First topic message reminder :

Sala ta jest bardzo nasłoneczniona, a z jej okien widać obszerny dziedziniec. Pełno tu klatek, w których czasami pojawiają się kociaki do ćwiczeń, jedna szafa jest pełna kufrów, a omnikulary ułożone na regale mają tendencję do uciekania, bowiem te egzemplarze mają albo królicze łapy, uszy lub ogony.

Wjechałem do klasy zaledwie kilka sekund przed czasem co doprowadziło do tego, że wszystkie ciekawsze miejsca były zajęte, więc zasiadłem sam z tyłu sali rozglądając się po sali. Chciałam tutaj być dokładnie tak samo jak pragnąłem wymywać dupska wszystkim hipogryfom z Zakazanego Lasu. Jasne, Bergmann nie był wprawdzie chujem jak Craine, ale brakowało mu czegoś co miał Dear, a fakt, że wcześniej uczył mnie w Trausnitz wcale nie ułatwiał sprawy. Mimo że nie byłem fanem tego przedmiotu to lekcje z Dearem jakoś mnie przyciągały, a tutaj pojawiałem się tylko po to by pod koniec roku dostać upragnioną parafkę na świadectwie ukończenia studiów i móc rozpocząć upragnioną karierę.
Pewnie normalnie miałbym wszystko w głębokim poważaniu, ale z racji tego, że siedziałem sam to nie miałem specjalnie wyboru i postanowiłem przynajmniej spróbować skupić się na lekcji, a czekając na to aż nauczyciel w końcu zacznie mówić przejrzałem nawet moje transmutacyjne bazgroły z zeszłego roku - wiele z nich nie wyciągnąłem, ale zawsze coś. Musiałem chociaż trochę poudawać, że mi zależy dlatego wpatrywałem się w profesora i zmusiłem się do maksymalnego skupienia - może nie nie przepadałem za przedmiotem, ale starałem się zrobić dobrą minę do złej gry.

SZCZĘŚCIE: 2
PREFERENCJE: 0,5 - bo Bergmann jednak nie jest Crainem XD
KONCENTRACJA: 4
TALENT: 1
CAŁOŚĆ: 7,5

Humor: 10
Koncentracja: Stabilne 3
Punkty w kuferku: 7

Właściwie to miała się nie pojawić na transmutacji - oczywiście z powodu Craine'a, który nie należał do jej ulubionych nauczycieli. Zwłaszcza, że Smith w zaklęciach transmutacyjnych nie czuła się najlepiej. Tak więc najbliższą godzinę miała zamiar przesiedzieć w hogwarckiej bibliotece nad 'Władcą Różdżek'. Kiedy jednak biblioteka okazała się zamknięta, z piękną karteczką 'Zaraz Wracam' zawieszoną na drewnianych drzwiach - dziewczyna musiała zrezygnować ze swoich planów. Wiedząc, że w klasie znajdzie Shawa - zdecydowała się jednak do niego dołączyć.
Wpadła więc do sali - jako jedna z pierwszych widocznie - rozglądając się po dziwnie opustoszałym pomieszczeniu. Szarym spojrzeniem odnalazła swoją zgubę, pogrążoną w lekturze, jak na prawdziwego Krukona przystało. Uśmiechnęła się kącikowo i podchodząc do Darrena - uniosła jeszcze dłoń w ramach powitania z McKellenem. Ravenclaw na posterunku, jak widać.
— Zmieniłam zdanie. Jestem — mruknęła, przysiadając zaraz obok Shawa i opierając się lekko o jego ramię, zajrzała do książki, którą kartkował.

Humor: 7
Koncentracja: Póki nie ma nauczyciela mocne 3, po przyjściu – 5
Punkty w kuferku: 5

Zaklęciara była z niej taka jak z koziej dupy akordeon. I o ile jeszcze jakoś ogarniała klasyczne rodzaje zaklęć, to na jej umiejętności transmutacyjne można było spuścić ciężką kurtynę milczenia. A nawet zasłonę. Nie lubiła tego przedmiotu, co tu dużo mówić, ale ostatnio ukończony kurs miotlarski boleśnie jej uświadomił, że ten gatunek magii jest niezbędny przy tworzeniu drewnianych dzieł sztuki. Tak więc wyposażona w termosik z kawą, ruszyła w kierunku sali lekcyjnej. Jak się okazało, na miejscu już byli uczniowie, wszyscy z Ravenclawu. W takich momentach wyraźnie widać było, który dom w szkole słynie z mądrości.

- Dzień dobry, Kruczki – przywitała się z całą trójką, luzując krawat pod szyją. Następnie rzuciła plecak na pierwszą wolną ławkę, wygrzebała z niego termos i nalała sobie dyptamowego smakosza do kubka. – Jak ktoś ma ochotę, to wiecie, gdzie mnie szukać – Uśmiechnęła się lekko, po czym wygrzebała z plecaka nieco pomiętą krzyżówkę i zaczęła ją rozwiązywać. Ile by dała za smartfona z internetem! Odpowiedź brzmiała – wiele, jednak w zimnym szkockim zamku musiała się zadowolić wpisywaniem haseł w okienka.

Humor: 7
Koncentracja: 3
Punkty w kuferku: 0

  Percival nie miał złudzeń co do lekcji - będzie tam absolutnym zerem, nie wiedział nawet na jakim farcie udawało mu się zdawać egzaminy z transmutacji, choć SUMy nie poszły mu nawet tak źle, jak myślał, że pójdą. Może w całym jego beznadziejnej wiedzy z tego przedmiotu brakowało właśnie praktyki i ćwiczeń, dzięki którym mógłby cokolwiek pocisnąć w tym zakresie. Stąd też jego obecność na tej lekcji. Przed czasem wyszedł z dormitorium, mijając jeszcze paru pierwszoklasistów, którzy typowo zapomnieli hasła dla Grubej Damy. Pomógł im otwierając obraz od drugiej strony, udał się schodami w dół, lecz nie tak nisko, jak to miało miejsce, gdy uczył się z Felinusem, bo tym razem na piąte piętro, do klasy transmutacji. Spojrzawszy na uczniów w środku aż mnie wzdrygnęło od tej iście krukońskiej atmosfery, która panowała w tej sali. Miał jeszcze kilka sekund, żeby obrócić się na piętach i wyjść, postanowił jednak stawić opór wylewającemu się kujoństwu w tej sali i usiadł w wolnej ławce, jak najbardziej ograniczając kontakt z innymi. A miał dzisiaj takie wojenne nastawienie, które pewnie zniknie mu następnego dnia. Wyciągnął różdżkę z torby i zaczął się nią bawić, przyglądając się misternie wykonanym szczegółom na krwiście czerwonym dębie.

Humor: 5
Koncentracja: 3
Punkty w kuferku: 42pkt

Kolejna lekcja transmutacji przynajmniej nie była prowadzona przez Patola, bo takich atrakcji chwilowo nie potrzebowała w swoim życiu. Przynajmniej na zajęciach Camaela było spokojniej. Mniej krzyków, frustracji i obelg rzucanych w ich kierunku, co sprzyjało radosnej atmosferze. Albo po prostu takiej, która nie była zbyt wroga.
Weszła do klasy, mając na sobie nieco niedbale zarzucony na siebie krukoński mundurek, na którym widać było ślady odgnieceń i zagięć, które powstały na nim zapewne już jakiś czas temu. Trochę wyglądało to jakby w nich spała. Może tak było? Rozejrzała się jeszcze po sali po czym postanowiła zająć jedno z wolnych krzeseł pod ścianą, obserwując swoje otoczenie i starając się dojść do tego, co też Whitelight mógł planować.

Humor: 8
   Koncentracja: 4
   Punkty w kuferku: 18pkt

Lubiła zajęcia prowadzone przez Whitelighta, które były zawsze przystępne w swojej formie, a sam nauczyciel nigdy nie spoglądał na nich z góry, a zawsze można było liczyć na jego wsparcie i radę, gdy coś szło nie tak jak trzeba. Z pewnością wolała szkolić się pod jego okiem niż w strasie powtarzać zawartość podręcznika do transmutacji przed zajęciami z Crane'em.
Nic dziwnego, że humor jej dopisywał. Tym bardziej, że zdawała sobie sprawę z tego, że jej umiejętności w dziedzinie transmutacji zdecydowanie się polepszyły od zeszłego roku. Miała jedynie nadzieję, że będzie to widoczne na lekcji i da sobie radę z tym, co przygotował dla nich młody profesor.
Po wejściu do sali, zajęła jedno z wolnych krzeseł pod ścianą. Cóż najwyraźniej forma zajęć miała nieco odbiegać od standardowej nauki w ławkach, ale nie szkodzi. Może dzięki temu będzie jeszcze bardziej interesująco.

Humor: 10 (jeszcze go trzyma haj po feriach)
Koncentracja: 3 (chyba, że wejdzie Alina, to spadnie do 0 )
Punkty w kuferku:  22 + zabrał ze sobą jak zawsze czarne lustro, żeby było mu prościej ćwiczyć nowe zaklęcia

Jakby nie patrzeć od zakończenia ferii minęły już dwa tygodnie, a jego jeszcze trzymał dobry nastrój związany z ich wypadem na szkockie wybrzeże, które tak dobrze na niego zadziałało. Od tamtej pory zdawał się być nad wyraz spokojny, jeszcze bardziej opanowany niż zwykle i cholernie szczęśliwy. Dobrze im zrobił ten urlop tylko we dwoje i miał nadzieję, że nie będzie to ostatni taki wyjazd. I miał też nadzieję, że nic nie popsuje mu tego humoru.
Dlatego wszedł wolnym krokiem do sali, w której miała się rozpocząć lekcja transmutacji i rozglądając się wokoło, odnalazł wolne krzesło, do którego się skierował. Zdziwiło go nieco, że nie było w pomieszczeniu ławek, tylko dwa stoły, a krzesła były poustawiane przy ścianie. Coś ewidentnie będzie się działo. Miał przeczucie, że coś ciekawego. Usiadł na miejscu, by przywitać się krótko ze znajomymi obecnie czekającymi również na rozpoczęcie zajęć, po czym wyciągnął różdżkę oraz czarne lustro, kładąc je sobie na kolana. Z tym przedmiotem zdecydowanie prościej było rzucać zaklęcia transmutacyjne. Miał nadzieje, że i tym razem go w tym wspomoże.

Humor: 5
Koncentracja: 2
Punkty w kuferku: 17

Czas leciał dzień za dniem, a jej coraz bardziej ciążyła ta zimo-wiosna, która panowała za oknami. Chciała już słońce, przyjemną temperaturę, okazję do latania, do wyjścia na wewnątrz bez miliona warstw ubrań na siebie. Pamiętała tę słoneczną Grecję, którą odwiedziła wraz z Daemonem wraz z rozpoczęciem wolnego, przez co teraz tym bardziej nie mogła przywyknąć do pogody, która panowała wokoło. Jak długo jeszcze...?
Jednak widząc na tablicy ogłoszeń notkę o lekcji transmutacji, ucieszyła się, bo były to jedne z naprawdę nielicznych zajęć na które uczęszczała z wielką chęcią i motywacją, aby nauczyć się czegoś nowego. Do tego dążyła - aby poznać coraz więcej zaklęć i być coraz lepszą. Podobnie jak w Quidditchu, tyle że na boisku dodatkowo dochodziła adrenalina i emocje związane z rywalizacją. Transmutacja była czymś spokojniejszym, ale równie ekscytującym dla Ode.
Pojawiła się więc w sali, w której miała odbyć się lekcja i widząc prawie pustą przestrzeń, uniosła nieco brew ze zdziwienia, przystając przy jednej z okiennic, by rozejrzeć się po przybyłych i zdecydować gdzie posadzić tyłek. Wydęła delikatnie wargi i nie widząc nikogo znajomego, ruszyła w kierunku najbliższego wolnego miejsca. Rzuciła stary plecak pod krzesło i rozsiadła się na nim, trzymając w dłoniach swój notatnik i korzystając z wolnej chwili, poczęła kończyć opowiadanie, które zarysowało się jej w głowie kilka dni temu. Trzeba było korzystać z weny.

Humor: 1
Koncentracja: 2
Punkty w kuferku: 41

Powiedzieć, że Victoria miała zły nastrój, to jak nie powiedzieć nic. Lepiej by dla wszystkich było, żeby schodzili jej z drogi, o ile nie chcieli zginąć od błyskawic ciskanych przez jej lodowato zimne spojrzenie. Była naprawdę bliska tego, żeby wybuchnąć, a jej myśli nieustannie krążyły wokół tego, co się wydarzyło, wokół bezsensownej bójki, utraty punktów, a dla niej również swoistej utraty honoru, bo nie wiedziała, jak mogła w ogóle pozwolić, by doszło do takiej sytuacji. Poczytywała to jako własną winę, w końcu nie nosiła odznaki prefekta naczelnego po to, żeby ładnie wyglądała. Nic zatem dziwnego, że tego dnia Brandon była jeszcze bardziej lodowata niż zazwyczaj, a jej gniew zdawał się niemalże wyraźnie przelewać przez całe jej ciało, powodując, że kipiała furią.
Wkroczyła do sali, ale nie odzywała się do nikogo, jedynie zajęła miejsce gdzieś z boku, starając się skoncentrować na tym, czym mieli się dzisiaj zająć, szło jej to jednak koszmarnie, bo cały czas uciekała myślami w stronę tego, że znowu przegrywali, a ona mogłaby sobie żyły wypruwać, a i tak nic by z tego nie wyszło. Miała również irracjonalne poczucie winy, które właściwie było wymalowane na jej twarzy, dłonie jej nieznacznie drżały i naprawdę nie wiedziała, co miała ze sobą zrobić. Czuła się po prostu podle i choć zawsze koncentracja na nauce jej pomagała, w tym wypadku na nic się to nie zdawało, a ona czuła, że z chęcią po prostu rzuciłaby na środek sali bombardę maximę, byle tylko rozładować jakoś swoją furię. Niemniej jednak, jak przystało na kogoś o nieskalanym charakterze, trzymała wciąż jeszcze nerwy na wodzy i nawet nie sięgała po różdżkę.

Humor: 8
Koncentracja: 4
Punkty w kuferku: 10

Transmutacja! W końcu po feriach przyszła pora na tę prawdziwą sztukę! Gdyby tylko był lepszy z niej, ale hej, od czego były właśnie zajęcia? Co prawda na jego uczestnictwo w zajęciach miał też wpływ problem z punktami Kruków, a nie chciał, żeby Brandon znów miała do niego o coś pretensje. Tym razem nawet prezentował się lepiej niż zwykle, czyli miał poprawnie ubrany krawat. Rękawy koszuli były tradycyjnie wywinięte, ale na to nie mógł już nic poradzić, tak było wygodniej.
Wszedł do sali, od razu wyłapując znajomą aurę chłodu, jaką emanowała Brandon. Tym razem domyślał się, co było tego powodem i kącik jego ust uniósł się ledwie widocznie w górę. Dałby galeona za możliwość czytania w jej myślach teraz, aby przekonać się, czy obwiniała się za to, że ich dom stracił tyle punktów. Ostatecznie była prefektem, powinna była ich upilnować. Co prawda LJ nie uważał, aby jakkolwiek zawiniła, ale ciekawie było przyglądać się jej, jak coraz bardziej zapada się w gniewie. Ciekaw był za każdym razem, ku komu go kierowała.
Siadł na jednym z wolnych krzeseł, różdżkę zakładając za ucho i wbił spojrzenie w drzwi do sali, czekając na profesora.

Humor: 7 bo nie da się mieć zbyt dobrego humorku na transmie
Koncentracja: 3, jak przyjdzie Cam to 1
Punkty w kuferku: -10, przyszłam się skompromitować

Jeszcze tylko półtora roku. Półtora roku i jej noga nie postanie w klasie transmutacji na choćby jednych zajęciach. Nie postanie tam nawet w żadnym innym celu – po prostu przestanie dla niej istnieć. Półtora roku dzieliło jej od studenckiej swobody, wolności wyboru i ukrócenia niekończących się transmutacyjnych tortur. Jedyną osłodą tego przedmiotu był anioł – anielsko cierpliwy i anielsko przystojny nauczyciel, który od niedawna stanowił przyjemną odskocznię od Pattona Carine'a. Dlaczego nie mógł zacząć pracy wcześniej, zanim Patton zdążył odcisnąć trwałe piętno na jej skołatanych nerwach?
— Na litość Godryka, czemu tutaj znowu nie ma ławek? — pożaliła się na głos, zatrzymując się tuż obok Percy'ego, którego trąciła delikatnie barkiem, ot, w geście zaczepki. — Co to za izolacja? Bojowy humorek? — zażartowała z cieniem uśmiechu na ustach, chcąc na swój pokrętny sposób jakoś poprawić mu humor. Usiadła na krześle obok niego, trochę niepewna czy nie przeszkadza mu przesadnie, a z drugiej strony niezbyt się tym przejmując. W jego towarzystwie czuła się raczej swobodnie.
— Jak dobrze, że mamy dzisiaj zajęcia z Whitelightem — westchnęła, w myślach dodając „przynajmniej będzie na co popatrzeć".

@Percival d'Este

Humor: 8
Koncentracja: 2
Punkty w kuferku: 0

  Percival snułby się tak po autostradzie własnych myśli w najlepsze, gdyby nie dotyk rówieśniczki poprzedzający jej słowami o ławkach. Gryfon wyszczerzył się w ramach przywitania i wzruszył ramionami.
  - Brak ławek oznacza tylko jedno, choć miejmy Nadzieje – puścił jej oczko, jak to zawsze robił mówiąc przy niej o nadziei – że się mylę i WCALE nie będą to zajęcia praktyczne. – Zaśmiał się, szybko przecząc głową na jej pytanie.
  - Nieeee… choć może trochę – wykrzywił usta w grymasie uśmiechu, ciesząc się jednocześnie, że miał obok siebie Hope i to ona będzie mu towarzyszyć w dzisiejszej piekielnej przeprawie przez piekła transmutacji. Podsunął jej krzesło obok, żeby mogła usiąść, choć najwidoczniej wcale nie musiał, gryfonka sama usiadła, na co on skinął głową z nieniknącym uśmiechem.
  - Z dwojga złego lepiej w tę stronę, choć wciąż. To jest transmutacja, mogę jedynie zgadywać czy pójdzie mi beznadziejnie czy tragicznie – zażartował mówiąc jednocześnie prawdę. Niestety nie widział pozytywnego aspektu w urodzie profesora, z którą obywał się neutralnie. Choć była to prawda, już przyjemniej popatrzeć się na spokojne usposobienie Camaela, aniżeli wybuchowe Craine’a, po którym nie można było się spodziewać niczego normalnego, co nie zakrawałoby o patologiczny sposób edukacji młodzieży.
  - Nie znam jeszcze za dobrze sposobu uczenia Whitelighta, spodziewasz się czegoś po tych zajęciach? – Zapytał, przyglądając jej się od czasu do czasu. Nie minęło dużo czasu od ich ostatniego spotkania, acz ostatnio rozmawiali na poprzednich zajęciach z transmutacji, równie cierpiąc co na każdych lekcjach z tego przedmiotu, który nie był po drodze ani jemu, ani jej.

@Hope U. Griffin

Humor: mocne 8 – ostatnio chodzi jak na haju, ciągle się uśmiecha
Koncentracja: rozkojarzona – 1, jak pojawi się profesor to pewnie będzie ok 3-4
Punkty w kuferku: bardzo imponujący 1pkt…

Nie ma co ukrywać, czy udawać, że było inaczej; Robin nigdy nie lubiła się z transmutacją. Jej niechęć do tego przedmiotu wynikała z jednego, bardzo konkretnego i bardzo starego powodu, który to zapewne stawał się koszmarem sennym większości uczniów tej szkoły, a potocznie był nazywany Patolem, czyli Patton Craine. No, jak większość uczniów, otwarcie nienawidziła się z tym konkretnym profesorem, więc automatycznie nienawidziła się z przedmiotem. Ostatnio jednak uznała, że wszyscy zasługują na drugą szansę, więc kiedy po feriach dowiedziała się o tym, że profesor Whitelight urządza swoje zajęcia, uznała, że może jednak transmutacja nie jest taka zła… Niezbyt chętnie, choć z ogromną chęcią nauczenia się czegoś więcej, poczłapała do klasy na piątym piętrze. Pomimo uporczywego biegania po szkolnych schodach, wciąż jeszcze nie przywykła do tego wszystkiego, więc kiedy weszła do klasy, jej policzki były lekko zaczerwienione. Konsternacja odmalowała się na jej licu, kiedy zobaczyła, że wszystkie ławki są poodsuwane na bok. Niemniej, nie zamierzała tego komentować w żaden sposób. Podeszła pod ścianę i rzuciła swoją torbę w róg, niespecjalnie przejmując się głośnym grzechotem, jakie wydobyły z siebie książki, które tam składowała. Chwyciła swoją różdżkę w dłoń i powoli zaczęła ją wycierać o skraj szaty, próbując pozbyć się najbardziej uporczywych śladów palców, które tam zalegały.

Jak ktoś chce zagadać, to zapraszam

Ostatnio zdecydowanie bardziej koncentrowała się na pracy, niż na szkole i wiedziała, że to drugie wymaga sporego nadrobienia. Była trochę przygnębiona, że jej brat ledwo zawitał do miasta i znowu z niego uciekł, ale prawdę mówiąc, była do tego na tyle przyzwyczajona, że nie roztrząsała tego zbyt długo i pozwoliła mu cieszyć się kolejną wycieczką bez próby wywołania wyrzutów sumienia.
Transmutacja to nie był jej ulubiony przedmiot, ale zawsze starała się wyciągnąć z niego jak najwięcej, bo wydawał się całkiem przydatny. Zresztą, nauczyciel też wydawał się sympatyczny, więc nie było powodu, żeby unikać zajęć, nawet jeśli prawdopodobnie były mało powiązane z jej przyszłością. Rozejrzała się po klasie i w końcu usiadła obok jednej ze ślizgonek @Robin Doppler. Nie znała jej i nawet nie za bardzo pamiętała, że to z nią przeprowadziła krótką wymiane zdań na wizzengerze, a wyglądała przyjaźnie i była z tego samego domu, więc wydawała się bezpieczną opcją.
- Emily - przedstawiła się i odłożyła torbę obok krzesła. Zastanawiała się, co to za niewymagająćy ławek koncept na lekcję. Ostatnio nauczyciele naprawdę starali się przeprowadzać zajęcia kreatywnie i czuła się źle z tym, że opuszcza ich tak dużo, bo z całą pewnością sporo traciła.

Humor: 7
Koncentracja: 3
Punkty w kuferku: 0

Humor: 6
Koncentracja: 3. Chyba, że lekcja będzie o transmutacji, to z 7...
Punkty w kuferku: 48 + 5 za świerkową różdżkę

Patton Craine nie był złym człowiekiem.

Ale Whitelight wydawał się lepiej uczyć, zarówno ze względu na umiejętność ukazania przystępności materiału, jak i swoje podejście do podopiecznych. Co prawda nadal nie nabrała o nowym profesorze jakiegokolwiek konkretnego zdania, czy powodów do traktowania go jak kogokolwiek wyjątkowego wśród szkolnego grona pedagogicznego, ale sam fakt, że facet uczył czegoś tak bliskiego jej sercu jak transmutacja zdecydowanie wystarczył jako swego rodzaju pozytywny start. Od progu rzuciła jej się w oczy całkiem pokaźna frekwencja Gryfonów, a zaraz po niej rozchodząca się od prefektki Brandon fala gniewu. Jakoś łatwo jej było wyobrazić sobie, że Victoria samą tylko swoją aurą byłaby w stanie zabić winowajców pochodzenia tej wściekłości. Na szczęście nie było to możliwe, bo z jej podejściem, Krukonka pewnie zaczęłaby od siebie. Momo zatrzymała się na środku sali, rzuciła plecak na jeden ze stołów i zmierzyła krukońską szukającą wzrokiem.
- Vicks, przejść się z Tobą do szpitalnego? - zapytała bardzo bezpośrednio ale postanowiła nie dodawać już niczego w rodzaju 'zanim kogoś tutaj rozniesiesz'. Zdawała sobie sprawę, że igrała z ogniem i tylko powaga stanu Victorii podpowiadała jej, że być może warto byłoby się tym zająć jakimiś znanymi magii leczniczymi sposobami. Prefektka wcale nie wyglądała na przygotowaną do lekcji, a tym samym mogła choćby dla samej siebie stanowić zagrożenie. W skupieniu zmrużyła brwi, trochę spodziewając się jakiejś wybuchowej reakcji, a trochę rozumiejąc jej frustrację, przynajmniej do pewnego poziomu. Sama była po tym wszystkim trochę wściekła i nie dowierzała w przedstawiane jej wersje wydarzeń. A tym bardziej w konieczność dyrektorskiej reakcji na to wszystko.

@Victoria Brandon

Miał ostatnio sporo na głowie i jeszcze więcej poza nią. Nie wiedział w co włożyć ręce i miał wrażenie, że ciemne chmury nad nim nie zamierzały w najbliższym czasie się rozejść. Był jednak głęboko przekonany, że przenoszenie swoich prywatnych dramatów na pracę, było czymś absolutnie niepożądanym i skrajnie niekompetentnym. Tak więc starał się ze wszystkich sił wyczyścić swoją głowę i skupić na chwili obecnej – lekcji. Chciał, żeby ta lekcja naprawdę czegoś nauczyła i pokazała jak wiele transmutacja mogła zmienić w życiu, nie zamierzał po raz kolejny kazać uczniom zamieniać wykałaczki w igły, bo przecież ostatecznie wszyscy padną z nudów – łącznie z nim, choć uważał, że ciągłe powtarzanie podstaw było piekielnie ważne. Tym razem zaplanował coś innego, coś przede wszystkim przydatnego i cóż – sprawdzającego. Nie zamierzał bynajmniej kazać im pisać o prawach rządzących transmutacją, zakładał, że wszyscy je doskonale znają, bowiem wykładane były od pierwszej klasy. Może pokładał w nich zbyt wiele nadziei? Cóż, wychodził z założenia, że pokazanie zaufania pod pewnymi względami przynosi same korzyści. Nie myśląc więc o swoich problemach, które nie dawały mu od dłuższego czasu spokoju – wszedł do klasy.
— Za chwilę będzie się mógł pan sam przekonać jakie mam metody, panie d'Este. — rzucił z lekkim uśmiechem, słysząc pytanie @Percival d'Este, choć oczywiście nie było skierowane do niego, następnie jego uwagę zwróciła @Victoria Brandon, ale jedynie spojrzał na nią uważnie, domyślał się bowiem, że posępna mina spowodowana była ostatnią utratą punktów przez Krukonów, nie skomentował tego, mając wrażenie, że to tylko pogorszy sytuację. Skupienie się na czymś pomoże im wszystkim, a nie było nic lepszego niż zmuszenie się do działania.
— Dzień dobry wszystkim, wiem, że o tej porze zapewne jeszcze myślicie o śniadaniu, ale zakładam, że wszyscy już jesteście po nim, więc możemy przejść do lekcji bez snucia fantazji o dyniowych pasztecikach. — powiedział i oparł się o biurko, nie chcąc tworzyć bezsensownej przestrzeni i siadać za nim.
Nigdy nie chciał być tym nauczycielem, który pokazuje jak wyższy jest i jak mali są uczniowie. To do niczego nie prowadziło, a na szacunek i autorytet można było zapracować sobie inaczej. Nigdy więc nie był zwolennikiem metod prowadzonych przez Pattona Craine’a, strach tylko zniechęcał, miał odwrotny skutek do zamierzonego i nie było w tym żadnej tajemnicy. Na dobrą sprawę Whitelight nie był nie wiadomo jak starzy od nich, nie widział więc potrzeby sztucznego dystansu.
— Dzisiaj chciałbym, żebyście na początku pokazali co potraficie. Bez stresu, nie zamierzam wymagać niczego co znacznie przekracza wasze możliwości, cóż, na pewno nie na początku, co będzie dalej sami się przekonacie. — zaczął mówić, patrząc po kolei na każdego z nich — Znacie mnie, możecie schować podręczniki, nie będziemy w kółko czytać tych samych regułek. — Camael machnął różdżką i stoły zapełniły się różnymi przedmiotami, które nie miały ze sobą żadnego połączenia – od porcelanowej filiżanki począwszy i skończywszy na kaktusie w doniczce — Zaraz między stołami pojawi się magiczna zasłona, która podzieli klasę na dwie części, a was podzielę na dwie grupy, będziecie działać jednocześnie. Waszym zadaniem jest dowolne przetransmutowanie przedmiotów znajdujących się na stole. Podręczników nie używamy, jak mówiłem – czas się trochę sprawdzić. Nie podpowiadam jakich zaklęć używać, liczę na to, że zarówno wykażecie się kreatywnością, jak i doskonale będziecie pamiętać o prawach rządzących transmutacją.
Podzielił uczniów na dwie grupy i wyczarował zasłonę, która doskonale oddzieliła oba stoły od siebie, zupełnie ograniczając widoczność na resztę klasy. Był ciekawy jak im pójdzie i jakie pomysły powstaną w ich głowach, miał nadzieję, że go nie zawiodą i może liczyć na kreatywność i zaangażowanie. Lekcja nie była do końca konwencjonalna, więc przypuszczał, że uruchomi nieco te trybiki w głowach.
— Będę się przechadzał między wami, gdyby ktoś miał jakieś pytania – śmiało. To co przetrasmutujecie, ma być zupełnie inne od rzeczy wyjściowej. Daję wam na to siedemnaście minut, czas start.

---

Informacje:
• Zadaniem jest dowolne przetransmutowanie przedmiotów, leżących na stołach – macie w tym pełną dowolność, ale pamiętajcie, by używać zaklęć odpowiadającym Waszemu progowi. Możecie wymyślić co leży na stole i mogą to być najbardziej przypadkowe rzeczy na świecie – z tym, że unikamy przedmiotów/substancji zakazanych i niebezpiecznych oczywiście.
• Sala jest podzielona zasłoną na dwie części, nie widzicie co i kto z drugiej grupy transmutuje; robicie to jednak jednocześnie, żeby nie marnować czasu.
•

Grupy:

Mechanika:
• Zupełna dowolność transmutacji (zachowujemy poziom postaci!), ALE na jeden post można przetransmutować JEDEN przedmiot – ilość postów dowolna (min. jeden), ale nie można pisać post pod postem – konieczne są albo dwa posty osób z Waszej grupy, albo min. jeden post osoby z drugiej grupy. Im więcej postów, tym więcej punktów dla domu, podliczać będę przy końcu.
• Pięć postów można napisać bez żadnych konsekwencji, przy każdym kolejnym rzucacie kostką K6, by sprawdzić czy na pewno starczyło Wam czasu. Jeśli już przy pierwszym rzucie Wam go nie starczyło, nie ma możliwości kolejnych rzutów, zakładacie, że siedemnaście minut dane przez Camaela już minęło, jeśli się udało – możecie próbować dalej.
1, 3, 4, 5 – czas minął
2, 6 – jeszcze Wam się udaje
• Na każdą transmutację (każdy post) rzucacie kostką K100, która odpowiada procentom, które z kolei odpowiadają powodzeniu zaklęcia – przy czym: 0% - poszło fatalnie, 100% - lepiej być nie mogło.
• UWAGA: jeśli wyrzuciliście 0-20% - humor spada o 1, jeśli wyrzuciliście 80-100% - humor rośnie o 1. Rzecz jasna jeśli niżej spaść nie może, albo wyżej rosnąć też nie, to się nic nie dzieje. Jednocześnie nie chcę za bardzo ingerować w Wasze postaci, jeśli uważacie, że za żadne skarby świata humor się nie poprawi/pogorszy, to zaznaczcie to w poście/kodzie, ale proszę nie wykorzystywać tego za bardzo.

Modyfikatory:
• Min. 11pkt wymagane do tej lekcji się nie wliczają, ale za każde kolejne 10pkt oprócz tych 11, macie jeden przerzut. W kolejnym etapie zerujemy przerzuty, więc o to nie musicie się martwić.
• Humor poniżej 5 – jeden przerzut mniej z przysługujących; humor powyżej 5 – jeden przerzut więcej z przysługujących, humor równy 5 – nic.
• KONCENTRACJA – jest ruchoma, postać może się rozproszyć czym Wasza dusza zapragnie, jeśli spadnie do 3 → to od % każdego przedmiotu odejmujecie 10%; jeśli spadnie do 2 → odejmujecie 20%, jeśli spadnie do 1 → odejmujecie 30%.

Kod:

Kod:

<zg>Humor:</zg>
<zg>Koncentracja:</zg>
<zg>Punkty w kuferku:</zg>
<zg>Ilość przetransmutowanych przedmiotów:</zg>
[b]K100:[/b]
[b]K6:[/b] jeśli korzystacie, jeśli nie, możecie to pole usunąć

Humor: 9; wyśmienity, ale pewnie się to szybko zmieni
Koncentracja: takie 3, roztargniony
Punkty w kuferku: 10 XD
Ilość przetransmutowanych przedmiotów:
K100: 82 - 1; widelec w iluzję wróbla
* +1 do nastroju
* - 10 do przedmiotu za koncentrację


No zaspał, jak Godryka kochał, zaspał na Transmutację!
A nawet sobie zapisał, nawet czytelnie i własnoręcznie, zwyczajnym piórem z równie zwyczajną stalówką. Nawet ustawił budzik w analogowym zegarku! Coś jednak poszło nie tak i zamiast obudzić się odpowiednio wcześnie, to wstał na pięć minut przed lekcją. Spał sobie słodko i beztrosko przechadzał się po odmętach sennych marzeń, a przecież teraz powinien świecić przykładem i nienaganną frekwencją...
Gdy więc połączył kropki i obudził zaspany mózg, to od razu zarzucił na siebie szkolną szatę i w amoku przypiął nawet tę nieszczęsną odznakę. A potem przeczesał palcami splątane włosy i ruszył we właściwym kierunku, po drodze próbując przypomnieć sobie, kto będzie poranną lekcję prowadził - Patol, czy może jednak Whitelight? Ta rozkmina miała sens, bo od nauczyciela zależało, czy dostanie tylko ujemne punkty, czy może jeszcze przy okazji zostanie zamieniony w szczotę do kibla.
Spóźnił się. Wparował do klasy, gdy już wszyscy byli i gdy zajęcia zdążyły się już rozpocząć. Dobry humor się go jednak uparcie trzymał, a widok blond nauczyciela tylko go umocnił. A więc była szansa, że wyjdzie z sali w jednym kawałku!
- Kłaniam się, panie profesorze! - zawołał radośnie i, w rzeczy samej, ukłonił się na powitanie, co by nie być gołosłownym. Jak już się spóźniać, to w lwim stylu i z wejściem smoka... - Oooch, przemeblowanie? - zapytał, a właściwie... stwierdził, dostrzegając braki w sprzęcie. Znów będą zmieniać łyżki w ławki? Wolałby nie, bo ostatnio nie szło mu za dobrze.
Zanim prowadzący zdążył wywalić go z sali na zbity pysk - ulokował się po jednej stronie magicznej zasłony i szeptem dopytał @Morgan A. Davies o to, co właściwie mają robić.
- Pssst, Davies, co robimy? Mogę sobie zmienić ten widelec w cokolwiek? - demonstracyjnie uniósł srebrny sztuciec, zastanawiając się, czy cokolwiek wskóra bez wsparcia podręcznika.
Nie miał za dużego warsztatu i jedno z niewielu zaklęć transmutacyjnych, jakie pamiętał to... zmienianie małych przedmiotów w iluzoryczne ptaszki. Czy tego oczekiwał Whitelight? Nie miał pojęcia, ale spróbować warto.
- Avifors... - machnął różdżką i po chwili widelec stał się żywą, ćwierkającą istotą.

Humor: 6
Koncentracja: 4, bo trochę gada z Brunkiem i się martwi
Punkty w kuferku: 48
Ilość przetransmutowanych przedmiotów: 1
K100: 72

Być może tego właśnie potrzebowała - wyzwania i rywalizacji, które dla odmiany nie miałyby pochodzenia typowo miotlarskiego. Słysząc polecenie i formę zabawy miała ochotę wyrwać się do zamiany wszystkiego, co miała przed sobą zanim ktokolwiek machnąłby różdżką, ale powstrzymała niezdrowe zapędy głównie dlatego, że nieładnie byłoby odbierać innym rozrywkę i cele.
- Byle nie w słonia. - podpowiedziała jeszcze Tarly'emu, dodając sobie w duchu, że to tak w ramach wyrównywania szans między grupami. O Victorii i zaczepieniu jej musiała chwilowo zapomnieć, bo zostały rozdzielone, ale Brandon musiała czuć się jednak na siłach, skoro u Whitelighta się ostatecznie pojawiła.
Wyciągnęła świerkową różdżkę przed siebie i poczuła, że ta równie mocno rwała się do działania, co Gryfonka. Niewerbalne Priopriari ruszyło w kierunku jakiejś statuetki z wyprostowanym dumnie magiem, by sprawić, że postać w kilku ruchach stanęła na jednej ręce i na trzymanej w górze stopie trzymała zawieszoną tam tiarę.

@Bruno O. Tarly

Humor: 1 + 1 bo mi super poszlo?
Koncentracja: 4
Punkty w kuferku: 55 + 5 za rozdzke
Ilość przetransmutowanych przedmiotów:
K100: 92 (ale przerzuty wszystkie zmarnowane)

Spóźniam się nawet na przedmiot na którym bardzo mi zależy, to już jest odrobinę przesada z mojej strony. Mimo to raczej wlokę się do klasy a nie idę do niej szybkim tempem. Nie wiem czy Cali się wybiera, a Boyda nie ma obecnie w Hogwarcie, wiec moje chodzenie wygląda bardziej jak nijakie snucie się z miejsca do miejsca.
Staram się jak najciszej wejść do klasy i usiąść do jakiejś grupy, by zerknąć co robią podczas zadania. Sprytnie po prostu idę za Brunem, ale mądrze ustawiam się po drugiej stronie zasłony od niego, by nie robić wielkiego tłoku po tej stronie. Rzucam na ziemię torbę i wyciągam różdżkę, biorąc do ręki pierwszy lepszy przedmiot, który okazuje się być jakiś porcelanowy talerz. Nie mam za bardzo nastroju do jakichkolwiek fajnych przedmiotów, ale kiedy dotykam go stwierdzam, że idealnie nadaje się na jakąś armaturę łazienkową.
- Invento - mruczę pod nosem i przede mną pojawia się kibel. I powiedzmy sobie szczerze, jest naprawdę idealny. Aż zastanawiam się czy połączył się od razu z kanalizacją. Nawet gałka do spuszczania wody jest bardzo fancy i pewnie ma klapę podgrzewaną. Uśmiecham się delikatnie, czując lekkie ukłucie, że nie ma obok mojego przyjaciela, który na pewno by docenił bardzo wysoki poziom mojego żartu. Stwierdzam też, że może nie powinienem aż tak zwracać na siebie uwagi, skoro od kilku dni żuję liść mandragory w nadziei, że w końcu będzie mi dane zostać animagiem. Coś do czego próbuję zabrać się od roku. W każdym razie nie jestem pewien jak nauczyciel by się na to zapatrywał, ale też jestem pewny, że jeśli coś zauważy, natychmiast zorientuje się co robię, więc automatycznie zakrywam dłonią usta, starając się nie zwracać na siebie szczególnej uwagi. Oprócz perfekcyjnego kibla.

Humor: 6
Koncentracja: 4
Punkty w kuferku: 48+5
Ilość przetransmutowanych przedmiotów: 2
K100: 54

Zajęło jej chwilę zanim zorientowała się, że szept Tarly'ego nie dobiegał zza kotary, a zza jej ramienia, żeby na sam koniec wielkiego olśnienia dotarło do niej, że to na jej połowie sali znajdował się widelec, w który Gryfon celował. Zmarszczyła brwi, trochę nie mogąc nadziwić się swojemu kontaktowaniu z rzeczywistością, ale nie to było teraz ważne, kiedy tę rzeczywistość ją otaczającą można było, a nawet należało, tu i tam transmutować. W drugiej kolejności padło zatem na jakiś złoty, naręczny zegarek, który machnięciem różdżki zmieniła w drewniany z precyzyjnymi żłobieniami na kopercie. Nie było to z pewnością żadne dzieło sztuki, bo wzór był prosty i wymyślony na poczekaniu, ale nadal całej konstrukcji nie dało się przynajmniej odmówić precyzji.
- Chyba nie będzie dodatkowych punktów za nasłanie transmutowanych ptaszków na drugą grupę. - podpowiedziała jeszcze Gryfonowi, nie do końca będąc jednocześnie pewną, czy gdyby zdecydował się rzucać jakieś kolejne zaklęcie, to czy nie miałby problemów z kontrolowaniem drobnego pierzaka. Byle nie zaczął wszędzie paskudzić...

@Bruno O. Tarly

Humor: 7
Koncentracja: 5
Punkty w kuferku: 5
wynik: 38 > 90
Choć nie po drodze jej było z transmutacją, to mimo wszystko postanowiła sprawdzić się w tej dziedzinie magii, choć poziom jej wiedzy nie był zbyt imponujący. Właściwie, to znała jedynie kilka najprostszych zaklęć. Co tu dużo mówić, zamienianie czegoś w coś, nigdy nie wydawało jej się szczególnie zajmujące i interesujące. I do tego wymagało mnóstwa czasu, którego nie miała. Dlatego mając do wyboru ćwiczenie transmutacji czy warzenie eliksirów, wybór nie był szczególnie ciężki. To nad kociołek czuła się zdecydowanie pewniej i do tego widziała efekty swoich wysiłków. A do tego było to zajęcie niezwykle praktyczne, bo magicznych substancji, które walczyły ze zmęczeniem czy kontuzjami, potrzebowała wyjątkowo często, a nie chciała za każdym razem odwiedzać szkolnej pielęgniarki. Nie była więc to lekcja elków, lecz transmutacji, ale mimo to była w pełni skoncentrowana na zadaniu. I choć opcji miała niewiele, to postanowiła sięgnąć po coś, co już dobrze znała. Ze stolika podniosła niewielką glinianą doniczkę, pustą w środku i za pomocą papiliofors zamieniła ją w stadko kolorowych motyli. Mało ambitnie? Jak najbardziej. Ale udanie, a to było dla niej najważniejsze.

Humor: Dalej 8
Koncentracja: 4
Punkty w kuferku: wciąż imponujące 1
Ilość przetransmutowanych przedmiotów: K100: 72


Nie bardzo zwracała uwagę na innych uczniów, toteż nieźle się zaskoczyła, kiedy podeszła do niej @Emily Rowle. Oczywiście od razu uśmiechnęła się szeroko, jak to miała w zwyczaju.
- Robin jestem - przedstawiła się krótko. Przestała nawet przez chwilę czyścić swoją różdżkę. Gotowa była podjąć konwersację, kiedy do klasy wszedł nauczyciel. Od razu skupiła na nim swoje spojrzenie i uwagę. I o ile sama niewiele potrafiła z transmutacji, tak miała szczerą nadzieję się czegokolwiek tutaj nauczyć. Więc po prostu musiała próbować to robić. Słuchała z uwagą tego, co miał im do powiedzenia, niepewna, czy to dobry pomysł, aby dzielić się na dwie grupy, czy nie. Niemniej, jakiekolwiek uwagi posiadała, to pozostawiał je dla siebie. Niewielu znała z pośród osób ze swojej grupy, ale nie oznaczało to, że zamierzała przez ten fakt gorzej uważać na lekcji.
A potem przyszedł czas na działanie. Podeszła do stanowiska i przyglądała się temu wszystkiemu, co się tam znajdowało. Przeróżne przedmioty, mniej bądź bardziej znaczące. Wybrała coś na chybił trafił tak, aby w ogóle zobaczyć, jak sobie z tym poradzi. Padło na pękniętą na pół, porcelanową doniczkę. Nie słuchała innych ludzi ani tego, co działo się wokół nich. Postanowiła na początek spróbować coś bardzo prostego. Wycelowała różdżką w doniczkę, z zamiarem całkowitego jej unicestwienia.
- Sabuli - zaklęcie zostało wypowiedziane przez nią precyzyjnie i naprawdę dobrze. Poczuła, jak magia przepływa przez jej ciało i atakuje pękniętą doniczkę, która następnie zamieniła się w piach. Robin uśmiechnęła się sama do siebie, bo wychodziło na to, że na lekcji radziła sobie całkiem nieźle. Co prawda piach ten nie był tak drobny, jakby się mogła spodziewać, ale sam fakt, że zaklęcie zadziałało od razu, napawał optymizmem.

Zaintrygowany patrzył na poczynania uczniów i nie wtrącał się w żadne ich zaklęcie, chcąc by jak najwięcej pracowali tym razem sami. Czasem warto było zmusić się do myślenia i przypominania zaklęć, które w odmętach pamięci swobodnie dryfowały ku zapomnieniu. Chciał im udowodnić, że nie potrzebowali do wszystkiego podręczników, a wiedza gdzieś w nich jest, nawet jeśli szczerze w to wątpili. Przechadzał się między uczniami, co jakiś czas stając i nienachlanie przyglądając się im działaniu, kiedy do klasy wparował @Bruno O. Tarly. Camael jedynie lekko się uśmiechnął i skinął głową na jakże entuzjastyczne przywitanie. Nie ganił za spóźnienia, każdemu mogło się zdarzyć, a lekcja dopiero co zdążyła się rozpocząć. Tak więc nie zamierzał nie wiadomo jak komentować faktu, że zaraz za Gryfonem do klasy wszedł @Fillin Ó Cealláchain.
— Panie Tarly, panie Cealláchain, zadaniem jest dowolna transmutacja, macie mniej czasu niż pozostali, ale do dzieła. — powiedział jedynie, krótko wyjaśniając co mają robić.
Zadanie z pozoru nie było skomplikowane, ot co – przetransmutować kilka rzeczy w coś zupełnie dowolnego. Z doświadczenia jednak wiedział, że bez narzucenia z góry co dokładnie robić, w głowach natychmiastowo pojawiała się irracjonalna pustka, jakby umysł zapomniał wszystkich zaklęć i przedmiotów. Czasem więc warto było postawić przed sobą małe wyzwanie, nawet jeśli miały być to najbardziej banalne transmutacje jakie istnieją.
Stanął obok @Fillin Ó Cealláchain i uniósł brew do góry, musiał przyznać, że to niecodzienne rozwiązanie.
— Doceniam kreatywność, natomiast wanny może nam pan oszczędzić. — rzucił w jego kierunku i cicho się zaśmiał. Nie zwrócił uwagi na żucie Ślizgona, znikając za zasłoną i przechodząc do drugiej grupy, jednocześnie upewniając się, że nikt nie zmienił przypadkiem drugiego ucznia w ślimaka. Zdarzały się różne wypadki. Szczególnie kiedy ktoś był mniej doświadczony. Niemniej jednak ze zdumieniem stwierdził, że radzili sobie fantastycznie. Cieszył go też fakt, że dotychczas nikt nie szarpnął się na zaklęcie znacznie przekraczające jego możliwości. Cień uśmiechu błądził w kąciku jego warg, lekcja skutecznie odwracała jego uwagę od wszystkich tych problemów, które zostawił przed wejściem do klasy

---

@Fillin Ó Cealláchain i @Bruno O. Tarly → z racji spóźnienia kością K6 opisaną w mechanice musicie rzucać w przeciwieństwie do reszty po czwartym poście, zwyczajnie macie mniej czasu.

Grupy:

Humor: 6
Koncentracja: 4
Punkty w kuferku: 48+5
Ilość przetransmutowanych przedmiotów: 3
K100: 72

Jeżeli to była rywalizacja drużynowa, Davies zdecydowanie wzięła do siebie budowanie przewagi w każdy możliwy sposób, który udostępnił im Whitelight. Co prawda dotąd kończyło się to na tym, że najzwyczajniej transmutowała wszystko, co miała pod ręką i traktowała przedmioty różnego rodzaju zaklęciami, ale przecież niewiele stało na przeszkodzie, by mogła komuś pomóc chociażby podpowiedzią, czy użyciem zaklęcia, które byłoby proste w obsłudze, a początkowo niewielu osobom przyszłoby do głowy. A może tylko tak sobie to wciskała, bo i tak nie było tych czarów aż tyle, a ona każdy z nich stosowała niewerbalnie? Tak, jak teraz Exemplar, dodając do leżącej serwetki wzór haftowanych lwich pysków. Badawczo przyjrzała się swoim wyczynom, na które skinęła jedynie głową z niemą aprobatą zanim przeszła do kolejnych transmutacyjnych popisów. Nieszczególnie może wartych zachwytu, ale ostatecznie lepiej było nabijać punkty niż osiąść i czekać na koniec zajęć.

Humor: 7
Koncentracja: 1
Punkty w kuferku:
Ilość przetransmutowanych przedmiotów: 1
K100: 66 - 30% = 36%

Posłała mu tylko spojrzenie z gatunku tych wyrażających wszystko, w tym wypadku pełne cierpienia i egzystencjalnego bólu nie musisz mi mówić. Nadzieja nie była jej obca, ale w przypadku transmutacji nawet jej nie starczało jej pokładów.
— O tak, spodziewam się wiele — odpowiedziała nieco zagadkowo, zerkając w stronę drzwi. — Chociaż nie mam na myśli treści zajęć....
Miała chyba szczęście, że zerknęła i zdołała znacząco zniżyć głos, gdyż zauważyła, że Whitelight pojawił się już w sali. Westchnęła bezgłośnie i nawet fakt, że nauczyciel wszedł jej koledze w słowo, nie rozśmieszył jej zbytnio. Z czego tu się cieszyć na takiej lekcji? Zwróciła wzrok ku anielskiej twarzy nauczyciela, przez pierwszy parę chwil naprawdę skupiając się na tym, co mówi... potem jednak jej myśli zaczęły odlatywać coraz dalej, a jej uwaga przeobraziła się w bezmyślną obserwację i skryty podziw dla regularnych rysów mężczyzny. Czy Whitelightowie mieli w sobie krew wili?
Daję wam na to siedemnaście minut, czas start.
Rozejrzała się w panice, nagle wyrwana ze swojego zamyślenia. Orzeszku, co oni właściwie robili? Zacisnęła palce na swojej różdżce, wnioskując, że będzie jej potrzebna i niepewnie przyjrzała się członkom swojej grupy. Dwóch prefektów, dwie krukońskie miotlary [ja pierdole, miotlary], które przerażały ją w równym stopniu (choć trzeba przyznać, że na boisku budziły respekt), ta Ślizgonka, która podobno zaręczyła się z nauczycielem eliksirów i Krukon, który wyglądał tak, że mógłby być rodzonym bratem ich nauczyciela. To oczywiście nie pomagało – sam fakt, że zatrzymała na nim dłuższe spojrzenie, wprowadził ją w takie zażenowanie, że pewnie będzie go unikać do końca zajęć...
Obserwowała ludzi dookoła, starając się wydedukować, jakie jest ich zadanie; udawała, że zastanawia się nad zaklęciem. W końcu odważyła się na ruch.
— D-duro? — zająknęła się, celując w kwiat lilii wodnej, który znalazła na stoliku. KWiat drgnął lekko, ale nic poza tym się nie stało, odchrząknęła więc, dodając sobie odwagi. — Duro — nie możesz pokazać transmutacji, że ci zależy. To tak jak z drukarkami, Hope, zupełnie jak z drukarkami. Nie pokazała i ewidentnie zadziałało, bo przed nią leżał już nie kwiat, a kamień wielkości pięści. Jeśli chodzi o duro, jej kamienie nigdy nie przyjmowały subtelniejszych kształtów niż bezkształtna bryła... ale w tym wypadku działało to najwyraźniej na jej korzyść. Nie zauważyła tylko, że z jednej strony ustał się biały płatek kwiatu.

Humor: 6
Koncentracja: 4
Punkty w kuferku: 48+5
Ilość przetransmutowanych przedmiotów: 4
K100: 57

Nie wyglądało na to, by ktoś wziął sobie szczególnie do serca transmutacyjną rywalizację (może nie lubili tego przedmiotu, albo, co było bardziej prawdopodobne, ślinili się do Whitelighta), ale Davies nie miała zamiaru przez to się zatrzymywać, chcąc zdążyć z jak największą liczbą obiektów zanim skończyłby jej się czas. I była na dobrej drodze do tego, żeby przy okazji pobić też jakiś prywatny rekord tempa, nawet jeżeli żaden z tych jej dotychczasowych tworów nie był jakimś wybitnym. Ale Chronicio, którym potraktowała jakiś metalowy kielich ze stołu całkiem nieźle ukazał na sobie skutki czarowania, więc nie było tak, że ze swojej strony na rzecz szybkości transmutowania czyniła różdżką takie już całkiem byle co.

Humor: 9
Koncentracja: 4
Punkty w kuferku: 31
Ilość przetransmutowanych przedmiotów: 1
K100: 43

  A więc rozgrzewka polegająca na zmianie jednych przedmiotów w inne? Shaw nie miał nic przeciwko, zajmując miejsce po stronie parawanu należącej do "pierwszej grupy", obok Smith która jednak zdecydowała pojawić się na zajęciach - acz w to, że Krukonka na jakichś zajęciach mogła się nie pojawić ciężko było chłopakowi uwierzyć.
Na pierwszy ogień poszedł metalowy, prosty kielich, który po stuknięciu różdżką przez Darrena zaczął wyginać się we wszystkie strony, zapadać w sobie i ponownie rozszerzać, by po chwili na jego miejscu pojawił się blaszany czajnik - a raczej wyrób czajnikopodobny, bo rączka znikała w połowie długości a gwizdka nie było w ogóle, podobnie jak pokrywki która powinna zamykać przyrząd kuchenny od górnej strony. Krótko mówiąc - poniżej oczekiwań.