Cóż za świetna zabawa! On oddaje strzał, a ta mała, wredna, niedobra, paskudna dziewucha rzuca się ze swoim kijem. A niech ją diabli wezmą na wycieczkę i nie oddadzą, albo coś innego. Pokręcił głową rozmasowując dłonią kark i ruszył dalej. Jasne, że nie miał teraz szansy odzyskać kafla, ale to nic. On jeszcze znajdzie swoją szansę. Los chciał, że wszystko się poplątało i Zoe znów strzelała, ale chyba coś nie tak poszło... Przestał ogarniać i to go zirytowało. Pognał w stronę pętli ślizgońskich, coby obudzić Merlinka w razie czego, ale jak się okazało całkiem niepotrzebnie, bo Bruno zareagował. W sumie lubił go i musi mu postawić duże piwo za szybkość reakcji. Pokręcił głową, kiedy przechwycił kafla i chwilę trzymał go w dłoniach zastanawiając się, co rzeczywiście powinien teraz z nim zrobić... Jakaś taka wiecie... Męska decyzja by się przydała. Uśmiechnął się i rzucił do drugiego ścigającego, coby nie czuli się osamotnieni. Mądry on.

Kafel tu, kafel tam, Violet nawet nie ogarniala co sie dzieje, choc na pewno cieszyla sie, ze nie musi grac na pozycji scigajacej. O wiele bardziej podobalo jej sie krazenie po boisku, co prawda do tej pory bezskuteczne, ale to na pewno jeszcze ulegnie zmianie! Chciala miec juz to za soba i powoli rozpraszaly ja latajace wokol tluczki, gracze pojawiajacy sie znikad i przerzucajacy kafel tuz nad jej glowa... Kilkukrotnie dostrzegla zloty blysk, zreszta nie pierwszy raz podczas dzisiejszego meczu, choc trzeba przyznac, byla z siebie niezmiernie dumna, gdyz po raz pierwszy udalo jej sie utrzymac pileczke w zasiegu wzroku dluzej niz na piec sekund! Nawet za nia leciala, tak, co prawda byla to krotka chwila, ale jakze motywujaca. Jaka szkoda, ze nie potrafila sie wysilic na tyle, aby przyspieszyc lot, wyciagnac reke i zakonczyc mecz! Jednak z pewnoscia jak na pierwszy raz, idzie jej calkiem niezle i o dziwo nawet podobalo jej sie.

Ona osamotniona? Nie możliwe! Fakt, trochę nie ogarniała sytuacji, niestety ta zabawa nie należała do jej ulubionych, jednak... Jak trzeba, to trzeba!Miotłę ma, mózgu więcej niż III klasista, silną ręce, dobrą dupę... Nie no, to ostatnie chyba nie ma wpływu na mecz, chociaż... Kto tych Krukonów wie! Ślizgoni do boju, w końcu damy radę, nie? Jest Kajtek to musi być zabawa... No ja wiem w czym problem... Ręce lekko jej zadrżały, gdy przejmowała kafla, włosy doprowadzały do szału. Nie chcąc spartolić sprawy podała go dalej... Jeszcze parę takich zetknięć z nim i Cait zostanie pogromcą meczu! Tak, to się nazywa plan!

Casper, jako człowiek najskromniejszy w całej swojej rodzinie... Od razu pomyślał o tym, że należałoby po prostu skończyć tę zabawę i coś zrobić, ale chyba się nie składało, bo no wiecie. Taka sytuacja trochę, że tu mnóstwo podań i potem ścigający się wymieniali, a on biedny musiał radzić sobie na tym boisku i odbierać piłki, jak szalony. W końcu był kapitanem. To zobowiązywało go do czerpania podwójnej radości z zabawy... Wreszcie odnalazł krwiożerczym wzrokiem Kratera i chcąc ją zabić krzyknął:
- Zobaczymy czy będziesz taka zabawna, jak Cię zakopię w lesie. - I zaraz pomknął dalej na miotle. Najchętniej nakrzyczałby znów na Violet i zagonił ją do pracy, ale raczej się nie składało, bo ta chyba się wzięła do roboty, więc tymczasowo mógł się zająć swoją fuchą. Jak miło! Taka radość! Tyle szczęścia! Uśmiechnął się szyderczo i powziął kafel od Cait, która stosunkowo niedawno pojawiła się na boisku. Uparciuch jeden... I pewnie te myśli wyprowadziły go z równowagi, bo stracił kafel. Zią.

Przez chwilę już myślał, że Ślizgoni znów im strzelą gola, bo Janek spartaczył ten rzut do ich pętli i tak oto znów byli w posiadaniu kafla. To niewiarygodne jaką stanowili zgraną i obeznaną z taktyką, drużynę. Powinni wygrac puchar quidditcha! A więc, kiedy Everett dostrzegł okazje, bowiem własnie Casper leciał z kaflem, szybko podleciał do niego i zabrał mu piłkę. Nie mam pojęcia jak to zrobił z swoim absolutnym brakiem sił, a jednak mu się udało! I tak się puścił pędem z tą piłką, że doleciał do bramek i nikt mu jej nie odebrał! Co za niewiarygodna sytuacja! Szybko się zamachnął piłką i rzucił nią do bramki, mając jednocześnie nadzieję, że pokaże tej sierocie - Gavrilidisowi, jak się zdobywa bramki dla Ravenclawu, a co!

No superek, w ogóle nie włączała się szczególnie w ten mecz. Naprawdę zwisał jej i powiewał niczym zwiędły kalafior. Czekała, aż się wreszcie skończy i będzie mogła zakopać się pod kołdrą w swoim dormitorium. Po co ona w ogóle tu przyszła? Czemu dała się namówić Skyli? Bez niej ślizgonom na pewno lepiej by poszło, a tak? Robiła za naczelną sierotę drużyny, po prostu ekstra.
Kiedy zauważyła, że jakiś krukon zasadza się na pętlę, postanowiła mimo wszystko interweniować, żeby nie było, że nic nie robi. Zamachnęła się pałką, widząc tłuczka w zasięgu swojego machnięcia. Piłka odbiła się od jakiegoś pobliskiego słupka, by znów wrócić do Saunders. Ponownie ją podbiła, tym razem jednak nie trafiając w nic. Tłuczek przecinał powietrze gdzieś tam nad głowami zawodników. Znów jedynie wzruszyła ramionami. Trzeba było zostawić Bruna samego, o tak.

Więc Merlina latał sobie przy swoich bramkach, średnio zwracając uwagę na to co się dzieje na meczu. Plus wyobraźcie sobie, że pomyślał sobie to samo na temat kapitana, co on o nim. Że może faktycznie, podoba się również niemu jak zazwyczaj wszystkim. Co wcale nie poprawiło Merlinkowi humoru, oj nie. Latał zirytowany przy swoich pętlach, pogrążając się ogólnie w nostalgii życia. Może lepiej byłoby jakby sprzedawał miotły w ekskluzywnych sklepach niż sam był graczem? Już widział siebie prezentującego najnowsze modele mioteł. Mógłby nawet sam na nie wskakiwać, pewnie wyglądałyby jeszcze lepiej! I kiedy tak zamyślił się na temat swojej przyszłości, nie zwracając uwagi na to co się dzieje wokół, jakiś chuderlawy krukon strzelił mu gola. Niebywałe! Faleroy aż jeszcze bardziej się zdenerwował tym wszystkim, jeszcze chwila i znowu przestanie być fanem quidditcha! Z furią rzucił kafla do swojej ciemnej koleżanki z drużyny, obrażając się na cały świat i na tych całych krukonów.

Trzeba wam wiedzieć, że jak tragedia to na całej linii i przez to była bramka! To wcale nie wina Faleroy! Oj tam, nic, że Cait totalnie nie znała duszy, wiedziała za to jak wygląda... czasem mowa ciała mówi więcej niż słowa! W tym natłoku emocji zorientowała się, że od tak ma kafel. No to zaczynamy zabawę! Ku zdziwieniu wszystkich pomknęła jak burza przez całe boisko, nikt jej nawet nie musną. to trzeba być nią! Raz, dwa, trzy... I siupa do pętli! Obrońco strzeż się, ona tu jesti nie tanczy dla ciebie, o, heheszki.

Cedric nieco flegmatycznie odwrócił głowę od Scarlett, postanawiając, że i tym razem nie sknoci i ładnie obroni. Niestety przez chwilę nic się nie działo, zielone mróweczki podawały niebieskim, niebieskie zielonym i tak w kółko aż do znudzenia, więc wzrok Ceda mimowolnie zaczął szukać Scarlett, a kiedy wreszcie ją odnalazł, Cait strzeliła bramkę, ups. W ogóle nie wiedział, że Cait gra u ślizgonów!
No, ale mniejsza z tym. Z wielkim zaangażowaniem i entuzjazmem, które nie opuszczały go niemalże przez cały mecz, podał kafel do Ioannisa.

Janeczek był bardzo zawiedziony tym, że Bruno go tak poturbował i nie mógł trafić w pętlę ślizgonów! Jednakże nabrał potem trochę więcej motywacji, szczególnie, że Keith na pewno już się z niego zaczął wyśmiewać. A on z niego nie mógł, bo oto młodszy krukon wcelował w obręcz Slytherinu, zdobywając punkty dla domu. Gavrilidis spojrzał po nim nieprzychylnie. Nie no, nieważne, że Ravenclaw wyrównał z zielonymi, WHO CARES, najgorsze, że to była zasługa Everetta i nieprzytomnego pałkarza oraz obrońcy drużyny przeciwnej.
Jednakże niedługo po tym kafel powędrował do ich pętli. Co się działo z tym Cedrikiem?! Posłał mu pytające spojrzenie, jednak nie zdążył nawet porządnie złapać, jak jakiś ścigający zabrał mu piłkę. Będzie musiał chyba z kumplem pogadać, bo jest w beznadziejnej kondycji!

Zrozumiesz, jak dorośniesz. - jeszcze go na wspominki wzięło. Mecz! Mecz wszędzie! Jego fani go zabiją! Trybuny szalały, kiedy stracił kafla, a Anorektyka powiało na pętle Ślizgonów i uwaga. Hit dnia i innych amorów. On po prosu trafił. Ten anorektyk. Czujecie bazę? Taka bania u Cygana, że szok. Kacperek zaśmiał się głośno. I nie wiadomo było czy to było przepełnione żałością, brakiem siły czy dostrzeganiem zabawnej części tej sprawy? Pewnie miał jakąś swoją wizję, ale to on mógł tylko docenić. Westchnął po jakimś czasie, bo od wiszenia na miotle wszystko go bolało. Ale na całe szczęście Cait... Cait po prostu strzeliła. I znów pokazała kto tutaj dzierży przewagę. Potem pojawił się ktoś z Krukonów i Kacper nie mógł się powstrzymać by nie potrącić człowieka i nie wyrwać mu kafla. A niech odda, przecież to nie jego! Ale zanim zdążył otrzymać kafelek... Już pojawił się jakiś Krukon. Nacierali na niego ze wszystkich stron! Bicze jedne.

Nie tylko Caspar był zdziwiony, że Keith strzelił gola, bo w sumie sam autor tego rzutu był dość zdziwiony, że wszystko wyszło tak jak powinno... Oczywiście się bardzo ucieszył, pokazał wszystkim, że jeszcze potrafi grać, może nie tak jak kiedyś, ale jednak! Co za osiągniecie. Z tym poczuciem wygranej, bardzo chętnie ponownie przejął kafel od kapitana zielonych i znów uznał, że poleci z nim do bramek, by powtórzyć tamten sukces. I znów wszystko szło pięknie! Everett po prostu do nich podleciał i pięknie się zamachnął po czym rzucił kafel do bocznej obręczy. I kto wie, może zdobędzie kolejną bramkę? Ależ to byłby sukces!

O rany, znowu ona? Ona to co jakiś czas bardziej gapiła się na Bennetta, aniżeli na grę, trybuny, tłuczek, kafel czy cokolwiek innego. W sumie to mogłaby się już zbierać do dormitorium, seriously, nic tu po niej. Wymachiwała sobie pałką z nudów, jedynie co jakiś czas zerkając na sytuację na boisku. No nie, znów ten przebrzydły krukon! Scarlett westchnęła ciężko, uznając, że gorzej już nie będzie, więc może w sumie zamachnąć się jeszcze ten jeden raz, najwyżej zostanie okrzyknięta najgorszym pałkarzem ever.
Więc jak pomyślała, tak też zrobiła - widząc tłuczka lecącego ku niej, wzięła wielki zamch i przywaliła w niego z impetem. Ku jej zdziwieniu, piłka poleciała wprost na atakującego uczniaka, który tym samym stracił kafla. Teraz jest on po stronie ślizgonów. No. Dobrze.

Oho! S.M.S najwyraźniej nie miała zamiaru się poddać bez walki, tak więc miło się oglądało ten wyczyn pałkarski. Kafel do mnie, tak, tak... Dobrze. Teraz do przodu... Wiatr we włosach, szum w uszach, fajni faceci na boisku... Ale zaraz, gdzie ten kafel? No nie! Jakieś coś niebieskiego i latającego zabrało to... Oddawał mi mój kafel, now! Dorośnijcie, przecież to jasne, ze to Ślizgoni wygrają... To po co tyle zamieszania robicie.

Na Merlina, co za akcje! Keith znów rzucał do pętli, jednak został znokautowany, tu przejecie, tam coś tam... Nasz biedny Janek powoli nie ogarniał tej kuwety. Nie mniej jednak zauważył progres krukonów - coraz częściej czynili zamachy na obręcze przeciwników, pomimo dosyć łagodnego początku i taktyki raczej podawania sobie lub tracenia kafla, heheheh.
Jednak Gavrilidis również chciał pokazać, na co go stać, dlatego wziął się do roboty i poszybował w stronę ścigających ze Slytherinu. Jak się zaraz okazało, zabrał piłkę od Cait, uśmiechając się uroczo, a potem nie zważając na nic pomknął w kierunku bramki zielonych.
I proszę państwa rzucił, trafiając w sam środeczek i zdobywając dodatkowe punkty! Tłumy szaleją.

Nie no, wszystko świetnie. Wciąż wygrywali, Merlin był piękny i latał przy bramce, szukając w tłumie znajomych twarzy. Nawet chyba dzięki jego podaniu do ścigającej, zdobyli jakiś punkt czy coś. W każdym razie Faleroy tym razem sprawdzał jakie w dotyku w zasadzie są pętle. Z zainteresowaniem macał je, zastanawiając się czy może to ich nie będzie tworzył zamiast sprzedawaniu mioteł! Pewnie dlatego kiedy wrócił na swoje miejsce dopiero zauważył jak kafel przelatuje mu praktycznie koło głowy. No pięknie, Merlin. Zasmucony wil podał kafala do bardzo ładnej i wciąż ciemnej koleżanki z drużyny. Pewnie próbowałby ją podrywać już teraz, gdyby nie to jakim żałosnym był graczem.

Jaka plama! Już miało być pięknie, a tu remisik... Trzeba się wziąć w garść. Poprawiała pozycję na miotle, włosy, by nie latały ja dzikie i do przodu. Kafel u niej? Czemu by nie! No to trzeba powtórzyć piękną akcie, dziecineczki... Tak więc tłumy szaleją, kurkoniaści nie ogarniają Kajtka lecącego jak strzała przez boisko, a wszystko wygląda zbyt pięknie, by mogło być możliwe. Jednak nie, to nie sen! Panna Pierre pięknym zamachnięciem ręki rzuca w górą obręcz, a napięcie rośnie... Czyżby miała powtórzyć swój wcześniejszy strzał? Zobaczymy moi kochani...

Cedric w końcu postanowił przerwać swą cudowną passę, bo z bólem serca ponownie oderwał spojrzenie od SMS, aby uwaga, uwaga... skupić się na grze! Naprawdę, jakkolwiek to dziwnie brzmi, postanowił, że chociaż raz się ogarnie i nie da strzelić wężykom następnej bramki.
Jak postanowił, tak zrobił, kafel nie trafił do pętli, za to prosto w rączki najstarszego Bennetta, żeby zaraz powędrować do najbliższego ścigającego, którym tym razem okazał się Keith.

Kiedy nasz zdolny Krukon pięknie atakował sobie bramkę Ślizgonów, jakiś okropny pałkarz postanowił zrobić na niego istny atak! Nagle brutalnie zderzył się z tłuczkiem obrywając wprost w buźkę. Nie dziwne, że upuścił przy tym kafel. Na Rowenę, czuł się jakby miał połamany nos! Kiedy akcja toczyła się dalej, Keith szybko wyciągnął różdżkę i prostym episcey uleczył swoją kontuzję. Niemniej jednak, jako, że w pierwszej chwili wytarł nos o rękaw, tak był teraz ubabrany z krwi. A zaklęciem zdążył się tylko częściowo oczyścić na buźce, bowiem zaraz musiał dalej lecieć i grać. Otóż Cedric złapał piłkę, więc Everett musiał ją przejąć. Złapał pięknie kafel i ruszył na bramkę Ślizgonów. I poleciał prosto do obręczy i znów rzucił kafel gdzieś tam, gdzie nie bronił akurat wil. Oby był gol!

O rany, ale ona była beznadziejna w tego quidditcha. Chyba sama wykopie się z drużyny, zanim zrobi to Villiers. W każdym razie znów bujała w obłokach, przyglądając się, jak Cedric broni. Pokiwała głową w zadumie, by potem odwrócić łeb. Przecież to nienormalne, gapić się na kogoś ciągle! Nawet jeśli z ukrycia. W każdym razie zanim znów ogarnęła, że ponownie leci ku niej ten wstrętny krukon, któremu wcześniej przywaliła, to instynktownie machnęła pałką w tłuczka. Zrobiła to o tyle za wcześnie, że ten przeleciał nad głową Everetta, a nie trafił w niego. No cóż. Po raz milionowy wzruszyła ramionami. Bo co jej lepszego do roboty pozostało?

Więc nasz król i mistrz kłidicza, wciąż latał sobie wokół pętli nieświadom swojej jakże ważnej pozycji w meczu. Z całą pewnością nie był świadomy, że dużo od niego zależy, bo inaczej może udałoby mu się w ciągu całego meczu choćby musnąć palcami kafla kiedy powinien bronić. Więc nasz niesamowity gracz, który oczekuje medalu po jego zagraniach, latał sobie w tą i z powrotem, skupiając uwagę na ich seksi ścigającej. Kiedy machnął zawadiacko włosami, by ją poderwać czy coś, kafel właśnie przelatywał przez pętlę obok. Boże, już nawet nie wiedział kto mu wrzucił piłkę, biedny najlepszy gracz meczu, Merlin. Przynajmniej udało mu się podać z powrotem do dziewczyny z drużyny, brawo!

No i kolejne pudło... Wszystko idzie ku gorszemu, nie ma to jak ogarnięta drużyna! W ogóle, to gdzie oni wszyscy są? Czy na prawdę tylko ona i nasz uzdolniony obrońca zostali na tym boisku? No nic... W taki razie kafel znowu u pięknej, młodej, zdolnej i przede wszystkim skromnej Cait!
Co teraz by zrobić? No tak, tak! W tej grze chodzi chyba o to by zdobywać bramki... No to siupa do pętli i ciekawe jak tamte smerfy się wybronią, o!

Co tam, że Bell była ścigajacą i tak naprawdę, to z niewiadomych powodów nie załapała się na mecz. Została rezerwowym i kiedy tylko było potrzeba, złapała pałkę i poszybowała ku pętolm krukonów, żeby bohatersko zapobiec straceniu punktów jej drużyny. Ktoś tam posłał w jej stronę tłuczka (a może sam przyleciał?), w każdym razie najważniejsze było, że udało jej się uderzyć piłkę (przy czym zamknęła oczy, bo bała się, że trafi w nią i zwali z miotły), która pięknie pomknęła w ścigajacą ślizgonów, jakoś tam wytrąciła kafel, uniemożliwiającym tym samym wpadnięcie do pętli. Ach, ma się ten talent! Nie wiedziała tylko teraz czy dalej ma być pałkarzem czy dać się komuś innemu wykazać i wgl nie ogarniała jaki jest wynik meczu, ale chyba Ravowi szło całkiem nieźle.

Super, wszystko szło ku lepszemu, bowiem Cedric obronił, a zaraz potem krukoni zebrali punkty dla swojej drużyny. No dobra, zrobił to Keith, ale Ioannis niechętnie się do tego przyznawał w myślach. Spojrzał po tym kolorowym, cieszącym się tłumie i w sumie to cieszył się, że Ravenclaw wyszedł na prowadzenie, dobrze jest! Ona więc z większym zapałem latał po boisku wypatrując dogodnej okazji, aby stoczyć zaciekły bój! Okazja nadarzyła się, kiedy Cait próbowała zdobyć bramkę, ale uniemożliwiła jej to Bell, wytrącając kafla z rąk ślizgonki - Gavrilidis wykorzystał okazję i podleciał w tamtym kierunku, aby przejąć piłkę.
Zabrawszy ją leciał ku obręczom zielonych, ale niestety ci zagrodzili mu drogę tak, że jakikolwiek rzut był skazany na porażkę. Nie miał wyjścia, musiał podać do Keitha!

Tym razem Everett nieco uważniej pilnował Gavrilidisa. Poza tym miał na tyle dobry humor po strzeleniu dwóch goli (i pokazaniu Krukonom, że wciąż się nadaje do tej gry!), że obecność Ioannisa nawet mu nie przeszkadzała. Pięknie więc odebrał od niego piłkę i już chciał pędem puścić się w stronę Ślizgońskich bramek, kiedy chmara graczy z przeciwnej drużyny zupełnie go otoczyła. Cóż mu więc pozostało? Wyrwał się między nich i w ostatnim momencie szybko odrzucił piłkę do Gavrilidisa. Jednak kiedy podawali sobie piłkę, jakoś nieciekawie się to kończyło, znacznie lepiej im szło, kiedy od początku sami lecieli z kaflem.

Ioannis w miarę sprawnie odebrał kafla od Keitha, choć to go trochę zaskoczyło. Bo był przekonany, że krukon będzie strzelać do obręczy. Widocznie padło na Gavrilidisa, więc pomknął w tamtą stronę, jednakże ci przeklęci ślizgoni znów się go uczepili! Co za niedobrzy ludzie, ech. Więc Grek zawrócił nieco, by niespodziewanie podać piłkę ponownie Everettowi. I nie, wcale nie flirtowali ze sobą, skądże znowu! Po prostu student uznał, że już lepiej podawać innym kafla, aniżeli miałby on wylądować u drużyny przeciwnej. Co zapewne niebawem nastąpi, jeżeli żaden z nich w końcu nie spróbuje rzucić do pętli!