Gdyby dał mu wolną rękę to już dawno by jej tutaj nie było.
Elena wysłuchała jego przemowy dalej z uśmiechem na ustach.
-Ależ drogi Sebastianie, powiedz mi, czy ja kiedy kolwiek rzuciłam zaklęcie niewybaczalne? To, ze rozwaliłam parę posągów... To było dawno, pamiętają o tym tylko nielicznie. Od dwuch lat, nie robię praktycznie nic. No, może tam parę incydentów z Cornelią, czy Cassandrą... Ale to one zaczynają, ja sie tylko bronię.- odpowiedziałą takim tonem, ze nie sposób byłoby jej nie uwierzyć. W sumie to prawda... Każda zadyma była wywołana przez kogoś, ona tylko się broniła. Nawet wtedy kiedy pobiła się z Lily w cieplarni... Bronila tylko swoich roślinek, top tak, jakby Sebastian karał kogoś kto zrobił krzywdę Magikowi.
Na informację gdzie podziewa się wąż Elena tylko kiwnęła głową.

Kame skierował swoje kroki w tym kierunku był to ostatni punkt w podziemiach. On osobiście bardzo lubił to pomieszczenie nawet nie wiedział dlaczego. Może dlatego, że można było się tutaj fajnie zabawić.
- No a to jest lodowa komnata. - Powiedział i stuknął różdżka a klamka od razu się pojawiła. Chwycił za nią i otworzył drzwi. Oczom dziewczyny ukazała się wielka komnata cała oblodzona.
- Chodź tylko uważaj pod nogi bo lodowisko to jest idealne - Powiedział i wprowadził ostrożnie dziewczynę do komnaty. Od razu poczuł zimno, ale mu to nie przeszkadzało, lubił chłód. Oczywiście był by chory gdyby kilka razy się nie poślizgnął.
- Tutaj możesz spotkać najwięcej uczniów. Każdy lubi się ślizgać - Mruknął i wsadził sobie ręce do kieszeni jak to miał w zwyczaju. Zaczął się uważnie przyglądać dziewczynie. W sumie nawet nie wiedział po co to robi.

Poszłam za chłopakiem ciesząc się, że tamte potworne schody miałam już za sobą. Gdy tylko Kame otworzył drzwi poczułam na swojej skórze straszny ziąb. Nie przepadałam za zimnem, za słońcem z resztą też nie. Temperatura która mi odpowiadała nie mogła przekraczać dwudziestu pięciu stopni i nie być poniżej dwudziestu jeden stopni.
Ostrożnie weszłam na lód. Nie lubiłam się ślizgać, wolałam mieć twardy grunt pod nogami. Bałam się, że moje życie znów będzie zagrożone. Najpierw schody, a teraz to. Robiło się naprawdę ciekawie. Po dwóch krokach omal nie wylądowałam na ziemi na szczęście zdołałam zachować równowagę.
- Są w tej szkole jakieś bezpieczniejsze pomieszczenia? - spytałam.
Czułam, że jeśli nie będzie to konieczne to nie będę tu często zaglądać. To miejsce nie było dla mnie. Wszędzie był lód, było mi zimno i w każdej chwili mogłam się poślizgnąć i skręcić sobie kostkę, jednym słowem wszystko to, czego nienawidzę. Już nie wiedziałam, co było lepsze, ta sala czy może tamte schody.
- Często tu przychodzisz? - zapytałam swojego przewodnika.

- To zależy. - Powiedział i zatoczył wokół niej koło. Chwycił ją za rękę i pociągnął za sobą. Mrugnął do niej przyjaźnie a na jego ustach chyba pierwszy raz od ich spotkania zakwitł szeroki uśmiech.
- Zależy od tego jak mam nastrój. Jedno jest pewne w czasie lekcji to jest w miarę bezpieczne miejsce aby się ukryć - Mruknął i puścił rękę dziewczyny i sam zaczął się ślizgać. Trzeba było przyznać, że całkiem dobrze mu to wychodziło. Więc bez problemu można było wywnioskować, że pewnie naprawdę często tutaj przychodził. Zrobił delikatnego pirueta i ponownie ustał przed dziewczyną.
- Całkiem fajna zabawa. Można się wyluzować - Dodał i spojrzał na lodowe rzeźby. Zawsze mu się podobały.
- Po za tym w szkole funkcjonuje kilka kółek zainteresowań. Możesz zapisać się na zajęcia z teatru czarodziei, prowadzone są też lekcje z muzyki czarodziei. No i pewnie coś co ciebie bardziej zainteresuje to oczywiście klub pojedynków - Powiedział i schował swoją różdżkę do kieszeni spodni.

Nie spodziewałam się tego, że mnie pociągnie. Znów omal się nie przewróciłam. Miałam nadzieję, że dzisiejszy dzień minie mi bez jakichkolwiek urazów.
- Uciekasz w to miejsce, aby schować się przed lekcjami? No ładnie...
Zachichotałam. Nie był to wredny chichot lecz wesoły, który szybko się urwał gdy zdałam sobie sprawę z tego co robię. Nieco poczerwieniałam. Miałam takie szczęście, że mogłam zwalić winę za moje wypieki na twarzy na ten mróz, który panował w sali. Zobaczyłam jak chłopak zwinnie śmigał po lodzie. Szło zauważyć, że często tutaj przebywał.
- Jakiej lekcji tak nie znosisz? - zapytałam żartobliwym tonem.
Chłopak znów stanął naprzeciw mnie.
- Nie dla mnie - przyznałam.
Wsłuchałam się w jego słowa na temat kółek, które funkcjonowały w tej szkole. Klub pojedynków naprawdę brzmiał zachęcająco.
- A ty gdzie uczęszczasz? - zapytałam go.
Zrobiłam to z czystej ciekawości i byleby tylko podtrzymać rozmowę. Bałam się, że jak zamilknę na długi czas to mi usta zamarzną.

- Ja lubię wszystkie lekcje, ale z powodu mojego życia raczej mam mało czasu aby na nie chodzić. Większość swojego czasu spędzam w Londynie. No i oczywiście robią mi się ogromne zaległości. A jakoś żaden z nauczycieli nie potrafi jakoś tego zrozumieć, więc jestem z nimi na wojennej ścieżce, ale jakoś udaje mi się zaliczyć wszystko - Powiedział spokojnie i z każdym kolejnym słowem uśmiech z jego twarzy schodził.
- Ja nie zapisałem się na żadne z nich. Do aktorstwa za chiny nie mam smykałki, co do muzyki. Chcieli mnie zwerbować, ale musiałem odmówić. No a pojedynki to też nie moja broszka. Nie lubię popisywać się swoimi umiejętnościami to nie dla mnie - No tak nie miał wiele rozrywek w życiu. Co więcej można powiedzieć, że nawet dzieciństwa nie miał. Bardzo szybko musiał dorosnąć aby sobie jakoś poradzić w życiu. I też nie można powiedzieć, że to życie go oszczędzało.

Siedziałą cobie z butelką w ręku i czekała na odpowiedź Sebastiana, gdy nagle do sali weszła jakaś parka od siedmiu boleści. Żeby chociaż pokazali, ze ich widzą, czy coś, spytali, czy przeszkadzaja... Ale Nie! Najlepiej było udwać, ze jej i Sebka tutaj nie ma. To tak zdrażniło Elenkę, ze po prostu musiała się odezwać.
-A wy czego tu szukaci?- spytała ostrzym tonem mierząc ich spojrzeniem.
-Wiem, ze to miejsce jest dla wszystkich, ale wypadałoby chyba spytać, czy nie przeszkadzacie, cokolwiek. Niewidzialni nie jesteśmy.- mówiło glosem pełnym jadu. Bardzo nie lubi nieproszonych gości,a szczególnie takich, ktorzy ja ignorują.
Mimo, że wypiła chyba z pół litra, niesłabego trunku była w pełni trzeźwa. Wstała i podeszła do nich.
-No, czego tu szukacie?- powturzyła patrząc chłopakowi prosto w twarz.

- Mi też żadna z lekcji nie przeszkadza - przyznałam. - Szczerze mówiąc to chcę nauczyć się wszystkiego, no może do historii nie bardzo mnie ciągnie i do mugoloznawstwa, ale nie narzekam.
Wysłuchałam go.
- Ja nie wiem czy się gdzieś zapiszę. Jak już to chyba do klubu pojedynków. Jeszcze nie wiem do końca.
W końcu usłyszałam czyjś głos. Nie podobał mi się ton w jakim dziewczyna się do nas zwróciła, a już szczególnie to, że zmierzyła mnie wzrokiem.
- Zrób tak jeszcze raz, a wydłubię ci oczy - wysyczałam.
Na mojej twarzy nie było już uśmiechu, oj nie.
- Nie jesteście niewidzialni? Serio? Bo ja jakoś was nie zauważyłam - mruknęłam. - No tak, nie jesteście godni mojej uwagi.
Odgarnęłam swoje blond włosy do tyłu. W końcu byłam sobą, tą prawdziwą "ja".
- Nie twój interes - odpowiedziałam. - Zajmij się własnymi sprawami i nie wtykaj nosa w cudze.

No tak jeszcze tego mu brakowało jakiś awantur. Spojrzał na Carine i pokręcił lekko głową.
- Weź się zamknij - Powiedział do niej spokojnie i odsunął w miarę bezpiecznej odległości od drugiej dziewczyny.
- Wiesz w sumie na pewno ciebie nie szukamy. Co do tego, że to miejsce dla wszystkich masz racje, i z tej racji nie mam obowiązku pytać się czy możemy tutaj wejść czy też nie. Nie ważne co byście tutaj nie robili to nadal jest miejsce publiczne a to oznacza, że dostępne dla wszystkich bez tego czy innym obecnym to się podoba czy też nie - Mruknął spokojnie. Było czuć, że dziewczyna trochę wypiła. Cóż teraz mu się przypomniały te czasy kiedy i on też tak się zachowywał. Od czasu kiedy Astoria gdzieś wybyła jakoś tak dziwnie z porządniał.
- No nic, ale i tak miałem zamiar ją zabrać w inne miejsce. Więc już nie przeszkadzam - Powiedział i pociągnął swoją towarzyszkę z nadgarstek i wyszedł z sali. To teraz trzeba iść na górę pokazać jej jakieś inne miejsce.
z/t x2

Elena zaśmiałą się jej prosto w twarz.
-Ty? Uważaj laleczko bo sobie paznokcie połamiesz.- odparła z pogardą. Jak ona nienawidziła takich osób!
Już miała coś zrobić, gdy nagle wtrącił się ten chłopak... Znaął go, też był w Gryffie. jeden z azjatów... nie bardzo ich lubiła.
Obrzuciła ich chłodnym spojrzeniem i świdrowałą wzrokiem dopuki się nie wynieśli. Podeszła do kosza z alkoholem, wzięła kolejną butelkę i wróciła na swoje moiejsce.
-To na czym stanęlo?- spytała uśmiechając sie do Sebastiana.
Niby się uspokoiła, ale w jej oczach jeszcze czaiły się iskierki rozdrażnienia.

Sebastian spojrzał się na Elenkę z delikatnym uśmiechem. Zamierzał już jej odpowiedzieć, kiedy, im przerwano. Zatrzymał się ponownie na środku i założył ręce za siebie przyglądając się całej sytuacji. Gdy tylko ich zobaczył wiedział ze będzie ciekawie, aczkolwiek nie zamierzał się w to mieszać. Prawdę mówiąc, jemu nie przeszkadzało czy ktoś tutaj wejdzie czy nie, ale jak widać Elenka miała zamiar zachować sobie Sebastiana tylko dla niej i nie miała ochoty się z, nim, z nikim dzielić.
Zamiast być zirytowany lub, chociaż zniesmaczony całą tą sytuacją to był rozbawiony. Zawsze go śmieszyli ludzie o mani wyższości, ludzie, którzy pokazują, że to oni są tutaj ważni. Ta Ślizgonka, pomimo iż ładna była głupia, ale jak widać nie każdy tak jak Sebastian dostał oby dwa te dary. Dziewczyna zaliczała się do tych co dostali urodę zamiast oleju w głowię. No cóż, tym bardziej nie powinien sobie przez coś takiego psuć nastroju i strzępić języka. I wcale nie zamierzał! Chociaż Elenka miała inne zdanie na coś takiego. Prawdę mówiąc, Sebastian nie dziwiłby się, jak, by te dwie dziewczyny rzuciłyby się na siebie. Co, by w, tedy zrobił Sebastian? Podjechał, by do Gryffona i zaczął obstawiać zakłady! Prawdę mówiąc, dawał Elence więcej szans, ale, kto wie!
Kiedy wyszli chłopak tylko uśmiechnął się teatralnie do Elenki po, której jeszcze było widać sporo negatywnych emocji.
- O czymś takim właśnie mówiłem. – Stwierdził lekko podjeżdżając do Gryffonki. – Znowu musiałaś udowodnić, że to ty tutaj rządzisz zamiast to zlekceważyć i nie dać się sprowokować. Chyba wiesz ze, kiedy działasz pod wpływem emocji to jesteś słabsza prawda? – Zapytał i usiadł obok dziewczyny.
- Ani sytuacja ani ludzie nie byli warci, by psuć sobie nastrój i strzępić język. Takich jak oni trzeba ignorować, bo od, kiedy to arystokracja przejmuje się plebsem? – Sebastian był wpatrzony w przeciwległą ścianę z nie przeniknionym wyrazem twarzy. Gdyby on miał tak samo się zachowywać jak Elenka to musiałby powybijać ponad połowę szkoły, lecz po co? Rozsądniejszym postępowaniem było manipulować ludźmi i ich wykorzystywać zamiast wchodzić z nimi w bezsensowną dyskusję.

Spojrzała na Sebastiana i zacisnęła zęby. Wiedziałą, ze ma rację. jest zbyt impulsywna, ale nie mogła nad tym zapanować. przez całe życie w domu musiała się chamować. Tutaj chamulce puściły i nie da sie jej zatrzymać. Ale wcale nie było jej z tego powodu przykro, o nie.
-Gdyby wyrazili nam jakikolwiek szacunek, byoby ok.- powiedziała patrząc na niego uważnie.- mam tu an myśli jakikolwiek gest, co kolwiek, ze nas widzą, a nie totalna olewka.- mowiło chłodno i ciho.
Znów upiła kolka łyków.
Seba nie pomagasz się uspokoić, wiesz? A to by się bardzo przydało...

Sebastian się uśmiechnął i pokiwał przecząco głową.
- Bardzo dobrze zrobili nie rozumiesz? – Zapytał i spojrzał się na dziewczynę. – Jak już mówiłem arystokracji nie powinni się przejmować plebsem a plebs nie powinien podchodzić do arystokracji. Każdy musi znać swoje miejsce po za tym… - Na chwilę urwał, by wychwycić spojrzenie dziewczyny. Sebastian na chwilę spoważniał i delikatnie się uśmiechnął.
- Tacy jak oni zawsze starają się zniżyć przeciwnika do swego poziomu, a następnie pokonać go doświadczeniem. – Powiedział spokojnie starając się pokazać Gryffonce swój punkt widzenia. Czyż jego zachowanie i spojrzenie na tą sytuację nie było lepsze? Po prostu ich zignorował i nie popsuł sobie nastroju tak jakby oni wcale nie istnieli a ta sytuacja wcale nie miała miejsca. Tak było zdecydowanie prościej i skuteczniej.
- Widzisz Elenko tamci to prości ludzi o prostych manierach i z jeszcze prostszymi celami. Są marionetkami, lecz sztuka polega na tym, żeby ich omamić i umieć wykorzystać. Ludzie, których wykorzystujemy nie powinni się nas bać. Powinni nam ufać, zdradzać swoje sekrety i czuć się przy nas bezpiecznie. W ten sposób możemy osiągnąć zdecydowanie więcej i w łatwiejszy sposób niż mamy okazywać swą nienawiść i pogardę dookoła. – Powiedział spokojnie.
No cóż Sebastian umiał uspokajać inne osoby i zaspokajać ich pragnienia, ale Elenka byłą nazbyt niestabilna emocjonalnie, by podjąć jakieś inne próby tego spotkania. I tak już jest dobrze, skoro normalnie rozmawiają i Elenka jeszcze nie potraktowała go jakimś zakazanym zaklęciem, a to już samo w sobie nie mały sukces! Teraz, kiedy Gryffonka jest pod wpływem emocji i to wcale nie tych dobrych Sebastian wolał nie ryzykować swojego zdrowia.

Słowa Sebastiana moze i uspokoiły każdego innego, ale elenę tylko rozdażnily. po raz pierwszy świadomość, ze nie jest zdolna kochać, czy chociażby miec przyjaciela ją zabolal. tak, zabolał. A to złosciło ja jeszcze bardziej.
Z impetem wstałą i podeszła do jedej z figur. Zacisneła pięść i wymierzyła cios. Lód rozsypał się na ysiąc małych kawałków, a ręka spłynęła krwią.
-Nic o mnie nie wiesz.- powiedziałą przez zaciśnięte zęby.- Nie znasz mnie, nie wiesz co potrawię!- krzyknęła z fyrią.
Jednak nie sięgnela po różdżkę... Nie wiedzieć czemu nie miałą nawet na to ochoty, nie chciałą posługiwać sie magią.
Podeszła do kolejnej figury i rozbiłą ją drugą ręką. Pierwsza krawaiła już od łokcia.

Sebastian obserwował Elene w spokoju i ciszy. Elenka była jak zbiornik z negatywnymi emocjami do całego świata. Miała tych wszystkich uczuć za dużo i nie potrafiła ich kontrolować. Innym jest łatwiej kontrolować swoje emocję, bo przelewają je na inne osoby. Na swą rodzinę, przyjaciół, a nawet na wrogów. Elenka dusiła sobie to wszystko i dla tego nie potrafi nad sobą zapanować. Dla tego jej emocję ją przerastają i dla tego jest niezrozumiana przez innych. Jest wiele osób, które mogły, by ją zrozumieć, stać się jej bliskimi, a może nawet czymś więcej, lecz Elena skutecznie wszystkich odpychała uważając, że ich nie potrzebuję. To był błąd i teraz zdaje się to rozumieć.
Sebastian ją rozumiał sam dusił w sobie wiele emocji i nienawiści dlatego rozumiał dziewczynę i potrafił spojrzeć na świat jej oczami.
Sebastian podjechał do Elenki i złapał ją za rękę. Nie obchodziło go czy zacznie się wyrywać czy nie. Użył kilku skutecznych zaklęć na ranę którą sobie zrobiła, by na końcu zabandażować jej rękę i dopiero w, tedy ją puścić. Taka sytuacja przypomniała mu jak Chiara, nim się zaopiekowała dosyć niedawno temu. Co za podobna sytuacja!
- Wiem jak to jest. Rozumiem twój świat i wiem jak to jest być ocenianym z góry przez osoby, które nawet nie próbują cię zrozumieć. Wiem jak to jest, gdy najbliżsi cię zostawiają i wbijają nóż w plecy. Wiem jak, to jest znosić codziennie upokorzenia, puste, znienawidzone spojrzenia innych osób. – Powiedział Sebastian cichym szeptem wstając na nogi i patrząc z powagą na Elene. – Wiem i rozumiem. Wiem, ile sił trzeba, by codziennie się budzić i udawać, że wszystko jest w porządku. Znam strach przed przyjaźnią i miłością, a także znam świat bez przyjaźni i miłości. I to właśnie dla tego rozumiem cię bardziej niż chcesz to przyjąć do wiadomości jednak.. – Sebastian na chwilę zamilkł, by spojrzeć jej prosto w oczy. Byli zdecydowanie zbyt blisko siebie.
- Nie będę robić nic na siłę. Nie wymagam byś mi zaufała i wpuściła do swojego świata, ale czasami warto posłuchać co ktoś inny ma ci do powiedzenia. – Powiedział i odjechał z powrotem na ławeczkę pozostawiając Elene na chwilę samą, by mogła poukładać sobie wszystko w głowię. Co zrobi zależy już tylko od niej on nie będzie się za kimś uganiać jak bezdomny pies. Wystarczy ze robi tak w stosunku do jednej osoby i nie zamierzał tego grona powiększać.

Chłopak chwycił ją za krawiące ramię. Rzucił kilka zaklęć potem zabandarzował rękę. chciała zaprotestować, ale chłopak nagle zaczął mowić. Do oczu cisnęły jej się łzy. Usilnie starała się je zatrzymać. Z jej gardła wysrał sie niekontrolowany, głośny krzyk, a ona nie panowała nad swoim ciałem.
Kucneła na zinej posadzce i objeła głowę rękami wbijając w nie paznokcie. Po chwili pomiędzy włosami zaczęły spływać male strużki krwi. Gdy łzy ustąpiły miejsca wściekłości wstała i spojrzała na Sebastiana, który siedzał już pod ścianą. Była świadoma tego, ze zachowywała sie jak psychopatka.
Nagle poczóła ogień w ramionach i znów krzykneła. Tym razem z bólu. Pod siedziskiem an ktroym wcześniej siedziałą leżała jej torba. Szybko do niej dobiegła, a właściwie się doślizgała, bo po trzech krokach sie wywróciła. Ze środka wyciągnęła mały nożyk i rozciełą bandaże, które wyczrował Seba. Ich oczom ukazała sie osmolona skura i mięśnie. Z torby wyciagneła zwitek brudnozielonych bandarzu i zaczeła nimi owijac rany.
-Nic o mnie nie wiesz.- powiedziała skupiona na bandarzach. poczóła jak po karku spłuwa jej struga krwi.
Znów sięgneła do torby i wyciagneła małą blaszaną puszkę ajk na cukierki. W środki byla budnozielona maść, taka jak bandarze. elena nałozyłą jej trochę na głowę brudząc włosy.
moze i wygladała małoatrakcyjnie, ale agdyby tego nie zrobila, zaraz byłoby jeszcze gorzej.

Sebastian obserwował wszystko ze swoistym spokojem i znudzeniem. Naprawdę to spotkanie już go zmęczyło i znudziło. Było to, jak walenie grochem w ścianę, jak walenie głową w mur nie do przebicia i wszystko inne. Doprawdy Sebastian mógł się zniżać do poziomu innych, by prowadzić z nimi w miarę normalny dialog, ale to zaczynało schodzić już za nisko. Poziom tego spotkania zaczynał drastycznie spadać pod poziom morza a tak zaniżać Sebastian się nie zamierzał.
W końcu westchnął na kolejne jej ambitne stwierdzenie. Czyż naprawdę miał jej udowodnić w jak wielkim jest błędzie? Doprawdy szczyt marzeń! Starał się być miły i przyjazny starał się nawiązać z nią jakiś sensowny kontakt i pokazać jej, że istnieją ludzie, którym może zaufać. Zamiast tego pluła na niego jadem, na co nie zamierzał sobie pozwolić.
Sebastian wstał i tylko wzruszył delikatnie ramionami.
- Jak wolisz. – Mruknął w odpowiedzi wychodząc z pomieszczenia. Nie zamierzał sobie psuć nastroju i walić dalej grochem o ścianę. Niech Gryffonka zachowuje się, jak chce to jej życie a, skoro odtrąca pomocną dłoń to niech dalej gnije w mentalnej celi i uważa, że świat jest zły, okrutny i nikt jej nie rozumie. No, bo niby jak ktoś miałby zrozumieć osobę, która nie chce być zrozumiana? Szkoda czasu na to wszystko..

[z/t]

Czy on myślał, że przekona elenę w pięć minut? Nie... Nad nią trzeba popracować. Obydwoje wiemy, że Sebastian może jej pomóc, ale najpierw trzeba niemałego wysiłku, zeby stopić i zwalić wszystkie muryktóre otaczaja jej serce. Nawet sama Elena wiedziałą, ze potrzebuje tej pomocy. jednak gdy tylko o tym pomyslala od razu odezwał się w jej głowie głos matki.
Nikt ci nie pomoże jeśli sama tego nie potrafisz. Jeśli nie umiesz poradzić sobie sama ze sobą to jesteś nikim. jesteś słaba i nic nie warta...
-Nie jestem nic nie warta. Nie jestem słaba.- wymamrotała do siebie.
I wtedy znów w oczach stanęły jej łzy. Tym razem już nie potrafiła ich zatrzymać. Po godzinie ogarnęła się. Naprawiła rozbite figury, wyczyściła krew z posadzki.
Wiedziałą, ze potrzebuje Sebastiana, ale te słowa matki i jej wrodzona duma nie pozwolą jej zwrocić się do niego.
Zebrała swoje rzeczy i wyszła.
[zt]

Uzbrojona w ciepłą kurtkę, szalik, czapkę i rękawiczki zeszła do podziemi i skierowała się w stronę, gdzie podobno była Lodowa Komnata. Nigdy tam nie była, ale usłyszała wczoraj od kogoś w pokoju wspólnym, że gdzieś tutaj trzeba znaleźć zimny punkt na ścianie i stuknąć w niego różdżką, a pojawi się komnata tak oblodzona, że można w niej swobodnie jeździć na łyżwach. Od razu miała pomysł jak spędzić następny dzień! Dobre pół godziny zajęło jej znalezienie figurówek w tym bałaganie w jej dormitorium, ale w końcu się udało.
Podeszła do odpowiedniej ściany i zdjęła jedną rękawiczkę. Ręką zaczęła szukać tego "zimnego punktu". Po krótkiej chwili znalazła i stuknęła w niego różdżką. Natychmiast pojawiła się klamka. Uśmiechnęła się do siebie zadowolona i otworzyła drzwi. Ogarnęło ją niesamowite zimno. Szybko założyła rękawiczkę, podeszła do siedzeń pod ścianą i usiadła by założyć swoje łyżwy i jak najszybciej się rozgrzać jazdą.

Uzbrojona w wełnę i wiele warst ciepłej odzieży panna von Ingersleben dziarsko wkroczyła do Lodowej Komnat. Skoro nie mogła wyjść na dwór musiała to sobie jakoś zrekompensować.
Dziewczyna dzierżyła w dłoni łyżwy niczym topór wojenny. Nie zamierzała tym razem wylądować na tyłku już za pierwszym razem, kiedy tylko postawo nogę na lodzie.
Kiedy dotarła do ściany zaczęła szukać po ubraniu, gdzie u licha posiała swoją różdżkę?
Na szczęście nie musiała ściągać wszystkich warstw ubrań, które z takim wielkim trudem na siebie nałożyła.
W końcu weszła do środka i od razu ucieszyła się, że tyle na siebie nałożyła. Wędrując Komnatom jej wzrok wypatrzył postać siedzącą na ławce.
- Laoise! - Pisnęła Gwen widząc przyjaciółkę.
Nie mniej jednak powstrzymała się przed podbiegnięciem w jej stronę. Dlatego też podeszła tak szybko jak mogła, by się nie wywalić pod nadmiarem warstw odzieży.

Chwilę zajęło jej zanim uporała się z poplątanymi sznurówkami, ale w końcu była gotowa do jazdy. Ciekawe, czy jeszcze pamięta jak się obsługuje te buty... Już miała wstać, kiedy zauważyła, że już nie jest sama w pomieszczeniu. Od razu rozpoznała swoją przyjaciółkę.
- Gwen! - Zawołała radośnie i posłała jej szeroki uśmiech.
Kiedy wreszcie Puchonka do niej dotarła uściskała ją na powitanie, co nie było łatwe, biorąc pod uwagę te wszystkie warstwy ubrań obu dziewczyn.
Dopiero teraz z przerażeniem zauważyła, że na tym specyficznym lodowisku nie ma żadnych barierek! Wszystkie ściany pokrywała jedynie warstwa lodu.
- Oj będzie Ci ciężko jeździć, jeśli na tym samym lodzie będę i ja! - Powiedziała kończąc obserwację ścian i spoglądając na Gwen. - Będę na tobie hamować. Łyżwy mnie nie lubią... - Wyjaśniła i uśmiechnęła się wesoło.

Gwen po przywitaniu z przyjaciółką usiadła na ławce kładąc obok łyżwy.
- Ze mną tak samo - przyznała Puchonka. - Lód jak mnie widzi to raczej topnieje na samą myśl, że ja na nim stoję. Za każdym razem ląduje na tyłku.
Dziewczyna schyliła się, żeby ściągnąć buty i założyć łyżwy. Jednak nie było to łatwe zadanie patrząc ilość odzieży. Na szczęście nie miała na sobie nic, co mocno wpijałoby się jej w brzuch.
- Po cichu liczyłam, że jednak jesteś na wyższym stopniu umiejętności łyżwiarskich niż ja - wyznała Gwenllian, kiedy w końcu udało jej się ściągnąć jednego buta i na jego miejsce włożyć łyżew. - W takim razie będziemy jak dwa pijane bałwany obijające się po lodzie.
Puchonka zawiązała łyżwę i zabrała się na dokończenie zadania związanego ze zmianą obuwia.

Coś czuła, że wyjdzie z tej sali cała poobijana. Patrzyła przez chwilę na czynności wykonywane przez Gwen.
- No z tymi bałwanami to całkiem dobre porównanie. - Pokiwała głową. - Nawet nie pamiętam kiedy ostatnio jeździłam... A tu dodatkowo nie ma się czego łapać!
Widząc, że Puchonka już kończy się przebierać spróbowała wstać z twardego siedzenia. Złapała się oparcia i powoli podniosła. Ha! Pierwszy sukces! Udało jej się wstać bez większych trudności. Zerknęła w dół patrząc, czy jej nogi aby na pewno są ciągle na swoim miejscu i uśmiechnęła się do siebie zadowolona z sukcesu. Spojrzała wyczekująco na przyjaciółkę kiwając się na boki na ostrzach łyżw.
- Ta która zaliczy więcej upadków stawia gorącą czekoladę! Co ty na to? - Zaproponowała z uśmiechem.

- W takim razie czuj się zaproszona - stwierdziła Gwenllian znając swoje zdolności.
Idąc za przykładem Laoise powoli wstała z ławki i za chwilę musiała się złapać ławki.
Może łatwiej by mi było, gdybym ubrała łyżwy siedząc na brzegu lodowiska? zastanawiała się Puchonka. Szybciej bym dotarła niż teraz idąc w łyżwach?
Gwen powoli wstała po raz drugi i nie pewnie zrobiła krok do przodu szeroko rozkładając ręce dla zachowania równowagi. Czuła się trochę jak podczas ćwiczeń gimnastycznych na koloniach mugolskich, na które kiedyś wysłali ją rodzice.
- Doszłam! - Ucieszyła się, kiedy postawiła stopę obutą w łyżwy na lodzie.
Na chwilę poczuła się, jak władczyni lodowej krainy. Nie mniej jednak jakaś część jej wiedziała, że ta chwila nie potrwa długo. Rozwiej się jeszcze szybciej niż pomyślała, że będzie czuła się jak władczyni.

Laoise też znała swoje możliwości. Nie minie parę minut a z pewnością wjedzie w ścianę. Przypomniała sobie jak w mugolskich kreskówkach nieraz bohater wpada na ścianę i zostawia w niej dziurę w kształcie swojej postaci. Wyobraziła sobie siebie w tej sytuacji na lodowej ścianie przed nią i aż się zaśmiała.
- Oj wydaje mi się, że to jednak ty będziesz w gościach na czekoladzie... - Powiedziała i podeszła bardzo chwiejnym krokiem do tafli lodu.
Postawiła jedną nogę na lodzie chyba trochę zbyt zamaszyście. Łyżwa samowolnie zaczęła odjeżdżać do przodu, a Issie mogła w tym momencie albo zrobić szpagat, albo potłuc sobie kolano. No to mamy pierwsze siniaki! Zdecydowanie nie umiała robić szpagatu...
- A ja chyba niekoniecznie doszłam... Chyba mamy 1:0. - Mruknęła próbując się jakoś pozbierać. Spróbowała się podnieść, ale jej łyżwy chyba żyły własnym życiem... Złapała Gwen za rękaw i podciągnęła się pomagając sobie wstać.

Puchonka nie była do końca przekonana, czy przyjaciółka ma rację. Wszystko mogło się jeszcze zdarzyć. Zwłaszcza, że obie miały niski stopień wtajemniczenia w tym że sporcie.
Gdyby to była inna dyscyplina sportu być może wynik byłby inny. Jednakże było tak, a nie inaczej.
Gwen jako tako trzymała się dopóty, dopóki Laoise nie złapała jej za rękę chcąc się podciągnąć. Gdyby stały na stabilnym gruncie pewnie by do tego nie doszło.
Puchonka nie dała rady podciągnąć Lao. Poczuła jak łyżwy uciekają do przodu, a ona ląduje na tyłku na lód jednocześnie pogrążając przy tym Gryfonkę.
- Przepraszam - powiedziała Gwen. - Naprawdę, przepraszam. To nie specjalnie, choć teraz jest dwa do jednego dla ciebie.
Przynajmniej wiedziała, że lepiej wstawać samemu.