Machając nogami rozmyślała nad słowami Cassandry. Poczuła nieprzyjemne zimno na ciele.
- Siedzimy tu jeszcze, idziemy gdzieś czy wracamy do zamku ? - spytała. Kath rozumiała, że Cass ma dużo roboty. Nie będzie jej przeszkadzać. Patrzyła pustym wzrokiem w dół. Świat był piękny. Niszczyła go ludzka nienawiść, choć i ta była czasem urokliwa. Wiedziała, że musi zmienić swoje dotychczasowe życie. Było szare, nudne, pogmatwane. Poprawiła mały kolczyk w kształcie żyrafy i wsłuchała się co do powiedzenia ma wiatr. A dużo tego było!

- Martwa materia zmieni tylko formę, a w przypadku człowieka to kwestia życia - rzekła po chwili milczenia, jakby osnuta oniryzmem chwilowego zamyślenia, które spowodowało drugie pytanie Ślizgona. Machinalnie wygładziła płaszcz, strzepując z niego niewidzialne pyłki, nieokreślonego koloru, wahające się od szarości, przez błękit i oliwkowy refleks tęczówki zamgliły się natłokiem myśli, a Colette w końcu wzdrygnęła się nieznacznie, współgrając z mocniejszym podmuchem wiatru.
- Był ważny - odparła spokojnie, wychylając się nieco za barierkę. Niemożliwe byłoby jednak dostrzeżenie rozbitego kamyka w oddali. Spojrzała na chłopaka, kąciki ust pudrowych warg chwilę drżały, zatrzymując w czasie tę chwilę tuż przed rozświetleniem twarzy uśmiechem. - Był szczególny, to fakt.
W końcu należał do Gabriela, prawda?
G a b r i e l a
Z ust wyrwało się ciche westchnienie, pozbawione żalu, jakby ułagodziła go wędrówka z płuc. Zamrugała, mrużąc nieznacznie oczy przed wiatrem.
- Czasami takie z pozoru nieodpowiednie chwile są dobrym czasem do rozstania się z przeszłością.
Nie, nie były. Wkrótce tego pożałuje, dobitnie odczuje brak możliwości wyciągnięcia kamyka z kieszeni i obracania go w palcach, jakby łudziła się wciąż, że to w nim tli się pierwiastek życia Gabriela.
Ale się nie tlił.
Wszak martwa materia zmienia tylko formę.
Już tęskniła.

Wyrwała się ze swojego nieodpowiedniego na tę chwilę zamyślenia i znów podniosła wzrok na interlokutora. Ciekawego, nie mogła zaprzeczyć. Nie w taki sposób zazwyczaj przebiegają pierwsze spotkania dwójki ludzi. Ale Colette miała chyba szczęście do natrafiania na swej drodze na indywidua.
- A teraz pozwól, że zagłębię się w trywializm - rzekła, wyciągając doń rękę. - Jestem Colette.

Melody wracając z pod wielkiego dębu natrafiła na wielki, zwodzony ,most. Weszła na niego. Na środku stanęła i oparła się łokciami o deskę.
-Czemu ludzie uważają mnie za dziwną?-mówiła sobie dziewczyna, mając w oku kilka łez. Melody czuła się odtrącona od innych. Czuła się obca, nielubiana. Tak samo jak w tej starszej szkole.
-Szczerze te świat jest gorszy od samych mugoli- krzyknęła na cały głos i rzuciła swoją książkę w otchłań wody. Po pewnym czasie dziewczyna rozpłakała się.

Opatulona szalikiem w barwach Ravenclawu, w kurtce i rękawiczkach i wszystkim co potrzeba na taką pogodę wyszła na błonia. Nie miała bliżej określonego celu, ale jakoś tak wyszło, że dotarła do wiszącego mostu. Hmm, dawno tu nie była.
Szła powoli, przy samej krawędzi, ciągnąć rękę po krawędzi i zbierając śnieg. Chciała z niego ulepić śnieżkę i rzucić w dół, ale temperatura poniżej zera na to nie pozwala. Co wzięła zimny puch do rąk, ten niczym pierze spadał na ziemię przy najlżejszym podmuchu wiatru.
Trochę dalej zobaczyła dziewczynę, może Krukonkę? Płakała? Łohoho, od kiedy to w Ravenclawie są takie płaczki? Podeszła do niej, akurat na tyle by (aż zbyt wyraźnie) usłyszeć co krzyczy.
- Bez przesady, mugole są dziwni i śmieszni - powiedziała, pewna swojego. W końcu chodziła na Mugoloznastwo, kiedy tylko był nauczyciel. Nabrała kolejną garść śniegu i zdmuchnęła go na głowę ciemnowłosej.

Nagle poczuła coś chłodnego na głowie. Patrzy, a tu krukonka.
-No nie kolejna wtopa- Powiedziała do siebie dziewczyna. Kiedy zauważyła krukonkę zrobiło jej się nie co gorąco ze wstydu. Chciała już zeskoczyć z mostu, ale obiecała sobie, że z byle powodu nie będzie uciekać. Melody popatrzyła na dziewczynę. Wytarła łzy ręką ze swoich oczu i cichutkim, zachrypniętym głosem powiedziała:
-Cześć.

No jakie cudo. Może i Bell zbytnio nie tupała, nie szurała, nie szurała i nie wiadomo co jeszcze kiedy szła, więc robiła to stosunkowo cicho, ale bez przesady, żeby pojawiała się nagle, jakby wyrosła z ziemi. Ta, chyba, że ktoś był wyjątkowo nieogarnięty i nie zwracał na nią uwagi.
- Kiedy tak krzyczysz, powinnaś się liczyć z tym, że ktoś może cie usłyszeć - powiedziała, nie zwracając uwagi na to, że być może dziewczyna rzeczywiście mówiła to do siebie. Jeśli tak się zawstydzi i będzie chciała skoczyć z mostu, to Bell już się postara ją złapać. W końcu nie chciała być jedynym świadkiem tak głupiego samobójstwa.
- Cześć. - Jej ton wyraź nie wskazywał na to, że powitanie mogłaby pominąć. Kto normalny mówi "cześć" już po zaczęciu jako takiej rozmowy?

Dziewczyna w duszy sobie mówiła
,,Kurde, Melody ogarnij się wreszcie zaraz połowa szkoły ciebie znienawidzi"- Powtarzała sobie w myśli. Melody uspokoiła się. Wzięła głęboki oddech.
-Przepraszam,nie powinnam krzyczeć na cały głos i to jeszcze w Hogwarcie- usprawiedliwiała się dziewczyna.
-Co tutaj robisz?- zapytała się z zaciekawieniem. Melody zrobiło się zimno, wiec ze swojej torby wyciągnęła szalik z barwami krukonów i opatuliła nim szyję.

Główną przyczyną tego, że wszyscy (a przynajmniej większość) uczniów tak ją postrzegali było to, że sama się taką widziała. Więcej pewności siebie, dziewczyno! Normalnie, wstyd dla Ravenclawu, żeby tak ciągle ryczeć i wszystkim się przejmować. Takich ludzi, to Bell najchętniej wepchnęłaby do fajtłapowatych gryfoniastych. Co z tego, że ci akurat byli odważni i właśnie pewni siebie, ale to ludzi z tego domu lubiła najmniej. Nigdy, nigdy, przenigdy nie pozwoliłaby sobie myśleć, że właśnie tam mogłaby się dostać.
- Nie masz za co przepraszać - wzruszyła ramionami. W końcu o nic jej nie oskarżała, jedynie stwierdziła prosty fakt, że ktoś ją może usłyszeć. - Ja bym tego nie zrobiła.
Bo ruda przecież nie przepraszała. Nie umiała czy nie chciała? A kto ją tam wie.
- Spaceruję i zachwycam się śniegiem. Cóż innego?

Dziewczyna spojrzała na krukonke. Uśmiechnęła się do niej i powiedziała:
-Czasem się zastanawiam czy w ogóle dobrze mnie przydzielono, jestem taką sierotą losu,a ja cały czas się staram żeby być bardzie...asertywna- wyznała Ingrid krukonce. Dziewczyna opierając się o drewnianą barierkę, bawiła się śniegiem.

Chłód wszechobecny w tej porze roku ani trochę nie zraził chłopaka gdy przekraczał próg ogromnych drzwi pilnie strzegących ciepła w sali wejściowej.Hogwart był miejscem na tyle skomplikowanym, że przytaczał Dimitria choćby skomplikowanym rozkładem korytarzy czy też nawet schodami, wielbiącymi robić psikusy każdemu kto stąpnął nie w to miejsce gdzie powinien.W zaaklimatyzowaniu się w zamku nie pomagały Rosjaninowi także obrazy, które rozwieszone po całym budynku nie dawały mu przejść obok nie rzucając komentarzy, oraz duchy włóczące się czasem umęczone lub nie świadome swojej śmierci.
Oczom Korotya nie mógł umknąć ogromny most, wyglądający na bardzo stary i niezbyt bezpieczny, jednak mimo wszystko obdarzony przez niego nutką sympatii już od pierwszego spojrzenia.Ruszył w jego stronę mijając po drodze kilka miejsc, które nie zainteresowały go tak jak stara konstrukcja.Nie pomylił się.Żaden widok nie był tak niesamowity jak ten, który właśnie obserwował stojąc na wiszącym moście.

Opuściła zamkowe mury. Już nie raz zdążyła zgubić się w środku, więc za bezpieczniejsze miejsce uznała błonia, które były dla niej fascynujące. Już nie mogła doczekać się pierwszej lekcji. Wybrała Wydział Magii Naturalnej, bo tylko tam było coś o zwierzętach i roślinach. Troszeczkę będzie jej brakowało transmutacji czy eliksirów, ale da się znieść. W ostateczności mogła zapisać się na kółka. Na razie jednak cały wolny czas postanowiła poświęci za zapoznanie się z terenem. Pamiętając wskazówkę Angie, skierowała się w stronę drugi do Hogsmeade. Nie wiedzieć czemu, bardzo korciło ją, by tam pójść. Nie zdarzyło się jeszcze tak, by Courtney za pierwszym razem trafiła od razu w odpowiednie miejsce. Jak można się spodziewać - zbłądziła i zawitała na moście, na którym ktoś już urzędował. To nawet lepiej. Nie będzie sama.
Przysunęła się do chłopaka, który mignął jej niedawno na korytarzu. Niestety - tylko mignął.

O, czyżby czytała jej w myślach? No no no, to to pojawiają się nowe talenty w Hogwarcie, o których dotychczas nie miała pojęcia!
- Nie mówi tak, powinnaś mieć więcej pewności siebie. Wbrew pozorom, ludzie nie są tacy ślepi i często myślą o tobie to samo co ty sama - powiedziała, już nieco znużonym tonem. Nie była najlepszą osobą do pocieszania... Nie, wolała raczej zapomnieć o problemach, rozweselając, lub w przypadku osób których nie lubiła, wręcz przeciwnie - jeszcze je pogłębiać.
Słysząc, że ktoś nadchodzi ze strony zamku, spojrzała w tamtą stronę. Nie miała wątpliwości, że muszą być to ci studenci z wymiany, chyba widziała ich na imprezie... a może to było gdzie indziej? Nie ważne. Ciekawe czy przyszli tu umyślnie, czy zabłądzili? Słyszała, że wielu z nich narzekało na to, że wciąż nie mogą znaleźć gdzieś drogi.

Zauważył na moście jeszcze dwie osoby, które w przeciwieństwie do niego, prawdopodobnie nie było tu aby obserwować ogromną przepaść rozciągającą się pod drewnianą konstrukcją podtrzymywaną zaklęciami.Rudowłosa i brunetka obok niej najwyraźniej postanowiły spotkać się tu aby poplotkować, może zwyczajnie porozmawiać o urokach tego miejsca czy też ponarzekać na okropnie złą pogodę, która psuje im popołudnia.Cokolwiek to było nie obchodziło go.Ich rozmowa, choć docierała do jego uszu, była przez niego ignorowana.
Zaraz też nie mógł ominąć wzrokiem kolejnego rudzielca, który przybliżał się do jego osoby coraz bardziej.Postać dziewczyny mignęła mu kilka razy na korytarzach i raz na samym początku wymiany, gdzie wyróżniała się oryginalnym kolorem włosów.To był z pewnością element jej urody dzięki któremu zapadła w pamięć chłopakowi.Ją także postanowił ignorować mimo, iż najwyraźniej obrała go sobie jako potencjalnego rozmówcę.

Faktycznie, były tu jeszcze dwie dziewczyny. Brunetkę pamiętała z niedawno odbytej rozmowy, za to rudzielca obok niej nie znała. Musiała jednak przyznać, że włosy miała cudownego koloru.
Chcąc przerwać panującą przez chwile ciszę, przywitała się głośno, do wszystkich, ale i tak bardziej do chłopaka. Był sam, więc należało się nim zająć. Nie mógł tak bezczynnie stać. Pewnie również jest z wymiany.
- Nie uważasz, że rozmowa jest o wiele ciekawsza, niż wpatrywanie się w wodę, która cały czas jest taka sama?

Jeśli Dimitri miałby porównywać włosy obydwu dziewczyn, obdarzonych tym niezwykłym kolorem jakim jest rudy, bez zastanowienia odparłby, że są identyczne.Nie wziąłby pod uwagę faktu, że jeden jest jaśniejszy czy też ciemniejszy.Dla niego obie dziewczyny były zwyczajnie rude.Jest to może kolejny dowód na to, że postrzeganie świata przez mężczyznę wydaje się o wiele łatwiejsze.Wszak kto chciałby wnikać jakie to występują odcienie tego płomiennego koloru lub czy też na ile odcieni dzieli się kolor niebieski ? Czy ważne jest, że istnieje turkusowy, morski i inne gdy wszystkie je można określić jako jeden konkretny ?
Dimitri w istocie stał tu sam, jednak fakt ten nie psuł mu humoru, a może nawet go poprawiał.Samotność nigdy nie była dla niego perspektywą wpędzającą go w przerażenie czy ataki głębokiej fobii.Uznawał ją nawet za opcję lepszą niż rozmowę z osobami nieznajomymi, których nie chciał poznać.
- Nie. - Uciął krótko gdy do jego uszu dotarł aksamitny głos dziewczyny, która najwyraźniej postanowiła nawiązać z nim jakikolwiek kontakt.- Wpatrywanie się w wodę, która cały czas jest taka sama jest ciekawsze niż rozmowa.

Obserwowała studentów przez ten krótki czas ich rozmowy-nie rozmowy. Nie wiedziała właściwie, jak to określić, bo chłopak nie wydawał się zbyt chętny do dłuższej wymiany zdań.
- Chodź, zagadamy do nich - powiedziała nieco ciszej do Krukonki i już na nią nie czekając, podeszła do nieznajomych. Jak będzie chciała, niech dołączy, a jak nie to nie. Bez przesady z tą litością... Bell się do tego zdecydowanie nie nadawała.
Stanęła obok szatyna, tak samo, przy barierce. Spojrzała w dół, bo jeszcze dotarło do niej jego ostatnie zdanie.
- Hej... jestem Bell Rodwick - przedstawiła się, bo zapewne wcale jej nie kojarzyli. - Jak wam się podoba Hogwart?

Kolejny rudzielec pojawił się momentalnie, choć Dimitri był pewien, że cały czas stoi w miejscu gdzie poprzednio rozmawiała z brunetką.Jak widać ich rozmowa nie była aż tak interesująca, ponieważ dziewczyna szybko postanowiła szukać towarzystwa u ich dwójki, choć chłopak nie wiedział czy to dobry pomysł.Jak powszechnie wiadomo rude jest wredne, a zjednoczone rudzielce potrafią dokopać podwójnie.
Gdy jednak Bell przedstawiła się dostrzegł w niej znajomą twarz, choć jego umysł najwyraźniej odmawiał mu pomocy i nie chciał uświadomić mu skąd kojarzy pannę Rodwick.Fakt ten dotarł do niego nieco później, a nawet był w stanie przypomnieć sobie całe zabawne zajście z tą osóbką.
- Czy to czasem nie ty szarpałaś się z jakąś blondynką w Sali Przyszłości ? - Na jego twarz wstąpił kpiący uśmiech, niemal od razu gdy wydarzenie to ponownie zagościło w jego głowie.Z pewnością tej drobnej przepychanki nie można było naważ pierwszorzędnym show, jednak mimo wszystko sytuacja ta była całkiem zabawna.

Ingrid uspokoiła się. Na jej twarzy pojawił się uśmiech. Kiedy bawiła się śniegiem nagle usłyszała czyjeś kroki. Rozejrzała się i zobaczyła kogoś nieznajomego. Popatrzyła na niego przez chwilę. Po jakiś dziesięciu minutach zauważyła rudowłosą Courtney. Pamięta, że spotkała się z nią na dziedzińcu. Uśmiechnęła się do niej. Nagle usłyszała głos krukonki. Zaproponowała jej żeby się przedstawić tym nowym. Podeszła
-Cześć jestem Ingrid Noah - przywitała dziewczyna wyciągając rękę na powitanie.

No jasne, nie raczył odpowiedzieć na tak proste i zapewne jak dla niego, poniżej poziomu pytanie. Czyżby to co się stało na imprezie było ciekawsze? Chciała ten krotki incydent całkowicie wyrzucić z pamięci, a tutaj taki jakiś chłopak, którego nawet nie zna, jej o tym przypomina. Może nawet wyraża chęć dyskusji na ten temat? Wątpliwie, ale jednak możliwe.
- Bez przesady, żeby to od razu nazywać szarpaniem. Jedynie pomogłam zejść jej z fotela... sama nie chciała - uśmiechnęła się, trochę nieszczerze, ale jednak. - Czyżby to było takie ciekawe wydarzenie, że dzięki niemu mnie zapamiętałeś? - Jedna brew powędrowała w górę.
Nie ma to jak być kojarzoną przez nowych poprzez coś takiego. Przecież ani przez chwilę nie pomyślała, czy inni na to nie patrzą (pomińmy, że wtedy to właściwie o niczym nie myślała, poza oczywistym faktem - jak pozbyć się blondyny). Jakoś nie specjalnie zależało jej na plotkach... szczególnie, jeśli miały być tak wyolbrzymiające to co zrobiła. Toż tylko broniła Rogera, biedaczek sam by sobie nie poradził.
Zadowolona stwierdziła, że Krukonka poszła w jej ślady. Brawo, pierwszy dobry krok na nowej drodze życia ku sławie i idealnej krukoności!

Dziewczyna przywitała i uśmiechnęła się. Po kilku sekundach podeszła od grupki. Stanęła przy barierce i wyciągnęła różdżkę, gdyż chciała z wody wyciągnąć swoją książkę. Wyrzuciła ją pod wpływem emocji.
-Wingardium Leviosa-wypowiedziała zaklęcie Ingrid i po chwili książka pojawiła się w jej ręce. Była cała mokra. Ingrid niestety zapomniała jednego z zaklęcia więc wysuszała ją pod wpływem wiatru. Podczas kiedy wysuszała książkę nuciła coś pod nosem.
- We will be victorious-śpiewała sobie po cichu Ingrid piosenkę ,,uprising" zespołu Muse. Jej ulubiony zespół.

Nie przyglądał się zbytnio zmaganiom krukonki, która nieszczęśliwym, trafem najpierw pozbyła się książki w toni rzeki, która na szczęście nie porwała ją rześkim nurtem, a potem zręcznie wydobyła ją zaklęciem i choć była cała morka nie zraziło to brunetki, która mrucząc pod nosem słowa jakiejś mugolskiej piosenki poczęła wykonywać żmudną pracę jaką było suszenie wiatrem czarnej okładki po której nadal ściekały krople wody.Dimitri po prostu wydobył by całą wilgoć z lektury zaklęciem, choć panna Noah wyglądała na osobę młodą, więc zapewne jeszcze nie miała okazji poznać tego zaklęcia lub też wyleciało jej z głowy.
- Właściwie było żałosne. - Odwrócił się tyłem do barierki w celu oparcia się o nią łokciami.- Nie masz pojęcia jak się bić.Trudno byłoby zapomnieć tej beznadziejnej techniki.
Na jego twarz wdarł się uśmiech cechujący się rozbawieniem gdy tylko w jego głowie znów pojawił się obraz Bell walczącej o swoje miejsce na fotelu czy też raczej chłopaka, który znajdował się obok mebla.

Ach, cóż za cudowny ruch. Toż już drugi krok do idealnej krukoności - jako takie szanowanie książek, a przynajmniej nie pozostawianie ich na pastwę wody, szczególnie w taką pogodę jak ta. Mimo wszystko, wątpiła by dało się z niej coś jeszcze odczytać, bo atrament z pewnością się rozmazał.
- Tak uważasz? W takim razie, może pokazałbyś się jak robi to prawdziwy... Rosjanin?
Tak, musiał być właśnie z Durmstrangu jego charakterystyczny akcent wyraźnie na to wskazywał, zresztą niektórzy uczniowie Hogwartu właśnie stamtąd się przenieśli, nie miała więc problemów z odróżnianiem.
Prawdę mówiąc nie przejmowała się zbytnio co chłopak myślał sobie o jej małym konflikcie. Wyraźnie wyolbrzymiał fakty, tak, że mógłby zostać nawet pisarzem szkolnej gazetki, zresztą, to było zwyczajnie głupie. Bell nie miała w zwyczaju wprowadzać w swoje życie rękoczynów, zdecydowanie preferowała różdżkę, jednak pamiętała jak skończyło się ostatnio, kiedy użyła kilku niewinnych zaklęć przeciwko Cukiereczkowi.

Suszyła i suszyła a kartki były jeszcze mokre. Dziewczynie skończyła się cierpliwość. Położyła książce na barierce i położyła na niej jakiś kamień żeby książka nie wpadła znów w otchłań wody. Ze swojej torby z którą nie rozstawała się nigdy wyciągnęła malutką książeczkę. Była obłożona papierem, gdyż okładka tej książeczki była strasznie zdewastowana. Przeglądała ją. Szukała zaklęcia które mogłoby coś wysuszyć np. Ingrid książkę. Niestety książka nie zawierała takiego zaklęcia. To bardzo dziwne, gdyż facet w sklepie zapewniał, że są w niej wszystkie podręczne zaklęcia.
-Ale ja głupia byłam, mogła przejrzeć tą książkę w sklepie-Powiedziała sobie po cichu Ingrid. Często mówi do siebie po cichu. To jej wrodzona wada. Krukonka schowała książkę do torby. Chciała się zapytać starszych kolegów czy znają może zaklęcie ale Ingrid nie miała odwagi.
-,,Kurcze Ingrid przestań się bać, musisz się przełamać. Nie chcesz przecież być taką ofiarą losu"- mówiła sobie w myślach dziewczyna. Ingrid pokiwała głową na znak zgody to co mówiła w myślach, wzięła głęboki oddech i podeszła do krupki ,,starszych".
-Przepraszam mam prośbę-Rzekła Krukonka.
-Czy znacie może jakieś zaklęcie co by wysuszyło książkę? Jest ona z biblioteki a chciałabym ją oddać w dobrym stanie. Czy moglibyście mi pomóc? Obiecuję że już nigdy nie zapomnę tego zaklęcia- wytłumaczyła Ingrid z drżącym głosem.

/Początek/
Szedł sobie mostem jakby nigdy nic. Zastanawiał się jakby tu ukryć to co robi, przed innymi. W głowie miał mnóstwo pomysłów, ale żaden mu nie odpowiadał. Szedł przez most, powoli, rozglądając się dookoła i rozmyślając co też jego ojczulek chce zrobić oraz nad tym pamiętnym "Kocham Cię". Czyżby jego ojciec tak długo się maskował? Być może. Po chwili usłyszał głos dziewczyny, krukonki. Zaświtała mu w głowie pewne myśl: "Przecież Czarny Pan używał młodszych i słabszych do swoich celów! Dlaczego by nie iść w jego ślady?". Jak pomyślał, tak też zrobił, a dziewczyna wydawała mu się być najodpowiedniejszą "ofiarą". Przyśpieszył kroku.
- Hej. Słyszałem że potrzebujesz jakigoś suszącego zaklęcia... - powiedział lekko przekręcając wyraz "jakiegoś" ze względu na lata nauki w Durmstrangu.
- Spróbuj zaklęcia "Silverto". Powinno pomóc. - powiedział przypominając sobie lekcje w Durmstrangu. Pamiętał jak przesadził z tym zaklęciem i pergamin wyschnął mu tak mocno, że pokruszył się.
- Tylko nie przysadź z tym zaklęciem, bo możesz zniszczyć książkę. - powiedział ponownie "poharatanym" językiem.

Dziewczyna odwróciła się i zobaczyła gryfona. Kiedy wdać było że chciał jej pomóc choć nigdy go na oczy nie widziała. Kiedy usłyszała że chce jej pomóc na twarzy Ingrid pojawił się szeroki uśmiech, choć nie nie była do końca przekonana czy ma mu wierzyć. Wydawał się trochę dziwny. To spojrzenie, wyraz twarzy coś jej podpowiadało.
- Dzięki-podziękowała krukonka nieznajomemu gryfonowi.
Ingrid ze swojej torby ponownie wyciągnęła różdżkę i wypowiedziała zaklęcie.
-Silverto- a książka w mig wyschła. Krukonka wytrzeszczyła oczy jak by była czymś zdziwiona. I była.
-Wielkie dzięki. Już nigdy nie zapomnę tego zaklęcia- Podziękowała Ingrid. Schowała książkę do torby.
- Jestem Ingrid. Ingrid Noah- oznajmiła krukonka.

Rany boskie! Jak ona dawno nie była w Hogwarcie! Zdążyła się już stęsknić za szkołą, a zwłaszcza za ludźmi. To, że po Hogwarcie pałętało się sporo osób z innych szkół ani jej nie przeszkadzało ani zbytnio nie ciekawiło. Jak są, to niech są. Prosta, ale jakże trafna filozofia życiowa.
Kątek oka dostrzeła kilku ludzi. Dlaczego zawsze wydawało jej się, że ludzie rozmawiają o czymś śmiesznym? Może dlatego, że ona sama nie wyobrażała sobie smętnej rozmowy o różniach pogodowych między lipcem, a grudniem? Iv lubiła wgłębiać się w pieczołowicie skrywane tajniki drugiego człowieka. Ogromną satysfakcję dawało jej 'czytanie w czyichś myślach".
Dlatego też pewnym krokiem podeszła do rozmawiających.
- Hej. - uśmiechnęła się lekko, ale przyjaźnie. Punkt pierwszy, zawsze sprawdź, czy Cię tu chcą.