- Mrrau... - zamruczał już nico mnie autentycznie, po czym zaśmiał się wesoło. Dawno nie spędzał czasu tak pozytywnie. Ostatnio spotykały go same nieprzyjemności, ze wszystkimi się kłócił, a jeszcze ta cała akcja z porwaniem i kłótnia z Connie, i... właściwie ta cała sytuacja z Simonem to była najprzyjemniejsza rzecz jaka w ogóle spotkała go w tym roku szkolnym. Miał tylko nadzieje, że krukon naprawdę zostanie w Hogwarcie żeby dalej się uczyć. Tak to mogliby spotykać się tylko raz na jakiś czas, w Hogsmeade tylko, a przecież teraz Namida chciał jak najwięcej czasu z nim spędzać!
- Aż taki kociako-podobny jestem? - zaśmiał się znowu, uchylając powieki, czując Simona tak niesamowicie blisko.

To wszystko to była najlepsza rzecz jaka spotkała Simona...chyba od początków nauki w Hogwarcie. Ostatnio czuł się tak szczęśliwy, chyba jak nauczył się grac na gitarze. Nami ubarwiał jego ostatnio bardzo szarą rzeczywistość. Krukon w końcu przestał się tka strasznie obwiniać za śmierć swojego przyjaciela,za to wszystko co się wtedy stało. Był po prostu szczęśliwy,cholernie szczęśliwy i chyba ziemia musiał by zrobić wielkie buuum! aby zmącić te szczęście.
- Kotek wypisz wymaluj.Brakuje Ci tylko uszu na czubku głowy wąsów no i ogona. -uśmiechnął się ciepło do Namidy.

- Uszy da się załatwić, moja siostra ma takie na opasce... Ale wąsy są passé. - stwierdził, na pozór poważnie, jednak jego usta nadal zdobił uśmiech.
- A ogon... - zaciął się, kiedy do głowy przyszły mu nieprzyzwoite myśli. Cóż, w pewien sposób miał ogon... tylko tak z przodu bardziej... ale nigdy nie powie tego na głos!
- W każdym razie, może faktycznie jestem trochę kociakowaty... - nie był pewien, czy istnieje takie słowo, ale... co tam!
- Ty za to przypominasz mi... Słodkiego, malutkiego szczeniaczka... Nic, tylko głaskać, tulić, całować i pieścić! - zaśmiał się głośno, wyobrażając sobie Simona z małymi, oklapniętymi uszkami na głowie i wesoło merdającego ogonem. To już powoli zaczynało zajeżdżać zoofilią...

-W oczy by tylko właziły-uśmiechnął się szerzej. Kociakowaty...nie ma to jak tworzyć nowe słowa...
-Ja? Psa?-wybuchnął śmiechem-To tak właściwie ja powinienem Cie ganiać a ty powinieneś siedzieć na drzewie,najlepiej jeszcze mnie drażniąc.-znów zaczął się śmiać.
-Ale na te wszystkie przywileje bycia szczeniakiem się pisze-uśmiechnął się łobuzersko do chłopaka.

- Cóż, drażnić się mogę, ale włazić na drzewo...? Raczej nie. Nie przystoi to mojej osobie. - powiedział niezwykle wyniośle. Ojciec bardzo go izolował, chciał go wychować na arystokratę... Co cóż, średnio się udało, ale Namida nadal nie przepadał za brudem i zbytnim wysiłkiem.
- Oh, no tak, tak to każdy lubi. - zaśmiał się, kładąc dłoń na karku Simona, drapiąc go lekko po nim. Po chwili jednak przyciągnął go bliżej, wpijając się mocno w jego wargi, całując go stanowczo. Od razu wtargnął językiem do jego ust, drażniąc ich wnętrze kolczykiem.

Po ciele Simona przeszedł dreszcz gdy ślizgon go pocałował. Oczywiście odpowiedział na pocałunek,z równie namiętnie. Kolczyk Namidy to była kolejna rzecz za którą go ubóstwiał. Nigdy nawet przez głowę mu nie przeszło,że całowanie kogoś zakolczykowanego sprawia taka frajdę...Chłopak wplótł palce w włosy chłopaka,przyciągając go jeszcze bliżej...

Namida odsunął się na chwilę, a słówko "fuck" zadzwoniło o zęby. Nie mógł się powstrzymać od szerokiego uśmiechu.
- Mój Kochany! - pocałował go jeszcze raz, szybko, a pocałunek był pełen uczuć i pasji... Namida powoli zaczynał wierzyć, że to wszystko prawda.
Simon był takie namiętny i słodziutki zarazem. Aż chciałoby się go wytulić, tak mocno, mocno! No, ale teraz chodziło mu co innego po głowie... Jak tu dobrać się do spodni tego chłopaka?!
To znaczy, jasne, mógłby po prostu to zrobić, ale... Cóż, mimo, iż Namida był raczej bezpośrednią osobą, jakoś... nie miał odwagi, przynajmniej nie w tej kwestii. Zamiast tego, spytał cicho:
- Może... miałbyś ochotę jeszcze gdzieś się ze mną wybrać, może poza Hogwart...?

Mój Kochany!Mój Kochany!Mój Kochany!Mój Kochany! te dwa słowa krążyły po głowie Simona. Na kolejny pocałunek odpowiedział w jeszcze większa pasja i namiętnością.
-Z Tobą...nawet na koniec świata-patrzył w oczy ślizgona jak zaczarowany. Kochał go...Naprawdę go kochał. Tyle czasu potrzebował aby się w końcu zdać sobie z tego sprawę...

- Oh, jak to ładnie, podniośle zabrzmiało. - zaśmiał sie, zarzucając mu ramiona na szyje. Ale to była prawda, także ze strony Namidy. Mógłby dosłownie na koniec świata iść. Nie miałby nawet żadnych oporów, aby przedstawić Simona caaaałej rodzinie, także tym pieprzonym ortodoksom, czyli rodzinie ojca...
- Koniec świata może poczekać. Póki co proponuje Hogsmeade, jak tylko zrobi się cieplej, co ty na to? Na jakiegoś drinka, czy coś. - mówił, zawijając sobie na palce włosy Simona, cały czas szeroko się uśmiechając. Przy nim nie potrafił po prostu przestać.

-Czasem mi się zdarza,powiedzieć coś mądrego-uśmiechnął się do ślizgona z czułością.
-Na nas zaczeka...A z tym Hogsmeade dobry pomysł.-znów się uśmiechnął. Serce zaczęło walić mu jak młotem. Chciał to powiedzieć,musiał to powiedzieć....
-Nami....ja Cię Kocham-patrzył w te czekoladowe ciepłe oczy,szukając w nich emocji. Niby sobie powiedzieli ze to ma być coś trwałego..ale te dwa magiczne słowa wszystko zatwierdzały wszystko dopowiadały...

Już chciał zaproponować, gdzie by mogli pójść i co robić... Kiedy Simon to powiedział... Aż mu serce mocniej zabiło, otworzył szeroko oczy czując... jakiś taki dziwny lęk... Te słowa naprawdę padły? ... No, przecież się nie przesłyszał!
Te słowa padły tak nagle, że do Namidy jeszcze przez dłuższą chwilę to nie docierało. I cisza, chociaż trwała kilka sekund, jemu zdawało się to być wiecznością. Jeszcze kilka sekund, i Simon pomyśli sobie, że Nami robi sobie żarty, ze to wszystko nic dla niego nie znaczy... A przecież tak nie było, no! Zależało mu na nim, i to bardzo, ale... nie był pewny, czy jest gotowy powiedzieć "kocham"... To było bardzo ważne słowo... Usłyszały je tylko dwie osoby, które bardzo go skrzywdziły. Wiedział, ze z Simonem tak nie będzie, ale jednak... Jakiś ten lęk był w nim, w środku... ale kiedy tylko zobaczył, z jakim silnym uczuciem patrzy na niego ten chłopak, zaczynał być coraz pewniejszy swych uczuć.
- Simon... - zaczął niepewnie, nie bardzo wiedząc, co właściwie ma powiedzieć. Jego głos był strasznie cichy, jakby bał się, że wypowiedziane słowa zostaną usłyszane przez kogoś postronnego, a przecież byli tu całkiem sami...
- Posłuchaj mnie uważnie. Jesteś dla mnie bardzo ważny. Najważniejszy. Ja... jestem trudnym człowiekiem trochę, jakby... Ja też coś do Ciebie czuję, coś bardzo silnego, jestem tego pewien, że to miłość. I... i też cię kocham... - mówił wszystko niemalże na jednym oddechu. Nie mógł uwierzyć, że te słowa wyszły z jego ust ale... nie kłamał. Był tego pewien jak niczego innego na świecie.

Simon słyszał tylko swoje serce. To nierówne bicie,jakby ptak chciał uciec z klatki. Chłopak miał nadzieje ze jego deklaracja uczuć to nie błąd,czy nie zrobił tego za szybko zbyt pochopnie.Odrazu w głowei pojawił mu się obraz jego pierwszej dziewczyny...
W pierwszej chwili zauważył coś na wzór lęku w oczach Namidy,co zmartwiło go jeszcze bardziej. Pluł sobie w brodę że tak wyskoczył,że nie poczekał. "Najpierw pomyśl potem zrób" złajał się w myślach gdy usłyszał cichy,niemal nie słyszalny głos slizgona:
- Simon...Posłuchaj mnie uważnie. Jesteś dla mnie bardzo ważny. Najważniejszy. Ja... jestem trudnym człowiekiem trochę, jakby... Ja też coś do Ciebie czuję, coś bardzo silnego, jestem tego pewien, że to miłość. I... i też cię kocham...-chłopak powtórzył to sobie jeszcze raz w myślach. Namida go k o c h a ł!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
,a w sercu krukona zrobiło się gorąco. Nadal patrzył w oczy chłopaka a w jego własnych malowało się bezmierne szczęście. Pochylił się, i obdarzył go pełnym miłości pocałunkiem,jakby dając świadectwo swojego szczęścia i miłości...

Namida myślał, że za chwilę zginie, umrze, przepadnie. Jego serce nagle zrobiło się takie... zupełnie lekki! I tak ciepło jednocześnie, że nawet zima stulecia nie była mu groźna! Nie w tym momencie!
Najważniejsze były dwie rzeczy... To, że Namida naprawdę dobrze się czuł po wypowiedzeniu tych słów, a to znaczyło tyle, co że są naprawdę z głębi serca i szczere, i że Simon to odwzajemnia.
Pocałunek... niby taki, jak zawsze, pełen uczuć, jednak teraz jakby nabrało to wszystko zupełnie innego wymiaru. To była rzeczywistość, która jak nigdy była dla Namidy niesamowicie życzliwa.
- Simon, ja... - wziął głęboki oddech, żeby sie uspokoić, bo od nadmiaru emocji zapomniał, jak się oddycha - Ja bywam prawdziwym gnojkiem czasami... generalnie egoista ze mnie straszny, wiesz... - paplał, czując, że lepiej będzie ostrzec Simona wczesniej, chociaż teraz już i tak było ciut późno - Ale obiecuję, że się na mnie nie zawiedziesz. Obiecuję. - mówił poważnie, na jego pełnych, teraz lekko zaczerwienionych ustach widniał uśmiech, szczęśliwy uśmiech. Jego oczy również się cieszyły, nie dało się tego nie zauważyć.

Świat nabrał nowych barw,nawet tęcza w pokoju była bardziej kolorowa,bardziej żywa. Simon czuł ze gdyby szczęście unosiło szybowałby już w innej galaktyce.Poznajac ufoludki i inne żyjatka.
Przejechał wierzchem dłoni po policzku ślizgona,zahaczając co małą bliznę. Musiał go kiedyś zapytać skąd się wzięła.
Wysłuchał tej nie do końca składnej wypowiedzi i patrząc w oczy chłopaka przejechał dłonią po jego włosach mówiąc:
-Dla mnie już jesteś idealny. Nie chcę żebyś się zmieniał...Kocham Cię takiego jakim jesteś,bez względu na to co mówią inni-kąciki ust krukona uniosły się nie znacznie jeszcze wyżej.

- Jesteś taki uroczy... - Nami nie mógł się powstrzymać, żeby nie powiedzieć tego na głos. Taki już był, no!
- Jesteś chyba wyjątkiem, wiesz? Każdy, kogo poznałem, próbował coś we mnie zmienić. Cóż, nie ukrywam, że nie należę to osób idealnych... I zdarza mi się paplać głupoty,... czy robić jakieś dziwne rzeczy... To po prostu zwróć mi uwagę. - powiedział. Nie zniósłby, gdyby faktycznie zranił Simona. Nie tego chciał dla niego, co to, to nie.

Simon uśmiechnął się rozczulająco. Nie da się ukryć że słowa Namidy mu schlebiały.
-Gdybym Cię na siłę zmieniał,prowadził do ideału,na pewno nie było by tak...cudownie jak teraz. Ludzie są wspaniali tacy jacy są,a my musimy ich takich akceptować.-przeczesał palcami włosy chłopaka.
-To twoje paplanie głupot jest...słodkie-zaśmiał się cicho.Przy Namidzie na jego ustach wciąż wykwitał uśmiech.

- No, cóż, jestem słodki. - To, co powiedział mu Simon, naprawdę wiele dla niego znaczyło. Nie lubił się zmieniać, to też zwykle nie wytrzymywał za długo w żadnym związku, i chociaż teraz naprawdę przejawiał do tego chęci, pewnie byłoby mu ciężko.
Dopiero po chwili przyszło mu coś do głowy:
- Chciałbyś... no wiesz, powiedzieć komuś o tym? - spytał niepewnie. On sam właściwie, gdyby tylko mógł, od razu wszystkim by się pochwalił! W końcu Simon nie był byle kim, był naprawdę porządnym chłopakiem i na pewno cała masa dziewczyn by mu zazdrościła!

Czy chciałby o tym komuś powiedzieć? Właściwie,to nie było by złe rozwiązanie...Namida był teraz dla Simona najważniejszy i chyba warto by podzielić się ich szczęściem...
-Myślę,że możemy komuś powiedzieć.Masz kogoś konkretnego na myśli czy raczej ogólnie?-mówiąc to właśnie zmieniał pozycje. Plecami oparł się o o kanapę,nogi wyciągnął przed siebie rozchylone na tyle aby Nami mógł znaleźć się między nimi i w objęciach krukona. Głowa ślizgona spoczywała,na jego kletce piersiowej,i gdyby obrócić ją o 90 stopni,mógł usłyszeć bicie serca chłopaka

[uwielbiam twój av!)

- Nie, w sumie... nikogo konkretnego. Znajomych, i w ogóle. - powiedział, nieco wykrętnie. Miał ochotę powiedzieć o tym całemu światu! No, ale przecież nie wszystkich akurat to interesuje, ale pewnie niektórych tak. Był ciekaw niezmiernie, jaka byłaby reakcja Connie, albo Elliott, albo Kath, albo... w sumie, ciekawiła go reakcja każdej znanej mu i bliższej osobie.
- A Ty? Jest ktoś komu chciałbyś powiedzieć? ... Ja chyba od razu jak dotrę do dormitorium to napiszę list do domu... Mama z pewnością będzie szczęśliwa. - zaśmiał się, już widząc jej reakcje. Pewnie od razu zapragnie poznać Simona. Ojciec raczej byłby mniej zachwycony, ale to nie było takie ważne.


(Wiem, też go uwielbiam ^.^ mam jeszcze kilka takich ujęć z kociakami : D )

O tak Simon też był ciekaw reakcji znajomych. Bez względu na to jakby nie była.
-Ja? Ja chyba najpierw powiem Natt,potem pewnie mamie...Potem przyjaciołom. Reszta sióstr dowie się poczta pantoflową,ja nawet nie znam ich adresu..-wzruszył ramionami. jednego był pewien. Najpierw powie Natt. Tylko ona do końca go zrozumie.
Simon obejmował Namide,rozmyślając głęboko nad jedną osoba,a tak właściwie nad reakcją tej osoby,mianowicie myślał o ojcu. Nie miał pojęcia jak ten zareaguje. Był pewien tylko jednego. Bez względu na to za jaką decyzję uważał by wybór syna,nigdy nie karze mu jej zmienić...

- To fajnie, że jesteś z siostra tak blisko... - zamyślił się, podpierając brodę na dłoniach, które leżały na gładkim torsie Simona. Miło było tak sobie po prostu z nim leżeć, nawet, jeśli nie robili nic poza tym.
- Ja z moją nie jestem specjalnie zżyty... ale za to z mamą bardzo mocno. Żałuję, że nie mogę jej pokazać czarodziejskiego świata. Już widzę jej reakcje... Wiesz, za każdym razem, kiedy mówiłem jej, że kogoś mam, to nawet jeśli mówiłem jej, że pewnie ten związek nie potrwa długo, to ona i tak bardzo się cieszyła. Zawsze chce dla mnie jak najlepiej. Pewnie powie coś w stylu "Tak bardzo się cieszę, Kochanie, mam nadzieje, że będzie wam razem dobrze i że będziesz dla niego dobry!" ... Zawsze pilnowała, żebym był dżentelmenem. - Nami zaśmiał się serdecznie na to wyobrażenie. Mama zawsze mu powtarzała, że kochaną osobę przede wszystkim trzeba szanować.
- Ojciec pewnie będzie mnie zachwycony. Jestem w końcu jedynym synem, a związek z facetem przekreśla niejako szanse na przedłużenie rodu i takie tam rodzinne bzdety... Mój ojciec to tradycjonalista... - westchnął, kompletnie nieszczęśliwy. Wiedział jednak, że prędzej czy później, nawet on to zaakceptuje, chociaż pewnie będzie chciał zachować to w tajemnicy przed resztą rodziny.

-Tak mam tylko z jedną. Resztę widziałem ostatnio... na weselu najstarszej jakieś 4 lata temu. Od tamtej pory kontakt się urwał...A moja mama jak się dowie pewnie zacznie płakać. Strasznie często płacze. Głownie z szczęścia...Na samym początku jak wyjechałem dostawałem przynajmniej 3 listy dziennie czy wszytko u mnie w porządku. Kiedyś w napisałem jej w niedelikatny sposób żeby przestała.Od tamtej pory nigdy nie wysyła sama listu no chyba że na święta z prezentem. Jest strasznie uczuciową kobietą. A coś czuje że z ojcem będzie trudniej...Są dwie opcje-jego głos stał się ciężki-albo powie mi coś w stylu "Zawiodłem się na tobie Simonie" albo nie powie nic. Jestem prawie pewny że tego nie zaakceptuje,ale na pewno nie będzie chciał mnie odwieść od tej decyzji. W końcu to moje życie i mogę robić co chcę...-ucałował w głowę ślizgona.

- Matki już chyba takie są. - zaśmiał się cicho. Cóż, on swoją kochał ponad wszystko i nie miał zamiaru w żaden sposób mieć za złe je tego, że nie ma czystej krwi i jest pół krwi czarodziejem. Taki już był, nic nie mógł na to poradzić. Poza tym, kobieta dała mu cudne, japońskie geny przez co kochał ją jeszcze bardziej.
- Nie przejmuj się ojcem. Mój też nie będzie zachwycony, ale to jest racja. To Twoje życie i możesz zrobić z nim co zechcesz. - przyznał, nadal z uśmiechem na ustach. - A przecież nie robimy nic złego.

-Tak chyba tak-uśmiechnąć się przypominając sobie jak jego matka robiła na drutach i opowiadał mu bajki. Albo jak pomagał jej w ogródku ach to były czasy...Ale wróćmy do rzeczywistości.
-Rzekł bym nawet że to co robimy jest...cudowne-uśmiechnął się przejeżdżając bezwiednie po włosach ślizgona. Była to jedna z rzeczy która lubił robić,dotykać czyjś włosów,przez co uwalniał zapach. A włosy Namidy pachniały naprawdę wspaniale.

- Cuuudowne.. - powtórzył z szerokim uśmiechem na ustach. Patrzenie w oczy Simona stanie się chyba jego kolejnym hobby. Może nawet jego fascynacja tym chłopakiem stanie się ważniejsza, niz muzyka...? Ale nie, przecież to akurat ich łączy, więc muzyka na pewno by ich nie podzieliła, w żaden sposób.
Namida obawiał się tylko, że jego charakter i rozwiązłość mogły im stanąć na przeszkodzie... Był takim facetem już, że lubił flirtować i obawiał się, że mimo jego uczuć do Simona, ciężko mu będzie się opanować, ilekroć zobaczy kogoś interesującego...

Simon patrzył w oczy Namidy,po raz enty zastanawiając się czemu wcześniej nie zauważył,jak są piękne. Ślepota i tyle.
Krukon akurat nie miał tego problemu. Rzadko zdarzało mu się uważać kogoś za 'interesującego' pod tym względem. Ale znał charakter Namidy tez pod tym względem ale teraz się tym jakoś specjalnie nie przejmował. Miał nadzieje że pod jego wpływem to się akurat zmieni.