Syknął cicho, spoglądając na nią z mieszaniną wyrzutu i pożądania.
-Cherrie! -warknął.
Jako mężczyzna był w tym momencie w...wielce niekomfortowej sytuacji, ona miała łątwiej! I była górą.
Afff.
-Na razie jest w fazie roboczej. Cel: sabotowanie lekcji, skompromitowanie przed szkołą i oduczenie zachodzenia do męskich łazienek. -odparł niechętnie, bo nie lubił się przyznawać do planów w "fazie roboczej".
No.

Uśmiechnęła się, widząc jego niezadowolenie. Nie, żeby przysparzało jej w jakikolwiek sposób szczęścia, po prostu czasami lubiła się z nim podroczyć. Zwłaszcza, gdy chodziło o napięcie seksualne, które regularnie pomiędzy nimi narastało.
-Ładnie, podoba mi się. - uznała, "zniżając się" do jego poziomu. Leżeli w trawie i ziołach i kwiatach, kto mógł teraz zobaczyć, że znowu zaczęła namiętnie go całować?
Cholera, szkoda, że mimo wszystko było trochę za zimno na to, aby rozkręcić się jeszcze bardziej.

Parsknął cicho.
-Ładne to masz nogi. Liczyłem na coś w stylu "mrocznie", "wyśmienicie" lub "diabolicznie". -mruknął z żartobliwym wyrzutem, po czym zaczął gorąco całować siostrę, wsuwając dłonie pod jej spódniczkę, zjeżdżając na nagie uda....
Nagie uda...
-Przeziębisz się! -jęknął nagle z głębszym wyrzutem i usiadł gwałtownie.
Czasami to naprawdę straszne, być starszym bratem.

Uśmiechnęła się, udowadniając tym samym jak skutecznie połechtał jej kobiecą próżność. Och, Ach! Ładne, to ona miała pończochy, ale niestety nie na sobie. Nogii! Jakże ona uwielbiała wszelkie jego gesty uwielbienia skierowane w jej stronę..
Siłą rzeczy coraz bardziej zaczęła angażować się w ich namiętności, Louis rozpalał ją coraz bardziej. Było mu nieco łatwiej, gdyż spódnica dawała większe pole do manewru niż spodnie, ale to dla niej w żaden sposób nie był powód do tego, by narzekać. Uniosła raptownie brwi, widząc jego nagłą reakcję.
-Jasne, z jakiej okazji? - mruknęła, niezadowolona z tego w jaki sposób ją ukarał/skrytykował za to, że - o ironio - miała na sobie zakolanówki.
-Przecież mi ciepło. Zwłaszcza z Tobą. - uznała, próbując go rozluźnić. Zresztą.. Przewróciła oczyma.
-Znacznie gorsze chłody przetrzymaliśmy bez chorób. - to zabrzmiało jakoś gorzko.

Śmierćśmierćśmierćzbliżasięwielkimikrokami...
Moskiewskie chłody...
Miałeś zapalenie płuc, pamiętasz? Mogłeś zarazić Cherrie, naprawdę mogłeś ją zarazić, miałeś siedem lat, ale tak strasznie bałeś się aby jej nie zarazić, byłeś mądrzejszy niż teraz...
Zarazićzarazićzarazić, głupi, nieodpowiedzialny Louis...
Zamknijcie się.
Wstał z jakąś dziwną, zaciętą i gorzką miną
-Tym bardziej to nie powinno powrócić. Wtedy nie było wyboru, a teraz mamy ciepły zamek. Wstawaj. -rzucił sucho, biorąc ją za rękę i szarpiąc, podnosząc do góry, mocniej i gwałtowniej niż zamierzał.

Spojrzała na niego zdumiona, wręcz urażona. Nie tylko niedelikatnością, jaką jej okazał. Raczej bardziej zabolało ją to, jak władczo się wyraził. Zamilkła na chwilę, patrząc się nań uważnie w poczuciu poważnego faux pas, które popełnił.
-Louis, doskonale wiesz jak bardzo cenię Twoją szczerą troskę, ale jestem dużą dziewczynką, na miłość boską. - warknęła. Przesadzał. Nie była lalką, którą można przesuwać z miejsca na miejsce. Cholera.
Nie umiała się nawet na niego złościć. Już czuła poczucie winy i konieczność posłuchania się go. To trochę tak, jak było u zwierząt. W pewien sposób uznawała jego wyższość w hierarchii i mimo wszelkich wątpliwości uszanowywała ją. Niezależnie od tego, że jego prośba miała być przez nią uszanowana - nie chciała ostentacyjnie okazać swojej zgody i uległości.
-Gdzie. - mruknęła, układając dłonie na piersiach. Akurat w zamku powinien się popisać prawdziwą kreatywnością, chcąc znaleźć im odpowiednie miejsce.

Od razu się zawstydził, ale tego nie okazał. Zacisnął tylko usta i umknął gdzieś wzrokiem, również krzyżując ręce na piersiach.
Była zła?
Nie. Przechodziło jej. Nie umiała być na niego zła.
Gdzie.
Nie wiedział gdzie, wiedział tylko, że nie tu.
-Jeszcze nie wiem, zastanowię się. Schowek na miotły, włamanie do łazienki perfektów, zobaczymy. -mruknął niechętnie, nadal nie podnosząc wzroku.

No nie! Cherrie uniosła brwi i spojrzała na niego smutno w geście rozpaczy.
-Nie gniewasz się na mnie, prawda? - szepnęła cicho, chcąc wierzyć w to, że miała rację. Nie chciała, aby się na nią gniewał! Nie mogłaby znieść jego gniewu. I już gryzła się w język za to, że uprzednio w ogóle jej to przyszło do głowy, teraz naprawdę musiała się martwić, że do tego mogło dojść.
Bała się.
-Przepraszam. Chodźmy stąd, nie gniewaj się na mnie.. - mówiła tonem niezwykle spokojnym, uległym, nieco błagalnym, w podobny sposób na niego też spoglądała.
Czuła się złym człowiekiem. Jak mogła go w ogóle narazić na to, by musiał się na nią złościć?
I zabrzmiało to tak, jakby jej wcale na nim nie zależało, to ona powinna była jako pierwsza zaproponować cieplejsze miejsce, aaaaa!!!

Podniósł na nią wzrok ze zdumieniem, połączonym z wyrzutami sumienia.
Była smutna.
Zasmucił ją.
Gratulacje Louis, gratulacje.
-Co? Nie, Cherrie, jakbym mógł się na Ciebie gniewać! -zaprotestował gwałtownie, spoglądając na nią ze zgrozą.
Przecież znała go na tyle, że wiedziała, że to niemożliwe. Jakby na potwierdzenie przyciągnął ją szybko do siebie i mocno, gorąco przytulił.

Nagle się roześmiała. Ależ oni czasami byli.. Ciężcy. No to nie miała powodów do bycia smutną, cieszyła się, że wszystko jest ok!
-To się cieszę! - przyznała roześmiana. Przytulił ją! Też mocno go przytulła. Uf. Od razu było jej duuużo, dużo lepiej. Kochała go za bardzo, aby umieć sobie poradzić ze złudzeniem gniewu skierowanym w jej stronę.
-Idziemy już? - spytała cicho, całując go w czoło.

-I wiesz, że ja też. -dodał, również się śmiejąc. Odwzajemnił pocałunek, tyle że w usta.
Ale już bardziej bratersko. W końcu stali, a ktoś mógł przechodzić. Splótł palce z palcami Cherrie, biorąc ją za rękę.
-Mmm. Co powiesz na wypad do Hogsmeade? -zapytał cicho, wolną ręką bawiąc się jej włosami.

Cherrie zastanowiła się przez chwilę. Biorąc pod uwagę to, jak interesująco zakończył się ich ostatni wypad do Hogsmeade - była bardziej niż na tak. Uścisnęła mocniej dłoń, która splotła się z jej palcami. Mruknęła cicho na to w jaki sposób obchodził się z jej włosami. Dobrze wiedział, że lubiła, gdy tak robił.
-Muszę się zastanowić. - uznała, po czym nie minęła nawet sekunda, gdy podała odpowiedź.
-Oczywiście, że tak!

Uśmiechnął się szeroko, przejeżdżając delikatnie dłonią po jej lokach, jakby głaskał kotka.
-Dobra decyzja. -odmruknął jej do ucha, nie puszczając jej dłoni.
-Zatem w drogę, do Trzech Mioteł. -zdecydował i ruszył, prowadząc za sobą siostrę.

Nasz szanowny Bibliotekarz Charlie zażywał właśnie swego codziennego długiego spaceru, dzięki któremu utrzymywał zdrowy styl życia i atletyczną, wysportowaną sylwetkę, a także był okazem chodzącego zdrowia - nie ma nic lepszego od orzeźwiającej wędrówki po zmroku, wędrówki hartującej ciało i relaksującej duszę.
Tak naprawdę w tej zacnej przemowie ukryty był rzeczywisty cel jego wyprawy, mianowicie chęć znalezienia odludnego miejsca, w którym mógłby w spokoju się zrelaksować i, jak na prawdziwego mężczyznę przystało, zapalić, a co! Ostatnimi czasy nie mógł robić tego zbyt publicznie, gdyż już kiedyś ściągnął tym na siebie gniew dyrektora. Ach, marny jego los.
Usiadł na wilgotnej trawie i mruknął "Incendio", by zapalić pierwszego papierosa. Nareszcie!

Dziwnym trafem Antoinette nie spędzała późnego popołudnia na tłumaczeniu siostrze szkodliwych działalności wszystkiego, czego młodsza z rodzeństwa Risse tylko się dotknęła, ani nie pałętała się bezcelowo po Hogwarcie w otoczeniu swoich przyjaciół. Dzień minął jej dość pracowicie, bo chyba pierwszy raz od początku roku szkolnego odrobiła wszystkie lekcje, bez najmniejszego wyjątku, a w jej przypadku był to spory powód do dumy, zważywszy na kompletny brak zainteresowania tematami ściśle związanymi z nauką.
Krukonka miała w zamiarze odnieść pożyczone uprzednio książki do szkolnej biblioteki, ale mniej więcej w połowie drogi doszła do jakże fascynującego wniosku, że tak naprawdę ów cel może jeszcze poczekać, a ona sama natomiast powinna zażyć spaceru na świeżym powietrzu, bo wcześniej wyleciało jej to z jej uroczej główki. Odwróciła się więc na pięcie i ruszyła w kierunku wyjścia prowadzącego na szkolne błonia. Mijała nieduże grupki uczniów, nawet nie przysłuchując się toczonym przez nich rozmowom. Zwyczajnie pozwoliła ponieść się nogom przez teren polany, aż coś przykuło jej uwagę. Błyszczący, świecący punkt. Papieros. Tak, na pewno! Antoinette poprawiła pasek torby, skrzyżowała ręce na piersiach i ruszyła w stronę siedzącego nieopodal delikwenta. Kiedy zorientowała się, z kim konkretnie ma do czynienia, przystanęła i spojrzała na osobnika płci przeciwnej nieco sceptycznym spojrzeniem.
- Wiedziałam, że mnie śledzisz - wymamrotała pod nosem, nie siląc się nawet na żadne powitanie. I co z tego, że obecna sytuacja mogła przedstawiać się inaczej od jej subiektywnego punktu widzenia? Pff.

Jaka mądra dziewczynka, wiedziała, że wszystkie drogi prowadzą do biblioteki - w domyśle do Charliego! Książki co prawda średnio go interesowały, o wiele bardziej fascynująca była osoba Antosi, która by je przyniosła. Mimo wszystko jednak dobrze zrobiła, kierując się na błonia - znów wychodzi na to, że wszystkie drogi prowadzą do niego. Dobrze. Bardzo dobrze.
Oczywiście już z daleka usłyszał lekkie, niespieszne kroki, jednak nie zaprzątał sobie głowy tym, do kogo mogą one należeć. Dopiero gdy postać się zbliżyła, był w stanie rozpoznać zapach jej perfum i stwierdzić, że to może być Antoinette; a gdy się odezwała, dałby sobie rękę uciąć, że to ona.
Zaśmiał się cicho, słysząc oskarżenie.
- Tak - stwierdził ochrypłym głosem - Jeden z moich tajnych agentów doniósł mi, gdzie pójdziesz, i zasadziłem na ciebie pułapkę. Tym razem mi nie uciekniesz!

Och, skoro pan Primrose chciał tłumaczyć sobie to wszystko w taki sposób, proszę bardzo. Nawet jeżeli był to tok rozumowania zgodny z prawdą, to Antoinette raczej by się do tego nie przyznała ani sobie, ani, tym bardziej, komukolwiek innemu. Została wychowana w taki a nie inny sposób, więc nie miała najmniejszego zamiaru zmieniać teraz swojego stylu bycia, skąd. Szczególnie, że obecny najwyraźniej jej odpowiadał.
Prychnęła cicho, słysząc jego słowa, by zaraz pochylić się nieznacznie nad mężczyzną.
- Jakżebym śmiała ci uciekać - odpowiedziała idealnie teatralnym tonem, po czym usiadła obok niego, odrzucając torbę na bok.
W sumie to dobrze, że spotkała Charlesa podczas spaceru, bo nie będzie musiała już gnać do biblioteki, a po prostu odda mu książki tutaj i on się z nimi pomęczy, tak dla odmiany. Aż pogratulowałaby sobie tego pomysłu, jednak odłożyła to na później. Bez pytania o pozwolenie zabrała mu papierosa i zaciągnęła się z niejaką błogością. Po krótkiej chwili wypuściła z ust nieduży kłąb szarego dymu i oddała fajkę "prawowitemu właścicielowi".
- Jak tam? - Spytała, jak gdyby nigdy nic, przy okazji przeczesując dłonią ciemne włosy.

Panno Risse, niechże panna nie psuje jego wspaniałej samooceny, iż jest tak cudowny, że potrafi nieświadomie zmusić piękną niewiastę do gnania przez cztery piętra z torbą pelną cięęę-ęęężkich książek po to, by wręczyć je wspaniałemu bibliotekarzowi, a następnie napawać się jego nieziemskim widokiem. No bo dlaczego nie? Poza tym, mimo tego, iż dziewczyna nigdy w życiu by się nie przyznała, on swoje wiedział. I tyle. Wszak był facetem, a wiadomo, że faceci są ponad przeciętne umysły kobiet i wbrew pozorom są w stanie wydedukować rzeczy, o jakich reszcie się nawet nie śniło. Ale dość o doskonałości tejże płci; wróćmy lepiej do ich niezmiernie fascynującej konwersacji.
- No - mruknął - I prawidłowo.
Nie ma sprawy, może jej nieść te książki, bo co to dla niego - wszak jest mężczyzną, prawdziwym twardzielem, zatem ważące dziesięć kilo książki nie są mu straszne! Poza tym, jak wiadomo, Antoinette była jego u-l-u-b-i-o-n-ą uczennicą. Gdy wzięła mu papierosa, burknął coś z oburzeniem. Bezczelność!
- Nie pal - powiedział, odbierając jej przedmiot - Za młoda jesteś na takie rzeczy.
Brawo. Argument pierwsza klasa.

Cóż, najwyższy czas, żeby ktoś uświadomił mu, że niekiedy zbyt wysoka samoocena może doprowadzić do tragedii, rozczarowania i jeszcze kilku równie nieprzyjemnych uczuć, bo przecież w pewnych sferach życia można dostać niezłego kopa i nie wiedzieć, co zrobiło się nieprawidłowo, mimo emanującej od danej jednostki boskości i cudowności. Ale, oczywiście, Antoinette nie miała zamiaru uświadamiać mu tego od razu, szczególnie, że łączyły ich dość ciekawe relacje, które mogłyby zostać przez to bardzo poważnie zaburzone, a tego raczej nie chciała. Przynajmniej nie w chwili obecnej, hm.
Postanowiła wspaniałomyślnie udawać, że nie usłyszała kwestii o prawidłowości jej wcześniejszych słów. A niech ma, a niech się Charles cieszy. Tyle że tej uwagi o byciu zbyt młodą na palenie, które podobno tak bardzo szkodzi zdrowiu, już nie mogła puścić mimo uszu. Po prostu nie.
- Nie możesz mnie więcej ciągnąć do najciemniejszych kątów twojej biblioteki, bo na to też jestem za młoda - rzuciła bez chwili zastanowienia, nie ukrywając oczywistego rozbawienia.
A, właśnie, książki. Przechyliła się i złapała torbę, którą otworzyła, i wysypała mu wszystkie sześć woluminów na kolana.
- Odniesiesz je za mnie, prawda? - Spytała słodko, przy okazji uśmiechając się do niego czarująco.

Tak, może i tak, ale z drugiej strony ta jego wiedza o własnej perfekcji sprawiała, że przestał się dołować, gdy odkrył, że nie ma szans na dostanie oceny wyższej niż naciągane Z. Stwierdził też, że nie ma się co przejmować po niezdaniu sumów! Nie obchodził go również fakt, że nie ma przed sobą perspektyw i do późnej starości będzie siedział za biurkiem w hogwarckiej bibliotece.
Bo mimo tych wszystkich jakże optymistycznych faktów, czuł się doskonale. Czuł i wiedział, że i tak jest na tyle fantastyczny, by się nie załamać psychicznie, ba, miał nawet siłę na podrywanie nieletnich uczennic. Tak więc aktualnie przekonanie o własnej świetności dawało mu same plusy!
Zachował powagę, słysząc jej uwagę o młodości.
- Wiesz, do niektórych rzeczy - stwierdził wzniośle - dorasta się wcześniej niż do innych. To znaczy od moich papierosów won, gówniaro, ale do ciemnych kątów w bibliotece zapraszam serdecznie!
Auć. Właśnie zmiażdżyła mu kolana ciężkimi tomiskami. Odłożył je na bok, odciążając tym samym swoje nogi (ale ulga) i również obdarzył ją uroczym uśmiechem.
- Prawda.

Pierwsze wypowiedziane przez niego zdanie przywiodło jej machinalnie na myśl wizerunek marudzącego ojca, dającego jakiś wykład moralności, czy coś w tym rodzaju. Skwitowała to więc niemal niedostrzegalnym skrzywieniem ust, które jednak minęło równie szybko, jak się pojawiło, gdy usłyszała dalszą część jego wypowiedzi. W sumie nie spodziewała się po nim niczego innego, nawet zdążyła się przyzwyczaić do tych jego niecodziennych poglądów, które momentami wydawały się jej nawet zabawne.
- Jeszcze raz nazwij mnie gówniarą, a sprawię, że będziesz żył w celibacie - zachichotała mimowolnie.
Ach, pan bibliotekarz wcale nie obchodził się z książkami właściwie. Niby czemu Antoinette "położyła"te tomy na jego kolanach? Żeby nie zmokły od wilgoci trawy. A ten, wielce obeznany w temacie, zwyczajnie odłożył je na bok. Jednak Krukonka darowała sobie zabarwione nutą złośliwości uwagi pod jego adresem, bo w innym wypadku jeszcze spadłaby mu ta cudowna samoocena.
- Jesteś kochany - odpowiedziała w końcu i żeby to zaakcentować po prostu pogłaskała go po głowie, niczym małego, wybitnie grzecznego bachora.
Następnie pochyliła się i oparła o jego ramię, wpatrując się błękitnymi oczami w dal, tak bez konkretnego powodu. I nawet niezbyt obchodziło ją to, że ktoś mógłby ich teraz zobaczyć. Przecież to jeszcze nie było nic złego. Jeszcze, mhm.

Ależ to świetnie, bo on miał właśnie taki zamiar - uderzyć w moralizujący ton starego nudziarza, z tych co to mówią przy każdej okazji "Za moich czasów..." czy też "Ta dzisiejsza młodzież...", poczuł zatem ukłucie satysfakcji, gdy dostrzegł minę dziewczyny.
Zaśmiał się, słysząc jej groźbę. Rzeczywiście, poważna sprawa!
- Pamiętaj tylko, że to zadziała w obie strony, księżniczko - mruknął. Co do książek, miał mniej więcej w nosie to, jak potoczy się ich los, dużo ważniejsze były dla niego jego kolana i fakt, że nie obciążały ich beznadziejnie ciężkie tomy. Niech sobie mokną, najwyżej osuszy je później jakimś zaklęciem... albo po prostu odłoży na półkę. Kto będzie zwracał uwagę na takie bzdury?
W międzyczasie wyrzucił niedopałek na trawę i przydeptał, pamiętając o tym, by nie doprowadzić do pożaru. Co za rozsądny człowiek! Następnie objął Antosię, również nie przejmując się tym, że ktoś zobaczy. Przecież było ciemno, a poza tym... nikogo tu nie było.
- Wiem - odparł skromnie, po czym pocałował ją w czubek głowy i dodał wspaniałomyślnie - Ty też. Czasami.

Jeżeli to był faktycznie jego zamiar, należą mu się brawa odnośnie perfekcji w jego realizacji. I z pewnością dostałby od Antoinette owacje na stojąco, ale jakoś wybitnie nie chciało się jej podnosić z tej w zasadzie niezbyt przyjemnej, bo wilgotnej trawy.
- Jesteś pewien, że w obie? - Rzuciła mu krótkie, acz bardzo znaczące spojrzenie.
W zasadzie nie miała na myśli niczego prawdziwie konkretnego, a chciała go tylko trochę zdenerwować, jak to już miała w zwyczaju. Trochę irytacji czy drobna scena zazdrości jeszcze nikomu nie zaszkodziła, ba, nawet podziałała na plus w danej sytuacji. Ale rozwój wydarzeń, przez zadane przez nią chwilę temu pytanie będzie zależny tylko i wyłącznie od usposobienia Charlesa, którego nawiasem jeszcze do końca nie rozgryzła. Ale cały czas się go uczyła, a to ważne.
Zamruczała cicho, kiedy ją pocałował, ale cała ta sielanka nie trwała zbyt długo, bo zaraz Antoinette powróciła do poprzedniej pozycji, czyli normalnego siedzenia obok niego. Inaczej tego chyba nazwać się nie da.
- Nie wiedziałam, że jesteś aż takim romantykiem - stwierdziła, przerywając w końcu długą chwilę milczenia. - Wieczór we dwoje, na powietrzu, w świetle gwiazd... Papierosy można podciągnąć pod świece... - Wzruszyła ramionami i podciągnęła kolana bliżej brody.

Nie ma sprawy, on nie potrzebował jej owacji w postaci braw, jest bowiem mnóstwo innych sposobów na wyrażenie swej aprobaty czy też podziwu - może nie będziemy ich tu teraz wymieniać, będzie jeszcze wiele innych okazji!
Aha. Nie mógł powstrzymać uśmiechu po usłyszeniu jej słów; no ładnie, znowu mu coś sugerowała. Zaraz się pogniewamy, koleżanko! Ha-ha. Tak naprawdę wcale nie zamierzał się irytować czy w żaden sposób okazywać negatywnych emocji, gdyż naprawdę nie był zazdrosny o Antoinette. Nawet gdyby teraz okazało się, że ma chłopaka czy nawet dwóch, nie przejąłby się aż tak bardzo. To znaczy, nie miałaby co liczyć na scenę zazdrości czy coś w tym stylu, co najwyżej spytałby, czy w związku z tym ma zamiar skończyć ich jakże ciekawą relację. Jeśli nie, to szkoda, ale jakoś przetrwam; jeśli tak, to wspaniale, więc może zajrzymy do biblioteki?
- Cóż, pewności nigdy nie będę miał - rzucił inteligentnie, prawie że filozoficznie - Wierzę jednak, że jesteś grzeczną dziewczynką i nie miałabyś do kogo iść!
Och, jak optymistycznie. Tymczasem burknął coś z niezadowoleniem, kiedy dziewczyna się odsunęła i odparł cicho:
- A widzisz, wielu rzeczy jeszcze o mnie nie wiesz.
I się nie dowiesz.

Cóż, Antośka na pewno wielu rzeczy o nim się nie dowie, to na pewno, ale prędzej czy później jego uczucia względem niej czy kogokolwiek innego wyjdą na jaw, a wtedy to dopiero zacznie się porządna zabawa. I nie będzie zmiłuj. Choć, oczywiście, możliwe, że taki scenariusz nigdy nie zostanie wcielony w życie, a wówczas sielanka taka jak obecnie trwać będzie na wieki wieków, amen. Czas pokaże, jak to wszystko się rozwinie.
Siedzenie na mokrej trawie zaczynało ją trochę irytować, przez co doszła do wniosku, że niedługo trzeba będzie wrócić do szkoły. Ale jak na razie była jeszcze grzeczna, więc nie wstawała i nie szykowała się do opuszczenia pana bibliotekarza, bo ten jeszcze zrobiłby sobie krzywdę z tej rozpaczy spowodowanej rozłąką z jego niewątpliwie ulubioną uczennicą, jak to sam zresztą akcentował.
- Chcesz odrobić za mnie pracę domową z historii magii? - spytała nagle, wpadając na jeden z jej nader genialnych pomysłów.
Szybko jednak uświadomiła sobie z kim rozmawia. Może gdyby pracował w jakimś Ministerstwie Magii, to mogłaby go o to poprosić będąc jednocześnie spokojną o otrzymanie za wypracowanie pochwały, jednak Charles... Cóż, był dość wątpliwym źródłem wiedzy, więc może lepiej przemęczyć się ten jeden raz samej.
- Albo nie. Jeszcze moje oceny na tym ucierpią i nie zdam. - pokręciła głową, nie ukrywając względnie dobrego humoru.

No tak, tego się właśnie obawiał - wszak gdyby doszło do zdemaskowania jego prawdziwych uczuć, celów i planów, zapewne nie wyszedłby z tego cało. Na razie jednak nie robił nic w tym kierunku i biernie czekał na rozwój wydarzeń, gotów rzucić Antoinette gdy tylko pojawi się coś między nim a Am! Jednak na razie między nimi nie było nic, więc korzystał sobie z okazji pobycia z panną Risse. Poza tym... naprawdę ją LUBIŁ!
A sio, niech nawet nie próbuje wstawać, bo sam ją zmusi, żeby usiadła. Mwahaha.
Słysząc to, co powiedziała, autentycznie się oburzył.
- Jak śmiesz wątpić w me zdolności! To karygodne! Słuchaj - zwrócił się do niej po chwili - To, że nie byłem orłem z Historii Magii, to nie zasługa braku inteligencji czy wrodzonego talentu, ale... raczej fakt, iż miałem wiele kreatywniejszych zajęć od siedzenia na tej lekcji. O. Co masz na to zadanie?
Oczywiście, że jest gotów je odrobić. Musi jej udowodnić, że czas zacząć wierzyć w ogrom jego wiedzy!