No, no, przynajmniej boiska mają pokaźne. Kalei uśmiechnął się do siebie, spacerując po trybunach.
Mógłby tu polatać hipogryfem. Miał zresztą nadzieję, że lasy, szklarnie i ilość zwierząt mają równie imponującą. Szkoda tylko, że w Anglii najwidoczniej ciągle pada, no ale rok można jakoś przeżyć. Ciepłokrwisty Indianin otulił się szczelniej płaszczem, naciągnął czapkę na uszy, i przysiadł, zmarznięty.
Rozejrzał się wkoło. Ciekawe, jakim cudem uda mu się nie zgubić w tym zamczysku.

Zapięła jeden guzik niedbale zarzuconego na ramiona płaszcza. Przyłożyła dłonie w rękawiczkach do zaróżowionych od mrozu policzków i stąpała nierównomiernie, starając się nie nadepnąć na sznurówki trampek (całkiem przemoczonych, ale czy Cess zwróciła kiedykolwiek uwagę na coś tak prozaicznego?). Patrzyła cały czas na nie, odrzucając je na prawo, co nadawało jej chodowi dziwnego wyglądu. O mały włos nie wywróciła się, gdy nagle wpadła na kogoś. Odskoczyła i podniosła zamglony wzrok. Mgiełka zniknęła z jej oczu, gdy rozpoznała osobę na którą wpadła.
- O... ojej - mruknęła, rumeiniąc się mimowolnie.

Kalei najpierw wysoko uniósł brwi, a potem wyprostował się, zdumiony. Rozpoznał ją momentalnie, a z zarumienionymi ze zdumienia i z mrozu policzkami wyglądała jeszcze słodziej niż wtedy....
-Cecilly! Ty? Tu! -wyrwało mu się, z mieszaniną zdumienia i radości. Uśmiechnął się mimowolnie, ukazując białe, nieco wilcze zęby, a w jego oczach zatańczyły radosne iskierki.
Bardzo miło wspominał tamtą noc.

- Ojej - powtórzyła cicho, uciekając wzrokiem i chichocąc niemal histerycznie. Zaczęła wyginać palce, nie wiedząc, co zrobić z dłońmi. Odchrząknęła. - Co tu robisz? - spytała, nie patrząc na niego. Nie sądziła, że jeszcze kiedykolwiek go spotka - było miło, ale, prawdę mówiąc, miała nadzieję, ze takowe spotkanie nigdy nie nastąpi. A tu taka niespodzianka. Nie wiedziała, czy śmaić się, czy płąkać.

-Cojej? -zapytał troskliwie, przypatrując się jej z ciekawością. Po raz pierwszy miał okazję obserwować reakcję dziewczyny, która poszła z nim do łóżka po pijaku i było to zaiste interesujące doświadczenie!
Nadal się uśmiechał.
-PrzyjechałemnawymianęzUSA, FAJNIE NIE? -odparł radośnie, nie wierząc, że Cecilly może tej wesołości nie podzielać.

- Nicojej - powiedziała, śmiejąc się prawie-nie-nerwowo. - Po prostu nie spodziewałam się cię tu spotkać... nie spodziewałam się gdziekolwiek cię spotkać... - dodała, unosząc lekko brwi. Zagryzła lekko wargę i dopiero teraz odważyła się na niego spojrzeć. Cholera, wyglądał dobrze.
- Taak! - zgodziła się niepewnie, przystępując z nogi na nogę. - Fajnie! - powtórzyła za nim jak echo - równie pusto, bez emocji. Na wszelki wypadek, gdyby nie uwierzył, że się cieszy (chociaż, cholera jasna, wcale się nie cieszyła!) uśmiechnęła się szeroko. Nie wytrzymała i znów uciekła wzrokiem pod nogi.

Na szczęście Kalei nie grzeszył inteligencją emocjonalną, toteż nie zauważył, że radość Cecilly jest udawana.
Tym gorzej dla niej, bowiem z szerookim uśmiechem objął ją w talii, uniósł lekko i okręcił dookoła siebie.
-Jejualeusperżetujesteś, nie spodziewałem się! -dał wyraz swej radości i nadziei na łóżkowe igraszki, cmokając ją lekko w policzek. Miał kłujący, niegolony od trzech dni zarost.

Kiedy ją poniósł, wydała z siebie zduszony pisk zaskoczenia i odruchowo złapała go za poły płaszcza. Gdy w końcu postawił ją na ziemi, by cmoknąć w policzek, mimowolnie wzdrygnęła się, połaskotana jego zarostem.
- Możesz mi wierzyć, że ja też się nie spodziewałam - powiedziała drżącym głosem. Spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami. Cholera. Cholera! Zdawało się(Ba! Każdy kto na to patrzył mógł mieć pewność), że chłopak chce powtórzyć to, co zdarzyło się na wakacjach. Ale, cóż, jako niezwykle naiwna istota, Cecilly nie chciała dopuścić tej całkiem rozsądnej myśli, jako zbyt nieprzyjemnej. Powtórka wcale jej się nie marzyła. Oo, nie.

Roześmiał się, najwyraźniej czerpiąc perwersyjną przyjemność z jej zdumienia, czy też lęku wysokości.
-Studiujesz tutaj? Jaki wydział? -paplał, poprawiając czapkę i spoglądając na Cecilly z pożądliwym zachwytem.
-Apetycznie...znaczy dobrze wyglądasz. -wyrwało mu się z rozbrajającym uśmiechem.

- Magii kreowanej - odpowiedziała machinalnie na pytanie, błądząc wzrokiem po śniegu. Jedną rękę włożyła do kieszeni, drugą założyła włosy za ucho. Zarumieniła się słysząc komplement(jakby można było jeszcze bardziej!), jednocześnie wciąż nie dopuszczając do świadomości faktu, że Kelai ewidentnie ma nadzieję na kolejne przygody.
- Dziękuję - powiedziała, przenosząc wzrok na niego. - Ty również - odpowiedziała z przyzwyczajenia, a gdy uświadomiła sobie, że właśnie powiedziała mu, że wygląda apetycznie, miała ochotę podejść do najbliższej ściany i walić o nią głową aż do utraty przytomności, ale zamiast tego uśmiechnęła się tylko, próbując zamaskować zażenowanie.

-A ja naturalnej, ale i tak będziemy się często widywać. -obiecał.
Na przykład w dormitoriach, praawda?
Uśmiechnął się szeroko na jej słowa, i całkiem ośmielony, podszedł bliżej, znów łapiąc ją w talii.
-Ach, Cecilly, słodka Cecilly, stęskniłem się! -wymruczał, przyciskając usta do jej warg.

Podrapała się w czubek głowy. Chciała wykrzyczeć, że wcale nie chce często się z nim widywać, ale co poradzić na to, że zdecydowanie odrzucanie kogoś w taki sposób nie godziło się z jej przekonaniami?
Założyła ręce na piersi, a wtedy Kelai podszedł i znów objął ją w talii. Prawie tego nie zarejestrowała, bo skopiła się na jego słowach. Już na końcu języka miała pytanie, jakim cudem się stęsknił, skoro prawie się nie znają i nie mieli żadnych wspólnych perypetii prócz jednej, przypadkowej nocy, która nigdy nie miałaby miejsca, gdyby Cecilly była w pełni świadoma swoich poczynań (na Boga, była raczej rozsądna, w końcu kiedyś była KURKONKĄ!), już otworzyła usta i zdołała wydać z siebie pierwszy ton, gdy cała reszta utonęła w ustach chłopaka, zmieniając się w cichy pomruk(na Boga po raz drugi, brzmiący prawie jak pomruk rozkoszy!). Zaskoczona stała sztywno z szeroko otwartymi oczami.

Ooo, tak, Kalei zdecydowanie odebrał to jako pomruk rozkoszy! Sam zamknął oczy, a sztywność dziewczyny zwalił na jej zaskoczenie. Ośmielony, objął ją mocniej, przechylił lekko w dół i zaczął całować ją namiętniej, śmielej, gorąco.
Zdecydowanie brakowało mu kobiet od podróży do Anglii! To już dwa tygodnie odkąd się z kimś całował!
A ostatnia była brzydka, kelnerka w barze. Nie to co Cecilly, słodka Cecilly!

Gdy ją przechylił, zachwiała się i znów złapała go za poły płaszcza(co z łatwością można było odebrać jako objaw buzującej namiętności). Była zbyt zdezorientowana, by go odepchnąć i nakrzyczeć na niego, więc po prostu dawała się całować. Trudno - potem mu wytłumaczy, że to, co stało się wtedy ma się nigdy więcej nie powtórzyć, nigdy, nigdy, nigdy. Albo w ogóle nie powie i będzie go po prostu najzwyklej unikać.

Usatysfakcjonowany Kalei, czując roznamiętnione reakcje dziewczyny, przeszedł z łatwością do pocałunków francuskich.
A w nich był naprawdę niezły, Ameryka miała godnego reprezentanta! Lubieżnie zjechał jedną dłonią na pośladki dziewczyny, drugą rękę wplótł jej we włosy.
Od razu zrobiło mu się cieplej. Ba! Gorąco!

Wzdrygnęła się, gdy posunął się kolejny krok dalej. Może nawet pozwoliłaby mu się dalej tak całować, gdyby nie poczuła jego dłoni na swoim tyłku. Kurde! To już przegięcie! Niech, ją, cholera weźmie, niech weźmie! Cecilly próbowała dyskretnie przesunąć ją jedną ręką z powrotem na swoją talię, ale było to dość trudne, gdy miało się unieruchomioną twarz. Straciła wiec równowagę i runęła na ziemię, pociągając za sobą chłopaka.

Roześmiał się, zaskoczony i rozbawiony.
-No, no, gorąca z Ciebie dziewczyna! -sapnął, rozwalając się na ziemi, i nadal jej nie puszczając, a właściwie to na niej leżąc.
W jego oczach zaigrały niebezpieczne ogniki.
-Nikogo tu nie ma, wiesz? Tylko my, ziemia, natura, i my... -szepnął, znów rozpoczynając dzikie pocałunki.
Aluzja była oczywista.

Wyglądała jak siedem nieszczęść, zażenowana i zła, ale on zdawał się widzieć w niej samą namiętność i żar (cholera wie, dlaczego). Zaczerwieniła się tylko jeszcze bardziej, tak, że gdyby stanęła przed ceglanym murem, pewnie mogłaby się skutecznie zakamuflować. Jego kolejna wypowiedź dotarła do niej z opóźnieniem, dopiero gdy z powrotem rozpoczął kolejne szalone pocałunki.
Natychmiast w głowie pojawił się komunikat: UCIEKAJ, CHOLERA, UCIEKAJ!
- Kalei... - mruknęła między jego pocałunkami. - Bo wiesz... tego... hmm... - przekaz nieco zniekształcił się, gdy nie mogła skupić myśli, cały czas koncentrując się na przemożnym życzeniu, by teraz ktoś wszedł na boisko i im przerwał.

Kalei wręcz przeciwnie, miał nadzieję, że nikt i nic nie przeszkodzi im w upojnych chwilach.
Nie podejrzewał nawet, że przeszkodą mogło okazać się samo podejście dziewczyny.
-Mmm? -wymruczał niczym kot, odrywając się od niej niechętnie. Spojrzał na dziewczynę z błogim uśmiechem.
-Ooch, jak słodko wyglądasz! -uśmiech poszerzył się, Kalei uznał bowiem jej rumieńce za urocze, i potwierdzające, że dobrze się spisywał.
Ściągnął szalik i zaczął rozpinać swój płaszcz.

-Bo widzisz... - zaczęła dziewczyna i przerwała, speszona jego uwagą o jej wyglądzie. Nie znosiła być uznawana za słodką. - Chodzi o to... - kontynuowała, zbita z tropu - że tu w każdej chwili może ktoś przyjść. - Wiedziała, że to raczej niemożliwe, bo uczniowie pamiętali o istnieniu boiska tylko w czasie meczy, ale w końcu Kalei o tym nie wiedział... prawda? - W sumie bardzo często ktoś tu przychodzi... - kontynuowała kulawo, wykorzystując niewiedzę chłopaka o Hogwarcie, mówiąc coraz ciszej, gdy chłopak zaczął zdejmować szalik. Ścisnęła mocniej poły jego płaszcza, uniemożliwiając mu zdjęcie go. - No i jest zimno - dodała. Może chociaż to go przekona...?

Oddychał ciężko, rozpalony. Onienie, nie da się tak łatwo zbyć!
-Więc chodźmy do zamku, do mojego dormitorium, tam nikt nie przychodzi, zamkniemy się na klucz, mamy całą noc... -szepnął z pasją, nadal ją przytulając. Była cudowna, cudowna, cudowna i bardzzoo chciał ją przelecieć.

Co robić, cholera, co robić?
- Yy... dobrze! - zgodziła się w końcu. Może przecież zgubić go gdzieś po drodze, albo spotkają kogoś, kto bardziej zainteresuje chłopaka niż ona(i dziewczyna była tak przejęta całą sytuacją, że nawet nie uznała tego za niemożliwe). - Dobrze, chodźmy - powtórzyła, bo chciała, żeby jak najszybciej z niej zszedł.

Z nieschodzącym z ust uśmiechem, w końcu zszedł z Cecilly, wstał chwiejnie i rozejrzał się z narastającą dezorientacją.
Nieboniebodrzewa.
-Um, ale którędy do zamku? -zapytał żałośnie, jak na Amerykanina zagubinego w Hogwarcie przystało.

Gdy tylko Kalei z niej zszedł, poderwała się jak najszybciej z ziemi, otrzepując się ze śniegu. Spojrzała speszona na chłopaka, ale ten patrzył na teren dookoła. Gdy usłyszała pytanie, w jej umyśle ukształtował się plan.
- Tędy! - powiedziała i ruszyła tak szybkim krokiem, jakim tylko dało się iść, nie biegnąc. Ależ tak! Poprowadzi go najbardziej krętą z możliwych dróg i będzie szła tak szybko, ze go zgubi, genialne! Nie oglądając się za siebie parła naprzód, zataczając koła po błoniach.

Kayla przychodziła na boisko, kiedy chciała być zrelaksowana. To tu zawsze czuła się idealnie. Po prostu było jej dobrze. Weszła na zieloną trawę, tym razem bez miotły, ale ze swoją Negrą na rękach. Usiadła na środku i zaczęła głaskać kotkę, która mruczała wniebogłosy. Dziewczyna nie przejmowała się niczym. Mogła tak siedzieć całą wieczność. Nigdy by jej się nie znudziło.

Erin przeklinała się w myślach za wspaniały pomysł spaceru w dzień taki jak ten.Lodowate powietrze przeszywało jej ciało, mimo iż miała na sobie grubą warstwę zimowych ubrań.Brnęła jednak dalej przez śnieg nie zważając na okropne warunki pogodowe.Zmierzała w kierunku boiska.Miała nadzieję, że skoro ogrodzone jest wielkimi trybunami, może tam nie dosięgnie jej agresywny wiatr.
Nie spodziewała się tam zobaczyć nikogo, dlatego widok dziewczyny, gryfonki z kotem sprawił, że zaczęła zastanawiać się czy uczniowie Hogwartu nie mają czasem korzeni wśród ludzi lodu.Kto normalny w taką pogodę wychodzi posiedzieć na trawie? Owszem była jeszcze ona, jednak była to wina faktu, iż nie potrafi trafnie ocenić pogody, która mimo, iż wyglądała łagodnie zza okna na zewnątrz nie była już tak łaskawa.
- Kto Ci zamarznie. - Rzuciła w jej stronę podchodząc bliżej i jeszcze głębiej wsuwając dłonie okryte rękawiczkami w kieszenie kurtki.Kayla była niezwykle spokojna i jakby zupełnie odcięta od reszty świata.Ludzie było cholernie zimno, a ona siedziała tu i głaskała kota. Erin skuliłaby się raczej w koncie i zwinięta w kłębek ubolewała nad stanem w jakim się znajduje.Możliwe też, że przeklinałaby głośno na pogodę, która zwyczajnie nią pomiata.