No, ale przecież nie będziemy się tak bawić. Dexter'ze Vanberg? Gdzie z tymi łapami? Sio do kafla, bo spalę Ci dom, wysiedlę rodzinę i będę kazała sprzątać jakieś nie wiem no... Ulice! Tak zagrzana do walki spojrzała na Petrosa, któremu został odebrany kafel... Eee. A zaraz potem pojawił się ten zły człowiek ze swoim gryffońskim "ja" i zaczął się rzucać. On tak serio? Nie. Nie będziemy się tak bawić. Dlatego natychmiast poleciała w jego stronę i na jej twarz wstąpił szatański uśmieszek, który nie oznaczał nic dobrego... W sumie gdzie byli pałkarze? Ale nie było szansy na sprawdzenie tego, ponieważ? Wykorzystała moment, kiedy się okazało, że mogła mu wytrącić kafla i zwinnie go złapać... Szkoda tylko, że zanim zdecydowała się go podać znów do Petrosa to już ktoś inny planował jej go zabrać noi przykro nam, ale się mu to udało... Ech! Ale może teraz jakoś i tak się odbiją!

Rany, ależ była podekscytowana w związku z meczem! Nie ukrywajmy, że od początku liczyła na wygraną gryfonów, choć oczywiście miała w sobie tyle empatii, aby współczuć puchonom już na starcie. Miała tam wszak wielu przyjaciół, głównie nawet BFF, więc ciężko będzie grać przeciwko nim! I to z nastawieniem, że Gryffindor wygra mecz. No ale nic, za bardzo lubiła quidditcha, aby jednak uczucia wyższe nad nią wygrały. Zresztą, dostać się do drużyny w tak młodym wieku to zaszczyt, nie powinna więc wybrzydzać!
Przyszykowała się na tę okazję, spięła włosy, ubrała w odpowiednie szaty i zabrała ze sobą miotłę. By wylecieć na boisko wraz z innymi graczami. I wszystko szło bardzo kiepsko, bo miała wrażenie, że ścigający jedynie co robią, to podają sobie kafla, w końcu jednak los się do niej uśmiechnął i mogła zabrać piłkę od Laili. I już, już rzucała w stronę obręczy, kiedy niespodziewanie oberwała tłuczkiem. Jak łatwo się domyślić, kafel wypadł jej z rąk, które teraz swoją drogą bolały dosyć mocno. O NIE MOI MILI, TAK SIĘ BAWIĆ NIE BĘDZIEMY! Cóż, może jest mała i krucha, ale zdeterminowana!

Cudowny dzień na skopanie przeciwnikom tyłków, bo przecież liczy się duch rywalizacji! Dziwnie się u niego ostatnio działo. Nic nie przeskrobał, taki szaraczek po prostu. Aż smutno się robi, gdy marnuje się czas na bycie nudnym i porządnym uczniem. Chociaż tak pogoda była strasznie przygnębiająca. Ani tu wyjść na słoneczko, ani porzucać w młodszych śniegiem. Poza tym w końcu się wyprowadził z Hoga (chociaż swoje łóżko nadal zaklepywał!) do swojego mieszkanka, które dzielił z szaloną Bell. A za rok jeszcze ściągną tam Clarę i będzie mieszkanie ciągłych imprez. Z drużyną puszków skierował się na boisko. Pewnie zasiadł na miotle i poszybował w górę. Nie interesowało go teraz nic oprócz znicza. No i tłuczków, oj nie raz nimi oberwał. Nie poleca, jeśli ktoś w najgorszym wypadku nie zamierza spędzić jakiegoś czasu w skrzydle szpitalnym. Gdzieś przed oczami mignęło mu coś złotego. Skierował się od razu w tamtą stronę. Wydawało mu się, że jest coraz bliżej. Przeleciał prawie nad głowami jakiś uczennic z pucholandu, ale darował sobie puszczanie im oczka. Był za bardzo skupiony na zniczu, który jak się okazało przepadł gdzieś.

Kapitan drużyny, łohohoho, ale fejm. Wiecie, to jest koleś, który kozaczy po całej szkole, krzyczy na biedne dzieci na boisku i zadręcza ich nudnymi gadkami przed meczem. No i oczywiście urządza treningi w maksymalnie niesprzyjających warunkach.
Taki tam na przykład kapitan Fabiano zjadł prawie całe paznokcie już na tydzień przed meczem. Toż to nie od dziś wiadomo, że Gryfoni w Q są nieźli. Nie to, że by wątpił w swoje dzielne żuczki! Oni na treningach sprawowali się świetnie. Gorzej z tym, żeby nie wychodzili na boisko z przekonaniem, że przecież z Gryfonami wygrać się nie da. I tu własnie ze swoją rolą wkracza nasz opiekuńczy Włoch. Nie tylko trzeba im pokazać z której strony wsiada się na miotłę, ale i odpowiednio zagrzać do walki. Tak więc musi być jednocześnie ich przyjacielem. Co nie zawsze okazuje się być łatwe. Ale jakoś jemu wychodzi, hehe.
Po zjedzonym śniadaniu, dotarciu do szatni i przywdzianiu stroju w tejże, policzeniu jeszcze raz swoich żuczków (czy tam borsuczków), palnięciu bardzo krótkiej zagrzewającej gadki, wszedł on, Fabiano Martello na boisko, aby zmierzyć się z tym nędznym Dexterem Vanbergiem i zmiażdżyć mu dłoń w prawdziwie włoskim uścisku.
Następnie, gdy jego dzielna drużyna ruszyła do walki, on skupił się na dwóch uciążliwych tłuczkach, coby posłać któregoś z nich w stronę na przykład takiego Vanberga.
Stety, czy niestety trafiło jednak na Dahlię, która prawie zdobyła gola. No, prawie. Uniemożliwił jej to tłuczek, posłany przez jej przyjaciela, właśnie Martello.
Było mu na prawdę przykro.

Nie martwmy się, będzie dobrze! Nawet jak pucholand przegra to i tak będzie fajnie, bo mecz się odbył. Chociaż teraz Petroskowi zależy, żeby zostać tą głupią gwiazdą i żeby Ioannni całował go po stopach jak super króla! No ale marzenia potem teraz toczy się krwawa gra o kafel (eheheh trochę jak got, no ale). Leciał, wirował, trochę się chwiał, ale trzymał się na miotle i uważnie spoglądał na gyfona, który odebrał mu falek. Jaka szkoda, że ktoś mu go odebrał (tak?). Teraz mieli szanse na ponowne przejęcie. Marvel oczywiście szukał gdzieś tam znicza, da radę! Laila przejęła kafla! Jak dobrze. Teraz niech poda do chłopaka, a ten szybko podfrunie do bramki, rzuci i będą punkty! W końcu kafel trafił w ręce puchona, zaś ten leciał w stronę pętli.

Słuchajcie jaki z niej fejm... Czuła, że niedługo dostanie tutaj jakiejś migreny i spadnie sobie z tej miotełki. Dobrze, że jeszcze nie trafiła na braciszka, ani na inne krejzolskie stworzenie, bo dzięki temu miała chociaż chwilę na to, aby się zastanowić... Nad czym? Może nad życiem? Świetne miejsce i okoliczności w sam raz. Zaraz po tym, jak bezczelnie odebrano jej kafelek to zaraz się okazało, że Fabiano (kochany kapitan) trzasnął Dahlię w rudą głowę. I dobrze. Gdzie z tymi łapkami do Laili? Przecież to takie nie fair... Ale no dobra. Trzeba współczuć dziewczynie i trzymać kciuki, żeby sobie nic nie złamała. Ale w tym czasie miała nieodparte wrażenie, że chyba powinna skupić się na czymś innym. Ktoś wołał głośno jej imię, żeby nie wisiała w powietrzu, jak lalka tylko ruszyła do Petrosa, bo ten jest w niesamowitej opresji i musi jej podać... No więc ruszyła tyłek, coby nie pomyśleli, że się jej grać odechciało. I wtedy taki fejm nastąpił, bo jak już odebrała to cały rój Gryffów na nią ruszył z czym sobie szybko poradziła, bo zauważyła, że może przecież podać Cass, co też uczyniła.

O boże, matko ziemio, ja latam! Naprawdę Cassandra była zaskoczona swoją decyzją, gdy kapitan drużyny w salonie wspólnym spytał się, kto będzie grał, a ta szalona, krucha, anorektyczka wstała "czemu nie? chętnie skopię im tyłki!". Nie miała pojęcia, co tak naprawdę pokusiło ją do tej decyzji. Uśmiechała się jak wariatka i chyba nie miała pojęcia, na co się pisze.
Pierwsze co zrobiła, gdy usiadła z powrotem na kanapę, to zaczęła się zastanawiać: jakie są do cholery zasady gry? Kim jest na Merlina ścigający? A może ma być szukającym? Jakie jest jej właściwie zadanie? Kiedy ostatni raz była na miotle? Na pewno była to jakaś forma wysiłku, spali dużo kalorii, nie będzie wstanie nic zjeść przed meczem, czyli tak naprawdę będzie wszystko po myśli Cass! Dzięki uprzejmości znajomych, poznała w końcu zasady gry i zrozumiała, że jej zadaniem jest zdobywanie punktów poprzez rzucanie kafla do pętli, ale na Merlina skąd biedna anorektyczka ma wziąć tyle siły?
Obserwowała zachowanie innych. Chciała się jak najlepiej wpasować, w końcu musiała być perfekcyjna i w tym! Kto wie, może komuś zaimponuje? Może jej się to po prostu spodoba? Nagle pisnęła, gdy zobaczyła, że Laila do niej podaje. Rany boskie, czy ona jakaś nienormalna była?! Cassandrę ogarnął strach, adrenalina podniosła jej ciśnienie, a serce waliło w niesamowicie szybkim tempie. Wyostrzyły się dziewczynie wszystkie myśli i kto by pomyślał, złapała kafla. Zerwała się nagle, szybując w stronę pętli. Tak, tak, tak! Może trafi. Rzuciła, wypuszczając głośno powietrze. Rany, ale było to męczące!

Wreszcie kolejny mecz quiddicha! Alan już od samego początku był pewny zwycięstwa gryfonów i już przygotował się na falę radości, która ogarnie pozostałych mieszkańców Domu Lwa po meczu. Tym bardziej, że grali z puchonami! Już nawet miał gotową formułkę, coby pocieszyć Jude po przegranej jej drużyny. W dodatku jego cudna siostrzyczka będzie grać, więc bez obaw! Ach, no i przynajmniej wiedział, w kogo ma celować tłuczkiem, hehe. Tymczasem gotów do gry wkroczył na boisko, wzrokiem poszukując Jackson na trybunach, ale kiedy w końcu nigdzie jej nie dostrzegł, darował sobie. Nigdy nie był szczególnie spostrzegawczy, poza tym czas skupić się na grze, bo przecież mecz sam się nie wygra! Bez jego pomocy gryfoni byli skazani na sromotną porażkę, powiedzmy sobie wprost, poza tym miał okazję całkiem legalnie walnąć Lailę tłuczkiem.
Mecz się rozpoczął. Przez chwilę obserwował rozwój wydarzeń, a potem już był w swoim żywiole - nawet jego śliczna czuprynka rozchwiała się na wszystkie strony i wyglądał na pewno bardzo seksownie! Kiedy tylko dostrzegł tłuczka, natychmiast podleciał w jego stronę i odbił go, a ten poszybował w stronę jakiejś puchonki, zanim ta zdążyła trafić do bramki. No pięknie, Anal! I wcale nie jesteś damskim bokserem, po prostu dbasz o dobre imię swojej drużyny, hehe.

Sytuacja na boisku robiła się coraz bardziej skomplikowana, kafel latał między wszelakimi możliwymi ścigającymi obu drużyn, a na dodatek pałkarze czyhali na życie biednych graczy. Ach co za warunki! Właśnie w takiej chwili Vanberg obserwował swojego ziomka z dormitorium, bo zauważył, iż ten przymierza się do zaatakowania jakiejś chudziny z kaflem w dłoniach. Dokładnie gdy tłuczek zetknął się z blondynką, Dex podleciał i przejął piłkę, by następnie od razu pędem puścić się w stronę puchońskich bramek. Wielka chwila iiiii Dexter rzucił w obręcze, a czy tamci obronią, to już za chwilę miało się okazać!

Nie ważne jak Ulka znalazła się na boisku, zostańmy przy wersji, że to jakaś fatalna pomyłka i kropka. Od rana trzęsły jej się ręce i upuszczała różne głośne rzeczy (żeby wszyscy Puchoni zauważyli jakiego mają zręcznego Obrońcę, a co!). Tak samo odkąd zawisła w obrębie swojej kochanej pętli, którą miała bronić od wszelkich złych kafli, bała się, że bezpośrednio przyczyni się do klęski drużyny i nie będzie mogła patrzeć Puchonom w oczy. Albo niechcący jej się uda i pojawi się fala zalewającego poczucia winy co do jej ukochanych Gryfonów, w tym BFF. Dlatego kiedy nagle przed oczami pojawił się kafel, który bardzo chciał spotkać się z pętlą, Ulka nie bardzo wiedziała co ma robić. Prawo? Lewo? Słodka Helgo, pomóż! Jakoś tak niefortunnie wyciągnęła nogę, jakoś tak rękę wystawiła, że jakoś piłka ładnie się odbiła (ryyymyyyy!), a Ula się wciąż z szokiem zachwyciła. Kafel wylądował u Laika, a ze strony Puchońskiej obrony, wzniosły się modły do Helgi, żeby prędko się w okolicach Ulki nie zjawiał. Już wolimy tłuczka. Dziękuję.

Taka sytuacja, że miała zeza i jej gra opierała się na razie tylko na wspieraniu pozostałych i podawaniu kafla. Cass się prawie udało zaraz po tym, jak Alan nie pokazał swojego frajerskiego oblicza damskiego boksera. Ale później mu o tym powie, albo zabierze tłuczka dla któregoś z jej ludzi, żeby mu przywalić. Przerwał tę wiekopomną chwilę, co doprowadziło ją do szału. Natychmiast pokręciła głową, kiedy Vanberg chciał zaprezentować swoją męskość. FACECI... Nie da mu tak łatwo spróbować. Nawet podleciała do niego próbując starej sztuczki z wytykaniem kafla, ale okazał się szybszy i walnął z całej siły. Na bramce mieli Urszulkę, która szczęśliwie obroniła... Na całe szczęście i wszystkie jednorożce. Czy Laila jej tego nie obiecała? Jednorożca? Nie... Kupi jej karteczki z jednorożcami, czy coś... Jak się jeszcze postara i w ogóle. Zaraz potem podleciała do niej po kafla i uśmiechnęła się słodko.
- Całkiem, całkiem. - Pochwaliła i zaczęła mknąć ku części boiska przeznaczonej dla przeciwników. Ale moment chwila? Petros, Cass? Nie zostawiajcie tutaj biedniej Laili, która chyba miała pecha do tego, że otaczali ją wszyscy do tego pałkarz był bardzo blisko... Pozwoliła mu podlecieć na odpowiednią odległość by opóźnić jego reakcję na próbę rzutu innego człowieka z Pucholandu... I oddała kafla do Petrosa/Cass czy Cass/Petrosa. Bierzcie i rzucajcie, bo Laila się do tej gry nie nadaje. A jednak do Cass. POWODZENIA.

Niewiarygodne, że jakiś koleś z gryfonów z przylizaną grzywką uderzył ją tłuczkiem! Na szczęście lekko trafił w koniec miotły przez co Cassandra zachwiała się i wypuściła z rąk kafla. Na jej nieszczęście nie zdążyła go już złapać, bo szybki gwiazdor już go złapał. Smutna przeklęła pod nosem, ponieważ myślała, że to będzie jej czas. Nie wiedziała, że głupie uganianie się za piłką może przynieść tyle frajdy! Zanim zdążyła się obejrzeć, Ula wspaniale obroniła rzut gwiazdora. Cassandra zaklaskała w dłonie, krzycząc: Wow, brawo! Naprawdę zrobiła to doskonale, zwłaszcza że Dexter wyglądał na takiego co ma dużo siły i posyła mocne piłki. Zaraz zobaczyła, że kafla przejęła Laila. Ponownie zaczęła się uśmiechać, coś niesamowitego! Ta gra była naprawdę ciekawa! Znów skrzyżowała spojrzenie z Lailą, szykując dłonie do złapania kafla. Jednak ktoś zaczął się na nią pchać z przeciwnej drużyny. Jak to anorektyczka, nie miała się siły przepychać ani tym bardziej oddać. Ktoś odebrał jej kafla, a Cassandra poczuła ogarniający ją smutek. Dlaczego nie może być perfekcyjna w grze?

Jako, że z Clary to bardzo wszechstronna istotka była, dzisiaj postanowiła zaszaleć i zagrać na pozycji szukającego... może okaże się, że gdzieś głęboko, głęboko i talent do wypatrywania znicza w sobie kryła? Wszakże Twan i ta druga gryfonka nie mogli się pojawić, z nieznanych przyczyn, więc cóż, ktoś musiał ratować mecz, HEHE.
No i była niepowtarzalna okazja do zmierzenia się ze swoim przyszłym lokatorem, Marvelek był szukającym puszków!
Niestety, znicza nigdzie na razie nie było widać, ale mało kiedy na początku się pojawiał, prawda? Dlatego Hepburn nie pozostawało nic innego, jak się uważnie rozglądać i uważać, żeby nie dostać tłuczkiem!

Och, kiedy Dahlia skapnęła się, że to Fabiano ją tak brutalnie potraktował, posłała mu iście mordercze spojrzenie! Znajomi znajomymi, ale tak po prostu nie wypadało, o. Żeby dziewczę bić! A że Slater zachowywała się często gorzej niż niejeden chłopiec to może przemilczmy. W każdym razie, obserwowała uważnie walkę, co jakiś czas podlatując do kogoś z Hufflepuffu, ale bez jakichś większych efektów. Kibicowała jednak Alanowi, który perfekcyjnie uderzył ścigającą puchonów. Hellyeah! Została pomszczona.
Potem była ładna wizja na strzelenie bramki przez Dexa, ale Ulka niestety obroniła. Nie mniej jednak rudowłosa pognała znów za rozgrywającymi puszków, by ostatecznie jednej z nich zabrać kafla. Ha! Pędziła po zwycięstwo, niestety chmara zawodników przeciwnej drużyny otoczyła ją niczym otoczki solwatacyjne rozpuszczalnika (pozdrawiamy Cass) atom centralny, więc jedyne, co mogła zrobić, to posłać piłkę w kierunku kapitana swej drużyny. W nim nadzieja!

Dexter Vanberg cały czas obserwował gdzie ich kafel się obecnie przemieszcza, bo chociaż nie udało mu się przedtem trafić bramki, to nie zamierzał się poddawać i zaraz ponownie spróbować. Dlatego, kiedy Dahlia podleciała w jego kierunku, szybko odebrał od niej piłkę, którą mu przekazywała. Pędem puścił się w kierunku bramek i już, już gdzieś tam miał rzucić piłkę, no ale właśnie, ktoś mu postanowił w tym przeszkodzić, nagle okrążyli go gracze z przeciwnej drużyny, więc Dex postanowił, że przerzuci kafel w stronę drugiej ścigającej. No właśnie, tylko chyba niespecjalnie mu to wyszło.

Latają sobie i latają. Puchoni to prawie, jak pszczółki, a Gryffki, jak latające maki! Oh, jak słodko. To, jak ładnie pasowały do siebie ich kolory na pewno docenia Urszulka, ona umie cieszyć się z małych rzeczy... W sumie nauczyła tego Lailę, bo ona też jakby stała się bardziej czuła. Zdecydowała, że powinna pozbierać się znowu i przynajmniej przejąć tego kafla, żeby go podać czy coś. Wiadomo... Przecież eee... Przecież to należy do jej obowiązków. Nie była tu sama. Cass była dobra i w ogóle Petros gdzieś się kręcił, więc po prostu musi zdobyć cholernego kafla i podać. Tyle, że kiedy podała Cass to okazało się, że ta traci kafla na rzecz Dextera, który próbował podać do Dahlii, ale niestety dostał tłuczkiem i teraz musiała znów odzyskać kafelek. E. No to dobra... Lecimy panienko Howett. Przecież nikt nie będzie Ciebie atakował chyba... I tak też zrobiła. Kiedy tylko wcisnęła się pomiędzy tę dwójkę Gryffonów dała nura w dół, aby zdobyć kafla i potem zacząć lecieć w stronę obrońcy Gryffów... Świetnie jej szło... Szukała wzrokiem, któregokolwiek z jej ludzi, ale niestety... Była chyba zmuszona działać na własną rękę, co też uczyniła przy udanej próbie oddania strzału do jednej z pętli! I wcale nic jej nie wypadło z rączek! Boże daj nam te punkty... - noo Puchoni tak ładnie proszą.

No mówię przecież, że mu bardzo przykro było! Aż tak się chłopak przejął, że trochę wypadł z gry. Jakoś tak nie miał sposobności do walnięcia w głowę jakiegokolwiek Gryfona. Och, jaka szkoda!
Jego żuczki sobie w prawdzie radziły, Ulka świetnie broniła, Petros, Laila i o dziwo Cass też dawali z siebie wszystko, ale co tam po tym, jak on chciał strzelić w łeb Vanbergowi!
I uwaga, nadarzyła się ku temu okazja! W odpowiednim momencie Fabiano zauważył zbliżający się tłuczek, rzucił okiem na pozycję Gryfona, ustawił się pod dobrym kątem, iiii bum! Tak! Trach! Trafiło biedaczka.
Bardzo nieempatycznie Włoch wyszczerzył zęby w uśmiechu gdy rozpędzony tłuczek trafił gwiazdeczkę w lewy bok.
Było mu bardzo przykro, serio.

Olabogaolaboga, co się dzieje, na Merlina!
Co prawda Graves nie gra w drużynie Gryfonów na co dzień, że tak powiem, ale grać potrafi. I to nawet nieźle, powiadają. Dlatego, gdy skład drużynie się sypie, przybywa on, Hayden Dredowaty Nieustraszony, pogromca, w tym przypadku, Puchonów.
Niestety, tym razem przypadła mu rola obrońcy. Ludzie będą cię kochać, albo nienawidzić. Chyba jasne jest, że wolał to pierwsze. Zdecydowanie.
Dlatego gdy dostał wezwanie zagrania w dzisiejszym meczu stanął na wysokości zadania. Szybki trening i był w zupełności gotowy do bronienia pętli przed tymi całymi Puszkami.
I nawet mu się to udawało! Co prawda dopiero pierwszy raz mógł dzisiaj się wykazać umiejętnościami, a to zasługa naszych cudownych ścigających. A wykazał się pięknie. Tak, cóż to cudowna obrona! Widownia wiwatuje, tak tak tak!
Wykonał zwycięski przelot przed pętlami i machając w kierunku widowni, podał kafla najbliżej znajdującej się Dahlii.

Ech, co za hejty lecą. Fabiano teraz wyżywał się na Vanbergu. I ten stracił kafel. Ech, fenomenalnie! Ale dobra Dahlia, orientuj się. Podleć do paru puchonów i może spróbuj odebrać im kafla? Niestety, nie wyszło. Była jednak zdeterminowana! Szczególnie, że Hayden obronił. Huraaaa! Odebrała więc od niego piłkę i pognała do przodu, do bramki Hufflepuffu. Niestety, radość nie trwała długo, bo zagapiła się na lecący tłuczek i w mgnieniu oka odebrano jej kafla. Ataaaaaaaaaak! I w tył zwrot.

Zemsta musi być słodka. Niczym kremówka zza szkłem w cukierni w miasteczku czarodziejów. Cassandra nigdy nie miała odwagi jej spróbować, oczy się same najadały, a ciastko było po prostu takie... piękne. Teraz osiągnęła swój własny poziom cukru w cukrze, coś niesamowitego! Zerwała się, obserwując całą grę. Wszystko działo się tak szybko. Kiedy zauważyła, że Dahlia ma kafel, prędko poszybowała do niej, chcąc się zrewanżować. Po prostu musiała odebrać jej tę piłkę i poczuć się lepsza. Chciała przez chwilę być tym ciastkiem, kuszącym, perfekcyjnym... Uderzyła w nią lekko końcówką miotły i z uśmiechem na ustach wyrwała kafla. Oj, brutalna Cass! Bała się, że gryffonka mogłaby jej znowu przyłożyć więc prędko podała piłkę do Laili/Petrosa.
- Powodzenia! - krzyknęła za razem, śledząc ruchy kolejnego ścigającego. Jakże mocno trzymała kciuki (w duchu rzecz jasna) za Puchonów. Musieli po prostu wygrać.

Taka sytuacja teraz, że po zgrabnej próbie strzelenia do Gryffów okazało się, że obrońcą jest Hayden i świetnie sobie poradził. Wspierał ją na ostatniej lekcji Quidditch'a, za co była mu wdzięczna, ale to nie zmieniało faktu, że zniszczył jej wizję dotyczącą powiększenia stanu punktów na Puchonowej części tablicy. Ona zaraz zwątpi w ludzkość. Co on robił? No przecież tak niewolno. Zaraz do tego wszystkiego pojawiła się Dahlia, która zabrała kafel... A Laila nawet nie zdążyła zmienić swojej pozycji, ale who cares... Także na całe szczęście tyły osłaniała Cass, która zabrała kafelek karmelek dla Gryffonki i podała go... Eee Petrosowi? Przykro nam, ale znowu Laila. I znowu ta podchodząca gula do gardła, że się nie uda... I pewnie przez to, że tak długo się zastanawiała poczuła, że zaraz zginie. Albo ona, albo... Nie. Mogła jedynie spaść od tłuczka. Byłaby jedyną ofiarą. Zatem zanim się ogarnęła Cass już obok niej była. Oddała jej ten chory kafel, na który była teraz wściekła. Odleciała na kilka metrów zaciskając oczy. Niech jej się uda...

Nawet nie kojarzyła połowy osób z drużyny przeciwnej i nie wiedziała, kogo powinna się bać! W końcu w sumie to mecz na śmierć i życie. Chciała jak zawsze być perfekcyjna. Może po prostu panna Lancaster nie potrafiła przegrywać?
Asekurowała Lailę, co i raz spoglądając na wszystkie strony czy drużyna przeciwna przypadkiem nie panuje na kruche istotki jakiegoś niecnego ataku. Puchoni górą! Widząc szybujący kafel, prędko go złapała. Uniosła końcówkę miotły, wznosząc się jeszcze wyżej. Chciała być na wysokości pętli. Niestety ujrzała, że przeciwnik zbliża się z jej strony, więc prędko podała kafel Laili, która wyglądała na przerażoną. Chciała powiedzieć "głowa do góry", ale obawiała się, że mogłaby ją nie usłyszeć, więc tylko uśmiechnęła się pokrzepiająco i wykonała gest trzymania kciuków. Uda się jej!

To niemożliwe, prawda? Nie było tutaj w pobliżu pałkarzy, którzy by ją skasowali? Obudziłaby się po kilkunastu godzinach w Skrzydle Szpitalnym i prosiłaby pielęgniarkę o jakieś tabletki. Byłoby całkiem uroczo, gdyby ludzie jeszcze nie mówili do niej: "przez ciebie przegraliśmy". A może powiedzieliby: "wymieniliśmy Cię i odkąd spadłaś z miotły szło tylko lepiej". Cokolwiek by nie powiedzieli brzmiałoby dla niej, jak osobista porażka dlatego, jednak wróciła w stronę pętli Gryffindoru, bo uznała, że nie może uciekać. To nie jest odpowiedni sposób na odbudowanie zarówno swojej reputacji, jak i reputacji drużyny Puchonów. Nie można też zapomnieć o braciszku, który chyba tylko czekał, aby ją zdzielić i doprowadzić do czarnej rozpaczy, ale to nie jest jej wina przecież. No hello? Nie pozostawało jej nic innego, jak tylko poczekać i co? Przejąć kafel od Cass? Przecież miała taką dobrą pozycję?! Ale istniało zagrożenie od pałkarzy, więc nie pozostawało jej nic innego, jak przytulić kafel do siebie niczym własne dziecko, których chyba nie zamierzała mieć ze względu na spaczone geny... Iii? I przyszedł jakiś Gryffoński człowiek i adoptował "dziecko" wbrew jej woli. A idźcie dzieci spać, bo już was nie lubię. Taka sytuacja.

W momencie w którym oberwał od tłuczka, na krótką chwilę stracił kontakt z rzeczywistością, no i kafla oczywiście. Dopiero po chwili przejrzał wzorkiem całe boisko szukając palanta, który go zaatakował. Jak się okazało, co zupełnie go nie zaskoczyło, był to cholerny Fabiano Martello. AHA, wojowniczo Vanberg uznał, że pod koniec meczu po prostu sam złapie tego tłuczka i mu z niego równie miło przywali (naprawdę to nie ma znaczenia, że to przecież był Quidditch, już tam Vanberg wiedział, że Martello po prostu wykorzystał pretekst, by mu przywalić z owej wściekłej piłki!). Teraz nie mógł jednak tracić czasu. Spróbował odzyskać rozeznanie w meczu, mimo tego, że wciąż był obolały po bliskim spotkaniu z piłką. Zauważył jednak, że pewna puchonka pędzi z kaflem, szybko podleciał więc w jej kierunku i bezczelnie przejął piłkę. Już chciał polecieć do bramki i rzucić... no ale jakiś puchon się na niego zaczaił. CO ZA ŻYCIE.

Nie mogła uwierzyć w to, co Laila wyprawia, dlaczego nagle jest taka przerażona?! Przecież była bliziutko! Z plaskiem uderzyła o czoło, szybując do dziewczyny.
- Słońce, głowa w górę, weź się w garść - krzyknęła, gdy była niedaleko jej już i mogła spokojnie ją usłyszeć. Poleciała w stronę Dextera, który myślał, że będzie takim cwaniakiem i uda mu się strzelić, ale niestety! Najprawdopodobniej był otępiały po tym uderzeniu tłuczka czy tam czegoś, więc Cassandra z łatwością odebrała mu kafel. Co tak naprawdę mega ją zaskoczyło, bo gdzież taka chudzina do wielkiego gwiazdora! Prędko oddaliła się od chłopaka, z troski (z małą satysfakcją jednak...) zbliżając się do pętli. Znów jednak pałkarz chciał się na nią zamachnąć, więc nie miała po raz kolejny innego wyboru jak poddać innemu ścigającemu kafla.

Nie wiedziała skąd w niej to przerażenie. Zauważyła, że chyba za mocno ściska rękojeść miotły, bo dłonie zaczęły piec... Choć miała rękawice... Stwierdziła, że przecież nie ma lęku wysokości, a swoją agresję powinna inaczej wyładowywać. Np. strzelać bramki kochanym Gryffom. Zatem spróbujmy. Co się dzieje? Przyleciała Cass, żeby ją jakoś pocieszyć, wesprzeć i w ogóle ożywić.
- Spróbuję. Dzięki. - Blady uśmiech wstąpił na jej twarzyczkę i stwierdziła, że znów jest w posiadaniu kafla. Czemu by nie zrobić z niego użytku? Na przykład rzucić go Hayden'owi w twarz? Już raz ją pozbawił szansy na trafienie. Choć miała pełną świadomość, że znów może to zrobić, to teraz postanowiła spróbować. Zdeterminowana ruszyła na pętle... Ale wtedy chyba ktoś zrozumiał, co zamierza zrobić, bo choć zaczęła się drzeć, żeby spadł na drzewo i zabierał swoje ciało od niej (zupełnie nie po puchońsku) to kiedy próbowała oddać strzał zobaczyła, że złapano kafelka i pomknięto do żółtych pętelek. O święty Barnabo.