Zrobiło mu się głupio widząc reakcję dziewczyny, ale zaszokowały go także jej słowa.
- Marlene... Lene... - stanął przed nią. - Spójrz na mnie. Nie wiedziałem, że Ty.. Ze no... Ze nie jestem Ci obojętny aż do tego stopnia. Coś tam w środku mówiło mi tak, ale starałem sie tego nie słuchać. - westchnął. - Nie sądziłem, ze to jest prawda, a jak sama twierdzisz próbowałaś tego nie okazywać. Nie chciałem Cie urazić wspomnieniem o Sheili. Mnie też to boli, bo wyjechała bez pożegnania. - spojrzał na nią. - To było straszne, ale chciałbym znaleść kogoś lepszego. Kogoś kto mnie nie zostawi nie mówiąc czemu. Chce życ dalej, ale nie przeszłością, a nie wiem jak mam sobie z tym poradzić.

Nie wiedziałeś ? Przykro mi, naprawdę jest mi szkoda, że tak to późno zauważyłeś. A ja... Ja tak bardzo chciałam. Mimo wszystko marzyłam o tym, abyś to dostrzegł.
- Nie, nie jesteś mi obojętny - powiedziała. Jej głos był pusty, bez emocji. Jakby ktoś wypruł z niej całe szczęście, które do tej pory w niej siedziało. - Okej, Pierre. Może po prostu.. Nie, zapomnieć się nie da. Przynajmniej ja nie będę umiała, bo jestem za słaba na to. Za bardzo się przywiązuje do ludzi.
Powiedziała mu prawdę. Choć modeling nauczył ją, aby nie ufać ludziom, jemu akurat zaufała. Bo wiedziała, że Faron nie nawali. Że nie zostawi jej, choć byli TYLKO znajomymi, ku rozpaczy Lenki. - Nie widzisz tej osoby, która by chciała z tobą być ? - rzekła cichutko. Wątpiła, aby ją usłyszał. A jeśli by mu się udało to od razu zgadłby o kogo jej chodzi. O siebie samą, rzecz jasna. - Pierre, to proste. Myśl o kimś innym. Nie zapominaj o niej całkiem, bo to tylko pogłębi ból. Znajdź sobie kogoś jak najprędzej - starała się uśmiechnąć. Nie wyszło, ale liczą się chęci, no nie ?

Pokiwał głową. On sam zapomnieć by nie umiał o tym wszystkim i także do ludzi sie przywiązuje mimo iż tego nie chce.
Usłyszał jej słowa i domyślił sie o kim mówi jego towarzyszka. Chciał o coś zapytać, ale pokręcił tylko głową. NIe wiedział czy to będzie dobre pytanie i czy uzyska odpowiedź.
No, Faron weź się w garść. Pytaj, bo inaczej sie nie dowiesz!
Złapał jedną dłonią jej dłoń. Była drobniutka w porównaniu z jego. Jednak nie patrzył na nie. Stanął bliżej dziewczyny patrząc jej w oczy.
- Chciałabyś być ze mną, prawda? - zapytał - Tylko odpowiedz szczerze.
Jej radę narazie ominął. Wpadła jednym uchem, ale nie wypadła. Narazie co innego jest dla niego ważne. Odpowiedź Lene.

Czy chciałaby z nim być ?! Czy chciałaby..? Znów dotyk dłoni. Jasne, że tak. Kochała go na swój dziwaczny sposób. Choć czy to JUŻ była miłość nie była zupełnie pewna. A może jednak nie ? Może to tylko zauroczenie ? Zwykłe zakochanie, które minie ? Jak to zakochanie ? Dlaczego się karmisz kłamstwem ?, zapytała samą siebie w myślach. Na jego widok serce jej biło już od.. trzech lat. To nie mogło być zwyczajne zauroczenie.
- A jak myślisz ? - odpowiedziała pytaniem na pytanie. Wiedział. Chciał się tylko upewnić, ale Marlene nie potrafiła tak prosto z mostu walnąć "Tak, chcę." Była zbyt nieśmiała. Nieco zamknięta w sobie. Po prostu chowała emocje.
Taka piękna, drobniutka osoba potrzebuje opiekuna. Kogoś, kto zajmie miejsce u jej boku i nie będzie narzekał, że znów wyjeżdża na sesję. Kogoś, kto zapewni jej bezpieczny kąt. Kogoś, kogo kocha...
Ależ jego oczy są błękitne! A jeszcze niedawno były zielone.

- Myślę, że chcesz, ale chciałem to usłyszeć od Ciebie - odparł wciąz wpatrując sie w oczy dziewczyny.
Zastanawiał sie nad czymś głęboko.
Czy to będzie dobry pomysł...? Czy może lepiej nie ryzykować? Ale czym jest życie bez ryzyka? Niczym. Niczego się nie nauczymy jak błędów popełniać nie będziemy. Ale czy to będzie błąd? Tego nikt nie wie i nigdy sie nie dowie.
Faron masz mało czasu. Decyduj sie na coś w końcu!
- Czy... - zaczął.
On także do tych najśmielszych nie należał. Zamykał się w sobie, ale czasem trzeba się przełamać. Odetchnął głęboko.
- Czy to będzie złym pomysłem jeśli spróbujemy? - zapytał dość cicho.
Miał tylko nadzieję, ze dziewczyna usłyszała.

- Tak - powiedziała. Zastanawiała się już nad tym wcześniej. I chciała. Teraz była pewna, że chce z nim być. Co "czy" ? Co ty mówisz ? Mamy spróbować ? No to się porobiło.
Nie odpowiedziała, lecz wtuliła się niego. TAK! TAK! TAK!
- Sądzisz, że to będzie dobry pomysł ? - zapytała po chwili. - Bo.. Ja chcę - dodała pewnym głosem. Wiedziała, że Pierre się nią zaopiekuje. Że wytrzymają choć tydzień razem. Bo go kochała. Ale, ale, zaraz. Czy on coś do niej czuje ? A może się tylko lituje nad biedną istotką ?
- Pierre, dlaczego to robisz ? - spytała cicho. - Litujesz się nade mną ?
Nie chciała go urazić, lecz mieć pewność, że to, w co się wplątują, jest dobre. A nie tylko chwilowy romans.

- Nie lituję się nad Tobą. Nie potrafiłbym tego zrobić ani Tobie, ani nikomu. Wiesz przecież jaki jestem - odpowiedział.
Nie czuł sie urażony. Miała prawo wiedzieć.
- Napewno się też zastanawiasz czy coś czuję do Ciebie. Jeśli mam być szczerzy to Ci odpowiem. Mam nadzieję, ze zrozumiale.
Urwał na chwilę próbując dobrac odpowiednie słowa.
- Nie kocham Cię. Jeszcze nie, ale jesteś dla mnie kimś bardzo bardzo ważnym i mam nadzieję, że moje uczucia sie zmienią. Jeśli będziemy sie starali to napewno tak będzie. Ja bynajmniej będe próbował tego.

Nie ? To dobrze. Odetchnęła z ulgą. Litość jest najgorszą rzeczą. Pomijając oczywiście zdradę i kłamstwo. - Przepraszam - szepnęła. Nie chciała, aby Pierre poczuł, że ma jakieś wątpliwości. Musiała się upewnić i tyle. Oczywiście, że się zastanawiała. CO ?! Nie kocham cię. On jej nie kocha. A ona go tak. Te słowa wbiły się w jej serce jak nóż. Jeszcze nie...
- Ja się staram już od trzech lat - dodała niepewnie. - Więc oficjalnie jesteśmy parą ? - spytała. - Ech, jak to dziwnie brzmi - westchnęła. Nie było jej z tym źle, wręcz przeciwnie. Czuła się doskonale, mimo tego, iż to nie była miłość for ewer! Po prostu miała kogoś, kto zawsze przy niej będzie. Prywatny obrońca przed problemami, hy hy.

- I w końcu Ci się udało - uśmiechnął sie lekko gładząc ją delikatnie po policzku.
Nie żałował swej decyzji gdyż potrzebował kogoś, a Marlene też nie była mu obojętna. Była ładną dziewczyną, bardzo. Przy niej czuł się bardzo dobrze. Miał nadzieję na to, ze pokocha ją tak jak ona jego. Był na najlepszej drodze.
- Może troszkę, ale tak. Oficjalnie jesteśmy - przytulił ja do siebie.
Chciał poczuć jej obecność, zapamiętać zapach.

Teraz już była jego. Calutka. Mogła mu się całkowicie oddać. Wtuliła się niego jeszcze mocniej, o ile się dało.
- Dobrze, że jesteś - powiedziała. Delikatnie mu się wyrwała i usiadła. Zaczęła się w niego dokładnie wpatrywać. Był jej. Miała go. Ciekawe.. Marlene Faron ? NAWET JEŚLI KIEDYŚ zostałaby jego żoną, musiałaby korzystać ze swojego rodowego nazwiska. Komu by się chciało przypominać, że ta słynna Brodeur jest obecnie panią Faron ? Nikomu, właśnie. Z resztą, co to za pomysły ? Jest Brodeur i już. Za nikogo nie wychodzi. Nie zostaje na razie niczyją żoną.
Żeby sprawdzić czy naprawdę nie śni wbiła sobie paznokieć w skórę. Ta od razu się rozcięła i z ranki wypłynęła malutka kropelka krwi. Nie bolało. Poczuła ogromną ulgę. To żaden sen! Jest na jawie. Nie przeniosła się jeszcze do Świata Umarłych, do Hadesu...

Wpadł, na polane jak rozjuszony buhaj, pragnący zabić cokolwiek zabrało, dwie damy spod jego opieki na zabawie, i dokonało rozlewu krwi, w kwestii odpowiedzialności, za swoich gości był stanowczy do granic możliwości, - Na Merlina ślad się tu urywa. Szymon widzisz coś LUMOS

Staną zaraz za Aleksem lekko nadszarpana szata którą używał do wykonywania zleceń kaptur na twarzy zwiastował wrogo nastawioną postać delikatny szmer wiatru poruszał szatą a mości Szymon wyglądem teraz przypominał dementora.
-Nic nie widzę, ale zabije tego kto je skrzywdził a jak będzie stawiał opór to zrobię sobie breloczek z jakiejś jego kości. Czemu akurat one...?- Szybki ruch ręki i w rękawie schowało się ostrze sztyletu, które przypiął nad nadgarstkiem na wszelki wypadek.
-Znajdźmy je szybko albo ktoś za to zawiśnie.

- Tu się z tobą zgodzę, a jak umęczę tego co to zrobił, tak zjadę Pięknisia, że będzie marzył o powrocie, na swoją szmaragdową wyspę.- Rozglądał się za jakimś śladem na śniegu, szukał długo aż znalazł miejsce wyglądało jakby ktoś położył tu ciało a potem znikło, w ciemności nikły też ślady osoby która oddaliła się stąd.- Szlak ślad jest już zatarty przez śnieg czas chyba na jakiś plan, spojrzał na Szymona,- na tym kończą się moje zdolności tropicielskie

Chłopak wyciągnął przed siebie dłoń w której trzymał różdżkę skupiając się wypowiedział słowa przywołujące patronusa, nie włożył w to wysiłku dlatego pojawiła się mała postać kruka, która machała skrzydłami jak koliber. -Natanielu sprawa priorytetowa ktoś uprowadził dwie uczennice czekamy na ciebie na polanie- frrr czmychnął mały ptaszek w kierunku zamku odszukując adresata.

Aleksander był wzburzony nie przeszkadzał mu śnieg ni mróz, buzowała w nim krew. Uspokoił się na moment skupił i rzekł: - Berth stań na me wezwanie, Pan cie wzywa- tuż obok niego w niewielkiej chmurce śniegu zjawiła się drobna Skrzatka w poszewce udrapowanej w małą tunikę- Berth mam dla ciebie zadanie, szukamy dwóch uczennic znajdź je i z ukrycia wywiedz się o ich stanie po czym zamelduj mi gdzie, i w jakim stanie się znajdują, sprawa priorytetowa.
-Tak Panie, zadanie przyjęte- po czym ulotniła się bezgłośnie.
-Wybacz że nie pomyślałem o tym wcześniej, ale adrenalina dopiero lekko opadła.- Zwrócił się do Szymona

-No co się stało?
Aportowałem się gotów do walki błyskawicznie ogarniając sytuację dookoła. Biała szata ta sama co ostatnio zlewała mnie ze śniegiem i pozwalała ukryć się w mgnieniu oka. Na plecach pozostawał ukryty pod czarem niewidzialności rapier a sztylety bezpiecznie spoczywały gotowe do rzutu w rękawie.
- Kogo gdzie i za ile robimy panowie?
Spytałem rzeczowo spytałem kuzynów. Coś czułem że zanosi się na rodową zemstę. I choć nie dałem poznać po sobie nic na zewnątrz. W środku dygotałem z radosnego oczekiwania przed walką...

https://www.youtube.com/watch?v=ylHJkMYSC-E

i nagle go oświeciło wiedział już wszystko. przeszły go ciarki, zadygotał, jego postawa z gotowej do walki zmieniła się na zobojętniałą. tak teraz wszystko miało już sens trzeba niepozornie wybrać się do Anglii.
-Są bezpieczne. piękniś...- warknął pod nosem cicho
-Wracajmy...- zwrócił się w stronę zamku odchodząc powoli

- No i po co to zrobiłaś? - zapytał widząc krew.
Nie ważne, ze mała kropelka, ale zawsze. Usiadł na przeciwko niej wpatrując się w szaro-niebieskie tęczówki dziewczyny.
- Dziwnie tak trochę. Od kiedy tu jestem nie sądziłem, ze się z kimś zwiążę, a tymbardziej nie z Tobą. Nie jesteś brzydka, wręcz przeciwnie, ale byłaś dla mnie zawsze tylko kumpelą. Widocznie się myliłem, ale nie żałuję tej decyzji, żebyś nie pomyślała tylko.

- Żeby sprawdzić czy to nie jest sen - odparła zgodnie z prawdą. Dopiero po chwili sobie uświadomiła co tak naprawdę powiedziała. Na jej policzkach pojawiły się rumieńce. Spuściła wzrok. Jednak gdy tylko poczuła Jego spojrzenie, odważyła się popatrzeć na Pierre'a. - Ja również. Nawet o tym nie marzyłam. Wiesz, zgadzając się na tę wymianę zupełnie nie myślałam aż o takich pozytywach. Sądziłam, że po prostu tylko poznam nowych ludzi, a na nic więcej nie będę miała czasu. Rozumiesz, nauka, a poza nią sesje zdjęciowe, castingi, wybiegi i spotkania z projektantami. Życie modelki nie jest takie łatwe, jak wydaje się innym. Nie wystarczy być pięknym i mieć dwa metry. To.. ciężka robota. Mówię ci to po to, żebyś wiedział co się ze mną dzieje, gdy mnie nie ujrzysz na korytarzu. Za jakiś miesiąc mam ważne spotkanie i być może... Ach, tajemnica! Chodźmy do zamku. Zimno mi - powiedziała, po czym wstała i złapała go za rękę. Nie wiedziała czy chłopak sobie tego życzy - aby świat ujrzał, że są razem. Że to już nie jest zwykła znajomość.

Wstał posłusznie i nie puścił ręki dziewczyny. Pierwszy raz w życiu chciał by wszyscy wiedzieli, że ma dziewczynę. Pierwszy raz nie bał się tego co ludzie powiedzą, bo co to go obchodzi. On ma swoje życie, oni swoje, a on chce być wkońcu szczęśliwy i już.
- To czemu wcześniej nie mówiłaś, ze ci zimno - powiedział i objął dziewczynę w pasie. - No to do zamku, a i przywykłem, ze czasem nie widuję CIe na korytarzu. W Beauxbatons też tak było przecież. - uśmiechnął sie lekko.
Przeczesał dłonią włosy i coś mu się przypomniało.
- A no własnie. Pisałaś, ze coś odkryłaś na mój temat.

To dobrze, że chciał. Inaczej Lenka pomyślałaby, że ten się jej wstydzi. To byłby dla niej zbyt mocny cios. Jej kruche ciało by tego nie zniosło.
- Jakoś nie było okazji - uśmiechnęła się. Ucieszyła się, gdy ją objął. Od razu cieplej! Poza tym, teraz, gdy prawie nic nie jadła, miała mniejszą odporność na choroby. - Tak, tak, pamiętam. W Beauxbatons było pięknie. Po prostu Francja...
Ona coś odkryła na jego temat ? Chwileczkę. Próbowała sobie przypomnieć, ale tłumiła w sobie tyyyyyyyle emocji, że nie dała rady. Zapomniała i tyle. - Ee.. no niezbyt pamiętam - powiedziała. Spojrzała na niego przepraszająco. Może i detektyw Marlenka coś odkryła, ale teraz wyleciało jej to z głowy. I z pewnością sobie nie przypomni.

//Nawet ja nie pamiętam co odkryła Lenka ;d//

Szedłem powoli,rozkopując nie wielkie zaspy jakie pozostały po minionej zimie. Hermes zataczał kręgi w powietrzu,latając wysoko. Obaj nie lubiliśmy zimy,nie da się ukryć. Zimno,śnieg,mróz na pewno nie szczyciły się zbytnim upodobaniem z naszej strony.
Tak naprawdę głowiłem się po co opuszczałem ciepłe mury zamku. No tak Hermes musiał polatać,a bez mnie nigdzie się nie rusza,chyba ze trzeba dostarczyć list do ojca. Jedyny moment kiedy mnie zostawia... Czasem nachodzi nie myśl ze mój skrzydlaty przyjaciel,jest szpiegiem ojca,pilnuje żebym nie robił żadnych głupot...
Mój monolog przerwał silny wiatr,który uderzył mnie po twarzy...Ja mimo to nie podawałem się i wytrwale chodziłem po łące z spuszczona głową.

Przechadzając się po błoniach nieoczekiwanie wyszła na łąkę, po której spacerował chłopak o sensacyjnej urodzie, nad którym latał sokół. Ostrożnie podeszła do faceta i, najcieplej jak tylko umiała zapytała:
-cześć, wszystko w porządku?

Szybko odwróciłem głowę aby spojrzeć na dziewczynę z której wydobyło się moim zdaniem bezsensowne pytanie:
-A dlaczego ma być cos nie tak?- zapytałem wsadzając ręce głębiej do kieszeni i obserwując brunetkę. Poczułem na swoimi ramieniu Hermesa. Ten zawsze wiedział kiedy się pojawić. Po moim ciel przeszedł dreszcz. Było zdecydowanie za zimno na tego typu spacery ,a co dopiero w ciężkiej letniej kurtce. Jeszcze raz spojrzałem na dziewczynę i aż serce mi zamrało! Ta dziewczyna „wzdychała” do mnie przy każdej możliwej okazji… nawet przez głowę mi przeszło aby kompletnie ją ignorować i udać się w kierunku zamku…ale w końcu można zrobić od czasu do czasu dzień dobroci dla zwierząt!
//sorry ze tak późno//

Może i do niego wzdychała, jednak z pewnością nie na każdym kroku. Był jednym z tych, których uroda robiła na An wrażenie, nic więcej. No, może ewentualnie podziwiała jego sposób bycia. A ponieważ natrafiła się okazja do porozmawiania, postanowiła ją wykorzystać.
-Wiesz, jakoś tak dziwnie wyglądasz...
Zobaczyła, że jego sokół opadł mu na ramię. Wzdrygnęła się. Zawsze intrygowały ją drapieżne ptaki, jednak miała do nich nie do końca uzasadniony lęk, który sprawiał, że wolała podziwiać je z pewnej odległości. Jednak An nie była dziewczyną, która non stop ucieka przed swoimi lękami. Odezwała się wiec.-Piękny ptak. Jak go nazwałeś?
Właśnie, nazwisko...
-Wybacz, nie przedstawiłam ci się jeszcze. Jestem Aniele, mów mi An.

Pogoda która panowała w Anglii przeważnie mi nie odpowiadała, zimno, ponuro całkowite przeciwieństwo moich rodzimych stron. Ale musiałem w końcu poczuć niebo nad swoją głową, przebywanie w budynkach zawsze powodowało że czułem się jak w klatce. Ostatnim razem spędziłem całkiem przyjemnie czas w ogrodzie, a teraz natrafiłem na łąkę. Jak wiele rzeczy wcześniej tak i tym razem takiego widoku doświadczałem po raz pierwszy w życiu, co zmusiło mnie do zatrzymania i krótkiej kontemplacji. Ale nie przyszedłem tu by zwiedzać, czy też podziwiać widoki, które nawiasem mówiąc były tego warte, tylko jak zawsze wolałem skupić się na zadaniu które postawiłem przed sobą. Jak na razie czułem zimno które przeszywało całe moje ciało, miało się to zmienić za kilka może kilkanaście minut, ponieważ moim celem był trening. Nie chciałem ponownie stanąć przed Aleksandrem bez co najmniej jednego dnia ćwiczeń. A więc do dzieła, jak zawsze uspokoiłem myśli i skupiłem się na czynności którą zaraz miałem wykonać. Kilka najbliższych kamieni było moimi rekwizytami które starałem się podnieść przy pomocy magii niewerbalnej. Jeśli wszystko pójdzie z godnie z planem spędzę tu około pięciu godzin i zmęczony powrócę do dormitorium.