First topic message reminder :

Ciemna i brudna sala do run świeciła pustkami. Na oknie stał jeden zwykły kwiat, którego można często spotkać w domach mugoli. Światła w sali prawie nie było i sprawiała ona wrażenie bardzo ponurej i zimnej. Gdyby nie ławki, można by było pomyśleć, że robi ona za kostnicę.

Opis zadań z OWuTeMów:

Lena weszla dziś do klasy trochę wcześniej niż zazwyczaj. Chciała dowiedzieć się czy wszyscy uczniowie odrobili zadaną prace i czy wszystkie trafią dziś do jej rąk. Weszła spokojnie, nie śpieszyła się. No, bo niby po co? Usiadął jak zawsze przy swoim biurku. Może i było stare, ale prawdopodobnie miało jakąś ciekawą historię na swoim koncie.
Kobieta zbarbiła się lekko, a jej długie wlosy opadły na twarz.
Chwila skupienia i jedna myśl: co dzisiaj zaproponuje uczniom na zajęciach?

Strata profesora Fairwyna ujmowała przystojności i seksapilu kadrze nauczycielskiej Hogwartu, w oczach Fayette, ale co do przedmiotu nie miała większych odczuć. Szczerze powiedziawszy mocno go zaniedbywała, więc nie dziwne, że kartkówka mogła nie koniecznie pójść jej dobrze. Jej Krucza dusza jednak nie chciała przyjąć tego do wiadomości, przez co postarała się napisać cokolwiek z czym jej komórki kojarzyły dane pojęcia.
Postanowiła napisać, że runy to starożytny alfabet służący do komunikacji niegdyś, ale przez plastyczność tworzenia każdej runy w swój własny sposób, może służyć też komunikacji magicznej. Medytacji itp. Nad kolejnymi pytaniami musiała się zastanowić o wiele dłużej i rozglądnąć po sali w poszukiwaniu inspiracji. Coś jej stukało w głowie odnośnie runy o nazwie Isa, która kojarzy się z lodem, więc to napisała. A jak lód to na pewno zatrzymanie, jakieś ostrzeżenie o ostrożności i uważności. Nic więcej nie mogła z siebie wyskrobać tego dnia bez pomocy podręczników.


Kość: 2 + 5 = 7
Dodatkowo: -1 oczko - 0 pkt z Run
Łącznie: 6

  Starożytne runy pozostawały mu tak samo obojętne, niezależnie od prowadzącego, choć widok Forestera zamiast Fairwyna za nauczycielskim biurkiem zapowiadał, że zajęcia będą mieć o niebo przyjemniejszą atmosferę, bez widma ewentualnego wylotu z klasy. Czy dzięki temu nauka starożytnych szlaczków zyska choć trochę w jego oczach? Wątpił w to szczerze, ale mimo tego i tak zdecydował się pojawić na lekcji; koniec roku tuż-tuż i wypadałoby nieco bardziej przyłożyć się do nauki, żeby starzy nie mieli powodu się go czepiać.
  W klasie nie pojawił się jako jeden z pierwszych, nie zależało mu aż tak mocno, ale też nie przyszedł na ostatni gwizdek. Przed wejściem do pomieszczenia wydawało mu się, że dojrzał jeszcze jedną z pisanek mogącą zwieńczyć jego z trudem zebraną kolekcję, ale po bliższej inspekcji okazało się, że to jedynie blask pochodni odbił się od jakiegoś metalowego elementu, robiąc mu niepotrzebną nadzieję. Prychnął jedynie na swojego pecha, przekraczając próg sali. Zlustrował krótko obecnych, posyłając po tradycyjnym salucie w stronę swoich znajomków, by następnie opaść na wolne miejsce obok @Maximilian Felix Solberg.
  Nim jednak miał szansę zagaić jakąkolwiek rozmowę ze Ślizgonem, profesor oznajmił, że na dobry początek… napiszą wejściówkę. Hah, nauczyciel może i inny, ale metody rozpoczynania zajęć bardzo podobne do fairwynowskich. Z cichym pomrukiem wyłuskał pergamin z torby i spisał nań pytania z tablicy, by następnie się nad nimi pochylić. Nie były zbyt trudne, nawet z jego nikłą wiedzą na temat run i faktem, że ostatnio w ogóle nie zaglądał do podręcznika coś zdołał z siebie wykrzesać i nie pozostawić żadnego z pytań bez jakiejkolwiek odpowiedzi, aczkolwiek bez szału. Ot, po prostu minimum pozwalające mu nie zaliczyć kompletnej wtopy, bo mimo wszystko coś tam mu we łbie jeszcze zostało, nawet jeśli tej wiedzy specjalnie nie pielęgnował, gdyż była mu zwyczajnie zbędna do szczęścia.

Kość: 2, 2
Dodatkowo: +1 za punkty w kuferku
Łącznie: 5

Jajko wielkanocne: D → 40% (nieudane), próba XI

Kość: 3, 1
Dodatkowo: +1 za 4pkt w kuferku
Łącznie: 5


Zastanawiała się zbyt długo, czy iść na zajęcia z run. Kiedy uznała, że jednak chce, wszyscy już byli w sali. Odetchnęła nico, widząc Forestera, jednocześnie przypominając sobie, że miała iść do niego w sprawie przedstawienia i jej ewentualnej konieczności rezygnacji, bynajmniej nie przez Maxa. Tak się nad tym zamyśliła, że prawdopodobnie z tego powodu nogi skierowały ją do ławki, w której siedział Gryfon. Nie patrzyła jednak, obok kogo siada, wyjmując szybko kartki, pióro i zaczynając brać udział w kartkówce. Kolejny raz przeklinała w myślach na swój wzrok, gdyż patrząc na tablicę, nie było problemu, ale musiała mrużyć dość dziwnie oczy, aby widzieć, co pisze na kartce. Wystarczyłoby ubrać okulary, ale nie czuła się w nich dobrze.
Wymień jedno z zastosowań run... Wróżenie, przewidywanie przyszłości. Przynajmniej tyle pamiętała z zajęć w Riverside, choć podejrzewała, że to nie wszystko. Dalej, podaj nazwę dowolnego... Och, no tak, przecież można to było podzielić na trzy grupy, czy jakoś tak. Aettir Hagali. No i ostatnie pytanie, przedstawić znaczenie dowolnej runy. Aż się wyprostowała na moment, dając oczom chwilę odpocząć, po czym znów zaczęła je mrużyć, pisząc odpowiedź. Hagalaz. Oznacza wyzwanie, burzę, drastyczną zmianę. Zapowiada ona ważne, decydujące o dalszych losach sprawy. Symbolizuje początek czegoś nowego, który nie może obyć się bez gwałtownych zmian.
Wyprostowała się, odkładając pióro i odsuwając kartkę od siebie. Podparła brodę na dłoni, patrząc w stronę Forestera, po czym zerknęła w bok, aby dopiero teraz zobaczyć, obok kogo usiadła. Brwi powędrowały nieznacznie ku górze w zaskoczeniu, a sama przygryzła policzek od środka. Widziała, że także skończył.
- Jak ci poszło? - spytała, uznając, że o wiele dziwniej byłoby odwrócić głowę w drugą stronę i udawać, że coś o wiele bardziej interesującego jest po drugiej stronie sali.


@Maximilian Brewer

Kość: 3, 5
Dodatkowo: -1, 0 w kuferku
Łącznie: 7

Po przeminięciu zapowiedzianego czasu na pisanie dał uczniom znać, by odłożyli pióra, a następnie uniósł różdżkę i przywołał do siebie wszystkie kartkówkowe pergaminy. Nie miał zamiaru sprawdzać ich od razu, w końcu czekały ich ciekawsze aktywności niż oglądanie rozczytującego odręczne pismo staruszka.
- Nie marnujmy czasu! Znacie zasady gry 'Znajdź słowa'? - to zdecydowanie było pytanie retoryczne, ale i tak musiał przedstawić im to, co przygotował dla nich na zajęcia. Ponownie machnął różdżką, a do uczniów powędrowały na wymianę arkusze, na które wcześniej, za pomocą samopiszącego pióra, nałożył dziesięć rzędów pod dziesięć run i pokrótce wyjaśnił, czego oczekiwał.
- Jak zobaczę, że ktoś ściąga to na musicalach będzie przez cztery godziny grać tańczące drzewo! - ostrzegł z rozbawieniem, choć rzeczywiście chciał, by radzili sobie wyłącznie dzięki własnej wiedzy, doświadczeniu oraz bystrości. Po wyjaśnieniu zasad usiadł, aby zacząć sprawdzać prace, raz na jakiś czas pozerkując, czy ktoś nie zgłaszał się do niego z problemem, albo nie wisiał nad wykreślanką kolegi, bądź koleżanki z ławki.


1. Na arkuszach, w kwadracie 10x10 znajduje się 100 run futharku starszego.
2. Wśród nich znajduje się więcej niż 12 słów, których szukamy za pomocą rozczytywania zapisanych run po ich wartości fonetycznej.
3. Słowa występują wyłącznie w mianowniku i zawsze w liczbie pojedynczej.
4. Słowa zapisane są wyłącznie pionowo i poziomo, nigdy na ukos, czy wspak.
5. Część słów zawiera polskie znaki, jednak w runach nie są one brane pod uwagę, więc musicie się domyślić, gdzie brakuje ogonka, bądź kreski.
6. To nie jest wykreślanka, a zatem jeden znak może zostać użyty w dwóch różnych słowach (ale tylko w przypadku, gdzie jedno z nich jest pionowo, a drugie poziomo!*). Nie spisujcie ich od razu na straty.
7. Hasła dotyczą przede wszystkim przedmiotu lekcji i zagadnień z nim związanych, jednak znajdziecie tu też: 1 przedmiot legendarny, 1 nazwę/inkantację zaklęcia, 1 magiczne stworzenie oraz 1 słowo-jokera (jak je znajdziecie, to się zorientujecie!).
8. W swoich postach NIE wypisujecie znalezionych słów, a wyłącznie opisujecie działania swojej postaci oraz ilość znalezionych haseł. PS. Jeżeli znaleźliście więcej, niż 12, nie wspominajcie, ile dokładnie ich było. Po prostu załóżcie, że dużo i że świetnie Wam poszło. Odnalezione słowa wysyłacie na PW do @Morgan A. Davies.
9. Jeżeli ktoś nie ma ochoty na zabawę z wykreślanką, może po prostu rzucić trzema kostkami k6 i link do rzutu oraz ilość uzyskanych oczek umieścić w poście. Rozpatrzę indywidualnie, biorąc pod uwagę Wasze kuferki, ale na ocenę Wybitną się nie nastawiajcie.
10. Bawcie się dobrze, bądźcie dociekliwi i łapcie punkty dla domu za każde znalezione słowo (punktowanie słów oraz osiągniętych progów otrzymacie na koniec zajęć)!
11.** Ukryte słowa składają się z co najmniej 4 liter i nie są skrótami. Ale jak znajdziecie coś kreatywnego to mocno ukocham!

* i ** → dopisane o 11:20 po pierwszych PW.

Tutaj znajduje się Wasze → ZADANIE

Pomocniczo przygotowałem Wam słowniczek, z którego dowiecie się, jaką wartość fonetyczną mają zastosowane runy.

Do końca dzisiejszego dnia nadal można przychodzić na lekcję, jednak pamiętajcie, by w pierwszej kolejności napisać posta z kartkówką, biorąc przy tym pod uwagę opisane w pierwszym etapie zasady, bonusy oraz kary. Potem czekacie na czyjś post, by nie zamieszczać jednego pod drugim i wtedy możecie wrzucać własny z rozwiązywania wykreślanki.

Oceny i punkty z pierwszego etapu pojawią się po północy, a ja nadal serdecznie zapraszam spóźnialskich, jednak tylko do końca bieżącego dnia!

Termin na wrzucenie posta dotyczącego drugiego etapu: 11.05, godz. 21:00.

Wyniki 1-wszego etapu:

Victoria, jak to Victoria, stresowała się dokładnie wszystkim, w tym również oceną z tej kartkówki, którą właśnie napisała. Miała nadzieję, że wszystko będzie dobrze, ale oczywiście - mogła się mylić i za chwilę okaże się, że profesor nie jest zadowolony z tego, co zrobiła. Zagryzła lekko wargę i chyba nieco spanikowana spojrzała na Teddy'ego, z którym zdążyła się tylko pospiesznie przywitać. Dłonie jej lekko drżały, kiedy profesor zabierał ich prace i o mało nie zeszła na zawał, gdy okazało się, że teraz mają nowe zadanie. Podejrzewała, że Forester potrzebuje czasu, żeby sprawdzić to, co napisali, więc dzielnie wzięła się do pracy.
Pierwsze trzy słowa znalazła właściwie z miejsca, to nie był dla niej najmniejszy problem, rzucały się jej w oczy. Później już zaczęła metodycznie sprawdzać każdy rząd, każdą literę i układała słowa w głowie, odkrywając takie, o jakich profesor pewnie nawet nie pomyślał, kiedy szykował dla nich to zadanie. Działała w sposób metodyczny, cierpliwie szukając wyrazów i notując je sobie na boku, literowała nawet pod nosem, generalnie zachowywała się tak, jakby czekało ją najważniejsze zadanie na świecie i chyba dokładnie tak było. Liczyła nawet coś na palcach, chociaż trudno powiedzieć co dokładnie, być może liczbę słów? Na pewno przebiła dwanaście, była tego pewna i trafiła na kilka perełek, które uznała za ciekawostki zostawione tutaj specjalnie dla nich. Podobała jej się ta praca, bo była niesamowicie metodyczna i jednocześnie logiczna, po prostu do niej trafiała i czuła się wręcz doskonale, kiedy mogła się nią zajmować. Gdyby tylko było to możliwe, mogłaby grać w takie szukanie słów częściej, tym bardziej że jej skromnym zdaniem zdecydowanie przebiła dwanaście słów w tych poszukiwaniach.

Kartkówka nie była taka zła, w sumie runy nie były takie złe, ale wszystko przez to, że kojarzył je właśnie z wróżbiarstwem, a to wszystko razem dawało kurewsko dobre wyniki. Napisał zatem co wiedział, być może nie starając się jakoś przesadnie, ale też nie był szczególnie mocno naszykowany na te zajęcia, a może rozproszyła go Lou, której pojawienie się u jego boku było co najmniej kosmicznym wydarzeniem. Trudno, kurwa, powiedzieć, ale nawet nie chciało mu się w to jakoś zagłębiać. Poruszył lekko ramieniem.
- Wybitne to na pewno nie było, ale raczej też nie jakoś szczególnie złe - stwierdził po prostu, nie koloryzując niczego, ani nie kręcąc. Zaraz zresztą skupił się na tym, co profesor ma do powiedzenia i o dziwo uśmiechnął się z zadowoleniem. Kiedy przed jego nosem wylądowała zaś kartka, sięgnął po ołówek, który przekręcił w palcach i Lou tyle go widziała.
Nie pracował metodycznie, skakał między rzędami, czytał litery po kolei, tworząc z nich jakieś surrealistyczne kawałki, które nawet mu się podobały, ale nie poświęcał im zbyt wiele uwagi. Wykreślał, zapisywał, śmiał się pod nosem, a potem nagle gwałtownie na coś trafiał. Pierwszy pięć słów było strzałami w ciemno, ale chyba pasowały, przynajmniej tak czuł, a mimo wszystko Brewer miał to do siebie, że lubił polegać na swojej intuicji. Nie zwracał za bardzo uwagi na to, co dzieje się dookoła niego i po prostu jechał z tym koksem, starając się zrobić na raz jak najwięcej. O, osiem. Nie było tak źle, a to na pewno pasowało do tematyki zajęć, był po prostu tego pewien. Przeczesał włosy w namyśle, a później dostrzegł kolejne dwa słowa, które spisał i nie minęła chwila, a okazało się, że przebił dwanaście haseł, bawiąc się w jakieś wykreślanki i wyliczanki. O dziwo, nawet on musiał przyznać, że to była, kurwa, super zabawa, no ja pierdolę.

Po tym jak tak średnio poszła mu kartkówka to spodziewał się, że będzie już tylko gorzej - okazało się jednak, że niekoniecznie. Zagadka, którą zadał im Forester początkowo wyglądała na bardzo skomplikowaną i jawiła się raczej jako trudny do rozszyfrowwnia runiczny bełkot; nie marudził jednak tylko zabrał się od razu do pracy. Zaczął od mozolnego tłumaczenia poszczególnych znaków futharku na znany mu alfabet, bo od patrzenia na te znaczki mieniło mu się w oczach. Gdy udało mu się odszyfrować który znak odpowiada za jaką literę to poszło już całkiem gładko - kilka pierwszych ukrytych w labiryncie znaków wyrazów rzuciło mi się w oczy od razu, resztę wypatrzył chwilę później, ślęcząc po kolei nad każdym rzędem. Nie był wcale zapalonym runiarzem, ale nim się zorientował, bardzo wkręcił się w zadanie i w wielkim skupieniu próbował dopatrzyć się coraz to nowszych słów; profesor nie powiedział im, ile ich ukrył, dlatego biedny Boyd nie wiedział kiedy przestać szukać i choć przekroczył już dawno minimalną ilość dwunastu wyrazów, to mu to nie wystarczyło - chciał być pewny, że znajdzie je wszystkie. Niestety, pewności mieć nie mógł, więc przejrzawszy wszystkie rzędy 38476 razy wreszcie się poddał, stwierdzając że albo rozjebał to zadanie albo coś źle przetłumaczył albo jest ślepy i już nic więcej nie uda mu się wysupłać z tej plątaniny. Trzeba przyznać, że przychodząc na lekcję nie spodziewał się że głupie runy to może być całkiem niezła rozrywka.

Z zadowoleniem obserwował jak zapisany pergamin wędruje w powietrzu, przywołany przez nauczyciela jak cała reszta kartkówek. Może i orłem z run nie był, ale raczej Trolla nie powinien dostać... To już okazałoby się sukcesem - choć nie ukrywajmy, każdy, jeśli już do czegoś podchodził wolałby jednak ocenę pozytywną. Będzie co będzie - głupot totalnych raczej nie napisał.
Widząc spanikowane spojrzenie Victorii - posłał jej pokrzepiający uśmiech, odbierając od profesora Forestera nowe zadanie. Nie było co panikować! W końcu to nie był Fairwyn. Mogli bez stresu pochylić się nad zabawą w "Znajdź słowa", która połączona z alfabetem runicznym nabierała nowego znaczenia. Nie dość, że musieli zidentyfikować wszystkie runy i znać ich fonetyczne znaczenie - to jeszcze musieli złożyć z nich sensowne wyrazy.
Niby proste, ale jednak tak nie do końca.
Cóż - przynajmniej na początku. W końcu po wystarczająco długim wgapianiu się w runiczne litery, trybiki w głowie Edgcumbe'a ruszyły, identyfikując większość z nich - a potem wszystkie. Doszedł do wniosku, że najłatwiej będzie mu je przepisać na nowo - z odpowiadającym im fonetycznym znaczeniem. Coś jak rozszyfrowanie. I dopiero, kiedy miał już gotową nową "wykreślankę" na spokojnie odnajdywał ukryte słowa. A znalazł ich... zdecydowanie więcej niż 12 - kiedy to aż tak się rozpędził? Jednocześnie zauważył, że podczas tłumaczenia futharku na odpowiadające mu litery - po czasie działał już automatycznie, rozpoznając daną runę od razu. Metoda nauczania Forestera zdawała więc egzamin.

Z całą pewnością wybrałaby inne miejsce, gdyby wpierw patrzyła, kto już siedzi przy ławce. Wolała unikać Maxa, niż prowokować kłótnię, do której mogło dojść z byle powodu. Dodatkowo czuła, że powinna go przeprosić za swój idiotyczny wybuch sprzed miesiąca, a im częściej go widziała, tym gorzej się z tym czuła. Z drugiej strony nie było sensu udawać, że go nie zna, nie widzi i w ogóle nie ma ochoty na rozmowę. Stąd proste pytanie, a po nim równie prosta odpowiedź. Uśmiechnęła się jedynie kącikiem ust, kiedy jej odpowiedział, ale zaraz profesor rozpoczął lekcje, więc skupiła się na nim.
Zaskoczyła ją forma zadania, ale właściwie ucieszyło ją coś więcej, niż zwykłe powtarzanie. Musiała się bardziej skupić, żeby przypomnieć robie brzmienie run, ale z każdym odnajdywanym słowem było lepiej. Uśmiechała się lekko pod nosem, mrużąc oczy i to pochylając głowę, to ją nieco podnosząc, ale pula słów powoli się zwiększała. Trzy, pięć, dziewięć… Nawet dobrze się bawiła, choć takie zajęcia z pewnością nie są standardem. Mimo to nie przerywała szukania, skupiając się tylko na swojej kartce i próbach odczytania wszystkiego bez konieczności sięgania po okulary. W końcu, choć trwało to zbyt długo, jak na jej własne ambicje, wyprostowała się, zagryzając wargę. Czuła, że jest tego więcej, ale zwyczajnie nie widziała już nic więcej.

Kość: 5 i 3
Dodatkowo: -1 za brak punktów z run -2 za ostatni termin
Łącznie: 5

Angel na zajęcia trafił jak zwykle na styk przed rozpoczęciem. Czy to dobrze? Czy źle...? Ważne, że się tym razem nie spóźnił. Wystarczająco już po macoszemu traktował ów przedmiot. Gdy tylko usadowił się w jednej z ławek znajdujących się przy końcu sali, zauważył że na tablicy wypisane są pytania.
- No pięknie. To już mogłem się tutaj nie pojawiać... - Pomyślał, jednak nie był z tych co się poddają. Szybko więc chwycił za pióro i pergamin by wyskrobać kilka biednych odpowiedzi na pytania. Na pierwsze pytanie odpowiedział jakże wymijająco i oczywiście, wspominając o pisaniu skryptów runicznych oraz sigili na naturalnych surowcach by stworzyć swego rodzaju amulety... czy talizmany? Jego mama czasem robiła takie cuda na szczęście. Ano właśnie, niektóre przynoszą szczęście! O tym również wspomniał i w głębi duszy żałował, że żadnego takiego ze sobą nie zabrał. W drugim punkcie oczywiście nazwał Aettir Freji, suczka jego przyjaciółki z młodych miała tak na imię, więc jakimś cudem udało mu się to zapamiętać. Co do znaczenia natomiast był przeszczęśliwy, że nie musiał wymieniać ich wszystkich bo aktualnie jedyna runa, która przyszła mu do głowy to trudna i nieokiełznana runa Uruz, która znana była z bycia symbolem siły. Może ta kartkówka wcale nie była taka trudna jak się wydawało. Angie w końcu miał całkiem dobrą pamięć. Gdy napisał już wszystkie niezbyt wyczerpujące odpowiedzi, czekał już tylko aż czas się skończy i będzie mógł chociaż spróbować zapomnieć o tym, że taki teścik miał miejsce

Zabazgrana karteczka z odpowiedziami na postawione przez profesora pytania zniknęła szybciutko, a przed jej oczami pojawił się nowy arkusz wypełniony zgrabnym pismem runicznym. Szyfrowanka! Niemal klasnęła w łapki w pełni uradowana, bo nawet jeśli by się okazało, że profesor Forester stworzył im bardzo trudny diagram, to i tak na samą myśl o wyszukiwaniu poukrywanych w spisie słów miała ogromną radochę. Forma postawionego przed nimi zadania była niecodzienna i dość kreatywna (nic dziwnego jeśli podkreślimy któż to taki był prowadzącym dzisiejsze edukacyjne show), a tym samym wzbudziła w niej iskierkę zainteresowania i narastającej niecierpliwości na myśl o realizacji tego ćwiczenia. Szybciutko wzięła się do roboty, a początkowa ekscytacja odeszła nieco na bok, kiedy zdała sobie sprawę, że musi mozolnie tłumaczyć każdą pojedynczą runę na odpowiadające jej litery ze znanego alfabetu. Cierpliwie kreśliła na leżącym przed nią pergaminie wszystkie odpowiedniki, posiłkując się co jakiś czas podręcznikiem. Im dłużej zajmowała się tym "tłumaczeniem" tym z większą satysfakcją rejestrowała, że zaczyna zapamiętywać znaki i do leżącej obok książki od szóstej linijki zerkała tylko w celu znalezienia potwierdzenia odnośnie przypasowywania konkretnych liter do rozrysowanych przez nauczyciela run. Kiedy miała już gotową siatkę przed sobą, wzięła się za poszukiwanie słów. Najpierw przeleciała wszystkie linijki poziomo, później w ten sam sposób potraktowała te w pionie. Na swej kartce zapisała kilkanaście haseł - nie uważała, aby to były wszystkie możliwe, ale powoli literki zaczęły jej się zlewać przed oczami, więc zdecydowała się zakończyć swą pracę i odłożyła pergamin z rozpisaną listą nieco na bok, aby nie musieć zerkać dłużej na nachodzące na siebie znaki.

Kość: 4, 3, 3 = 10
Dodatkowo: 2 za kufer, 1 za top3 i 1 za item (bonusy z 1 etapu)
Łącznie: 14 (nie jest to wyznacznik liczby odnalezionych słów, izi)

- Livi. Co to za nastrój? - zapytała z rozbawieniem, rzeczywiście nie mogąc zidentyfikować, czy akurat była zdeterminowana, rozbawiona, znużona tematem zajęć, czy głową zupełnie nie znajdowała się aktualnie w tej sali. Szturchnęła ją zaczepnie, jednak dalsze rozmowy chyba musiały poczekać, bo Forester rozpoczął właściwą część zajęć.
Po znalezieniu słowa, którego kompletnie się nie spodziewała, trochę poczuła blokadę. Gubiąc na moment skupienie, rozejrzała się po sali, by przekonać się, jak bardzo część osób, po których kompletnie się tego nie spodziewała, ślęczała nad runiczną zabawą i rozszyfrowywała hardo otrzymane zapiski. Jej brak zainteresowania ujrzał Forester, ale jedynie chrząknął cicho, a Davies posłała mu potulny uśmiech i wróciła do notek. Udało jej się znaleźć nieco mniej niż dziesięć słów zanim runy zaczęły jej się mienić w oczach. A potem i tak skończył się czas, więc nie miała innej opcji, jak tylko oddać swoją pracę.

Nieco nie spodziewała się tego, że Elio podbije do jej ławki i spyta o to czy może się przysiąść. Nie miała nic przeciwko temu, ale sądziła, że zapewne będzie chciał siedzieć obok kogoś innego. Chociażby koło Morgan chociaż chwilowo nie mogła jej nigdzie dostrzec. Czyżby miała zjawić się nieco później? A może w ogóle nie przyjdzie na lekcję. Jednak nie zastanawiała się nad tym zbytnio, a jedynie skinęła głową chłopakowi, potwierdzając, że miejsce jest wolne i śmiało może je zająć.
- Jasne, siadaj - potwierdziła jeszcze słownie, spoglądając na Krukona, który postanowił zająć wolne miejsce.
Jeszcze mniej chyba spodziewała się usłyszeć od niego pytanie o to jak się czuje.  Mniej zaskoczyłoby ją gdyby Swansea spytał ją o to czy wie jak się rozmnażają druzgotki albo kiedy wypadają urodziny Merlina. Jednak samo jak się czujesz? Zdecydowanie wybiło ją z rytmu i przez chwilę zastanawiała się o co właściwie może mu chodzić. Nie podejrzewała, że ma na myśli akcję z Zakazanego Lasu. W końcu miała ona miejsce dosyć dawno. Przynajmniej w odczuciu Strauss, która od tego czasu jakoś normalnie chodziła, uczęszczała na lekcje i raczej nie miała większego problemu. Dlatego też nagle zaczęła wątpić w to, co ma na myśli Elijah i zaczęła się zastanawiać co takiego mogła jeszcze odwalić i jakie byłyby powody do tego, by mogła się czuć chujowo. A tych było dosyć sporo. I wszystkie nagle przytłoczyły ją swoim ciężarem, przypominając, że jej życie jednak było do bani.
- Jest okej. A czemu pytasz? - odpowiedziała nawet nie wysilając się na to, by zabrzmieć przekonująco.
W zasadzie wprost dało się wyczuć, że stara się jakoś odgonić ten temat choć chciała wiedzieć czemu akurat teraz chłopak ją o to pyta i co właściwie ma na myśli. Bo w zasadzie chyba nigdy nie było dobrze. Było co najwyżej średnio.
Skupiła się jednak przede wszystkim na napisaniu kartkówki, którą im podesłał Forester, a następnie na małej wykreślance wyrazowej, która nie była jak na jej gust zbyt trudna. Dosyć szybko udało jej się odnaleźć wiele słów, które dotyczyły nie tylko przedmiotu, ale i ogólnie magicznego świata. Chyba nie poszło jej tak źle.

@Elijah J. Swansea

Kartkówka nie była taka zła. W zasadzie dosyć szybko mogła odpowiedzieć na zadane ne niej pytania i oddać wypełniony blacik Foresterowi, by następnie móc przejść do kolejnego zadania na lekcji. Nie spodziewała się tylko tego, że będzie to coś równie mało skomplikowanego jak prosta wykreślanka wyrazowa. W końcu to bardziej kojarzyło jej się z czymś, co robiło się w czasie wolnym dla odstresowania i relaksacji niż z czymś, co mogłoby się pojawić na lekcji jako zadanie dla starszych roczników. Mimo wszystko z pewnością było to przyjemne i mało stresujące. Niektóre słowa wprost same rzucały jej się w oczy, gdy tylko podpisała sobie każdą runę zgodnie z odpowiednikami w alfabecie łacińskim. Śledziła uważnie każdy rząd i kolumnę znaków, wyszukując kolejnych haseł, które wydawały się mniej oczywiste i widoczne. Chociaż chyba poszło jej dosyć dobrze, bo z pewnością znalazła kilkanaście dobrych haseł.

Kość: 3, 6, 1
Dodatkowo: ---
Łącznie: 10pkt

Wydawało mu się, że kartkówka z run była nawet spoko, wcale się o nią nie obawiał. Poza tym Zadowalający również jest całkiem dobrą oceną. Poza tym on nigdy nie przejmował się zbytnio ocenami. Jego babka nigdy się również tym nie przejmowała, ona nawet dobrze ich nie znała. Dla niej liczyło się to, że był czarodziejem i to jej w zupełności wystarczało. Więc wcale się nie obawiał, że będzie na niego zła. Owszem zależało mu na zdaniu babci, ale co zrobić. On zresztą nigdy wybitnym uczniem nie był i nie ma się co z tym łudzić. Mimo iż praktycznie siedział nosem w książce, te oceny jakoś bardzo super nie były, ale cóż. Gdy dostał wykreślankę przeniósł pytające spojrzenie na Yuuko, ale ona najwidoczniej bardzo była zainteresowana lekcją, bo nawet się do niego nie odezwała, więc nie miał zamiaru jej w tym przeszkadzać. Przeniósł wzrok na kartkę i stukając piórem o ławkę szukał ciekawych rozwiązań, jednak nijak mu to nie szło. Z run dobry nie był, dlatego wcale się nie zdziwił, że wiele tych literek nie robiło na nim żadnego wrażenia. Niektórych nawet nie znał. Dość mocno skupił się na wykonaniu zadania, ale nawet się nie zdążył dobrze napatrzeć, a czas na to zadanie minął, więc chcąc nie chcąc musiał oddać kartkę, ale jak dobrze poszła mu kartkówka to z tego zadania nie był zadowolony, ale może kumulując wyjdzie z tego nawet dobra ocena, więc postanowił się tym nadwyraz nie zamartwiać.

Kontakt z runami budził w nim dotąd nieznane, śpiące snem przeraźliwie głębokim, pokłady ambicji; lekki uśmiech ozdobił jego oblicze kiedy pochwycił drobną, hańbiącą groźbę zapadłą z ust Forestera - oszustwa w jego przypadku nie podlegały rachubie. Zazwyczaj, podczas większości zajęć szukał najprostszej drogi skąpanej nieuczciwością - starożytne runy oraz historia magii należały do grona nielicznych, zajmujących jego krnąbrny i niepodatny umysł przedmiotów. Karta z wypełnionym, wcześniejszym drobnym wyzwaniem zniknęła z połaci biurka. Zagłębił się pośród dalszych podanych przez profesora wskazówek; z zaciekawieniem przyglądał się runom formując ich tłumaczenia. Nieszczęsna, pogrążająca go klątwa niszczyła wciąż koncentrację, lecz mimo tego odnalazł równe dwanaście słów; były dość proste, najczęściej związane z otaczającą ich wszechobecną magią. Starał się rozwiązywać dalej - lecz głowa, cholerna głowa ponownie eksplodowała bólem. Nie chcąc przeciążać się bardziej, koniec końców się poddał, błądząc gdzieś nieobecnym wzrokiem, próbując choćby przez moment wyplenić ze świadomości dyskomfort. Czekał na dalsze zadania, które z pewnością miały już wkrótce nastąpić.

Nie poszło mu pewnie za dobrze.
No cóż, tym razem Felinus pogodził się ze swoją porażką, chwytając za pióro, które było cholernie niepraktyczne. Co prawda, dzięki niemu, mógł poprawiać swoje pismo, zwiększyć jego dokładność, a tym samym przynieść sobie jakieś ukojenie, jednak... niosło ze sobą stare technologie. Wiele razy student łapał się na tym, jak wiele rzeczy jest nieintuicyjnych w świecie czarodziejskim. Nie rozumiał również, dlaczego - och - dlaczego wydają się być oni dość... zacofani. Nie używał tego słowa w publicznych wystąpieniach, jednak w głowie ta myśl nieustannie krążyła, jakoby przedstawiając postawę: "Za jakie grzechy...".
Postanowił nie przejmować się porażką na samym starcie - gdyby brał wszystko do własnego serca, tego już by jednak nie było - zjadłyby je wszechobecne insekty, a sam stanowiłby dla nich wspaniałą pożywkę. Jednak trzymał się, nadal stał, bronił swoich wartości.
Gdzieś z boku napisał sobie wszystkie litery, jakie znał, kojarzył. Dopiero potem, odpowiednio dzieląc pergamin, zaczął przemieniać napisane przez profesora runy na alfabet łaciński, co przyniosło mu znaczną ulgę w działaniu. Na szczęście umysł młodzieńca był klarowny i nie znajdował żadnych przeszkód, no ba! Czujne oczy i spostrzegawczość pozwoliły mu się wybić chociaż w tej jednej, jedynej rzeczy. Słów znalazł sporo, bo kilkanaście zapełniło jego kartkę, bez pomocy nikogo.
Nogą bezustannie uderzała delikatnie o drewniane deski w rytm muzyki, jaką miał w głowie.
My heart is aching, my body is burning, my hands are shaking, my head is turning.

Była ewidentnie zaskoczona, że koło niej usiadł i zrobiło mu się z tego powodu nieco nieręcznie; może wolałaby być w ławce sama i potaknęła z czystej grzeczności? Albo czekała na kogoś innego? To prawda, że na co dzień nie byli ze sobą szczególnie blisko, ale była Krukonką i częścią jego stada drużyny, nic więc dziwnego, że martwił się o nią bardziej niż o pierwszą lepszą osobę.
— Hmm — przez moment wyglądał, jakby nie zamierzał wydać z siebie żadnego innego dźwięku poza tym pojedynczym, pełnym podejrzliwości mruknięciem. Spojrzał na nią dość przeciągle i w końcu wzruszył ramionami. — Bo nie wszystko widać gołym okiem.
Nie zalewała już cudzych butów zawartością własnego żołądka, nie krwawiła, nie mdlała i wyglądała zupełnie normalnie – ale czy normalnie się czuła? Zauważył, że Viol niekoniecznie chce o tym rozmawiać, wobec czego nie drążył dalej tematu. I tak zdążył już pożałować, że w ogóle otworzył usta; czy przyjdzie kiedyś dzień, kiedy będzie zadowolony z tego, że coś powiedział? Zwykle wiązały się z tym same problemy.
Przygarnął do siebie arkusz z zadaniem i szybko przebiegł po nim wzrokiem. Wykreślanka była przyjemną formą pracy z runicznym znakami, więc dał się pochłonąć zabawie w odnajdywanie kolejnych słów. Szło mu nieźle, choć do kilku słów dodał niektóre literki po czasie i dopiero wtedy nabierały one nieco więcej sensu. Wszystkie z wyjątkiem jednego... uznał jednak, że jest to może żart dowcipnego profesora. Skończył mu się zresztą czas, więc nie pozostało mu nic innego jak oddać zadanie w takim stanie, w jakim było.

Po napisanej kartkówce w końcu mógł odezwać się do towarzysz ławki.
-I jak Ci poszło? Chyba w końcu zaczynam rozumieć, o co w tym chodzi. - Zagadał @"William D. Fitzgerald". Runy zawsze fascynowały Solberga ze względu na ich wspólne, skandynawskie korzenie. Znajomość ich uważał za całkiem niezły dodatek do jego korzeni. Zresztą kraje północy zawsze bardzo go interesowały i chętnie uczył się o ich kulturze, zarówno tej magicznej jak i mugolskiej.
Gdy przeszli do następnego etapu zajęć, Max mocno skupił się, by nie pomylić żadnej z przygotowanych w wykreślance run. Mogło go to srogo kosztować. Siedział spisując znalezione słowa, jedno po drugim na pergaminie, aż w końcu uzbierał pokaźną listę. Był z siebie dość dumny, trzeba przyznać. Niektóre znaki zawsze były dla niego oczywiste ze względu na podobieństwo do alfabetu, angielskiego. Była jednak dość duża pula run, które w żaden sposób nie wyglądały, jak te znane mu litery i musiał po prostu zapamiętać ich znaczenie.

Zachichotała i odpowiedziała szturchnięciem. Zdążyła odwrócić głowę na kilka sekund, by obdarzyć Morganę burakowatą twarzą i korzystając z rozpoczęcia lekcji, skupiła się na swoim zadaniu.
Jedną źle napisaną kartkówkę później otrzymała kolejny pergamin, tym razem zapełniony runami. Otworzyła szerzej oczy, słuchając wyjaśnień nauczyciela, przeleciała wzrokiem po runach i sięgnęła do torby po dodatkową kartkę. Na szybko przetłumaczyła runy i zabrała się za wykreślanie słów, które dla odmiany rozumiała. Gryzła przy tym pióro i wydawała dziwne pomruki, słyszalne tylko dla siedzącej obok Morgany. Wszystkie znalezione słowa przepisała na właściwy arkusz i pozakreślała runy, tworząc z pergaminu twór pełen przecinających się pętli, z których pod koniec nic nie rozumiała. Pokiwała do siebie głową, zadowolona z wykonanej pracy i oparła o krzesło ze świadomością, że kompletnie tej lekcji nie zawaliła.

Po kartkówce mógł spodziewać się wszystkiego, ale forma zadania nawet mu odpowiadała. Lubił szyfry i zagadki, choć może na takiego nie wyglądał. Zdecydowanie jednak bardziej odnalazł się w praktycznym ćwiczeniu niż w przypominaniu sobie teorii, której nigdy nie czytał, no bo po co.
Przystąpił więc od razu do działania, bo czym szybciej skończy, tym większe prawdopodobieństwo, że od razu będzie mógł wyjść z sali. Odkodowanie poszło mu sprawnie. Nawet zaskakująco dobrze. Pierwsze słowa znalazł już po minucie, z kolejnymi miał większy problem, ale po parunastu minutach intensywnego myślenia - skończył z wypisanymi kilkunastoma hasłami. Niektóre były chyba nadprogramowe, bo nie łapały się w wymagania, które przedstawił nauczyciel, ale... zapisał je i tak. Zawsze pod prąd!
W oczach już mu się dwoiło i troiło, a znaki runiczne zaczęły się rozmazywać, rozjeżdżać. Zmęczony wzrok nie służył dalszej pracy, no ale przecież i tak już był zadowolony ze swojego zadania. A potem... przyszedł czas na ocenę z wejściówki.
Z jak Znowu w życiu mi nie wyszło. Z drugiej strony - jak na stan jego wiedzy... ocena była wręcz zadowalająca.

KOSTKI 1 1 2
ŁĄCZNIE 4

Usatysfakcjonowana Krukonka czekała na dalszy etap lekcji, chcąc się dowiedzieć czegoś więcej o runach niż dotychczas. Czuła, że to przedmiot, który może jej się zdecydowanie przydać w przyszłości w związku z kierunkiem jaki chce obrać. Gdy jednak dostała kartę i przekartkowała podręcznik mina jej nieco zrzedła. Zaczęła się gubić i wręcz męczyć. Nie był to chyba jej dzień, bo czułą się jakby wrzucono ją na głęboką wodę i nikt się nie zatroszczył, aby choćby spojrzeć, czy jeszcze się unosi na wodzie.
Mimo to Richerlieu postanowiła się skupić i wytężyć swój nadwyrężony na ten dzień umysł. Zaczęła szukać run i jak na złość głód nikotynowy w tym samym momencie przyszedł, aby ją gnębić i rozpraszać. Znalazła ledwo parę haseł i nim się spostrzegła czas minął.

  — Chyba nie tak najgorzej? Trudno powiedzieć, choć myślę, że troll mi raczej nie grozi — rzucił w odpowiedzi na pytanie ze strony Maxa, wzruszając przy tym barkami, bo w przeciwieństwie do kumpla z ławki – ani go ten przedmiot nie zajmował, ani nie fascynował, więc mu zwyczajnie nie zależało. Na pewno nie odjebał tego tak profesjonalnie jak wejściówki na ostatnich zajęciach u Fairwyna; teraz nawet nie zakładał, że w ogóle zbliżył się do poziomu wybitnego, ba, coś mu podpowiadało, że jego wypociny nie były ani powyżej oczekiwań, ani nawet chociażby zadowalające. Miał raczej wrażenie, że było jakby trochę… nędznie i u byłego Opiekuna Slytherinu pewnie wyleciałby za coś takiego na zbity pysk, ale Forester nie wydawał się czegoś takiego praktykować.
  Po wejściówce profesor zaserwował im grę w ‘znajdź słowa’ w wydaniu runicznym. William rzucił okiem na arkusz pełen wikińskich szlaczków, który właśnie przed nim wylądował. Wyglądało to na dość skomplikowane, głównie jednak przez to, że z pamięci nie był w stanie odtworzyć znaczenia większości z tych run – może z kilka potrafił przełożyć bez pomocy podręcznika, a to było zdecydowanie za mało, żeby próbować szukać jakichkolwiek słów. Postanowił więc najpierw przełożyć ten zlepek liter na znany mu alfabet łaciński i dopiero potem zabrać się do dzieła; po zrobieniu tego zadanie stało się o niebo łatwiejsze – kilka słów wyłapał jeszcze w trakcie tłumaczenia run, odnalezienie reszty też nie przysporzyło mu większych trudności. Dość szybko się wciągnął w tą zabawę, wodząc spojrzeniem po literach i zapisując kolejne odnajdowane w ich gąszczu słowa na boku.
  W końcu stwierdził, że dalsze ślęczenie nad wykreślanką nie ma sensu, więc odłożył pióro i odsunął pergaminy na brzeg ławki, samemu odchylając się na oparcie krzesła. Z tym poradził sobie o wiele lepiej niż z kartkówką. Miał ambicje odnaleźć wszystkie ukryte wyrazy, ale ostatecznie ciężko było mu stwierdzić, czy temu faktycznie podołał – na pewno znalazł ich więcej niż dwanaście, co było całkiem niezłym wynikiem.

Kostki: 1, 1, 5

Tak jak się spodziewała, kartkówka była dla niej banalna i bez żadnego większego problemu napisała wszystko to, co było koniecznym a po dłuższym zastanowieniu nawet i odpowiedź na pytanie, którego nie była pewna. Jakby tego było mało to nawet podpowiedziała @Bruno O. Tarly, kiedy profesor był zbyt zajęty, aby przyłapać zarówno jego i ją na ściąganiu. W sumie, skoro sama wiedziała, to czemu miałaby nie pomóc koledze w potrzebie? Może ona sama będzie kiedyś jej potrzebowała? Nie wiedziała, jak chłopak poradził sobie z resztą pytań, wiec nie mogła wiedzieć, jaką ocenę otrzyma. Ona sama postanowiła przejść do dalszej części zajęć. I tu poczuła się tak, jakby ktoś mocno uderzył ją w głowę. To nie było kompletnie normalne, bo przecież taka wykreślanka to powinna być dla niej pestka. Tymczasem głowiła się i głowiła, a w jej umyśle nie pojawiało się nic szczególnie odkrywczego. Zaczęła nerwowo przygryzać koniuszek pióra, kompletnie nie zdając sobie z tego sprawy. Dopiero po chwili zreflektowała się i zaprzestała tej czynności. Próbowała kreślić dalej, choć nie szło jej to najlepiej. Z każdą kolejną chwilą czuła, jak cała jej energia życiowa, wylatuje i odpływa w niebyt. Jak to możliwe, że zapomniała takich podstaw? Czuła, że z tym zadaniem nie poradziła sobie już tak śpiewająco, jak z poprzednim...