Rose była niemożliwa, jak mogła nie zauważyć wyraźnie wystających z kłębka drutów. Może z jej perspektywy wyglądało to jak skrzydełka, ale jak przechyliło się głowę...
- Nie znasz się - bo sam znawca się odezwał, zaśmiał się do własnych myśli. Może jednak uda mu się ją przekonać do swojego pomysłu.
- No o tam je widzę.
Wyciągnął palec aby jej pokazać, że jednak druty tam są. Doskonale je widać zerknął na nią i szybko ściągnął jej okulary po czym schował za siebie i powiedział:
- Bez nich lepiej wszystko zobaczysz. Przysłaniały Ci widok.

- Ja się nie znam? Ja, spec od chmur, się nie znam? - spytała z uśmiechem na twarzy. - Ale ja ci mówię, że to znicz! Szkoda tylko, że nie nabrał złotego koloru... Gdyby znała zaklęcie, mogłaby zaczarować okulary, aby zmieniały kolor chmur na złote. Wtedy chłopak na pewno poznałby, że to jest prawdziwy znicz.
- Ja tam widzę skrzydełka - upierała się przy swoim. - Chociaż jeżeli ktoś nie umiał robić na drutach, to je połamał? - pomyślała. - Wtedy chmura mogłaby przypominać kłębek z połamanymi drutami - zgodziła się.
Prychnęła pod nosem. Przecież te okulary tylko przyciemniały, aby nie oślepnąć od słońca.
- O, patrz, a tam jest babcia w takich wielkich okularach! - pokazała na chmurę obok. - Wiec może to jest jednak ten kłębek...? Brakuje nam jeszcze kota.

Zmarszczył nos na określenie spec. Nie było czegoś takiego jak spec od chmur. Ale niech jej będzie, skoro uważa, że się zna. Nie przeszkadzało mu to jednak w podrażnieniu się z nią jeszcze trochę. Jak przymknął oczy zauważył może i znicz ale nie chciał się przyznać do tego.
- Nikt ich nie łamał są idealnie proste. A kłębek może i jest krzywy ale doskonale wszystko widać. Skoro mi nie wierzysz nie zabiorę Cię na lody na Pokątną.
Pokazał jej język i powoli wsunął okulary na nos. Nie chciał, żeby popsuła sobie wzrok od słońca.
- Nie widzę żadnej babci - poskarżył się.

Przed Prince'm Rolvssonem pojawia się zamazana postać małej Puchonki która siedziała na fotelu i trzymała rękami głowy w pokoju wspólnym Hufflepuffu. Łatwo było w małej Puchonce rozpoznać Selenę Russo. Po chwili ukazały się żółte litery pod zamazaną postacią tworzące dwa słowa "Zapomniałeś o Selenie" Po chwili postać i napisy znikły.

Jak nie łamał, jak łamał? Rose nadal uparcie trwała przy swoim.
- Przecież one są krzywe - mruczała, marszcząc brwi. Za nic w świecie nie chciała uznać, że są proste, bo nie były.
'Oburzyła się', słysząc chłopaka. Cóż, dla świętego spokoju mogła się zgodzić, ale to nie było w jej naturze. To ona zamierzała go przekonać do swoich racji.
- No, ale popatrz! One są lekko wygięte! Chociażby o dziesięć stopni, ale są! - uparła się. - Może powinieneś nosić okulary? - zasugerowała, ukazując rządek równych ząbków. - Zobaczysz, że jeszcze zaprosisz, a nawet WYCIĄGNIESZ mnie na lody - podkreśliła, nadal się szczerząc.
Podziękowała uśmiechem, poprawiając delikatnie okulary.
- Babcia, to ta największa chmura. Stoi bokiem i na nosie ma takie wielkie binokle. Większe od moich! Nie mów, że jeszcze nie widzisz. Ma też koka i jakiś fartuch - powiedziała to, co jej wyobraźnia podpowiadała. - Nie, czekaj, a może to sweter własnej roboty?

Wzruszył ramionami i przewrócił oczami, jak ona mogła tego nie dostrzegać. Dwa idealnie proste druty przechodzące przez krzywy kłębek wełny.
- Krzywa to jest Wieża w Pizie, a nie te druty, ale dość już o nich.
Przekręcił się na brzuch i machał nogami w powietrzu. Lubił zapach trawy, ostatnio był on intensywniejszy niż zawsze. A może tylko dla Rolvssona stał się mocniejszy?
- Wyciągnę, wyciągnę nie będę jadł lodów w samotności. Nie chcę aby mi zaszkodziły a tym kończy się pałaszowanie smakołyków samemui - przestrzegł Rose, jak to miała w zwyczaju robić jego babcia. Musiała mu długo powtarzać te słowa, skoro je zapamiętał. Przewracając się na plecy odnalazł szybko chmurę o której się nasłuchał i powiedział:
- Jaki znów kok z babcią? Rose, Rose nie znasz się. Bardziej przypomina to... eee... jakiegoś ptaka. Może orła? Nie znam się na tym, ale to całkiem możliwe.

Uśmiechnęła się delikatnie.
- Nigdy jej nie widziałam, bo nie byłam we Włoszech, więc dla mnie te druty są wygięte - odparła. Nigdy nie była we Włoszech i raczej nie zapowiadało się, by miała tam jechać. Prędzej pojedzie sama, jak będzie pełnoletnia, niźli z rodzicami, którzy tylko nad morze, morze i morze.
- Jeszcze byś się przejadł, a tak, to ja już cię potem zabiorę i nie będziesz się opychał i tył, o.
Widziała kątem oka, jak chłopak się wierci. Coś mu chyba niewygodnie było...
- Orzeł? - spytała głupio, próbując dostrzec tu orła. To coś nawet dziobu nie miało! A gdzie skrzydła? - Ja ci mówię, że to babcia! Żadnego ptaka tu nie ma.

- Ja też tam nie widziałem tej wieży na żywo, co innego w książkach czy na zdjęciach.
Praktycznie nie wyjeżdżał poza Anglię, ale słyszał o różnych ciekawych obiektach w Europie i nie tylko. Na chwilę słońce schowało się za chmury i jego oczy mogły odpocząć. Zaczerpnął powietrze i powiedział:
- Przejadł, ja? Znam umiar a z kimś lepiej smakuje, więc przydasz się na coś. - Zaśmiał się i oparł głowę na jej ramieniu. - Jesteś niezłą podpórką.
Ktoś tutaj się nie znał kompletnie na chmurach i na pewno nie był to on. Babcia! Też coś. Postanowił wyperswadować jej ten pomysł:
- Nie widzisz jaki to ładny orzeł. I ten dziób a skrzydła jakie ogromne ma, wygląda jakby leciał, jest świetny.
Zaczął gestykulować i pokazywać na chmurę, kiedy wymieniał kolejno dziób czy skrzydła, aby pokazać jej, że tym razem się nie mylił i ma w stu procentach rację.

- Na zdjęciach też nie widziałam. Tylko i wyłącznie o niej słyszałam. O, możesz pokazać jej zdjęcia, jeśli oczywiście masz. Albo poszukam w książkach o mugolach. Jak myślisz, znajdę?
Podparła się na łokciach, podnosząc się odrobinę. Sięgnęła, wyciągając picie. Upiła odrobinę, odkładając butelkę na bok. Na trawie pomiędzy nią, a Prince położyła też ciastka. Zgłodniała, a nie będzie przecież jadła sama.
- Częstuj się. Jeszcze zostało - uśmiechnęła się.
- Ale wiesz, samemu to tak smutno i na pocieszenie weźmiesz podwójną porcję. Widzisz? Już masz wadę samotnego chodzenia do lodziarni.
- Dziękuję za pokrzepiającą wiadomość - odarła, śmiejąc się.
Wysłuchała jego słów i przyjrzała, jak gestykulował. Nadal nie było tu orła.
- To już mi bardziej przypomina pingwina.

- Myślę, że jak poszukasz w bibliotece albo poprosisz bibliotekarkę o pomoc znajdziesz to wiele lepsze zdjęcia niż te w mugolskich książkach. Nasze są fajniejsze, osoby się ruszają, przez co są zabawniejsze. Bo te stateczne są smutne i nic się na nich nie dzieje. Jak chcesz możemy iść nawet teraz?
Bezwiednie sięgnął po ciasta, nie było jego winą, że należał do łasuchów i nie umiał odmówić sobie słodyczy jak były mu podtykane pod sam nos. Napił się też soku, zanim powiedział:
- Dobra, dobra samotne chodzenie na lody nie jest najlepszym pomysłem. Ale... - przeciągnął ostatnią literę - od pingwina już bliżej do orła niż od babci.

- A ty masz mugolskie? Takie nieruszające się się?
Odgarnęła niesforny kosmyk włosów, opadający jej na oczy. Z jednej strony lubiła swoje włosy, a z drugiej nigdy nie chciały się ułożyć tak, jak powinny i ci chwila musiała je poprawiać.
- To chodź teraz! Poszukamy sami, może jeszcze coś nam ciekawego w ręce wpadnie? - zasugerowała. Tak, o wiele bardziej wolała sama poszukać niż prosić o pomoc.
Zaśmiała się pod nosem. Zawsze zabierała z kuchni to, co najlepsze i nie dziwiła się, że chłopakowi zasmakowały.
- Właśnie widzę, że masz umiar - wyszczerzyła się. - A no bliżej, bliżej. Ale babcia tam nadal siedzi i jest smutna, że mi nie wierzysz - pokazała na chmurze smutną minę babci.

Zaprzeczył machając głową na boki, akurat gryzł kolejne ciastko i nie chciał opluć jej. Dopiero kiedy wszystko przełknął powiedział:
- Nie, nie mam, ale kiedyś widziałem. I dlatego je zapamiętałem bo były nuuuudne.
Przeciągnął się i szybko wstał, wyciągając rękę aby pomóc Rose. Złapał jeszcze jedno ciastko które na raz wcisnął palcem do buzi. Otrzepał dłoń i ponownie ją wyciągnął.
- To chodźmy, może uda nam się coś znaleźć. - Był dość sceptycznie nastawiony do samodzielnego szukania, wolał iść na łatwiznę i prosić o pomoc bibliotekarkę. Ale skoro Rose wolała zrobić to sama, postanowił się poświęcić i jej pomóc.
- Babcia nie może być smutna, bo jest orłem a orły nie są smutne. Może tylko jak polowanie im się nie powiedzie. Bo głodny to nawet ja jestem smutny. - Wytłumaczył pokrętnie, ale wierzył, że puchonka zrozumie o co mu chodzi.

Cieszyła się, że była już w Hogwarcie. Trzeba było powetować sobie te dwa miesiące rozłąki. Pogoda sprzyjała spacerom, dlatego też wyszła z zamku, ciesząc się ciepłym, jesiennym słońcem. Wiał lekki wietrzyk, ale nie przeszkadzał on jej wcale. Doszła pod Wielki Dąb, pod którym lubiła siadać. Spoczęła pod tym szlachetnym drzewem i otworzyła trzymaną przez siebie książkę, tę o zaklęciach, którą kupiła na zakupach z Audrey.

Wyszła samotnie z Hogwartu na błonia. Chciała się nacieszyć tak utęsknionym miejsce. Jako że uwielbiała Wielki Dąb, od razu tam, poszła. Miała nawet miłe wspomnienia związane z tym miejscem. Do dziś pamiętała, jak razem z Prince kłócili się, co przypominają poszczególne chmury.
Mając nadzieję, że spotka tam kogoś bliskiego, przyspieszyła kroku. Nie myliła się. Z daleka poznała znajomą Krukonkę.
- Hej! - zawołała, podchodząc do niej. - No, nareszcie cie złapałam. Przez cały czas pobytu na Malediwach, nie zamieniłyśmy ani słowa. Cóż, chyba byłaś zajęta, hm? - wyszczerzyła się, już snując domysły odnośnie nieobecności Gab.

Uniosła głowę znad książki i gdy tylko zobaczyła, kto nadchodzi, od razu zamknęła ją. Wiedziała, że czytanie mogła odłożyć na później.
- Roś! - ucieszyła się na widok jakże bliskiej jej Puchonki. - A no faktycznie jakoś tak się złożyło - stwierdziła, robiąc przy tym niewinną minkę. - A byłam, byłam - uśmiechnęła się. - Ale bez żadnych podtekstów, żeby nie było - dodała pospiesznie.

Spojrzała dziewczynie przez ramię na książkę, którą czytała, a potem zaczęła grążyć dookoła drzewa, aby po chwili, opaść obok Gab. Rozkoszując się widokiem Hogwartu, rozsiadła się najwygodniej, jak się dało.
- Wiedziałam! - powiedziała pewnie z uśmiechem, a kiedy dziewczyna kazała nic sobie nie wyobrażać, spochmurnaiała. - Wiesz coooo? - przeciągnęła literkę. - Nie lubię cię, o - wystawiła dziewczynie język. - Już myslałam, że znalazłaś sobie księcia z bajki na białym rumaku, który wprowadził by w twoje życie więcej kolorów, a ty tak brutalnie mi mówisz, że to wszystko jest tylko wyobrażeniem - powiedziała smutno. - Hm... już ja ci znajdę chłopaka, o!

- To nie lub, o! - odparła tonem mówiącym "mam focha". - Księcia z bajki na białym rumaku? Takich nie ma! - dodała buńczucznie. Tak, ten, który miał być jej księciem, zostawił ją bez słowa. Gabrielle pogodziła się z tym i nie łudziła się już. Podchodziła do tego wszystkiego bardziej racjonalnie.
- Ciekawe niby kogo, hę?

- Och, zawsze musisz być taka sztywanaaaa? - znowu przeciągnęła literkę. - Ja tu sobie marzę, odrywam się od rzeczywistości, a ty uparcie i mocno stąpasz po ziemi - naburmuszyła się, odwracając do niej plecami. Ej, trochę radości! - pomyślała.
- Hm... może... czekaj, tego może, David Wiley, o! Patrz, jaki on przystojny! I jaki miły! Każdy by go na chłopaka chciał! - powiedziała, chociaż w duchu się z tego śmiała. Ona na pewno nie zaliczała się do "wszystkich".

- A ty to raptem jesteś taaaka rozrywkowa - prychnęła. - A sobie marz, jak chcesz. Ale mnie do tego nie namawiaj, mi to zbyt wiele szczęścia nie przyniosło. I jestem radosna, o co ci chodzi?
Gdy tylko usłyszała propozycję Rose, Gabrielle zaśmiała się w niebogłosy.
- Każdy, ale nie ja - odparła. - Poproszę następną propozycję - wyszczerzyła się.

Razem z Amayą, szli właśnie pod wielki dąb. Całą drogę, poświęcili na pogawędki, i rozmowy. Ryu czasami lubił mieć przyjaciółkę, nie dziewczynę, ponieważ wtedy jest mniej onieśmielony. On, i dziewczyna.

***

Ryu usiadł pod dębem, obok Amayi. Zauważył też obok Rose Stuner, prefektkę Puchonów, i Krukonkę z jego klasy, Gabrielle Papillon. Wyraźnie ich rozmowa zmierzała w złym kierunku. Słońce powoli zachodziło, stąd dokładnie można było to zobaczyć.
-Fajnie był na Malediwach, ale według mnie, w Hogwarcie jest najlepiej. - Uśmiechnął się. Podciągnął nogi do klatki piersiowej. Tym razem miał na sobie szatę. Pod nią, był jedynie czarny T-shirt, i jeansy. Oczywiście miał na sobie buty, czarne adidasy.

(Ahh, i sorry że krótko, nie miałem się jak rozpisać ;/)

Kiedy usiadła w jednym miejscu zaczęła wodzić wzrokiem po widocznych okolicach z szerokim uśmiechem zadowolenia.
- Właśnie tego mi było trzeba... - mruknęła patrząc na zachodzące słońce, a na myśli mając siedzenie pod wielkim dębem. Oparła się delikatnie plecami o korę i zerknęła na przyjaciela.
- Malediwy były nudne. Tam można było przewidzieć co cię czeka. Tu nie. To jest ta zasadnicza różnica pomiędzy miejscami - uśmiechnęła się blado, opuszkami palców przejeżdżając po źdźbłach trawy. Czuła się bardzo dobrze w towarzystwie chłopaka . Nagle wstała i zaczęła chodzić wokół drzewa, później przechylając się lekko w stronę Ryu w taki sposób, że ich twarze były dość blisko na przeciwko siebie. Zaraz jednak kawałek kory się ułamał i Amaya upadła na cztery litery obok chłopaka, śmiejąc się głośno.

Dopiero teraz zauważył, że zachodzące słońce, wygląda tu niemal tak samo pięknie, jak na Malediwach. Może dlatego, że nigdy tu nie był o tej porze. Tego już sam nie pamiętał.
-Rzeczywiście, w Hogwarcie jest najlepiej. - Uśmiechnął się szeroko. Był to uśmiech aprobaty, którą żywił do tego miejsca.
-Tak, rzeczywiście tam było nudno. Mogę to stwierdzić, choć spędziłem na Malediwach tylko jedną czwartą wakacji. - Odpowiedział. Spojrzał na zegarek. Była godzina szósta trzydzieśći. Dziwił się, że tak szybko zaszło słońce. Jednak zaraz przypomniał sobei, że nie są już na wyspach, a lato niedługo się kończy. Zaśmiał się razem z nią, gdy upadła.
-Nie boli cię? - Zapytał z uśmiechem.

Wszystko byłoby w porządku, gdyby tylko coś nie strzeliło jej w łokciu u ręki, którym uderzyła w korzeń drzewa. Amaya skrzywiła się z bólu, a chcąc unieść dłoń w górę, czuła się tak jakby znieruchomiała.
- Cholera... Zrobiłam sobie coś... Ał - znów pisnęła przytłumionym głosem i położyła plecy na trawie, niesamowicie krzywiąc się przy tym. Czuła pulsowanie w miejscu jak i przeszywające, nieprzyjemne dreszcze. W mugolskim świecie można było to porównać do kopnięć prądem.
- Ryu - jęknęła obolała - nie masz może eliksiru znieczulającego ?
Tylko to mogło ją teraz uratować i 'skrócić jej mękę'. No, zabijać się jeszcze nie miała zamiaru, aż tak źle się to jeszcze nie przedstawiało. Miała cichą nadzieję, że krukon ma przy sobie upragniony napój.

- No, a nie widać? - zapytała, oglądając się z każdej strony. - Zobacz, każdy cal mojej skóry, styl ubierania się, mimika ukazują, jaka to ja rozrywkowa! - wytłumaczyła, jak umiała najlepiej w tej chwili.
Zniesmaczyła się, kiedy Krukonka zaczęła marudzić i jęczeć.
- Czekaj! Świat nie ogranicza się do dwóch chłopaków! Dobra, nie wyszło Ci z tym Krukonem ani Gryfonem, ale to ich wina. Widocznie są wybrakowani - osądziłą ich. - Nie ma tu na pewno Twojej winy. Skoro chcieli być z tobą, to zaakceptowali ciebie, jako Gab, a nie osobę, którą masz udawać. Chcą innego ideału niż ty, to niech idą precz. Nie są warci zmartwień. Prawda? - spytała. - Oj, nie smuć się! Nie widzę uśmiechu na twarzy... - rozciągnęła swoje usta, ukazując najszerszy uśmiech, jaki umiała - ... nie świecą ci się oczy ze szczęścia... - pokazała wolnym palcem na swoje szare oczy - ... twój głos wcale nie jest radosny! - zakończyła oskarżycielsko.
Szybko zastanowiła się nad kolejną propozycją na chłopaka dla Gab. Musi to być ktoś czuły oraz taki, który nie rzuci jej za kilka dni.
- Wiem! Patrz na Kokosa! Oto ideał wprost dla ciebie! Odważny Gryfon stały w uczuciach, ot co. Nie ważne nawet, że młodszy! Ważne, że jest, nie? - wyszczerzyła się.

Przemilczała ten wywód Rose, co niby powoduje to, że jest rozrywkowa.
- Jak to dwóch? - zdziwiła się. W jej mniemaniu miała tylko jednego chłopaka, z którym jej nie wyszło. Czekaj... Krukon? Gabrielle wiedziała już o kogo chodzi. Jednak oni nigdy nie byli parą, nawet się właściwie na to nie zanosiło. Bo to, że spędzali ze sobą dosyć sporo czasu nie oznaczało od razu, że byli ze sobą. Znowu te szkolne plotki.
- Prawda - odparła. Miło było zrzucać winę na innych za to, że coś jej nie wyszło.
Musiała w duchu przyznać rację Rose, zbyt rzadko okazywała radość. Teraz na pewno szczęśliwa nie była. Ale to nie bycie singlem powodowało ten stan, nie. Powód był zupełnie innej natury.
- Nie, po prostu nie mogę - roześmiała się, słysząc kolejną propozycję Puchonki. - Ty chyba chcesz, żebym na zawał zeszła.

Było ciemno, z reguły jednak nocną panował tu całkowity mrok bo ile światła mógł dać księżyc, który tylko delikatnie wskazywał niebezpieczeństwa jakie czekały ich na drodze.
Widziała tylko zarysy twarzy chłopka i różnicę wzrostu między nimi. Górował nad nią kilkoma centymetrami, przez które musiała nieco unieść podbródek aby przyjrzeć się jego twarzy i srebrnej tabliczce, którą ściskał w dłoniach.Badała rysy jego twarzy, jednocześnie we własnej głowie chwaląc jego pomysłowość i interesujący charakter, który jak w duchu przyznała niezwykle ją intrygował.
- Racja, podpisanie ją imieniem i nazwiskiem było by kiepską opcją. - Odezwała się przywołując w głowię radosną wizję dyrektora, który spacerując w jesienny poranek dostrzega ich nazwiska wyryte na tablicy, która zaklęciem została na stale przytwierdzona do ogromnego pnia. Zapewne jego twarz cała by poczerwieniała, a głos zadrżał niebezpiecznie oznajmiając, że sprawcy tego czynu mają niezłe kłopoty. Na pewno nie chciała by doświadczyć jego gniewu na własnej skórze i wiedziała, że chłopak też by tego nie chciał.
Zaległa cisza, którą przerywał tylko cichy głos chłopaka, który nucił pod nosem piosenkę w ojczystym języku,a gdzieś w tle dało się wyłapać kawałek rozmowy dwóch dziewczyn, które najwyraźniej także postanowiły odwiedzić ogromne drzewo w nocy.
Stanęła przed drzewem opuszkami palców dotykając jego pniu, którego chropowata powierzchnia łaskotała jej dłonie, jednocześnie wzrokiem poszukiwała chłopaka, który jak się później okazało stał nieopodal niej.
- Które miejsce będzie dobre ? - Rzuciła mu zaciekawione spojrzenie w myślach szukając idealnego miejsca z którego każdy widziałby tabliczkę, którą przywieszą.