła na wylot,a on sam zamknął na dłuższa chwile oczy. Wcale mu sie ten zabiegnie podobał i jeszcze spotęgował jego niechęć do okolczykowania własnego ciała. Z pewnego rodzaju transu wyrwała go dziewczyna potrząsając nim i mówiąc cicho: -Teraz twoja kolej-Simon nawet na nią nie patrząc ruszył w stronę stolika na którym leżał już gotowy sprzęt, a na jednym z krzeseł siedział facet ubrany w rękawiczki, ewidentnie na niego czekający. Chłopak uśmiechając się usiadł na krześle naprzeciwko i wyciągną rękę tak aby dało się tatuować. Mężczyzna powoli i precyzyjnie zaczął tatuować kontury kluczy. Po dwudziestu minutach jedne klucz miał gotowe całe kontury, drugi tylko połowę. Simon cały czas zaciskał mocno druga dłoń aby nie wydawać z siebie żadnych dźwięków. Mimo że tatuaż był dużo mniejszy i mniej szczegółowy bolał dużo bardziej niż ten na ramieniu ale Krukon mimo bólu nadal był bardzo podekscytowany faktem nowego tatuażu. Nie mógł już doczekać się końcowego efektu.
Zdecydowanie lepiej byłoby gdyby nie musiała uganiać się za Studentami po całym Londynie. Doniósł na nich wspaniałomyślny woźny, a nikt z nauczycieli nie chciał wyjechać w podróż. Zwłaszcza, że czekali ich lekcje. Stąd Prefekt musiał się tym zająć. Cassandrze nie zajęło długo przygotowywanie się. Wskoczyła w zwiewną sukienkę, która aż tak nie będzie podkreślała jej chudości, wszak czas znów wrócić do normalnego trybu życia. Zrobiła naturalny makijaż, a dzięki swoim zdolnościom metamorfomagicznym zakręciła delikatnie włosy. Czas było ruszyć. Cieszyła się, że w wakacje przystąpiła do egzaminu na teleportację. Nie uśmiechało się jej teraz, aby jechać pociągiem tyle godzin! W dodatku samotnie. Może w bufecie otworzyłaby do kogoś usta, lecz zaraz zaczęłyby się pytania, co studentka robi pod koniec roku szkolnego w pociągu. Już raz przeżyła taką sytuację... Wtedy kiedy wracała do Hogwartu. Wszyscy podejrzewaliby Munga, a tu proszę "rodzinne sprawy", o których nie chce się mówić. Kiedy dotarła do nieszczęsnego miejsca, gdzie znajdowała się dwójka uciekinierów, od razu się uśmiechnęła. Dwa razy tu była, a posiada tyle magicznych wspomnień! Otworzyła pewnie drzwi, uśmiechając się do tatuażysty. Oj, znali się aż za dobrze. Podeszła do chłopców, patrząc na nich podejrzliwie. - Obawiam się, że panie Lewis i panie Kirei, że Panowie są w złym miejscu oraz o złym czasie. - odpowiedziała nad wyraz miło, siląc się na krótki uśmiech. Och, to było wbrew niej! Przecież gdyby tylko doń przyszli, że chcą wyskoczyć do tego studia, zrobić sobie parę kolczyków, tatuaży... Och, z miłą chęcią by to zrobiła! Spojrzała się na tatuażystę. Był mugolem, więc musiała uważać na swoje słownictwo. Chłopców czekał powrót do szkoły i odjęcie punktów! Spojrzała na tatuaż Simona. - Wydaje mi się już skończony, więc - urwała, spoglądając na tatuażystę. Och! Prawie wypowiedziała "wracamy do Hogwartu". Chrząknęła, odgarniając kosmyki włosów za ucho - weźcie swoje torby. Nie zapomnijcie zostawić solidnego napiwku, to bardzo dobra praca - mówiąc to, spojrzała na tatuażystę, uśmiechając się. O tak, zawsze doceniała jego pracę.
W pierwszej chwili, kiedy zobaczył jedną z uroczych pań Prefekt, pomyślał sobie, że to ciekawy zbieg okoliczności... Ale kiedy zobaczył wyraz jej twarzy, zrozumiał, ze to żaden przypadek. Miał ochotę powiedzieć, że to ona jest w złym miejscu o złym czasie... że też musiała przerwać taką fajną zabawę, Nami miał nawet nadzieje, że po wszystkim pójdą pozwiedzać! No, ale to co miłe zawsze szybko się kończy. - No dooobrze... Nie gniewaj się... Tak tylko chcieliśmy, na chwilę dosłownie... - powiedział markotnie, wstając powoli z krzesełka, eksperymentalnie trącając kolczyk czubkiem języka... Bolało, aż syknął cicho. Ale wytrwał, dał radę. Kiedy świeżo wydziergany tatuaż Simona został ładnie zabezpieczony, ruszyli do wyjścia. Namida od razu wyciągnął portfel, płacąc oczywiście w funtach (choć chwilę wcześniej w głowie przeliczał galeony), za swój kolczyk i tatuaż chłopaka. Wiedział, że szczególnie teraz może mu się nie przelewać, a Namidzie ojciec nigdy nie szczędził "kieszonkowego"... Tak więc zapłata nie była czymś szczególnym, no i oczywiście plus napiwek... - Możemy wracać. - Nami miał ochotę się uśmiechnąć, ale to nie było łatwe, szczególnie, że dolna warga cały czas była lekko opuchnięta. Czekał już tylko na Simona, by razem z nim teleportować się z powrotem do szkoły.
Zapewne wolałaby, aby był to ciekawy zbieg okoliczności, bowiem Cassandra miała niesamowitą słabość do tatuaży. Wszak sama posiadała jeden, a wciąż myślała o następnym i następnym... Zapewne wszystko by wyglądało inaczej, gdyby nie ten odgórnie postawiony cel przez nauczycieli. Ba! Mogłaby iść z nimi nawet na kawę, jednak wiedziała, że nie może im odpuścić. - Panie Kirei... - jęknęła lekko zażenowana. Toż to nie była przyzwyczajona, aby ktokolwiek się przed nią tłumaczył! Uśmiechnęła się ciepło - Naprawdę rozumiem, ale moje obowiązki nie pozwalają mi puścić tego płazem... - rzekła cicho tak aby usłyszał tylko Namida, a nie cała zgraja mugoli. Spojrzała na jego kolczyk. Och, robił wrażenie. Zdecydowanie trudno było mu teraz posiadać jakąkolwiek mimikę twarzy, a co dopiero się uśmiechnąć! Poczekała chwilę również aż zbierze się jego partner przygody. Och, dlaczego nie mogła tu zostać! Jeden ze wzorów tatuaży na ścianie wydawał się tak ciekawy... Niesamowity, idealnie określał to, co teraz czuła. Zła przygryzła wargę, próbując sprowadzić siebie na ziemię. - Robią wrażenie - dodała, przepuszczając ich w drzwiach. Lekko się uśmiechnęła, gdy Namida zapłacił. Było to bardzo miłe z jego strony! Spojrzała na całą dwójkę zamieszania i ułożyła dłonie na biodrach. - Ravenclaw minus trzydzieści pięć punktów, Slytherin to samo. - rzekła lekko znudzona. Ileż to już wypowiadała w ciągu jednego popołudnia! Też mi zajęcie. Wycieczka do Londynu, gdzie nie możesz nic zwiedzić ani nawet napić się najlepszej kawy w kawiarni o tu za rogiem! Ironia Losu, doprawdy. - Proszę mnie chwycić za łokcia - odpowiedziała po chwili.
Nie dało się ukryć ze Simon był zaskoczony gdy dziewczyna weszła do studia. Wcale mu się nie uśmiechało że ktoś go przyłapał na tym jak „wymyka się” ze szkoły w czasie roku szkolnego. Domyślał się też że za jego wybryk beknie cały dom, a przecież byli już tak wysoko… Jedynym plusem jaki widział w całej zaistniałej sytuacji to że facet akurat skończył jego tatuaż. Simon czekał aż mężczyzna do końca zabezpieczy to małe dzieło sztuki jakie właśnie powstało na jego ręce uśmiechając się przy okazji tłumaczeń swojego chłopaka. On sam też chciał coś dorzucić, ale tylko spojrzała na dziewczynę przepraszająco. Zanim zebrał wszystkie swoje rzeczy, a nie da się ukryć ze jego działanie było dużo wolniejsze Namida zdążył już zapłacić, i wraz z panią prefekt był już przy drzwiach. Simon wyciągnął swoje długie nogi i już minutę później stał na chodniku przed studio starając się okazać skruchę, co ku jego niezadowoleniu średnio mu wychodziło. Zamiast stać ze spuszczoną głową czekając na karę, patrzył prosto w oczy dziewczyny. Na słowo o punktach z jego ust wyrwało się ciche naprawdę nie ocenzurowane słowo po hiszpańsku. Trzydzieści pięć punktów! Za głupią teleportację do Londynu! To było bynajmniej nie fair. Simon poprawił swoja torbę na ramieniu, z deczko wkurzony złapał za łokieć dziewczynę. Żeby tak trzydzieści pięć punktów….
- Ile?! - wyrwało mu się, zanim zdążył się powstrzymać... To nie było fajne, no serio! - Noo... nie dałoby się jakoś inaczej tego załatwić? - lewy kącik ust uniósł się nieco w lekkim uśmiechu. Cóż, mógł albo polepszyć, albo pogorszyć ich sytuację. Ale właściwie... teraz to już chyba i tak bez sensu... - Cóż... przynajmniej mamy nauczkę i już więcej nie uciekniemy... nie bez pozwolenia pięknej Pani Prefekt... - mimo wszystko, mimo kłopotów i straconych punktów, cieszył się, że tu przyszli. On miał swój kolczyk, Simon tatuaż. Naprawdę było warto, chociaż liczył, że nikt ich nie złapie. Chwycił się łokcia dziewczyny, przygotowując się do teleportacji. Nigdy tego nie lubił, ale teraz było to ewidentnie konieczne.
Praca dalej szła szkic tatuażu. -Potem się zwijamy nie? Rozejrzał się po studiu. Zawiązał buta. I dalej patrzał co się dzieje z dziewczyną. Ktoś wszedł do studia przejrzał katalog i wyszedł.
Popatrzyła na Davida. -Co, aż tak ci sie spieszy? Albo ja ci już zbrzydłam?- spytała z uśmiechem. Przez chwile było tu małe zamieszanie, ale jakos nie zwrociła na nie uwagi. Szkic już skonczony, teraz nakładali jej farbę. Podniecenie dziewczyny rosło z chwili na chwilę, dawno już sie tak nie czuła. Co z tego wyjdzie? Czy bedzie taki jak go sobie wyobrażała? A może ten mugol to wszystko zchrzani? jej obawy też rosły, ale jakoś sie tym nie przejeła.
-W jakim sensie zbrzydłaś? Czy ja kiedyś mówiłem że mi się podobasz? Albo że mi się nie podobasz? I śpieszy mi się eh nie. Ale a nieważne. Nie pamiętał takiego faktu. Czuł że dziewczyna myśli że coś będzie z tego. Musiał ją zmartwić niestety nie. Zapalił papierosa, jakiś gościu czepił się tego -To wolny kraj będę tutaj palić ile wlezie. Po chwili 2 goryle wyniosły Davida. Stawiał opór ale sam na 2. Nie dało rady. Po chwili wszedł z powrotem. Ten przeraźliwy dzwonek zdradził go. Panowie znów wyszli. Usiadł sobie zapalił papierosa. Znów go wyrzucili. Znów wszedł odpalił papierosa. Zaciągnął się. Gdy zagrozili mu policją nie robił już takich numerów. Co z Eleną jakby David wylądował w komisariacie? Kto wie...
Już chciałą odpowiedzieć mu, że nie o to jej chodziło, ale jakieś dwa goryle go wyprowadziły. No ladnie... Elena chciała coś zrobić, ale nie za bradzo mogła. Prawa ręka unieruchomiona, a różdżki i tak by nie mogła wyjąć... za duzo mugoli. Cierpliwie czekała, az mężczyzna robiący jej tatuaż skończy. Gdy to w końcy nastąpiło wyciagnęła z kieszeni kilka mugolskich banknotów i zapłaciła. Zrobiwszy to wyszła przed salon, a tam czekał na nia David. -Tu jesteś...- zawołałą podchodząc do niego.- Już myślałam, ze gdzieś cię wywieźli. Wiesz, skoro ci sie spieszy to odprowadź mnie do Dziurawego Kotła i dalej poradze sobie sama.- powiedziała starajac się być miłą.
Shakur przyszedł do studia by zrobić sobie jakiś tatuaż. Zauważył, że jakiś chłopak ma problemy z ochroniarzami i stoi przy nim jakaś dziewczyna, ale nie chciało mu się przyglądać kim oni są. Podszedł do dziewczyny zajmującej się dziarami. - Dobry, ile chce pani za ten tatuaż? - Wskazał palcem na wzór narysowany na tablicy. Był to krzyż z koroną cierniową na szczycie. - 50 dolarów. - Odpowiedziała tatuatorka. - Dobra, chciałbym go mieć na ramieniu. - Niech pan usiądzie wygodnie i się zrelaksuje, może trochę boleć, ale myślę, że nie taki bóle pan przeżywał. - Odpowiedziała mu mugolka, uśmiechając się.
Przechadzała się po Londynie. Gdy zobaczyła swojego bro natychmiast wlazła tam gdzie się znajdował. Był to salon tatto. -Dobry. -Co tam braciszku sobie strugasz na łapie? Dziewczyna była na tyle ładna że nie będzie sobie nic robić. Ubrana była tak Ubrana była w koszulke , spodnie i I fioletowe trampki. Patrzała się w swojego brata który był jej jakby obcy. Inny ojciec w ogóle nie rozumiała co i jak. No ale był jej bratem.
- Popatrz na tablicy, ten krzyż drugi od końca. - Odpowiedział jej, zastanawiając się, czy ona też sobie zrobi. Tatuażystka już prawie kończyła swoje dzieło. - Emily, skąd w ogóle wiedziałaś, że tu jestem? - Zapytał ciekawy. - Tylko nie mów, że znowu mnie śledzisz, tak jak to było w dzieciństwie. Przypominała mu matkę, miała takie same oczy.
-Wow. Powiedziała chociaż tatuaż jej się nie podobał. Lepsza była kobra. -Nie no co ty robiłam sobie spacer po Londynie. I to ty mnie śledzisz. Uśmiechnęła si,ę do tatuażystki która patrzyła z wielkimi oczami. Poprawiła włosy. -Chodź pójdziemy coś zjeść eh?
Tatuaż właśnie został skończony. - Dzięki - Powiedział do mugolki, po czym wyciągnął z portfela 50 dolarów i jej podał. - Do następnego razu! - rzucił głośno, śmiejąc się. - Chodź siostro idziemy. - Popchnął drzwi, które natychmiast się otworzyły. Byli już na zewnątrz. - Wiesz gdzie tu można coś zjeść? - Zapytał zdezorientowany. - Kompletnie nie czaję tego popierdolonego miasta.
Ostatnio zmieniony przez Shakur Smith dnia Pią 1 Lip 2011 - 16:13, w całości zmieniany 1 raz
-Dzięki Za otworzenie drzwi. Chyba na tyle głupi nie jest że wie o co chodzi. -Skąd mam wiedzieć gdzie tu zjeść myślałam że ty to wiesz. Wyjęła papierosa wzięła macha i oddała go Shakurowi nie pali całych papierosów. -I nie popierdolone miasto tylko dziwne! Kurwa nie przeklinaj ty brukińsie. Brukins nawet sama nie wiedziała co to znaczy.
:: 
1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9 
