Lynn po drodze 'zgarnęła' Beth i razem udały się na pobliską polanę. Lynn poprawiła swoje białe puchowe rękawiczki i stanęła kilka metrów przed dziewczyną. Tak jak ona schyliła się i wzięła śnieg w dłonie robiąc z niego kulkę. Namierzyła, rzuciła i bummm! Elizabeth dostała prosto w czoło, Lynn roześmiała się wesoło i podskoczyła lekko w górę.
- Jasne, tylko bez oszukiwania.
Wystawiła jej jęzor i znów sie schyliła biorąc śnieg i formułując z niego kulkę.

-W porządku gotowa? to zaczynamy
kiedy rzuciłam Lyn również to zrobiła, obie oberwaliśmy biegałyśmy po całej polanie rzucając się śnieżkami oczywiście nie każda trafiała ale to że nie było żadnych osłon wcale nie pomagało, ale dzięki temu gra nie działa się tylko w dwóch miejscach tylko na całej polanie mogłyśmy na to sobie pozwolić ponieważ nie było tu nikogo innego.
Mimo iż na dworze było chłodno nie czułam go w ogóle ponieważ ciągle biegałam z jednego miejsca w drugie, a po jakimś czasie obie możemy się pochwalić kilkoma naprawdę dobrymi trafieniami w przeciwniczkę. Czas mi leciał naprawdę dobrze na tej prostej ale jak i zabawnej grze.
-Poddaj się Lyn nie masz szans odparłam z delikatnym śmiechem

Lynn biegała niczym wariatka po całej polanie, która była do kostek zasypana śniegiem. Śmiała się za każdym razem kiedy obie dziewczyny rzucały białymi śnieżkami. Włosy Corneli były mokre i spływała po nich woda z roztopionego śniegu. Stała z kulkami w dłoniach patrząc na dziewczynę.
- Chyba śnisz !
Krzyknęła i rzuciła dwiema kulkami jedną z nich trafiła dziewczynę w brzuch.

-Do igrałaś się poczuj smak moich śnieżnych kul powiedziała Elizabeth śmiejąc się perliście. Z każdą minutą bitwa przybierała na intensywności śnieg był brany już praktycznie z każdego miejsca na polanie, a bitwa stawała się bardziej zacięta. W pewnej chwili kiedy Eli rzuciła śnieżkę potknęła się i upadła ale dzięki temu że rzucona przez nią kula rozbiła kulkę śniegu którą trzymała Lyn miała chwile by wstać jak wstawała nabrała śniegu na amunicje przez co chwile biegała na czworaka by po chwili biegać i skakać w różne strony by nie dać się trafić i strzepać śnieg który na sobie miała po ty upadku, lecz po chwili bitwa rozkręciła się na nowa. Nad ich głowami przelatywała grupa ptaków która porozumiewała się ze sobą choć brzmiało to tak jak by się kłóciły która z zawodniczek wygra bitwę.
-Daj spokój Lyn, poddaj się zanim będziesz wyglądała jak mokła kura powiedziawszy to Eli rzuciła kulkę która trafiła Lyn w lewy bark.

No Lynn tak jak mówiła twoja przyjaciółka, poddaj się bo jeszcze kilkanaście minut a twoje galoty zmokną tak szybko jak twoje włosy! Bitwa na śnieżki była walką kurde jaką walką to była już wojna! Wracając do głównego tematu walka była zacięta i równa. Lynn schyliła się i robiąc krzywe śnieżki rzucała cały czas w dziewczynę. Po chwili padła niczym długa na śnieg i zaczęła robić aniołka.
- Poddaje się !
Pisnęła rozbawiona.

-Jej wygrałam powiedziała Elizabeth kładąc się koło Lyn i razem z nią robić aniołka. Choć Eli wygrała wcale nie wyglądała lepiej od swojej przeciwniczki, choć z pewnością musiała przyznać że już od dawna tak się nie bawiła.
-Jedno jest pewne to nie było łatwe zwycięstwo i z pewnością wiele mnie ono kosztowało wysapała Eli poć po chwili uspokoiła swój oddech, wygląda na to że poranne ćwiczenia dają jakieś efekty.
Po kilka chwilach na polanie była już grupa aniołków więc Eli spytała się swej koleżanki
-Może ulepimy bałwana? czy chcesz wracać i się wysuszyć? spytała się Lyn jednocześnie dając wybór co dalej

Siedziała swoim mokrym tyłkiem na śniegu, rozejrzała się z szerokim uśmiechem po polanie, która teraz była cała w aniołkach jej jak i jej przyjaciółki. Słysząc jej wywód zaśmiała się, a niech się młodsza cieszy.
- Masz rację wygrałaś.
Spojrzała na nią i uśmiechnęła się rozbawiona, zagryzła dolną wargę i wstała ze śniegu otrzepując swoje mokre spodnie.
- Lepimy!
Krzyknęła i zrobiła malutką kuleczkę, turlała ją po ziemi. Z każdą chwilą kulka robiła sie coraz większa.

Widząc że Lyn zaczęła robić pierwszą kule śniegu Eli na nic więcej nie czekała, obie zabierały śnieg na kulki do bałwana. Z każdą chwilą kulki rosły i rosły i dziewczyny trochę przesadziły z wielkością kulek. Kulek? nie bardziej tu pasuje kul przy pomocy czarów położyły jedną kule na drugą po czym zaczęły robić ostatnią tym razem pilnując by nie wyszedł jakiś gigant ale też by ta głowa bałwana nie była za mała na jego ciało. Po skończeniu ustawiły magicznie ostatnią kule na pozostałych, tak na oko miał jakieś 2 metry a do zakończenia ich dzieła zostało tylko do zrobienia twarz ręce i co tam jeszcze będą chciały jeszcze dodać
-Trochę przesadziłyśmy z wzrostem tego bałwana stwierdziła Eli

Zaśmiała się cicho widząc wysokiego bałwana. Wzruszyła lekko ramionami, obeszła naokoło nich nowego 'kolegę' i przyglądała mu się uważnie.
- Cóż mamy w końcu swojego własnego ochroniarza.
Powiedziała rozbawiona i oparła się ramieniem o białego bałwana bez rak i twarzy.

-Owszem hahaha
powiedziałam po czym machałam kilka razy rużczką i nasz bałwani dwumetrowy ochroniarz miał ręce z patyków, oraz oczy nos i jakieś guziki z węgla no i jakiś garnek na głowie. Kiedy bałwan był gotowy schowałam rużczke odetchnęłam świeżym powietrzem po czym zapylałam się Lyn
-To co robimy coś jeszcze? czy po prostu się rozchodzimy wsiąść kąpiel po tym szalonym dniu?

Uśmiechnęła się lekko obserwując dzieło jakie zrobiła z dziewczyną. Poklepała bo brzuchu ich ochroniarza i puściła do niego oczko. Kosmyk mokrych włosów poprawiła za ucho i spojrzała na dziewczynę.
- Ja już pójdę się wysuszyć.
Powiedziała i podeszła do dziewczyny, złapała młodą Beth pod ramię i ruszyły w stronę wejścia do szkoły.


[z/t] Tym samym jak na razie chciałam zakończyć naszą rozmowę.

Dziewczyny razem poszły w kierunku szkoły a po wejściu się rozdzieliły, lecz przed rozdzieleniem się pożegnały i obiecały że jeszcze kiedyś to powtórzą. gdy Elizabeth była już na schodach powiedziała
-Przydałaby się kąpiel
z/t oczywiście jeszcze to kiedyś powtórzymy

Zdziwiło mnie, że tak długo spałam. Ledwo co zdążyłam zjeść śniadanie, a już zaczęłam pędzić w kierunku błoni. Zaczęłam się zastanawiać jaka jest ta moja kuzynka. Dość długo czekałam, jak na mnie to powinna już dawno się tutaj zjawić, a jej co nie było to nie było. Od czasu do czasu zerkałam na niebo mając nadzieję, że ujrzę tą nakrapianą, brązową sówkę z informacją, że dziewczyna nie przybędzie. Lepsze dostanie takiej wiadomości niż sterczenie nadaremno. Wciąż stałam, pora roku nie pozwalała na to, abym usiadła na ziemi. Było mi zimno mimo tego, że moja zimowa kurtka była dopięta aż pod samą szyję.
- No i gdzie ty jesteś? - mruknęłam do nieobecnej dziewczyny.
Zaczęłam żałować, że tutaj przybyłam. Miałam już nawet ochotę się stąd zmyć.

Nim się spostrzegłam, wybiła umówiona godzina. Miałam ochotę ukarać się za tą głupotę. Jednak zasiedziałam się w bibliotece, szukając informacji o animagach.
Niemalże przyleciałam na umówione miejsce. Wiedziałam, że mi się dostanie, zwłaszcza, że byłam młodsza.
Ujrzałam wysoką blondynę.
- Cześć! - zawołałam i uśmiechnęłam się do niej. - Przepraszam za spóźnienie, byłam w bibliotece.

Usłyszałam za sobą dziewczęcy głos. W głębi duszy cieszyłam się z tego, że w końcu się pojawiła. Ileż można było czekać. Odwróciłam się w jej kierunku. Ujrzałam niewysoką, czarnowłosą dziewczynę. Szło zauważyć, że jest ode mnie młodsza. Było widać, że jestem zła przez to, że kazała mi tak długo czekać.
- Jeszcze nikt nie kazał mi tak długo czekać - rzuciłam na przywitanie. - Trzeba było powiedzieć, że chcesz się spotkać w bibliotece, a nie kazać mi tutaj tak marznąć.
Byłam wściekła, po prostu wściekła. Nie wiedziałam za kogo się uważała, nienawidziłam czekać i nie cierpiałam kiedy inni czekali na mnie. W końcu nijako się uspokoiłam.
- Skąd wiesz, że jestem w Hogwarcie? - spytałam. - Dopiero co przeniosłam się do tej szkoły.

Spuściłam wzrok.
- Naprawdę mi przykro - powiedziałam cicho. - Nie sądziłam, że będę tam tak długo.
Spojrzałam na nią, gdy usłyszałam pytanie.
- Od mojej siostry - odpowiedziałam jej. Do teraz nie mogę uwierzyć, że ona do mnie napisała. Ale widząc postawę Cariny już wiedziałam, czemu mnie powiadomiła.

- Na zajęcia też się spóźniasz? - spytałam.
Nie miałam zamiaru traktować jej lepiej tylko dlatego, że była moją kuzynką. Jej mugolskie imię po prostu mnie od niej odrzucało.
- Od twojej siostry?
Cóż, byłam tym faktem zaskoczona. Chciałam się nawet spytać skąd jej siostra o mnie wiedziała, jednakże czułam, że dziewczyna nie znałaby odpowiedzi na moje pytanie. Zerknęłam na nią. Moje szare oczy skupiały się na oczach dziewczyny.
- Czemu chciałaś się ze mną spotkać?
Na moje musiała mieć jakiś powód, aby ze mną pogadać. Jednak było po mnie widać, że ja nie byłam zbyt chętna do rozmowy. A może to w końcu minie? Przecież w głębi duszy zależy mi na tym, aby mieć przyjaciół chociaż ten ból...

- Eee... No więc... Czasem się zdarzy - wymamrotałam. No cóż, naprawdę mi się to zdarzało, chociaż starałam się to ograniczać.
Pokiwałam głową. Co tu mówić, ona była we wszystkim najlepsza. I to mnie irytowało. Wredna krowa z niej i tyle.
- Chciałam cię poznać - powiedziałam cicho. Starsza dziewczyna po prostu przytłaczała taką czwartoroczną, jak ja. - Rzadko mogę spotkać kogoś z rodziny, zwłaszcza z czystą krwią.
No co? Taka prawda. W sumie, była kolejną osobą z rodziny, oprócz taty i Will, którą poznałam i nie miała mugolskich krewnych.

Nie wierzyłam własnym uszom. Mi ani razu nie zdarzyło się spóźnić na lekcje. Teraz trwał bal zimowy, dlatego mogłam sobie pozwolić aby wybić na chwilkę. Mimo tego, że spałam bardzo długo po tych wszystkich kieliszkach whisky to i tak nie spóźniłam się na żadne zajęcia.
- Poznać? No to już poznałaś. Wystarczy?
Na słowo o czystej krwi nieco się zaniepokoiłam. Nie miałam pojęcia jaką krew ma ta dziewczyna. Spojrzałam niepewnie.
- A jaką ty masz krew?
Zadałam pytanie od którego zależała nasza dalsza rozmowa.

Kurczę, jakbym miała przed sobą jakąś wersję mojej siostry. Zachowanie niemalże identyczne. Tamte dwie mogłyby zostać najlepszymi przyjaciółkami, ale ja... Ja po prostu jestem miła.
Westchnęłam cicho. A więc w końcu spytała. I tak nie miałam powodu do kłamania.
- Czysta - odpowiedziałam spokojnym tonem. - W stu procentach.
Tia, dowiedziałam się o tym, po tamtym nieprzyjemnym wydarzeniu. Jednak też słyszałam, że takich dzieciaków jest niewiele i najczęściej są Ślizgonami.

Czułam się nieco lepiej kiedy usłyszałam, że dziewczyna jest czysta i to w stu procentach. To słowo podziałało na mnie jak zaklęcie. Przestało mnie od niej odrzucać, no w każdym razie nie tak bardzo jak na samym początku.
- Zostałaś pokrzywdzona, co? Ja nie wiem co bym zrobiła gdyby moi rodzice nazwali mnie mugolskim imieniem. Naprawdę ci współczuję - powiedziałam szczerze kładąc swoją dłoń na ramieniu dziewczyny.
Dość szybko zabrałam swoją rękę. Moje oczy wciąż wpatrzone były w gryfonkę.
- Nienawidzę mugoli, a w szczególności czarodziei, którzy nie mają czystej krwi - przyznałam. - A ty? Też ich nie lubisz, co?

- Myślę, że to desperacja ojca, przez śmierć mojej matki - powiedziałam cicho. W sumie nie sądziłam, że mam mugolskie imię. Od niej się dowiedziałam.
Ale i tak prawie że wszyscy mówią na mnie "Julen".
Zawahałam się nad kolejnym pytaniem.
- W sumie... Nie łatwo mi odpowiedzieć - stwierdziłam. - Nie żywię do takich ludzi ani pozytywnych, ani negatywnych uczuć.
A co? I tak większość nie znałam. A to, że byłam w Gryffindorze sprawiało również, że się nad nikim nie znęcałam. I tak bym nie umiała. Dlatego nie trafiłam do Ślizgonów, tylko do Gryfonów.

- Przez tą "desperację" jesteś teraz pokrzywdzona.
Wysłuchałam jej słów, które z resztą mi nie za bardzo odpowiadały.
- Neutralna? Nie cierpię ludzi, którzy stoją po środku - przyznałam. - Dla mnie środek nie istnieje, bo albo jesteś po mojej stronie, albo jesteś moim wrogiem.
Taka była prawda. Albo w jedną, albo w drugą stronę. Nie było po środku. Czułam, że będę musiała być jednak milsza dla tej dziewczyny, sama nie wiedziałam jednak czemu.
- Jak ci idzie w szkole? - wymusiłam się na pytanie, które w cale nie było powiązane z czystością krwi czy z mugolami.

Ta cała angielska pogoda wychodziła już Włochowi uszami. Jak nie śnieg po same jaaaaaa (...k się cieszę) to takie niewiadomoco. Niby śniegu nie ma, a piździ. Bardzo jest to frustrujące. A może nie koniecznie. Po prostu pogoda zawsze jest dobrym zamiennikiem, gdy chcesz przelać swoją złość na coś i nie wiesz na co.
Fabiano zaprzestając nerwowemu krążeniu po dormitorium, czym powodował pełne irytacji syknięcia i nieprzychylne spojrzenia, wziął w przelocie cieplejszą szatę i wybiegł na zewnątrz. Od samego rana był niesamowicie negatywnie nakręcony, zirytowany wszystkim, co go otacza. Nie był też do końca pewny, czym jego nastrój był spowodowany. Ciśnienie, zmiana aury, zbliżające się zaliczenia, te wszystkie zawirowania, o których nawet nie chce myśleć?
Nim spostrzegł dotarł na polanę sporo oddaloną od Zamku. Rozejrzał się. W około tylko kilka drzew, wiatr hula, uderzając w nieodsłonięte części ciała. W cholerę nieprzyjemnie. Po co w ogóle wylazł z ciepłego dormitorium? A tak, tam się dusił nieprzyjazną atmosferą. W takim razie teraz oddychaj swobodnie, matołku!
Rozejrzał się jeszcze raz. I co on teraz ma niby robić? Zawrócić tak trochę głupio. Stać jak cielę na tym pieprzonym wietrze też źle. Usiadł więc na głazie przy najbliższym drzewie i odetchnął głęboko. Przynajmniej nikogo tu nie spotka. Tak, żadnego myślenia, zamartwiania się, myślenia wciąż o tym samym. Błoga pustka i cisza.
I ten cholerny wiatr.

Cóż, nie tylko Fabiano był zdenerwowany. Ioannisowi również życie nie szczędziło emocji ostatnimi czasy. Zresztą, chyba już cała szkoła wiedziała, że Gavrilidis jest niespełna rozumu, bo terroryzuje innych na lekcjach swoimi frustracjami związanymi ze sferą uczuciową. Ale hej, osoba, na której mu zależało (i de facto zależy nadal) zdradziła go z jakimś... jakimś... och, nawet nie potrafił o nim myśleć w żaden kulturalny sposób. Na usta cisnęły mu się same przekleństwa w rodowitym języku.
Jednak chciał od tego uciec, choć na chwilę. Chciał poodychać świeżym, choć zimnym, brytyjskim powietrzem. Oczyścić umysł i odzyskać równowagę wewnętrzną. Brzmi idiotycznie, ale naprawdę wykańczała go ta cała paleta emocji, która była mu dostarczana często i w nadmiernej ilości. Chciał też pobyć sam i w końcu o niczym nie myśleć. Ubrał się więc ciepło, a potem nogi same ponosły go na błonia. Wiatr skutecznie zagłuszał uporczywe refleksje, które cisnęły się na pierwszy plan. Śnieg dawał nieprzyjemne uczucie chłodu, skutecznie jednak odwracając uwagę od spraw przyziemnych.
Dotarł na polanę i już, już miał się cieszyć swoim upragnionym spokojem, kiedy... na jego drodze do szczęścia stanęła jednostka wybitnie niepożądana w żadnym aspekcie życiowym. Wręcz poziom adrenaliny w żyłach Ioanniego definitywnie się podniosła. Automatycznie zacisnął dłonie w pięści, ledwo powstrzymując się przed atakiem.
- Hoho, czyżby nie było już zajętych dziewczyn do pieprzenia? - spytał natomiast z rozgoryczeniem, odnośnie faktu, iż Martello stoi tu sam. Nie kontrolował tego, pytanie samo cisnęło mu się na usta, on tylko je otworzył, a reszta potoczyła się sama. Ups?

Uciec, zapomnieć, a przyjemniej wyciszyć się na moment. Co musiało się stać, żeby normalny, ułożony człowiek po przyjechaniu do normalnej magicznej szkoły, spędzeniu w niej półtora roku, był na granicy obłędu? Co ci cholerni Anglicy mieli w sobie? Tę swoją kluskowatą melancholijność, czy po prostu chęć wywracania ludziom życia do góry nogami?
Im więcej starał się nie myśleć o tym natłoku zdarzeń, myśli, wspomnień, uczuć, wyrzutów sumienia, tym bardziej do tego powracał. Plątanina tego wszystkiego nieznośnie przygniatała nie pozwalając normalnie funkcjonować.
Ciota.
Pomyślał tak o sobie tuż przed tym, jak usłyszał ten szyderczy głosik za plecami. Jednak cześć jego osobowości, ta odpowiedzialna za jego pochodzenie, utożsamiająca się z nim, zareagowała błyskawicznie buntem. Ktoś tu w końcu jest mężczyzną, nie? (to było pytanie retoryczne, uprasza się autorkę Greka o brak ironicznej odpowiedzi)
- A co, szukasz jakiejś? - odpowiedział wstając, automatycznie napinając całą sylwetkę. Ten mały Grek już od pewnego czasu działał mu na nerwy. To, że na początku mu w pewien sposób zaufał, oddając mu Mię pod skrzydła, bardziej jeszcze wyczuliło Martella na zachowanie Janka. Gdyby było wszystko okej, Mia chyba by nie pociągnęła go wtedy na tą wieżę, nie? Co prawda Mia mu się nie zwierzała, ale nie jest ślepy. Wszystkiego nie można ukryć, a w Krukonce dało się czytać jak z książki. Była niewątpliwie ... smutna? Zła? Rozgoryczona? I to niby był taki dobry pomysł: 'Będziemy przyjaciółmi, a Gavrilidis będzie cię pieprzył.' ?! Choć Włoch fizycznie nie był w stanie wiedzieć co się dzieje pomiędzy tym osobnikiem a Mią, wyczuwał niewątpliwą winę Krukona.
Postanowił ciągnąć tą wymianę uwag, choć nie skojarzył na początku wpisu obserwatora z zachowaniem Ionanisa.
- O co ci chodzi, Gavrilidis? - rzucił z lekką pogardą. Co prawda, Fabiano domyślał się, że Grek może mieć wąty o domysły jakiejś reportażyny. Najśmieszniejsze było to, że do niczego poważnego nie doszło a urojenia tego chłopaczyny pokazują, jak bardzo ufa Mijce.