First topic message reminder :

Sala ta jest bardzo nasłoneczniona, a z jej okien widać obszerny dziedziniec. Pełno tu klatek, w których czasami pojawiają się kociaki do ćwiczeń, jedna szafa jest pełna kufrów, a omnikulary ułożone na regale mają tendencję do uciekania, bowiem te egzemplarze mają albo królicze łapy, uszy lub ogony.

Wjechałem do klasy zaledwie kilka sekund przed czasem co doprowadziło do tego, że wszystkie ciekawsze miejsca były zajęte, więc zasiadłem sam z tyłu sali rozglądając się po sali. Chciałam tutaj być dokładnie tak samo jak pragnąłem wymywać dupska wszystkim hipogryfom z Zakazanego Lasu. Jasne, Bergmann nie był wprawdzie chujem jak Craine, ale brakowało mu czegoś co miał Dear, a fakt, że wcześniej uczył mnie w Trausnitz wcale nie ułatwiał sprawy. Mimo że nie byłem fanem tego przedmiotu to lekcje z Dearem jakoś mnie przyciągały, a tutaj pojawiałem się tylko po to by pod koniec roku dostać upragnioną parafkę na świadectwie ukończenia studiów i móc rozpocząć upragnioną karierę.
Pewnie normalnie miałbym wszystko w głębokim poważaniu, ale z racji tego, że siedziałem sam to nie miałem specjalnie wyboru i postanowiłem przynajmniej spróbować skupić się na lekcji, a czekając na to aż nauczyciel w końcu zacznie mówić przejrzałem nawet moje transmutacyjne bazgroły z zeszłego roku - wiele z nich nie wyciągnąłem, ale zawsze coś. Musiałem chociaż trochę poudawać, że mi zależy dlatego wpatrywałem się w profesora i zmusiłem się do maksymalnego skupienia - może nie nie przepadałem za przedmiotem, ale starałem się zrobić dobrą minę do złej gry.

SZCZĘŚCIE: 2
PREFERENCJE: 0,5 - bo Bergmann jednak nie jest Crainem XD
KONCENTRACJA: 4
TALENT: 1
CAŁOŚĆ: 7,5

Spodziewał się, że nie wszystkim pójdzie doskonale i zdecydowanie nie zamierzał nikogo karać, czy też besztać za zaklęcie, które po prostu – nie wyszło. Na tym polegała nauka, by ćwiczyć, ćwiczyć i jeszcze raz ćwiczyć, w międzyczasie ponarzekać i czasem pokrzyczeć, jedynie się nie zniechęcać zbyt szybko. Camael nie był zwolennikiem teorii, nie na lekcjach, kiedy mieli okazję potrenować zaklęcia pod jego wprawionym okiem, słuchać wskazówek, których nauczył się na własnych błędach i próbować jeszcze raz, do skutku. Obserwował ich, co jakiś czas wtrącając swoje trzy grosze, by zaraz potem przypomnieć sobie, że nie miał podpowiadać. Cóż, nie szło mu to najlepiej, ale niespecjalnie się tym przejmował. Jego uwadze nie uszła aktywność @Morgan A. Davies, przy której przystanął, obserwując jak transmutuje kolejny przedmiot, zamieniający się w kamień.
— Świetnie, widzę, że wzięła pani sobie do serca sprawdzenie się. — rzucił w jej kierunku i zerknął na zegarek, by zobaczyć, że czas już się skończył. Machnięciem różdżki pozbył się więc zasłony. Następnie podszedł do swojego biurka i wziął łyk kawy, by ponownie odwrócić się w ich kierunku, z lekkim uśmiechem błądzącym gdzieś w kącikach jego ust, krzyżując ramiona na piersi.
— Jestem pewien, że wszyscy się dobrze rozgrzaliście i przypomnieliście sobie zasady rządzące transmutacją, jak i zaklęcia, które już świetnie znacie. Teraz jednak chciałbym was czegoś zupełnie odwrotnego. — powiedział i zrobił krótką przerwę, dając im czas na samodzielne wpadnięcie na to, czego będzie dotyczyła dalsza część lekcji — Zajmiemy się więc enutitatum. Zaklęcie pozwalające odkryć wcześniej przetransmutowane przedmioty. Bywa przydatne. Wprawiony czarodziej jest w stanie rzucić je w promieniu nawet kilku metrów, przywracając pierwotny kształt. Tym właśnie różni się od disclore, które jak doskonale wiecie, działa punktowo. Dzisiaj jednak zajmiemy się działaniem obszarowym. — wyjaśnił działanie zaklęcia.
Zanim jednak wysłał ich do pracy, sam stanął przy jednym ze stołów i zaprezentował działanie zaklęcia, jedynie na najbliższym przedmiocie, zmieniając kamień z powrotem w grzebień.
— Skupcie się, wymawiamy: enutitatum, płynny ruch nadgarstka, to ważne. — pokazał działanie zaklęcia jeszcze raz, wyraźnie wymawiając jego inkantację i sprawiając, że kawa w pucharze stała się na powrót wodą. — Do dzieła, podchodzicie do stołu nie swojej grupy, żebyście nie wiedzieli co dokładnie było transmutowane, bo wtedy nie byłoby żadnej zabawy, każdy po kolei, grupami naprzemiennie. Jeśli ktoś nie czuje się na siłach – niech poćwiczy „na sucho”, a tymczasem zapraszam pierwszego odważnego. — skończył mówić i stanął lekko z boku, dając przestrzeń uczniom. Dyszenie nad uchem w niczym by nie pomogło, a jedynie niepotrzebnie zestresowało. Nikt nie lubił kiedy patrzyło mu się na ręce, w szczególności z bliska.

---

Informacje:
• Zadaniem jest użycie zaklęcia enutitatum (odkrycie przedmiotów wcześniej przetransmutowanych) na przedmioty, które transmutowaliście w poprzednim etapie. Magiczna zasłona znika, zamieniacie się stronami sali i stołami. Nie ma już grup, każdy podchodzi do stołu po kolei – kolejności natomiast nie chcę dawać, bo to niepotrzebnie wprowadzi zamieszanie. Zakładacie jednak, że podchodzicie z grup naprzemiennie do stołów i wykonujecie zadanie.
• Zakładamy, że międzyczasie Camael transmutował niektóre przedmioty razem z Wami, tudzież poprawiał niektóre zaklęcia, dając wskazówki, nie ma się więc co martwić mniej udanymi transmutacjami i tym, że przedmiotów nie starczy. Możecie brać przedmioty, które były transmutowane przez innych w poprzednim etapie, albo wziąć jakieś nowe i założyć, że to dzieło Camaela.
• Punkty dla domów chcę podliczyć na końcu lekcji i wszystko ładnie wytłumaczę w poście zamykającym!

Mechanika:

Osoby z min. 11pkt w kuferku:

Osoby, które nie posiadają min. 11pkt w kuferku:

Modyfikatory:
• Min. 11pkt wymagane do tej lekcji się nie wliczają, ale za każde kolejne 10pkt oprócz tych 11, macie jeden przerzut.
• Humor poniżej 5 – jeden przerzut mniej z przysługujących; humor powyżej 5 – jeden przerzut więcej z przysługujących, humor równy 5 – nic.

Kod:

Kod:

<zg>Humor:</zg>
<zg>Koncentracja:</zg>
<zg>Punkty w kuferku:</zg>
<zg>Ilość odtransmutowanych przedmiotów:</zg>
<zg>Wylosowane kości:</zg>

Humor: 1
Koncentracja: 2
Punkty w kuferku: 41
Ilość odtransmutowanych przedmiotów: 2
Wylosowane kości: 42 - 10 = 32

Nie poszło jej aż tak źle, musiała przyznać, że spodziewała się o wiele gorszych efektów swojej pracy, biorąc pod uwagę, jak niską miała koncentrację i kiepski humor, musiała przyznać, że i tak nie było najgorzej. Wysłuchała zaraz również tego, co profesor miał do powiedzenia, zerkając z zaciekawieniem na drugą stronę sali, po czym skinęła lekko głową i nie wahając się nawet przez chwilę, ruszyła przed siebie, przekręcając różdżkę w dłoni. Doszła do wniosku, że im szybciej spróbuje, tym lepiej na tym wyjdzie, nic zatem dziwnego, że zatrzymała się dopiero przy stole przeciwnej drużyny, by rzucić pierwsze enutitatum na wazon z lodu, który już zaczynał nieznacznie topnieć i bez większego problemu przywróciła go do poprzedniego wyglądu, co sprawiło jej całkiem sporą przyjemność. Sięgnęła po kolejny przedmiot, nie mając najmniejszego pojęcia, co enutitatum może pod nim odkryć, ale wypowiedziała zaklęcie płynnie, wykonując odpowiedni ruch różdżki, by po chwili spojrzeć z pewną konsternacją na gumowe wężyki, ale jedynie lekko wzruszyła ramionami. O wiele gorzej poszło z drewnianą łyżką, która za nic w świecie nie chciała poddać się jej woli, ale uznała, że na razie nie będzie się tym jednak kłopotała, dwa zwycięstwa to i tak było naprawdę wiele, a czas najwyraźniej już jej się skończył. Przynajmniej jednak, mimo wszystko, czuła się nieco lepiej.

Humor: 9
Koncentracja: 4
Punkty w kuferku: 22
Ilość odtransmutowanych przedmiotów: 2
Wylosowane kości: 53 ale przerzucam tą jedynkę -> 56

Jak tylko skończył się czas i Whitelight ogłosił, żeby opuścić różdżki, Lucas był z siebie średnio zadowolony, ale nie mógł narzekać, bo jednak kilka przedmiotów udało mu się przetransmutować. Słuchając nauczyciela, który tłumaczył na czym będzie polegać dalsza część zajęć, pokiwał głową z uznaniem. Zaklęcie Enutitatum było bardzo przydatne. Czas więc było się go nauczyć.
Zamienili się miejscami z drugą grupą i mieli przed sobą cały stolik różnych przedmiotów, z których mieli wybrać za pomocą magii te, które miały zmienioną formę, inną niż pierwotna. Rozejrzawszy się po stoliku, wyhaczył wzrokiem nietypowy przedmiot. Przycisk do papieru w kształcie jednorożca. Czy ktoś przetransmutował inny przedmiot właśnie w ten. To się okaże. Wycelował różdżką w przycisk, by wypowiedzieć zaklęcie. I szybko magia przedmiotu zniknęła, a na nim pojawiły się stare rysy, które pierwotnie się na nim znajdowały, a które były ukryte za sprawą zaklęcia. Uśmiechnął się do siebie i przeszedł dalej, w poszukiwaniu innego celu. Tym razem padło na blaszany czajnik. W niego również wymierzył wypowiadając formułę zaklęcia Enutitatum by po chwili ten wrócił do swojej wcześniejszej formy, czyli metalowego pucharu. Cóż, z pewnością ci w drugiej grupie mieli niezłą wyobraźnie...

Humor: 7
Koncentracja: 4
Punkty w kuferku: 11
Ilość odtransmutowanych przedmiotów: 2
Wylosowane kości: 51

Nie było sensu udawać, że tego dnia szło mu wybitnie na zajęciach, bo tak zdecydowanie nie było. Nie wiedział, czy  to przez problem z koncentracją, gdyż czuł, że nie jest na najwyższym poziomie, czy z humorem stopniowo opadającym. Próbował jednak nie zrażać się do tego, jedynie skupiając na tym, co profesor miał im do przekazania. Spojrzał po pozostałych przedmiotach, jakie były transmutowane, zastanawiając się, czy wszystkim poszło zadowalająco. Odszukał spojrzeniem znajome twarze, dostrzegając w nich całą gamę uczuć od spokoju po irytację i zniechęcenie. Uśmiechnął się kącikiem ust do siebie, czując, że palce go świerzbią, aby złapać za noże i rzeźbić w glinie.
Nim się spostrzegł, nadeszła jego pora na próbę rzucenia zaklęcia. Podszedł do stołu drugiej grupy, próbując skupić się na tym, co chciał osiągnąć, rzucając zaklęcie. Zastanawiał się mimowolnie jakie przedmioty skrywały się pod tymi, jakie teraz oglądał.
-Enutitatum - wypowiedział cicho, celując różdżką w stół. Jeden z kamieni przemienił się w kwiat. LJ uśmiechnął się kącikiem ust i skupił się mocniej na zaklęciu. W końcu jego oczom ukazała się misa, transmutowana wcześniej w smoka. Pozostałe przedmioty nie zmieniły swojego kształtu, co nie było zadowalającym efektem, ale wystarczyło na ten moment. Wycofał się, dając szansę kolejnej osobie.

Humor: 7
Koncentracja: 1
Punkty w kuferku: 0
Ilość odtransmutowanych przedmiotów: 0
Wylosowane kości: póki co nie rzucam, Cam pozwolił, najwyżej dam jeszcze posta

Coś nie wyszło
Nie miała pojęcia, że ktoś patrzył na nią, jak czaruje. To znaczy jak transmutuje. To znaczy jak próbuje transmutować, bo nigdy w życiu nie nazwałaby swoich wyczynów pełnoprawną transmutacją. Co za żenada – nie wiedziała już nawet czy gorsze było to, że przyłapał ją na jej partactwie, czy że się do niej odezwał. Czy to nie był czasem ten Fillin-kumpel-Boyda? Obejrzała się przez ramię, żeby sprawdzić, czy przypadkiem nie mówi do kogoś stojącego za jej plecami, ale przecież rzucił zaklęcie na jej twór, więc chyba nie mógł to być przypadek. Wciąż milcząc, obejrzała dokładnie swój kamień i popatrzyła na chłopaka z wdzięcznością. Czuła jakby język zawiązał jej się w supeł, uniemożliwiając wyduszenie z siebie jakiegokolwiek słowa, ze szczególnym naciskiem na coś mądrego. Z tego co wiedziała, jęzlep nie miał mocy wpływania na iloraz inteligencji, próżno więc było doszukiwać się w nim przyczyny. Na żart Ślizgona parsknęła niezbyt głośnym, stłumionym ze względu na nauczyciela śmiechem. Zupełnie szczerze rozbawił ją swoim pomysłem, choć byłaby ostatnią osobą zdolną do takiego uczynku.
— P-podobno w dawnych czasach czarodzieje nie używali toalet, a zaklęć czyszczących... tak czytałam — wydusiła z siebie z zająknięciem, dopiero po pierwszym słowie nabierając werwy, a jednak tracąc ją pod koniec, kiedy uświadomiła sobie, że powiedziała to tak, jakby był to świetny żart, a przecież chłopak też był czarodziejem. Co jeśli robił to na przykład jego pradziadek i uważali to za normalne?
— To talent, czy wytrwała nauka? — zmieniła temat, biorąc do ręki swój kamień i przyglądając mu się ze wszystkich stron. To, co zrobił z jej kwiatem, nie było może pokazem najwyższych umiejętności, ale już to, jak przemienił własne przedmioty, robiło na niej wrażenie. Im dłużej zresztą mu się przypomniała, tym lepiej przypominała sobie lekcje transmutacji z jego udziałem.
Skupcie się
No, tak, znów zgubiła wątek. Trochę zagubiona odnalazła wzrokiem Whitelighta i zmarszczyła brwi, starając się zapamiętać płynny ruch jego ręki. Jak to szło? Spróbowała powtórzyć za nim, ale wyszło jakoś tak... koślawo. Jak to się działo, że przy zaklęciach szło jej całkiem dobrze, a kiedy przychodziło do transmutacji, zachowywała się, jakby pierwszy raz trzymała w ręku różdżkę? Nie patrzyła już na Fillina, wbiła wzrok w podłogę, a kiedy spróbowała rzucić zaklęcie, nie udało jej się niczego odkryć, sprawiła wyłącznie, że jedna ze szklanek drgnęła i spadła na podłogę, rozbijając się na kawałeczki.

@Fillin Ó Cealláchain

Patrzył jak po kolei podchodzą do stołów i rzucają zaklęcie, lekko się uśmiechając, kiedy widział jak sprawnie wszystkim idzie. Nie liczył na to, że od razu odczarują cały stół, dwa przedmioty naraz uznawał za sukces, doskonale pamiętając swoje pierwsze próby z tym zaklęciem, choć było to wiele lat temu. Nie ingerował przy pierwszych osobach, dał im wolną rękę. Wiedział, że nauka na własnych błędach była najlepsza i nie mówił tego dla zasady, a zwyczajnie sam się o tym przekonał. Mówił więc swoje uwagi, starając się nakierować uczniów na to, nad czym powinni jeszcze popracować, nie poprawiając tych mniej udanych zaklęć. Dopiero przy @Hope U. Griffin nieco zmarszczył brwi, widząc jej spuszczoną głowę i niemrawy ruch ręką, a potem tłuczone szkło. Podszedł więc do niej z delikatnym i ciepłym uśmiechem, mając wrażenie, że Gryfonka jest tragicznie zestresowana, a przecież nie o to chodziło na lekcji, nie na jego lekcji.
— Reparo — rzucił, kierując różdżkę na rozbite szkło, zanim ktokolwiek zdążył się skaleczyć i podniósł całą już szklankę, ponownie kładąc ją na stół — Panno Griffin, bez stresu, nikomu nie musi się udać za pierwszym razem, właściwie gdyby wszystkim się od razu udawało, to te lekcje nie miałyby żadnego sensu. — patrzył na nią spokojnym wzrokiem i lekko wzruszył ramionami, by w końcu poprawić uchwyt swojej różdżki i wyciągnąć ją przed siebie, powoli pokazując ruch nadgarstkiem po raz kolejny. — Wymowa nie była najgorsza, trochę pewniejszy chwyt i manipulacja, spróbuj jeszcze raz, jak nie teraz, to za kilka minut, najwyżej znowu się nie uda, ale skoro już poświęcamy czas na tę lekcję, to szkoda ją zmarnować, prawda? — powiedział i skinął jej głową, by mogła spokojnie zdecydować czy od razu po porażce zamierza podjąć kolejną próbę, czy zamierza trochę poczekać. Nie zmuszał do niczego, ale nie chciał, żeby zupełnie rezygnowała z jeszcze jednej próby, wszyscy tutaj byli, by się czegoś nauczyć, absolutnych geniuszy, którym wychodziło wszystko w stu procentach, nie potrzebował w klasie, bowiem jaki byłby tego cel?

Humor: 5
Koncentracja: 4
Punkty w kuferku: 42pkt
Ilość odtransmutowanych przedmiotów: 3
Wylosowane kości: 6x5 + 5 + 4x5 + 3 + 2x3 = 64

No i nareszcie stało się jasne to czemu pracowali w dwóch odseparowanych grupach. Dzięki temu z pewnością łatwiej było im teraz wykorzystać zaklęcie wykrywające i odczyniające transmutację przedmiotów na danym obszarze. Nie czuła jakiegoś większego stresu w momencie, gdy podchodziła do stołu. Aby utrudnić sobie nieco zadanie zdecydowała się na rzucenie zaklęcia w formie niewerbalnej. Choć może zrobiła to bardziej z przyzwyczajenia. Zwykle rezygnowała z wypowiadania formuły zaklęć, a przez ostatnie kilka miesięcy mogła o tym jedynie marzyć. Skupiła się zatem przede wszystkim na odpowiednim ruchu nadgarstka, płynnym i zręcznym, który towarzyszył rzucaniu enutitatum. Miała wrażenie, że wszystko poszło zgodnie z planem wykrywając trzy przemionione przedmioty, które przywróciła do ich poprzedniego kształtu i formy. Mogła to raczej zaliczyć jako spory sukces.

Humor: 7
Koncentracja: 4
Punkty w kuferku: 18
Ilość odtransmutowanych przedmiotów: 2
Wylosowane kości: 6, 5x3, 4x4, 2x2, 1x2 -> 52

Nie do końca była pewna tego jak może jej wyjść zaklęcie. Nie była jakoś specjalnie zaawansowana w dziedzinie transmutacji. Pocieszać mogła się jedynie tym, że z pewnością Whitelight nie zabije jej ani nie odejmie punktów za to, że zrobiła coś nie tak.
Podeszła nieco nieśmiało do stanowiska przeciwnej grupy i pamiętając dokładnie wskazówki nauczyciela przystąpiła do samodzielnych prób rzucenia zaklęcia. Co prawda nieco się stresowała, ale wyszło na to, że kompletnie niepotrzebnie
Głośno i wyraźnie wypowiedziała formułę zaklęcia, wykonując przy tym odpowiedni ruch nadgarstkiem, aby pociągnąć w powietrzu różdżką nad znajdującymi się przed nią przedmiotami. Z pewnością namierzyła dwa, które udało jej się zidentyfikować i odwrócić skutki uprzedniej transmutacji. Chyba mogła być z siebie dumna bo patrząc na to jak zwykle radziła sobie z przemianą przedmiotów to było to prawdziwe osiągnięcie.

Humor: Dalej 8
Koncentracja: 4
Punkty w kuferku: 1
Ilość odtransmutowanych przedmiotów: 2
Wylosowane kości:
Szczęście: 86 – czyli całkiem nieźle odkryte przedmioty
K6: 64

Transmutacja nie była jej ulubioną dziedziną i nawet nie próbowała nigdy z tym w żaden sposób dyskutować. Nie zdziwiła się więc, że ostatecznie udało jej się transmutować zaledwie jeden przedmiot w całości i drugi w stopniu połowicznym. I tak była z siebie zadowolona, bo przewidywała kompletną klapę od samego początku! Tymczasem coś się jej udało!
Uśmiech nieco zszedł z jej ust, kiedy okazało się, że teraz należało podjąć próbę przywrócenia przedmiotów do stanu pierwotnego. Za cholerę nie wiedziała, jak się za to zabrać. Zaklęcie, o którym mówił profesor było dla niej kompletnie nieznanym. Nie wiedziała, jak go używać, jaki gest dłoni wykonać aby rzucić je poprawnie. Pomimo przewidywanej przez nią kompletnej klapy, dalej się uśmiechała.
Podeszła do jakiegoś dziwnego czajnika. Wpatrywała się w niego bez większego przekonania, próbując zrozumieć czym on mógł być. W końcu doszła do wniosku, że od samego patrzenia, to za wiele się nie nauczy i po prostu pozostawało jej rzucać odpowiednie zaklęcie. Wycelowała różdżką w czajnik i precyzyjnie wypowiedziała inkantację. O dziwo czajnik zaczął się zmieniać! Przed nią pojawiła się piękna, czarna ramka na zdjęcia. No, nieco wyjątkowa bo wciąż miała z boku dziubek od czajnika, ale tym szczególnie się Robin nie przejęła. Zadowolona ze swojej pierwszej próby, ruszyła do kolejnego przedmiotu, którym okazała się być jakaś dziwna książka. Ponownie wzięła uspokajający oddech i rzuciła jeszcze raz czar. Książka również się przemieniła, tym razem w okulary korekcyjne. I kiedy już sądziła, że będą idealne to jedno ze szkieł nieco pękło. Skrzywiła się, ale wciąż pozostawała dumna ze swoich dokonań. W końcu transmutacja nie była jej konikiem!

Humor: 8
Koncentracja: 4
Punkty w kuferku: 7pkt
Ilość odtransmutowanych przedmiotów: 1
Wylosowane kości: k6x15 = 51 (% odkrycia 93)

Uważała, że całkiem nieźle poszedł jej pierwszy etap - w końcu coś udało jej się w wybranych przedmiotach zmienić. Nawet jeśli niespecjalnie wiele - ale też nie oczekiwała szczególnych sukcesów, biorąc pod uwagę swoje zaawansowanie w transmutacji. Niemniej, nie poszło źle. Ale słysząc dalszą część zajęć przedstawioną przez Whitelighta odrobinę się spięła. Doskonale wiedziała, że zaklęcie Enutitatum leży delikatnie poza jej zasięgiem.
Westchnęła głęboko, wstając od stołu, kiedy nadeszła jej kolej i przeszła do przedmiotów drugiej grupy. Stanęła nad nimi, czując się odrobinę jak na skazaniu - śmiesznie będzie jak trafi na w ogóle nieprzetransmutowanego grata. W końcu jednak wybrała kamienną figurkę - licząc, że pucharek raczej w pierwotnej formie z kamionki nie był.
— Enutitatum — wymówiła płynnie inkantację, stukając różdżką w rupieć. I rzeczywiście, okazało się, że miała rację, kubeczek zachrobotał po czym wrócił do swojej pierwotnej, złotej barwy. I cóż, był to jedyny przedmiot, który udało jej się odtransmutować.

Humor: 9
Koncentracja: 3
Punkty w kuferku: 31
Ilość odtransmutowanych przedmiotów: 2
Wylosowane kości: Łącznie 47

  Darren, choć nie używał go prawie w ogóle, to zaklęcie Enutitatum znał, acz raczej ze strony czysto akademickiej i teoretycznej. Powtórzył za Whitelightem ruch nadgarstka, bezgłośnie wymówił nazwę zaklęcia - i czekał na swoją kolej, wzrokiem omiatając transmutowane chmary przedmiotów, z lekkim ukłuciem niezadowolenia zerkając na swoje pierwsze dwie, niezbyt udane próby. Może dopuszczalne dla kogoś innego - dla niego jednak niedostateczne.
  Kiedy przyszła jego kolej, Shaw stanął przy stole drugiej grupy i podniósł różdżkę.
- Enutitatum - powiedział, powtarzając najlepiej jak potrafił zarówno chwyt, jak i ruch dłoni zaprezentowany przez profesora. W efekcie, jabłko zamienione w trzech czwartych w gruszkę stało się ponownie pierwotnym owocem, a mały, kamienny pręt podskoczył lekko na biurku i 'zrzucił' z siebie mineralną skorupkę, wracając do bycia zwykłym, nienaostrzonym jeszcze nawet po raz pierwszy ołówkiem.

Humor: 7
Koncentracja: teraz to już na minusie
Punkty w kuferku: 0
Ilość odtransmutowanych przedmiotów: 1
Wylosowane kości: k6: 52 - 20 za zerowe skupienie = 32; szczęście: 91

No tego to zdecydowanie się nie spodziewała. Zwykle jej aktywność na transmutacji ograniczała się do chowania się po kątach i odbębniania swoich obowiązków, a jeszcze częściej do wymigiwania się od nich, tak żeby nie zrobić z siebie niepotrzebnego pośmiewiska – takiego jak teraz, na przykład. Szklanka rozbiła się z hukiem i przyciągnęła uwagę nauczyciela, który, o zgrozo, ruszył w jej stronę wyglądając przy tym jak cholerny anioł, który zszedł z nieba, żeby udzielić jej transmutacyjnego błogosławieństwa.
— Przepraszam! — zawołała jakoś tak piskliwie, bo oczywiście nie byłaby sobą, gdyby nie skompromitowała się, stając z Whitelightem twarzą w twarz. Za co go w ogóle przepraszała? Przecież naprawił szklankę i w dodatku wyglądał, jakby nade wszystko chciał ją wesprzeć. Zamrugała i wbiła w niego wzrok, bojąc się, że jeśli opuści go na podłogę, to będzie wyglądała, jakby go lekceważyła, a tak przecież zdecydowanie nie było. Całe szczęście z tak bliskiej odległości odechciało jej się podziwiania niezwykłej urody nauczyciela i nawet potrafiła wydobyć z siebie wystarczająco dużo koncentracji, by uważnie przyjrzeć się ruchowi jego ręki. Wyciągnęła swoją różdżkę i powtórzyła gest, którym tym razem wyszedł znacznie płynniej i mniej lękliwie. Pierwszy raz ktoś osobiście prowadził ją przez wykonanie zaklęcia, do tej pory była to tylko masówka, powtarzanie gestów i wymowy w grupach – zero indywidualnego podejścia. To zaskoczyło ją do tego stopnia, że drzemiąca w niej lwica gryfonica zaryczała bezgłośnie, skutkując cichym „spróbuję”. Nie chciała, by sobie poszedł, bo jego spokojna aura w jakiś dziwaczny sposób bardzo jej pomagała.
Przyłożyła pięść do ust i odchrząknęła, by zaraz wypowiedzieć wyraźne enutitatum, któremu towarzyszył elegancki ruch dłoni. Nie było perfekcyjnie jeśli by brać pod uwagę przeciętnego ucznia szóstego roku, ale jak na nią... cóż, chyba pierwszy raz w życiu zaklęcie transmutacyjne poszło jej tak dobrze. Udało jej się odsłonić jeden przedmiot i to prawie w całości – kubkowi brakowało uszka, ale przynajmniej było wiadomo, że to kubek, tak? Popatrzyła na Camaela, początkowo z zaskoczeniem, a potem z mieszaniną dumy i radości, od której cała pojaśniała.
I dopiero kiedy się oddalił, uświadomiła sobie, że właśnie gadała z Whitelightem, tym chodzącym aniołem. Przecież Ruby w życiu jej w to nie uwierzy.

Humor: 6
Koncentracja: 3
Punkty w kuferku: 10
Ilość odtransmutowanych przedmiotów: 2
Wylosowane kości: k6x15 łącznie 65 | k100 29 i 18

Jakaś taka duma go objęła, gdy młody profesor pochwalił pracę Moe. Może to znak, że się już zestarzał? Albo zbyt dobrze wszedł w rolę Prefekta? Cóż, jeszcze piękniej byłoby, gdyby nauczyciel nagrodził Davies jakimiś przyzwoitymi puntami dla Domu - tym bardziej, że Gryffindor musiał trochę nadrobić. A wiadomo, że nie samymi pochwałami człowiek żyje.
Szybko wyjaśniło się, po co trzaskali na prawo i lewo proste zajęcia transmutacyjne. On akurat natrzaskał armię kamieni, mało ambitnie, ale nic innego nie potrafił. Przyglądał się więc z zainteresowaniem, szczerze ciekaw tego, jak zadziała nieznane mu zaklęcie. W pierwszej chwili nawet nie dosłyszał poprawnej wymowy - brzmiało dla niego wyjątkowo skomplikowanie. Zaciekawienie urosło, gdy prowadzący podszedł do kamienia, który niewątpliwie był brunowym dziełem. Założenie się potwierdziło, gdy Whitelight odczarował niekształtną bryłkę i stała się ona z powrotem grzebieniem. Tak lepiej.
On sam nie poradził sobie z ujawnianiem przedmiotów tak świetnie, nie od razu. Celowo ustawił się gdzieś na końcu kolejki, by poćwiczyć ten inkantacyjny łamacz językowy. Gdy już nadeszła jego kolej, to wstępnie był gotowy. Na pierwszy ogień wybrał... kamień. Ujęło go to, że ktoś też, tak jak i on sam, nie był w stanie wyczarować nic innego.
-  Enutitatum! - machnął różdżką i nawet nieźle wypowiedział zaklęcie. Zadziałało. Nie w pełni, ale po chwili kamień rozpłaszczył się i przybrał jakiś taki różowawy kolor. Mały fragment był też jakiś delikatniejszy, przywodzący na myśl płatek kwiatu... - Czy to była może lilia wodna? - strzelił. A potem zmierzył się z zaklęciem raz jeszcze. Wybrał jakąś glinianą donicę, ale tym razem poszło mu o wiele gorzej i choć ujawnił częściowo pierwotną postać przedmiotu to nie był do końca pewny, co to takiego było. Jakaś statuetka? Posążek?
Nie było to najłatwiejsze zadanie.

Humor: 7
Koncentracja: 3 (-1 bo Filin cuchnie)
Punkty w kuferku: 50
Ilość odtransmutowanych przedmiotów:
Wylosowane kości: 60 → 66

Kiedy tylko oddzielająca ich grupy kotara zniknęła, Davies poczuła w powietrzu odurzający i przyprawiający ją o mdłości aromat mandragory. Czy faktycznie ktokolwiek w tych czasach stosował ją na co dzień jako formę uspokojenia i wyciszenia? Biorąc pod uwagę charakter Ó Ceallachaina i ostatnie szkolne wydarzenia, wydało jej się to całkiem prawdopodobne. Co nie zmieniało faktu, że jej żucie tego paskudnego liścia kojarzyło się wyłącznie z jednym pomysłem. Ryzykownym i wyjątkowo niewdzięcznym w czasie przygotowań ale, na tuptające szpiczaki, wyjątkowo wartym całego tego zamieszania wokół osiągania celu.
- Cuchniesz, Fillin. - odezwała się z pełną gracją i kulturą godną przedstawicielki szkoły Hogwart, po czym dość uważnie zlustrowała go wzrokiem, na moment zatrzymując się na jego szczęce. Czy wyglądał, jakby właśnie żuł kapcia i pragnął wyłącznie pozbycia się go z ust? Jeżeli właśnie tak by to wyglądało, to raczej nie stosował mandragory uspokajająco. A już na pewno nie dla przyjemności. Objawy mogły być jednak już dużo mniej widoczne - ostatecznie liść działał wyciszająco, więc mężczyzna równie dobrze mógł już być znieczulony i nietykalny dla smaku tego zielska. Oby tylko nie okazało się, że najzwyczajniej dla sportu popijał sobie mandragorową herbatkę.
- Enutitatum. - mruknęła, gdy przyszła jej kolej, bo nie była w stanie skupić się na zadaniu na tyle, by bez obaw zastosować zaklęcie niewerbalne. Trzy przedmioty jednak posłusznie zmieniły kształt i sprowadziły się do pierwotnego wyglądu. Coś czuła, że mimo niewielkich perturbacji jej grupa odniosła sukces. A jeżeli nie, to i tak miała zamiar być z siebie bardzo dumną. Koniec końców poszło jej czarująco.

@Fillin Ó Cealláchain

Humor: 4
Koncentracja: 4
Punkty w kuferku: 55 +5
Ilość odtransmutowanych przedmiotów: 1
Wylosowane kości: 45

Zerkam rozbawiony na Hope, która mi coś mówi o zwyczajach czarodziejów jeśli chodzi o higienę intymną. Owszem, byłem urodzony w domu magicznym, ale nigdy nie zastanawiałem się nad tym jak w dawnych czasach załatwiali sprawy defekacji.
- Dzięki za szczegółowe info - mówię parskając na słowa Hope i uśmiechając się lekko. Wzruszam ramionami na jej kolejne pytanie. - Mam nadzieję, że obydwie rzeczy - dodaję z uniesionymi brwiami. Po chwili do Hope podchodzi profesor, więc ponownie staram się ukryć swój liść, który żuję. Skupiając się na czymś innym.
Pierwszy etap lekcji kończy się i zaczynamy zmienianie przedmiotów. Mruczę zaklęcie enutitatum pod nosem, elegancko przemieniając z powrotem papier w swoją poprzednią wersję, jednak wcale nie mam ochoty odmieniać swojego kibla, więc siedzę sobie zadowolony z siebie. Szczególnie, że wtedy Morgan nagle zaczepia mnie w dziwny sposób. Unoszę brwi na tą jawną nieprawdę, bo przecież zawsze się kąpię, psikam toną lakieru do włosów i perfumami, więc jakim cudem niby cuchnę! Wtedy jednak orientuję się o co jej chodzi, kiedy patrzy znacząco na moją żuchwę. Unoszę do góry brwi, patrząc pytająco na Morgan, już kompletnie zapominając o moim kiblu. Skupiam się już całkowicie na Gryfonce.
- Też kiedyś cuchnęłaś? - pytam, wiedząc że Morgan była transmutatorką równie dobrą co ja i to było całkiem możliwe.

Humor: 5
Koncentracja: 2
Punkty w kuferku: 0
Ilość przetransmutowanych przedmiotów:
K100: w sumie 58 , k100 = 69


  Następnym zadaniem było odkrycie, odczarowanie przedmiotów za pomocą enutitatum. Nie czuł, żeby było mu dane wykonanie tego zaklęcia, o którym wcześniej nie słyszał, a jeśli nawet, to był za słaby żeby potrafić go używać. Tym razem jednak było to postawione przed nim zadanie i chcąc niechcąc musiał w jakimś stopniu je wykonać.
  Profesor chodził od ucznia do ucznia i szczerze mówiąc, przez długi czas Percy modlił się, żeby omyłkowo nie zauważył najwyższego ucznia w sali go i wziął za tło. Będąc w czymś co najwyżej mierny, wolał nie wzbudzać jakiegokolwiek zainteresowania, nawet jeśli był to nauczyciel, który miał go czegoś nauczyć. To jednocześnie blokowałło przez Percy'm wiele ścieżek, którymi mógłby podążyć, gdyby nie własna blokada.
  Wziął się za odczarowywanie przedmiotów i pierwsze jakie mu wpadło do rąk nie były zbyt udanymi próbami. Albo nic się nie działo, albo działo tylko w małym procencie, przykładowo kubek, który wcześniej był nożem, miał po prostu ząbkowane ucho i nieco ostrzejsze niż wcześniej. Dramat.
  W końcu zaś udało mu się odczarować talerz, który jeszcze chwile temu był zegarkiem. Może nie w pełni, ponieważ na talerzu wciąż pozostały wskazówki zegara i wydawało mu się, że dalej odliczają czas, ale miło było zobaczyć, że nie jest się aż taką transmutacyjną amebą, lecz Percy nie miał złudzeń - amebie to może nawet i dwa zaklęcia by się udały, on zaś był poziom niżej. No cóż, spróbował jeszcze dotknąć paru rzeczy, ale nic się nie udawało - pozostał więc na jednym odczarowanym przedmiocie.

Zachęcająco skinął głową @Hope U. Griffin, kiedy ta podjęła się swojej kolejnej próby rzucenia zaklęcia. Był zadowolony, że się nie poddała i zamierzała jeszcze raz spróbować. Uważnie patrzył na to co robi i uśmiechnął się, kiedy zaklęcie prawie się udało. W ciągu kilku minut już widział postęp, co tylko utwierdzało go w myśli, że nie o talent chodzi, a praktykę.
— Świetnie! Dla chcącego nic trudnego, jeszcze trochę, a będziesz mistrzynią transmutacji. — rzucił w jej kierunku, widząc jak rozpierała ją duma, miała z czego być szczęśliwa i nie zamierzał jej tego odbierać.
Obserwował jak każdy po kolei podchodzi do stołów i rzuca zaklęcie, by pochwalić @Violetta Strauss za odkrycie trzech przedmiotów jednocześnie, co dla niewprawionych aż tak młodych czarodziejów nie było wcale zupełną bułką z masłem. Miał wrażenie, że większość miała problem z pełną koncentracją, która w transmutacji, chcąc nie chcąc, miała szczególne znaczenie. Być może właśnie dlatego zaliczana była do tych trudnych magicznych dziedzin. Przy @Morgan A. Davies skinął głową, chwaląc odkryte trzy przedmioty, będącą drugą osobą spośród wszystkich zebranych w sali, którym się to udało. Zanim się obejrzał – czas lekcji dobiegł końca.
— Na dzisiaj kończymy, dla zainteresowanych jak działa zaklęcie w pełnej okazałości… — rzucił enutitatum, odkrywając jednocześnie całą resztę przedmiotów leżących na stołach, których uczniom nie udało się odkryć, ostatni raz prezentując jak to zaklęcie dokładnie powinno wyglądać — Panno Davies, świetna aktywność gratuluję, nagrodzę to punktami dla domu, może być pani pewna. — dodał na sam koniec i skinął im głową, mówiąc, że mogą już iść, zanim wszystkim mózgi zaczną parować.

---

Punkty dla domu:
• Punkty za etap I to obecność (liczona jeśli napisane są dwa etapy) tj. 5pkt + ilość odkrytych przedmiotów.
Wyjątek: Morgan – 5pkt za obecność + 10pkt za super aktywność

• Punkty za etap II to ilość odkrytych przedmiotów mnożona przez 2 + dodatkowe 2pkt dla tych, którzy odkryli 3 przedmioty.

Z tematu dla wszystkich.

Zadanie klubu magicznych wyzwań

Kto by się spodziewał, że w końcu nadejdzie taki dzień, że nawet panna Huang przyłączy się do wielkiej akcji sprzątania Hogwartu? Oczywiście nie robiła tego sama z siebie, a raczej wynikało to z powodu takiego, że przynależała do jednego z szkolnych klubów, który wymagał podobnego zaangażowania od swoich uczniów, ale to już są z pewnością drobne szczegóły. Salą, którą postanowiła uprzątnąć samodzielnie była klasa transmutacji, w której z pewnością było niezwykle sporo rzeczy do ogarnięcia. Jej jednak jakoś to nie zniechęcało. Poza tym z pewnością doceniała to, że mogło to być swego rodzaju wyzwanie.
Już od progu dostrzegła, że z pewnością znajdował się tam krótko mówiąc burdel. Ktoś chyba po sobie nie posprzątał, ale trudno. Jakoś sobie z tym poradzi. Pierwszym zaklęciem, którego użyła było Tergeo, za którego pomocą chciała się pozbyć zalegającego na różnych powierzchniach i w kątach kurzu. Dopiero później zajęła się detalami, które odnosiły się do poszczególnych przedmiotów, które znajdowały się w pomieszczeniu. Niektóre z nich były zabrudzone i wymagały interwencji przy pomocy prostego Chłoszczyść, aby usunąć zalegający na nich brud. To było jedno z prostszych zajęć. I zdecydowanie cieszyła się, że nie musiała robić tego wszystkiego ręcznie.
Musiała oczywiście przejrzeć wszystkie przedmioty, na których dokonywano transmutacji w czasie zajęć. Przy tym z pewnością było dużo więcej problemów, bo niektóre z obiektów zostały bardzo brutalnie potraktowane przez uczniów, którzy wyraźnie nie umieli w zaklęcia transfigurujące, przez co zamiast dokonać ich pewnej modyfikacji, czynili jedynie szkody. Przez to bardzo często rzucała na wiele różnych przedmiotów szybkie Reparo, aby dokonać potrzebnych napraw. Oprócz tego dostrzegła także stosik, na którym znajdowały się niepoprawnie przetransmutowane przedmioty, nierzadko znajdujące się w stanie przejściowym takie jak zapalniczki z motylimi skrzydłami czy pokryte futrem kielichy z poruszającymi się ogonami. Część z nich wyglądała naprawdę niedorzecznie. Najbardziej jednak irytował ją fakt, że na każde z osobna musiała nakładać zaklęcie mające odwrócić skutki niepoprawnie zastosowanego na nich zaklęcia. Straciła aż rachubę ile razy rzuciła Disclore nim finalnie mogła poukładać wszystko na należne miejsce.
Ogarnąwszy jakoś składzik na przedmioty do transmutowania, które zostały ułożone w pięknych rządkach i pogrupowane w odpowiedni sposób, mogła raz jeszcze upewnić się czy aby na pewno o niczym nie zapomniała i wszystko było odpowiednio doczyszczone. Wyglądało na to, że nie miała zbyt wiele do roboty, ale jeszcze na sam koniec sięgnęła po jeden ze znajdujących się w klasie wazonów, aby dzięki zaklęciu Orchideus umieścić w nim bukiet świeżych kwiatów. Przynajmniej w ten sposób będzie mogła wprowadzić do pomieszczenia swego rodzaju powiew świeżości. Przez chwilę przyglądała się swojemu dziełu, aby stwierdzić czy na pewno pasuje do całego wystroju po czym z zadowoleniem skinęła głową.  Wyglądało na to, że jej praca była ukończona i mogła wrócić do dormitorium.

z|t

Zadanie na kółko

Jakim cudem zlecono jej wykonanie tego zadania nie miała pojęcia. Nie od dziś było wiadomo, że z zaklęciami użytkowymi Irvette nie radziła sobie najlepiej, a tu nagle sama Ursulla Bennett łapie ją na korytarzu i mówi, że Klub Magicznych Wyzwań służy w tym miesiącu pomocą przy renowacji zniszczonych klas. Ruda nie miała wyjścia nie tylko jako członkini koła, ale i jako prefekt. Musiała potulnie kiwnąć głową, zakasać rękawy i wziąć się do roboty.
Za cel wzięła sobie klasę transmutacji. Akurat miała tam mieć dyżur, więc uznała, że zabierze się za to, co ma pod ręką. Na pierwszy rzut oka pomieszczenie nie wyglądało tragicznie. Ściany i sufit były w całości, a to faktycznie był dobry znak. Długo jednak nie trzeba było patrzeć, by dostrzec pierwsze niedoskonałości. Przede wszystkim kurz i stosy niepoukładanych rzeczy walały się w kątach, co sprawiało wrażenie zagracenia. Ruda znała na to prosty sposób. Chłoszczyść była stworzona właśnie do takich zadań i to miała zamiar wykorzystać. Tym samą inkantacją udało jej się pozbyć kilku pajęczyn, które znalazła gdzieś w zgięciach ławek.
Następnie zabrała się za stojącą nieopodal wejścia szafę. Widocznie ktoś niedawno ją odsuwał, ale zrezygnował w trakcie, bo nie była ona na swoim miejscu. Ruda użyła więc Depulso, by pomóc sobie z tym niewątpliwym ciężarem i umieścić mebel pod ścianą. To samo uczyniła z niektórymi ławkami, które były krzywo postawione, zapewne dlatego, że uczniowie spragnieni kontaktu ze sobą, sami zaaranżowali lepszy według nich wystrój sali.
Ciężko było uznać pracę tutaj za owocną, bez użycia podstawy, jaką było Reparo. Ruda nieźle namachała się różdżką łatając dziury, sklejając krzesła, czy nawet niektóre meble. Drobnych prac naprawczych było tutaj naprawdę mnóstwo i Irv sama nie mogła się nadziwić, jak ktokolwiek mógł doprowadzić klasę do takiego stanu i jeszcze wymagać, by jedna osoba dała temu radę.
Była już zmęczona tymi porządkami, a to nawet nie była połowa roboty. Wzrok ślizgonki padł na rozsypane pergaminy i inne bibeloty, walające się po podłodze sali. Nie miała zamiaru zbierać ich po kolei i ręcznie przenosić. Zdecydowanie nie. Skorzystała więc z inkantacji Wingardium Leviosa, by unieść te śmieci, posegregować i odłożyć na odpowiednie miejsce tak, by w razie potrzeby właściciel mógł je znaleźć, a jednocześnie, by ktoś przypadkiem się o nie nie zabił.
Na koniec dojrzała jeszcze niewielkie pudełko, w którym coś zdawało się grzechotać. Podeszła do niego ostrożnie i już chciała otwierać wieczko, gdy powstrzymała się. Nie miała pojęcia, co jest w środku. Musiała więc zachować odpowiednie środki ostrożności. Po raz ostatni uniosła więc różdżkę i wypowiedziała Detegento. Pudełko od razu prześwietliło się, ujawniając przed ślizgonką swoją zawartość. Na szczęście nie było to nic niebezpiecznego, a zamknięty w środku szczurek, który próbował się jakoś wydostać. Irvette bez oporów podniosła więc wieczko i wypuściła malucha na wolność tym samym kończąc swoją pracę w tym miejscu.

//zt

kod:

Czy się stresował! Tak. Świadomość tego że w każdej chwili może mu zabraknąć języka w paszczy, albo informacji w głowie potrafiła być dosyć przytłaczająca. Chociaż i tak powinien dziękować Merlinowi że egzaminem zajmował się Whitelight, a nie Pantalon Craine. Może uda mu się to jakoś zdać. Nie był fanem odpowiedzi ustnych, ale raczej na to nie miał jak poradzić. Nessa poniekąd ich do tego przygotowała na ostatniej lekcji. Tyle że tu, na transmutacji, na pytanie o wilkołaki nie ma co liczyć. Wziął więc głęboki oddech i zaczął odpowiadać na każde z zadanych mu pytań po kolei. -Do zmiany szklanki w stół użyłbym zaklęcia Invento. Jego przeciwzaklęciem jest Pervate. Convigo jest zaklęciem odwrotnym do Invento i służy ono do transmutacji większych obiektów w mniejsze.- To pytanie akurat nie należało do ciężkich, bo z zaklęciami był w miarę obeznany, ale z resztą pytań może mieć już większe kłopoty-Opór transmutacyjny to... Wartość mówiąca jak ciężko przetransmutować dany obiekt? A... najcięższe to przetransmutowania są... duuuże stworzenia?- Nie miał pojęcia. Improwizował. Prawdopodobnie ładnie mu za to punkty poleciały. No ale było jeszcze jedno pytanie, więc nic straconego, prawda?- Wyjątkiem od prawa Gampa jest wyczarowanie cieczy jadalnych. Takich jak sos albo woda.- No i to było w sumie na tyle jeśli chodziło o teorię. Nadszedł czas na praktykę. Na początek prosta zmiana kubka w... no właśnie. W CO?! Zaczął się stresować i całkowicie zapomniał jakiego zaklęcia powinien użyć żeby w ogóle przetransmutować to w cokolwiek z nadzieją że nie wybuchnie. Miał pustkę w głowie, a czas leciał. Jako że nie chciał oblać rzucił pierwsze lepsze zaklęcie transmutacyjne jakie mu wpadło do głowy licząc na to że profesor mu to zaliczy. -Duro- I tak oto kubek stał się.. kubkiem z kamienia. Szczerze to mógł się bardziej postarać i przemienić go na przykład w sztucznego królika, ale... no stres zadziałał za mocno i inkantacje wyleciały mu z głowy. Następnie miał zmienić jedną roślinę w drugą. To akurat nie powinno być aż tak ciężkie. Zwłaszcza że zanim w ogóle zabrał się za tę część zadania wziął kilka głębokich oddechów i ponownie dziękował losowi że ten nie skazał go na Craine'a.- Plantae Verto- Zmienił blekot w niezapominajki. Zdecydowanie wyszło mu to lepiej niż próba z kubkiem. No i przyszła pora na ślimaka, którego miał zmienić w pilnik do paznokci. Stres ponownie zaczął go zżerać, bo to w końcu coś żywego. Myśl o tym że mógł uszkodzić ślimaka jeśli by się pomylił z zaklęciem, sprawiała że nie mógł się skupić. Spróbował jednak i jakoś to wyszło. Pomijając to że pilniczek był nieco... śluzowaty. Ostatecznie otrzymał w miarę satysfakcjonującą ocenę i udał się do wyjścia.

kod:

Na egzamin z transmutacji przygotowała się naprawdę dobrze. Wiedziała, że jest to jeden z jej słabszych przedmiotów, więc też poświęcała mu przez to odpowiednio dużo uwagi. A przynajmniej taką miała nadzieję wchodząc do sali, gdzie ta wiedza miała zostać za chwilę sprawdzona.
Na pierwszy rzut szła teoria i to w formie ustnej. O dziwo taki tryb egzaminowania odpowiadał Rudej dużo bardziej niż pisanie odpowiedzi na pergaminie. Zaczęła od oporu transmutacyjnego, który znała dość dobrze, by następnie przejść do zamiany kangura w żabę i odwrotnie. Musiała chwilę pomyśleć, czy obydwie te opcje są aby na pewno tak samo możliwe, ale ostatecznie udało jej się wyklarować z tego jakąś sensowną odpowiedź i Whitelight wydawał się nie być nią całkowicie zniesmaczony, co już było dość dobrym sygnałem.
Na spokojnie więc przeszła do części praktycznej. Gdy zobaczyła przed sobą ceramiczny kubek początkowo nie mogła do końca skupić się na zadaniu. W końcu jednak wpadła na pomysł, a wtedy już bez problemu przy pomocy Avifors zmieniła go w ślicznego kamiennego ptaszka, który chwilę polatał nad głową jej i profesora, by następnie spokojnie spocząć na ławce. Po tak dobrym wstępie z dość wysoką pewnością siebie podeszła do kolejnego zadania. Przemiana rośliny w drugą nie wydawała się szczególnie trudna. Przynajmniej do czasu, gdy Irvette nie zauważyła, że Whitelight uważniej jej się przygląda. Skupienie nieco się rozproszyło a stres wzrósł i choć Plantae Verto zostało rzucone raczej poprawnie, to bluszcz, jaki Ruda chciała uzyskać odchodził widocznie od ideału. Nie chciała się jednak zrażać, bo wciąż miała przed sobą ostatnie zadanie. Praca na organizmie żywym, jakim był winniczek sprawiła, że poziom stresu się utrzymał, ale też dzięki zwiększonemu poziomowi trudności, Ruda dużo bardziej się skupiła na zamianie go w piękny pilniczek. Różdżka wykonała gest, posyłając w kierunku oślizgłego mięczaka zaklęcie, a ten już sekundę później kompletnie siebie nie przypominał. Zadowolona z siebie ślizgonka podziękowała profesorowi za egzamin ze zdziwieniem przyjmując wysoką ocenę, jakiej uzyskać się nie spodziewała i opuściła salę.

//zt

kod:

Pierwszy egzamin nie poszedł mu najlepiej. Wręcz musiał przyznać, że praktycznie chujowo. Nie miał więc zbyt wygórowanych nadziei co od dużo trudniejszego przedmiotu jakim miała być transmutacją. Prawdą było jednak, że tutaj naprawdę mu zależało. Biorąc pod uwagę eliksir, jaki udało mu się stworzyć, narzucił na siebie naprawdę ogromną poprzeczkę i oczekiwał wiele po tym egzaminie.
Część teoretyczna poszła mu naprawdę dobrze. Wylosował pierwsze trzy pytania z listy, które nie były dla niego jakimś naprawdę ogromnym wyzwaniem. W pewnym momencie był jednak zbyt mało szczegółowy, przez co Whitelight musiał obniżyć mu ocenę. Nie było jednak tragicznie więc ślizgon przeszedł do dalszego etapu egzaminu.
Praktyka początkowo nie zapowiadała się jak coś naprawdę trudnego, lecz to właśnie w takich momentach człowiek najczęściej popełnia błędy. Tutaj swoją rolę odegrał przede wszystkim stres. Max bał się, że mimo tych miesięcy spędzonych na kuciu i powtarzaniu zaklęć i pomimo tego, że udało mu się stworzyć eliksir oparty na dość skomplikowanej transmutacji, wciąż będzie mocno do tyłu choć pamięć już mu wróciła a wraz z nią cała wiedza, jaką dawniej posiadał. Nic wiec dziwnego, że głos się momentami łamał, a różdżka trzęsła przez co zaklęcia nie wychodziły tak dokładnie, jak by tego chciał i jak wystarczyłoby żeby zdobyć najwyższą z możliwych ocen. Kubek nie wyszedł jakoś źle, ale już zamiana rośliny w grzyba była widocznie naznaczona błędami. Kapelusz posiadał pewne niedociągnięcia, choć nie było wątpliwości, że faktycznie jest to grzyb. Podobnie z zamianą kota w kufer. Łapki i ogon zniknęły, futro zamieniło się w drewno i oto powstała skrzynia. Nieco toporna i surowa, ale wciąż bez wątpienia była to skrzynia. Dość zawiedziony przyjął jednak Powyżej Oczekiwań i wyszedł z sali robiąc miejsce kolejnym uczniom.

/zt

kod:

Nie jestem wyjątkiem — transmutacja jest trudna. Chociaż każdy uczeń do piątej klasy musi zaliczyć wszystkie siedem głównych przedmiotów, to łudzę się, że kiedyś przyjdzie taki czas, gdzie całkowicie wykluczę transmutacje z przedmiotów końcowych. Teraz jednak muszę zmierzyć się z bestią i liczyć na to, że nie połknie mnie w całości; że chociaż zachowam resztki godności.
Losuje numerek, który ma mi powiedzieć, kiedy nastąpi moja kolej. Denerwuje się, oczekiwanie staje się niemal nie do zniesienia i chociaż staram się, praktykować odprężające ruchy tai chi, mam wrażenie, że moje chi zaraz eksploduje. Znajomi mówią mi, że jestem naprawdę spokojna, ale tak naprawdę czuje się przytłoczona nadmiarem stresu, który generują egzaminy.
Zjawiam się przed dziewiątą. Wchodzę do sali. Teraz czuje się całkowicie odsłonięta, chociaż to ja często obserwuje innych. Mam wrażenie, że jestem naga i chociaż wiem, że profesor nie może przejrzeć moich myśli, a nawet uczuć; ponieważ z taką łatwością skrywam je pod swoją skórą, w swoim ciele; to na pewno widzi moje rozbiegane spojrzenie, które właśnie chce znaleźć każdy szczegół mężczyzny i go przeanalizować. Tylko nie mogę wytrzymać jego spojrzenia — oceanicznych oczu.
Zadaje mi pytania, które wpierw losuje. Z początku myślę, że nie odpowiem na nie. Po chwili jednak zdaje sobie sprawę, że nie są takie trudne, jak mi się wydawało. Teoria, teorią, ale to praktyka mnie najbardziej przeraża. Co innego wbić sobie regułki na pamięć do głowy, a co innego trzymać różdżkę i rzucać zaklęcia. Nigdy nie byłam szczególnie uzdolniona magicznie. Moja magia nawet od najmłodszych lat ujawniała się subtelnie, prawie niezauważalnie. Do dziś ciotka się śmieje, że gdyby nie list z Mahoutokoro to rodzice wysłaliby mnie do niemagicznej szkoły — oczywiście to tylko takie żarty, opowiadane na spotkaniach rodzinnych. Nie sądzę, żebym aż tak była taką niezdarą magiczną, chociaż ani trochę nie popisuje się przy Whitelight'u swoimi umiejętnościami. Zapominam o zaklęciach, denerwuje się, szczególnie na początku. Nie mogę się ani trochę skupić. Nawet szklanka wody, cukierek i pięć minut przerwy przed praktyką nic tu nie wnoszą.
Z moich ust nie padają żadne zaklęcia, a jak już to skąpo odziane w moc. Zastanawiam się, czy jest jeszcze dla mnie jakaś szansa. Na koniec stres już mnie tak nie pogrąża, ale wiedza już tak. Chyba po prostu się poddałam. Staranie się bez konkretnych narzędzi ma swoje granice. Nie mogę liczyć nawet na szczęście, ale może ocena Okropny i zawiedziony wzrok profesora świadczą o czym innym — zawsze mogło być gorzej, myślę i wybiegam z sali jak poparzona, mając nadzieje, że profesor mnie nie zapamięta, a ja będę miała szanse w następnym roku bardziej przyłożyć się do nauki z Transmutacji.

| zt

kod:

Mulan Huang lubiła transmutację. Naprawdę. Chociaż to wcale nie znaczyło, że transmutacja lubiła ją. Dlatego też znalazła się dokładnie w tej pozycji, w której znajdowała się teraz. Stała właśnie przed obliczem Whitelighta i starała się wydukać jakoś odpowiedzi na zdane przez niego pytania. Trzeba było się chyba jednak jakoś lepiej przygotować do tego egzaminu, co coś czuła, że kiepsko to będzie. Transmutacja jednego zwierzaka w drugiego... to było w miarę okay. Chwyt alfa? Coś się kojarzyło. Ale jeśli chodziło o te wszystkie prawa Gampa i ich odstępstwa, zasady i inne takie... już naprawdę było gorzej. Coś tam powiedziała na zadanie pytania, ale na ile to było dobrze wypowiedziane tego już nie miała pojęcia. Sądząc po wyrazie twarzy Whitelighta to za kolorowo nie było. Chociaż to może tylko taki poker face.
Jeśli zaś chodzi o praktykę... Można powiedzieć, że Gryfonka nie miała pojęcia co robi, ale jednak działała. To chyba byłoby najtrafniejsze stwierdzenie. Miała przed sobą kubek. Jaki kubek jest każdy widzi. Miała na niego rzucić zaklęcie. Tylko jakie? Przez chwilę głowiła się nad tym, ale już po chwili wpadła na to, że w zasadzie mogłaby rzucić na niego Sabuli i przemienić go w garść piasku. Tak to była myśl. Wystarczyło tylko, że pojawiła się w jej głowie, a wykonanie tego planu było już niezwykle proste. Stres? Jaki stres? Była skupiona jak nigdy i oto Sabuli wyszło jej perfekcyjnie. Jeszcze tylko dwa inne zaklęcia...
Pora na roślinkę. Kompletnie nie mogła sobie przypomnieć tego jak brzmiało zaklęcie, które przemieniałoby jednego kwiatka w drugiego. Patrzyła po prostu tępym wzrokiem na leżące przed nią liście i dopiero po lekkim nakierowaniu przez profesora zajęła się odpowiednią przemianą. Po raz kolejny bez nerwów, na spokojnie, ale już skupienie nieco siadło przez to, że tak sporo się działo. No, ale jakoś jej to wyszło.
Potem było już tylko gorzej. Przemiana zwierzęcia? Cholera, co to było za zaklęcie. Po raz kolejny była w potrzebie podpowiedzi czy czegoś takiego i jej wcześniejsza pewność siebie została nieco zachwiana. Niemniej jakoś to wszystko wyszło. Nie popisała się, ale miała nadzieję, że wynik egzaminu nie będzie aż tak zły.

z|t

kod:

Zarówno strach przed Craine'em jak i swego rodzaju sympatia, którą darzyła Whitelighta pomogły jej w ostatnim roku podciągnąć się nieco w dziedzinie transmutacji. Jeszcze niedawno była w tym naprawdę beznadziejna, a teraz? Teraz radziła sobie w niej całkiem dobrze i temu nie można było zaprzeczyć. Nie denerwowała się nawet tak bardzo, gdy stanęła przed obliczem młodego profesora. Była zdolna do udzielenia mu całkiem wyczerpujących i dosyć rozwiniętych odpowiedzi na zadane przez niego pytania. Podręcznik do transmutacji towarzyszył jej już od jakiegoś czasu dlatego też znała dosyć dobrze wszelkie ograniczenia i zasady podstawowe, które nią rządziły. Była w tym momencie z siebie bardzo dumna. I wtedy nadeszła pora na praktykę.
Rzucanie zaklęć szło jej już nieco gorzej. Nie mogła tego zrzucić bynajmniej na stres. Raczej na chwilowe kłopoty ze skupieniem i zapomnienie o jednym z zaklęć. Przemiana kubka choć była najprostszym zadaniem wcale nie wyszła jej aż tak dobrze. Głównie przez to, że nie potrafiła się dostatecznie skupić na formie, którą chciała uzyskać. Później z kolei kompletnie zapomniała jakiego zaklęcia mogłaby użyć do przemiany rośliny w grzyba. Dopiero ostatnie wyzwanie wykonała bez żadnego potknięcia. Aż można by ją posądzić o to, że niejednokrotnie przemieniała własnego kota w kuferek choć była to oczywista nieprawda.
Uzyskawszy swoje wyniki wyszła z sali, pożegnawszy się z nauczycielem, aby udać się na chwilową przerwę międzyegzaminową.

z|t