Podejście szefa już od początku wydawało się Nessiemu podejrzane. Odwzajemniał jego uśmiechy bez cienia zawahania, zastanawiając się tylko, skąd ta sympatia. Nie narzekał. Dobre kontakty z przełożonym z pewnością nie mogły mu zaszko... właściwie to mogły mu zaszkodzić i dokładnie w tę stronę wszystko poszło. Pierwsze dwa dni były niewinne i szły zbyt gładko. Górka ukazała się na horyzoncie trzeciego dnia, kiedy koledzy zaczęli szeptać za plecami. Że omamił szefa. Że jest niedorobiony. Zyskał przydomek "Pani Niezdara". Teoretycznie - słusznie, bo wszystko leciało mu z rąk. W praktyce - coś mu nie grało. Poruszał się przecież sprawnie, zlecane zadania także nie sprawiały mu większego problemu, ale siła wyższa wytrącała i wyrywała mu przedmioty z rąk. Raz nawet szklany dzban rozbił się o ścianę, kiedy potknął się o nieistniejący próg. Był oazą spokoju, nawet kiedy okazało się, że ktoś zawistnie dręczył go przez ten cały czas zaklęciami.

Świat stał przed nim otworem, wystarczyło wkroczyć w niego dumnie i pokazać swoje umiejętności! Szkoda, że każdemu zdarza się zapomnieć. Szkiele-wzro, podstawa podstaw, którą przecież znał tak dobrze, wyleciała mu z głowy. Zawiesił się i obserwował kociołek, w myślach przewijając składniki, ale żaden nie wydawał się odpowiedni. Cholerne urazy pozaklęciowe. Wertował myśli bez końca, czasem zrywając się do losowej ingrediencji, ale rezygnował w ostatniej chwili, uznając, że to jednak nie to. Swoje niedopatrzenie skwitował tylko prawie bezgłośnym westchnięciem i zaciśnięciem szczęki. Nie był wściekły. Uśmiechał się nawet lekko, na odchodnym mając ochotę rzucić jakiś żarcik o oczach żuka i już prawie wypowiedział pierwsze sylaby, odszedłszy trzy kroki od stanowiska, kiedy coś zaczęło trybić i oczy żuka rozwinęły się w całą recepturę. Jeszcze nigdy nie przygotował eliksiru w takim tempie. Sówka została ocalona, a sumienie czyste.

Dzban przedstawiał się nieciekawie, ale gdy Nessie usłyszał, jakie jest zadanie, nie martwił się absolutnie niczym. Jedyne, co mogło nie pójść, to zaklęcie, choć szczerze wątpił w związane z nim trudności - był to naprawdę podstawowy czar. Ważniejszy był sam pufek i brodawkolep w naczyniu, a o tych Shercliffe mógł w międzyczasie wyrecytować mały monolog. Darował sobie, oczywiście, bo nie był przemądrzałym gnojkiem, skupiając się na drugim etapie kursu. Rękawica ze smoczej skóry była oczywistym i jedynym słusznym wyborem, dlatego chwycił ją i wydostał pufka z tego strasznego więzienia, oszczędzając swoim zgrabnym dłoniom kontaktu ze złośliwą substancją. Vulnus Alere okazało się sprawne, więc stworzenie, jak i poprzednia sówka, zostało wybawione z opresji. Ukłoniwszy się teatralnie opuścił salę.

Z taką dziczą nie spotkał się nawet wśród najdzikszych zwierząt rezerwatu Shercliffe'ów. Rozkojarzenie przyszło momentalnie, kiedy brnął przez tłum wrzeszczących ludzi. A sądził, że to dzieci są głównymi sprawcami tych przeraźliwych dźwięków - kiedy to rodzice przekrzykiwali się, zadając mu masę pytań. Zirytował się lekko i nawet, o dziwo, spoważniał, dzięki czemu udało mu się opanować wstępny stres. Odchrząknął znacząco, rozsiewając trochę zimnej aury, ze stoickim spokojem kazał wszystkim usiąść i zajął się jedynym dzieciakiem, który nie zareagował na zmianę podejścia. Pstryknął mu przed nosem palcami, uśmiechnął się łagodnie, przekonał do zachowania względnego spokoju i ocenił, na co może być chory. Stres 0 : 1 Shercliffe.

Obserwował pacjenta krótką chwilę, mrużąc oczy. Na pierwszy rzut oka było widać, że miał starcie z eliksirem, ale dopiero po dokładniejszym przyjrzeniu się obrażeniom, Dionysius wyłapał, jaki konkretnie był to wywar. Oszacował nawet, jakie składniki zostały źle dobrane, powodując eksplozję. Nie zastanawiając się długo, podał konkretne czary, mające poprawić sytuację nieszczęśnika, jako że pod ręką nie mieli żadnych składników do uwarzenia wywaru - zresztą szkoda było na to czasu.
Cholerne zaklęcia, z nimi zawsze było coś nie tak. Podejście i sposób myślenia miał dobre. Intencje, jak zawsze, także, ale to wciąż było za mało. Ręka lekko mu zadrżała - wystarczająco, aby wzmocnić krwotok i zmusić uzdrowiciela do interwencji. Syknął krótko, rozczarowany własną nieuwagą, a raczej niepewnością, jako że w eliksirach wciąż czuł się pewniej, ale uzdrowiciel, bazując na wiedzy i znajomości sposobu, pozwolił mu przejść dalej po odbyciu dodatkowych praktyk.

Potworny. Ból. Głowy.
Tak opisałby drugi etap kursu - etap, na który najbardziej czekał i który rzekomo miał pójść najlepiej ze wszystkich, bo przecież na ten oddział próbował się dostać. Nie zdążył pomóc sobie z bólem głowy, a krzyki pacjenta nie pomagały mu w najmniejszym stopniu. Przymknął oczy i starał się dotrzeć do mężczyzny słowami, tłumacząc mu, że jest we właściwym miejscu i naprawdę nie ma po co się drzeć, bo zaraz mu wszystko ładnie poskładają, śladu nie będzie, żona go pozna, a ojciec pogratuluje odwagi. Tryb nadmiernego żartu został uaktywniony i uśmiech na twarzy Dio niekoniecznie działał na jego korzyść. Kiedy pacjent wciąż wydzierał z siebie piekielne dźwięki, a uzdrowiciel obserwował naszego kursanta i kręcił głową z powątpiewaniem, Shercliffe wziął się do roboty. Zgodnie z poleceniem (JAKBY SAM NIE WIEDZIAŁ DO JASNEJ CHOLERY) uśmierzył ból, a potem, już bez poleceń, wykonał serię sprawnych (aż sam był zaskoczony) zaklęć. Naprawił swoją sytuację i przeszedł dalej, szybko opuszczając salę i marząc o tym, aby uśmierzyć ten potworny ból. Wrzaski jeszcze tliły mu się w głowie, tworząc potworne echo.

Zakażenia dosyć solidnie przerobił już w czasie asystowania uzdrowicielom i zdarzało mu się oceniać je trafniej niż oni sami, mimo tego, że nie było to jego główną broszką. Z Groszopryszczką także miał do czynienia, nie mówiąc o urazach spowodowanych eliksirami, których w pewnym momencie mieli prawdziwy wysyp. Odróżnił urazy bardzo szybko. Do pacjenta podszedł z typową sobie bezpośredniością i spokojem, wykładając najpotrzebniejsze znane informacje i sposoby, zduszając początkową panikę w zarodku. Zakażony był zainteresowany faktami i dziękował szczerze za pomoc, nazywając ją fachową i konkretną. Co lepszego mógł powiedzieć przed doświadczonym uzdrowicielem, kontrolującym Shercliffe'a? Magiczny flet, który dostał mu się w podziękowaniu, był uprzejmym upominkiem, ale Shercliffe wahał się, czy powinien go przyjąć. Z drugiej strony - czemu nie?

Czwarty etap był idealnym przykładem niedoinformowania i braku pomyślunku pacjenta. Z Langustnikami Shercliffe oczywiście miał do czynienia, dlatego od razu zaczął informować mężczyznę o samym stworzeniu. Wiedział sporo, włącznie ze sposobami radzenia sobie z zatruciem mięsem tego stworzenia, dlatego w trakcie opowiadania zaczął przygotowywać antidotum. Pacjent zdawał się być dosyć spokojny, kiedy Nessie skonfrontował go z fachową wiedzą, nie bał się przyjąć eliksiru, a uzdrowiciel docenił powodzenie, z entuzjazmem pozwalając na przejście do kolejnego etapu.

Ostatni etap przed testem także wypadł dobrze. Szybkie rozpoznanie zaklęcia, jakim potraktowano pacjenta, dało Dionysiusowi sporo motywacji. Dobrze znał eliksir, którego wypadało użyć, aby ulżyć biedakowi. Poszperał chwilę po szafkach i nie czekając na zgodę uzdrowiciela, podał wywar mężczyźnie. Na efekty trzeba było poczekać niedługi moment, ale jak się okazało - wszystko poszło dobrze, wszyscy byli szczęśliwi, bohater został dopuszczony do testu. Precz z biegunką, moi drodzy.

Zaliczony. Konkretniej ujmując, po godzinnej przeprawie przez zlepek pytań w sali wypełnionej tykaniem zegara, na teście pojawił się zbawienny tekst "test zaliczony pozytywnie". Tym samym zaliczył kurs i mógł zostać pełnoprawnym uzdrowicielem. Krew, kości, bebechy na wierzchu - wszystko czekało w swej cudownej postaci, rozkładzie i w otoczce ropy. Entuzjazm niesamowity, kamień z serca. I wreszcie chwila między kursem a pracą, kiedy mógł się wyspać. Do dziś to pamięta, daję słowo.

Nie miał pojęcia, czy przez współpracowników przemawiała zazdrość, czy po prostu ogólne spierdolenie. Po kilku dniach dowiedział się bowiem, że się leni i nie wykonuje swoich obowiązków tak, jak powinien. Choć zazwyczaj był oazą spokoju, miarka się przebrała. Rozumiał, że można go nie lubić i ścierał się z tym przez ostatnie dni, ale bycie ograniczonym do tego stopnia, aby wrabiać tych, którzy faktycznie się starali, przekraczało granicę. Przez dwa dni chodził wściekły, nie starając się nawet zachowywać uprzejmie wobec szefa. Uwierzył im, nie sprawdzając sytuacji, co także nie świadczyło o nim dobrze. Po dwóch dniach jednak, kiedy emocje nieco opadły, wrócił do swojego typowego zachowania, rozsiewając wokół pozytywną energię, świadomy tego, jak irytował resztę. Włączył mu się tryb rywalizacji, a zostawanie po godzinach umożliwiało mu w tej rywalizacji przewagę. Subtelnie zaaranżowane żarciki i docinki poprawiały mu humor, dlatego jakoś przetrwał te jedenaście dni nadgodzin. Co nie znaczy, że zapomniał, kto mu się naraził.

Kontakty z innymi pracownikami nie uległy znacznej poprawie, a Nessie brnął w zaparte i niekoniecznie starał się coś w tym zmieniać. Miał szansę się odgryźć, choć jego wyniki na stażu wciąż nie przedstawiały się na tyle dobrze, aby zaimponować szefowi, który swoją drogą na początku go uwielbiał. Dionysius nie zrażał się i nie próbował zabłysnąć na siłę, wierząc, że mimo wszystko umiejętności i kurs będą miały większe znaczenie niż sam staż, który zwykle odbywało się z zasady. Pojawiła się jednak okazja, a że Shercliffe złapał małego lenia, wolał zająć się okazją, niż faktycznymi obowiązkami - nawet jeśli miało to oznaczać więcej roboty następnego dnia. Może przywyknął do tych bestialskich i niesprawiedliwych nadgodzin, wyrabianych ostatnimi czasy. Zawziął się i na przekór reszcie pomagał w poszukiwaniach kota. Mały był skubany, ale nie na tyle, aby uciec od Nessiego. Miał przecież wyczucie, do niemagicznych zwierząt także. W końcu trafił na Maniusia przypadkiem i podstępem zwabił go w swoje ramiona, bezpiecznie eskortując prosto do właściciela. Szef był zachwycony i nagle przypomniał sobie, że Nessie jest świetnym pracownikiem. Zrobiło mu się trochę głupio, kiedy uświadomił sobie, że przez nieporozumienia i zmowy zmusił mężczyznę do nadgodzin, a do tego był tak zadowolony z odnalezienia Mańka, że pozwolił sobie na udzielenie premii i ułatwił nieco końcową drogę stażu. Szczegół, że potem Mung i tak miał kręcić nosem na kandydaturę Nessiego.

Zacznijmy od samego początku, a początkiem, po zakończeniu Hogwartu był staż. Za Katheriną Dracon był pójść w ogień, więc nie dziwne, że zdecydował się właśnie iść w uzdrawianie. Złapał staż w Mungu i uczył się dniami i nocami, byleby dogonić kobietę swojego życia. Jak postrzegał go szef? Ogólnie był wrednym patafianem, któremu nic nie pasowało i chodził nabzdyczony cały dzień. A że Dracon nie ma łatwego charakteru, to nie raz, nie dwa się z nim kłócił i właśnie dlatego… był jego pupilkiem? Bardzo dziwne koleje losu się ułożyły, aczkolwiek najważniejsze jest to, że bardzo wpadł w jego gust. Nawet do jego uszu dotarła plotka, że ma zamiar go zatrudnić! Jakoś wątpił w to, że ma ochotę pracować w takim miejscu, zwłaszcza, że zależało mu na pracy z Katherine.
W pracy było znośnie. Nie było najlepiej, ale nie było na tyle źle, żeby szef, czy ktokolwiek inny chciał go wypieprzyć na zbity pysk. Czasami wychodził ze współpracownikami na papierosa, ale nie czuł się z nimi jakoś zżyty. Po szpitalu chodził zamyślony, więc zdarzało mu się coś upuścić, czy popsuć, ale nie miał z tego jakichś większych konsekwencji.
Jeżeli chodzi o te dwa tygodnie, to trzeba przyznać, że pierwszego dnia pokazał na co go stać. Wykonywał wszystkie zadania przed czasem i w miarę dobrze. Właśnie dlatego, mógł kończyć wcześniej i przy okazji obijać się w domu. Najlepsza praca na świecie, zrobisz co trzeba i do domu! Nie ma nic lepszego od czegoś takiego!
A co z resztą miesiąca? Nie wiem kto normalny trzyma pamiątkowy wazon po babce, na biurku w szpitalu. Ale jego szef nie był do końca normalny. Współpracownicy też nie bardzo, zwłaszcza, że nikt nie był na tyle odważny, by przyznać się do zniszczenia tej pamiątki. Chłopak postanowił jakoś zapunktować u szefa i kupił jakikolwiek wazon, rzucił na nie zaklęcie i żył nadzieją, że to wystarczy! Nie wystarczyło… Najgorszy pomysł na świecie, ale cóż. Jakoś nie zależało mu na aprobacie ludzi wokół niego. Wystarczyła mu jedynie Katherina, której ten pomysł się spodobał!
A zakończenie? Trzeba przyznać, że przez następne trzy dni, kiedy Dracon będzie trwonił pieniądze, które dostał jako upominek, zapamięta. Sto gaelonów na pożegnanie? Ale będzie impreza! Z takiego pożegnania, cieszył się najbardziej. Mógł dostać jakiś głupi kapelusz, czy coś innego. Na szczęście tak się nie stało, opuścił klinikę z pełnymi kieszeniami monet.
~*~
Po ukończeniu staży, czas rozpocząć pierwszy kurs. Najgorsze jest to, że musi wszystkie zaliczyć, w odpowiednim dla tego czasie, ale cóż, nie ma zamiaru się poddawać. Obrał sobie cel i będzie do niego dążyć. Zwłaszcza, że on ZAWSZE wygrywa, nawet jak przegrywa.
Pierwszym zadaniem było uwarzenie i wypróbowanie eliksiru. Nie był w tym za dobry, ale postanowił spróbować. Nawet nie wiecie, jaki był uradowany, gdy okazało się, że udało mu się zrobić ognistą! Czemu nie mógł tego powtórzyć?! Mógłby zarobić miliony, albo ewentualnie oszczędzić miliony, żeby nie wydawać w barach! A tak, to co? Musiał wezwać pomoc, miał nadzieję, że uzdrowiciel pomoże mu powtórzyć ten proces, jednak tak się nie stało. Pomógł sówce i zostawił go samego. CZEMU!
Kolejny tydzień, kolejne zdanie. Tym razem miał zająć się pufkiem. Przez chwilę się zastanawiał, czy on w tej klinice ma się zajmować tylko zwierzętami? Chciał leczyć ludzi, no weźcie! Niezadowolony wziął się do roboty i wyciągnął różdżkę. Rzucił zaklęcie i wywabił zwierzę z kryjówki. Po chwili zauważył, że Brodawkolep oblepia również jego rękę! Nie przejął się tym jakoś bardzo, może dlatego z taką łatwością udało mu się nad tym zapanować?
Ostatni tydzień, w końcu LUDZIE. Chociaż trudno było stwierdzić, czy małe, rozbrykane, biegające larwy, Dracon uważał za dzieci. Najlepiej się je leczy, kiedy rodziców nie ma w pobliżu. Jedno słowo, mianowicie groźba, wypowiedziana w odpowiedni sposób i rozwrzeszczane smarkacze, nie były już takie odważne i głośnie. Ładnie współpracowały.
Jak mu poszło? Niby dobrze, ale dziecko go wkurzało, rodzice mu siedzieli nad głową i miał ochotę ich zabić. Tylko i wyłącznie przez nich, popełnił błąd i źle zdiagnozował dzieciaka. Wielkie mi halo, nic mu się nie stało. Dobrze, że starszy stażem uzdrowiciel dobrze o tym wiedział i przepuścił go.
~*~
No to ostatnia część! Uzdrowiciel! No coś więcej był zbyt piękny i młody, dlatego ma jeszcze czas. Pierwszym zadaniem w kursie było opanowanie pacjenta, z rozległym poparzeniem i raną, prawdopodobnie zakażoną, na ręce. Trudno jest przesłuchiwać pacjenta, który wrzeszczy ci do ucha i nie odpowiada na pytania, a fakt, że nie współpracuje i nie możesz go dotknąć, tylko pogarszał sprawę. Miał ochotę rzucić to w cholerę i pójść sobie, na szczęście przełożony zajął się tym za niego i nie musiał się w tym wszystkim babrać.
Kolejnym punktem w jego kursie było oczywiście zwierzątko! Jakżeby inaczej. Może powinien zmienić specjalizacje… której jeszcze nie miał, na magiozoologię. Nie chciał leczyć zwierząt, ale co z tego, że nie chciał, jak musiał? Wziął głęboki wdech i przyszedł do pacjenta, którym był… człowiek? Aaaaa. To człowiek został uszkodzony przez hipogryfa! Nie odwrotnie? Dobrze, że się zorientował, bo jeszcze zrobiłby jakieś głupstwa.
Dracon podał mu eliksir spokoju, który na chwilę ukoił jego nerwy. Później zrozumiał, że nie bardzo chce mu się myśleć, więc zagadał do innego uzdrowiciela, powiedział mu co i jak i przyglądał się z uwagą, jak ten ciężko pracuje. Lenistwo górą! Ale ciii, nikt nie musi wiedzieć, że to było spowodowane lenistwem, on po prostu pozwolił mu to zrobić i tyle!
Kolejny etap, tym razem ktoś zarażony Groszopryszczką. Leczenie jest proste, nie trzeba za wiele robić, a działa. Szkoda tylko, że nie pomyślał o tym, by przenieść pacjenta do izolatki. Znajomy, siedzący obok niego, uświadomił mu to delikatnie i chyba tylko dzięki temu, że go posłuchał, nie wyleciał. Dziękuję głosie rozsądku!
On chyba obiegnie wszystkie specjalności. Przyszedł do niego gościu, który zatruł się czymś. Kto normalny pije eliksiry, których nie jest pewien, albo je rośliny, które mogą być trujące? Ludzie są idiotami, naprawdę. Jednak taka jego praca, by zapewnić im lepszy byt. Jak poradzić sobie z takim tępakiem? Wytłumaczyć mu, jaką gafę popełnił. Zaczął tłumaczyć jaka jest różnica między Langustnikiem, a homarem, dlaczego się otruł, jak powinien tego unikać. Po czym wyleczył go bez najmniejszego problemu. Jego przełożony widząc to wszystko pochwalił go i zaprosił na kolejny etap kursu.
Ostatni etap, przez końcowym testem. Nie umiał się doczekać. Już tylko te dwie rzeczy dzieliły go od zakończenia tej męczarni! Był zamyślony, właśnie dlatego pomylił eliksiry. Obudził go z tego stanu pacjent, który zaczął krwawić ze wszystkich otworów ciała. Ups. Draco wziął się szybko do roboty i zaczął naprawiać pacjenta. Na szczęście nie doszło do żadnych poważniejszych uszkodzeń.
No i koniec. Pewnie ciekawi was, jak poszedł panu Venimeux test? Świetnie! Odpowiedział na wystarczającą ilość pytań, dzięki czemu mógł zacząć pracę w świętym Mungu. Szkoda jednak tego, że przyszłość wypisała dla niego całkiem inny plan.


STAŻ: Kostki: 6, 5; 2; 4, 5
ASYSTENT: Kostki: 6, 2, 3
UZDROWICIEL: Kostki: 2, 3, 5, 2, 6
TEST: Kostki: 10

Retrospekcja:
KURS – ASYSTENT UZDROWCIELA W SWIETYM MUNGU
etap I
16-09-2009r.

Nie mogłem dłużej zwlekać, przecież właściwie nie miałem na co czekać. Tak, czułem się gotowy, chociaż trochę zestresowany. Cholera, nie po to uczyłem się całe życie, żeby się teraz stresować, prawda? Powinienem wziąć się w garść, w końcu już tutaj jestem.
Szpital nigdy nie był przyjemnym miejscem, to tutaj umiera tak dużo ludzi, tak dużo nadziei. Szare ściany starego budynku były mocno przytłaczające, ale nie miałem wątpliwości. To właśnie tam chciałem pracować. I tak nie mogłem się już wtedy wycofać widząc uzdrowiciela, zmierzającego w moją stronę. Powitał mnie mocnym uściskiem dłoni. Pewny siebie mężczyzna, który wzbudzał we mnie respekt. To właśnie taki chciałem być. Poważny, podchodzący do sprawy z poświęceniem. Mężczyzna zaprowadził mnie do sali zabiegowej, gdzie wszystko mi pokazał. Nie wiem, czy bardziej byłem przerażony, czy podekscytowany. Czy to jest coś dla mnie? Czy ja się nadam? Dopiero, gdy zobaczyłem, z czym mam się zmierzyć na początku, zrozumiałem, że nie mam się czym martwić, przecież to nie może być nic trudnego, prawda? Uleczenie sówki za pomocą eliksiru Szkiele-Wzro nie mogło być trudne, tym bardziej, że już go kiedyś robiłem. Czułem ogromną presję, gdy uzdrowiciel stał nade mną, obserwował każdy mój ruch. Nie chciałem dać po sobie znać, jak bardzo zżera mnie stres. Jak bardzo mi na tym zależy.
Wciągnąłem powietrze do płuc i zabrałem się do roboty, chociaż i tak zdawało mi się, że przez połowę czasu po prostu improwizuję.

(kostka-2)

Retrospekcja:
KURS – ASYSTENT UZDROWCIELA W SWIETYM MUNGU
etap II
24-09-2009r.

Zdawało mi się, że sowa będzie moim koszmarem, że lepiej już nie będzie i mogę wrócić do domu i oszczędzić sobie wstydu, ale ja jednak nie zwykłem poddawać się tak łatwo, chociaż zdawało się, że polegnę już na pierwszym zadaniu. A jednak udało się! Jeszcze dwa.
Przed drugim zadaniem byłem spokojniejszy, wiedziałem, jak wygląda cały ten proces. Przede wszystkim skupienie, nie mogłem sobie pozwolić na stres, to on chciał mnie zniszczyć. Na drugim miejscu, równie ważny, jest mój wizerunek, prezencja. Muszę być kimś, komu można zaufać i powierzyć wszystko. Przez cały tydzień ćwiczyłem gesty, zachowania, pozdrowienia, powitania, uśmiechy. Wydawałem się sobie sztuczny i jednocześnie taki prawdziwy. Najgorsze było zachowanie powagi, musiałem być poważny. Ludzie, których wszystko śmieszy nie zdobywają zaufania zbyt łatwo. Musiałem mieć pewność, wiedziałem, że umiejętności nie wystarczą, kiedy nie ma się TEGO charakteru. A jednak nie byłem pewny, czy po częściowym wypraniu się z emocji będę wystarczająco dobry.
Nadszedł dzień, w którym miałem się przekonać. Już znałem niektóre twarze, nic mnie już nie przerażało tak bardzo, jak za pierwszym razem, wiedziałem co się zaraz stanie, przyjdzie po mnie uzdrowiciel, pokaże nową salę, znów wszystko wytłumaczy, a na końcu dostanę zadanie, które będzie oceniał. Miałem nadzieję, że nie będzie surowy, ostatnim razem nie był. Chyba się nie zmienił, gdy po mnie przyszedł, miał ten sam wyraz twarzy, co przy naszym pierwszym spotkaniu. I odbył się ten sam rytuał, który został już przeze mnie opisany. A jednak przy ostatnim etapie zrobiło się bardzo dziwnie, gdyż nie dostałem pacjenta, a... wazon.

(kostka-4)

Retrospekcja:
KURS – ASYSTENT UZDROWCIELA W SWIETYM MUNGU
etap II i pół
24-09-2009r.

Kompletnie nie wiedziałem, co ma znaczyć stojący przede mną dzban, spojrzałem na uzdrowiciela pytająco, po czym znowu spojrzałem na naczynie. Coś w środku się ruszyło, odruchowo wsadziłem tam rękę, co bardzo szybko okazało się być błędem. Gdy poczułem dziwny, obślizgły kształt na jej powierzchni, szybko wyciągnąłem ją z powrotem.
-Miałeś szczęście- zwrócił się do mnie uzdrowiciel. -To brudawkolep, gdybyś potrzymał rękę dłużej w tym dzbanie, z pewnością musiałbym się tym zająć osobiście, jednakże uważam, że skoro zdajesz ten kurs, to powinieneś mieć świadomość, że musisz potrafić usunąć to obrzydlistwo, tym bardziej, że wystarczy użyć na to jednego, prostego zaklęcia. No dalej, Sebastianie- spojrzał na mnie, nie kryjąc poczucia satysfakcji, -użyj zaklęcia i pozbądź się tego z twojej ręki.
Spojrzałem na dłoń i dostrzegłem ogromną brodawkę na jej środku, nie zdawałem sobie sprawy z tego, że przy pomocy innym mogę też ucierpieć. No tak, przecież to nie jest mugolski szpital. Tutaj nie wszystko jest logiczne i zrozumiałe. Starałem się skupić, żeby przypomnieć sobie zaklęcie, tym bardziej, że nie było tutaj miejsca na żarty. Nie chodziło już o osoby trzecie. Chodziło o mnie i moje zdrowie.

kostka - 2
Kośćmi należy rzucać w odpowiednim temacie, a kursy powinno się kończyć w jednym poście, natomiast rozdzielać staże - to tak na przyszłość.

Retrospekcja
2008
Niedługo po zakończeniu stażu, kurs na asystenta uzdrowiciela.

Etap I
4
Lubił zwierzęta. Naprawdę! Tylko niektórych trochę się bał; wszystko co miało dzioby w jego oczach wyglądało na potwornie niebezpiecznie. Nie wiedział, czy we wczesnym dzieciństwie przestraszył się sowy ojca, czy może w któreś Halloween ktoś, przebrany za kruka wyskoczył znienacka… Nie ważne, istotny był fakt, że wszelkim ptaszyskom nie ufał, a w ich obecności zaostrzał zasadę ograniczonego zaufania, wchodząc w tryb wyjątkowej czujności. W momencie w którym dowiedział się, że jego pierwszym pacjentem będzie sowa, cóż, mało nie padł z wrażenia na miejscu! Oczywistym dla niego było, że nie pozwolą mu tak od razu zajmować się ludźmi; sam by sobie na to nie pozwolił.. Niezamierzonego testu na pracę w stresie się nie spodziewał; nie zamierzał jednak marudzić! Postanowił pominąć wzrokiem straszy dziób i pazury, skupić mocno na ważeniu eliksiru.
Z tym całym ważeniem bywało różnie. Wtedy, w czasach które teraz wydawały się tak bardzo odległe, w dużej mierze liczył na wyczucie. Naiwne i bardzo ryzykowne (zwłaszcza kiedy w trakcie studiów ważył dla siebie eliksir rozbudzający… a potem nie spał kilka dni pod rząd), do tego stopnia, że w tym momencie na pewno nie znalazłby w sobie na tyle dużego odsetka bezmyślności.. W tamtym natomiast, odważał składniki na oko, dłońmi drżącymi ze stresu pod bacznym okiem ptaszyska;  najbardziej ciągnący się i męczący proces tworzenia eliksiru w jego życiu! Ważne, że wyszło? Pamiętał, że zajęło mu dłuższą chwilę, zanim zebrał się w sobie i podał to cholerne Szkiele-Wzro. Na tamtą sekundę nawet nie dbał o to, czy uzyskał odpowiedni efekt, czy może zawiódł i poniesie konsekwencje.. Nie zawiódł. Ale i tak poniósł konsekwencje? Nie dał się zwieść przyjaznym nutom dochodzącym z gardła stworzenia, był na to zbyt nieufny; mimo to zabrakło refleksu, by w odpowiedniej chwili odskoczyć przed atakiem. Krew się polała, pomieszczenie wypełniły siarczyste przekleństwa, kiedy desperackim rzutem starał się pokonać dystans między nim, a oknem, by wypuścić pierzastego potwora. Cholerne ptaszyska.


Etap II
3, 3
1
W drugim tygodniu nie było żadnych sów. Dzięki Merlinie! Jego pacjentem było natomiast inne stworzenie.. O którym nie miał bladego pojęcia? Nazwa pufek przydawała na myśl coś.. Puchatego? A na pewno pozbawionego pazurów i dzioba! Bazowanie na skojarzeniach chyba nie było najlepszym pomysłem, hm? Przez chwilę obracał w dłoniach dzbanek w którym skryło się stworzenie, stukał delikatnie palcami w ścianki, licząc na to, że pacjent zdecyduje  się na kooperację; bezskutecznie. Wyraźnie miało to być pierwsze zetknięcie z upartym przypadkiem, który nie chce dać sobie pomóc, hm? Po kilku próbach (czy kilkunastu, już nie pamiętał) przekonania pufka do wyjścia, postanowił postawić na najprostsze, chłopskie rozwiązanie; ładując lewą rękę do naczynia, z początku z pełną pewnością.. Milisekundy później cofając ruch z prędkością godną uciekającego Żmijozęba. Nie potrzeba było geniuszu, żeby stwierdził, że coś jest mocno nie tak, kiedy jego dłoń zaczęła porastać tym czymś, czego nazywać nawet nie chciał. Bezradny, całkiem przerażony, niewiele się zastanawiając, porzucił dzbanek wypełniony przeklętą cieczą (i dziwacznym pacjentem) biegnąc po pomoc. Nie, nie miał tyle tupetu, by próbować wymyślić jakieś przeciw-zaklęcie, a swoją lewą dłoń cenił na równi z prawą.
Miał czas, żeby przygotować się do tego zadania lepiej. Dowiedzieć się, czym właściwie jest to stworzenie, jak wywabić je z kryjówki i, co najważniejsze, jak uniknąć kolejnego bliskiego spotkania z tamtą substancją (albo przynajmniej jak jej przeciwdziałać). Miał czas, żeby wrócić nieco mądrzejszy, a co za tym idzie, bardziej ostrożny niż przy poprzedniej próbie. I kto by pomyślał, że rzetelne przygotowanie się, tak bardzo usprawni proces wyciągania tego upartego stworzonka z garnka! Jedno, dobrze rzucone zaklęcie, znacznie podniosło jego poziom pewności w całej tej sytuacji.. Co poprowadziło oczywiście do błędu. Nie zauważył z początku, że Brodawkolep zaczyna się przyczepiać do jego dłoni; dopiero po krótkiej chwili, która na szczęście nie przekreśliła jego szansy na samodzielne poradzenie sobie z problemem. Dopiero wtedy mógł zająć się zwierzakiem; czyli tą łatwiejszą częścią zadania.
Nauczka wyciągnięta z drugiego tygodnia kursu; najpierw się dowiedz z czym masz do czynienia, dopiero potem działaj.


Etap III
2, 1
3
Nigdy, nawet przez chwilę nie próbował udawać, że jest dobry w skupianiu swojej uwagi na więcej niż jednej rzeczy. Za czasów szkolnych, na eliksirach, jeśli zajmował się ważeniem, zupełnie odcinał się od całej reszty, nie słysząc kompletnie niczego; w tym dobrych uwag, rad, czy konstruktywnej krytyki dawanej innym studentom, z których mógłby skorzystać. I tak uznawał to za duży krok do przodu, szczerze mówiąc! Pamiętał, że na początku.. Nie, wróć, jakim początku! Z totalnym brakiem umiejętności skupienia się i wiecznym rozpraszaniem miał problem jakoś do czwartej, może piątej klasy! Dopiero później zaczął stopniowo wynajdować kolejne sposoby, ćwiczenia na koncentracje, pomagające mu podczas zajęć i nauki.. Nic jednak nie mogło go przygotować na tą sodomę. Wrzeszczące dzieciaki, przekrzykujący się rodzice, ruch, zmieniające się tony i energie atakujące jego uszy z każdej strony, ściąganie jego uwagi w bardzo fizyczny sposób, ciągłe zaczepki, miliony pytań; wszystko to sprawiało, że miał szczerą ochotę odpowiadać podobnym krzykiem, albo zwyczajnie rzucić wszystkim i jeszcze zmienić zdanie na temat swojej wymarzonej kariery. Skończyło się na względnie opanowanej diagnozie, wyrzuconej spiętym głosem, skanując pomieszczenie w poszukiwaniu najbliższego okna, albo drzwi, którymi mógłby uciec. Oczywiście, że diagnoza okazała się błędna. Oczywiście, że nie był w stanie nic zrobić. Z ogromną ulgą przyjął swoją porażkę, uciekając przed rozczarowanymi, poirytowanymi rodzicami i płaczącymi dzieciakami, udając się po kogoś lepiej wykwalifikowanego, by radzić sobie z podobnymi sytuacjami.
Powtórka z rozgrywki, po krótkiej przerwie, nie wydawała się aż takim piekłem. Odpoczywając, cały ten scenariusz przechodził w swojej głowie dobre kilkadziesiąt razy, opracowując kilka różnych sposobów, na które mógłby sobie poradzić z ogólnie panującym rozgardiaszem. Nie było co prawda czasu na dokładniejsze psychiczne przygotowanie; wyszedł jednak z założenia, że skok do głębokiej wody i improwizacja to często najlepszy sposób na szybką naukę.
Nie było tak źle! Tym razem trafił na bardziej rozumiejących rodziców i mniej nadpobudliwego dzieciaka, który rzeczywiście słuchał jego poleceń, nie próbując przy tym popisać się paskudnym charakterkiem. Wydawało się, że wszystko jest w porządku, że w całym tym przypadku nie było niczego aż tak skomplikowanego; może oprócz tych kilku nieznacznych chwil, w których dał się jednak rozproszyć i nie bardzo wiedział co się dzieje? To przecież nie mogło wpłynąć aż tak bardzo, prawda..? A jednak. Pomylił się, czy przez te chwilowe braki skupienia, czy przez luki w wiedzy; biedny dzieciak musiał zostać na noc w szpitalu, a sam William otrzymał zielone światło i delikatną reprymendę. Szczerze, spodziewał się nieco większej kary.. Ale nie miał zamiaru się kłócić. Obiecał tylko, zarówno prowadzącemu uzdrowicielowi, jak i w duchu, sobie, że będzie nad sobą pracował bardziej.
Byle do przodu.

Retrospekcja
2011
Po przepracowaniu trzech lat jako asystent, kurs na uzdrowiciela.

Etap I
2
1
Doświadczenie mówiło, że William i kursy, to beznadziejne połączenie. Jakimś cudem, trafiał na te przypadki, w których albo zupełnie nie wiedział co zrobić, albo sam pacjent utrudniał mu życie; czy to paniką, czy uosobieniem.. Zapisując się na ten konkretny kurs, miał cichą nadzieję, że poszczęści mu się nieco bardziej. W końcu miał już te kilka lat doświadczenia jako asystent, prawda? Widział całkiem sporo, uczył się, podglądając starszych kolegów przy pracy i nawet po dłuższym czasie udało mu się pozbyć tego głupiego przydomka niezdary..  Zaczynał kurs ze świeżym, znacznie bardziej optymistycznym podejściem i nowo odnalezioną werwą, co mogło pójść nie tak?
...mógł jako swój pierwszy przypadek otrzymać człowieka, który wygląda jakby właśnie wydobyto go z żywego ognia. Krótkie sprawozdanie, które otrzymał, powiedziało mu tyle, że facet miał pecha, pomylił składniki i w efekcie został dotkliwie oparzony przez rykoszet eliksiru Eksplodującego. Na pierwszy rzut oka, próbował się przesłonić ręką, w której można było z łatwością dostrzec spory ubytek skóry; każdy ruch wyraźnie bolał, dlatego William podjął decyzję o ograniczeniu kontaktu do minimum. Nie chciał go męczyć i narażać na dodatkowe niedogodności; postawił na środki uśmierzające ból i te, które miały pomóc w odbudowie naskórka. Nawet nie pomyślał o tym, że facet cierpiał przy każdym ruchu z powodu obrażeń wewnętrznych.. Typowy błąd nowicjusza? Nawet nie przeszłoby mu to przez gardło, zwłaszcza, kiedy prowadzący uzdrowiciel stwierdził, że jego niedopatrzenie i błędy w diagnozie, mogły zabić pacjenta.
Następnego dnia, kiedy wrócił do tego biedaka, zaczął oczywiście od krótkich, acz szczerych przeprosin, zanim zabrał się do poprawiania własnych błędów. Wiedział, że podjęte środki nie będą przyjemne, o czym go z resztą ostrzegł.. Jednocześnie spodziewając się krzyków i paniki. Carstairs był na to przygotowany. Skupiony na swojej pracy i poważny, starał się jednocześnie uspokajać poszkodowanego; postawił na opis tego, co właśnie robił. Pozwoliło mu to zachować skupienie mimo krzyków i jęków, a pacjentowi dało blade pojęcie o tym, co dzieje się z jego ciałem... I mimo, że po raz kolejny nie trafił w dziesiątkę z podjętymi działaniami, najwyraźniej dostał dużego plusa za sposób, w jaki podszedł do pacjenta? Wyrzuty sumienia, tak czy siak, miały się za nim ciągnąć jeszcze przez dłuższy czas.

Etap II
2
Jego strach przed stworzeniami posiadającymi dziób i pazury, miały trochę racjonalności w sobie. Wystarczyło popatrzeć na to, co z człowiekiem potrafił zrobić rozjuszony hipogryf. Wiedział, że prawdopodobnie jego nowy pacjent czymś sobie na to zasłużył (nie, Will nie wierzył w złe zwierzęta, atakujące dla zachcianki), ale zamiast zadawać pytania, wolał zabrać się od razu do pracy, nie wystawiać go na kolejne godziny w zdenerwowaniu, bólu i zapewne pourazowym szoku.. Który najwyraźniej mijał. Zupełnie nie słuchając próśb i gróźb Carstairsa, poszkodowany rzucał się po łóżku, wyrządzając sobie najprawdopodobniej jeszcze większą krzywdę. Trzeba było działać szybko, zanim połamie się jeszcze bardziej. Mnóstwo zadrapań, sporo złamań, w tym jedno otwarte, głębokie rany, które wymagały natychmiastowej opieki.. Eliksir leczący rany, był pierwszym co przyszło mu do głowy, z racji tego, że dotyczył kwestii tej ostatniej, niecierpiącej zwłoki kwestii. Złamania?.. Ułożenie kości w odpowiedni sposób nie było przecież aż takie trudne? Tylko na żebra nie mógł nic poradzić. Zwracając się po opinię do przełożonego, sam się zdziwił, że przy podobnym zaniedbaniu pozwolił mu przejść do kolejnego pacjenta, ale po raz kolejny; nie miał zamiaru narzekać.

Etap III
2
Choroby zakaźne były kwestią, która od zawsze przyprawiała go o dreszcze. Nie dlatego, że brzydził się, czy bał zakażenia! Jego wyobraźnia przy podobnych przypadkach zaczynała działać na zwiększonych obrotach sprawiając, że od razu przed oczami stawały mu obrazki groźnych epidemii wirusów, które łączyły się i przeplatały wzajemnie, tworząc coś, na co wymrzeć miała połowa populacji. Tak, najwyraźniej za dzieciaka naczytał się zbyt wiele książek, które opowiadały podobnie niestworzone historie.. Ale przezorny, zawsze ubezpieczony, prawda? Dlatego widząc człowieka zarażonego groźną, w niektórych przypadkach nawet śmiertelną Smoczą Ospą, niewiele się zastanawiając, od razu zadecydował o odizolowaniu chorego, a następnie podaniu silnych środków, mających zapobiec rozwojowi choroby!.. A przynajmniej tak właśnie myślał, popełniając błąd za błędem; najpierw kierując się złą diagnozą, a później dodatkowo zalecając zupełnie błędne leczenie. Jak to mówią, głupi ma zawsze szczęście, a naiwniacy często cieszą się łaską Merlina? Jakoś tak to leciało. W każdym razie, od swojego przełożonego usłyszał, że dobrze poradził sobie z tą Groszopryszczką i następnym razem dostanie kolejnego pacjenta. Dobrze się złożyło, że akurat miał jeden ze swoich napadów niezręczności, z niewyraźną miną dziękując i mamrocąc coś o "dobrym dniu", inaczej mógłby się sam wydać, pytając czy mówią o tym samym pacjencie; którego kazał leczyć na Smoczą Ospę..
Już w domu, doczytał o obu chorobach.. I przez dobre kilkanaście minut śmiał się z twarzą w książce; pomylić fioletowe bąble z dziobami na twarzy... UPS!

Etap IV
4
4
5, 5
Dorastając, był przekonany, że ma najgłupsze poczucie humoru w całym Londynie. Nie dość, że praktycznie nie było takiej rzeczy, która nie byłaby go w stanie rozbawić, użyta w odpowiedni sposób.. To jeszcze do tego bardzo często brakowało mu wyczucia i samokontroli względem tego, kiedy można a kiedy nie wypada się śmiać. Naprawdę się starał. Z biegiem lat nawet zaczął się tego uczyć, wybierając bardzo często udawaną powagę, nad głupim chichotem czy jednoznacznym, krzywym uśmiechem. Starał się. Ale cholera, jakim cudem, miał się powstrzymać od śmiechu, stając przed buchającą parą, zieloną lokomotywą? Nie był w stanie dostrzec niczego innego, o skupieniu nie było nawet mowy. W pierwszej sekundzie jego mózg stwierdził, że będzie zabawny, poruszył wyobraźnię przez co, właśnie, zamiast pacjenta z gorączką i zielonym zafarbem na twarzy, dostrzegł tą wyżej opisaną maszynę. Miał niby nie parsknąć śmiechem? Oczywiście, że parsknął. A przy jego donośnym głosie, cała sala i pół korytarza musiało go słyszeć; część nawet patrzyła na niego litościwie, jak gdyby sam urwał się przed chwilą z piętra magopsychiatrii. Nawet nie mógł się wytłumaczyć, ani przed biednym pacjentem, ani tym bardziej przed wściekłym przełożonym, który przykazał Willowi nie wracać, póki nie dorośnie... To miało się okazać prawdziwym wyzwaniem w tym wszystkim! Kilka dobrych godzin zajęło mu wyparcie z głowy widoku lokomotywy; przez ten czas postanowił naładować baterie, wrzucić coś na ruszt, przejść się i oczyścić myśli. A kiedy już był pewny swojej powagi i profesjonalizmu, wrócił.. By polec. Tym razem widział zielony kociołek z małymi oczkami i zmarszczonymi brwiami. Walczył przez krótką chwilę, zanim się poddał i tym razem nie trzeba go było wyganiać; sam się wygonił, rezygnując z powrotu tamtego dnia.
Następnego natomiast upewnił się, że od momentu wstania myślał o smutnych rzeczach. Wiadomo, cierpiących dzieciach, kopanych szczeniakach, płaczących sierotach, męczonych kobietach, młodzieży zdającej w tym roku owutemy, wszystkich własnych, wcześniejszych błędów zarówno prywatnych, jak i tych związanych z obraną karierą.. Zadziałało. Na całkiem przybitym Willu, zielona twarz pacjenta nie zrobiła już żadnego wrażenia. Skóra jak skóra, zielona i rozpalona przez zatrucie. Tylko czym. Tutaj znalazł się kolejny problem, nad którym się głowił; dodatkowo pacjent, wciąż obrażony za poprzedni dzień, zupełnie nie chciał współpracować z bezczelnym arogantem. Pół dnia wertowania księgi poruszającej temat zatruć różnymi środkami, badań i prób przeprowadzania wywiadu z poszkodowanym.. By w końcu załamać ręce i zwrócić się z własną niewiedzą do prowadzącego, licząc, że może on coś na to poradzi, przy okazji oświecając z kaleczącej niewiedzy. Być może to kwestia bijącego od Carstairsa w tamtej chwili przygnębienia, ale szef zamiast wpaść w złość, wyjaśnił cały przypadek, do tego poklepał go po ramieniu winszując umiejętności przyznawania do porażki. Cudownie! Potrzebował tylko wiadra gorącej czekolady na poprawę nastroju.

Etap V
2
Względem ostatniego dnia kursu, William już na wieczór przed miał złe przeczucia. Trudno mu się dziwić, prawda? Zarówno staż jak i kurs przeprowadzony kilka lat wcześniej, nauczyły go, że Los ma ciekawe poczucie humoru. Specjalnie wstał wcześniej, by dobrze się dobudzić, skoncentrować i jeszcze przed wyjściem przewertować kilka własnych notatek, tak dla pewności. Naprawdę nie chciał zawalić tego ostatniego dnia, wystarczy, że popisał się przy poprzednim przypadku.. Pierwszy kontakt z pacjentem był naprawdę bardzo ciekawy. Mężczyzna na kozetce, na przemian bladł, zmieniał kolor na fioletowy, potem zielony; co właściwie nie było objawem żadnej znanej Williamowi choroby, chyba że.. Właśnie. Zanim jeszcze przyszły uzdrowiciel do niego podszedł, tamten wymamrotał "przepraszam", pobladł jeszcze bardziej, by zaraz wypruć biegiem do toalety. Dobrze, że była blisko. Zatrucia pokarmowe były całkiem prostą sprawą; dlatego nim pacjent wrócił, Carstairs już miał dla niego wszystko przygotowane. Zawahał się w momencie, w którym poszkodowany mężczyzna wrócił, skarżąc się między innymi na trudności w łapaniu oddechu. A to ciekawe. Pamiętał przypadek, przy którym asystował, a z którego notatki czytał zaraz przed wyjściem z mieszkania. Wystarczył jeden eliksir, by natychmiastowo załagodzić objawy i pomóc ze zwalczeniem skutków zaklęcia.
Dobre zakończenie praktycznej części kursu? Pozostawało liczyć, że test pójdzie równie gładko.

Test
2+5+2=9
4+1+5=10
To była definitywnie zmora jego szkolnych lat; przyznawał to za każdym razem, gdy w rozmowie padało słowo test, albo egzamin. Miał tendencję do losowania najgorszych pytań, dodatkowo wrodzone problemy ze skupieniem wcale nie ułatwiały sprawy, odbierając kolejne, cenne minuty, podczas których musiał przeczytać polecenie po kilka razy, by cokolwiek z tego zrozumieć. Jeszcze gorszy był w tym wszystkim fakt, że nawet gdyby chciał, do podobnie obszernych testów, nie mógł wkuć wszystkiego na pamięć. Zbyt dużo materiału, był święcie przekonany, że wybuchłaby mu głowa! Wcale się nie zdziwił, kiedy pierwsza próba skończyła się porażką; to było do przewidzenia, zareagował jedynie głębokim westchnieniem i obietnicą "jutro będzie lepiej", rzucaną w przestrzeń. Powtarzał to całkiem często, gdyby tak dłużej się nad tym zastanowił.. I zwykle miał rację. Drugie podejście do egzaminu było już bardziej udane, a Carstairs mógł ubiegać się o posadę uzdrowiciela.
Na szczęście już wiedział, że beznadziejny niefart podczas kursów i stażu zwykle nie miał odbicia w prawdziwym życiu.. Co nie zmieniało faktu, że każda porażka motywowała go do popadania głębiej w swój pracoholizm, w którym maniakalnie starał się stawać coraz lepszym specjalistą. Lepiej dla jego pacjentów, prawda?

Retrospekcja
2008
Staż, zaraz po ukończeniu studiów.

I
6, 2
Na rok przed zakończeniem studiów, stał się jednym, wielkim, chodzącym kłębkiem nerwów. Nawet nie wiedział skąd mu się to wzięło; wydawało się, że z dnia na dzień zaczął się idiotycznie bardzo przejmować wszystkim wokół. Wizja stażu na uzdrowiciela przyprawiała młodego Willa już wtedy o mdłości, po nocach zastanawiał się co go spotka, na jakich ludzi trafi, jak jego przełożony przyjmie całą tą nerwowość i napady braku zorganizowania, niezręczności czy gracji… Innymi słowy; wiele nieprzespanych nocy prowadziło do momentu, w którym przekroczył próg szpitala jako stażysta. Nie wiedział, czy bardziej się ekscytował, czy może denerwował.
Pierwsza rozmowa z uzdrowicielem prowadzącym wcale nie pomogła w całym tym "znajdowaniu się w nowej sytuacji". Spodziewał się groźnego i surowego pana z brzuszkiem i wąsem, który na pamięć znał każdą przypadłość, każdy eliksir, remedium na wszystko, nawet te choroby, które jeszcze nie dostały oficjalnej nazwy.. A nie człowieka, który po kilku krótkich minutach rozmowy, sprawia wrażenie, jakby Carstairs był jego najlepszym protegowanym. Na tamtą chwilę nawet jeszcze nie widział go w akcji! Młodszy o te dziewięć lat, znacznie bardziej naiwny (głupszy), ucieszył się idiotycznie, zaczynając staż z brawurową pewnością siebie, wyzbywając się ostrożności i tłumiąc zachowawczą naturę. W skrócie; równie dobrze mógłby sobie strzelić w stopy zaklęciem pozbawiającym kości, pomogłoby mu to w pracy dokładnie tak samo. Oczywiście, w głupim poczuciu bezpieczeństwa (przecież szef go lubił!) stał się nieostrożny; jeżeli gdzieś słuchać było tłuczone szkło, coś spadało, albo nagle rozpadało się na części, to prawdopodobnie była wina Williama. Wszystko co mogło iść nie tak, szło nie tak. Najwyraźniej Los postanowił zagrać sobie na jego naiwności, ukarać za bujanie w obłokach, zrzucając na jego barki pecha, mającego towarzyszyć mu przez cały staż.. W dodatku wszystko wskazywało na to, że w tych całych męczarniach miał był całkiem sam! Zrzucając na podłogę niemalże dosłownie wszystko, co wpadało mu w ręce, szybko zasłużył sobie na łatkę głównej niezdary, stając się pośmiewiskiem innych stażystów. Pysznie. Miesiąc pełen wyzwań czas zacząć.

2008

II
Kostki: 6, 5
Kiedyś powtarzał, że zdolnym trzeba się urodzić, a taki rodzaj nadpobudliwości i zakręcenia, który posiadał on, powinien być uważany za jakiś pieprzony dar od losu. Miał szczęście tylko bardzo nielicznych przypadkach; zwykle w tych, które nakreślały jego przyszłość, tych głównych, jak zdawanie egzaminów, dostawanie się na staż czy spotykanie odpowiednich ludzi.. Przez nadpobudliwość uchodził za człowieka mocno otwartego, w dodatku takiego, który nie bał się wyzwań, a pracowitość była jego drugim imieniem; zakręceniem zazwyczaj zdobywał sympatię, nie ważne, że zwykle płynącą ze współczucia dla człowieka gubiącego ciągle własną głowę. Dość często okazywało się, że ów dary okazywały się być przekleństwem. Zazwyczaj tak było, William zwyczajnie usiłował pozostać optymistą, raczej nie widząc większych szans w nauczeniu się porządku; jak to leciało? Starego psa nowych sztuczek nie nauczysz! A o wrzuceniu niższego biegu, złapaniu głębszego oddechu i wkładaniu więcej myśli w to, co akurat robił, zamiast zastanawiać się nad kwestią ostatniego klienta, czy marzyć o przyszłej kolacji.. Mowy nie było! Ale kłaść ważne rzeczy w takie miejsca, by się nie nauczyły; tego by się, cholera, mógł w końcu nauczyć.
Sprawa, teoretycznie, była bardzo prosta. Drugi dzień stażu, to był jeszcze ten moment, w którym dla wszystkich miał na imię "Ej, ty!", ewentualnie "Ofiaro", bo już zdążył rozwalić kilka rzeczy drżącymi z nerwów dłońmi.. Być może dlatego przez pierwszy tydzień, jak nie dwa, wszyscy starsi doświadczeniem woleli, by Carstairs robił za posłańca? Z tym wydawał sobie radzić całkiem nieźle; przynieś, wynieś, pozamiataj,, ujęte w odpowiedni sposób nawet nie brzmiało jak męczące obniżanie jego poziomu.. Ot, była robota, ktoś musiał ją zrobić, tym kimś akurat był Will, a że najczęściej niewiele miało to wspólnego z rzeczywistym uzdrawianiem, to już inna sprawa. Słyszał nie raz i nie dwa, że staże to zabawne doświadczenie, nie za bardzo mające odniesienie w prawdziwym świecie. Właściwie modlił się, by tak właśnie było w tyn przypadku.. Ale żeby musiał kierownikowi dostarczać jakieś cholernie drogie odważniki? Naprawdę? Przyjął zadanie bardzo niechętnie, bo większego wyboru nie miał, zwlekając jak tylko się dało ze skierowaniem swoich kroków do gabinetu przełożonego uzdrowiciela. Ba, nawet znalazł sobie nieco bardziej angażujące zajęcie, pomagając jednej uzdrowicielce z grupką dzieci. Pomoc sprowadzała się do tego, że miał zabawiać badanego dzieciaka, by ułatwić jej przeprowadzenie badania; świetna zabawa! Zarówno Will jak i gówniarze wyszli z całej tej przygody w świetnym nastroju, do tego stopnia, że postanowił nawet dłużej nie zwlekać i w końcu odwiedzić kierownika.. Tylko gdzie te cholerne odważniki? Stojąc przed jego gabinetem, macając się po wszystkich kieszeniach i kieszonkach jak szalony, w głowie próbując sobie przypomnieć, czy gdzieś ich przypadkiem nie odłożył. Może kiedy zajmował się dziećmi? Albo później, kiedy skoczył na jedzenie? A może wypadły, kiedy biegł przytrzymać drzwi koledze ze stażu, obładowanego sprzętem medycznym..? Nie miał zielonego pojęcia. Biegał wtedy we wszystkie miejsca, które odwiedził tamtego dnia, zaglądnął pod każdą kozetkę, każdą półkę i wózek; nic.
Nie pozostało nic innego, jak szaleńczy bieg po wszystkich sklepach w magicznej części Londynu, które mogłyby sprzedawać podobne odważniki. Jeszcze oby dobrze pamiętał jak wyglądały i co było w nich takiego specjalnego! Kupując coś, co wydawało mu się bardzo, bardzo podobne, modlił się w duchu, że te dwadzieścia galeonów nie pójdzie w błoto, razem z całą jego karierą.. To by było komiczne i tragiczne za razem, cholera. Stawił się w gabinecie, czując te wszystkie przebyte mile w stopach i mięśniach, próbując wyrównać oddech zaprezentował kierownikowi przekazany przedmiot.. I tym razem nie nawiązał żadnej uprzejmej pogawędki; zwłaszcza, że przełożony wydawał się delikatnie zdziwiony przedmiotami przed sobą? William wymamrotał coś o zabieganiu, przeprosił uprzejmie (oh, a miał za co przepraszać!) i w trybie ekspresowym ewakuował się z pomieszczenia. Było blisko? Chyba? Trudno mu było stwierdzić. Liczył się fakt, że nigdy więcej podczas tamtego stażu nie usłyszał o specjalnych odważnikach..

2008

III
Kostki: 5, 1 i 4
Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały na to, że William nawet nie powinien myśleć o pracy uzdrowiciela. Naprawdę. Nic mu nie wychodziło i wszystko psuł, pierwsza część stażu była jakąś porażką, a koledzy po fachu i uzdrowiciele postawieni wyżej, najczęściej wahali się, by zlecać mu jakiekolwiek zadania. Zwykle wszystko sprowadzało się do przynieś-wynieś-pozamiataj, wiadomo, przynajmniej wtedy mieli pewność, że jeśli kogoś zabije, to tylko siebie, może będzie spokój.. Byłby się już dawno zniechęcił do całego tego cyrku, gdyby nie wrodzony upór; połączony z naturalnym, w większości pozytywnym spojrzeniem na wszystko co go dosięgało. Wyszedł z założenia, że być może teraz jest beznadziejnie, żeby kiedyś było lepiej? Może ma się nauczyć pokory i znosić porażki, by później móc być w swoim zawodzie lepszy? Może..
Znów niósł papiery; dosłownym biegiem, bo wszystko, jak zawsze, miało zostać zrobione na wczoraj. Cholera, wiedział, że życie uzdrowiciela to życie w pełnym biegu, przez całą dobę na najwyższych obrotach, ale nie sądził, że aż tak i w ten sposób! Tor z przeszkodami, kolejne pół-piruety, podskoki, wymijanie bez utraty prędkości; czuł się, jakby wrócił do szkoły i założył z jednym z kolegów kto pierwszy na eliksirach! Bawił się przy tym wybornie.. Do czasu w którym, dosłownie znikąd, pod jego nogami, wyrosło jakieś pudło ze starymi narzędziami..? Tego ciężaru w zetknięciu ze stopą się nie spodziewał. Padł jak długi, przez krótką chwilę nawet bardziej obawiając się o własne kości, niż o te papiery. A potem zauważył, że dokumenty wpadły do równie tajemniczego wiadra z wodą i już wiedział, że jest zgubiony. Przełożony go zniszczy, załamie się i zupełnie wykreśli z listy, bo ile drugich szans można dostać..? Nie było aż tak źle. Po oddaniu mu tej… papierowej szmatki, nie oberwał ani żadnym zaklęciem, ani niczym ciężkim, więc uznał to za sukces. Wrzaski starszego uzdrowiciela można było słyszeć prawdopodobnie jedno piętro w górę i dwa w dół, ale dla Williama liczyło się bardziej, że jakimś cudem zachował pracę. Jak? Do dziś dzień nie wie, był zbyt zszokowany, by wyciągnąć jakikolwiek sens ze wściekłych wrzasków. Pamiętał tyle, że wyczołgał się z tamtego gabinetu prawie na czworaka, z sercem w gardle i ciśnieniem które mogło go zabić. Przez całą resztę stażu chodził na palcach, uważając na każdy swój ruch w przekonaniu, że jest obserwowany na każdym kroku. Całkiem możliwe, zważywszy na to, jaką porażką był przez cały miesiąc. "Byle dożyć do końca tego stażu" odbijało się w głowie zapewne nie tylko jemu, ale też jego opiekunowi..
A może przesadzał? Albo, starając się zachować swoje miejsce, niechcący podlizywał za bardzo? Mówią, że darowanemu koniowi w zęby się nie zagląda; stu galeonom też nie miał zamiaru odmawiać.

Koniec

Kurs na asystenta uzdrowiciela - etap I

Kostka: 4
____________________

Była bardzo podekscytowana kursem i chciała się dowiedzieć, czy rzeczywiście nadaje się do wybranego na przyszłość zawodu. Miała szczerą nadzieję, że tak, a za trzy tygodnie miała się o tym przekonać - dostać certyfikat... albo nie dostać certyfikatu. Zestresowana przystąpiła do pierwszego zadania, którym miało być uwarzenie eliksiru Szkiele-Wzro i wykorzystanie go na chorej sówce. Jean pamiętała sporo z lekcji eliksirów i patrząc na efekt swojej pracy uznała, że jest on zadowalający, bynajmniej dla niej. Więc dlaczego ręce jej się tak trzęsły? Odetchnęła, ostrożnie chwyciła fiolkę z eliksirem i wlała zawartość do gardełka swojej pacjentki. Na twarzy Jean wykwitł promienny uśmiech, gdy sowa przyjaźnie zahukała i pomachała skrzydełkiem, które jeszcze przed chwilą nie wyglądało na zdrowe. Jakie to było urocze! Satysfakcja z sukcesu rosła coraz bardziej i Krukonka prawie podskakiwała z radości, gdy nagle sowa dziobnęła ją w palec. Najpierw lekko, potem coraz mocniej, aż wreszcie zaczęła na dobre atakować, odpłacając się za pomoc rankami na ciele dziewiętnastolatki. Jak można być tak niewdzięcznym?

Kurs na asystenta uzdrowiciela - etap II

Kostka: 6
___________________

Drugie zadanie mogło być trudniejsze, dlatego postanowiła się pilnować, mieć na baczności i nie dać omamić swojej radości i pewności siebie wzbudzonej w poprzednim tygodniu. Tym razem musiała poradzić sobie z pufkiem uwięzionym w brodawkolepie. Wiedziała, na co powinna uważać i jak się zachować, wydostając pufka, a jej uwadze nie umknęła także rękawica ochronna ze smoczej skóry, którą od razu włożyła na dłoń. Bez problemu poradziła sobie z wyciągnięciem zwierzaka, który swoją drogą nie wyglądał dobrze. W pierwszej chwili miała problem z przypomnieniem sobie zaklęcia i już zaczynała panikować, ale nagle coś ją oświeciło i szybko wyciągnęła różdżkę, wymawiając "Vuinus alere". Zaważyła poprawę w samopoczuciu pufka i znowu dopadła ją euforia po bardzo dobrze wykonanym zadaniu.

Kurs na asystenta uzdrowiciela - etap III

Kostka: 2, potem 4
_______________________

To już ostatnie zadanie, Jean - powtarzała w myślach podczas trzeciego tygodnia kursu. - Z poprzednimi sobie poradziłaś, z tym też sobie poradzisz. Nie ma innej opcji. Jesteś gotowa.
Nagle pojawiła się rodzina z rozwrzeszczanym dzieckiem, wszyscy mówili jeden przez drugiego i studentka sama już nie wiedziała, kogo ma słuchać. Wiedziała, że musi postawić diagnozę, ale za nic nie potrafiła się skupić, stres sprawiał, że cała drżała i przez dłuższą chwilę nie mogła doprowadzić się do porządku. Dotarło do niej, że jako uzdrowicielka może mieć często do czynienia z takimi sytuacjami i nagle zapragnęła zmienić swoje plany na przyszłość. Z drugiej strony, w większości zawodów są stresujące zdarzenia i musiała nauczyć się sobie z tym radzić. Westchnęła, zebrała się psychicznie i zaczęła mówić spokojnym, zdecydowanym acz wciąż trochę drżącym z przerażenia głosem. Zajęła się płaczącym dzieckiem i na szczęście udało jej się postawić poprawną diagnozę.

Na koniec kursu odetchnęła z ulgą jak nigdy wcześniej. To jednak były ciężkie trzy tygodnie. Ale trzeba się przyzwyczajać, prawda?

Kostki: 5 i 2

Pierwszy dzień na stażu. W Mabel kłóciły się ze sobą dwie główne emocje - podekscytowanie i ogromny stres. Zależało jej strasznie, żeby wszystko poszło po jej myśli. Pierwszą osoba, którą poznała był ich szef. I co ciekawe miała wrażenie, jakby szef już od pierwszego dnia sobie postanowił, że to właśnie Mabel będzie tą jedną jego ulubienicą. Nie była do końca pewna, czy taki układ jej się podoba. To jeszcze bardziej zwiększało presje, której sama sobie i tak naważyła za dużo. Postanowiła nie zwracać uwagi na liczne uśmieszki ze strony szefa. Ale kiedy dostała premię w wysokości 15 galeonów to już było tego za wiele. Teraz była zła. W końcu staż wcale nie szedł jej tak znakomicie. Nawet koledzy zaczynali ją przezywać, bo co chwila coś jej leciało z rąk. To chyba właśnie przez ten stres. Nie była przecież taką niezdarą na co dzień. Tym bardziej nie rozumiała więc sympatii szefa. Przynajmniej mniej przejmowała się tymi swoimi porażkami, bo miała wrażenie, że szef i tak nie pozwoliłby na jej usunięcie. Cała ta sytuacja była dla niej niezrozumiała. Pierwszy tydzień był naprawdę wyczerpujący. Głównie właśnie psychicznie. Czekała z niecierpliwością na drugi tydzień. Może będzie mniej stresujący i może wszystko się wyjaśni...

CZ. I kostka: 2
Staż był okropnie wyczerpujący. Dlatego potrzebowała chwili odpoczynku, zanim przystąpiłaby do kursu, który miał być równie, a może nawet bardziej wymagający. Odpoczynek jednak wcale nie trwał długo. Po miesiącu bezczynnego siedzenia w domu, zajmowaniu się ogrodem czy chodzeniu do barów, Mabel zdecydowała się w końcu przystąpić do kursu, który był niezbędny dla jej dalszej wymarzonej kariery. Nie mogła się tak po prostu poddać. Od zawsze chciała być uzdrowicielką, a to był jeden z najważniejszych kroków do celu. Szybko więc zebrała się w sobie i wróciła do miejsca, w którym nie tak dawno odbywała staż. Widziała parę znajomych twarzy. Niektórzy z jej kolegów ze stażu już odbyli kurs i widziała ich biegających za swoimi nadzorującymi uzdrowicielami. Całe zmęczenie momentalnie odpłynęło, a w jej głowie ponownie pojawiło się to dawno nieodczuwane zacięcie i ambicja.
Pierwszy tydzień postawił przed nią to zadanie, którego najbardziej się obawiała. Musiała uwarzyć eliksir. Właśnie eliksiry sprawiały jej zawsze największe problemy. Nie wiedziała, co robiła nie tak, ale zawsze kończyło się tak, że dodała jakiegoś składnika za dużo lub za mało. Tym razem postanowiła się skupić najmocniej jak potrafiła. Znała przepis na Szkiele-Wzro na pamięć. Wymagano tego od niej na studiach. Zaczęła dodawać wszystkie składniki w ilościach, które pamiętała, że były odpowiednie. Wyglądało na to, że wszystko idzie tak, jak powinno. Mabel była dumna z tego, jak wyglądał uwarzony przez nią eliksir - idealnie. Po uwarzeniu eliksiru przyszła pora na sprawdzenie, czy rzeczywiście działa. Serce biło jej okropnie, kiedy przechylała butelkę nad otwartym pyszczkiem sówki, ale nie dała tego po sobie poznać. Sówka momentalnie zaczęła się chwiać. Wyglądała jak upita, a przecież nie pomyliła butelki eliksiru z Ognistą. Musiała coś zrobić nie tak. Spojrzała na chore skrzydło ptaka i ze strachem stwierdziła, że jest jeszcze bardziej spuchnięte niż było. Wstyd jej było się przyznać, ale nie wiedziała, co ma teraz zrobić.
- Pomocy! - krzyknęła w stronę gabinetu obok, gdzie znajdował się nadzorujący ją uzdrowiciel. Szybko przybiegł na jej wołanie, machnął różdżką i sówka wróciła do stanu sprzed. Mabel odetchnęła z ulgą.
- Przepraszam, musiałam coś zrobić nie tak - przyznała, łapiąc się za głowę i jednym ruchem dłoni ocierając krople potu z czoła. Uzdrowiciel kiwnął głową ze zrozumieniem. Na całe szczęście okazało się, że to nie był poważny błąd i dostała się do następnego etapu kursu.

CZ. II kostka: 6
Po ostatnim tygodniu i nie do końca idealnie wykonanym zadaniu Mabel ponownie ogarnął stres. W pracy uzdrowiciela stres to właściwie nieodłączna część zawodu, więc nie było w tym nic dziwnego. Nawet lepiej, że dziewczyna przyzwyczajała się do działania w takich warunkach. Drugi tydzień z założenia był dla niej łatwiejszy. Nie musiała już warzyć żadnego eliksiru. Przyszła na miejsce, w którym czekało ją drugie zadanie tego kursu. Znów opierało się na udzieleniu pomocy magicznemu stworzeniu, ale tym razem był to pufek z brodawkolepem. Słysząc to, Mabel od razu w duchu przypomina sobie, żeby pod żadnym pozorem tego nie dotknąć. Jednak zdaje sobie sprawę, że jakoś musi wyciągnąć pufka z dzbana. Przecież nie mogliby jej kazać się nabawić tej samej choroby, nie dając innego rozwiązania. Wtedy dopiero jej wzrok pada na rękawicę leżącą obok. Uśmiech na jej twarzy zdradza, że dobrze wie, co ma teraz zrobić. Bez wahania wyciąga stworzenie z dzbana i odkłada ostrożnie na stole. Zdejmuje rękawicę, uważając, by nie oblepić się brodawkolepem. Mabel wyjmuje różdżkę i ze skupieniem przypomina sobie odpowiednie zaklęcie.
- Vulnus alere - mamrocze i obserwuje, jak jej zaklęcie uzdrawia małego pufka. Serce przyspiesza, kiedy widzi nieskryty uśmiech na twarzy nadzorującego uzdrowiciela. Wypełnia ją niezmierzona duma. W końcu udało jej się coś zrobić idealnie.

CZ. III kostka: 6
Po niemałym sukcesie w poprzednim tygodniu kursu, Mabel przekonała się, że dużo zależy także od jej nastawienia. Ostatni, teoretycznie najtrudniejszy tydzień kursu musiał jej więc pójść jak najlepiej potrafiła. W końcu przyszło im się zmierzyć z ludźmi, a nie ciągle tylko ćwiczyć na biednych stworzeniach. Izba przyjęć wypełniona była mnóstwem krzyczących małych dzieci i jeszcze głośniej krzyczących i groźniej wyglądających rodziców. Mabel wzięła głęboki oddech, potem jeszcze jeden i jeszcze trzeci. W końcu uspokoiła się i podeszła do przypisanej jej rodziny. Przedstawiła się i zabrała ich do gabinetu, żeby sprawdzić, co dzieje się z dzieckiem. Diagnoza wydawała jej się oczywista. Po krótkim badaniu kontrolnym tylko utwierdziła się w tym przekonaniu. Dziecko tego państwa na całe szczęście było zupełnie spokojne, a oni także nie wcinali się w jej robotę i nie mieli żadnych zastrzeżeń. Mabel rzuciła dwa zaklęcia i wypisała receptę. Kiedy uznała, że zrobiła już wszystko, co było trzeba, zawołała nadzorującego uzdrowiciela, żeby ocenił jej robotę. Była z siebie zadowolona, że nie miała za dużych problemów z tym zadaniem. Niestety mina uzdrowiciela nie wyrażała takiego samego zadowolenia. Zaczął przepraszać rodziców dziecka i wyjaśnił, że diagnoza Mabel była zła, a jej zaklęcia lecznicze niestety mogą mieć zły wpływ na dziecko, więc będą musieli zostać w szpitalu jeszcze przez jedną noc. Rodzice byli wściekli, wyszli z sali trzaskając drzwiami. Mabel spuściła wzrok i skarciła się w duchu za zbyt dużą pewność siebie. Była gotowa na usłyszenie, że musi powtórzyć tę część kursu, ale usłyszała, że tym razem jej odpuści, ale musi się jeszcze douczyć. Nie wiedziała, czy to ją satysfakcjonuje bardziej, ale postanowiła się już nie kłócić. Kiwnęła głową i wyszła z gabinetu. Postanowiła sobie, że powtórzy materiał jeszcze 5 razy zanim postanowi się zatrudnić. Dostała nauczkę. Ważne, że kurs zakończyła i wszystko skończyło się w miarę dobrze. Znów postanowiła odpocząć. Może już nie cały miesiąc, ale chociaż tydzień, zanim postanowi się zatrudnić.

Kostki: 6 i 6

Mabel zapomniała już o pierwszych momentach stażu i powróciła do pracy z większym zapałem. Wszystko szło całkiem dobrze. Radziła sobie trochę lepiej, ale niestety drugiego dnia stażu zgubiła dokumentację medyczną pacjentki, którą miała się zajmować i nie mogła dostarczyć jej dyżurnemu. Przeszukała już całe piętro, nigdzie indziej nie wychodziła. Nie miała pojęcia, co mogło się stać z całą teczką dokumentów. Przecież nie wychodziła z nią nigdzie. Nie przypominała sobie nawet, żeby wynosiła ją z gabinetu. Wydawało jej się, że były w szufladzie w biurku. Przeszukała wszystkie szuflady i nigdzie ich nie było. Zaczęła już nawet myśleć, że ktoś specjalnie ukradł jej te dokumenty, bo widział, że szef ją polubił od pierwszego momentu stażu, a nawet tak dobrze jej nie szło. Nie miała jednak głowy, żeby sprawdzić swoją teorię. Panika zaczynała się nasilać, a to mogło doprowadzić tylko do tragedii. Udała się więc do dyżurnego z pustymi rękami i zaczęła wymyślać, że strasznie źle się czuje i musi wrócić do domu. Dyżurny kazał jej jednak iść do toalety i poczekać tam, a on wyśle do niej jakiegoś wolnego uzdrowiciela, żeby zobaczył, co się dzieje i w razie czego, żeby jej pomógł. Oczywiście nie omieszkał zapytać o dokumentację, którą miała mu dostarczyć już godzinę wcześniej. Wtedy Mabel powiedziała, że tak źle się czuje, że zupełnie zapomniała, ale obiecała, że ją przyniesie. No i nie mogąc odmówić dyżurnemu, rzeczywiście poszła do łazienki. I ku jej zdziwieniu i zachwycie jej oczom ukazała się teczka, której szukała całe popołudnie. Przypomniała sobie, jak w drodze na salę zaszła do łazienki umyć ręce, na które przed chwilą zwymiotowało jakieś małe dziecko i trzymała wtedy pod pachą dokumenty! Odłożyła je przy zlewie, żeby ich nie zapomnieć i oczywiście zapomniała! Całe szczęście, że nikt nie wchodził do środka, bo Mabel na pewno wyleciałaby ze stażu. Przyszedł wysłany przez dyżurnego uzdrowiciel, ale Mabel spławiła go, mówiąc że to już nic takiego i że czuje się dobrze, a to musiał być po prostu fałszywy alarm. Może jakieś kobiece dolegliwości. Uzdrowiciel pokręcił oczami, że musiał się zrywać ze swojego dyżuru i zostawił ją samą. Ona odetchnęła z ulgą i wróciła do dyżurnego, przepraszając go strasznie za całe zamieszanie. Wręczyła mu dokumentację i tylko rzuciła, że powinna wracać do pracy. Reszta tych dwóch tygodni na całe szczęście przebiegała bez takich incydentów. Mabel była bardzo uważna i skupiona. Nie chciała znowu czegoś zepsuć.

Każdy kraj, nawet najbardziej przyjazny i sympatyczny, w końcu dorabia się jakichś zatargów (oprócz Kanady, ten jest ewenementem na skalę światową). Szwajcaria rok w rok, a właściwie od kiedy Bastian pamiętał, miała niewielki, nic nieznaczący problem z niemieckimi imigrantami. Oczywiście jego mama leczyła każdego, czy był Niemcem, czy Szwajcarem, czy górskim trollem (okej, górskich trolli nie leczyła), a jego ojciec częstował wypiekami w cukierni wszystkich czarodziejów, nieważne, jakiej byli narodowości. Tylko to byli jego rodzice -  zupełnie odcięci od reszty świata. Dla młodego Lenza momentem przełomowym był rok, w którym przeczytał, że mugolska dziennikarka niemieckiego pochodzenia pracująca u niego w Zurychu dostała list z pogróżkami - coś o piecu, czego nie zrozumiał, ale podobno zrobiło się fatalnie i w rodzinnej miejscowości Bastiana i generalnie w całej Szwajcarii. No to teraz sobie wyobraźcie, jak Niemcy w jakimś kogutkowie większym, Rosenheim pod Monachium, przyjęli nowego stażystę w miejscowym szpitalu magicznych chorób i urazów, który okazał się być Szwajcarem. Dokładnie - czego by nie robił, jak bardzo by się nie starał, Bas był obiektem nieustannych docinek i szyderstw zarówno ze strony reszty pracowników, jak i samego szefa. Nic mu nie pozwalali robić, z dnia na dzień było coraz gorzej, przy czym co kilka godzin do znużenia musiał słuchać tekstów typu „wracaj do Szwajcarii”, „naucz się mówić po niemiecku” (mimo, że ku rozpaczy rodziców dialekt całkowicie w nim zgasł przez naukę w Trausnitz), albo jakieś bardziej wyszukane epitety, których pozwolę sobie nie przytaczać. Non stop coś się działo, coś gubił lub niszczył, choć nie wydawało mu się, żeby te przypadki następowały wyłącznie z jego winy. Chciał zostać uzdrowicielem i choćby powstał Departament Walki ze Szwajcarami w niemieckim Ministerstwie Magii, którego byłby pierwszą ofiarą, Bas nie zamierzał przez kilku Niemiaszków rezygnować z pracy. Oczywiście ucięli mu też z pensji, ale w ramach sprzeciwu dla niemieckiego reżimu zżarł tego wieczora dwie tabliczki szwajcarskiej czekolady od ojca, choć to był także pierwszy – na szczęście także jedyny – dzień, w którym pomyślał, że zrobienie stażu w Mungu w Londynie nie było wcale takim głupim pomysłem. Tutaj przynajmniej tak mu rozszarpią kark w ramach ćwiczenia charakteru, że może się czegoś nauczy. Hartu ducha na pewno, dobrze by było jeszcze trochę uzdrowicielstwa, ale… To dopiero początek, jeszcze im Bas pokaże serkową moc!

Kostki: 5 i 6
Upominek: 6

Co za tragedia. Wydawać by się mogło, że gorzej już być nie może po ostatnim wypadku. A jednak. Znowu Mabel zapodziała gdzieś teczkę z dokumentami. Tym razem nie były potrzebne aż tak na już. Miała więc trochę czasu, żeby je znaleźć, więc nie wpadała w panikę. Udało jej się znaleźć je następnego dnia. Dlatego od razu postanowiła biegiem je dostarczyć. Jednak szef chyba wyrzucił swoją sprzątaczkę, bo przed jego biurem stworzył się wręcz tor przeszkód z kartonów z pergaminami. Idąc szybkim tempem udało jej się minąć większość z nich, aż na złość potknęła się o ostatni. Jakby nie mogło być już gorzej, dokumenty wypadły jej z ręki i wylądowały w wiadrze z wodą! Bo ktoś bardzo myślący postanowi je tam położyć. Mabel była kłębkiem nerwów. Była wykończona całym tym stażem. Na całe szczęście dobrze pamiętała zaklęcie osuszające, więc wyjęła dokumenty z wiadra i udało jej się doprowadzić je do stanu sprzed "wypadku". Postanowiła już zostawić w spokoju swoje krwawiące kolano. Zajmie się nim później. Najważniejsze było, żeby dostarczyć dokumenty jak najszybciej. Szef, o dziwo, był niesamowicie zadowolony z niej. Chyba pierwsze wrażenie, jakie na nim zrobiła, opłaciło się. Dalsza część stażu przeszła już bez komplikacji i udało jej się go skończyć. Żeby tego było mało, na koniec dostała od szefa upominek w postaci stu galeonów! Mabel odbierała dyplom z wielkim uśmiechem na ustach, zadowolona i dumna z siebie, że udało jej się osiągnąć to, co chciała.

CZ. I kostka: 2, potem 6
Rozmowa z Thijsem zmotywowała ją nie tylko do zatrudnienia się jako pomocnik uzdrowiciela, ale także do skończenia kursu na uzdrowiciela. Była dość młoda, więc kurs na uzdrowiciela musiał być dla niej wyzwaniem. Zwykle przystępowali do niego starsi, toteż nie zdziwiła się widząc samych starszych czarodziejów wokół. Pierwsze zadanie wydawać by się mogło, że powinno być najłatwiejsze ze wszystkich. A jednak prowadzący kurs nie dali im się przyzwyczaić do pracy. Od razu musiała się zająć pacjentem, który oblał się eliksirem Eksplodującym. Nie wiedziała dokładnie, co ma zrobić, więc w konsekwencji nie przeprowadziła odpowiedniego wywiadu. Niestety doprowadziło to do pogorszenia się jego stanu zdrowia. Na szczęście przełożony pilnował, żeby nie narobiła zbyt dużego bałaganu. Mimo to, nie zaliczyła pierwszego etapu kursu i z podkulonym ogonem poszła do domu. Zdecydowała, że jeszcze raz przestudiuje cały podręcznik dotyczący wypadków przedmiotowych i wróci następnego dnia lepiej przygotowana.
Tak też zrobiła. Wróciła do izby przyjęć jeszcze raz i stając przed tym samym wyzwaniem wiedziała dokładnie, co ma zrobić. Od razu rzuciła odpowiednie zaklęcie, podała choremu odpowiedni eliksir i czuł się momentalnie dużo lepiej. Był bardzo zadowolony i dziękował jej za wyleczenie. Mabel była bardzo z siebie dumny, tak jak jej przełożony. Pogratulował jej, że wzięła do siebie porażkę z poprzedniego dnia i wyciągnęła z niej cenną lekcję. Z uśmiechem na ustach wręczył jej pozwolenie do przystąpienia do drugiego etapu kursu.

CZ. II kostka: 5
Urazy magizoologiczne. Coś z czego Mabel nie do końca pewnie się czuła. Widząc obrażenia, jakie doznają pacjenci na skutek ataków zwierząt, zawsze wyobrażała sobie, jak to się stało i przez to robiło jej się słabo. Więc kiedy pacjent z wieloma złamaniami i krwawiącymi zadrapaniami przyszedł na oddział, musiała podeprzeć się ściany. Nie chciała jednak pokazywać swoich słabości, więc przełknęła ślinę i wzięła się do roboty. Udało jej się poskładać wszystkie kości pacjenta i złagodzić skutki podrapań. Ale na końcu osunęła się na ziemię. Chyba stres tak na nią zadziałał. Stres, widoki i wszystko naraz przyczyniło się do jej omdlenia. Przełożony nie był zadowolony, ostrzegł ją, że powinna się przyzwyczaić do takich sytuacji. Mimo wszystko zadanie wykonała poprawnie, więc pozwolił jej przystąpić do następnego etapu.

CZ. III kostka: 6 i 4
Po porażce z pierwszego dnia kursu i lekkiego omdlenia z dnia drugiego, do następnych etapów Mabel musiała się odpowiednio przygotować. Poprzedni wieczór spędziła w wannie z ciepłą wodą i jednym z podręczników do Uzdrawiania. Jej ulubiony. Trzeci etap kursu obejmował postawienie odpowiedniej diagnozy. Mabel po wykonaniu wywiadu od razu rozpoznała, że pacjent zaraził się groszopryszczką. Wykonała odpowiednie badanie diagnostyczne i rzeczywiście miała rację. Zarządziła przeniesienie chorego do izolatki i wdrożenie odpowiedniego leczenia. Przyszła uświadomić pacjenta, kiedy ten złapał ją za rękę i zaczął błagać o przeniesienie. Mówił, że on nie wytrzyma tak sam. Mabel szybko uwolniła rękę z jego uścisku. Pacjent zaczął jej proponować pieniądze, co niezmiernie ją zirytowało. Wtem wszedł do sali przełożony akurat w momencie, kiedy Mabel odmawiała pacjentowi.
- Pan jest śmieszny. Krótka izolacja dobrze Panu zrobi, najwidoczniej. Proszę mnie nie obrażać - powiedziała, nie kryjąc urażenia.
Wyszła za przełożonym z sali. I chwilę później wypadło jej z kieszeni 20 galeonów. O ile wcześniej przełożony był zachwycony jej postawą, tak teraz chyba zwątpił w jej uczciwość. Ale Mabel nigdy nie wzięła by jakiejś łapówki. Dlatego od razu tłumaczy szefowi, że to nie tak jak wygląda i że nie wzięła żadnych pieniędzy od pacjenta. Szef był średnio zadowolony jej odpowiedzią i zabrał jej pieniądze. Na szczęście jednak pozwolił jej przejść do następnego etapu kursu.

CZ. IV kostka: 6 i 4
Wydawać by się mogło, że Mabel znała każdy uraz wywołany przez roślinę. Z eliksirami już trochę gorzej. Dlatego widząc pacjenta z zieloną twarzą i o wysokiej gorączce miała pustkę w głowie. Przyglądała się mu z każdej strony, starając się znaleźć jeszcze jakieś charakterystyczne objawy, ale nie było nic. Przeszukała całą książkę o zatruciach eliksirami i roślinami i niestety nie znalazła nigdzie niczego o zielonej twarzy. Nie wiedziała, co robić, a zdawała sobie sprawę, że jeśli czegoś nie zrobi to pacjent może ponieść tego konsekwencje. Dlatego koniec końców zdecydowała się na pójście do przełożonego i zwyczajnie przyznanie się, że nie ma pojęcia, co robić. Jakież było jej zdziwienie, kiedy przełożony powitał ją z uśmiechem na ustach i zadowolony wyjaśnił, co się dzieje pacjentowi. Pochwalił, że potrafiła się przyznać do swojej niewiedzy. Powiedział, że magia lecznicza wymaga pokory i ludzie muszą potrafić prosić o pomoc. Dlatego wręczył jej papierek przepuszczający ją do następnego etapu, a Mabel była bardzo zadowolona.

CZ. V kostka: 3 i 6
Kolejne wyzwanie, z jakim Mabel musiała się zmierzyć również nie było łatwe. Co ciekawe, uzdrawianie zawsze było jej mocną stroną i radziła sobie z nim bardzo dobrze. Niestety to wszystko inne było problemem. Rozpoznanie eliksiru, zaklęcia. Także kiedy pacjent potraktowany zaklęciem Remordeo przybył na salę, Mabel nie miała pojęcia, co robić. Jak na złość nie mogła sobie przypomnieć, co takiego robiło to zaklęcie i co istotniejsze, nie wiedziała, jak pomóc pacjentowi. Jedyne, co przychodziło jej do głowy, to były zaklęcia hamujące objawy, które wykazywał chory. Zaczęła rzucać zaklęcia, licząc że po wyleczeniu objawów pacjentowi będzie lepiej. Niestety, było tylko gorzej. Nie obyło się bez interwencji przełożonego. Kazał jej wrócić do domu i przyjść spróbować jeszcze raz jutro. Mabel usłyszała to dwa razy w ciągu całego kursu. Niestety.
Przyszła więc douczona następnego dnia. Tym razem wiedziała, co powinna zrobić w przypadku zaklęć. Remordeo można powiedzieć, że miała w małym palcu. Podała pacjentowi eliksir, ale nagle objawy zamiast ustać, powiększyły się o krew wylatującą z uszu, nosa, ust i zewsząd! Mabel starała się nie panikować. Zauważyła, że podała nie ten eliksir, który chciała. Po prostu wyglądały bardzo podobnie. Szybko naprawiła swoją pomyłkę i tym razem podała pacjentowi dobry eliksir. Przełożony, który obserwował jej zmagania od samego początku też odetchnął z ulgą i pogratulował Mabel szybkiego refleksu. Nie był zły za pomylenie fiolek, ale zwrócił jej uwagę, żeby była bardziej ostrożna. Pogratulował jej ukończenie praktycznej części kursu i zaprosił na test następnego dnia.

Test kostka: 3, 3, 3 (9) i 5, 5, 4 (14)
Całą noc nie zmrużyła oka. Wertowała wszystkie podręczniki, jakie miała w domu. Przypominała sobie najprostsze i najtrudniejsze receptury eliksirów leczniczych. Wszelkie skutki zaklęć, zatruć, ataków zwierząt. Dosłownie wszystko. Przyszła do sali zupełnie niewyspana i w opłakanym stanie. Związała włosy w kok, żeby nie wpadały jej do oczu. Usiadła na swoim miejscu i głęboko odetchnęła. Kiedy przełożony dał znak na rozpoczęcie testu, Mabel była kłębkiem nerwów. Zaczęła czytać pytania i wszystko momentalnie zaczęło jej się mieszać w głowie. Nagle nie potrafiła nawet rozróżnić pegaza od hipogryfa. Nie mogła myśleć. Stres zaczął wzbierać się w niej jeszcze bardziej, serce waliło w gardle. W końcu skończyła po godzinie. Nawet nie zdążyła odpowiedzieć na wszystkie pytania. Zamknęła oczy i kiedy je otworzyła na jej pergaminie widniał napis "test negatywny". Opadła ze zrezygnowaniem na krzesło. Obserwowała ludzi wokół, którzy cieszyli się pozytywnym wynikiem testu. Zabrała swoją torbę i wyszła z sali. Jedyne, czego teraz potrzebowała to dobre kilka godzin snu. Wróciła do domu.
Przez cały następny dzień nie zajrzała do ani jednej książki. Zdecydowała, że po prostu potrzebuje odpoczynku. Wiedzę ma wystarczającą tylko niepotrzebnie daje się zjeść stresowi. Usiadła do testu tym razem z mniejszym biciem serca. Napisała wszystko. Zdążyła się wyrobić w godzinę. I na szczęście już nic jej się nie mieszało w głowie. Tym razem po skończeniu testu była zadowolona z siebie i nie zamknęła oczu, oczekując na wynik. Kiedy na pergaminie pojawiła się informacja "test zaliczony pozytywnie" wręcz wyskoczyła z krzesła. Odebrała swój dyplom ukończenia testu i zadowolona wróciła do domu, planując już, co napisze w sowie z podziękowaniami dla Thijsa.

Łaził po tym chorym oddziale (i bynajmniej nie chodziło tu wyłącznie o pacjentów) już drugi tydzień, robiąc nic, albo uskuteczniając bycie pomocnym Baskiem od biegania po korytarzu z fiolkami eliksirów, kiedy w końcu komuś łaskawie zechciało się go zauważyć. Nawet zaczął coś tam pomagać, ale wciąż dni mijały mu na wysłuchiwaniu obelg na temat swojego pochodzenia, wzrostu, czy nawet głosu, który nie wiedzieć czemu wszyscy znali, choć nikt przecież śpiewających Szwajcarów nie słuchał.
Ogólnie to zaczęło być ciężko pod koniec pierwszego tygodnia, bo naturalnie nie zaprzestał udzielać korepetycji ze śpiewu a i cały czas uczył się w normalnej szkole gry na fortepianie, więc zdarzało się, że nie spał w ogóle albo po trzy, cztery godziny w ciągu nocy i snuł się po oddziale ledwo żywy. Wpychał się tam, gdzie uważał, że jego pomoc będzie najbardziej potrzebna - do dzieci i do najstarszych czarodziejów, urządzając im czasem trochę po kryjomu (oczywiście już po dwóch razach się wydało) mini koncerty po nocnym obchodzie, śpiewając i grając na czymś, co przypominało dziwny keybord, ale śmiało można było to trzymać na kolanach. Poza tym nie działo się zupełnie nic. Prócz wszędobylskiego cierpienia, obojętności i śmierci, śmierci na każdym rogu.
Aż pewnego dnia, nawet nie pamiętał gdzie dokładnie, znalazł nowiutkie samopiszące pióro. Chyba niczyje, bo takich kuszących itemków nie zostawia się w samopas. Niczyje, to niczyje - Bas zostawił je w koszyku na pióra do notowania, pisał nim przez kolejne dni i jakoś tak się z nim zaprzyjaźnił, że uznał za swoje. Jednak któregoś dnia przyszło go "odwiedzić" dziecko - mugolak chory na postępującą kagonotrię. Bolało go całe ciało i nie potrafiło leżeć w łóżku bez pojękiwania z bólu, więc przybiegło do Basa po pomoc, przy czym kiedy zauważyło, że mężczyzna ma pióro, które notuje wszystkie jego słowa mało nie posikało się z wrażenia. Dziecior tak zafascynował się piórem, że Lenz postanowił zrobić ze znaleziska naczelną zabawkę sali i co czwartek dzieciaki chore na kagonotrię układały bajki, które spisywało pióro. Jemu naprawdę nie był potrzebny taki gadżet, mógł pisać sam, a one... Nawet jeśli na dziesięć sekund zapomniały o chorobie, to już było coś.

Bas zawsze uważał, że jeśli człowiek dostatecznie często widzi cierpienie i wszędobylski ból, w końcu przyzwyczaja się do tego widoku – tak tłumaczył sobie tę obojętność niemieckich manufaktur, jakimi były szpitale – wszystkie,  nie tylko magiczne, choć tylko takie właściwie znał. On natomiast nie potrafił nawet w kilku procentach uodpornić się na ludzką krzywdę i o ile przytyki w swoją stronę znosił wyjątkowo dobrze, o tyle nie potrafił ścierpieć dramatów ludzkich, które codziennie odbijały się w Rosenheim bez echa.
Niestety, brak limitów na zabiegi medyczne sprawiały, że uzdrowiciele choćby pracowali po szesnaście godzin dziennie (co czasem się potrafiło zdarzyć), nie wyrabiali z zaklęciami, operacjami i przygotowywaniem eliksirów, które w krytycznych momentach zaczęto dorabiać już na miejscu, praktycznie przywiązując eliksirowarów na stanowiskach. Lenz, mimo że uważano go za intruza z obcego kraju, chętnie dokładał swoje ręce do pracy uzdrowicieli, pomagając im w coraz bardziej skomplikowanych zabiegach. Miał tego pecha, że akurat podczas jego stażu trafiły się dwa wybuchy na magicznych festynach a któregoś weekendu (tak, pracował także w weekendy) przyjechała wycieczka z Kolumbii pociachana brzytwotrawą jak maczetami. Bas miał co robić, a że poza graniem praktycznie nie miał innego zajęcia, w tamtym czasie szczęśliwie będąc singlem ze znajomymi na feriach ze szkoły, pracował od rana do nocy. I to niekoniecznie podobało się innym stażystom, którzy woleliby, żeby obcy pasażer na ich statku do posady w ogóle się nie urodził i mieli mu za złe każdy oddech, co Lenz oczywiście pomijał bez słowa, nie mając czasu na głupie wojny z innymi studentami. Miara się przebrała, kiedy na oddział przyjechała młoda para poturbowana przez buchorożca, cudem uchodząc z życiem, kiedy natknęli się na niego w drodze z imprezy. Zwierzę uciekło chyba z zoo, albo innej prywatnej hodowli, bo Bas nie mógł uwierzyć własnym uszom, gdy w środku nocy roztrzęsiony mężczyzna opowiadał, jak w popłochu teleportowali się do szpitala, gdy wściekły zwierz po dosłownie sekundzie kontaktu przeturlał ich dwoje bez wysiłku, jakby byli workami dyniowych pasztecików. Na zmianie był jeden uzdrowiciel, który cofnął stażystę w drzwiach, żeby pomógł mu opatrzeć brudne od ziemi rany i donieść odpowiednie eliksiry. Dziewczyna wykrwawiała się, więc tym bardziej ciężko mu było uwierzyć, że dali radę z teleportacją w tym stanie, ale kiedy rano, po opanowaniu sytuacji, przyszedł ledwo żywy do pracy, po trzech godzinach snu i bez nawet połowy plumpka w ustach od kilkunastu godzin, zwyczajnie zasnął na biurku. Ocknął się po chwili, bo wskazówki zegara przesunęły się dość nieznacznie i pomyślał, że to jest ten dzień, w którym powinien zażyć jakiś eliksir, żeby doczekać końca stażu jako żywy czarodziej. Jak wstał, tak runął na ziemię i… Potem pamięta już tylko to, że leżał w szpitalnym łóżku, w tym samym szpitalu, ale na innym oddziale, a pielęgniarka wciskała mu jakiś eliksir, machając szybko rękoma nad mężczyzną.
-Och, na szczęście pan żyje!  - rozentuzjazmowała się, a Bas stwierdził, że głowa dosłownie mu pęka. Sięgnął dłonią do włosów, zamiast których miał ścisły bandaż, owinięty wokół całego skalpu. Dopiero wieczorem tego samego dnia okazało się, że jakiś żartowniś w szpitalu przywiązał mu sznurówkę do biurka a Szwajcar upadając rozciął sobie głowę tak dotkliwie, że zanim przybiegł uzdrowiciel, stracił przytomność i odzyskał ją dopiero teraz. Pielęgniarka powiedziała mu też, że zanim uzdrowiciel będzie mógł usunąć bliznę, musi się ona w ogóle zrobić, więc chłopak chodził jak pajac i jak więzień z ogoloną, obitą głową przez miesiąc do Trausnitz, żeby dopiero po tym czasie można było doprowadzić ją do porządku. To był koszmarny dzień, w dodatku ostatni dzień jego stażu i Bas już myślał, że Rosenheim nigdy więcej nie będzie chciało go widzieć na oczy, a jednak dostał w ramach upominku postażowego lewitujący kapelusz, co okazało się całkiem uprzejmym gestem, choć w jego mniemaniu – kompletnie niepotrzebnym. Teraz tylko skończyć studia i można leczyć dalej!

Retrospekcja - asystent uzdrowiciela:
Cz 1 - 3pkt  - rzut parzysta/nieparzysta 3, poprawka kursu: 6.
Cz 2 - 5 pkt zdane.
Cz 3- 1pkt, poprawka, 1 pkt, poprawka 5 pkt.
Dowód

Cz 1. Szkiele-Wzro. Czemu. Merlinie, czemu? On jest tu specem od zaklęć, nie od Szkiele-Wzro. Gdyby chociaż było mu trochę szkoda tej rannej sówki to byłaby motywacja do działania. Henry miał zaćmienie mózgu. Nie pamiętał składu. Zero. Czystka w mózgu. Wszystkie eliksiry, o jakich się uczył, wyparowały mu z głowy. Pamiętał za to rzadkie zaklęcia uzdrawiające, ale teraz? Teraz na nic mu się to nie przyda.
Załamany ślęczał nad egzaminem i po dłuugim czasie musiał pogodzić się z porażką. Nigdy nie miał rąk do zwierząt, tym bardziej do leczenia zwierząt. Nie jest przecież uzdrowicielem sów! Ze złością musiał podejść do kursu jeszcze raz.

Poprawka:
Tym razem coś pamiętał. Coś robił. Jako tako eliksir wyglądał tak, jak powinien. Wlał to sowie do gardła, ale ta zamiast cudownie ozdrowieć, zaczęła machać skrzydłem jak dogorywający ptok. Henry otworzył szerzej oczy. Zabił dwa własne pupile. Nie chciał zabijać sowy na kursie! Zawołał Uzdrowiciela na pomoc. Ratuj proszę tę sowę, mój kurs! Cóż za wstyd. Zdał, ale żeby nie dać rady ocalić sowy? Henry usprawiedliwiał się, że jest do leczenia ludzi, nie ptaków. Cóż z tego, że tu chodziło o eliksir.
Cz 2.  Wyjęcie puffka z zaklętego dzabna. To dowód, że ze zwierzętami zawsze są problemy. Dobrze, że znał Brodawkolep. Kiedyś sam go używał i sam się na niego natknął, dlatego teraz był przygotowany. Raz dwa przywdział rękawicę ze smoczej skóry i wymacał z naczynia puffka. Od razu go wyleczył i odłożył szybko na stół. Przynajmniej nie było drugiej sowy.
Cz 3.
Gromada dzieci. Gromada rodziców. Henry nie słyszał własnych myśli. Wiedział od razu, że nie da rady tego opanować. Musiał się wycofać. Niechże się wszyscy uciszą, błagam! Gdzie mój eliksir uśmierzający ból głowy? Jak się robi zaklęcie uciszające?
Poprawka ostateczna:
Dziecko się uspokoiło, rodzice też. Choroba niby zdiagnozowana, niby wszystko idzie po dobrych torach. Niby. Henry dziwi się, że idzie wszystko jak po maśle, ale chyba coś za łatwo.
Oczywiście, że tak. Dziecko zostaje na noc w Mungu. Reprymenda uzdrowiciela. Wściekli rodzice. Ten kurs nie wyszedł mu zbyt dobrze. Nie ma czym się chwalić... sowy, puffki i dzieci. Unikać, zapisane. Przy dzieciach się przyłożyć. Musi chyba wrócić do lektury chorób wczesnoszkolnych. O tak, zrobi to od razu. Ta mina przełożonego...




Retrospekcja - kurs uzdrowiciela.

Cześć 1 - najpierw rzut był 4 - rzut ponowny i wyszła nieparzysta - powtórka. Po poprawce - wylosowane 3 i zdane.
część 2 -  2 pkt - zdane
część 3 - 5pkt - zdane
część 4 - było 6, powtórka i było 3 - zdane.
część 5 - 2pkt - zdane

Kosteczki potwierdzające rzuty - ten pierwszy za nr 5 był.

Cz 1. Zamieszanie, chaos i pożoga. Tłumy pacjentów, ale do tego jednego został wezwany młody Henry. Nie było czasu się zastanawiać. Nie było chwili by się przygotować czy chociażby złapać oddech. Nie, młodziutki Henry od razu dostał pod ręce poparzonego mężczyznę. Ach, jego twarz i ciało! Nie zdołał się mu przyjrzeć, bo dyżurny nakazał mu wyleczenie kawałka skóry na kończynie. Od razu, bez instrukcji. Henry przełknął ślinę i począł czarować nierozgrzaną różdżką. Wyjął z pamięci dwa pierwsze zaklęcia - pamiętał o nich, bo czytał ich treść jeszcze wczoraj wieczorem. Fringere i Asinta mulaf. Działać, działało, ale nie na takie obrażenia... Pacjent aż jęknął z rozpaczy. Dyżurny był blisko zrobienia facepalma.

Poprawka:

Dobrze, druga szansa. Teraz już wiedział co ma zrobić. Henry zmarszczył krzaczaste brwi i rozpoczął proces intensywniejszego leczenia. Tu zaklęcie, tam zaklęcie, tu łatamy skórę i tam. Wszystko mechanicznie, książkowo i prawie wzorowo. Chłopak odwrócił się do pielęgniarki i począł zlecać badanie za badaniem - trzeba sprawdzić czy w środku ciała nie ma niczego do wymiany i naprawienia. Odwraca się i co... Aż pobladł ze złości. Wykrzywił swą nieurodziwą twarz w jeszcze brzydszym grymasie i ruszył na poszukiwania cholernego pacjenta. Jak mógł zwiać?! Z taką twarzą i spalonym ciałem?! Gdzie on ma rozum?! Może i mózg też trzeba wyleczyć...
O Merlinie, dzięki Ci współpracowniku! Przyjacielu najdroższy, ratujesz mnie wlokąc z powrotem uciekiniera. Winnym ci piwo. A uciekinier... cud, że udało się zdać. Zaprawdę cud.

Cz 2. Oto idealny, książkowy przypadek tego, co hipogryf może zrobić z durniem nie potrafiącym się z nim obchodzić. Gdyby nie okoliczności, Henry z przyjemnością poprosiłby o pozwolenie na zrobienie pacjentowi masy zdjęć - mógłby pokazać idiotom i imbecylom co się dzieje z osobami chodzącymi na wagary. Widok był całkiem zacny.
Henry działał płynnie, bez wahania. Obejrzał wszystkie rany, ocenił ich stan i podał Eliksir Leczący Rany. Znał jego zapach, kolor i gęstość na pamięć. To jeden z jego ulubionych. Gdyby tylko ten pacan się tak nie rzucał! Jak on chce odzyskać sprawne ciało tak się szamocąc? Próbują mu pomóc. Uhm, Henry zaaplikował pacjentowi eliksir i odetchnął z ulgą.

Cz 3. Rozpoznanie chorób. Dla Henry'ego nuda. Nie lubił tego. Pochodził i może z Ravenclawu i zagadki powinny być dla niego łatwością, co nie oznacza, że ma je lubić. Udało się rozpoznać, udało się rozpisać plan leczenia. Ba, udało się rozpocząć cały proceder. Jak z książki, klasyczny przypadek. Zapomniał o jednym. Choroby zakaźne trzeba trzymać w zamknięciu. Soczyście przeklął i podziękował koledze. O mały włos od oblania kursu... Wykeham obiecał sobie, że będzie zwracał większą uwagę na izolatki. Izolatki są fajne. Dla kogoś.

Cz 4. O nie, tylko nie zatrucia! Henry jest z tego zielony. Dokładnie tak samo jak pacjent, tylko ten drugi potrzebuje natychmiastowej pomocy. Wykeham aż się spocił ze stresu. Wolał wrócić do chorób magicznych, naprawdę! Tutaj musiał wytężać mózg na trzysta procent. Nie pomogło to jednak. Choćby myślał i kombinował, nie wiedział czy to ta choroba. Obrygzł paznokcie do krwi ze stresu i pognał do książek. W nich też nie znalazł odpowiedzi. Ach, jakże było mu ciężko powrócić do przełożonego... z zawieszoną głową, powłócząc nogami. Zawstydził się i przyznał, że nie wie, że nie rozumie, że nie potrafi tego pojąć, ale chciałby się dowiedzieć i to naprawić, naprawdę! Proszę, szefie! Udało się... na Merlina, szef zrozumiał. Podziwiał. Wykeham wieczorem musiał się mocno odstresować. Zatrucia... miał chyba przed chwilą. Mózgu, skoro nie pojął sposobu na rozpracowanie choroby.

Cz 5. Urazy Pozaklęciowe. Uff, w końcu! Jego dziedzina, udało się!
Z największym zainteresowaniem przyglądał się pacjentowi i jego dolegliwościom. Wyłapał wszystkie, zapisał sobie w notesie. Zrobił mały wykres i nim pacjent zdążył wrócić z siódmej wizyty z toalety, Henry zdiagnozował chorobę. Odnalazł od razu potrzebny eliksir i go zaaplikował biednemu chłopaczkowi. Dopiero po fakcie zauważył, jak szef przygląda mu się z podziwem. Pogratulował mu i uśmiechnął się. Henry też się uśmiechnął. To był jego żywioł.


TEST UZDROWICIELA.
Najpierw 7. Poprawka 13. Dowód

Test. Taki jak wiele innych. Tak sobie Henry powtarzał. Taki jak wiele innych. Egzamin. Rozumiał każde pytanie. Znał każdą odpowiedź. Pisał w pocie czoła, spieszył się. Pisał dokładnie, zbyt dokładnie. Musi się udać, oczywiście, że się uda. Henry zna się na swoim fachu. Skończył już kursy, pomagał gorliwie. Te pytania są do zrozumienia. Cholera, kto je układał. A nie, jednak znana jest odpowiedź. Uff, czas mija. Ostatnie odpowiedzi. Brakuje miejsca, żeby dopisać dokładnie o co chodzi. Zapisał pod linijkami. Krzywo, jak kura pazurem, jak każdy szanujący się lekarz. Ciekawe czy mugole też mają takie problemy z nauką w świecie niemagicznym.
Werdykt. Co za szczęście. Jaka ulga. Żona by się ucieszyła. Gdyby żyła.