Dziewczyna wstała z ławki i pokierowała się w stronę Kayli.
-Nie mam miotły- oznajmiła dziewczyna-Tak na marginesie mam lęk wysokości-powiedziała dziewczyna zniżając głowę w sweter.- Kayla mam do Ciebie pytanie- rzekła krukonka
-Czy to prawda że Ślizgoni aż tak nienawidzą czarodziejów o mugolsiej krwi? Bo słyszałam plotki o tym. Zaczęłam się trochę martwić.- oznajmiła Melody. -I jeszcze mam jedno do ciebie pytanie. Czy ty także jesteś czarownicą co ma mugolskich rodziców?- zapytała z grzecznością Melody.

-Pobiłem chyba Tommiego czy kogoś ale zasłużył.
Podał rękę dziewczynie której nie zauważył. Była taka mała prawie nie widoczna.
Powiedziała mu wszystko kim jest i w ogóle.
-David nazwiska nie podaje mów mi Dav klasa siódma.
Wyrzucił papierosa którego była resztówka.
-Spoko jak nie idziesz, to ja tu zostanę chyba że moja obecność tutaj jest nie mile widziana.
Zasmucił się a raczej zrobił skwaszoną minę.

Na wiadomość o nie posiadaniu miotły przez Melody Kayla się zmartwiła. Dziewczyna przecież musi choć raz spróbować polatać! Postanowiła coś z tym zrobić.
- Accio Nimbus 1000! - krzyknęła i po paru sekundach przyleciała do niej jej stara miotła. - Masz. Spróbuj na tej. Nie przejmuj się. Możesz ją nawet złamać. To moja stara miotła.
Słysząc pytanie o Ślizgonów Kayla zdziwiła się.
- Niektórzy są w miarę tolerancyjni, ale mniej-więcej... 3/4 albo więcej są niezbyt tolerancyjni. Ja nie mam takiego problemu, bo mam rodziców czarodziejów. Wolała nie wracać do tematu więc zapytała z nadzieją:
- Wiesz jak się przywołuje miotłę z ziemi?

Melody złapała miotłę ledwo co ją trzymając. Wyglądało to jakby miotła była cięższa od niej. Popatrzyła na dziewczynę i uśmiechnęła się. Słysząc to pytanie krukonka na to
-tak słyszałam.! w którejś książce wyczytałam.- Oznajmiła głośno dziewczyna. Szczerze mówiąc przez chwilę Melody czuła się jak prawdziwa szukająca, ale to przez chwilkę, bo kiedy usiadła na miotle od razu przelękła się i odpowiedziała Kayli
-Chyba nie dam rady.

David śmiał się w myślach.
Dziewczyna siedziała na miotle David pchnął ją a ona wzbiła się w powietrze.
Krzyknął.
-Będzie dobrze opanuj ciężar miotły.Mógłbym zostać nauczycielem od gry na miotłach.

Kayla momentalnie przywołała swoją miotłę i wzbiła się w powietrze asekurując Melody. O dziwo dziewczyna radziła sobie całkiem nieźle. Tak jak nakazał David wyczuła ciężar swojej miotły.
- Dobrze Ci idzie! - powiedziała tuż obok niej lecąca Kayla. - Spróbuj łagodnie skręcić!

Nagle dziewczyna poczuła, że ktoś ją popchną w górę.-Aaaaaaaaaaaa...-Krzyczała ze strachu Melody. Starała się opanować miotłę i nawet jej się udawało. Kayla podpowiadała co mam robić. Niestety cały czas leciała w górę i nie mogła wykręcić.
-Jak ja mam skręcić?-ze strachu krzyczała krukonka.

- Spokojnie! Musisz się nieco wychylić w stronę, w którą chcesz skręcić. Tylko nie możesz panikować, a będzie dobrze. Trzymaj się i rób to co ja. - wyprzedziła ją i zaczęła krok po kroku pokazywać jej co ma robić. Lekko skręcała w dół po lekkim kole, aż w końcu wylądowała na ziemi, a tuż za nią Melody.
- I co? Było się czego bać?

Melody posłuchała się Kayli i lekko wychyliła miotłę w dół. Wylądowała. Kiedy wylądowała położyła miotłę na ziemi i zaczęła całować ziemię
-Boże kochana ziemia, kochana, kochana- Melody stanęła i podniosła miotle dając ją Kayli.
-proszę oto twoja miotła- oznajmiła krukonka i podała Gryfonce miotle.
-Nawet nie wiesz jak mi serce biło, ale warto było spróbować- i podziękowała Kayli oraz Davidowi.
-wielkie dzięki za lekcje latania. nigdy jej nie zapomnę- uśmiechnęła się Melody do Kayli.

Kiedy Melody chciała zwrócić jej miotłę Kayla pokręciła przecząco głową.
- Możesz ją zatrzymać. Mi ona jest niepotrzebna, ale Ty możesz jeszcze trenować. Widzę w Tobie "to coś". Sądzę, że nadajesz się na... - chwilę się zastanowiła patrząc głęboko w oczy dziewczyny. - Z resztą nieważne. Po prostu ćwicz.
- Accio kufer! - krzyknęła i w mig przyleciał mały kuferek. Otworzyło go. Były w nim wszystkie potrzebne rzeczy do gry w Quidditch.
wyjęła pałkę oraz tłuczek.
- Sprawdźmy jakim jesteś Pałkarzem. - uśmiechnęła się podając jej pałkę.
- Musisz uderzać pałką w tłuczek, który będzie mnie gonił i będzie chciał mnie trafić. Ty masz do tego nie dopuścić.

Melody była zachwycona prezentem od Kayli.
-Bardzo dziękuję- odpowiedziała dziewczyna z zadowoleniem.
Krukonka wyjęła z kufra pałkę. Trochę się obawiała, ale musi być ten pierwszy raz. Kayla rzuciła tłuczek. Tłuczek wyleciał w powietrze i szybko zawrócił w stronę Melody. Krukonka nie wiedziała co robić, więc zrobiła zamach i walnęła w tłuczek.
-ooo nie- zmartwiła się Melody. Krukonka niechcący trafiła w okno jednej sali. Zlękła się i szybko odłożyła pałkę do kufra.

- Accio Tłuczek! - krzyknęła i Tłuczek powędrował do jej rąk.
- Reparo! - szybko krzyknęła zwracając koniec różdżki w stronę zepsutego okna. Natychmiast się naprawiło i nikt się nie zorientował.
- Nie denerwuj się . Pałkarz to chyba nie robota dla Ciebie. - powiedziała ze śmiechem . - Spróbujmy tego. - wsadziła Tłuczek i pałkę do skrzynki i wyjęła kafel.
- Musisz wrzucić go do tych pętli, a ja muszę ich bronić. - ponownie wsiadła na miotłę i podleciała do obręczy.

Melody uśmiechnęła się do Kayli. O mały włos a na początek miałaby złą opinię o sobie. Krukonka wzięła kafel i od razu wsiadła na miotłę. trochę się obawiała tego, ale jak dziewczyna powtarza ,,zawsze musi być ten pierwszy raz". Melody wzbiła się wgórę. MIała drobne problemy z utrzymaniem miotły i kafla. Kiedy krukonka zrobiła zamach ręką, by rzucić kafel na jedną z obręczy, przed jej oczyma przeleciał kruk.
-Aaaaa nic nie widzę- krzyknęła Melody. Była tak zdenerwowana i przestraszona, że rzuciła kafel na ziemię, a ona spadła z miotły.
-Ojej ale mnie bolą żebra- oznajmiła z bulem dziewczyna.
-Coś czuję że Quidditch to nie moja działka, wolę sobie usiąść i pooglądać- orzekła krukonka, trzymając się za żebra. Uśmiechnęła się do Kayli i usiadła na ławce.

Widząc upadającą Melody wiedziała, że nie ma szans jej złapać. Postanowiła po prostu poczekać aż spadnie. Kiedy nastała ta chwila powiedziała pod nosem lecąc powoli w stronę Krukonki:
- Ferula. - wylądowała i mówiła dalej - za chwilę przestanie Cię boleć. Ale to tyko i wyłącznie Twoja wina. Mówiłam Ci przecież, że musisz być uważna i nie możesz się aż tak wszystkiego bać. Nie możesz być taka ... - szukała odpowiednich słów. Nie chciała jej urazić, ale pragnęła powiedzieć jej coś do zrozumienia. - taka wiecznie przestraszona. Nie bój się wiecznie wszystkiego! - dodała z uśmiechem.
- Wsiadaj z powrotem na miotłę. Sprawdzimy jakim jesteś Szukaczem. - mówiąc to podeszła do swojego kufra. Wyjęła z niego Złoty Znicz i wsadziła kafel. Wypuściła z rąk małą kulkę, która od razu zaczęła latać w górę i w dół zostawiając za sobą cienką złotą linię. - Ruszaj! - krzyknęła do Melody siadając na ławce. Negra z powrotem wskoczyła w jej ramiona i obie oglądały poczynania Krukonki.

Melody przez chwilkę patrzyła się na złotą kulkę. Była bardzo śliczna. Po chwili krukonka wsiadła na miotłę i ruszyła w pogoń za złotym zniczem.
-wow, jaki on szybki jest-zawołała Melody. NIe mogła nadążyć gdzie on jest. Przez niecałą godzinę szukała znicza.
-Chyba nie dam już rady, nie znajdę go, a szczerze nic mi w ogóle ostatnio nie wychodzi-oznajmiła krukonka i zeszła z miotły.

Patrzyła spokojnie na Melody. Po pewnym czasie stwierdziła, że miotła dziewczyny jest za wolna, ale nie chciała dziewczynie przerywać.
Gdy ta zeszła z miotły Kayla nadal spokojna powiedziała:
- Nie masz innego wyboru. Znicz będzie w mojej skrzynce, kiedy Ty go złapiesz. A ja się stąd nie ruszę dopóki on nie będzie w tej skrzynce. Masz - podała jej swoją miotłę. - Spróbuj na tej. Już nieźle Ci szło. - puściła oczko. Sądziła, że szybsza miotła pomoże dziewczynie nadążyć za Złotym Zniczem. W najgorszym wypadku mogła sama złapać znicz, ale to zajęłoby całe wieki. Wolała nie mówić o tym koleżance.

Melody wzięła od Kayli miotłę i ruszyła na poszukiwanie złotego znicza. Leciała chen, chen za chmury a znicza nie ma. Po pewnym czasie Melody zauważyła złotą kulkę, latającą w obłokach chmur. szybko poleciała i........ZŁAPAŁA ZNICZ.
-Sukces-wykrzyknęła dziewczyna z radością. Krukonka podła Kayli znicz i uśmiechnęła się do niej ciepło.

Gdy usłyszała słowo "sukces" zza chmur, wiedziała, że Melody nadaje się na Szukającą. Szkoda tylko jej było, że nie była z Gryffindoru.
- No to tyle na dziś! - powiedziała z uśmiechem biorąc od niej Znicz. - Radzę Ci zapisać się do drużyny. - włożyła do Kufra Znicz i poszła z tamtego miejsca z Negrą na rękach.

Na boisko weszła Melody z miotłą którą dostała od Kayli. Chciała trochę poćwiczyć. Wsiadła na miotłę. Naglę zaczął padać śnieg. Dziewczyna już miała się poddać, ale jej dusza podpowiadała ,,Dalej Melody masz wsiąść na tę miotłę i polecieć w górę'.
- Dam radę, dam radę-powtarzała sobie po cichu dziewczyna. Wsiadła na miotłę i wzbiła się w powietrze. Kiedy była w chmurach, Melody zaczęły pocić się ręce. Albo z nerwów lub zaciskała za mocno trzon miotły. Po chwili dziewczynie zaczęło się robić zimno, ale nie poddawała się. Leciała coraz wyżej i wyżej. Już nie mogła dolecieć wyżej, więc wylądowała na boisku.
-Spróbuję jeszcze raz- oznajmiła krokonka sobie. Wzbiła się i leciała.

Co jej wpadło do głowy, żeby tutaj przyjść? Co ją tutaj tak zainteresowało? Kath, jak zawsze gdy się nudziła, wychodziła z Zamku na dwór, na świeże powietrze. Jak się to stało, że wylądowała na boisku Quidditcha? Po prostu chodziła, szwendała się dookoła zamku, aż dotarła do miejsca, w którym nigdzie nie spędzała wolnego czasu. Co najlepsze, miała w ręku swojego starego Nimbusa, którego dostała na swoje trzynaste urodziny od rodziców. Żyć, nie umierać. Tym bardziej, że jeszcze nigdy nim nie latała. Trzymała miotłę w ręku, patrząc na nią głupio. Nie miała odpowiedniego stroju na latanie. Miała szare spodnie rurki, które były tak ciasne, że niemal wyglądały jak przyklejone do jej ciała. Jej bladoniebieska skórzana kurteczka leżała na niej jak ulał. Spod niej można było dostrzec wystającą czarną koszulkę, która była luźna i lekko powiewała na wietrze. Jej oczy były zakryte teraz pod okularami słonecznymi, mimo tego, że było zimno i nie świeciło słońce. Jej stopy zdobiły czarne kozaczki na malutkim obcasie, co było nietypowe dla Kath. Przecież dziewczyna znana była z nietypowych strojów i butów na wysokim obcasie. Cóż, przy dobieraniu ubrań chyba jednak jakaś podświadomość szeptała jej, że wieczorem trafi właśnie tutaj. Nie były to ubrania odpowiednio dobrane do takiego miejsca, ale jak najbardziej mogły być. Przecież dziewczyna nigdy nie pokazałaby się w stroju gracza drużyny. Co to, to nie.
Dosiadła miotły. Z wbitym wzrokiem w ziemię, odepchnęła nogi i ruszyła w górę, unosząc się w powietrzu. Skręcała, raz w lewo, raz w prawo. Szło jej to nawet nienagannie. Po chwili jednak straciła równowagę i w hukiem upadła na zimny śnieg, który nieco zmaterializował jej upadek. Westchnęła, a w duchu przeklinała się, co ją skłoniło do przyjścia tutaj. Jednak nie poddała się tak łatwo. Znów dosiadła miotły i pofrunęła. Teraz była nieco wyżej, niż przedtem. Upadek z takiej wysokości na pewno nie wróżyłby nic dobrego. Mogłaby sobie złamać co najmniej rękę lub jedno żebro. Jednak nic nie wskazywało na to, by zaraz zaliczyć upadek. Pędziła prosto i szybko, a wiatr kołysał jej włosy. Wspaniałe uczucie. Pomijając to, że po wylądowaniu jej włosy będą w nieładzie, a jej ubranie brudne. Po chwili ruszyła w dół i wylądowała. Miotłę rzuciła gdzieś w bok, a sama usiadła na śniegu. Oddychała równo, a w jej żyłach pulsowała adrenalina. Niby nic, ale jednak to, co kiedyś nienawidziła, teraz naprawdę sprawiło jej frajdę. Jej nowym postanowieniem było przychodzenie tutaj co najmniej dwa razy w tygodniu.

Daniel, jak zwykle chcial polatac. Nie mial ochoty na nic innego jak odbicie sie od ziemi na miotle i pedzenie wokol boiska. Nawet nie mial ochoty... czekaj, dosc trudno mi to powiedziec.... Hym Czekolade! Dobra nie wazne. Wrocmy do puchona. No, wiec znalazl sie na boisku z szerokim usmiechem na twarzy. Ubrany byl zupelnie nie sportowo, czarne sztruksy, biale lekko ublocone tenisowki i czarna skorzana kurtka. Spogladal na trybuny i wyobrazal sobie jak pedzi posrod glosnych wiwatow publicznosci. W koncu sie otrzasnal. Stal tam jak kolek dobre pare minut i tracil niezbedny czas.
-Do dziela.
Powiedzial entuzjastycznie. Wsiadl na miotle i lekko odbil sie nogami od podloza. Zawisl pare centymetrow nad ziemia i rozmasowal dlonie po czym chwycil za trzon miotly. Zaczal powoli szybowac do gory, az zawisl wysoko w powietrzu. W jednym momencie wystrzelil jak strzala szybujac w bardzo chaotyczny sposob. Omijal wszystkie wiezyczki i lecial nad trybunami, plasko lezac brzuchem na drzewcu miotly. W koncu zauwazyl w oddali jedynie zarys drobnej jak on sylwetki. Polecial tam zawisajac w powietrzu tak zeby mogl sie przyjrzec owej personie. Prosze, prosze. Msciwy blysk pojawil sie w oku puchona, a rzadza odegrania sie wziela gore nad charakterem.
-Co, male trudnosci?
Zapytal z gory, usmiechajac sie chytrze. Wydawalo mu sie, ze zleciala z miotly bo ta byla jakies 3 metry od niej, a ubranie Kath bylo ubrudzone.

Morgane wywaliła się tuż przy boisku. Co musiało spowodować dziwny odgłos. Szybko wstała i otrzepała się. Popatrzyła na zmachaną Carmen.
- Żyjesz? Jak chcesz to mogę Ciebie poczęstować eliksirem energii.. - Widziała, że przyjaciółka pobladła po biegu.
-Gdzie te miotły... - Pomyślała.
Szybko je znalazła i wzięła dwie. Nie były one jakieś dobre, ale jak na początek Carmen to okey. Morgane umiała już latać na miotłach.. Była w tym tak samo dobra jak w odrabianiu lekcji.

Siedząc na mokrej ziemi, mogła chwilę odpocząć i zrelaksować się. Poza tym dawało jej to dużo czasu do myślenia, czego Kath miała aż za dużo. Cóż, obecnie nie potrafiła się udzielać towarzysko. Miała wszystko gdzieś, a poza tym nie lubiła się wpychać w jakieś towarzystwo. Wręcz nie potrafiła. Zawsze to inni ludzie do niej pędzili.
Od jakiegoś czasu po prostu czuła pustkę. Jedno wielkie nic.
Nagle usłyszała jakiś szum z daleka, który zdecydowanie wprawił ją o złość. Jak ktoś śmiał jej przeszkadzać?
Po chwili, obok niej znalazł się Daniel. Puchon. Coś do niej mówił. Dziewczyna oczywiście zdążyła go spiorunować wzrokiem. Nie dała się sprowokować jego uwadze. W końcu to ona zawsze górowała nad innymi. Grymas z jej twarzy zniknął, a na jego miejscu pojawił się słodki uśmiech (wręcz przesłodzony. No i oczywiście, nieszczery), a w policzkach można było dostrzec dołeczki, które zawsze się pojawiały, gdy się uśmiechała.
- Tak się składa, że przyjście tutaj było całkowitą porażką, a w dodatku znalazłam się w miejscu, gdzie, jak widzę, ma dostęp byle kto. - Odpowiedziała chłopakowi, równie przesłodzonym głosem, jak całe te przedstawienie.
Nagle w oddali usłyszała cichy wybuch. Tak, zapewne ktoś się teleportował. Odwróciła głowę w tamtą stronę, chcąc już zawołać, coś, co na pewno nie byłoby miłe. Jednak dostrzegła tam Morgane. Nigdy za bardzo nie miała okazji z nią porozmawiać, chociaż były dobrymi znajomymi. Zaraz tuż obok niej znalazła się inna dziewczyna, której nie poznała. Zapewne były do tego jakieś powody. Wzruszyła ramionami i z niechęcią odwróciła się do chłopaka, szybującego jej nad głową. Jej twarzy znowu zagościł grymas. Wpatrywała się w niego z wyraźną niechęcią.

Oho! Ktos tu probuje wyprowadzic Sokolnickiego z rownowagi. Bylo to co najmniej bezcelowe. Daniel nie zwracal uwagi na zlosliwosci slowne kierowane w jego strone. Usmiechnal sie jeszcze szerzej, ukazujac jeszcze wieksza zlosliwosc. Mial ogromna satysfakcje widzac az, zbyt dumna Slizgonke w takim stanie.
-Hah. Dobre, dobre Butterline. Wola tutaj byle kogo niz Slizgonska elita, ktora najwyrazniej nie ma pojecia gdzie jest jej miejsce.
Powiedzial i zrobil kolo w powietrzu po czym zawisl jeszcze wyzej nad ziemia. Machal nogami, wyraznie sie radujac z jej nieszczescia.
-Jak widzisz na zalaczonym obrazku, to ja jestem na gorze, a ty teraz na dole. Tak wasze Slizgonskie miejsce jest te na dole. Pod ziemia.
Zasmial sie i zlecial jeszcze nizej.

Gdy znalazły się na boisku Carmen dygotała z zimna Ale na szczęście jej przeszło i powiedział tylko
-Następnym razem muszę ubrać się cieplej!-zapatrywała na przyjaciółkę. Ona także rozglądała się za miotłami. Tak po dłuższej analizie,latanie na miotle chyba wcale ie jest trudne.
Wzięła od przyjaciółki miotłę,trzymając ja w prawej ręce. wsiadł na nią i czekał na dalszy ruch Morg aby móc po niej zmałpować.

Było jej głupio za ten dowcip.
- Okey.. Już nie będę tego robić - Powiedziała przepraszającym tonem.
Mimo, że było wysoko Morgane wszystko słyszała i się tak po prostu roześmiała. Może to nie był głośny śmiech, ale jakiś cichy chichot.
- Kath! Daj mu spokój! - Wykrzyczała i zaśmiała się - Oboje jesteście warci tego podrywu! - Jeszcze bardziej roześmiała się.
Popatrzyła teraz na przyjaciółkę. Jaki był ostatni temat? Aaa. Ramy. Morgane kochała rzeźbić. Dobry duet. Carmen maluje, a ona rzeźbi.
- Wiesz.. Tutaj troszkę śmierdzi.. Podrywem - Wybuściła głośno powietrze - Carmen.. Może chodźmy gdzie indziej, albo do domatorium? - Powiedziała cicho na ucho przyjaciółki.
Usiadła na miotłę. Mówiła co innego, a robiła co innego. Popatrzyła zachęcająco na przyjaciółkę.
-Nie gadaj, a działaj.. Chwila. Przecież Carmen nie umie latać! - pomyślała i walnęła się w głowę ręką.
- Albo tu zostańmy.. - Wyszczerzyła się - i nauczę Ciebie wiesz czego. - Niemalże wykrzyczała te słowa, bo taka była szczęśliwa, że jest tutaj jej przyjaciółka, Daniel oraz dobra znajoma Kath!
Pokazała przyjaciółce jak ma przywołać miotłe. Miała nadzieje, że przyjaciółka szybko się nauczy. Skoro Carmen ma wszystko małpować to Morgane powoli wzbiła się w powietrze. Zawisła na miotle i czekała aż przyjaciółka doleci do niej.