Na Godryka, co tu się działo! Biedna Dahlia latała jedynie z miejsca do miejsca, próbując przejąć kafla, albo jakże niehonorowo popchnąć jakiegoś ścigającego Hufflepuffu w słupek, ale niestety, miała za mało siły chyba! W każdym razie słabo jej się robiło na widok tłuczka, szczególnie, że Fabiano ciskał nim jak błyskawicami z nieba, a cóż, chciała mieć sprawne kończyny! Oczywiście jednak nie zamierzała pokazywać, że się boi byle kulki, wszak jest gryfonką, ale w środku była pełna obaw.
Wykorzystała słabość Laili, do której pomknęła i zabrała kafla. I ogólnie wszystko byłoby pięknie, bo mknęła do obręczy przeciwników, ale niestety... znów oberwała tym ustrojstwem! Jej miotła zawirowała w kółko niczym mugolski bączek dla dzieci, a piłka wyleciała jej z rąk. Świetnie, zaczęło jej się kręcić w głowie.

To już zaczynało być irytujące, doprawdy. Ścigający latali sobie to podając, to wyrywając sobie kafla, żaden nie kwapił się aby rzucać. A wiadomo, że jak taki rzuca, to łatwiej go ustrzelić!
Jak na złość tłuczki latały nie po myśli Fabiano, Gryfońskie zarazy co i rusz przejmowały piłkę, choć jego dziewczyny dzielnie walczyły.
Nagle nadarzyła się świetna okazja na odebranie kafla z rąk Gryfonów. Wystarczyło się ustawić, zamachnąć iii... Fabiano w ostatniej chwili zmienił ustawienie pałki, gdy zorientował się, że siła uderzenie zwaliłaby z miotły Dahlię. Chciał wygrać, ale przecież nie był brutalem (pozdrawiamy Janka). W efekcie piłka zahaczyła o koniec miotły dziewczyny wprawiając miotłę w ruch rotacyjny. Zawroty głowy to chyba lepsza opcja niż przywalenie w nią, nie?

Tak, więc tego Grigori Orlov postanowił zagrać w kłidicza. Ogólnie prawdopodobnie nie znał do końca zasad i wszyscy tak szybko latali na miotłach, a on biedny latał nad nimi (ledwo) zastanawiając się co ma robić. Dostał do ręki pałkę, którą miał celować w tłuczek i atakować przeciwników, banalne. On sam bał się tej szalonej piłki, co dopiero nią manewrować. Ubrali go w śmieszny strój, wsadzili mu patyk między nogi i wyrzucili w powietrze. Grig z gracją srającego słonia trzymał się na miotle próbując się rozeznać gdzie jest jaka piłka. W międzyczasie złoty znicz o mało nie zaplątała się w jego rozwiane włosy, ale nieważne, musiał znaleźć groźną piłkę, więc nikomu nie wspomniał o tym incydencie. Zgodził się tu być tylko za namową swojego nowego współlokatora i kumpla Dextera Vanberga. I pałętając się jak sierota w powietrzu, żałował, że po pijaku serdecznie zgodził się pomóc. W każdym razie szalona piłka leciała w jego kierunku, a on, orientując się w porę, że zdecydowanie nie czerwoni mają obecnie kafla, walnął z całej siły w nadlatującego tłuczka. Całkiem nieźle mu to wyszło, musiał przyznać, w końcu miał Rosjanin trochę siły, ale niestety poleciała ona zupełnie w złą stronę i oczywiście tyle przysłużył się drużynie co nic.

[TEN POST TRZEBA CZYTAĆ PO TYM POD SPODEM, BO ZA SZYBKO GO PODDAŁAM PUBLIKACJI. rili sori ;c ]

Ach Matko Boska Mugolska! Co się tu dzieje? Najpierw Dahlia zabiera jej sprzęt do działania, potem nie wiadomo skąd pojawia się Hayden... Ale żeby to był koniec... Nieeee. Bo przecież w tym momencie Cass odbiera ten kafel i rzuca do niej. Czy oni ustawili sobie program: "podajmy jej będzie na nią?". Kurde. Szukała wymówek, bo bała się, że nie trafi, albo zaraz zabiorą jej kafel i znowu cały proces się powtórzy. To normalne? Nie. To nie jest normalne, bo to tylko gra i z powodzeniem mogłaby coś zrobić i chyba do tego zmierzało. Taka sytuacja trochę... No więc wzięła sobie ten kafel i tym razem mocniej go do siebie przycisnęła, coby chociaż trochę podlecieć i zabawa trwa... Co się dzieje? Ach? Co się dzieje? No oczywiście, że nikt się tego po niej nie spodziewał, ale stanęła na wysokości zadania i dotarła prawie pod samą pętle Gryffonów, aby spróbować oddać strzał... I Hayden w gotowości i tłuczek pewnie też, ale nie miała wyjścia. Musiała spróbować. O Helgo najdroższa wesprzyj nasze myśli niech się uda. Uda się. My wierzymy. Puchoni tego potrzebują. PROSIMY ŁADNIE.

Cassandra nie wiedziała już do jakich bogów powinna się modlić, aby w końcu Puchoni ustrzelili jakieś punkty! Zaczęła się poważne bać tych zawodników z czerwonymi szatami, bo mieli coraz więcej ognia w oczach. Kafel latał od gryfonów do puchonów, biedny był! Cassandra złapała piłkę, nie wiedząc, co ma począć. Jakiś Gryffon się tak na nią patrzył dziwnie! Chciał zrobić dziewczynie krzywdę! Była tego pewna! Zamachnął się, a tłuczek dosłownie przeleciał metr od niej. Cassandra pisnęła, przestraszona spoglądając na chłopaka. Na Merlina, same damskie boksery u tych gryfonów! Podała piłkę do Laili, mając nadzieję, że w końcu zdobędą jakieś punkty.

Clara próbowała w miarę ogarniać co się dzieje na boisku, ale musiała też przecież rozglądać się za zniczem! Którego jak na złość oczywiście nigdzie nie było, ale gryfonka nie ustawała w dzielnych poszukiwaniach, przelatując to z jednego końca boiska na drugi, ponad graczami i pod nimi, oczywiście uważając, aby nie dostać tłuczkiem. Wszakże gra była brutalna, Dahlia i Dex również nie zawsze zdążali uniknąć spotkania z piłkami... ech! No dobrze, to Clarcia dalej zajmie się mrużeniem oczu i wypatrywaniem złotej, skrzydlatej kuleczki.

Co to była za pasjonująca gra, doprawdy. Wszyscy latali sobie pośrodku, a on biedaczek nie miał nic do roboty za wyjątkiem wrzeszczenia jak opętany, aby im pomóc.
Mógł też odmachiwać swoim fankom siedzącym na widowni. I tym własnie się zajął. Czyżby zauważył tą śliczną Krukonkę z siódmej klasy? Tak, to ona! I krzyczy jego imię! Tak tak tak, jest bohaterem! Odmachał jej gorąco, czując świst powietrza jakoś po lewo i ogłuszający ryk widowni. COOOOOOOOOO?! Czyżby ci podstępni Puchoni go wykiwali? To był podstęp!
Wielce urażony poleciał za kaflem, po czym odrzucił go Dexowi. Na szczęście urażona gryfońska duma trochę została przyćmiona przez rozwijające się uczucie skruchy. No dobra, może trochę dał ciała, ale nooo ta Krukonka!

Co tu się działo, co za okropny mecz! Ich wyśmienity pałkarz, którego Dexter zwerbował jeszcze tego samego dnia, nie zrzucił z miotły tej przeklętej puchonki, ta podała piłkę innej koleżance... a ich obrońca, który też przyłączył się zupełnie niedawno, kompletnie nie obronił bramki. Pisk puchonów był okropny, wrzeszczeli i krzyczeli ciesząc się z przeklętego trafienia. Vanberg głośno zaklął i od razu poleciał po kafla, żeby tym razem to gryfoni zdobyli parę punktów. Niestety puchoni nie dali mu wykorzystać tej chwili, bo zaraz go otoczyli i musiał przerzucić piłkę drugiej ścigającej. Oby jej udało się trafić, na boga, przecież dzisiaj mieli mieć popijawę w pokoju wspólnym!

Oczywiście, że lepsze zawroty głowy od tego, aby nie dostać w nią tłuczkiem. Ale istniała jeszcze opcja trzecia - zostawić Dahlię w spokoju! I to była najlepsza alternatywa, którą powinien wybrać Fabiano, ot co. Biedna gryfonka złapała się za głowę i chwilę jej zajęło, zanim zaczęła ogarniać, co się dzieje.
Tak naprawdę piski i wrzaski z widowni uświadomiły jej, że padł gol dla Hufflepuffu. Jednak pomimo szczerych chęci, nie potrafiła zebrać się w sobie i skupić na grze. Dlatego ze zdziwieniem odebrała kafla od Dextera, a kiedy nagle stado puchonów ruszyło w jej stronę, w panice podała piłkę poprzedniemu właścielowi, jakby to był gorący kociołek. Dobra, teraz to naprawdę musi się wziąć za siebie!

Dexter nie zdążył długo nacieszyć się wolnością od krążących wokół niego Puchonów, bo Dahlia tylko przez chwilę leciała z kaflem. Zaraz postanowiła oddać ją Vanbergowi, co ten też przyjął z lekkim zdziwieniem. Najwyraźniej zaskoczeni byli też przedstawiciele przeciwnej drużyny, bo trzeba było chwili, by polecieli za Dexterem. Chłopak wykorzystał ten moment i pędem poleciał do bramek, gdzie broniła jakaś rozkojarzona puchonka. Mając nadzieję, że dalej pozostanie we własnym świecie, gryfon mocno się zamachnął i rzucił przeklętym kaflem do obręczy. No, dalej!

Coś Puchonom za dobrze idzie, coś jakoś Ulka za długo jest skupiona... Losie, coś z tym trzeba zrobić. Trzeba zniszczyć biedne, małe (teoretycznie) istotki i zabrać im upragnioną przewagę. Tym razem Urszulka zapatrzyła się gdzieś w górę. No tak. Tyle czasu sobie latała w miejscu, że z góry założyła, że Helga wysłuchała jej szybkich modłów i wpłynęła na rzeczywistość tak, że żaden kafel nie zbliży się do pętli. NO CO? TO MOŻLIWE! Więc po co obserwować grę? Akurat przelatywała bardzo intrygująca chmura, a pod chmurą trzepotał skrzydłami jakiś ciekawy gatunek ptaka, który zaprzepaścił wszelkie resztki szans, że uwaga Uli wróci prędko do gry. Helooł, ptaki są takie niecodzienne! Cóż, w każdym razie wspominałam już, że Litwinówna w drużynie to jakiś fail. Znów nastąpił atak na nią i znów ze strony starszego i nieszczęśnie silniejszego Gryfona. Oezu! Oezu! Nawet nie zdążyła nieśmiało wystawić chudej ręki, kiedy kufel świsnął jej tuż przed nosem, niosąc ze sobą lekki powiew... przegranej. Litwinka szybko się rozejrzała, kiedy kafel wesolutko przekraczał pętlę. Z szeroko otwartymi oczami spojrzała przepraszająco na kolegów i koleżanki z drużyny robiąc minę zbitego psa. Piłka wylądowała u Cass, a Ulka szybko się zmobilizowała do natychmiastowego skupienia. Nie ma chmur, nie ma ptaków! Mecz!

O nie, nie, nie! Tak być nie mogło! Gol Gryfonów bardzo ją smucił. W końcu to Puchoni musieli wygrać! Nie było innej opcji. Prędko chwyciła kafla i uśmiechnęła się do Ulki, chcąc przekazać, że przecież mają jeszcze szanse. Zaczęła omijać wszystkich przeciwników dziwnymi slalomami, kurczowo trzymając piłkę. Laila gdzieś zniknęła w tłumie, nie miała jak jej podać, a przecież miała już na swoim koncie jeden gol. Cassandra leciała szybko, aż w końcu wykonała rzut do pętli. Ciekawe czy trafiła!

No także Grig dalej sobie latał po boisku całkiem zdezorientowany. W międzyczasie puchoni strzelili bramkę co nawet go trochę zmartwiło, że sobie zaklął po rosyjsku pod nosem. Jednak później jego niesamowity współlokator strzelił bramkę! Orlov ze szczęście zwiększył prędkość na miotle, wyprzedzając parę motyli, ale spokojnie, szybko z powrotem zaczął się ślimaczyć. I kiedy tak obserwował wszystkich, zauważył, że jakaś puchoneczka chce znowu strzelić im gola! W tym samym momencie szalona piłka znalazła się gdzieś w zasięgu jego pałki (hehe), więc machnął nią z całej siły w stronę dziewczyny z kaflem. I na dodatek, niebywałe, Grigori Orlov, gwiazda kłidicza, trafił w nią i piłka wypadła jej z rąk. Niebywałe panie i panowie! Rosjanin z otwartą buzią gapił się na to co zrobił.

Fanfary, kapitan gryfonów strzelił bramkę! Dahlia wydarła się może nieco za głośno z tej ekscytacji, ale hej, wolno jej było! W końcu nie codziennie jest mecz quidditcha i nie codziennie twoja drużyna zdobywa punkty, heheh. Także z nową siłą i wolą walki poszybowała dalej, co by może przyblokować jakieś puchoniątko. Niestety, jedna ze ścigających Hufflepuffu odebrała kafla i zamachnęła się nim do obręczy, zanim Slater do niej doleciała.
Na szczęście sytuacja została uratowana przez niesamowitą gwiazdę dzisiejszego spotkania, Orlova! Którego nawet kojarzyła, ulala. W każdym razie chyba zamiast się skupić, to znów się rozproszyła - bo owszem, zabrała tamtej piłkę, ale niestety w ferworze uciekania do obręczy przeciwników, ktoś już jej podprowadził zdobycz. Chyba dawała ciała (jakkolwiek to nie brzmi), pomimo dobrej passy na początku. Robiła się coraz bardziej zniechęcona, aczkolwiek zmusiła się do kolejnego wysiłku i polecenia za rozgrywającą żółtków.

Kwestia tego, że jest jakoś dziwnie, bo zaraz po tym, jak udał się jej rzut (dzięki Hayden buziaczki dla Ciebie) to okazało się, że zaraz Gryffki postanowiły się odegrać. W całym tym zamieszaniu nawet nie zdążyła ucieszyć się i jakoś tego ogarnąć... Oczywiście poleciała w stronę Puchonów, żeby wspierać Ulkę, ale chyba nie zdążyła tchnąć w nią dobrej energii i nakrzyczeć, żeby się trzymała. Całkiem niefajnie, wręcz beznadziejnie... Bo był remis. Ale to i tak lepszy wynik od zera... Przynajmniej wciąż nadzieja dla Puchonów, którzy chyba nie będą jej tak mocno nienawidzić, jak zakładała. Jeździła spojrzeniem po wszystkich ludziach, których miała teraz ochotę udusić... Ale przecież nie mogła mieć nic do swojej drużyny. Ulkową kochała niezależnie od tego czy przepuściła kafla czy zostawiła go na drodze... A znowu Cass i tak mocno jej pomagała, kiedy Petros gdzieś błądził. Ba! Była lepsza od niej. Wspierała ją. Fabiano wspaniale atakował Gryffonów. Już zaczynała się zastanawiać czy nie będzie zmuszona odwiedzać Dahlii w Skrzydle Szpitalnym... I po co narzekać? Szukający też sobie dobrze radził, więc nie pozostawiła sobie wątpliwości... Wreszcie zobaczyła, że kochana Slater chyba ma jakieś wizje szatańskie teraz. Podleciała do niej i uśmiechając się iście diabelsko zaczepiła ją:
- Cześć Dahlia... I właściwie to pa. - Zabrała jej kafelek karmelek i popłynęła z nim do pętli Gryffindoru. I co za cudowna sytuacja! Cass tam! W idealnej pozycji!
- CASS! - Krzyknęła do niej i podała kafla! Poradzi sobie! - Strzelaj! - Krzyknęła jakoś radośnie, kto by pomyślał, że z niej taka dopingująca osóbka.

Co za pieprzony brutalny sport! Cassandra zaczynała już mieć dosyć. Będzie miała więcej siniaków niż ustawa przewiduje! Tłuczek jak na złość uderzył ją w udo. Zaklęła głośno, znajdując się przy samej pętli. Długo nie zwracała uwagi na to, co się dzieje na boisku. Ciągle rozmasowywała obolałą nogę i nabrała jeszcze większą ochotę na słodką zemstę. W sumie bała się podlecieć do Griga, a potem przyłożyć mu z łokcia, bo z tymi Rosjanami to nigdy nic nie wiadomo. Uniosła wzrok. Miała łzy w oczach, psia krew, jaki to będzie wielki siniak! Nagle zobaczyła szybującą w stronę pętli Lailę. Dziewczyna rzuciła kaflem, który Cassandra złapała. Nie minęło długo, kiedy ponownie się zamachnęła, próbując trafić do pętli. Teraz musi się udać!

Pełna koncentracja! Tak, to jest to, czego mu potrzeba. Zero rozkojarzenia. Nawet gdyby niebo spadało nam na głowę! Trzeba wysilić całą swoją wolę, umiejętności, w razie potrzeby resztki inteligencji i zdrowego rozsądku.
Na szczęście dzielny Pan Kapitan strzelił wyrównującego gola, więc wyczyn Gravs'a zszedł na razie na drugi plan. Dobrze, bo teraz zamierzał się poprawić!
I własnie miał okazję, bo nacierała na niego chudziutka, ale jaka zwinna Puchonka z chęcią zemsty w oku. Prawa, lewa, może środkowa? Obserwacja, trochę intuicji... tak, Graves broni znakomicie, pojawiając się tam, gdzie za chwilę piłka. Szybko podaje kapitanowi kafla, aby ten strzeli następnego gola. Do boju!

Na bogów, jak Vanberg się wydarł, gdy kafel przez niego rzucony w końcu trafił do bramki! Wykonał jakąś serię obrotów na miotle z tej radości, ale nie mógł tracić czasu, bo zaraz puchoni chcieli przejść do akcji. Kręcił się nieopodal nich, już z o wiele pozytywniejszym nastawieniem, czekając na odpowiedni moment, aż będzie mógł znów dorwac kafel. Niestety sytuacja się na tyle pogarszała, że puchońskie ścigające ponownie spróbowały rzucic do ich bramki. Całe szczęście tym razem Hayden obronił, co Vanberg skwitował głośnym okrzykiem. Następnie złapał piłkę, którą ten mu rzucił, obrócił się na miotle i poleciał w przeciwną stronę. Niestety, gdzieś tam po drodze zgubił piłkę, bo ktoś na niego znów przygotował atak! Oj, będzie po meczu lenie pewnej puchońskiej mordki.

Ci. Parszywi. Gryfoni. Strzelili. Gola. I jak tu ich nie nie lubić? I jak tu nie posyłać w ich kierunku tłuczków? Toż to samo się narzuca, tak o.
Fabiano pluł sobie w brodę i przeklinał siarczyście sam siebie, gdyż nie ustrzelił tego całego Vanberga, gdy strzelał bramkę biednej Ulce.
Ale teraz miał okazję. Dobry wiatr, tłuczek, ustawienie, Vanberg w dobrym miejscu iii.. Trach! Prosto w Gwiazdora! Włoch trochę przesadził z siłą uderzenia, włożył w nie niemało nienawiści, tak że Dexter Vanberg o zgrozo spadł z miotły! Co to będzie, co to będzie?! Na szczęście zawisł dramatycznie na obydwu rękach ściskając z całej siły miotłę nie rozbijając się o boisko rozciągające się bardzo nisko. Cóż za emocje! Młode panny mdleją, i piszczą na zmianę, panom odbiera mowę, lub zbiera się na wyzwiska pod adresem pałkarza.
No serio, zdawał sobie, że przesadził. Już jak obserwował jak tamten wciąga się na miotłę, wiedział, że czeka go niemały wpierdol.
Jaki spokojny z ciebie człowiek, Martello, nic tylko bójki z prefektami.

Tak, tak, tak! Trochę głupio było się cieszyć z nieszczęścia kolegi z drużyny, ale najważniejsze było, że Dexter nie miał kafla. Cassandra musiała wykorzystać sytuacje. Z wciąż bolącym udem poleciała do całej zadymy, a następnie odebrała kafla. Szukała Laili wzrokiem, chcąc poczuć jakieś minimalne wsparcie. W końcu musi się jej teraz udać! Nie może oberwać od tego złego Grigoriego! Leciała prędko, mknąć między uczniami. Serce waliło jej jak oszalałe, a ból w nodze pulsował niemiłosiernie. Dobrze, że w tej grze się nie biega. Rzuciła kaflem w stronę pętli, mając nadzieję, iż Hayden teraz tego nie obroni.

Dobra, więc Grigori, gwiazda kłidicza, wymachiwał dziko pałką ostatnio, próbując w końcu trafić w tłuczek (na marne). Dlatego z lekka zirytowany latał sobie po boisku i podawał go sam do siebie raz czy dwa, bo nie mógł za bardzo wcelować. Chciał poradzić Dexa, ale kapitan był pewnie zbyt zajęty napinaniem mięśni na miotle dla fanek na trybunach, żeby pomóc biednemu Rosjaninowi. W każdym razie Orlov zobaczył, że znowu Cass leci w stronę ich pętli, uparta, więc tak się zdeterminował, że trafił ją po raz kolejny (pewnie chciał ją wyeliminować z meczy czy coś).

Gdyby mogła, to Cassandra Lancaster całkowicie zapomniałaby o swojej dumie, szlacheckiej krwi i dosłownie wytargałaby tego Orlova za włosy! Co on się tak na nią uwziął?! Nie może sobie do Petrosa porzucać? Taka mała, drobna, niewinna, przecież od razu widać, że nie trafi bo taka wątła, a ten jeszcze ją cały czas bije. Damski bokser!
Na szczęście kolejne uderzenie nie było tak silne jak poprzednie. Uderzył w kant miotły i nawet się nie zachwiała. Straciła na chwilę koncentrację, ponieważ zaczęła mordować wzrokiem Gryfona. Już miała ponownie rzucać, pokazać mu, że nie da sobie ot tak przeszkodzić po raz kolejny, ale jakiś czerwoniak zabrał jej kafla. Dziewczyny irytacja nie znała granic.

Leciała za Cass bodajże, już sama nie wiedziała, wszyscy w tych szatach, na miotłach wydawali się do siebie podobni, przynajmniej z tyłu. Ale wtedy ubiegła ją Laila, która swoim zarozumialstwem chyba tylko ją dodatkowo rozwścieczyła! Nie trzeba było długo czekać, aż włosy gryfonki zrobiły się wściekło czerwone. Dopiero po krótkiej chwili zrozumiała, że to raczej normalne nie jest, nawet wśród czarodziei, więc nie powinna się z tym afiszować - wręcz przeciwnie, powinna bardziej chronić swój dar i nie pokazywać go całemu światu. Dlatego chwilowo musiała się skupić, aby doprowadzić swoje włosy do poprzedniego stanu.
A kiedy już to zrobiła, to nagle okazało się, że Hayden obronił bramkę, Cass dostała od Griga, a kapitan... zawisnął na miotle. Slater zamrugała gwałtownie i w akcie gryfońskiej pomocy podleciała do niego szybko, by spróbować go nieco dźwignąć na tej miotle, wszak potrzebuje go jako ścigającego! Jednak zaraz potem musiała się rzucić ponownie pędem za Cass, której to zabrała kafla. Ale niestety, zaraz ją namierzyli, więc rzuciła w stronę, miała nadzieję, już ogarniętego Dextera.

No tak, rzeczywiście kapitan gryfonów był obecnie zajęty napinaniem mięśni, jednak robił to tylko po to, by nie spaść z hukiem w dół i nie połamać wszystkich kości. Otóż nasz gwiazdor oberwał z tłuczka, który to był na tyle silnie wymierzony, że Dex, który akurat nie trzymał się dłońmi, zleciał z miotły łapiąc się trzonka jedynie w ostatnim momencie. Na chwile niebezpiecznie zawisł, a na widowni rozległo się głośny krzyk przerażenia! Co za mrożąca krew w żyłach sytuacja! Na szczęście Vanbergowi udało się ponownie wdrapać na miotłę z pomocą uroczej gryfonki, której podziękował uśmiechem za tą pomocą. Oczywiście jednak nie miał ani chwili by spróbować się ogarnąć, odetchnąć, gdzie tam! Musiał dalej grać i atakować bramkę Puchonów. Najwyraźniej jednak nie wszystko z nim było dobrze, bo zaraz jakaś osoba z przeciwnej drużyny odebrała mu kafla. W sumie nie dziwne, wszystko go bolało od tych cholernych tłuczków.

Cassandry włosy ze wściekłości (lub bólu) zmieniły się na krwistoczerwony. Już nie wiedziała, co ma niby takiego robić, żeby strzelić tego jednego gola. Przecież tyle razy próbowała! Musiało się kiedyś w końcu udać...
Spojrzała w kierunku drugiej strony boiska i tam poleciała. Widziała jak Dexter wisi na miotle, ale wcale jej to nie przeszkadzało. Oczywiście dobroć serca dziewczyny wpływała na nią, chciała podlecieć i mu pomóc, lecz przypomniała sobie, że kłidicz to tak naprawdę walka, w której nie powinna pomagać swoim przeciwnikom. Dlatego też przejęła kafel. Widząc puste pole do popisu prędko poszybowała w stronę pętli, oddając po raz kolejny rzut. Teraz się uda!

Mówiłam już, jak Hyden dzielnie się sprawdza dzisiaj w bramce? Toż to nie łatwe zadanie w szczególności dla kogoś, kto całe życie grał jako ścigający.
Do tego te zwinne puchońskie małpki!
Toż to co? Jego własny ulubiony kapitan został bezczelnie zwalony z miotły! Bardzo nieładnie. Na szczęście Dahlia mu pomogła i już od razu byliśmy gotowi odeprzeć ataki tych przeklętych Puszków.
To wszystko działo się tak szybko, tu unik, zwód, przelot, kopniak, podanie, olaboga, nie nadążał!
Mimo szczerych chęci i faktycznego zaangażowania ta chuda małpa strzeliła mu (dość ładnego trzeba przyznać) gola.
Wrzaski Żółciaków wwiercały się swoją intensywnością w głąb czaszki. Mój Merlinie, będą mu się śniły po nocach.
Szybko poleciał na kaflem i podał go Dahlii. W niej cała nadzieja.