Już, już prawie stała o własnych siłach, kiedy jej podpórka runęła na lód. Jako, że nie miała się już czego złapać znowu poczuła, że to podłoże jest naprawdę twarde. Jęknęła masując kość ogonową.
- No niee... Jeszcze wejść dobrze nie zdążyłam, a już mam dwa punkty na koncie. - Pokręciła głową z niezadowoleniem.
Dopiero teraz puściła rękaw Gwen, którego tak kurczowo się trzymała. No dobra, trzeba sobie poradzić samemu. Podciągnęła rozjechane nogi i jakoś kucnęła opierając ręce o lód i utrzymując przy ich pomocy jako-taką równowagę. Teraz trzeba tylko wstać. Zdmuchnęła grzywkę z oczu, żeby się lepiej skoncentrować i powoli zaczęła się podnosić do pozycji pionowej. Bingo! Szybko rozłożyła ręce na boki, żeby łatwiej jej było utrzymać równowagę. Nawet łyżwy chwilowo współpracowały i nie decydowały same dokąd chcą jechać! Rozejrzała się za najbliższą ścianą i powoli, powoli zaczęła sunąć w jej kierunku.
- Właśnie zauważyłam, że o wiele łatwiej byłoby tu wejść stojąc przy ścianie, a nie na samym środku lodu... - Powiedziała zastanawiając się czemu nie wpadła na to od razu...
Co prawda bez większej gracji, ale udało jej się dojechać do lodowej ściany. Kolejny sukces!

Gwen było szczerze przykro, że nabiła przyjaciółce dodatkowego punka. A tak chociaż byłby remis. Wszystko jednak się może zdarzyć, jak dwie nieumiejące za dobrze jeździć na łyżwach niewiasty postanowią pojeździć.
Puchonka idąc za radą Laoise powoli podniosła swoje cielsko z lodu.
Cud, że tafla wytrzymała!
Stąpając ostrożnie dotarła do ściany. Nawet przez wełniane rękawicznki czuła chłód Komnaty.
- Zawsze chciałam robić takie piruety na łyżwach, jak ci mugolscy zawodowcy, ale - zawiesiła głos. - Jakoś nigdy mi nie się nie udało. Widocznie to nie moja liga.
Gwen odepchnęła się od ściany i pojechała kawałem po lodzie. Dla równowagi rozpostarła ręce. Odczekała, aż spowolni i zatrzymała się. Aby nie wywalić się przykucnęła.

Przesuwając się powoli wzdłuż ściany zaczynała czuć się na lodzie coraz pewniej. W końcu odepchnęła się od ściany i chwiejnie ruszyła w stronę środka sali. Nie było tak źle! Dla większego bezpieczeństwa rozłożyła ręce na boki, co pomagało jej utrzymać równowagę. Starała się jechać w miarę prosto, ale łyżwy nie za bardzo jej słuchały. Była pewna, że w tym momencie wygląda właśnie jak taki wspomniany wcześniej pijany bałwan.
- Ja to w ogóle chciałam zawsze chciałam robić te wszystkie sztuczki, co zawodowi łyżwiarze. Jak byłam mała to strasznie lubiłam oglądać takie zawody. - Powiedziała sunąc powoli przed siebie. - Skoki to może sobie na razie daruję, ale takiego pirueta zaraz spróbujemy zrobić!
Uśmiechnęła się wesoło i już sobie wyobraziła jak to komicznie będzie wyglądać... Raz się żyje! I tak już była poobijana. Parę siniaków w jedną czy drugą stronę nie zrobi różnicy.
Zapomniała o skupieniu nad jazdą i już łyżwy z powrotem zaczęły jeździć niezależnie od jej woli. Zachwiała się i niebezpiecznie przechyliła na lewo, ale machając rękami udało jej się wrócić do odpowiedniej pozycji. Mało brakowało do kolejnego punktu!

Gwen oglądała popis przyjaciółki z uśmiechem i podziwem, że odważyła się na coś takiego. Jej raczej na razie nie będzie na to stać.
- W sumie ja też interesowałam się tym, jako dziecko - przyznała Puchonka podnosząc się. - Kiedyś nawet chodziłam przez jakiś czas na lodowisko w Monachium, ale długo tam nie zagrzałam miejsca. Dostałam moją klacz i łyżwiarstwo przestało być moim numerem jeden.
Dziewczyna powoli zrobiła krok w przód i zaczęła niespiesznie sunąć po lodzie. Nie czuła się pewnie, a nie chciała zaliczyć kolejnego upadku, bo na pewno będzie bolesny. Nie tak jak upadek z konia, ale zawsze.
Niespiesznie przemierzyła niewielki odcinek lodu, po czym zatrzymała się.
SUKCES!
Przejechała się kawałek i nie wylądowała na tyłku. Możliwe, że coś tam jej z dzieciństwa zostało. Nie mniej jednak do poziomu olimpijskiego to jej bardzo daleko.

Skręciła w prawo, że by lepiej widzieć Gwen i dalej powoli sunęła przed siebie. Szło jej coraz lepiej, jeszcze parę minut i przypomni sobie wreszcie jak panuje się nad łyżwami. Spojrzała na przyjaciółkę, ale tym razem nie zapomniała o jednoczesnym kontrolowaniu nieposłusznych butów.
- Też czasem zimą na jakieś lodowisko zajrzałam, ale jak wracałam zawsze poobijana to stwierdzałam, że zdecydowanie wolę takie zawody oglądać w tej mugolskiej telewizji. Tym bardziej, że parę razy mnie z takiego lodowiska wyprosili za taranowanie innych ludzi... A przecież nie moja wina, że nikt nie pokazał mi gdzie są hamulce!
Powiedziała przypominając sobie swoje pierwsze odwiedziny na miejskim lodowisku. Uśmiechnęła się do wspomnień i niewiele brakowało, żeby znowu zapomniała o kontrolowaniu nóg. "Skup się Issie, skup się... Nie chcesz przecież przegrać!". Temat "pasji numer jeden" przykuł jej uwagę.
- A właśnie! Co tam u Błyskotki? - Zapytała spoglądając na Gwen z uśmiechem. Sama nie mogła się doczekać kiedy w końcu znowu zobaczy swojego konia. Przecież od świąt, kiedy to ostatnio była w domu minęły już całe wieki!

Gwen z uznaniem podziwiała, jak Laoise robi spore postępy. Ona jeszcze nie opanowała do końca jazdy, więc nie ryzykowała. Nie chciała się wywrócić.
- Tęsknię za nią - powiedziała Gwen. - Ale ma się dobrze, dziękuje. W tym roku będzie miała jedenaście lat. Na szczęście jeszcze nie choruje i jest w dobrej formie.
Gwen cieszyła się, że poznała Lao. Obie dziewczęta połączyła wspólna pasja, jaką są konie. Obie miały swoje.
- A u Ultrasila? - Spytała Gwen.
Puchonka zrobiła krok do przodu i powoli ślizgała się po tafli. Jazda konna zdecydowanie była dyscypliną, którą Gwenllian opanowała do perfekcji. Nie mniej jednak cieszyła się chwilą spędzoną na lodowisku.
Jeżdżąc po lodzie obserwowała drogę przed sobą, tak dla bezpieczeństwa. Po chwili poczuła się dość pewnie i zaryzykowała spojrzenie na Lao.
I to był błąd.
Straciła pewność i zaczęła machać rękoma dla złapania równowagi.
- Było blisko - stwierdziła.

Lao już dawno zauważyła, że ludzie, którzy mają taką samą pasje, nieraz nawet mimo odmiennych charakterów rozumieją się bez słów. Przynajmniej ona miała szczęście do poznania takich ludzi. Jak ona się cieszyła, że poznała Gwen!
- No to świetnie! - Ucieszyła się. - Strasznie chciałabym ją kiedyś poznać osobiście.
Powiedziała uśmiechając się lekko. Jak na razie niestety znała tą słynną klacz jedynie z opowieści.
- A u Ulka też w porządku! Co prawda mam wrażenie jakby minęły wieki od kiedy go ostatnio widziałam i strasznie za nim tęsknię. Z tego co babcia mi ostatnio pisała ma się dobrze. Mój anglik ma osiem lat i strasznie dużo energii... Już się boję co to się będzie działo, jak na niego wsiądę po takiej długiej przerwie...
Zaśmiała się. Już dawno przestała liczyć swoje upadki z Ultrasila spowodowane jego nadmiarem energii. Nigdy nie była dobra z matematyki, a to były już całkiem spore liczby.
- Musimy kiedyś razem się na nich przejechać... Nie mam pojęcia w jaki sposób przetransportujemy mojego męża do Monachium, albo Błyskotkę do Irlandii, ale będzie trzeba coś wymyślić!
Powiedziała z entuzjazmem. Chyba ze zbyt dużym entuzjazmem... Zupełnie się rozkojarzyła, straciła równowagę, łyżwy rozjechały się w przeciwne strony i Issie wylądowała na lodzie. Skrzywiła się masując obolałe biodro.
- Chyba nie mam podzielnej uwagi... - Mruknęła próbując się podnieść.

- Szkoda, że nie można teleportować koni - stwierdziła Gwen. - Fajnie by było, gdybyśmy mogły razem pojeździć. W każdym razie - cięgneła Puchonka - możemy razem pojeździć, jeśli wpadniesz kiedyś do moich dziadków. Mają stadninę i dużo koni.
Jak na razie Gryfonka była jedyną osobą mającą taką samą pasje jak Gwen. To prawdziwe szczęście, że pośród tylu setek uczniów w szkole i czterech domów zdołały na siebie wpaść.
A jeśli idzie o wpadanie.
Gwen już za bardzo się ucieszyła na myśl o wspólnej jeździe. Przeważnie samotnie wybierała się na wyprawy, bo dziadkowie i wujostwo miało wiele pracy, szczególnie latem, przy koniach.
Dziewczyna za gwałtownie ruszyła przed siebie. Tym razem machanie rękoma nie zdało się na nic. Gwenllian jak długo runęła na lód. Dłońmi zamortyzowała upadek. Na szczęście nie wyrżnęła buzią w taflę lodu. Nie obędzie się jednak od bólu rąk. I reszty ciała.
- To kiedy wyjeżdżamy na olimpiadę w łyżwiarstwie? - Spytała przetaczając się na plecy. - W konkurencji ilości upadków mamy mistrzostwo.

Tak, to faktycznie szczęście, że dziewczyny na siebie wpadły. Lao znała kilka osób o podobnych zainteresowaniach, ale nie w Hogwarcie. Tutaj jej jedyną taką przyjaciółką była Gwen. Na wzmiankę o odwiedzinach stadniny dziadków Puchonki od razu się się ożywiła.
- Naprawdę bym mogła? Ale by było świetnie! - Ucieszyła się.
Już zaczęła sobie wyobrażać sobie jak przyjaciółki ścigają się razem po ściernisku. Ale to by była zabawa! Uśmiechnęła się wesoło.
- U mnie jest tylko mój Ulek. Niestety nikt więcej w rodzinie nie zapragnął mieć konia, więc nie mam jak Cię zaprosić na wspólny teren... Chyba, że we dwie pojedziemy na Ultrasilu.
Uśmiechnęła się zachęcająco. To też mogłoby być całkiem ciekawe przeżycie, tym bardziej, że nie miała pojęcia jak ten pomysł przypadnie do gustu jej koniowi. Jeszcze nigdy z nikim w ten sposób na nim nie jechała.
W tym momencie Gwen upadła na lód tuż obok niej. Zaśmiała się cicho, chociaż przed chwilą sama miała nieoczekiwane lądowanie na lodzie, które pewnie wyglądało równie zabawnie.
- Tak jest! Jedziemy na najbliższą olimpiadę! W konkurencji upadków mamy złoty medal gwarantowany!
Położyła się na plecach i odwróciła głowę tak by widzieć Gwen. Było jej gorąco od jazdy, więc chłód lodu wydawał jej się taki przyjemny...

- Ciekawe, czy wymyślili już taką dyscyplinę? - Zastanawiała się na głos Gwen. Obie miały rzeczywiście talent.- Styl rozpaczliwy mamy opanowany do perfekcji.
Dziewczyna czuła pulsujący ból w dłoniach.
Jak ja teraz będę teraz pisała na lekcjach? Możliwe, że przejdzie i nie będę musiała iść do szkolnej pielęgniarki, żeby coś na to poradzić.
- Pewnie, że mogłabyś wpaść - zapewniła. - Moi dziadkowie bardzo lubią jak w domu jest dużo gości. Nie byłoby problemu z wycieczkami we dwie.
Gwen spojrzała na Lao i uśmiechnęła się. Miło było by dla odmiany z kimś pojeździć, a nie tylko mówić do klaczy. Chociaż Błyskotka nie narzekała na jej gadulstwo.
- Daje ci dziesięć punktów za styl jazdy!

- Jeśli nie wymyślili to jesteśmy pierwsze. Możemy nawet opatentować pomysł!
Issie bolało praktycznie wszystko. Nie chciała sobie nawet wyobrażać jutrzejszych zakwasów... Niby była całkiem wysportowana, ale przez zimę za bardzo się rozleniwiła i nieco wyszła z formy. Po wakacjach zawsze czuła się jakby mogła góry przenosić, ale teraz podniosłaby jedynie jakiś niewielki pagórek.
- Ale byłoby świetnie... - Rozmarzyła się. - Będziemy musiały się pościgać... Jak masz tam całą stadninę to zarezerwuj dla mnie jakiegoś wariata! Dawno nie spadałam! - Wyszczerzyła zęby w uśmiechu.
Ona też zawsze sama jeździła. Znała kilka osób jeżdżących konno, ale w Galway. Na wsi u dziadków, gdzie trzymała swojego gniadosza nikt więcej nie miał koni. Ultrasil musiał ją znosić w samotności...
Zaśmiała się ze swoich wysokich not.
- A jak! Moje upadki były bardzo stylowe! Zresztą tak samo jak twoje! Gwen von Ingersleben również otrzymuje 10 punktów!
Powoli zaczynało jej się robić zimno, od leżenia na lodzie, ale nie zwracała na to większej uwagi.

- Bardzo dziękuje, sędzio McGeady - powiedziała Gwen. - Ja również przyznaję tobie 11 punktów za efektowne wejście na lód z upadkiem.
Puchonce od zawsze podobała się Lodowa Komnata.
Miała w sobie jedyny i niepowtarzalny urok. I nie chodziło tylko o to, że cały rok było tu zimno i królował lód. Gwen miała słabość do takich miejsc. Lubiła szperać po zakamarkach zamku i odkrywać jego tajemnice.
- Może Błysk? - Zastanawiała się Gwen przypominając sobie konie i ich imiona. - Pierwszy źrebak mojej Błyskotki. Jest spokojny. Dziakowie nie pozwoliliby mi dać jeździć przyjaciółce na jakimś nie ogarniętym koniu lub klaczy.
Leżenie na lodzie było ciekawym doświadczeniem, zwłaszcza, że Gwenllian nadal odczuwała tępy już ból w rękach po upadku.

Zaśmiała się słysząc ocenę sędziego, a po komnacie rozeszło się dźwięczne echo. Była tutaj pierwszy raz, ale była pewna, że nie ostatni. Latem musi być tu naprawdę przyjemnie, jeśli przyjdzie tu ktoś zmęczony upałem na zewnątrz.
- Ojej... Czemu nie dadzą? - Zrobiła smutną minkę. - Nie no rozumiem... Odpowiedzialność i te sprawy. Chętnie zapoznam się z Błyskiem! Przecież wszystkie te potwory są równie wspaniałe. - Uśmiechnęła się.
Zebrała w sobie resztki sił i usiadła. Robiło się naprawdę zimno jak tak leżało się w bezruchu. Strzepnęła z włosów drobinki rozkruszonego przez łyżwy lodu i spojrzała na Gwen.
- Dalej robimy pokaz nieudolnej jazdy, czy mam Cię już zaprosić na tą czekoladę?
Zapytała uśmiechając się wesoło. W sumie było jej obojętne czy jeszcze zostaną, czy już pójdą, ale Gwen wyglądała jakby się nieźle obiła.

- Dokładnie - zgodziła się. - Będą się czuć odpowiedzialni za twoje bezpieczeństwo, kiedy jesteś u nich - powiedziała Gwen podnosząc się do siadu. - Twoi rodzice mogliby mieć jakieś pretensje do nich, gdyby coś ci się stało.
Puchonka zastanawiała się, czy już iść. Podobało jej się tu, ponieważ udało jej się wreszcie dopaść Lao. Polowała na przyjaciółkę już od jakiegoś czasu, ale ta podstępna Gryfonka zawsze gdzieś jej uciekała!
Gwen podniosła swoje cielsko z lodu.
Ustoi, czy się wywali? Ciężko powiedzieć.
- Taka jesteś pewna swojej wygranej w konkursie upadków? - Zaśmiała się Puchnka. - A co powiesz na spacerek?
Gwen zrobiła krok w przód. Ślizg, ślizg. Piruet? Mowy nie ma. Ślizg, ślizg, śli..
Bum.
Von Ingersleben wywaliła się na tyłek.
- A już myślałam, że opanowałam jazdę powolną.

Uciekała? Gdzież ona by śmiała! To Gwen chodziła po jakichś zakamarkach zamku, że nie dało rady na nią wpaść! No nic. Podziękujmy ładnie starszym Gryfonom w pokoju wspólnym, że mieli ochotę rozmawiać o lodowej komnacie akurat kiedy obok siedziała Lao. Dzięki nim dziewczyny dzisiaj na siebie wpadły.
- Moi rodzice dziwią się, że jeszcze w ogóle żyję... - Zaśmiała się.
Poszaleje sobie z Ulkiem w domu. Najważniejsze, że będzie mogła spędzić czas z Gwen jednocześnie robiąc to co obie kochają.
- No jeszcze przed chwilą byłam pewna wygranej... - Powiedziała obserwując "lot" Puchonki. - No to chwilowo mamy remis.
Zebrała w sobie siły i spróbowała powoli wstać. Kiedy już stała na nogach uśmiechnęła się dumnie.
- Ha! Z jazdą może być gorzej, ale wstawanie to niedługo obie będziemy miały opanowane do perfekcji! - Stwierdziła powoli zataczając kółko w okół przyjaciółki.

Gwen podniosła się z lodu, ponieważ zaczynała czuć zimno. Znów rozłożyła ręce dla zachowania równowagi.
- Zbytnia pewność siebie nie popłaca, co nie? - Zaśmiała się Gwen. - W takim razie ja stawiam tobie czekoladę, a ty mnie. Może być.
Puchonka szczerze podziwiała, że Lao tak dobrze idzie jazda. Nie zazdrościła. Po prostu cieszyła się, że chociaż jedna z nich nie jest takim beztalencie.
- Szkoda, że nie ma tu karaoke - powiedziała ślizgając się powoli.
Nie wspomniała, że jej głos przypomina śpiew podduszanego kanarka. Nawet szum wody pod prysznicem nie jest wstanie zagłuszyć wycia Gwen.
Ale jej to nie przeszkadzało, bo lubiła śpiewać. Zawsze sobie podśpiewywała, kiedy leciała jej ulubiona piosenka lub gdy sprzątała. Czasami tak bez powodu sobie nuciła.
- Lubisz śpiewać? - Zainteresowała się.

Powoli, powoli sunęła wokół Gwen. Jakby miała się przewrócić to przynajmniej będzie miała się czego złapać! Na szczęście jak na razie szło jej względnie dobrze. Chyba przypomniała sobie w końcu jak to się robi.
- Okej! Tylko taką dobrą! Z bitą śmietaną! - Powiedziała oblizując się na samą myśl o czymś tak pysznym... Gryfonka zawsze miała straszną słabość do słodkości... A zimą to już w ogóle nie istniało nic lepszego od kubka takiej gorącej czekolady z bitą śmietaną i cynamonem...
- Karaoke? Jakoś nigdy pomyślałam o tym, że mogłoby być w zamku, ale rzeczywiście mógłby to być fa... - Zagadała się i straciła na moment równowagę. Na szczęście jakoś udało jej się ustać na nogach. - ...fajny pomysł. - Dokończyła.
Issie i śpiewanie? Lepiej niech wszyscy uciekają, jak zaczyna sobie nucić... Chyba, że ktoś już niedosłyszy... Tylko
w takim wypadku będzie bezpieczny...
- Na nieszczęście lokatorek w moim dormitorium lubię... Mój głos działa niczym Cruciatus - Zaśmiała się.

Gwen powoli przyspieszyła, ale w granicach rozsądku. Za nic nie chciała znów wylądować na tyłku. Ciało nadal jeszcze ją bolało, choć był to tępy, pulsujący ból, który za chwilę na pewno przejdzie. Możliwe, że rano jak wstanie się odnowi, ale co tam.
- W takim razie mogłyśmy zabijać samym naszym śpiewem w duecie - ucieszyła się Gwen. Choć nie wiadomo dlaczego. Brak jakiejś umiejętności jest powodem do radości? Cóż, można i tak. - Nie potrafię się powstrzymać, kiedy słyszę swoje ulubione piosenki. Nie mniej jednak nikt nie odważył się ze mną na iść na karaoke - Gwen zamachała rękoma, aby się nie wywalić.
Może już coś jej się przypomniało? Wątpiła nadzieja, ale lepsza taka niż żadna, nie?
- Musimy kiedyś razem pośpiewać - oznajmiła Gwen z powagą. - Takie talenty nie mogą się marnować. A myślisz, że za taki śpiew zamykają w Azkabanie?

Zaśmiała się. No proszę! Czyli nie jest jednak sama! A wydawało jej się, że w tej szkole wszyscy śpiewają niczym słowiki, albo grają doskonale na jakimś instrumencie. Sama próbowała coś tam brzdąkać na gitarze, ale jej jak na razie jedynym sukcesem był początek "Nothing Else Matters" Diabelskich Sideł.
- Oj mogłybyśmy zabijać... Ale wiesz co? Skoro obie jesteśmy przyzwyczajone do takich makabrycznych fałszów, to możemy razem śpiewać bez obawy, że ktoś dostanie zawału. - Wyszczerzyła zęby w uśmiechu. - Myślę, że zamykają w azkabanie... W końcu dla nieprzyzwyczajonych uszu to by było zabójstwo... - Pokiwała głową z udawaną powagą.
- No to zaplanowane! W najbliższym czasie jedziemy do Londynu i szukamy karaoke! - Powiedziała z entuzjazmem. Chyba nieco zbyt dużym entuzjazmem... Zapomniała, że jej łyżwy są trochę nieposłuszne i już po chwili leżała na plecach na lodzie.
- Cholera... - Mruknęła podnosząc się powoli.

- Wiedziałam - Gwen klasnęła w dłonie. Jej obawy, że w Azkabanie zamykają za zabijanie śpiewem zostały potwierdzone. Ciekawe czy rodzice mogliby ją tam dowierzać?
Perspektywa wizyty na karaoke z Loaise bardzo jej się spodobała. Nie brała pod uwagę, że w ich wykonaniu wypędzą resztę klientów z lokalu. Ale co tam! Raz się żyje, co nie?
- Już nie mogę się doczekać naszego wspólnego wyjścia na śpiewy - powiedziała szczerze Gwenllian.
Widząc, że Gryfonka się wywróciła, Gwen rozpędziła się i rzuciła delikatnie na lód.
Tym samym znów był remis. Ale już nie tylko o to chodziło. Gwen coraz bardziej cieszyła się, że zawitała do Lodowej Komnaty. To miejsce naprawdę nadawało się na świetną zabawę. Zwłaszcza w dobrym towarzystwie. A Lao się do takiego zaliczała.

- Oj ja też nie mogę się doczekać... I coś czuję, że będziemy miały całą salę tylko dla siebie. - Zaśmiała się.
Możliwe, że nawet obsługa by uciekła, gdyby usłyszeli ich śpiew. Lao zakładała, że Gwen fałszuje równie "dobrze" jak ona. A ona jednego czystego dźwięku nie umie z siebie wydobyć. W wakacje zawsze jak wracała do domu i spędzała czas razem z kuzynami to zdarzało jej się nucić coś pod nosem. To były istne tortury dla rodziny! Zawsze prosili "Bij, ale nie śpiewaj!".
- Łał! Gwen! 20 punktów za styl! - Ogłosiła obserwując ten wspaniały popis. Hej, hej... Ona nie będzie gorsza! Wstała, rozpędziła się (taa... do jakichś 10km/h) i spróbowała stanąć na jednej nodze robiąc "jaskółkę". Oczywiście, ledwo oderwała nogę od lodu, już na nim leżała, ale nawet nie pomyślała o tym, że mogłaby utrzymać równowagę. Cel był zamierzony. Skoro i tak już była całą w siniakach, to co za różnica, czy przybędzie ich jeszcze kilka...

- Brawo Lao! - Pisnęła Gwen widząc rozpaczliwą jaskółkę lądującą na lodzie. - Jestem pod wielkim wrażeniem twego stylu rozpaczy - dodała.
Puchonka nadal leżała na lodzie, ale teraz razem z Gryfonką. Dziewczyny dzisiaj już wiele razy zaliczyły przysłowną "glebę". A mimo to cieszyły się jak małe dzieci.
Kto by się spodziewał, że jazda na lodzie może dać tyle radości? Czasami nie wiele trzeba, aby mieć trochę dobrej zabawy. Gwen lubiła takie chwile. Zwłaszcza, że grono osób, które widziały jej kompromitację ograniczyło się od jednej przyjaciółki.
Chociaż Gwen skończyła siedemnaście lat w zeszłym roku i według prawa czarodziejów jest dorosła, to nadal czuła się jak dziecko.
- Wyjdziemy z Lodowej Komnaty kolorowe jak tęcza od tych siniaków - zaśmiała się Gwen.
Podciągnęła ręce bliżej siebie, a następnie zaczęła odpychać się lodu.

Szła po lochach,na rękach okrytych jedynie sweterkiem pojawiła się gęsia skróka, tak samo jak na nogach, które między podkolanówkami i a spódnicą w kratę były nagie.Lubiła szczególnie moment przenikania do Lodowej Komnaty;chwila zatapiania się w zamarznięte ściany sprawiała, że odczuwała ułamek sekundy coś na rodzaj miękkiego chłodu.
Teraz pojawiła się tu, chcąc spędzić chwilę czasu w jednym z ulubionych miejsc lochów i umilić sobie czas śpiewem. W pustce, głos odbijał się miękkim echem i potęgował jej czystość, perlistość.
-Jak na razie mogła poślizgać się jedynie w butach ruszyła przez lód na podeszwach płaskich balerinek kręcąc się raz w jedną, raz w drugą stronę.
-Mmm, świetne - zaczęła ślizgać się po lodzie.
Lekko ślizgając się przy wejściu obejrzała rzeźby. Kruk, lew, borsuk i wąż wyglądały naprawdę imponująco.
-Ravenclaw, Gryffindor, Huffelpuff i Slytherin? - zapytała pokazując kolejno statuy palcem.
-Ach, jak w domu! - zachywcony głos rozniósł się delikatnym echem po oblodzonych ścianach
Łiii!
-No,proszę, nie spodziewałam się, że w Hogwarcie będą takie fajne miejsca. Teraz przynajmniej wiem, gdzie będę chodziła, jak będzie nudno

Już się bała jak jutro wstanie... Pewnie stoczy się z łóżka i poczołga do łazienki.
- Mój styl rozpaczy mam dopracowany do perfekcji! - Powiedziała turlając się po lodzie w stronę Gwen. Jej nawet przez myśl nie przeszło, że powinna być bardziej poważna jak na swój wiek. Przecież w grudniu będzie już "dorosła". Mimo to wciąż czuła się jak dziecko i nie przeszkadzało jej to.
- Będziemy kolorowe niczym tęcza... - Powiedziała uśmiechając się wesoło. Nie raz, nie dwa miała na sobie taką siną tęczę... Z czasem można się przyzwyczaić.
Jak ona się cieszyła, że udało jej się dzisiaj spotkać z Puchonką. Miała wrażenie jakby wieki się nie widziały.
Słysząc czyjś głosik Gryfonka uniosła się na łokciu i spojrzała na dziewczynę, która weszła do komnaty. Dziwne, że nie zauważyła dwóch wyrośniętych dzieciaków leżących na środku sali. Poza tym... Nie było jej zimno w tym sweterku? Lao nie czuła już palców, mimo cieplutkiej kurtki i wełnianych rękawiczek. Uniosła brew słysząc, że dziewczynka trzyma w domu lodowe rzeźby symboli domów Hogwartu. Cóż... Są gusta i guściki jak to mówią. Spojrzała pytająco na Gwen.

- Turlu, turlu - mówiła Gwen jednocześnie turlając się po lodzie.
Kosmyki włosów rozpłaszczały się na lodzie i podnosiły do góry, kiedy Puchonka turlała się po lodzie.
- Będziemy jak motylki - oświadczyła poważnie Gwen, a potem wybuchnęła niepohamowanym chichotem. Musiała się powstrzymać, bo jej śmiech rozchodził się po Komnacie echem. W jej rodzinie dziedziczne najwyraźniej było śmianie się w sumie tak bez niczego.
Gwen turlała się tam i z powrotem jeszcze trochę. Dziewczynie brały chyba jednak pod uwagę, że od takiej zabawy mogą się rozchorować? W końcu jednak szkolny system medyczny działa bez zarzutu.
Podążając za wzrokiem Lao, Gwen spojrzała na dziewczynę mówiąc coś do lodowych rzeźb.
- Można i tak - podtrulała się do Lao. - Nie jest ci zimno? - Spytała Gryfonkę.
Podczas dobrej zabawy, Gwen nie zwracała uwagi na coś takiego jak zimno. Bawiła się do upadłego, aż brakowało jej sił. Jednakże już jakiś czas leżały na lodzie.

- Turlu, turlu... - Powtórzyła za przyjaciółką i tracąc zainteresowanie tamtą dziewczyną z powrotem zaczęła się turlać.
- I będziemy jeździć na jednorożcach! - No co? Skoro już mówimy o tęczach i motylkach to trzeba i wspomnieć o różowych jednorożcach rodem z mugolskiej bajki! Przeturlała się przez Gwen i zawtórowała Puchonce śmiechem.
Choroby? To coś takiego istniało w Hogwarcie? Przecież pielęgniarki ze skrzydła szpitalnego miały lekarstwo na wszystko! Kto by się przejmował przeziębieniem...
- Nie jest... - Pokręciła przecząco głową. Co prawda nie czuła stóp. Nawet zapomniała, że kiedyś je miała. A przecież nie może być zimno w coś czego się nie ma, nie? Poza tym ona już też nie zwracała na to najmniejszej uwagi. Przeszedł ją tylko dreszcz widząc tą młodą Krukonke jedynie w sweterku, ale już o niej zapomniała.
- A Tobie? - Zapytała zerkając na przyjaciółkę. Może jej było zimno i chciała już iść? Na taki wypadek Issie była gotowa poświęcić na rzecz Gwen nawet jedną ze swoich bluz, których miała na sobie całkiem sporo!