First topic message reminder :

Ciemna i brudna sala do run świeciła pustkami. Na oknie stał jeden zwykły kwiat, którego można często spotkać w domach mugoli. Światła w sali prawie nie było i sprawiała ona wrażenie bardzo ponurej i zimnej. Gdyby nie ławki, można by było pomyśleć, że robi ona za kostnicę.

Opis zadań z OWuTeMów:

Lena weszla dziś do klasy trochę wcześniej niż zazwyczaj. Chciała dowiedzieć się czy wszyscy uczniowie odrobili zadaną prace i czy wszystkie trafią dziś do jej rąk. Weszła spokojnie, nie śpieszyła się. No, bo niby po co? Usiadął jak zawsze przy swoim biurku. Może i było stare, ale prawdopodobnie miało jakąś ciekawą historię na swoim koncie.
Kobieta zbarbiła się lekko, a jej długie wlosy opadły na twarz.
Chwila skupienia i jedna myśl: co dzisiaj zaproponuje uczniom na zajęciach?

Dziwnie mu było pójść na tą lekcje. Czasem zastanawiał się po co on tam poszedł do tego ojca, do Munga. Przecież mógł wybrać jakąś mniej ludzką porę albo przynajmniej wycofać się z sali, kiedy jeszcze był na to czas. A tak rzucił na matkę Bri zaklęcie wyciszające, a ta nazwała go źle wychowanym. No cóż, nie miał zamiaru z tego powodu płakać, bo szczerze wątpił, że jeszcze kiedykolwiek w swoim życiu spotka Kimbre. Bri chyba też było wstyd, ale Fairwyn nie miał zamiaru komukolwiek opowiadać o tym incydencie - nie było sensu, zresztą, nie w głowie chłopaka było ośmieszenie puchońskiej koleżanki.
Zadowolony pojawił się w sali przed wszystkimi - na miejscu była już Hudson, do której kiwnął głową i usiadł w jedne z najdalszej ławek w sali, spokojnie czekając na profesora.

Odpowiedź na pytanie numer 2:

ps. cezar siedzi z safajer, prosze się nie dosiadać xD

Scar sama nie wiedziała, co podkusiło ją do pójścia na runy. Do tej pory chodziła głównie na zaklęcia czy OPCM, a teraz ciągle włóczyła się po zamku szukając sal lekcyjnych. O nowym profesorze krążyło po szkole trochę ciekawych opinii, ale postanowiła sama przekonać się jak to właściwie jest. Podobno lubił wyrzucać uczniów z sali. Cóż... Najwyżej zakończy swoją karierę w tym przedmiocie szybciej niż się ona zacznie.
W sali tłumów nie było. Pokrzyżowało to jej plany na schowanie się na tyłach sali. Przy takiej frekwencji nawet pod ławką byłoby ją widać. Na odwrót było już za późno, więc po namyśle skierowała się w stronę pustych ławek w ostatnim rzędzie, witając się po drodze ze znajomymi.

Wcale nie chciało mi się iść na runy, ale biorąc pod uwagę jak długo nie było zajęć z Fairwynem zdecydowałem pojawić się na zajęciach - byłem ciekaw jak nauczyciel się trzyma, poza tym miałem świadomość, że jeżeli się rozleniwię to cała wiedza z zakresu run mi wypadnie. Poza tym u Fairwyna niemal zawsze działo się coś ciekawego - nie chodzi mi tu stricte jego opowieści, co wybryki uczniów.
Przyszedłem dosyć późno i zająłem miejsce w pierwszej ławce - nie lubiłem tego miejsca, ale zająłem je dla @Harriette Wykeham - lepszego towarzystwa na runy nie mogłem sobie wymarzyć. Moja przyjaciółka była w tej materii zdecydowanie mistrzynią, poza tym z nią nie nudziłbym się nawet gdyby Edgar zrobił nam powtórkę z futharku.

Powrót do szkoły był dla mnie niezwykle bolesny - po pierwsze z racji narobionych zaległości wzięłam sobie za punkt honoru obecność na każdej możliwej lekcji, po drugie wciąż czułam się bardzo źle - chociaż większość ran się zagoiła to niektóre gwałtowniejsze ruchy wciąż były dla mnie bolesne, a na dodatek bardzo dokuczała mi ciąża - nasilone mdłości i słabość dawały mi się we znaki. Czułam się jeszcze gorzej dlatego, że o moim stanie wiedziała niemal cała szkoła - dotychczas robiłam sobie żarty z Obserwatora, ale po tym jak rozpuścił wieść o moim stanie znienawidziłam go do reszty - nie chciałam, żeby wszyscy dowiedzieli się o tym w taki sposób i to teraz, kiedy jeszcze nie było widać oznak ciąży.
Pojawiłam się na lekcji w ostatniej chwili zajmując miejsce z boku - miałem szczerą nadzieję, że ludzie nie zwrócą na mnie uwagi, starałam się wręcz ignorować dochodzące mnie szepty.

UWAGA! Prawie wszyscy wiedzą o ciąży Lotty z Obserwatora (albo z plotek), ale tylko @Leonardo O. Vin-Eurico, @Bridget Hudson i @Calum O. L. Dear (no i oczywiście Walker XD) dowiedzieli się tego z bezpośredniego źródła. Jako, że Lotta dopiero wróciła do szkoły możecie zagadywać: Lotki nie było miesiąc, bo miała ciężki wypadek, więc fajnie jakby ktoś się zainteresował jej stanem. Docenię również szkalujących ją plotkarzy XD

Starożytne runy zdecydowanie nie są przedmiotem, który interesuje mnie wybitnie. Można nawet powiedzieć, że na mojej osobistej liście wszelkich tematów, które lubię umieszczam je gdzieś pomiędzy miejscem przedostatnim, a ostatnim. Lubię jednak patrzeć na naszego profesora. Intryguje mnie jego uświadomienie co do poczucia własnej wartości, co zdecydowanie bardziej kojarzy mi się z kobietami. Mężczyźni zazwyczaj bardzo nachalnie emanują nadmierną pewnością siebie, co jest bardzo często bezpodstawne. U profesora Fairwyna uważałam, że zdecydowanie może pozwolić sobie na takie postrzegania świata.
Wchodzę do sali w granatowym turbanie na głowie, machając swoją ciężką głową na prawo i lewo. Dziś jest jeden z tych dni, w których nienawidzę faktu, że każdy z nas nie ma podpisanego krzesła, na którym ma zawsze obowiązek usiąść. Wtedy przynajmniej byłabym zwolniona z samotnego siadania byle gdzie, bądź przykrego obowiązku pytania czy miejsce obok jest wolne, czy może zajęte.
Po krótkich oględzinach sali mój wzrok pada na @Lotta Hudson, której nie widziałam już setki lat. Wygląda dobrze, jak zwykle, chociaż krzywdzące plotki sprawiły, że wygląda jak spłoszona norka. Siadam obok niej i uśmiecham się uprzejmie, zapominając o pytaniu, czy mogę tu usiąść. Zbyt podniecona jej widokiem.
- Ładnie wyglądasz - mówię na powitanie całkowitą prawdą i mrugam do Ciebie. Nawet jeśli będę chciała wywiercić jakieś informacje na temat ciąży, przynajmniej wiesz, że wciąż uważam, że jesteś atrakcyjną panią prefekt, nawet jeśli teraz jest Cię dwoje. - Dobrze się czujesz? - pytam z troską i kładę na krótko dłoń na Twoim kolanie. Może nie jesteśmy przyjaciółkami, ale wystarczająco długo byłyśmy razem w domu i zawsze starałam się wymienić z Tobą kilka słów.

Ostatnimi czasy chodziła na wszystkie lekcje, na które tylko mogła. W tym roku miała zamiar bardziej przyłożyć się do nauki, zwłaszcza z tych przedmiotów, z których nie była najlepsza. I tak oto tym sposobem wylądowała na lekcji starożytnych run, na których zresztą już dobrą chwilę nie była. Zaplanowała sobie godzinę, o której musi wyjść z dormitorium, aby w sali być jeszcze przed nauczycielem. Jak ognia unikała spóźniania się na lekcje Fairwyna, jeśli już na nie szła. Chwyciła jeszcze opakowanie z herbatnikami i pochłaniając je, dotarła do klasy.
- Siemka Scar. - przywitała się z Puchonką, zajmując miejsce obok niej. Widać było, że dziewczyna najchętniej by się schowała za innymi ludźmi, żeby tylko nie być na widoku. Ilia postanowiła ją trochę rozpogodzić i skierowała w jej stronę paczuszkę z herbatnikami. Jedzenie zawsze było dobre na poprawę humoru. - Coś ciekawego ostatnio u Ciebie? - rzuciła, nie mogąc wymyślić lepszego tematu konwersacji.

Ludzi ciągle przybywało, chociaż o tłoku nadal nie można było mówić. Do rozpoczęcia lekcji została jeszcze chwila, więc z braku zajęcia Scar wyciągnęła z torby karty i zaczęła się nimi bawić. Były to zwykłe, mugolskie karty, ale takie jej odpowiadały.
Wzrok podnosiła tylko wtedy, gdy ktoś wchodził do pomieszczenia. Gryfon i dwie Krukonki zajęli miejsca w sali. O jednej z nich było ostatnio głośno za sprawą Obserwatora, ale Scar nie znała jej na tyle dobrze, by dopytywać się ile w tym prawdy, a ile fantazji. W sumie Puchonka niespecjalnie interesowała się plotkami. Gdy w klasie pojawiła się Isilia Scarlett uśmiechnęła się. Nareszcie ktoś znajomy.
- No cześć - odpowiedziała chowając karty, gdy dziewczyna usiadła obok. - W sumie nic specjalnego. Oprócz tego, że zaczęłam ostatnio chodzić na zajęcia. A co u ciebie? - zapytała rozbawiona, częstując się ciasteczkiem. Żeby nie być gorsza, wyciągnęła z kieszeni cukierki kawowe i położyła paczkę na ławce. - Częstuj się.

Runy ciekawią mnie o wiele bardziej niż większość z zajęć na które ostatnio postanowiłam się udać - w końcu na mojej liście ulubionych przedmiotów mieszczą się czasem nawet w pierwszej trójce. To wcale nie tak, że jestem z nich prymusem, bo obawiam się, że wręcz przeciwnie, ale coś ciągnie mnie do starych tekstów i znaków, wierzę, że chowają w sobie coś wartościowego. Nie mówiąc już o ciekawej osobie profesora Fairwyna.
Do sali wchodzę na całe szczęście jeszcze nie spóźniona, - a przynajmniej taką mam nadzieję - choć dookoła dostrzegam całkiem sporo osób. Wśród nich przewijają mi się twarze znajome bardziej i mniej, koledzy z domu, osoby z roku. Na dłużej spojrzenie zawieszam na Bridget, której posyłam słaby uśmiech. Widzę także jej siostrę, o której ostatnimi czasy krążą nieciekawe plotki. Nie lubię plotek, nie lubię też wtykania nosa w nieswoje sprawy, więc nawet w myślach staram się nie poruszać tego tematu. Mój wzrok prześlizguje się po ławkach i dociera do środkowego rzędu. Nie jestem tą osobą która usiadłaby z przodu, ale nie jestem też tym uczniem na samym końcu. Przed lekcją zdążyłam przejrzeć jakieś stare notatki, dlatego czuję się nieco podbudowana. Ostatecznie znajduję miejsce i siadam, nieco zaspana i zmęczona, ale gotowa na nadchodzącą lekcję.

Pytanie numer 1: według mojej wiedzy Syngja znaczy śpiewać (jako bezokolicznik!).

Profesor Fairwyn nie był szczególnie ulubionym nauczycielem uczniów i studentów w Hogwarcie, jednak sama darzyłam go dużą sympatią. Dlatego też, jeśli tylko nie byłam zawalona innymi sprawami, przychodziłam z chęcią na jego zajęcia. Ostatnio nie było zbyt dużo lekcji, które wymagałyby mojej obecności, więc przyszłam na runy. Niespecjalnie wiązałam przyszłości z tym kierunkiem, ale cóż, może jeszcze zmienię zdanie. Właściwie sama nie byłam do końca pewna, co bym chciała robić po studiach. Na pewno coś, w czym mogłabym korzystać z mojej umiejętności. Może zostanę aurorem? To byłoby coś. Ale nie jestem pewna, czy bym się w tym odnalazła. Usiadłam w jakiejś pustej ławce, niespecjalnie rozglądając się za znajomymi twarzami.

- Widzę postępy - zaśmiała się Is. W gruncie rzeczy to z nią było podobnie. Teraz zaczęła chodzić na zajęcia z jakąś nową energią życiową, dzięki której nie były one dla niej nudne i monotonne. Wcześniej to było coś na zasadzie "chodzę, bo muszę". Skąd w dziewczynie ta nagła zmiana, ciężko powiedzieć. Zauważyła, że Scar chowa coś do kieszeni, ale postanowiła nie pytać, co. Nie będzie jej o wszystko wypytywać, co to to nie.
- U mnie... - lekko się zawahała. Co u niej? W sumie to ostatnio nie działo się nic ciekawego, o czym można by opowiadać. Chociaż na pewno coś jednak się znajdzie. - Powoli do przodu. Ej, co myślisz o tych mugolach w zamku? No wiesz, wtedy na balu... - spytała, ciekawa odpowiedzi koleżanki. Ona sama wciąż nie mogła zrozumieć jakim cudem wleźli do zamku. Późniejsze wydarzenia były tylko gorsze, zwłaszcza aresztowanie dyrektora. Jego funkcję objęła teraz profesor Bennett, ale i tak nie mogli czuć się już bezpieczni. Przecież jeśli już raz ludziom się udało, to dlaczego to ma się nie powtórzyć?
- Dziękuję. - powiedziała, sięgając po cukierka. Swoją paczkę z herbatnikami położyła na ławce, tym samym sugerując, żeby Scarlett także śmiało się częstowała. Nie zamierzała radzić sobie z nimi sama, o nie. Nie lubiła jeść, kiedy inni się na nią patrzyli, odczuwała wtedy dyskomfort. Ale tu nie chodziło o to, a przynajmniej nie w pierwszej kolejności. Jak by to o niej świadczyło, gdyby ciastka zachowała dla siebie, a jeszcze podjadała od Puchonki cukierki?

- Myślę, że to przez te zakłócenia - odpowiedziała powoli. W sumie z nikim nie dyskutowała jeszcze na ten temat, więc musiała najpierw go przemyśleć. Nie żeby jakoś się przejęła tym wydarzeniem. Przecież martwienie się i gdybanie i tak już nic nie zmieni. - Wiesz, zamek jest ukryty pod specjalnymi zaklęciami. Pewnie te zakłócenia wpłynęły też na nie, przez co Hogwart stał się widoczny dla niemagicznych taki, jaki jest. Przyznaj się, ciebie też by to zaciekawiło - powiedziała, wymownie oglądając się wokoło. - A wiesz... Ciekawskie dzieciaki dostaną się wszędzie - dodała, przypominając sobie co ona sama wyprawiała, gdy uciekała ze sierocińca.
Pojawienie się niemagicznych osób w zamku nie zaszokowało Scar aż tak bardzo. Na balu zdziwiła się trochę, ale równie szybko jej przeszło. Momentalnie przyzwyczajała się do nowych sytuacji. Przydatna cecha.
- Jak myślisz? Profesor będzie dzisiaj w dobrym humorze? - zapytała. Podobno niedawno przeżył mocny szok i wylądował w Mungu. Scar zastanawiała się, co to też mogło tak bardzo zaszokować nauczyciela.

Sapphire po drodze rozczesywała jasne włosy, jednocześnie lewitując przed sobą książkę dotyczącą klątw. Warto było powtórzyć przed zajęciami to, o czym były ostatnie. Zwłaszcza, jeśli w tamtym czasie spało się twardo w swoim dormitorium, bo organizm w końcu nie wytrzymał tak długiej przerwy od odpoczynku.
Lightingale wyglądała lepiej niż zwykle. Zasługa ukrycia pod delikatnym makijażem worków pod oczami czy tego, że weekend spędziła w Walii razem ze starszym bratem. Chwila z łukiem i strzałą w dłoni była bardzo odprężająca. Wróciła wyciszona, a jej samej również wydawało się, że tempo życia nagle zwolniło. Poprawiła białą koszulę, pachnąc jeszcze miętowym olejkiem do kąpieli i przekroczyła próg klasy. Sapphire nie spodziewała się, że ktokolwiek ją zauważy i słusznie. Przemknęła między ławkami, wypatrzywszy sobie miejsce obok jakiegoś chłopaka, którego nie rozpoznała od razu (@Caesar T. Fairwyn).
- Mogę usiąść obok ciebie... - oczy dziewczyny prześlizgnęły się z twarzy Ślizgona na odznakę na jego piersi. No tak. - prefekcie?
Dopiero po uzyskaniu odpowiedzi (zakładam, że potwierdzającej) położyła torbę obok ławki i wyprostowała się na krześle. Nie planowała rozpoczynania żadnej pogadanki, ale zerknęła na chłopaka z ciekawością - jakie to było uczucie, iść na lekcję własnego ojca? Lightingale należała do tego gatunku dziwnych ludzi, którzy bardziej nad uprzejmość cenią inteligencję. Dlatego nawet, jeśli profesor Fairwyn uważany był za niezły kawał zimnego głazu, dziewczynie ani trochę to nie przeszkadzało. Gdyby nie był interesującym człowiekiem nie przychodziłaby na te lekcje. Sapphire podejrzewała, że Caesar mógł mu dorównać.
Sapphire przypadkiem natknęła się wzrokiem na dziewczyny, które wyjmowały jakieś słodycze i wesoło sobie jadły.
- Czy te dziewczyny myślą, że trafiły do kawiarni? - spytała cicho, kierując te słowa bardziej do siebie niż do Ślizgona. W sumie też powinien zwracać na takie rzeczy uwagę.
I tak na pewno nikt nie miał zamiaru się do ciebie dosiąść

Nagle z lekkiego zamyślenia wyrwał mnie przyjemny głos, odwróciłam głowę i moim oczom ukazała się uśmiechnięta @Melusine O. Pennifold. Przełknęłam nerwowo ślinę bojąc się co wyniknie z tej rozmowy - dopiero po chwili mój lekko rozkojarzony umysł przetworzył jej słowa. Poczułam dziwną ulgę – dziewczyna patrzyła na mnie z życzliwością, a na dodatek pierwsze wypowiedziane przez nią słowa były komplementem, a nie pytaniem o małego intruza. Delikatnie uniosłam kąciki ust.
- Cześć MO – rzuciłem do dziewczyny, by po chwili podziękować jej za komplement. Nie wiedziałam ile w tych słowach jest prawdy, ale mimo wszystko to było w jakiś sposób krzepiące. Posiadanie dziecka i błyskawiczny kurs z dorastania nie zabiły we mnie podlotka, dla którego wygląd pozostawał kwestią dość istotną.
Mimo że Melusine nie była moją przyjaciółką, ale po tylu latach w jednym domu zdążyłam ją polubić i czułam się w jej towarzystwie swobodnie.
- Odkąd nie mam przypalonych nóg jest całkiem znośnie – rzuciłam pół żartem, pół serio, bo choć z jednej strony nie chciałam kłamać, że wszystko gra, to z drugiej mówienie, że „jest okropnie i nie chce mi się żyć nie było w moim stylu.
Nie zareagowałam na dotyk – wiedziałam, że w przypadku drugiej Krukonki takie odruchy są całkowicie normalne, traktowałam to więc jako miły gest, który miał za zadanie trochę mnie pokrzepić.

Ciężko było powiedzieć, dlaczego konkretnie opuściła po raz pierwszy lekcję Fairwyna. Możliwe, że zwyczajnie się tego dnia Fire nie chciało i wolała pospać dodatkową godzinkę zamiast słuchać martwego tonu profesora. Możliwe, że od jego męczącej osobowości potrzebowała chwili odpoczynku i w sumie nie zdziwiłaby się, gdyby on od niej też. Dopiero później Gryfonka przypomniała sobie, że trafił do Munga w śpiączce. Cóż, żałowała nieco, że nie była świadkiem zajścia na boisku Quidditcha. Może czas zacząć chodzić na te mecze? W kwestii run dopytała tylko bardzo pobieżnie znajomych, co omawiali, ale stwierdziła, że tym lepiej, jeśli nie było jej na temacie dotyczącym klątw.
Już i tak zbyt wiele ich było w życiu Szkotki.
Poprawiła rudy warkocz, zastanawiając się, dlaczego tęskni nieco za tymi jasnymi kosmykami, które miała miesiąc temu. W drodze nie zerkała na czas, przekonana, że i tak nie będzie spóźniona. A nawet jeśli to co? Weszła bez żadnego huku i otaksowała spojrzeniem zebranych już uczniów. W sumie dziwnie się czuła po ostatnim wpisie Obserwatora. Może nie każdy czytał te bzdury, które wbiły Fire w fotel na dobre dziesięć minut. Zajęła miejsce standardowo w pierwszej ławce, chociaż nie wypakowywała się z wiadomego powodu. Odłożyła czarną torbę i westchnęła cicho. Naprawdę, dziewczyny sobie po prostu tu jadły? Dear pomyślała, że może warto byłoby je przestrzec tak z dobroci serduszka, ale... ale wolałaby zobaczyć minę Fairwyna. Ogólnie nie wiedziała dlaczego, ale dobrze poczuła się w tej właśnie klasie w oczekiwaniu na profesora, jak gdyby nigdy nic. Blaithin oparła się wygodniej o krzesło i zaczęła palcami muskać swój pierścionek zaręczynowy. Jak długo to potrwa zanim znów będzie wolna?

Jak ktoś chce zaczepić to zapraszam, ale Fire zaraz zostanie wygoniona do drugiej ławki ♥

Runy z profesorem Fairwynem należały do jednego z ulubionych przedmiotów Ansa. Tak, brzmi to dziwnie biorąc pod uwagę naturę nauczyciela i jego skłonność do wrzasków i wyzywania ludzi od debili, ale wiedzę potrafił przekazać, a to najważniejsze. Same runy dla większości pewno bardzo nudne kryły w sobie tajemnicę, a Ans jako urodzony detektyw szukał znaczenia, celu użycia i innych dupereli. Przytaszczył ze sobą grubą książkę do run która praktycznie nigdy podczas zajęć się nie przydawała, ale lepiej być w gotowości, nie? Usiadł mniej więcej w środku sali żeby nie wyglądać ani na lizusa ani na lesera. Rozglądnął się po sali ilustrując kto dzisiaj przyszedł, skinął głową na przywitanie swoim znajomym i nie zaprzątając swojej głowy rozmowami czekał na rozpoczęcie lekcji.

//Zadanie nr 1: Nazwę soku "Syngja" można podzielić na słowa Syng i Ja , co po przetłumaczeniu z norweskiego oznacza "śpiewam tak"(przynajmniej w moim wolnym tłumaczeniu).

Weszłam do klasy spokojnym krokiem, wiedząc że jeszcze mam trochę czasu do rozpoczęcia lekcji Chociaż prawdę mówiąc byłam tak zmęczona, że nie miałam siły iść żwawszym tempem. Słyszałam to i owo o zniknięciu profesora Fairwyna, ale szczerze mówiąc nie czułam potrzeby żeby dowiadywać się każdego, najmniejszego szczegółu. Owszem uważałam go za całkiem dobrego nauczyciela, ze skłonnościami sadystycznymi, ale dobrego, bo w końcu miałam dzięki niemu co nieco w tej głowie. Na ostatnich zajęciach trochę podkolorowałam całą salę, więc tym razem przed zajęciami upewniłam się, że żadna farba nie znajduje się w mojej torbie. Nie chciałam więcej wypadków, a te ostatnimi czasy towarzyszyły mi nieustannie. Przeszłam przez próg i rzuciłam @Blaithin ''Fire'' A. Dear "cześć" i poszłam gdzieś dalej, żeby zwyczajnie nie rzucać się w oczy. Mój wzrok natrafił jednak na @Lotta Hudson, ale dopiero po chwili zorientowałam się, że wróciła do szkoły. To chyba dzień powrotów do Hogwartu. Nigdy nie miałam z nią nie wiadomo jak dobrego kontaktu, ale byłyśmy na tym samym roku, więc koniec końców ją kojarzyłam. Cóż, nie miałam pojęcia czy był ktokolwiek kto by teraz jej nie rozpoznał. Plotki bywały krzywdzące, a te były dość gorące jeśli chodziło o Krukonkę. W każdym razie życzyłam jej i jej partnerowi jak najlepiej. Sama nie wyobrażałam sobie zajścia w ciążę w tym wieku, ale przecież wszystko jest do przeżycia, a dzieci są fantastyczne. Opadłam na wolne krzesło i wyciągnęłam książkę. Mogę udawać, że po to żeby powtórzyć materiał, ale już po chwili oparłam o nią głowę i przymknęłam na chwilę oczy.

To wcale nie było tak, że Maili miała zawsze pełno energii. Chyba sekret tkwił w tym, że kiedy jej nie miała, raczej nie pokazywała się ludziom. Dlatego właśnie wszyscy mieli ją za największą optymistkę świata, zupełnie nieświadomi tego jak ciężko jest znosić powtarzające się ataki paniki w momentach, w których najbardziej chciała ich uniknąć. Już teraz trzęsła portkami na samą myśl o owutemach i tym jak to może się skończyć. Nie chciała jednak o tym w tej chwili myśleć, więc w pełni skupiła swoją uwagę na @Bridget Hudson i tym co Puchonka jej mówiła. Szkotka zauważyła, że dziewczyna nie czuje się zbytnio komfortowo odpowiadając na to pytanie, ale Maili zupełnie nie potrafiła sobie odpowiedzieć dlaczego. Była trochę ciekawa, ale uznała, że lepiej nie poruszać tego tematu bardziej skoro Bri średnio chciała o tym rozmawiać. Dla Lanceley nie był to duży problem. Prawdę mówiąc miała w głowie tyle różnych tematów, że mogła je zmieniać od ręki, bez żadnego zbędnego zastanowienia się. Mój wzrok zawiesił się na chwilę na wchodzącą @Lotta Hudson, więc temat narzucił się sam.
- Na Merlina, dobrze, że nie poszłam na ten mecz... Myślisz, że Edgar zrobi wejściówkę? Średnio cokolwiek powtórzyłam na tę lekcję. Ale chyba skoro go nie było tyle czasu to weźmie ten fakt pod uwagę, nie? Jak zrobi to będę w dupie. A co u ciebie? Ostatnie dni chyba były dość.. przytłaczające. Czytałam obserwatora. Jestem pewna, że wszystko będzie dobrze. – wyrzuciła z siebie.
Maili nie zastanawiała się nad tym czy jej zdania były składne. Prawdę mówiąc już zapomniała o czym do końca mówiła. Jej głowa była przepełniona tyloma różnymi wątkami, że czasami sama się w nich gubiła. Spojrzała na Bridget i się lekko do niej uśmiechnęła.

Nawet ona nie spodziewała się, że tak słabo ruszy ją śpiączka Fairwyna. Oczywiście przejęła się tą wiadomością, ale przeszło jej wraz z pierwszym szokiem. Może dlatego, że miała własne problemy po meczu, a może po prostu nie umiała się porządnie zmartwić, mając świadomość, że nie jest to pierwsza śpiączka jej ulubionego pisarza, a z wcześniejszych jakoś wychodził. I to w jakiejś Brazylii, czy gdzie tam... Ettie była pewna, że brytyjska służba zdrowia była lepiej rozwinięta. Dodatkowo miała informatora w postaci taty, a on twierdził, że Fairwyn był w stabilnej sytuacji.
Ona także poczuła wytchnienie w trakcie ich ponad trzytygodniowej przerwy od Fairwyna. Nie przyznałaby tego głośno, ale też uważała, że facet był rąbnięty i cisnął ich aż za bardzo. Ona jak ona, ale współczuła ludziom, którzy nie interesowali się runami aż tak bardzo.
Weszła do klasy trochę niepewnie. W trakcie zastępstwa też się rozleniwiła i mimo, że dostała cynk od taty, gdy Fairwyn się obudził i kiedy najprawdopodobniej go wypuszczą, jakoś nie mogła się zebrać do powtarzania materiału. Większość pamiętała, a może tym razem profesor trochę im odpuści i obarczy winą zastępujących go nauczycieli.
Zamierzała usiąść w jakimś neutralnym miejscu, trzeciej ławce czy coś, ale dostrzegła na samym początku sali @Lysander S. Zakrzewski, więc klapnęła sobie obok niego.
- Pogrzało cię z tą pierwszą ławką? - spytała pół żartem - pół serio. Niezależnie od przedmiotu, Ettie nigdy nie siadała w pierwszej. Wydawało jej się to strasznie kujońskie. Przecież to nie tak, że wiedza dochodziła gorzej do dalszych rzędów. Kolejnym krokiem po pchaniu się na początek klasy, było pchanie się między profesorskie poślady - Czy może nie dostałam jakiejś notatki? - zmarszczyła brwi widząc w innej pierwszej ławce Fire. Nigdy nie zwracała zbytniej uwagi na jej prowokacje na runach, więc zupełnie zapomniała o tym jej układzie z Fairwynem odnośnie pierwszej ławki. Przód klasy obsadzony ich doborowym gryfońskim towarzystwem wyglądał dość podejrzanie. O ile Etka rzadko kiedy odmawiała uczestnictwa w rozróbie, to wolałaby nie odwalać nic na runach, szczególnie tych z Edgarem Tobiasem Fairwynem. Chociaż gdyby ta dwójka by ją namawiała... miałaby spory problem z odmową.
Rozejrzała się jeszcze po klasie, a jej wzrok padł na Lottę Hudson. Nie znała laski, ale jak niby można mieć zdanie o dziewczynie Wankera. A plotki głosiły, że jeszcze się mnożyć zaczęli.
- Myślisz, że jest taka głupia, czy że ją poi amortencją? - szepnęła do Lysa, zapominając powiedzieć o kogo jej chodzi - Mógł przy okazji pomyśleć o nopuerunie. A niby mądrzy ci Krukoni...
Teoretycznie uważała, że Hudson była chora psychicznie i nie lubiła jej, mimo tego, że nie miała okazji poznać jej osobiście, ale teraz głównie jej współczuła. Mogłaby ją nawet po przyjacielsku zepchnąć ze schodów. Ette na jej miejscu, na pewno by się tego pozbyła. Gdyby było Walkera, to nawet 4 razy. Dla pewności.

Severus przeczesał dłonią swoje czarne loki i uśmiechnął się sam do siebie. Spojrzał w swój notes, gdzie zapisywał różne potrzebne rzeczy, wymagające jego stałej uwagi. Do takich rzeczy, a raczej informacji należał plan zajęć. Runy, nie powinien ich unikać. Zajęcia te były dość ciekawe, jednakże nie był jakimś pasjonatem starożytnych symboli. Ich zastosowanie i znaczenie było co najmniej intrygujące, ale mało przydatne. Nie wierzył w moc, którą rzekomo posiadały. Jedyną wiarę, którą żywił to do zaklęć. Chociaż teraz przy anomaliach magicznych, te słowa mogły brzmieć jak herezja.
Klasa, w której znalazł się zaraz po przekroczeniu progu, wyglądała jak kostnica. Zawsze tak wyglądała. To było takie zgodne z jego nastrojem i mimiką twarzy. Severus Horan mógłby z pewnością odnaleźć się w zawodzie grabarza. Znalazł sobie miejsce, gdzieś z dala o tych wszystkich ludzi. Nie zamierzał skazywać nikogo na swoje towarzystwo. Jego uwadze nie uszła pani @Lotta Hudson, o tej krukonce chyba już każdy słyszał. Kiedy spojrzał w jej stronę swymi zielonymi oczami, nie było widać na nich żadnych emocji.

- Nie, Maili. Edgar nie zrobi wejściówki - w klasie rozległ się cichy, spokojny i wyprany z emocji głos Fairwyna. Mężczyzna stał w progu, obracając w palcach czarny guzik i przyglądają się klasie z lekkim grymasem obrzydzenia na kamiennej masce. Zupełnie nie miał ochoty spędzać w towarzystwie uczniów więcej czasu, niż to było absolutnie niezbędne. Miał do ogarnięcia wiele spraw, które czekały ponad trzy tygodnie i zmęczenie dopadło nawet jego. Nauczycielskie obowiązki w całym tym zamieszaniu były akurat najmniej ważne. Prawie - niżej w hierarchii stało tylko odpisywanie na życzenia powrotu do zdrowia.
- Panno Dear, minus dziesięć punktów dla Gryffindoru - obwieścił, zamykając za sobą drzwi - Ostrzegałem. - nie dodał nic więcej, tylko sugestywnie spojrzał na drugą ławkę. Nie zamierzał się z gówniarą patyczkować - Smith, Craven, być może zmylił was ten przytulny wystrój, ale to nie jest kawiarnia - ironia w tym zdaniu brzmiała nad wyraz groteskowo w zestawieniu z jego martwym spojrzeniem wbitym nie w dziewczyny, a w okruszki z herbatników leżące na blacie przed nimi. Stał chwilę, czekając aż dziewczyny pochowają słodycze i przeszedł wgłąb klasy, rozkładając przed uczniami pergaminy, pokryte futharkiem.
- Smacznego, panie Envej... - mruknął sarkastycznie, kładąc przed chłopakiem pergamin. Cukrowe pióra były jego zdaniem przeznaczone dla kompletnych imbecyli. Kogo zdrowo myślącego kupowała reklama, że "wyglądały jak zwykłe, żeby można je było jeść, nie narażając się nauczycielom"? Tak. Bo przecież każdy normalny człowiek żarł pierze i nie było w tym nic podejrzanego.
Położył ostatnią prac, na ławce za plecami Dear i podszedł do własnego biurka, opierając się o nie, twarzą do klasy.
- Jak już mówiłem, nie będzie wejściówki, bo nie mamy na nią czasu - mogli chociaż dać w zastępstwo za niego, kogoś porządnego. O profesorze Foresterze nie miał nic dobrego do powiedzenia. Zapewne zamiast przerabiać z nimi materiał w normalnym tempie, opowiadał im żałosne anegdoty o Dudniących Druzgotkach czy innych debilnych zespołach -  Nie mniej jednak jeżeli złapię kogoś bez podstawowej wiedzy, opuści klasę - wszyscy chyba zdawali już sobie sprawę co oznaczała "podstawowa wiedza" w języku Edgara Fairwyna i byli na tyle rozsądni, żeby siedzieć cicho i starać się nie zwracać na siebie uwagi.
- Przed sobą macie różne teksty w staronordyjskim. Jak już wiecie wywodzi się on z pranordyjskiego i przejście jednego w drugi trwało właściwie cztery wieki, co skutkowało niejednolitością inskrypcji. Od IX do XIV wieku staronordyjski był właściwie jednolity na terenie całej Skandynawii, a potem zaczęły tworzyć się z niego liczne dialekty. Każdy z was otrzymał pieśń napisaną w innym dialekcie. Znajdziecie tam runy z futharku młodszego, starszego, a także takie, których nigdy nie widzieliście na oczy. Przez pierwsze dwadzieścia minut macie spróbować je przetransliterować, bazując na starszym i młodszym futharku, ale bez podręczników. Co dalej dowiecie się w swoim czasie. Możecie zaczynać.
Usiadł za biurkiem i wyjął z niego jakieś papiery, przy okazji natrafiając na sporządzoną wcześniej notatkę.
- A, sprawdziłem wasze wypracowania z października. Fairwyn Caesar i Cousdale najlepsze - po 10 punktów dla domu. Envej i Karsinis trochę gorzej, ale też na poziomie - po pięć. Jeżeli ktoś jest zainteresowany, może obejrzeć pracę w moim gabinecie.
Schował notatkę i zajął się własnymi badaniami, zerkając co jakiś czas na klasę.

---------------------------------------------------------
MECHANIKA WYSZŁA

Pozostałe info:
- Fire, jak się nie przesiądziesz, to oczywiście tnę punkty dalej
- osoby jedzące, mam nadzieję, że wiedzą, że mają schować szamę
- ta praca z października, to mój bonus oczywiście (1. syngja w staronordyjskim oznaczało "śpiewać"; swoją drogą w islandzkim nadal oznacza; Ans był na dobrym tropie, więc 5pkt. 2. symbol to Vegvisir, ale Helm of Awe jest bardzo podobny, szczególnie, że ten z butelki jest trochę za bogato jak na Vegvisir zdobiony ;) Tak czy owak, Kev też 5 pkt)
- przypominam o zakazie korzystania z podręczników
- o oczywistym już zakazie rozmów
- i o tym, że za głupoty można wylecieć.
Enjoy!

Jak coś to priv.

!!!EDIT: TERMIN DO 3.12 GODZ. 1.23, bo muszę rano wstać ;p !!! Potem już nic nie przyjmuję.

Honey uwielbiała runy i wiedziała, że jest spóźniona. Czuła się z tym okropnie. Może nie powinna już przychodzić na zajęcia profesora Edgara. Żaden nauczyciel nigdy nie wygląda na takiego, co cieszy się ze spóźnienia ucznia, ale Ford nie wybaczyłaby sobie, gdyby nie znalazła się na lekcji Fairwyna. Biegła ile sił w nogach na zajęcia. Przed wyjściem z dormitorium prawie zapomniała o szacie. Wiadomo mundurek z godłem Hufflepuffu powinien być zawsze, niezależnie czy nauczyciele wymagali odpowiedniego ubioru, czy nie.
Wbiegła do sali jak poparzona. Zawsze starała się cicho umknąć, ale tym razem nie miała żadnych szans. Zresztą musiała się liczyć z tym, że może na wejściu zostać od razu wyrzucona. Na szczęście Edgar przewidział, że mogą znaleźć się spóźnialscy. Praca na zajęciach również znalazła się dla niej i bardzo się z tego cieszyła, od razu zabrała się do tłumaczenia, chcąc pokazać Fairwynowi, że mimo spóźnienia na jego zajęciach jest bardzo dobrą uczennicą i pasjonatką jego przedmiotu. Tak też powoli literka po literce, znaczek po znaczku... No i skończyła.
- Ja to znam... - Szepnęła. Jak na pasjonatkę tego przedmiotu znała te teksty, a raczej pieśń. Dlatego też przetłumaczyła ten fragment, który dostała i uśmiechnęła się do siebie, nucąc sobie w głowie cały tekst.

Spoiler:

Jak zwykle profesor Edgar zaskakiwał wszystkich. Może nie do końca wszystkich, ale Severus aż odwrócił swój wzrok w stronę wejścia i w duchu się uśmiechnął, jego mimika twarzy nadal pozostała niewzruszona. Czyli pan Fairwyn nie zamierzał zrobić żadnej wejściówki? No to mieliśmy jakiś postęp albo podstęp jak to wolał. Horan w żadnym wypadku nie miał zamiaru naciskać na sprawdzenie swojej wiedzy z run. Jego zasób informacji w kwestii starożytnych symboli należał do przeciętnych, właściwie to i tak dużo, więc można było się czym chwalić.
Minusowe punkty rzucane z taką łatwością przez Edgara zawsze wzbudzały zainteresowanie u Severusa, więc zaraz to zerknął sobie w stronę @Blaithin ''Fire'' A. Dear. Cieszyła się ona jak zwykle uwagą profesora. Oczywiście ślizgon nie podzielał tego zainteresowania. Intrygowało go jedno, a mianowicie jak Dear została perfektem Gryffindoru. Zapewne Fairwyn nie popierał jej kandydatury, aczkolwiek każdy wiedział, że Dearowie mieli nie tylko nazwisko w świecie czarodziejów. To samo można było powiedzieć przecież o Fairwynach. Horan postanowił nie zagłębiać się w temat tych rodów. W końcu to nie temat na chwilowe rozmyślania.
Spojrzał na pergamin, przyglądając się tekstowi w staronordyjskim. Co to ma być? Jakieś żarty? Zabrał się za przetłumaczenie swojego fragmentu. Co będzie, to będzie. Nie liczył na to, że pójdzie mu dobrze. Jeszcze bez podręczników... Nie miał zamiaru ryzykować, więc nie wyjmował żadnych książek. Skoro pan Edgar sobie tego życzy... Facet najwidoczniej chciałby ich wszystkich się pozbyć. Tylko kogo by wtedy uczył?

Spoiler:

Wydajesz się być zaniepokojona, że ktoś w ogóle do Ciebie podszedł, co nie było dziwne, biorąc pod uwagę jakie plotki szumią pomiędzy szkolnymi korytarzami. Tak naprawdę siadając obok Ciebie staję się bardzo popularną osobą, bo duża ilość osób wchodząca do sali zdaje się sprawdzać, czy przypadkiem w tej chwili nie zawadzasz gigantycznym brzuchem o ławkę naprzeciwko.
Wyglądałaś naprawdę dobrze po tym co przeszłaś, dlatego uśmiecham się ponownie pokrzepiająco, by upewnić Cię, że mówię szczerą prawdę. Może już nie zwróciłabym na Ciebie uwagi tak jak na początku naszej znajomości, ale doceniam, że nie zaprzestałaś kąpieli, dbania o siebie i innych podstawowych sprawunków. Ja na przykład nie jestem pewna czy udałoby mi się jakkolwiek funkcjonować w obliczu takiej sytuacji, dlatego siadam obok, by przez te 45 minut bronić Cię odrobinę przed światem, jak tylko mogę. Jestem przekonana, że mi coś takiego nie mogłoby się zdarzyć. Nie tylko dlatego, że jestem rozsądna, ale też nie jestem szczególnie zainteresowana w tej chwili robieniem bezmyślnych rzeczy akurat z chłopcami.
Patrzę na Ciebie spokojnie, kiedy próbujesz przerodzić swoją odpowiedź w żart wypełniony czarnym humorem.
- Zawsze trzeba patrzeć na wszystko z jasnej strony. Na przykład może będziesz miała jakieś ulgi u nauczycieli. Wypadałoby - zastanawiam się nad tym, przelotnie zerkając gdzieś w okolice Twojego brzuszka, może akurat na runach tak nie będzie, ale może później. Widzę jak @Maili Lanceley rzuca na Ciebie ciekawskie spojrzenie, plotkując żywiołową z siedzącą obok Bridget. Kiedy tylko zawiesza na chwilę na mnie wzrok, robię głupią minę, która miała krytykować jej z pewnością bezsensowną paplaniną, szczególnie, że jej ładna sąsiadka nie wyglądała na zachwyconą.
Do klasy wchodzi nauczyciel, komentuje wszystko wokół, mówi coś nieprzyjemnego i jak zwykle straszy. Jego wywód po dwóch zdaniach przemienia się w mojej głowie w jakąś bezkształtną papkę i dość bezmyślnie bazgrzę piórem po pergaminie, na którym miałam notować. Patrzę na mój zaszczytny pierwszy wers i z westchnieniem próbuję rozwikłać zagadkę, którą podarował mi profesor. Mam nadzieję, że nie mamy też tego tłumaczyć bez podręczników, dlatego przyjmuję taktykę gapienia się tak długo na mój przetransliterowany tekst, dopóki kompletnie nie wtopię się w tłum.

Spoiler:

Miała teraz przerwę, więc mogła sobie przyjść posiedzieć na jakiejś cudzej lekcji, skoro i tak się nudziła... Runy z Fairwynem były dobrą opcją - sam facet zupełnie nie zwracał uwagi na tak "przyziemne" rzeczy. Dodatkowo można było stracić punkty nie robiąc specjalnie nic złego i nie otrzymując od nauczyciela nawet większej porcji uwagi. Tracenie punktów Ravenclawu zawsze było w cenie, szczególnie gdy jej własna reputacja nie musiała na tym cierpieć. Fairwyn na starcie wszystkich nienawidził, więc gorzej być nie mogło.
Problemem mogła być wejściówka. Finn nie miała pojęcia co przerabiały starsze grupy, ale stwierdziła, że coś tam wymyśli, a w najgorszym wypadku wyleci z sali. Zresztą Fairwyn twierdził ponoć, że wszyscy Hogwardczycy są na poziomie zerowym, czyli prawie tak jak ona.
Nie śpieszyła się. W przypadku zajęć z Fairwynem przyjście po rozpoczęciu zajęć, było nawet trochę korzystne. On i tak nie zwracał uwagi, a uczniowie siedzieli ja trusie, a więc nikt nie miał szans zainteresować się obecnością gówniaka.
Wślizgnęła się cichutko do klasy, skinęła profesorowi i usiadła w pustej ławce prawie na końcu sali. Okazało się, że żadnej wejściówki nie było i od razu przeszli do zadania. Dziewczynka patrzyła na otrzymany poemat, obgryzając paznokcie. Widziała, które runy należały do starszego futharku, ale żadnego innego nie przerabiała, mogła się więc tylko domyślać po kształtach. Trochę słabo, bo skoro nie wiedziała jak powinno być poprawnie, nie mogła celowo napisać źle. Jakby pomyliła coś z starszego, to na bank by ją wyrzucił. W każdym razie cieszyła się, że jednak nie było tej wejściówki. Fairwyn przesadzał - to tutaj to nie był poziom trzeciej klasy.
Ostatecznie przetransliterowała te runy, które znała, zostawiając luki przy reszcie, a następnie uzupełniła je literkami, które jeszcze nie padły w kolejności alfabetycznej. Wyszło bez sensu i nieprzeczytalnie, ale miała to w nosie.

translitero:

---------------------------------------------------------
KILKA UWAG OD EDGARA!

To, że ja jestem miła, nie znaczy, że Edgar też ;p Wy pracujecie tylko z jednym wersem, ale Wasze postaci fabularnie muszę zmęczyć CAŁY poemat, pieśń, czy co tam dostali, bo każdy robi inny. Uwzględnijcie to w postach.

Na razie bez tłumaczeń. Fajnie by było też, gdybyście nie szukali tego tekstu w necie, bo sobie zepsujecie zabawę w kolejnym etapie c:

Mamy komplet, więcej spóźnionych nie przyjmuję.

Excel uzupełniony o spóźnionych.

Przepraszam @Maili Lanceley, ale nie mam zbytnio czasu nadrabiać dialogów i o nich rozwlekle pisać :c

Bridget wcale nie wyzbyła się uczucia niepewności, gdy Edgar Fairwyn pojawił się w klasie. Zdawała się skulić i mimo bycia niezwykle drobną dziewczyną, stała się jeszcze mniejsza, aby tylko nie zwrócił na nią uwagi i jej nie zauważył. Nawet włosy zarzuciła trochę na twarz, by w razie czego się nimi przesłonić. Od razu odechciało jej się gadać, skupiła się raczej na tym, co nauczyciel miał do powiedzenia. Na transliterowanie całkiem się ucieszyła, ale i ta chwilowa pozytywna emocja zniknęła, gdy zobaczyła, przez jak długą pieśń musiała dziś przebrnąć. Westchnęła ciężko patrząc na górę tekstu, po czym zabrała się do pisania. Zastanawiała się, czy wszyscy dostali tak wielkie kawałki, czy to ona została obdarzona specjalnym egzemplarzem?

Spoiler:

Było mi trochę głupio przed Ette, że wybrałem pierwszy rząd, postanowiłem więc obrócić sprawę w żart i z uśmiechem rzuciłem w stronę dziewczyny:
- To celowy protest skierowany ku deślizgonacji sal lekcyjnych, bierz ze mnie przykład, zacna dziewojo.
Nie miałem jednak okazji kontynuować rozmowy z @Harriette Wykeham, gdyż Fairwyn zagonił nas do roboty. Mimo że transliteracja tekstu nie była ciężką pracą to ze względu na jego długość było z tym trochę roboty, a z racji tego, że u Edgara rozmowy były surowo zabronione praca szła bardzo sprawnie. Po kilkunastu minutach (ach te lingwistyczne zdolności Zakrzewskich!) udało mi się uzyskać tekst w wersji literowej. Uśmiechnąłem się zadowolony z siebie i sprawdziłem go dwa razy, po czym bardzo dyskretnie spojrzałem na Etkę ciekaw jak jej poszło.

Transliteracja: