- Trochę dużo - przyznała.
Na pytanie chłopaka omal nie roześmiała się.
- Pff, nie wszystkie, ale dużo - w końcu zaśmiała się. Dla niej takie pytania były dobijające - Tu nawet pół wile możesz spotkać, o!

-Ojj no.. nie interesują mnie magicznie wspomagane dziewczyny..-zasmiał się głośno:- Stawiam na pełnych ludzi...-odparł po chwili. Odgarnął włosy i spojrzał w rpzestrzeń:- Czesto tak sama rpzebywasz??-odwrócił sie do niej i usiłowłą złapac jej spojrzenie.

- Hmm, dosyć często, bo lubię być sama - odpowiedziała - Lubię wsłuchiwać się w śpiew ptaków, no i w ogóle siedzieć na powietrzu.
Pamiętała, jak w dzieciństwie uciekała sobie do lasku i nawet nie wiedziała, jak tam może być niebezpiecznie. Te wspomnienia zawsze ją rozśmieszały.

Arthur westchnał głęboko. Położył się na trawie i spojrzał na koronę drzewa znajdująca się nad nim. Liscie ciekawie komponowały się, przez niektóre przechodziły promienie Słońca, przez inne nie, tworząc jasne i czarne zakamarki drzewa. Chłopak odparł po chwili zastanowienia:
- Wiec lubisz przebywać samotnie.. to trochę tak jak ja... często uciekałem do lasu.... chociaz to śmieszne.. ale tam było mi lepiej....

- Ha, ja w dzieciństwie urywałam się z pikników - zaśmiała się - Fajnie było!
Spojrzała w niebo, które stawało się coraz bardziej zachmurzone. W zasadzie cieszyła się z tego powodu, chciała, by spadł deszcz. Miała zamiar dzisiaj się przejść po lesie. W sumie to pójdzie nawet wtedy, gdy nie będzie padać.
Zaczęła oglądać swoje paznokcie. Właściwie to i tak musiała je dzisiaj pomalować, bo zaczynały się zdzierać. Na szczęście Kim miała dobry lakier, który wytrzymywał długo i łatwo się zmywał.

Arthur zaśmiał się:- Ja czasami z obiadów... to były czasy...
Gdy uciekał, spotykał mnóstwo leśnych stworzeń i z czasem nauczył się odczytywać ich myśli. Teraz z ludźmi, choć było o wiele trudniej, to jednak wychodziło. Ale wszystko zaczęło się od ucieczek do lasu. Spojrzał na dziewczynę:- Słuchaj.... a masz jakieś specjalne uzdolnienia??

Zaśmiała się.
- Może tak, a może nie - powiedziała tajemniczo - To moja słodka tajemnica.
Nie będzie przecież wyjawiać swoich mrocznych sekrecików pierwszej lepszej osobie. Co to, to nie!
Zaczęła przyglądać się jakiemuś niewielkiemu ptaszkowi siedzącemu na gałęzi drzewa. Ślicznie śpiewał. Kim zawsze kochała zwierzęta, ale w ptakach widziała coś... wyjątkowego. Były takie wolne, a niektóre też niebezpieczne.

Arthur podchwycił jej spojrzenie i uśmiechnął się lekko. Tak... nie on jeden miał tajemnice i nie on jeden nie chciał ich wyjawiać. Robi się ciekawie...
- Wiec podobają Ci się ptaki...-odparł po chwili:-Twój wzrok mówi, ze je podziwiasz.... a co konkretnie, jeśli można wiedzieć?

- Są po prostu cudowne - odparła wciąż wpatrując się w ptaka - Pięknie śpiewają, umieją latać i mają ciekawe zwyczaje. Każdy ma w sobie coś innego. Nawet wróbel ma w sobie to "coś".
Kim była bardzo dobra w wypatrywaniu ptaków i już po chwili oglądała kruka. Raczej rzadko widziała kruki, więc starała się dokładnie śledzić jego zachowanie.

Arthur zasmiał się cicho i odparł:
-Kruk...ulubione zwierze szamanów indiańskich......uwielbiają je...
Starał się zwrócić jej uwagę po czym westchnął:- A co takiego ma w sobie wróbel? jestem bardzo ciekawy.... a Ty, jako pierwszy czarodziejski ornitolog, którego widzę....-zaśmiał się cicho:-Może mi naświetlisz sytuację...

- Wróbel - zaczęła - Może i wygląda zwyczajnie, ale słodko. Taki malutki i śliczny, i ładnie ćwierka. Aż chciało by się go przytulić. Praktycznie wszędzie zobaczysz wróbla, więc jest.. odporny na każdą temperaturę. No i w pewnym sensie lubi ludzi.
Wstała i podeszła bliżej drzewa, na którym znalazła wróbla. Tak jak poprzednio, i jemu zaczęła się przyglądać. Często, kiedy była pod postacią harpii wróble uciekały od niej. Wiadomo, muszą ochronić się przed silniejszymi i niebezpieczniejszymi. Taki był urok dzikiego życia.

Arthur odparł:- A myszołów?? Coś wiesz na jego temat?
Spojrzał na kruka i przypomniał sobie tekst z totemu szamańskiego:
- Kruk jest najlepszym przyjacielem szamana... nie jest za dużym ptakiem, więc nie jest celem, ale nie jest za mały, więc nie ejst ofiarą.. i ostrzega przed Nieuniknionym...
Przymknął oczy i powiedział:-Jesteś śliczna, wiesz o tym?

- Oj, o myszołowach wiem baardzo dużo. Swoim monologiem zanudziłabym cię na śmierć - zaśmiała się - W ptakach drapieżnych jestem mistrzynią, a orły to już w ogóle.
Słowa o orłach nieco jej się wymsknęły, jednak nie dała tego po sobie poznać.
Uniosła brew.
- Ekhem, jesteś już tysięczną osobą w Hogwarcie, która mi to powiedziała w ciągu tych sześciu lat. Ale ostrzegam - mój wygląd często zwodzi - powiedziała zgodnie z prawdą. W zanadrzu ma tajną broń, o!

Arthur wybuchnął śmiechem:
-Naprawdę?? Chcę to zobaczyć...-i spojrzał jej w oczy:
- Więc lubisz orły, co?? To opowiedz mi o myszołowach, a potem o orłach.... nie zanudzisz mnie, wielu próbowało..-mrugnął porozumiewawczo.

- W każdej chwili mogę wyciągnąć swój nowiutki arsenał żyletek, by cię pociąć na śmierć - mruknęła.
Przygotowała się do opowiadania.
- No więc... - zaczęła - Myszołów jest ptakiem drapieżnym z rodziny jastrzębiowatych. Żyje w Europie i Azji. Jeden z najpospolitszych ptaków drapieżnych w Europie. Jest nieco mniejszy od orła. Myszołowy czasem łączą się w pary na całe życie. Żywią się drobnymi kręgowcami na ziemi i padliną. Wędruje samotnie lub w dużych grupach. W zimie często widać je niedaleko dróg. Zakładają gniazda głównie na skrajach lasów. Są chronione. - zakończyła - No jednak nie wyszło tak długo, jak myślałam. Dalej już mi się nie chce mówić.

Arthur zaklaskał w dłonie:
-Imponujące!! Wspaniała wiedza....-uśmiechnął się i spojrzał na nią a lekkim skonsternowaniem:
-Wątpię, byś mnie pocięła.. jestem szybszy niż myślisz.....-po czym zamknął oczy i ułożył głowę na trawie. Czuł się odprężony i mógł sobie pozwolić na relaks. Kątem oka zerknął na dziewczynę.

- I tak jestem szybsza, mam asa w rękawie - wystawiła mu język, przy tym słodko się uśmiechając.
Zaczęła chodzić w kółko. Wiedziała, że to nie miało sensu, ale musiała zająć czymś nogi.
- Właściwie, to czemu pytałeś mnie o jakieś specjalne zdolności? - zapytała.

Arthur otworzył jedno oko, którym obserwował dziewczynę. Chwilę zastanawiał się nad odpowiedzią, a może to była chwila, bo musiał przetrzeć sobie oko...:
-tak sobie.. z czystej ciekawości.. mówisz, ze jesteś szybsza...-uśmiechnął się:- Brzmi jak wyzwanie.......

- Ta, bo uwierzę, że z czystej ciekawości - mruknęła cicho. Raczej nieczęsto ją o coś takiego pytano. A już tym bardziej nowo poznani.
Na jej twarzy zagościł tajemniczy uśmieszek.
- Bo jestem szybsza - znów wystawiła swój jęzor - Tylko, że gdyby to było wyzwanie, to byłyby nierówne szanse, bo jestem szybsza.
Tak, nawet jako człowiek była bardzo szybka. Pamiętała, jak uczyła się w mugolskiej szkole to miała najlepszą ocenę z wychowania fizycznego czy jak to się nazywało. A w postaci harpii wiadomo, potrafiła osiągnąć bardzo dużą prędkość.

Arthur podrapał się po głowie i westchnął cicho. Kątem oka zerkał na nią i taksował jej figurę oraz budowę mięśni. Była całkiem zgrabna.. na pewno też szybka.. ale czy szybsza od wilka? Uśmiechnął się tajemniczo i powiedział:
-Twoja pewność siebie mnie zadziwia....

- Nikt mi nie wmówi, że nie jestem hardkorem - powiedziała z uśmieszkiem oglądając swoje paznokcie. Tak, zdecydowanie musiała je pomalować.
Znów zaczęła chodzić w kółko. Jak rozboli ją głowa, to trudno. Najwyżej wróci do Dormitorium, poczyta sobie książeczkę i minie.

Arthur obserwował ją kątem oka. Starał się najdyskretniej jak się da. Czuł się jak grupa lwów na safari, które obserwują inne pożywiające się bądź po prostu błądzące bez celu zwierzęta. Lekki uśmiech rozpromienił jego twarz na chwilkę. "Na pewno ciekawa osobowość.."pomyślał. Bez dwóch zdań wypalił nagle:
-Co tak krążysz w kółko jak jastrząb nad myszą?

- Bo mam to we krwi, po prostu - powiedziała - I nie gap się tak na mnie, bo zaraz na serio wyjmę te żyletki i zacznę w ciebie rzucać!
Strasznie nie lubiła, gdy ktoś się na nią ciągle patrzył. Zupełnie, jak na jakiegoś rzadkiego zwierza. Tak jakby nastolatki nie widzieli.
Nadal chodziła w kółko, choć nie widziała w tym najmniejszego sensu.

Arthur nie odparł od razu, tylko się głośno roześmiał:
-Przeszkadza Ci, jak ktoś się na Ciebie patrzy? To nie jest takie złe, chyba, że Cię krępuje....
Po czym zwrócił wzrok w stronę kruka. Ptak patrzył się na niego i mrugał swoimi ślepiami. Arthur uśmiechnął się i zakrakał. Kruk odparł skrzeczeniem, i zeskoczył na gałąź niżej. Chłopak znowu zwrócił się do dziewczyny:- Jesteś nerwowa??

Coś tam odburknęła, choć sama nie mogła powiedzieć, co to znaczyło. Kim czasem mówiła jakieś rzeczy, których znaczenia nie potrafiła wyjaśnić.
Zatrzymała się i uniosła brew.
- Trochę - mruknęła - Jak ktoś mnie wkurzy to popamięta to na całe życie.
Spojrzała na kruka. Zaczął krakać, a po chwili już poleciał. Widocznie już mu się to miejsce znudziło.

Arthur popatrzył za odlatującym krukiem. Zaczynało się przejaśniać, choć nie spieszyło mu się do wstawania. Ziewnął cicho i zakrył usta ręką:
- Czy Ty mi grozisz, czy może ostrzegasz?-spytał dziewczyny.
Wsparł głowę na rękach i przyjrzał się jej twarzy próbując odczytać emocje.