Nie było tak źle z tą lekcją, chociaż jak usłyszała, że ma być na pozycji obrońcy, to aż jej się przypomniało jak w czwartej klasie z jakiś tam powodów musiała właśnie bronić, puściła mnóstwo kafli i przez to jej drużyna przegrała. No masakra po prostu, nigdy, przenigdy nie chciała tego powtórzyć, a tu proszę. Przynajmniej tyle, że to tylko lekcja, a nie prawdziwy mecz.
Ustawiła się przed pętlą, skupiła na piłce... ach, jak ten deszcz zacinał i jak zimno było! Hayden rzucił iiiiiiiiiiiii trafił. Można się było tego spodziewać, Bell nawet specjalnie nie starała się rzucać na kafla, z takim poświeceniem jakby to należało zrobić. No cóż, poleciała po piłkę, która gdzieś tam uciekła i podała Laili, robiąc miejsce Clarze, może jej po raz drugi pójdzie tak samo jak za pierwszym razem. No, ale na razie i tak było jeden - jeden.

Trzy - podanie do drugiego człowieka znaczy się Hayden'a

Wszystko fajnie. Ludzie się bawią. Tłumy szaleją, meksykańska fala. Parabole tańczą. Ale cóż. Żeby wygrać trzeba grać. Tak też dlatego panienka Howett wzięła kafel w swoje ręce i poszybowała do góry. W sumie wszystko byłoby dobrze, gdyby nie to, że wiatr zaczął się wzmagać, co uniemożliwiło dalsze natarcie na Clarę... Ech. Niedobrze... Szybko przebiegła wzrokiem po najbliższym otoczeniu i podała mu kafla. Może jemu pójdzie lepiej? Ona chyba dotarła zbyt wysoko. Przynajmniej gładko rzuciła go i dotarł do Hayden'owych rączek. Mhm. Podajemy, podajemy! Nie śpimy!

Tak jak się spodziewał, kafel przeszedł ładnie przez pętlę a żadna zagubiona Krukoneczka mu w tym nie przeszkodziła. Co prawda wiedział, że nie każdemu aktualne warunki atmosferyczne przypadają do gustu, ale cóż trzeba mieć się dostosować!
Teraz pora na Laika, no dawaj mała, daa... a co to? Nieskupiony w ogóle Graves na przyjmowaniu jakiejkolwiek piłki, zdeczka był skołowany, gdy ta wpadła mu w ręce. Nie myśląc zanadto, wyćwiczonym przez mnóstwo treningów ruchem posłał kafla w kierunku pętli bronionej tym razem przez Clarę. Nie ocenił dystansu, nie przyjrzał się pozycji obrońcy. Bardzo nieładnie. Ten popisowy rzut nagrodził plaśnięciem się w czoło otwartą dłonią. Brawo, Graves, tylko tak dalej.

Clara szybciutko zajęła miejsce Bell przed pętlą, bacznie przyglądając się Laili, co jak już wiadomo, było nieco przez tę piękną pogodę utrudnione, smuteczek. Koleżance coś dzisiaj chyba nie szło, ale to nic, nikomu stąd nie sprawiało to satysfakcji, wcaaale! I może faktycznie Hayden, któremu Howett zdecydowała się podać kafla, mógł sprawiać wrażenie bardziej wiarygodnego na stanowisku ścigającego... Ale jak widać i mu się nie powiodło, bo Clarze, która aż sama była zdziwiona, udało się piłkę dość zręcznie odbić. Deszcz dalej zacinał, wiało i w ogóle rozpętał się mały mordor, ale Clarcia zdecydowała się na takie poświęcenie i prosze, zdobyła drużynie Bell&Clara przewagę w postaci 2:1, jupi!
Mokra i zziębnięta, ale z pewnością zadowolona z siebie i swoich dotąd nieodkrytych umiejętności obronnych gryfonka ustąpiła miejsca Bell.

Piąteczka.

"Nigdy więcej nie przyjdę na lekcję quidditch'a. Nikt mnie tu nie zaciągnie. Żeby nawet mi zapłacili to będę wolała już siedzieć na historii magii niż zajmować się takim... Gr!" - nie do wiary, jaka frustracja uchodziła w jej myślach, ale najwidoczniej czuła się trochę zagubiona w dziwnych zasadach i upewniała się w tym, jak bardzo jest beznadziejna. Dobrze. Może czas napisać do rodziców, żeby przysłali kasę na ubrania ciążowe, bo ona się roztyje z rozpaczy i będzie musiała coś przyodziać. Ale ta wizja przeraziła ją jeszcze bardziej. Także rzuciła z impetem na bramkarza i bum... Tłumy szaleją. Kafel przynajmniej nie zwiał na wakacje, ale raczej to było proste do obronienia także może Howett weź się w garść? Pf.

Tak oto po jednym straconym punkcie nadeszło wielkie powodzenie i drużyna Bell&Clara miały mieć już prostą drogę ku wygranej.
Bell znowu była zmuszona stanąć przed pętlą, tym razem rzucała Laila, której posłała chytry uśmieszek (co tam, że pewnie go nie zauważyła, może mogła się domyślić?), po czym, kiedy kafel zaczął lecieć w jej stronę, tak jakoś... złapała? Ha! Ależ była zdolna, cóż to za piękny chwyt był! Od razu uznała, że (jednak) jest wyjątkowo zdolna, skoro dała sobie radę chociaż ten jeden raz na pozycji obrońcy. Ciągle z kaflem pod pachą, poleciała do Clary, żeby przybić jej piątkę za tak ładny mini-meczyk.
- To yyyy... co teraz, zamieniamy się i dalej to samo? - powiedziała trochę do Clary, trochę do reszty, która pewnie tego nie słyszała, bo była za daleko, ale co tam.

Clara przybiła Bell piątkę, uśmiechając się triumfalnie. Hehs, no nie była zdziwiona wynikiem, Laila i Hayden też nie powinni byli, wszakże przegrali z wschodzącymi gwiazdami quidditcha!
- Chyyyba tak... - próbowała odszukać wzrokiem Pana Abernathy'ego i może podlecieć i zapytać co dalej, ale nie mogła go w tej zawierusze całej dostrzec, więc jako pilna uczennica (którą nie była, ale mniejsza!) postanowiła, że lepiej zrobić coś nadto, niż później dostać na przykład mniej punktów, o!
Dlatego kiedy Hayden ustawił się przed pętlą, Clara mrugnęła do Bell (która pewnie nie mogła tego dostrzec, ale co tam) i nawet specjalnie się nie przykładajac, zamachnęła się kaflem. Niestety ani pogoda, ani pewne siebie nastawienie Clary nie podziałało na plus drużyny Bell&Clara, ech!

Nie było sensu zwalać winy na pogodę, złą aurę, złe samopoczucie, czy jakieś inne bzdety. Ta przerwa od grania wyraźnie mu nie służyła. Do tego ośmieszył się przed Clarą, która będzie mu robiła przytyki i Bell, która opowie w swojej drużynie, że Graves to ciota, a nie strzelec. Na szczęście podobne umartwianie się trwało zaledwie chwilę.
Po trzecim zdobytym punkcie dziewczyn, Gryfon podleciał do pętli oglądając się za nauczycielem. Niestety deszcz mu to uniemożliwiał. Nawet z Lailą trudno było mu się porozumieć. Próbował nawet krzyknąć: - Spoko mała, nic się nie stało! - ale nic z tego. Pogoda go skutecznie zagłuszyła.
Tymczasem ustawił się w pełnej gotowości, czekając na uderzenie Clarci. Szczerze mówiąc, nie musiał się bardzo starać, ale o włos nie uniknął wypuszczenia kafla przez śliskie ręce. Odrzucił piłkę Bell i zwinnie ustapił miejsca Laili. Oby sobie poradziła.

Clarze trochę nie wyszedł rzut, ale mów się trudno, jeszcze nadrobią ten stracony punkt!! Za to kiedy tylko Bell dostała kafla, poczuła taką jakąś tajemniczą moc i już wtedy wiedziała, że mimo tych strasznych warunków, śliskiego kafla itd itd, ma szansę trafić. Tak też się stało, bo rzut ma się rozumieć, był perfekcyjny, wiał wiatr, ale Bell nie dała się tym zmylić i rzucił go tak nie do końca prosto do pętli, żeby odrobinę go wiejnęło i nakierowało gdzie trzeba. Ach, wyglądało to wprost cudownie, czy Laila zdoła to obronić? Na pewno nie, Bell byla dobre myśli!

Nim zdążyła znaleźć się w pętli poczuła, że jej ręka ześlizguje się z miotły... Genialnie. Te rękawiczki chyba nie współpracowały. Trudno. A kiedy już doszła do takich wniosków to zobaczyła mknący ku niej kafel... Szanse? Ogromne... Problem z tym, że rzuciła się w tamtym kierunku, a kafel zgrabnie przemknął przez palce... Śliskie rękawiczki, mokry kafel. Świetna zabawa... Czyli to była ta lekcja? Rzucanie do siebie? Mogli już się pobawić w coś ciekawszego... Ale uspokójmy Lailę. Zawsze się w niej budzi mały hejter, jak nic nie idzie po jej myśli. Tak czy tak, złapała kafla i odrzuciła go do Clary, a zaraz potem zniknęła w dole, aby wylądować na boisku i zrobić z sobą porządek. To nawet nie było spokojne... Po prostu wkurzał ją jej pech. Czas umierać.

Clara złapała kafel od Laili, po czym znów wymieniła się miejscem z Bell. Warunki atmosferyczne i humor, który po ostatnim rzucie zaczął gryfonce jakby mniej dopisywać, na pewno nie działały na plus, ech. Chwilowy kryzys motywacji, ot co!
I nawet próbowała się skupić trochę bardziej, niż poprzednim razem, zmrużyła oczy i mocno się zamachnęła, ale wredny i mokry kafel jakoś i tak jej się tam obślizgnął, co raczej pewnie nie sprawi, że nagle wywinie koziołka wprost do pentli... ech, mówi się trudno, cała nadzieja teraz w Bell i jej super tajnej mocy, bo taką koślawą piłkę, którą przed sekundką posłała Clara, Hayden z pewnością obroni...

Nie było sensu winić Laili za nieudolną obronę. Wyraźnie dziewczyna nie była dzisiaj w formie. Dodatkowo, pewnie nie trenuje gry tak na co dzień, więc nie ma co się denerwować, czy marudzić na biedaczkę. Posłał jej tylko uśmiech, ale nie był pewny, czy dziewczyna go dostrzeże. Trudno. Teraz jego kolej. Sprawnie zajął miejsce Laili i przyjął odpowiednią pozycję zarzucając mokrymi dredami. Pełna koncentracja i wysilenie swych super umiejętności nie było konieczne, bo sam rzut Clary nie był zbyt groźny. Hayden z łatwością złapał kafel, który leciał trochę na lewo od pętli i na pewno ze zbyt małą prędkością. No, punkt dla nich. Jeszcze jeden, i wygrywają ten mini-mecz.
Podał kafel Bell i ustąpił miejsca Laili. Niech się dziewczyna tym razem spisze.

2:1

Triumfalny uśmiech tego bubka wcale nie spodobał się Jeanette, jednak wyzywając go w myślach od najgorszych szumowin (ach ten duch rywalizacji, chyba właśnie jej się udzielił, postanowiła że nie spocznie, póki nie strzeli mu bramki) zachowała zupełnie neutralny i niewinny wyraz twarzy, nie chcąc pokazać swych, jakże tajnych, zamiarów.
Otóż, moi drodzy, podawanie kafla Faleroy'owi wcale nie było działaniem przypadkowym, czy zrodzonym z zakłopotania jego urodą! Była to s t r a t e g i a ! I to jaka genialna, ha. Jea tylko czekała na ostateczny moment, kiedy już obrońcy zostaną zmyleni. Detektyw Villeneuve była czujna zawsze i wszędzie, potrafiła podzielić swoją uwagę, jednocześnie wymieniając się kaflem z Merlinem, obserwując wrogów i rozmawiając.
- Uśmiecha się jak szczeniak - odpowiedziała na komentarz Ślizgona, obserwując Fairchilda kątem oka. - Z takiej odległości nie widać, ale pewnie się ślini - dodała ze śmiertelnie poważną miną, przyjmując kafla i odrzucając go za chwilę partnerowi.
- Mówisz? Na miotle trochę ciężko, ale mogę spróbować, o ile zdążysz mnie złapać - odpowiedziała z miną niewiniątka. Kafel już leciał w jej stronę, a blondyni wyglądali na zajętych rozmową, dlatego szybko postanowiła wykorzystać okazję.
Po piątej (?) wymianie piłką rzuciła ją w stronę bramki. Jednak, niestety, w stronę Fontanny, która w tym momencie stanowiła trochę łatwiejszy cel.

Kiedy Jeanette nie trafiła, Effka posłała Louisowi bardzo szeroki uśmiech, zapominając o poprzedniej porażce. Następnie zaczęła się szykować do dalszej gry. Jednakże na boisku zaczęło się dziać coś bardzo dziwnego! Albowiem Merlin i Krukonka zaczęli ze sobą flirtować czy robić coś tam innego, wymieniając się chyba piętnaście razy kaflem, jakby nie mogli się zdecydować, które ostatecznie będzie próbowało strzelić gola. Cóż, w tym czasie więc oczy Effki powędrowały do Louisa i po prostu postanowiła podyskutować z nim!
- Trzy miotły to świetny pomysł, wiesz, że dawno już tam nie byłam? - Stwierdziła kręcąc się nieopodal Louisa, a jednocześnie rzucając co jakiś czas spojrzenie w kierunku przeciwnej drużyny. W końcu ich wymiana piłki została przerwana, a najwyraźniej Jeanette miała zamiar zaatakować, wiec Effka zaczęła nieco ostrożniej kręcić się nieopodal bramki. Wszakże nie mogła znów stracić punktu dla ich pięknej drużyny! Z taką też myślą poleciała w kierunku nadlatującej piłki iiii pięknie ją odbiła, ach co za niewiarygodne zdolności! Z radości aż krzyknęła jakiś okrzyk bojowy i poleciała do Louiego przybić mu piątkę. Co za fenomenalny remis.

Bardzo sprytne ze strony Jeanette, że tak podeszła owego wila, wciąż zachowując niewinny wyraz twarzy. Z pewnością nie zorientuje się, co tli się w jej małej główce. Szczególnie, że właśnie zaczęli bardzo zgrabne podawanie do siebie kafla, co było wyjątkową strategią. Zmylali obrońców swoim flirtem, żeby tamci też zajęli się sobą i nawet się nie zorientowali jak drugi gol zostanie strzelony. Mwahahahah.
Faleroy, cokolwiek można było mu zarzucić, na pewno miał bujną wyobraźnię, więc w swojej głowie już miał obraz Louisa ocierającego ślinę z brody kiedy Effie Fontaine opowiada o obrazach. Dlatego zaśmiał się radośnie na jej poważne słowa i pokiwał głową, zerkając w stronę blondyna.
- No wiesz co – jęknął Merlin na jej słowa patrząc jak Jea w końcu decyduje się rzucić, jednak jego niesamowita kuzynka złapała kafla. Nie przejął się tym jednak specjalnie i sam złapał odrzuconego kafla.
- Ledwo trzymam się tu na miotle jak możesz wymagać ode mnie gonitwy – jęknął ponownie. Namówić Merlina do wyścigów na miotle prawdopodobnie nikt go nie mógł, chyba, że ktoś ukradłby mu alkohol, może wtedy. Faleroy podleciał do bramek i rzucił teraz on kafla. Ku swojemu zdumieniu ponownie zdobywając punkt dla ich drużyny. Louis najwyraźniej zaślinił się na śmierć kiedy Effie zadawała pytanie i nie zauważył, że piłka poleciała w stronę obręczy. Zadowolony z siebie Merlin odwrócił się w kierunku dziewczyny.
- No teraz już muszę dostać jakąś nagrodę – powiedział, kiedy zwiększył przewagę o jeden punkt i poruszył szybko brwiami podlatując bliżej krukonki.

Liam, ach, Liam, cóż to był za beznadziejny strzał... Tak się stoczyć, tak bardzo, ech, co to w ogóle było. Jagger postanowił wziąć się w garść. On nie miał za bardzo z kim flirtować, preferował raczej kobiety, a takich w swojej drużynie nie zastał, o zgrozo. Wywrócił oczami po swym nieudanym występie, odebrał kafla, który został odrzucony, podał Namidzie, przyjął piłkę ponownie. Cóż za zabawa, teehee!
Szybko pomknął w stronę bramki, próbując zmylić Smitha, po czym rzucił kafla, tym razem celnie. Tylko co z tego, skoro zapowiadało się na obronę? Zdecydowanie powinien więcej ćwiczyć, wziął to sobie do serca, oj wziął. Mecz nauczycielski rzeczywiście by się przydał.

Po pokrzepiającym serca nieudanym strzale Namidy (hehs) Eddie nabrał mini wiary w siebie. Był pewny, że nie pokona nauczyciela, no w końcu tamten był starszy, silniejszy, i w ogóle. Poza tym Smith nie był do końca pewien czy udział nauczyciela w zajęciach jako uczeń jest dozwolone, ale w końcu chyba to nie jest nic złego... Swoją drogą, to chyba dobrze ćwiczyć z lepszymi?
Chętnie by sobie z kimś pogadał, nie koniecznie poflirtował, bo akurat ludzi, których on adoruje tutaj nie było, chlip chlip. Ale był Keith i tak się fajnie na niego gapił, może poczuł się słabszy wobec tak wielkiego geniuszu quidditcha (albo się chciał z niego pośmiać, załóżmy, że chodziło o to pierwsze).
Zapatrzył się na jakiśtam przedmiot - co w jego wypadku to norma, biedne dziecko ciągle myśli o niebieskich migdałach - i nie zauważył, że kafel leci w jego stronę. Może to i dobrze, bo zawsze jak się chłopak stara, to coś mu nie pyka. No i tym razem się nie starał, a Liam trafił go piłką w twarz. ALE OBRONIŁ, WEEEE! Radujmy się, bo krukon obronił kafla od nauczyciela, umc umc. Co z tego, że boli głowa! Co z tego, że będzie spłaszczona jeszcze jakiś miesiąc, udało się!
- I co teraz?! - krzyczał w stronę Jaggera. Oto jest dzień, który dał nam pan, weselmy się i radujmy się w nim! Ekstaza Edwarda nastała. Rozmasował sobie twarz i spojrzał na Keitha. Teraz jego kolej w bronieniu strzału Namidy. Dadadaaaam. Obroni, czy nie? Kto wygra w tym starciu? Dowiecie się tego już po przerwie!

Bell uśmiechnęła się do Clary promieniście, żeby ta się nie przejmowała niepowodzeniem, bo w taką pogodę to wiadomo, że tak bywa. Co prawda mecz to już będzie inna sprawa, nie będzie wymówek, że nie grają, bo deszcz... ale to jeszcze trochę czasu!
Zręcznie złapała kafla i znowu rzuciła do pętli, starając się użyć swych magicznych mocy i wglądało na to, że całkiem jej to wychodzi, bo piłka leciała grzecznie, tak jak sobie tego zażyczyła, a jednocześnie na tyle nieprzewidywalne, że obrońca mógłby jej nie złapać.
Hehehe, zapowiadał się remis!

Już nawet nie wykazywała chęci, żeby w to grać. Ewidentnie jej nie szło i miała dosyć takiej zabawy. No trudno się mówi. Po prostu wszystko jej nie lubi. A więc, kiedy zdecydowała się wzbić w powietrze i dowieść swojej nieziemskiej, puchońskiej głupoty... To Bell już w nią cisnęła kaflem, który zgrabnie przepuściła. No trudno. Brawa dla niej. Drinki itp. Przydałaby się z tej okazji jakaś wspaniałe melo. Hehs. Ale ona jest szalona! No trudno. Przyjdzie tu jeszcze zbłaźnić się w piątek i do domu. A może znalazłaby sobie jakieś zastępstwo? Byłoby fajnie. Może Dżud? Albo Hera? Może zamieniłaby się w nią? Suupperr. Ona bardzo by chciała, ale no trudno. Jakoś to będzie. Potem z nią pogada i może zajrzy do Dżud, która chyba miała teraz nowe kłopoty. Może te wszystkie kumulujące się sprawy nie pozwalały jej normalnie funkcjonować. Zresztą... Kogo to obchodzi. JP na sto procent.

Clara również wykazywała coraz mniejsze chęci co do tego całego moknięcia w imię doskonalenia swoich (oczywiście już i tak super!!!) umiejętności quidditchowych, ale postanowiła zawziąć się w sobie i jeszcze raz stawić czoła wszelkim pogodowym przeciwnościom. W końcu jest ścigającą gryfonów, to do czegoś zobowiązuje!
Ustawiła się z kaflem na przeciwko Haydena, zmrużyła oczy jak za dwoma poprzednimi razami i rzuuuuuuuciła! A ponieważ sama czuła, że rzut był dobry i raczej celny, uśmiechnęła się, bo drużyna Bell&Clara zwycięstwo już miała w kieszeni, ha!
Oby i mecz poszedł tak gładko.

Pfhee, takiego wała. Liam prychnął pogardliwie, widząc szczęście obrońcy. A teraz, drogi Edwardzie, PAN woźny pokaże, że z DOROSŁYMI, to się nie zadziera. Namida podał mu kafla (przyjmijmy, żeby nie tamować), którego złapał och, zgrabnie, po czym pomknął w stronę drugiego obrońcy. To znaczy pierwszego, tego chudego, którego tak mu się szkoda zrobiło na samym początku.
Pozmylał trochę Krukona, latając w różne strony i wymieniając kafla ze Ślizgonem, po czym, w końcu, zdecydował się na strzelenie bramki. Tym razem zdał się na swoje umiejętności, nieco zakurzone przez długie przerwanie aktywności quidditchowej. Zdążył nawet rzucić spojrzenie na wilę, która lśniła gdzieś po drugiej stronie boiska. Olał deszcz i rzucił kafla, celnie trafiając w bramkę.
- Heee, i co teraz? - wydarł się ze złośliwym uśmieszkiem w stronę Smitha. Będą mu tu, kurcze, bronić twarzą. Aco, nie będzie sobie dawał w kaszę dmuchać!

Ach, szkoda, że najlepsza strategia na świecie zawiodła! Mało brakowało, lecz następnym razem powinno się udać. Chociaż, jakby nie patrzeć, flirtowanie było całkiem ciekawą alternatywą, wcale nie musieli strzelać goli. A przynajmniej mogli doprowadzić do sytuacji, w której przeciwna drużyna właśnie tak by myślała.
Wzruszyła niewinnie ramionami (och ojej, jaka ta Żanetka cała była niewinna, anioł zstąpił na ziemię) i uśmiechnęła się do Faleroya.
- Dla przyjemności trzeba się poświęcać! - powiedziała, wystawiając mu czubek języka. - Zresztą, przecież wszyscy tak kochają quidditcha, pewnie marzą o gonitwach! - dodała ironicznie. Naprawdę nie rozumiała aż tak wielkiej fascynacji tą grą. Mogła pograć raz na jakiś czas, ale obserwowanie z trybun było już nieco nudniejszym zajęciem. Duch rywalizacji miał się udzielać wszystkim, tymczasem Jeanette średnio miała ochotę na zdzieranie gardła w celu zagrzania drużyny swego domu do walki. Akrobację za to oglądało się z zapartym tchem. Właściwie można by to nawet połączyć, gdyby znalazł się ktoś chętny do wypożyczenia się na kilka wieczorów, z ryzykiem uszkodzenia miotły w trakcie ćwiczeń. Przywiązać dobrą linę do takiego Nimbusa dwatysiąceileśtam, zlecić Żanetce śliczne wykręcanie ciałka i robić za atrakcję przed finałami quidditcha. Cóż za zarobek! A jaka sława, ha! Swoją drogą, jeśli ktoś pragnął adrenaliny, Villeneuve całym sercem polecała akrobację. Co za różnica, czy spadasz z miotły, czy z liny?
W każdym razie, Merlin właśnie wspaniałomyślnie zdobył punkt, co wywołało na twarzy Krukonki uśmiech, świadczący o pomieszaniu zadowolenia z satysfakcją. Byłby przepełniony satysfakcją, gdyby zdołała zaskoczyć Fairchilda i przywalić mu kaflem w twarz, cóż za szkoda, że na razie nie było jej to dane. Spojrzała na Faleroya, który aż rwał się do nagrody za swe piękne wyczyny. Szybka ocena pozwoliła jej na stwierdzenie, że zdążyła polubić Ślizgona. Nie miała więc większych problemów z niewinnym (jeszcze bardziej anielska niż zwykle) pocałunkiem w policzek. Przy okazji zabrała kafla, który wrócił do Merlina, aby rzucić go w stronę pani prefekt, licząc na to, że nieco zbiła obrońców z tropu. Jej rzut był nawet celny, choć Ślizgonka wciąż miała szansę na obronę.

Lekcja zostaje przerwana ze względu na mecz - z resztą i tak nikt już się z odpisami nie rwał. Tym samym proszę, by Myles porozdawał punkty, uznając lekcję za zakończoną.




Aden rzucił i wyszła liczba nieparzysta, czyli w tym przypadku mecz rozpoczynają puchoni. Jeden ze ścigających musi przejąc piłkę i rzucać wedle tych zasad. Przypominam, że kośćmi rzucamy w tym temacie.

Eee. No to dobra. Trzeba zebrać tyłek z podłogi i może dla odmiany związać włosy i się uśmiechnąć? Przecież zaczyna się zabawa! Ona nie trafi, ani razu (jak ostatnio miała w zwyczaju) i trybuny będą szalały. Meksykańska fala. Czyste szaleństwo... Taka sytuacja trochę, prawda? No dobra... Faktycznie pozostawało jej niewiele czasu, zatem kiedy już zdecydowała się ubrać i w ogóle ogarnąć to od razu pobiegła w stronę wyjścia. Nawet na śniadanie nie zaszła, ponieważ nie chciała widzieć Puchonów. Przecież nawet oni sami nie wierzyli w zwycięstwo z Gryffonami, a ona nie miała ochoty ich przekonywać, gdyż zwątpiła. No i ta sytuacja doprowadziła ją do szatni, przebrała w szaty, kazała wsiąść na miotłę. Następnie została zmuszona do przejęcia kafla i wtedy zauważyła, że już jakiś gryffoński kretyn naciera na nią, a więc chcąc nie chcąc podała kafel do drugiego puchońskiego człowieka życząc mu powodzenia. A sama posłała pokrzepiające spojrzenie pałkarzom, żeby zajęli się tym niewdzięcznikiem.

Nie wiem co się dzieje, wszystko wiruje. Piszę posta. Koniec spamu! Petros będzie grał, zostanie super gwiazdką kłidicza! W końcu jakiś mecz, jak fajnie, chłopak się popisze i będzie noszony na rękach (hehe). Szybko się ogarnął, przebrał, przeczesał ręką włosy i już gotowy na wyjście. Na boisko, nie na żadną randkę. To będzie po meczu jak napalone puchonki zaczną rzucać mu staniki. Ale to później, po tym jak zostanie gwiazdą i będzie największym kozakiem w Hogwarcie. Jejku petros skup się! Zaraz wylatujesz i będziesz pędził jak dziki za kaflem czy coś tam. Jest już na miotle, trochę się chwiał, ale jest dobrze. Latał sobie na okrągło by móc złapać kafla. W końcu ktoś mu podał! Jak fajnie! Był już prawie blisko pętli, jednakże jakiś ziomek z gryffków zabrał mu kafel. Chyba będzie musiał poczekać na bycie gwiazdką kłidicza.

Jak to się stało, że Vanberg został kapitanem drużyny Gryfonów? Cholera, jaki szpan, nie dość, że prefekt, to jeszcze kapitan! O ile ta druga funkcja była szaleństwem w przypadku Dextera, tak ta pierwsza powiedźmy, że w jakiś sposób pasowała. Otóż nasz muzyk odkrył, że potrafi jeszcze grać w Quidditcha. I chyba nawet całkiem nieźle spisywał się w roli kapitana, mógł sobie dowodzić i takie tam! W pewnym stopniu do chęci zdobycia dzisiejszego zwycięstwa, pchał go też fakt, że miał drobny zatarg z kapitanem przeciwnej drużyny. O ironio, też członkiem starego projektu Iterius, jednym z niewielu, którzy na stale postanowili pozostać w angielskim zamku. Dlatego też, o ile Vanberg niemal z rozpaczą przyjął fakt, że to puchoni rozpoczęli mecz, tak nie postanowił się poddawać, tylko od razu przejąć od nich kafel. Wykorzystał moment, w którym piłka została podana do jakiegoś wątłego chłopaka i momentalnie podleciał w ich kierunku. Przejął piłkę i już zadowolony chciał polecieć w stronę puchońskiej bramki... kiedy ktoś mu jakimś niezwykłym podstępem nie odebrał kafla. Chyba zbyt zaczął już rozmyślać o tym, jak to strzela gola, potem następnego, potem następnego, a potem imprezuje w gryfolandii. No cóż, najwyraźniej musi na to trochę dłużej poczekać!