Nagle usłyszała jakieś hałasy, zrobiło się jakieś zamieszanie. Od razu poczuła dym i gdy tylko zobaczyła, że to jej szata, wyjęła różdżkę i zgasiła ogień Aquamenti. Później użyła Silverto, by się oszuszyć. Jednak i tak szata na nic się już nie nadawała, jak tylko na mycie nią podłóg.
Jakiś nienormalny facet rzucił się na nauczycielkę. Cirilla uznała, że nic tu po niej i szybko odeszła w stronę zamku.

Sebastian spojrzał ze zdziwieniem jak kobieta zaciska rękę wokół jego gardła, ponieważ to on na niej leżał, bez trudu odepchnął jej dłoń i powstał otrzepując swoje ubranie. Charlie z bojową miną siedział na barierce. Kwinął mu głową na znak, aby się uspokoił.
- Nimniejszym pragnę panią powiadomić, że pani hanibny uczynek zostanie przekazany do dyrektora szkoły, który postanowi co z tym zrobić. Dla pani wiadomości nazywam się Sebastian Mop. Woźny w tej szkole- ostatnie zdania wymówił z taką dumą, jakby ogłaszał się ministrem magii.
- Do widzenia- dodał, nawet nie racząc kiwnąć głową i skierował sie prosto do zamku, aby położyć kres strasznemu zachowaniu nauczycielki.

- Pożałujesz jeszcze - powiedziała do siebie.
Zciągnęła buty i weszła do wody. Wyciągnęła prawą ręką z wody różdżkę i założyła buty, które stały na brzegu.
Skierowała różdżkę w stronę odchodzącego Mopa i rzuciła na niego zaklęcie Obliviate. W tym momencie Sebastain nie był w stanie przypomnieć sobie zdarzenia, które miało miejsce przed chwilą.
Ostatnie minuty z jego życia znikły w niezwykły sposób za pomocą jednego zaklęcia.
Metoda trochę bezczelna, ale bardzo praktyczna.
Tym bardziej bezpieczna, bo kto będzie trzymał stronę jakiegoś woźnego czy gajowego? Phi.

Lena w jakimś sensie miała wyrzuty sumienia, że tak nieładnie postąpiła. Było to jednak mało znaczące ze względu na jej pobyt w szkole.

Lena schowała różdżkę do torby i pomaszerowała do zamku, zostawiając "nieświadomego" Mopa na błoniach.

Stałą wkurzona na moście i patrzyła przez jedno z okien na góry otaczające zamek.
I po co ja tu niby wracałam? Dlaczego nie pojechałam z Kate do Norwegji? Mogłabym wszystko zacząć od nowa...
Z kieszeni spodni wyciągnęła woreczek kamyków i rzucała jeden po drugim w dół.
Panie, przepraszam, że cią zawiodłam. Panie, wybacz mi i natchnij mnie siłą, bym mogła dokończyć twe dzieło. Natchnij mnie mocą domu węża. Mimo, ze jestem w domu Gryfa, proszę o moc Starego Salazara Slytherina. Proszę, pozwól mi wykozystac mą moc do dokończenia waszego dzieła... proszę...
Z rąk wypadł jej pusty juz woreczek. Poniósł go wiatr. Jego podmuch rozwiał włosy Eleny, a ona wciągnęła powoli powietrze w płuca.

Który raz to już wyszła w tym tygodniu na zewnątrz? Piąty, szósty? Nawet nie liczyła, aczkolwiek na moście jeszcze nie była. Dziwne, w końcu jeszcze rok temu bywała tu bardzo często.
Szła jego środkiem, zastanawiając się, jak dawno już nie paliła. Dziwne, papierosów miała od groma, a od przybycia do Hogwartu jeszcze ich nie ruszyła. Idąc, patrzyła na błonia, które z tego miejsca podobno wyglądały pięknie. Owszem, ale Vera widziała ładniejsze widoki.
Zauważyła jakąś czarnowłosą dziewczynę. Zaraz, to nie ta laska z Gryffindoru, która wciąż narzekała na to, że nie trafiła do Slytherinu? Chyba tak. Czerwonowłosa nic sobie z tego nie zrobiła, jak na razie nie miała ochoty na pseudo kłótnie z buntowniczymi Gryfiakami. Stanęła przy barierce i spojrzała w niebo.

Usłyszała czyjeś kroki na deskach mostu.
-Veronique Lardeux- mruknęła chłodno niby do sibie, ale na tyle głosno, by dziewczyna to usłyszała.
Pamiętała dobrze sytuację z wakacji jak dokuczała jakiej puchonce. Dziewczyny nawet przpadł jej do gustu. Chciała sie z nią nawet zakumplowac, ale nie było okazji.

Tak, Vera miała rację. To było ta Gryfonka wznosząca modlitwy do nieistniejącego już czarnoksiężnika. Pomimo tego, że Voldemort był całkiem ciekawą postacią, to przecież nie miał boskiej mocy i nie potrafił sprawić, że zwykłe, głupie dziecko stanie się potężnym czarodziejem. No cóż, na szczęście Veronique posiadała dar wężoustości, ale nie traktowała tego jako "wspaniały dar" od samego Slytherina. Ten facet to już stare dzieje.
- Gratuluję dobrej pamięci, Eleno Marion - powiedziała głośniej niż Elena.
Zastanawiała się, gdzież to może się teraz podziewać Koni. Może migdali się z Namidą? To byłby okropny widok, zupełnie jak z horroru.

-Dziękuję.- powiedziała chłodno.
Spojrzała na dziewczynę. Zmierzyła ja chłodnym spojrzeniem i znów odwróciła głowę.
-Szukasz kogoś?- spytała jakby od niechcenia.

Łał, podziękowała. Vera myślała, że dziewczyna zaraz wyskoczy z pyskiem i zacznie gadać głupoty.
No tak, ktoś sobie przyjdzie w to samo miejsce i już od razu, że czegoś szuka. Przecież Anglia to podobno wolny kraj. No nic, pewnie tym, którzy chcieliby dominować, przeszkadza coś takiego.
- Nie - odpowiedziała chłodno - Ja tu tylko stoję i sobie myślę.
Miała nadzieję, że zjawi się ktoś ze znajomych. Albo przyjaciół. Albo Lei.

Dziewczyna spacerowała sobie od niechcenia po całych błoniach. Jednak podkusił ją most, na którym to własciwie nie przesiadywałą za często, bo żadko potrafiła tak najzwyczajniej w świecie do niego trafić. No trudno. Z oddali zobaczyła, że miejscie to jest zajęte. Zapewne w odrobinie swojej kultury odeszaby, gdyby nie stała tam jakieś Gryfiątko i... Ver. No idealnie. Ciekawe, czy tym też odwarzy się zaatakować którąś z jej kończyn.
-Lardeux, przyszłam podziękować- Mruknęła stając za nią i przykładająć jej koniec różdźki do pleców. Następnie mruknęła cicho "Acusdolor". Żadko się to zaklęcie udawało, ale akurattym razem wyszło bezbłędnie. Może chęć nienawiści przysparza talentu?

Nagle rozległ się przeraźliwy skrzek i jakiś wielki prat poleciał prosto na Elenę. Dziewczyna nie namyślając się długo wyciągnęła różżkę i krzyknęła:
-Glacius- ptak zamarzł tuz przed jej twarzą i spadł na skały roztrzaskując się na wiele małych kawałeczków.
-Ups.- mruknęła spoglądając w dół. Na białej skale było pełno zamarniętej krwi.

Nie doczekawszy się żadnego słowa od Eleny, Vera usłyszała czyjeś kroki. Nie miała ochoty się jednak odwracać. To był błąd. Chwilę po tym poczuła, jak coś dotyka jej pleców i usłyszała znajomy głos. Aż za bardzo znajomy głos. Tenebres.
Ślizgonka użyła zaklęcia żądlącego. Veronique lekko syknęła, Konikowi udało się. Odwróciła się w jej stronę.
- Lapifors - wycedziła, gdy już udało się jej wyciągnąć różdżkę i wycelować w ofiarę. Dziewczyna stała się przerośniętym królikiem. No cóż, Vera będzie musiała jeszcze trochę potrenować.
- Następnym razem zastosuj lepszą strategię, Tenebres - powiedziała uśmiechając się jadowicie.

-Pani Lardeux jak widzę, na problemy z opanowaniem złości- dało sie słyszeć glos z nieopodal. Amelia zbliżyła się właśnie wolnym krokiem. Wcześniej była po drugiej stronie mostu. Wyciągnęła różdźkę i wskazując na młodszą ślizgonkę mruknęła "Finite", a ta odmieniła się spowrotem.
-Zapraszam cię dzisiaj o 20;00 do mojego gabinetu na szlaban, i tak przez następny tydzień. Sądzę, że pisanie nauczy cie panowania nad sobą.
Następnie odwróciła się do Gryfonki. Zmierzyła ją pogardliwym spojrzeniem.

Nawet nie zdąrzyla zareagować, a była sobą a Ver miała szlaban. Wstała z ziemi i spojrzała z chytrym uśmiechem na ślizgonkę. Zaplanowane i idealnie wykonany manewr. No bo przecież jak udowodni, że Connie zaczęła? Użądlić ją mogło przecież cokolwiek innego. Ziewnęła robiąc krok w tył.
-Ver, no jak tak możesz torturować biedne, młodsze ślizgnoki- Zrobiła do ciotki potulne oczy, a mówila lekko przerażonym tonem.

Hanna wybrała się na spacer, dość przestronny gabinet przestał być interesujący po kilku godzinach bezczynnego siedzenia w nim. Wybrała się na most, uwielbiane przez nią miejsce w Hogwarcie, gdy jeszcze chodziła tu do szkoły. Mimo lęku wysokości uwielbiała wyglądać za jego barierek i spoglądać w dół, próbując powstrzymać jednocześnie nieprzyjemny ucisk w brzuchu.
Zdziwiona była gdy na moście dostrzegła Verę, Connie i dwie nie znane jej osoby, z czego jedna z nich to na pewno nowa nauczycielka, którą widziała przy stole nauczycielskim.
Rzuciła jedno pytająco spojrzenie na ślizgonkę z ostatniej klasy.

Amelai spojrzała na osobę, która właśnie doszła do grupki. No zebrało się już troche osób na moście.
-Dzien dobry- Powiedziała z lekkim uśmiechem. Była to chyba jedna osoba z kadry nauczycielskiej. Uczyla.. zaklęć? Albo obrony przed czarną magią? Jakoś nie do końca to zapamiętała. Spojrzała jeszcze raz na Veronique i poczęła odchodzić.

Pieprzona nauczycielka. O ile się nie myliła, to ta jędza była ciotką Tenebres. No jasne, rodzinkę przecież trzeba ratować.
- Przepraszam bardzo, ale z powodu dwóch rzeczy nie mogę przyjść - zaczęła - Po pierwsze, o dwudziestej mam Zielarstwo, a po drugie, uważam, że obrona nie zalicza się do agresywności. Sądzę również, że w tak deszczowym i chłodnym okresie osy ani pszczoły nie latają po Hogwarcie. Mogę więc powiedzieć, że to mademoiselle Connie wykazała się nadzwyczajnym pragnieniem zemsty, używając zaklęcia żądlącego.
Spojrzała na Hannę. Zjawiła się w samą porę, w końcu nie przepadała za Konikiem.
- Czy za obronę własną można mieć szlaban? - zapytała się byłej Ślizgonki.

Wzrokiem przeniosła się na nową nauczycielkę. Zaczęła odchodzić. Tak po prostu ? Rudowłosa oczekiwała wyjaśnień, ewentualnie skarg na Connie, która z pewnością zmieszała ją z błotem.
- Jakiś problem z Tenebres ? - Zmierzyła wzrokiem czarnowłosą ślizgonkę, a następnie przeniosła wzrok na nauczycielkę onms. Connie ściskała w dłoni różdżkę, ale jak widać nie potraktowała jeszcze zaklęciem nikogo tu obecnego. Może oprócz Very na której twarzy zauważyła ukąszenia. Najwyraźniej nie zdążyła się na niej zemścić, bo Tenebres nic się nie stało. Już miała po raz kolejny pocieszyć profesorkę, mówiąc, że taka natura Connie, ale Vera weszła jej w słowo. Obrona ? Tak więc, jak widać nauczycielka oskarża ciemnowłosą o atak na ślizgonkę.
- Wydaje mi się, że to Connie zasługuje na szlaban. Wystarczy na nią popatrzeć, nic jej nie jest. Za to Vera ma pożądloną całą twarz.

/odpisze za Ami na tym koncie bo mi sie nie chce przelogowywać/

Connie schowała różdżkę do kieszeni.
-Oberwałam zaklęciem... znowu- Powiedziała wielce skruszonym tonem patrząc na ciotkę, która to zatrzymała się i odwróciła, obarczając spokojnym wzrokiem drugą nauczycielkę i Ver.
Connie westchnęła zastanawiając się, jak Ami to rozwiąże. Usłyszała wiec jej zadumany głos.
"No dobrze, a więc obie dziewczęta o 21 dzisiaj. Mam nadzieję, że ten układ już większych kłopotów nie sprawia"
Z twarzy ślizgonki nie spełz uśmiech. Dla niej szlaban to nic nowego, ale ostatnio dowiedziała się, że ciotka jest tak samo mściwa. Ach to podobieństwo.

Prychnęła. Za co ma niby mieć ten szlaban?
- Ja dalej zgłaszam sprzeciw - powiedziała stanowczo - Ja spokojnie stałam, a ona mnie zaatakowała, więc co miałam robić? Tylko się broniłam. Jeżeli pani nie wierzy, to przypominam, że o ile się nie mylę, to istnieje zaklęcie pokazujące, jakie zaklęcia się zastosowało. Niestety, ja jeszcze nie potrafię tego wykonywać, więc prosiłabym Hannę lub panią o jego wykonanie.
Uśmiechnęła się złośliwie. Miała jeszcze dużo asów w rękawie.

- Sądzę, że to nie będzie potrzebne. Wszyscy wiedzą, że to Connie rozpoczyna większość kłótni. - Stwierdziła ruchem głowy wskazując na czarnowłosą i uśmiechając się złośliwie. Doprawienie szlabanu Connie wprawiało ją w dziwnie dobry humor. W końcu każda rzecz przez którą ten głupkowaty uśmiech zniknie z twarzy Tenebres sprawiała jej radość.
- Myślę, że szlaban Veronique powinnien zostać odwołany. - Oznajmiła nauczycielce unosząc w górę brwi i cierpliwie czekając, aż w końcu go odwoła. - A, co do Connie proszę wybrać coś przez co przez tydzień nie będzie mogła ruszyć się z miejsca nie jęcząc przy tym z bólu.

-Nie odwołuje szlabanu Veronique mimo, że Connie najwyraźniej to wszystko rozpoczęła. Wątpię, czy ona obroniła się kiedy to dostała zaklęciem w nogę, prawda panno Lardeux?- Powiedziała z cynicznym uśmieszkiem, który też gościł na twarzy jej siostrzenicy. Zdąrzyła już rozpoznać się w bieżących wydarzeniach z życia uczniów. To też mniej więcej wiedziała co sie stało na zaklęciach.
-Więc jak mówiłam, obie zarobiłyscie szlaban, a jak się dowiem, że znowu się atakujecie zaklęciami, pójdzie tyle punktów, że zlecicie pod Huflepuff. Skończyłam- Szybkim krokiem ruszyła w stronę drogi do Hogsmade. Musi w końcu jeszcze coś załatwić do ONMS.

Ha, babka ostro pogrywa. Jednak jak już zostało wspomniane, Vera ma bardzo dużo asów w rękawie.
- Pozwoli pani, że ja coś wyjaśnię - powiedziała - Po pierwsze, podczas lekcji zaklęć zmuszona byłam zareagować, wszak mademoiselle Connie chciała się wyżyć na Hannie i innej uczennicy. Po drugie, gdyby zasługiwałam na szlaban, dostałabym go już wtedy. I po trzecie, czy pani ma prawo dawać szlaban za lekcję, której pani nie prowadziła?
Prychnęła, patrząc na odchodzącą nauczycielkę. Nawet, jeśli ten szlaban jest ważny, to i tak nie przyjdzie. Miała ważniejsze rzeczy do roboty.

Amelia:
-Po pierwsze, z tego co wiem bylo to niechcący. Po drugie, każdy nauczyciel ma pupilków, którzy nie maja szans na szlaban. Po trzecie, daje ci szlaban za dzisiejszy wybryk tak jak i Connie. Mam nadzieję, że zrozumiałaś i nie będę musiała odejmować punktów za podważanie zdania nauczyciela. Kropka.- Powiedziała niezadowolona, że mała gówniara jeszcze się z nią wykłuca. Nie stanęla już więcej, tylko machnęła do Connie i wyszła na drogę do Hogsmade.
[z/t] (:P)

Connie:
-Do zobaczenia Verusiu- Powiedziała z uśmiechem i skutecznie podchaczając ją, poszła w stronę Hogwartu. Szlaban u jej cioci to nic nadzwyczajnego, popisać może, a i kible umyje. Ważne, że wrobiła Veronique w kłopoty i jak kolwiek będzie próbowała nie umknie szlabanowi. Nawyżej będzie miała przełożony na inny dzień. Weszła do zamku.

{z/t} ( <fuckyea> )

- Cholerny wiatr, cholerne zimno, krople deszczu, po co komu to wszystko - mamrotał pod nosem, idąc chybotliwym krokiem. Rzadko kiedy zapuszczał się na błonia, bo dla niego było to miejsce wyjątkowo niebezpieczne.
Jednak miał wrażenie, że w zamku coś go dusi, dławi w krtani. Czuł niemal, jak niewidzialne, zimne palce zaciskają się na chudej szyi. Obawiał się, że popadnie wkrótce w stany paranoiczne, wiecznie otoczony ciemnością.
Szalik zupełnie nie przejmował się życzeniami Samaela, trzepocząc beztrosko i rozplątując się co i rusz. Poprawiał go zirytowany.
Szczerze mówiąc, miał nadzieję, że natrafi na kogoś, kto uświadomi mu, gdzie jest. Nie miał pojęcia, wydawało mu się, że w okolicach kamiennego kręgu.
Potem ziemia przestała być miękka pod stopami, wszedł na bardziej twardy grunt. Niepewnie, szedł dalej. Dopiero po jakimś czasie zdał sobie sprawę, że cichy, pusty świst dudniący na dole, to przepaść, a on trafił na wiszący most. Nogi zadrżały w kolanach. Westchnął cicho. Trzeba zawrócić. Przystanął jednak na moment. Szponiaste, jasne palce zacisnął na barierce.
Podobno miał dłonie stworzone do fortepianu.

Wręcz nie mógł powstrzymać radości, która wciskała mu myśli szlaleńczo wręcz pozytywne. Lato mija, żegnajac prażące bezlitośnie słońce, wątpliwie arystokratyczną opaleniznę i wieczne śmiechy osób, których nawet nie chciałby pamiętać. Zadrżał, bynajmniej nie z powodu ogarniającego go chłodu. Wspomnienie o Melediwach wywoływało na jego pięknym i delikatnym licu przerażoną minę.

Potrząsnął jednak energicznie głową, poprawiając białego lisa - prezent po babci, która była bardzo zdziwiona, że wnuczek tak bardzo pragnie tej części jej garderoby. Po chwili wśród ciszy zmąconej świstem wiatru rozbrzmiały cichy stukot metalowego okucia niskich obcasów.
Zamrugał lekko, wpatrujac się w dość niepewine wyglądającego chłopaka. Wiedział, że to krukon, gdzieś z odmętów pamięci wygrzebał mętne wspomnienie, jakoby widział chłopaka kiedyś przy stole Ravenclawu. Uśmiechnął się pod nosem. Cóż, dobry krukon nie jest zły.
Podszedl do niego pospiesznie, muskając jego palce dłonią odzianą w rękawiczkę z cienkiej, białej skóry.

- Piękna pogoda na spacery, nieprawdaż?