Agnes z pewnością była istotą o dużej dumie - ci, którzy ją znali, śmiali się czasem, że pod tym względem dziewczyna jak ulał pasowałaby do Gryffindoru, którego symbolem był przecież lew. Dlatego właśnie tak łatwo było ją podpuścić, czy to do zrobienia jakiejś głupoty, impulsywnej decyzji, czy też - jak w tym przypadku - do udowodnienia czegoś. Szatynka posłała swojemu odbiciu w lustrze spojrzenie pełne dezaprobaty
-I na co ci to było?- zapytała obicie, ostatni raz poprawiając spięty na czubku głowy kok i wygładzając czarny materiał spódnicy. Agnes nigdy w życiu sama z siebie nie zapisałaby się do Klubu Durnia, zwyczajnie nie przepadając za karcianką, w której wszystko zależy od czynników losowych, a jednak z jakiegoś powodu właśnie opuszczała dormitorium, by udać się na siódme piętro. Przemierzając przepełnione ludźmi, zamkowe korytarze, Puchonka wspominała ów powód, którym był nie kto inny, jak Pro McGregor - kilka lat młodszy rudzielec z Gryffindoru. Chłopak grywał już od kilku sezonów - czy jak to tam się nazywało w żargonie Durniowym - i próbował wciągnąć w to również Agnes, która jednak zawsze znajdywała jakąś wymówkę...a przynajmniej tak było do maja ubiegłego roku szkolnego, kiedy to Gryfon zasugerował, że dziewczyna stroni od gry, ponieważ zwyczajnie nie potrafiłaby w nią wygrać. Pokryta piegami twarz przybrała wówczas kolor buraczany, a jej właścicielka zerwała się na równe nogi, deklarując, że od września przystępuje do szkolnych rozgrywek. Po kilku dniach żartów i docinków sprawa ucichła, a sama dziewczyna w trakcie wakacji zwyczajnie o całym incydencie zapomniała, jednak pamięć skutecznie przywróciło jej ogłoszenie, które zawisło na tablicy w pokoju wspólnym Puchonów, oraz kpiący uśmieszek na twarzy Pro następnego dnia.
Tak więc panna Lumière została członkiem Klubu Durnia i właśnie zmierzała na swoją pierwszą w życiu batalię karcianą. Oczywiście nie byłaby sobą, gdyby nie poczytała o tej grze w każdej możliwej książce, w końcu za żadne skarby nie mogła przegrać tego niemego wyzwania - Rudzielec nie dałby jej spokoju przez następne trzy lata. Wybór sali był dla niej miłą niespodzianką, bowiem dziewczę bardzo rzadko zapuszczało się aż na siódme piętro, a w samym tęczowym pokoju nie była od dobrego roku. Mimo wszystko uśmiechnęła się szeroko, przekraczając próg, a zauważywszy Krukona z równoległej klasy, ruszyła w jego stronę. Po drodze przystanęła, podziwiając zaczarowana tęczę, mieniącą się feerią barw i przypominającą dziewczynie tajemniczą jaskinię, którą odkryła podczas wakacji w Meksyku. Gdy tak stała, wpatrując się w magiczne zjawisko, kilka niesfornych kosmyków wymsknęło się spod frotowej gumki do włosów i opadając na czoło Puchonki, dotknęło różowej mgiełki, będącej częścią tęczy. Niczego nie świadoma dziewczyna założyła je odruchowo za ucho i zajęła miejsce naprzeciw Olivera.
-Hej! Długo już tu siedzisz, mam nadzieję, że się nie spóźniłam?- posłała szatynowi przyjazny uśmiech, rumieniąc się lekko. Nie chciała popisać się spóźnialstwem już pierwszego dnia rozgrywek, ani też zrazić do siebie reszty graczy - koniec końców to wszystko powinno być przecież dobrą zabawą. Siadając na krześle, Agnes rzuciła okiem na talię kart, zastanawiając się, jak też to wszystko, o czym czytała w podręcznikach, działa w praktyce.
-Czekamy na kogoś jeszcze?- zapytała, wskazując głową puste miejsce, jednak tym, co przykuwało uwagę bardziej niż niezajmowane przez nikogo krzesło, był kolor jej włosów, powoli zmieniający się z brązowego na przybrudzony różowawo-fioletowy.

KOSTKI: 3, Mag

Powrót do szkoły był dla niego bardzo trudny. Zwłaszcza kiedy Elaine już skończyła szkołę, wkroczyła w prawdziwą dorosłość i teraz miał wrażenie że nie będzie miał z kim rywalizować. Jego życie polegało na wiecznej rywalizacji. Kiedy mieszkał z rodzicami również tak było. Ciągle rywalizował z braćmi a kiedy mu się coś nie udawało dostawał zwyczajnie szlaban. Wiecznie dostawał szlaban bo jak się okazało w następnych latach- idealny to on nie był.
Do klubu durni zapisał się ponownie. Kiedy tutaj był uczniem to całkiem nieźle mu szło. Dotarł nawet to półfinału! A może nawet udało mu się wygrać? Możliwe że tak, ale pamięć mu szwankuje. Był zadowolony, że może ponownie w tym uczestniczyć. Uważał, że gra jest naprawdę super i zależna od szczęścia niż umiejętności. W magicznych szachach czarodziejów to byłby dopiero problem! Pewnie dałby radę bo głupi nie jest, ale wolał się zrelaksować tutaj. Dzisiaj.
Kiedy otrzymał list z datą i miejscem odbywania się rozrywki aż uśmiechnął się i naprawdę nie mógł się doczekać. Co z tego, że na miejsce dotarł ostatni? Może inni bardziej nie mogli się doczekać? Może to był ich pierwszy raz?
- Wygląda na to, że tylko na mnie- odpowiedział na pytanie dziewczyny, które na pewno nie było skierowane w jego stronę, ale kto by się tym przejął?
- Jak tam wasze samopoczucie?- zapytał patrząc to na jedną to na drugą. Miny mieli naprawdę smętne. Wyglądali na oboje młodszych od niego. Chłopaka nawet chyba kojarzył z pokoju wspólnego. A może to ktoś podobny? Nie miało to znaczenia.
- Zaczynamy?- wskazał wolne miejsce i uniósł karty. Cholera! Dlaczego on miał takiego pecha! Już w pierwszej rundzie przegrać? To będzie krótka gra. Uśmiechnął się kiedy część jego ciała znikła.
-mogło być gorzej

kostka: 2
Tarot: sąd ostateczny
pozostałe życia: 2

Kiedy wszyscy już zebrali się na miejscu, zerknął na swoich rywali. Nie znał za bardzo ani jednego, ani drugiego. Zresztą, po dwóch latach nieobecności czuł się w szkole naprawdę obco i nie kojarzył wiele osób. Głównie tych, którzy byli teraz na trzecim roku, lub tych, z którymi miał większy kontakt zanim wyjechał. Reszta twarzy wydawała mu się obca. Nawet jeżeli kiedyś była względnie znajoma to albo się znacznie zmieniła, albo zamazała we wspomnieniach chłopaka.
- W porządku - kiwnął tylko głową i za chwilę faktycznie przeszli do gry. Na szczęście w tej rundzie był bezpieczny, to Adam poległ z kartą, która po chwili odbiła się na nim niezbyt przyjemnie. Zaczęły znikać poszczególne części jego ciała. To z pewnością było dziwne uczucie, ale raczej nie najbardziej surowa karta w talii. W następnej rundzie nie wyglądało to już tak dobrze. Kiedy wyciągnął kartę już wiedział, że ma niewielkie szanse na zwycięstwo. Konsekwencje niby nie były okropne, ale średnio mu się widziało być mokrym do końca gry. Może komuś pójdzie równie beznadziejnie?

Kostki: 1, gwiazda

Na chwilę przed tym, nim rozpoczęli grę, oraz podczas trwania pierwszej "rundy" Agnes czuła się dość nieswojo; nie wiedziała, co się dzieje, dlaczego się dzieje, ani co nastąpi za chwilę, przez co miotała wzrokiem po towarzyszach, starając się nie odstawać od reszty. Idąc za przykładem chłopaków położyła więc swojego tarota na stół, próbując zapamiętać po kolei, jak przebiega rozgrywka i już zamierzała zanotować w pamięci, co robi się po tym, kiedy wszyscy odkryją swoje karty, jednak wówczas Krukon, który przyszedł ostatni, zaczął znikać. Dziewczyna zamrugała kilka razy, ale nie myliła się, część nastolatka faktycznie wyparowała.
-To tak na długo? - zapytała, wskazując brodą na fragment ciała, którego już nie było.
Nadal czekała na kolejne ruchy towarzyszy, jednak kiedy ci pociągnęli kolejne karty, brwi Puchonki zmarszczyły się lekko. I co, to tyle? Wiedziała, że dureń nie jest skomplikowaną grą, ale żeby aż tak? Westchnęła cicho i podążając za przykładem kolegów, również ujęła w dłoń kolejną kartkę papieru. Nie było źle, w końcu jej wyniki nie należały do tragicznie niskich, więc może jest szansa, że nie opuści komnaty jako pierwsza. Uśmiechnęła się delikatnie do siebie...O nie, nie da Gryfonowi tej satysfakcji.

Kostka: 4
Tarot: kochankowie

Faktycznie zniknięcie ciała nie było przyjemne, ale na szczęście nie było to bolesne ani nic z tych rzeczy. Ani głowa ani dłonie nie znikły więc to nie było przeszkodą do kontynuacji. A trzeba przyznać, że niekiedy uczniowie mieli taką przeszkodę. I co wtedy? Musieli zwyczajnie zrezygnować z gry. Zdarzało się i nie da się tego przeskoczyć. Trzeba liczyć na szczęście.
Słysząc pytanie jedynej dziewczyny w Sali spojrzał w jej stronę i uśmiechnął się.
- Z doświadczenia wiem, ze po kilka kolejek, czasami nawet do końca gry jeśli szybko i sprawnie idzie. Nic nie trwa wiecznie- z pewnością nawet nie będzie musiał iść do pielęgniarki by to odczarowała. Ciało samo wróci na miejsce.
Tym razem jednak mu się poszczęściło. Czułby się fatalnie gdyby to znów on przegrał. Był urodzonym pechowcem, ale żeby aż tak? Czy odpadnie pierwszy? Liczył na to, że nie, ale czas pokaże jak to jest

Kostki: 4
Tarot: Mag
Pozostałe życia: 2

No niestety, nikt nie podzielił jego pecha i przegrał. Litry wody poleciały prosto na niego a on skrzywił się zdecydowanie niezadowolony. Nie wiedział, czy bawić się w odczarowanie tego. Może lepiej było poczekać do końca gry? I tak nie wiadomo, co wydarzy się następne. Lepiej było poczekać i ciągnąć karty dalej, z nadzieją że kolejna gra pójdzie lepiej. Albo, że chociaż innym pójdzie gorzej. To już byłoby jakieś rozwiązanie.
- Hm, ty póki co trzymasz się nienaruszona. Widocznie los chce z nas zrobić dżentelmenów i całego pecha zrzucić naraz... - pokręcił głową, wyciągając kolejną kartę, taką sobie. Mógł mieć nadzieje, że nie przegra, ale nie mógł mieć pewności.

3, kapłanka

Uśmiechnęła się pod nosem; ta gra coraz bardziej jej się podobała, a z każdą rzucaną na stół kartą, lica dziewczyny pokrywał coraz większy rumieniec podekscytowania. Była ciekawa, jakie inne efekty można osiągnąć, wylosowawszy inną figurę tarota, dlatego jej zaciekawiony wzrok uciekał co chwila do leżącego na blacie stosiku. Jak na razie nie miała szczęście, czy też może pecha, by przekonać się o czarodziejskich skutkach przegrania rundy, a jeśli miałaby być szczera, to nawet przyglądając się kolorowemu malunkowi na kolejnych kartach, Puchonka nie miała pojęcia, jakie konsekwencje niosłyby one za sobą.
-Szczęście początkującego. - zaśmiała się, wzruszając lekko ramionami. Trudno powiedzieć, by jej dobra passa była wynikiem wybitnego talentu, czy wyuczonych umiejętności, bowiem Dureń był tak losową grą, że jej małe zwycięstwa -które w gruncie rzeczy ograniczały się do nie bycia przegranym -musiały być winą przypadku. Wyciągnęła kolejną kartę ze stosu, uśmiechając się do chłopaków odrobinę przepraszająco; nit tym razem...znów.


KOSTKI: 6
TAROT: Wisielec

- Czy przez te słowa chcesz powiedzieć, że to twój pierwszy raz?- nieco się zdziwił. Miał nadzieję, że jej słowa oznaczają zupełnie coś innego. Naprawdę głupio by wyglądało gdyby dziewczyna miała tyle lat a to byłaby jej pierwsza rozgrywka w durnia. Ale chociaż wyglądało na to, że bardzo dobrze się na nie przygotowała. Prawdopodobnie wygra tę rozrywkę, ale on jej tego nie podaruje. Będzie ją męczyć o rewanż aż nie uda mu się jej pokonać. Taki już był.
Ponownie padło na tamtego chłopaka. Wygląda na to, że już nie odezwie się do końca gry. A trzeba przyznać, że dużo mu nie zostało. W sumie samemu admamowi nie zostało zbyt dużo. To bedzie szybka gra.
- Ups

kostki: 6
tarot: cesarzowa

W zasadzie nawet chciał otworzyć usta i coś powiedzieć, ale okazało się, że nie może. No tak - kapłanka. Pozostało mu do końca gry siedzieć w ciszy i co najwyżej przysłuchiwać się wymianie zdań pozostałej dwójki. Szczerze mówiąc niezbyt mu to przeszkadzało, nie był szczególne gadatliwy więc kilka, bądź kilkanaście minut milczenia nie stanowiło dla niego wyzwania. Za to wiedział, że już niewiele przegranych mu zostało. A właściwie to tylko jedna. Kiedy wyciągnął kolejna kartę było tylko gorzej. Jej efekt na szczęście nie był taki straszny, ale wyglądało na to, że to kolejna nieudana runda. Kolejna, czyli trzecia, a to znaczy ostatnia. Faktycznie za długo ta rozgrywka się nie ciągnęła. Cóż, widocznie nie miał zbyt wiele szczęścia w grach losowych. Chyba, że ktoś będzie miał większego pecha i jeszcze uda mu się wyjść cało?

2, słońce

-Pierwszy raz tak na poważnie- wzruszyła ramionami, uśmiechając się delikatnie. Wiedziała, że dureń był grą tak trywialną, że grywał w nią prawie każdy młodziak, jednak jej nigdy nie ciągnęło w stronę karcianek opartych tylko i wyłącznie na szczęściu. Kilka razy próbowała rozegrać partię, jednak zazwyczaj kończyło się to oburzonymi prychnięciami, kiedy to los, a nie jej umiejętności decydowały o porażce, dlatego nie trudno się dziwić, że poza niezobowiązującymi rundami z przyjaciółmi, Agnes nigdy nie brała udziału w rozgrywkach z prawdziwego zdarzenia.
Pociągnęła kolejna kartę ze stosu - no cóż, najwidoczniej dobra passa też musi mieć kiedyś swój koniec. I choć teoretycznie mogła liczyć, że Adam wylosuje równie słabo, to w gruncie rzeczy już przygotowywała się na oblanie wodospadem wody, żałując, że nie przebrała się po zajęciach ze szkolnego mundurka. Teraz nie dość, że będzie zmuszona suszyć strój, aby był gotowy na jutrzejsze zajęcia, to jeszcze przemoczona koszula skrępuje jej ruchy. Westchnęła cicho i poczęła luzować żółto-czarny krawat...

Kostka 1
Tarot gwiazda

Tak strasznie Was przepraszam za opóźnienie ;-;

Dureń bywa zaskakująca grą. Ciężko do końca przewidzieć jak się potoczy i kiedy twoje karty po prostu wybuchną. @Adam Henderson może zwlekałeś za długo? A może po prostu jakaś siła się na ciebie uwzięła. Odpadasz z gry (brak aktywności) tym samym zwiększając szansę innych na zwycięstwo!

Kolejny ruch - @Heaven O. O. Dear

Nie wyglądało na to, żeby miał wyjść z tej gry cało. Chociaż poszczęściło mu się i udało mu się uciec od konsekwencji ocierając się o przegraną, kolejne rozdanie również nie prezentowało się najlepiej. Cóż, szczęścia w kartach zdecydowanie nie miał. W miłości chyba też bez szaleństw. To chyba powinno się odnieść w takim razie na jakąś inną sferę życia? Przydałoby się. Skrzywił się, wyciągając kolejną kartę. Zerknął jeszcze na efekt, który zadziałał na dziewczynę. Teraz oboje byli tu cali przemoczeni.
- No cóż, wygląda na to, że to chyba nasza ostatnia rozgrywka. Chyba, że znowu mnie uratujesz? - spytał i spojrzał na to, co ona wyciągnęło jako kolejne.

2, cesarzowa

Przetarła szkła okularów suchym skrawkiem materiału sweterka, co prawda pozostawiając na nich ogromne smugi, ale inaczej nic by nie widziała. Czuła strużki wody spływające po jej policzkach i karku, jednak po pierwszym szoku związanym z nagłą zmianą temperatury nie robiło jej to już większej różnicy. Poluzowała krawat tak, że teraz węzełek nie znajdował się tuż pod szyją, a mniej więcej w okolicy mostka. Wykręciła jeszcze włosy, które i tak uciekły ze spiętego starannie koczka. Dopiero teraz dostrzegła ich niecodzienną barwę, jednak prócz uniesionych wysoko brwi nic nie zdradzało jej zdumienia. Koniec końców to Hogwart, tutaj praktycznie wszystko jest możliwe.
Gdy już jako tako się ogarneła, sięgnęła po kolejną kartę, przy okazji zachlapując stół kropelkami wody kapiącymi z rękawów jej szaty - znów Gwiazda. Spojrzała na Krukona, nie bardzo wiedząc, czy w przypadku wylosowania drugi raz tej samej kary nie powinno się ciągnąć ponownie, jednak i tak okazało się to bez znaczenia.
-Niestety, nie tym razem. - powiedziała, uśmiechając się przepraszająco i odsłaniając ilość oczek widniejącą na kostce.

KOSTKI: 3

Najwidoczniej wygrana nie była mu pisana. Kolejna nieudana runda tylko to potwierdziła. Wylosował dość ciekawą kartę, ale jej efekt odczuł naprawdę krótko. Spojrzał uważnie na dziewczynę i uśmiechnął się. Wydała mu się nagle wyjątkowo urocza. Spojrzał jej głęboko w oczy i już miał ochotę wymyślić jakiś niesztampowy komplement, kiedy jego karty zamieniły się w pył. No tak, to było jego ostatnie życie. Otrząsnął się z dziwnego stanu, ciesząc się że na tę kartę padło w ostatniej rozgrywce, a efekty szybciej odeszły niż się pojawiły.
- No cóż, gratuluje. Życzyłbym powodzenia w kolejnym etapie, ale z taką dozą szczęścia to chyba niepotrzebne - stwierdził i wstał od stołu. Pożegnał się krótko z dziewczyną i opuścił pomieszczenie.

/ztx2

W pierwszym etapie turnieju durnia poszło mu znakomicie i stosunkowo szybko udało mu się wyeliminować przeciwników. Nie mógł się doczekać, kiedy znów przyjdzie mu zawalczyć z innymi uczniami o zwycięstwo, ale pech chciał, że po drodze wydarzyło się zdecydowanie zbyt wiele, a on… stracił chyba nawet chęć do gry. Co prawda po zajęciach przebrał się w wygodne ciuchy, zakładając na siebie ciepłą bluzę z kapturem, ale było mu wszystko jedno. Dosłownie wszystko jedno. Do tęczowego pokoju udał się chyba tylko dlatego, żeby cokolwiek robić i nie zwariować z powodu własnych, natrętnych myśli. Czuł się paskudnie. Oszukany, wykorzystany, mimo że przecież sam zgodził się na taki układ. Najchętniej rozniósłby ten stół i rozsypał wszystkie karty, ale próbował hamować swoje emocje, bo nie był tutaj sam.
Zajął miejsce pomiędzy dziewczynami, ale nawet się z nimi nie przywitał. Nie zważał na to, co będą o nim myślały. Miał ochotę zapaść się pod ziemię albo upić do nieprzytomności, byleby zapomnieć o tym cholernym uśmiechu Skylera. Wreszcie sięgnął po swoją kartę, odkładając ją przy krawędzi stołu. Nawet nie spojrzał na to, co wylosował. Co za różnica? Mógłby równie dobrze wyjawić wszystkim swoje sekrety, ukazać swojego bogina i jeszcze na dokładkę zatańczyć nago sambę. I tak miał to wszystko w dupie.

Kostka: 5
Karta: Cesarz

Wizja kolejnego etapu turnieju durnia nie napawała Finnigan optymizmem. Poprzedni etap jakimś cudem udało jej się przejść bez żadnej przegranej, co niekoniecznie znaczyło, że to szczęście się utrzyma. Nie miała żadnych oczekiwań wobec tego etapu, chociaż cicho liczyła, że i tym razem uda jej się wygrać.
- Hej - przywitała się z pozostałymi uczestnikami, gdy zasiadali do gry.
Wybrała ze swojej talii jedną z kart i rzuciła na stół. Miała przeczucie, że tym razem jej się jednak tak nie poszczęści. Przypomniała sobie, jak w poprzednim etapie jeden z jej współzawodników oberwał piorunem. Jeśli już miałaby przegrać, to może jednak w mniej efektywny sposób?

Kostka: 1 (w razie dogrywki: 2)
Tarot: Mag

Finnigan przyjęła odpadnięcie Puchonki z niezadowoleniem. Czy to ona przynosi pecha współzawodnikom, że w każdej jej turze ktoś odpada poprzez wybuch talii? Znaczy, szczęście dla niej, ale i tak wolałaby uczciwą rozgrywkę. I to w rundzie, w której była pewna, że przegra... Być może rzeczywiście los się do niej uśmiechnął?
Przez chwilę wahała się, czy nie rzucić do Puchonki czegoś w stylu: "Dobra gra", ale, gdy dziewczyna jeszcze nie zdążyła nawet rzucić ani jednej karty, byłoby to trochę nie na miejscu. Ostatecznie Finn nie podniosła oczu znad kart, nie wiedząc czy powinna posłać dziewczynie smutny uśmiech, kiwnąć głową na pożegnanie czy jeszcze coś innego.
Finn wybrała kolejną kartę.

Kostka: 5
Tarot: Sprawiedliwość

Nawet mimo swojego tragicznego humoru nie chciał dać za wygraną. Jako niemalże zawodowy już gracz quidditcha czuł tę nutę rywalizacji, a kiedy wykładał kolejną kartę ze stosu na wierzch, miał nadzieję, że jego przeciwniczki osiągną o wiele gorszy rezultat. W pierwszej rundzie rzeczywiście oberwała Killa, ale gra się nie zakończyła, a on doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Przybrał więc minę pokerzysty, spoglądając na pozostałą przed nim Krukonkę, jakby chciał pokazać, że nie pozwoli siebie wyeliminować. Miał skomentować to, co działo się przy stole, ale ostatecznie zrezygnował. Nie miał na to ochoty, a i wiedział, że w tym stanie mógłby jedynie palnąć coś niestosownego. Sięgnął więc ręką talii, wyciągając przed siebie kolejną z kart. Wieża. Co najwyżej uderzą go dwa pioruny… serio? Nie uważał, by była to najgorsza rzecz, która spotkała go w życiu, więc nie obawiał się nawet o wynik tej rundy. Ot, chciał przejść dalej, w pewnym sensie, ale w gruncie rzeczy, było mu wszystko jedno, która talia zdecyduje się spłatać figla swemu właścicielowi.
- Nie tym razem…? – Westchnął nagle nieszczerze, spoglądając na swoją partnerkę do gry. Miał i tak wiele problemów na głowie, więc nie zamierzał ubolewać nad tym, że to „niestety” Krukonka zakończy rundę, usuwając sobie z konta jedno życie. A czy tak pozostanie do samego końca… tego nie wiedział. Był gotowy na wszystko, bo i tak eksplodujący dureń nie mógł mu aktualnie wyrządzić większej krzywdy niż to, co odczuwał na skutek ostatnich, osobistych wydarzeń.

Kostka: 6
Karta: Wieża

W tej rundzie udało mu się zwyciężyć, ale zdawał sobie sprawę z tego, że to nie koniec. Wyrwał Finnigan tylko jedno życie, a do jej wyeliminowania potrzeba było znacznie więcej. Odczuwał jednak pewną satysfakcję z tego małego sukcesu i miał nadzieję, że kto nie ma szczęścia w miłości, będzie miał chociaż szczęście w kartach. Sięgnął więc po raz kolejny do stosu pozostałych i wybrał tę leżącą na samej górze, po czym ułożył ją na brzegu stołu. Wisielec. Kurwa, to jakaś sugestia? Sam czuł się ostatnio jak wisielec, ale tym razem w szczególności obawiał się o to, że jeśli Krukonka osiągnie lepszy wynik od niego, odpadnie z gry i będzie mógł zapomnieć o całym turnieju. Starał się nie dać tego po sobie poznać, nie zmieniać swej niewzruszonej miny, ale w duchu modlił się o to, żeby w tej turze los się do niego uśmiechnął. Pioruny? Te miał w dupie. Nawet jeśli by go poraziły, pewnie by się tym nie przejmował. Fizyczny efekt wisielca też nie był wcale najgorszy. Przecież przetrwałby wszystko, jak szczur. Nienawidził jednak przegrywać, a wizja przedwczesnego skończenia gry sprawiała, że czuł się jeszcze gorzej niż przed rozpoczęciem partyjki eksplodującego durnia.

Kostka: 4
Karta: Wisielec

Studia podobno były po to, żeby się dokształcić. Posiąść odpowiednią wiedzę i rozwijać swoje umiejętności. Tymczasem ostatnie tygodnie Hunter spędził na rzeczach zupełnie odbiegających od nauki, nie poświęcając zbyt dużo czasu, poza lekcjami na jakiekolwiek formy zdobywania wiedzy. Bardzo mało produktywnie w wolnym czasie, czytywał sobie tylko czasopisma naukowe, które odnosiły się tylko i wyłącznie do dziedzin, które go interesowały, czyli zielarstwa i eliksirów. Czuł, że zaniedbał resztę przedmiotów, zwłaszcza zaklęcia, które przecież były niezmiernie przydatne i każdy dorosły czarodziej powinien ćwiczyć rzucanie uroków, aby weszło mu to w krew. Dlatego tego dnia postanowił zgarnąć Robin z lochów i w ramach zrównoważenia czasu spędzonego na naukę z tym poświęconym rozrywkom, oznajmił, że będą ćwiczyć zaklęcia. Nie powiedział jakie i nie powiedział, że na sobie.
- Patrz jaką fajną randkę Ci zafundowałem - rzucił do Ślizgonki z nutką ironii w głosie, jednocześnie naciskając klamkę pokoju, w którym to mieli trenować. W środku było przestronnie, jasno i kolorowo. Widok tych wszystkich mieniących się odcieni, które tańczyły na wszystkich ścianach, filarach i szybach był naprawdę niesamowity. - Nie wiedziałem, że w tej szkole są takie miejsca... - mruknął cicho, jakby sam do siebie, bo przecież wybrał randomowe drzwi na siódmym piętrze, licząc, że akurat pomieszczenie nie będzie w tej chwili zajęte.
Pojedynkowanie jego zdaniem było metodą powiązania przyjemnego z pożytecznym. Człowiek uczył się czarów i przy okazji miał frajdę z efektów, jakie można było osiągnąć. Przechodząc się po pomieszczeniu, oddalił się nieco od Doppler, aby ocenić na ile bezpiecznie w nim jest. W końcu nie chciał aby któremuś z nich coś się stało, przy okazji rzucania zaklęć, a różnie to bywało. Jakieś wystające elementy, coś na czym można było się potknąć, coś co mogłoby im spaść na głowę lub skaleczyć. Na szczęście nie zauważył takich elementów i już po chwili wrócił do dziewczyny.
- Dobra, idealnie. Przygotuj się, będziemy się pojedynkować - oznajmił w końcu, sprawiedliwie ją o tym informując, bo mógłby znienacka zrobić jej niespodziankę i rzucić na nią od razu Rictusempre, ale by go chyba za to zabiła.

Gdyby musiała, to zapewne też by przyznała sama przed sobą, że też ostatnio mocno zaniedbała jakąkolwiek naukę jeśli chodziło o rozszerzone zagadnienia. Skupiała się na tym, co uważała, ze będzie jej w życiu konieczne; przede wszystkim na tym, co rozwijało jej zdolności pisarskie. Nie widziała siebie w żadnej innej dziedzinie życia i miała tego pełną świadomość. Jeśli nie zostanie dziennikarką z prawdziwego zdarzenia, to już woli pchać wózek z łakociami w Ekspresie Hogwart, niż robić cokolwiek innego. Nie wiedziała, co Hunter planował dla nich na dziś, ale czując w kościach, że może by fajnie, po prostu ruszyła za nim. Po tym, jak wyszli z lochów i zaczęli wchodzić po kolejnych stopniach, coraz wyżej i wyżej, zaczęła mu głośno jęczeć. Zdecydowanie nie nadawała się do tego, aby wspinać się po kolejnych stopniach na kolejne piętra. Może właśnie dlatego unikała niektórych lekcji? Bo odbywały się za wysoko w tym przeklętym zamku? Jej strój również w tym nie pomagał.
– Hunter, daj spokój! Ja już wyżej nie idę – ale dalej stawiała krok za krokiem, złorzecząc. Jakby fajnych rzeczy nie można było robić na niższych piętrach… – Hunteeeeeer, no weź no, ja nie idę dalej! – jęknęła kolejny raz, kiedy dotarli na siódme piętro. I pewna mocy tych słów, zaparła się, że dalej nie pójdzie i koniec. Nawet jeśli to miała być randka to nie zamierzał ryzykować wypluciem płuc zanim dojdzie w ogóle do skutku. Nie wiedziała, czy po prostu dotarli do celu, czy faktycznie przejął się jej gderaniem, ale weszli do jakiejś klasy. Stanęła w progu i potrzebowała naprawdę dłuższej chwili, żeby pozbierać szczękę z ziemi. To miejsce było po prostu magiczne. Te kolory, te wzory rysujące się na wszystkich powierzchniach… Zaniemówiła, wpatrując się we wszystko i odnajdując coraz to nowsze konfiguracje. Dopiero po dłuższej chwili ruszyła w głąb pomieszczenia, rozeznając się w nowej przestrzeni. Wszystko wyglądało po prostu niesamowicie.
– Czekaj, co?! – od razu oderwała wzrok od wszelkich kolorów i wróciła spojrzeniem w stronę Deara. – Jak to będziemy się pojedynkować? – nie dowierzała, w to, co słyszała. Chyba nie tak sobie to wszystko wyobrażała. – Przecież wiesz, że jestem słaba z zaklęć. Rozłożysz mnie na łopatki w kilka minut bez najmniejszego problemu! – próbowała używać jakichkolwiek argumentów, które przemawiały by za tym, że to jednak głupi pomysł, ale instynktownie sięgnęła w kierunku bluzki, aby wyciągnąć różdżkę z rękawa. Nie wiedziała, czy coś głupiego nie strzeli mu za chwilę do głowy i nie rzuci w nią jakimś zaklęciem. Teraz, ściskając drewnianą różdżkę w dłoni, czuła się znacznie pewniej.

Może i nie miał takiej kondycji jak te osiłki, grające w Quidditcha, ale przynajmniej nie łapał zadyszki wychodząc na jedną z wieży, kiedy trzeba było się tam zawlec na lekcje. W dodatku palił, więc teoretycznie to on powinien zostawać w tyle, a nie słuchać tych wszystkich jęków i narzekań Ślizgonki. Przecież nie dawał jakiegoś morderczego tępa. Spokojnie się wspinali na coraz to wyższe piętra. Może to przez to, że Doppler ma krótsze nóżki. Może po drodze, na niższych poziomach, znalazłyby się jakieś wolne sale, ale uznał, że najpewniejsze będzie pomieszczenie położone najwyżej, bo przecież komu by się chciało dymać na samą górę.
- Idziesz, idziesz, dawaj - mruknął do niej, odwracając głowę do tyłu, orientując się jak bardzo została z tyłu. Nie było tak źle, nawet nadążała. Gdyby tylko można ją było zakneblować... - Merlinie, ale jesteś wkurzająca dzisiaj - rzucił wywracając oczami na jej słowa, a następnie dla świętego spokoju, ruszył w stronę najbliższych drzwi, za którymi po chwili zobaczyli imponujące wnętrze tęczowego pokoju. Tak oryginalne otoczenie nie było wymagane do jego planu wyciągnięcia Robin na pojedynek, ale na pewno nie zaszkodziło. Przynajmniej na moment miał spokój i ciszę, bo widocznie ją zatkało na widok różnokolorowej łuny, sunącej po przestrzeni, w której się znaleźli.
- Normalnie. Mieliśmy poćwiczyć zaklęcia, tak? - odparł na jej słowa, widocznie usatysfakcjonowany jej reakcją. Tak właśnie miało być - miała być w szoku i nie spodziewać się, że będą się łomotać po sali pełnej kolorów - Po to ćwiczymy przecież, żebyś była lepsza. I ja też. No dawaj, nie bądź cykor - rzucił jeszcze do niej, zanim sięgnął po różdżkę, a dziewczyna idąc w jego ślady, najwidoczniej ostatecznie się zgodziła. Uśmiechnął się szeroko i uniósł magiczny patyk na wysokość barków, stając nieco bokiem i spoglądając na przyjaciółkę. - Śmiało, zaczynaj - dał jej znak, pozwalając, aby jako pierwsza wyprowadziła atak. W końcu wziął ją z zaskoczenia tym pojedynkiem, więc żeby potem nie zwalała na to, że coś było niesprawiedliwe, wolał żeby zaczęła pierwsza.