ŻYCIA: ★ ★ ★
Tarot pustelnik
Kostka 5

Owszem, mecz nie był spektakularnym sukcesem dla ślizgonów, ale Max nie miał sobie niczego do zarzucenia. Wraz z Lockiem dali czadu przy swoich zadaniach i wszystko tak naprawdę sprowadziło się do chujowego szukającego. Solberg doszedł nawet do wniosku, że to chyba jakaś wężowa klątwa, bo o ile większość zespołu naprawdę nieźle wywiązywała się ze swoich boiskowych obowiązków, tak łapanie znicza ni chuja im nie szło. Może nie bez powodu tylko oni w godle mieli zwierzę bez jakichkolwiek rąk.
-Nie szczędź sobie. Im trudniej, tym zwycięstwo słodsze, a to była tylko rozgrywka. - Nie miał zamiaru wcale narzekać na formę swoją czy kolegów z drużyny. Oni doskonale wiedzieli, co Max myślał, ale podobnych informacji nie sprzedawało się wrogowi. Nawet wrogowi z takim potencjałem.
Dziwnie się czuł grając przy stole, jak kulturalny człowiek. Zazwyczaj siadał na ziemi, czy na łóżku, ale widać poważnie podchodzono do tego w Hogwarcie. O wiele poważniej niż na przykład do zdrowia uczniów. Początek zapowiadał się już ekscytująco, gdy przed nimi wisiało ryzyko szybkiego końca rozgrywki. Ślizgon uniósł lekko brew, ale już po chwili chuchał na kość Saski, która spełniła ich życzenia i pozwoliła by to dziewczyna położyła tę turę. Niestety Solberg tylko po części się ucieszył, widząc charakterystyczną strzykawkę, wprowadzającą do organizmu krukonki eliksir, którego tak bardzo nienawidził.
-Mam dla Ciebie całą noc. - Odpowiedział nim mikstura przejęła nad nią kontrolę i już sięgał po następną kartę, gdy jego wzrok padł na zgrabnych palcach dziewczyny, które majstrowały przy guzikach jej bluzki.
-Dobra strategia, ale obawiam się, że na kości nie zadziała. - Zażartował, czując jak jego organizm i tak już reaguje na tę sytuację. Był ciekaw i jednocześnie lekko się bał, do czego jeszcze posunie się zauroczona eliksirem Saskia. -Cóż, jeśli nie wyrzucisz szóstki, ja raczej zostanę w ubraniu. Musisz to dzisiaj przeżyć. - Spojrzał na kartę Pustelnika, którą trzymał w dłoni i zastanawiał się, czy jednak wyjdzie z tego pojedynku z twarzą, czy zdradzi więcej sekretów niż kiedykolwiek by planował.

ŻYCIA: ★  
Tarot Mag
Kostka 1

Nigdy wcześniej tu nie była, a teraz nie mogła przestać się napawać feerią barw rozlewających się po Maxie przez kolorowe witraże - niby był wieczór, a światła tańczyły na jego skórze, odbijały się w zielonych tęczówkach, światłocieniem podkreślając ostrość rys jego twarzy, tworząc niemal unikatowy obraz, coś nad czym mogłaby zachwycać się do końca dni, zapadając się w spirale rozmyślań o tym, że piękno nosi jego imię i ciało. Kiedy jeszcze chwilę temu rozsądek próbował spychać skutki wyciągniętej karty na bok, to eliksir nie potrzebował dużo czasu, bo zadomowić się w jej krwioobiegu, skutecznie mącąc jej w głowie. Ba, właściwie zapomniała, że grają w karty - tak mniej więcej pomiędzy drugim, a trzecim rozpiętym guzikiem.
— Kości? — Pochwyciła jego słowa, przesuwając palcem po koronkowym obszyciu stanika, jednocześnie przechylając głowę w bok, jakby nie do końca rozumiała, o czym mówi. Niechętnie odkleiła od niego spojrzenie, zerkając na blat stołu, gdzie faktycznie leżały karty, a kostka rzucona przez chłopaka kończyła się turlać, wskazując pięć oczek. No tak, Dureń, the game is on. I to chyba znowu jej kolej? Pochwyciła kostkę, ale zanim nią rzuciła, dodała konspiracyjnym szeptem:
— Wiesz, nie musisz nic zdejmować, wystarczy, że... — przesunęła pośladki na brzeg krzesła, pochylając się nad stołem. Jej oddech był krótki i szybki, a wyraz twarz chociaż rozbawiony, to zdradzał pewną potrzebę. Ochotę. Pragnienie? Podniosła dłonie, gestem pokazując krótki ruch rozpinania zamka, co okraszyła krótkim "ziiiiip". I na Morganę, było jej niemal tak gorąco, że dałaby przysiąść, że jej skóra zaczynała błyszczeć w tym sztucznym świetle tęczy. Ostatecznie jednak wycofała się nieco, rzucając kostką (z samych złych powodów, licząc, że może jednak karty będą po jej stronie). Uderzenie serca. Głęboki oddech i... jedno oczko. Bez słowa sięgnęła po kartę i nawet nie zdążyła odwrócić jej frontem, a ta zwyczajnie stanęła w ogniu, wybuchając w jej dłoniach. Podskoczyła zaskoczona, a urwany krzyk, który wyrwał jej się z piersi, przerodził się w kaszel, gdy drobiny popiołu dostały się jej do ust.
— To... to już podchodzi pod znęcanie się — wysapała z nutką irytacji w głosie, usilnie próbując gasić tlącą się koszule, rozcierając przy tym sadzę po odsłoniętych fragmentach skóry. Była brudna, połowicznie rozebrana i do tego poparzona przynajmniej w dwóch miejscach, o czym skutecznie przypominał jej rosnący ból. Jednak, co najgorszelepsze, nieprzerwanie czuła nieopanowane podniecenie, które wzniecało falę ciepła i znajomego pulsowania, przez które musiała mocniej zaciskać uda za każdym razem, gdy spotykała się spojrzeniem ze ślizgonem. A ku swojej udręczonej przyjemności, robiła to częściej, niż powinna.

ŻYCIA: ★ ★ ★
Tarot Kapłan
Kostka 6

Mógł jedynie domyślać się, co teraz łaziło krukonce po łbie. Owszem, komnata dodawała jeszcze piękna, przez witraże, tak pięknie bawiące się światłem, ale o ile Max po prostu to doceniał, to był pewien, że w oczach Sasi całość miała efekt wręcz zniewalający. Kiedyś może by i go to bawiło, teraz podchodził do sprawy nieco inaczej.
-Kości. - Okej, trochę go jednak rozbawiło, że aż tak się w niego zapatrzyła, czy zamarzyła, że zapomniała po co tu byli. Wskazał na sześcian, ale chyba niepotrzebnie bo krukonka się jakoś ogarnęła i sprawnie przegrała kolejną rundę.
-Tyle by Ci wystarczyło? - Zapytał, trochę bawiąc się tym spotkaniem. Owszem, nie planował niczego zrobić w kierunku spełnienia amortencyjnych marzeń dziewczyny, ale to nie oznaczało, że miał kompletnie siedzieć cicho. Musiał przyznać, że jej słowa brzmiały kusząco. Dawno nie spotkał kobiety, która by w tak otwarty sposób deklarowała mu pewne sprawy.
Na widok ognia Max skrzywił się nieznacznie. Chciał pomóc, owszem, bo płomień skutecznie wybudził go z transu, w który jak ten głupek wpadł, widząc palce błądzące wzdłuż koronki, ale dziewczyna sama poradziła sobie z ogniem i popiołem. Cholera, dobrze że ta gra nie zależała od skupienia, bo przegrałby to z kretesem.
-Mówisz o kartach? Bo dla mnie to chyba inny rodzaj tortur. - Faktycznie nie miała dzisiaj szczęścia. Na ten moment to Max wychodził zwycięsko z każdej rudy i ta następna mogła albo ten fakt zmienić, albo zakończyć ich spotkanie przy karcianym stole.
-No to może teraz Ty chuchnij. Zobaczymy, czy spełniają marzenia nas obydwu. - Wyłożył w jej kierunku dłoń, w której trzymał kość, a gdy już ją ochuchała, wprowadził ją w ruch, jednocześnie ciągnąć kartę. Kapłan i szóstka.
-O czym pomyślałaś dmuchając? - Zapytał ponownie rozbawiony, bo miał podejrzenia, co mogło siedzieć jej w głowie skoro wciąż była nafaszerowana Amo.

Siedział w tęczowej komnacie i jadł... loda. Najprawdziwszego, pysznego loda śmietankowego z karmelem. Praktycznie zmusił szkolne skrzaty marudzeniem i stękaniem, żeby zaczęły przygotowywać lody na patyku, niejako obiecując, że jeśli to zrobią, to będzie je nachodził mniej. Nie mógł obiecać, że wcale, ale mniej to już nie najgorszy deal.
Siedział po turecku na ziemi, zgarbiony nad dwoma książkami, które tu przyniósł i przeglądał swoje notatki, porównując wyniki swoich obliczeń, wykresy reakcji magicznych i tabelki w książkach o zaklęciotwórstwie. Może i jego proces twórczy zwolnił, ale nie zatrzymał się całkiem. Może, gdyby miał ociupinę więcej rozsądku, trzymałby się testowania zaklęcia na nieznajomych bądź połowicznie znajomych, niż na rodzinie - bo jak zmieni kuzynce mózg w kisiel to go wujek znajdzie i dojedzie jak burą sukę, ale słowo się rzekło.
Czytając o efektach rozbłysków świetlnych na krawędzi wzroku, będących następstwem źle rzucanych zaklęć wpływających na percepcję, zajadał się słodkim lodzikiem i czekał na @Sierra O. Swansea.
Zbliżał się powoli koniec roku, a Lockie planował zabawiać się Vigil Somni przez całe wakacje. Jednak by móc robić to z pełną premedytacją i z największą radością, potrzebował mieć pewność, że zaklęcie działa. By mieć taką pewność, potrzebował chomików doświadczalnych i choć zazwyczaj niechętnie żegnał się z pieniędzmi - tym razem z wielką ochotą planował wydać solidną sumę galeonów na rzecz nauki.

Bycie królikiem doświadczalnym było iście honorowym stanowiskiem, zwłaszcza kiedy należało się do wychowanków Roweny Ravenclaw, albo to osobiste spojrzenie Sierry, sprawiało, że tak poważnie podchodziła do pomocy Swansea'owi. Po pierwsze byli rodziną, bo drugie lubiła go, a po trzecie pomaganie było fajne, zwłaszcza gdy w grę wchodziły eksperymenty, nauka, książki i... zaklęcia, tę ostatnie zależy. Bardziej specjalizowała się w magii uzdrowicielskiej, z czarami mogła mieć mały problem, ale w końcu to ona miała poddać się eksperymentowi, przyjąć na siebie to, co chciał wyrazić jej kuzyn na swój twórczy sposób. Może płynęła w nich ta sama łabędzia krew, a jednak trochę się różnili. Nawet jeśli Lockie miał zakaz do końca życia i jeszcze dalej na galerie rodziną to pokazywał światu twórcze zapędy na swój wyjątkowy sposób. Sierra do tej pory nie wiedziała, czy porzyganie się na wernisażu było przez kuzyna zaplanowane niczym wyrafinowana forma protestu, czy może po prostu zrobiło mu się niedobrze, bo sztuka była tak ohydna albo struł się alkoholem — stawiała na to ostatnie, ale w głębi duszy miała nadzieje, że chodzi o bunt.
W tęczowej komnacie nie była pierwszy raz, a jednak nadal ją zaskakiwała swoimi kolorami, jasnością i przyjemną temperaturą, za każdym razem jej zmysły dostawały na chwile szoku, kiedy tylko przekraczała próg sali. Szybko jednak jej uwaga powędrowała do Lockiego, który zajadał się lodzikiem i zamiast zwykłego powitania Sierra zrobiła zdziwioną minę.
- Skąd masz loda... na patyku? - Dodała z lekkim wahaniem, jakby pierwszy raz w życiu widziała takie smakowite cudeńko, którego powoli ubywało. Podeszła bliżej do ślizgona i zerknęła na książki. - Co tam czytasz? Jak mnie poskładać, gdyby coś nie wyszło? - Zażartowała, klapnęła sobie naprzeciwko niego pełna dobrego humoru, mimo że nie do końca wiedziała czego się spodziewać.

@Sierra O. Swansea

Podniósł na nią wzrok znad swojego lodzika i wyszczerzył się w uśmiechu.
- A sie gra sie ma. - poinformował z dumą- Wystarczyło od września uprzykrzać życie skrzatom w kuchni, do tego stopnia, że teraz są gotowe zrobić wszystko, żeby sie mnie z kuchni pozbyć. - postukał palcem w głowę, zmyślny chłopak. - Chcesz? - wyciągnął do niej mrożony deser, gotów się podzielić, bowiem nic nie liczy się tak, jak rodzina.
Kiedy usiadła, obrócił jedną z dwóch książek przodem do niej i zetknął krawędziami oba tomy.
- Popatrz, tutaj opisują wpływ magii na pola elektromagnetyczne otaczające organizmy żywe. To taka jakby... bariera energetyczna. Ponieważ zaklęcie, nad którym pracuje, może mieć na nią wpływ, muszę dobrze zrozumieć możliwe aberracje, jakie może ono spowodować. - wyjaśnił pokrótce, palcem obrysowując rycinę, na której wykres pokazywał potencjalne odchylenia mocy zaklęć w zależności od gabarytów przedmiotu, na które zaklęcie było rzucane.
Obrócił się i wyciągnął z torby gazetę, najnowszy numer Walczącego Maga. Widząc spojrzenie kuzynki, pokręcił głową:
- To straszne ścierwo, nawet nie marnuj pieniędzy na kupowanie tego szmatławca. Ale w tym wydaniu jest wywiad z Emerym Morningstarem, który jest pionierem zaklęć mieszanych. - przekartkował stronice, otwierając na wywiadzie i kładąc gazetę obok książek - Jak widzisz, coś w tym jest. - wzory w artykule były bardzo podobne do tych w książkach i to najwyraźniej sprawiało, że Lockie był bardziej pewny swoich działań.

Nic dziwnego, że Lockie należał do domu Salazara Slytherina. Krukonka może i wpadłaby na ten pomysł dręczenia skrzatów, ale nigdy by go nie zrealizowała, bo nie lubiła nikomu robić na złość, nawet jeśli chodziłoby o coś takiego jak lody na patyku, które były rzadko spotykane na terenie Hogwartu. Chociaż może teraz biznes rozkwitnie i to za sprawą jej kuzyna, nie zdziwiłaby się, gdyby się jeszcze na tym wzbogacił.
- Wiesz, jesteś złośliwy, żeby tak dobre skrzaty nękać, które żywią cię w szkole za darmo... - Opierdzieliła go, ale zaraz to i uśmiechnęła się, bo chciała tego lodzika. - Chce. - Wzięła od niego loda na patyku i rozkoszując się jego śmietankowym smakiem z pozostałością karmelu, przyglądała się, jak zetknął krawędziami dwa tomy, najwyraźniej zamierzając jej coś pokazać.
- A jakie podejrzewasz odchylenia? - Spojrzała, jak palcem obrysował rycinę, po czym skupiła się na tym, jak wyciągnął najnowszy numer Walczącego Maga. - Nawet szmatławce się do czegoś przydają. - Mruknęła pod nosem, jakby niezadowolona z tego, że skrytykował gazetkę, w końcu czasami zdarzało jej się wydawać pieniądze na te ścierwa, jak to określił.
- Hmm...- Mruknęła, wpatrując się we wzory, które było do siebie podobne. - To od czego chcesz zacząć? - Kończyła już lodzika, gotowa na zagłębianie się w skomplikowane obliczenia, eksperymenty i aberracje.

@Sierra O. Swansea

Zrobił ogromnie oburzoną minę, aż się wzdrygając, taki z niego aktur:
- Ja? Złośliwy? - zapowietrzył się teatralnie - Ja je odwiedzam tylko po jedzenie i bym każdego z tych skrzatów całował po rękach, tylko one sie nie chcą dawać całować. Za to jak im proponuje całowanie, to mi dają ciastka, nawet najgłupszy pies w końcu się wytresuje... - mruknął, kręcąc nosem, zaraz jednak się rozproszył, kiedy temat zszedł na zaklęcia.
- Widzisz, zaklęciotwórstwo to bardzo delikatna materia wbrew pozorom. Jasne, jak ktoś robi wariacje aquamenti to chuj w to, ale zaklęcie, nad którym pracuje, zakrzywia rzeczywistość, jakiej doświadcza odbiorca. - zaczął swoje wymądrzanie, ale pochłonął tyle książek, że już nie umiał mówić o tym inaczej niż naukowym bełkotem - Wpływ fal magicznych zakrzywia się o masę obiektu zaczarowanego, a przez to może rozbić się na trudne do opanowania refleksy. Sa one pozornie niegroźnie, tak długo, jak ich zadaniem nie jest wpływanie na to, co się dzieje w głowie... - mamrotał, wyciągając z torby zeszyt i rysując zawzięcie kolejny wykres, opisujący to, co jej mówił. Podniósł na nią spojrzenie, by się upewnić, że jej tym nie zniechęcił ani nie przestraszył- Nic się nie bój, jestem już po pierwszych testach, więc mniej więcej wiem, z jaką siłą rzucić zaklęcie, chciałbym jednak poćwiczyć utrzymanie go, a to jest trudniejsze... - zmarszczył brwi.
Zmarszczył je jeszcze bardziej na zainteresowanie Walczącym Magiem, mrużąc oczy i notując w pamięci, by sie dowiedzieć, co jego słodka kuzynka czytała w brukowcu dla konserwatywnych, czystokrwistych czarodziejów, uznał jednak, że to nie miejsce i nie czas na takie dyskusje.
- Najpierw musisz spróbować sobie przypomnieć jakiś sen. Wszystko jedno jaki, będzie mi łatwiej złapać to wspomnienie zaklęciem. - powiedział, od czego zaczynają.

Na ten wątek daje sobie próg k100 powyżej 65, żeby zaklęcie się udało.

Zaśmiała się na jego grę aktorską, ale nie dlatego że była niedobra, a wręcz przeciwnie. W to, że skrzaty nie chcą, aby całował ich po rękach, mogła uwierzyć, tak samo w to, że on chciał ich całować. Osobiście uważała, że gdyby któregoś kuchennego szkolnego pracownika poprosiła o przyrządzenie jej czegoś smakowitego lub ciastka, mogłaby liczyć na ich uprzejmości. Dlatego czasami nie wiedziała, czy Lockie był takim spryciarzem, czy po prostu lubił się wygłupiać, a może jedno i drugie.
Słuchając jego wyjaśnień na temat zaklęciotwórstwa, a może nawet nie wyjaśnień, tylko wykładu, ponieważ przemawiał tak profesjonalnie, że Swansea pomyślała, że jak na krukonke nie za wiele wie w tej kwestii. Gdyby rozprawiali o uzdrawianiu, wtedy z pewnością użyłaby kilku akademickich słów, ale jeśli chodziłoby o wykorzystywanie metod w magirehabilitacji, w końcu magia lecznicza była sama w sobie bardzo rozległa; lepiej umieć coś dobrze niż liznąć wszystkiego po trochu.
- Wariacje aquamenti, czyli jak oblejesz sobie spodnie na kroczu, mam uwierzyć, że robiłeś wariacje aquamenti? - Zażartowała i zaśmiała się, ale zaraz to spoważniała, nie chcąc wytrącać go z tego, o czym tak pięknie rozprawiał. W końcu nie zamierzał na niej testować zaklęcia wyczarowania wody, a zakrzywiania rzeczywistości. Trochę ją to zaniepokoiło, ale z drugiej strony była podekscytowana, jak to zadziała, skoro kuzyn już to tak wybitnie rozpracował.
- Przyznam, że mam lekkiego ghula w brzuchu, no ale wierze w Twoje kompetencje. - Uśmiechnęła się, a kiedy powiedział, co potrzebuje, aby zrobiła, zaczęła sięgać pamięcią do ostatniego snu, który pamiętała. - Hmm... Mam. - To był dziwny, z początku fajny sen, gdzie pracowała w magicznym szpitalu, (nie był to szpital św. Munga) jako magirehabilitanka, ale miała drugą tożsamość, tak naprawdę była szpiegiem, którego za zadaniem było inwigilacja miasteczka, w którym pracowała, a kiedy to się wydało, wszyscy zaczęli się wobec niej zachowywać bardzo dziwnie, okazało się, że byli geniusami.
Mieląc marzenie senne w głowie, zdała sobie sprawę, że to nie był jeden z tych dobrych snów i przez chwile przeszło jej przez głowę, że to nie jest jej najlepszy wybór do eksperymentów Lockiego.

@Sierra O. Swansea

Kostka: 69 - sukces

Prychnął pod nosem rozbawiony, starał się jednak pozostać w skupieniu, bo skutki tego, że da się wytrącić z równowagi, mogły być opłakane dla rozumu Sierry i jego wątpliwej, ale wciąż jakiejś, przyszłości.
- Nie martw się. - pokiwał głową - Wszystko będzie dobrze. - słowa, które nigdy nie znaczą niczego dobrego.
Nie pomagało mu w tym, że wciąż miał w pamięci, jak Adela dostała nieoczekiwanego krwotoku z nosa. Bał się zrobienia kuzynce krzywdy. Jednocześnie arogancja w jego duszy sprawiała, że przekonany był o tym, że teraz mu wyjdzie. Wyciągnął różdżkę i skupił się na intencji, powtarzając w pamięci odpowiednie słowa, wykonując najpierw "na sucho" ruch nadgarstka, biorąc wdech.
- To zaklęcie ma na celu sprawić, że zobaczysz swoje sny na jawie. - wyjaśnił - Teraz je rzucę, potrzebuję, żebyś mi mówiła, jeśli widzisz jakieś zmiany w otoczeniu. Powiedz mi też, jeśli poczujesz się dziwnie, gorzej, jeśli coś Cię zaboli, albo cokolwiek. Wszystko mi mów najlepiej. - nakazał, przyglądając się jej z uwagą.
Z zaklęciami bywało różnie. Szczególnie tymi, których inkantacja i intencja nie były ustabilizowane dekadami praktyk. Ćwiczenia wymagały precyzji, tak jak z każdym nowym zaklęciem, nie zawsze wszystko miało się udawać. Lockiemu zajęło wiele czasu dobranie odpowiednich słów, by uformować intencję zaklęcia, które tworzył. Wiedział, że zdobycie wprawy zajmie mu czas, ale nie po prostu upływ czasu liczył się w tym kontekście, a właśnie ćwiczenia.
- Vigil Somni! - wyartykułował wyraźnie, celując w Sierrę. Migotliwy blask seledynowej barwy błysnął na końcu różdżki, sygnalizując ślizgonowi, że zaklęcie się powiodło, skupił się więc w pełni na reakcji, zachowaniach i ewentualnych słowach raportu dziewczyny.

Całkowicie mu ufała, ale pewnie takie nastawieni miała każda dziewczyna, której zamącił w sercu i pościeli; chociaż Sierra i Lokie byli kuzynostwem, to po prostu dziewczyna przymykała oczy wiele razy na niedoskonałości Swansea, ponieważ miała za dobre serce. Zresztą bardzo kochała swoją rodzinę. Nawet jeśli rozproszyłby się, krzywdząc ją swoim eksperymentem, wybaczyłaby mu to bo długo nie umiała chować urazy.
Pokiwała głową na jego słowa i odetchnęła trochę zdenerwowana jak przed zapowiedzianą kartkówką, a nie ważnym egzaminem. Uśmiechnęła się, kiedy wyjaśniał jej z taką troską, aby zdawała mu każdą relację z tego, co będzie się z nią dziać. Tak nie było z tym żartów, to w końcu próba, ale wierzyła, że kuzyn sobie poradzi.
- Dasz sobie radę. - Zachęciła go ciepłymi słowami, unosząc kciuki do góry, jak wtedy kiedy kibicowała mu na meczu quidditcha, gdy śmigał na miotle jak prawdziwy zawodowiec.
Odruchowo przymknęła powieki, kiedy wypowiedział formułę. Zobaczyła seledynowy blask po czym ostrożnie otworzyła oczy.
- Widzę, łoooo!- Nie zdążyła dokończyć, rozglądając się po otoczeniu z wielkim zainteresowaniem. -Niesamowite, jakbym była w swoim śnie. Widzę szpital, pracuje jako magirehabilitanka... - Wstała powoli, krążąc po tęczowej komnacie, z ciekawością małego dziecka, nie przejmując się tym, że jej marzenia senne są dla niej takie typowe, w końcu pracowała na recepcji św. Munga; jakby nie była Seansea'em tylko w jej krwi płynęła krew Heartlingów.

@Lockie I. Swansea

@Sierra O. Swansea

Kostka: 79 na podtrzymywanie zaklęcia

Założył kartkę w notesie i zanotował jej pierwsze reakcje. Było mu łatwiej, kiedy obiekt jego badania był... nastawiony pozytywne. W wielu materiałach czytał, że takie zaklęcia oddziałowujące na widzenie rzeczywistości może być silnie uzależnione od tego, co się dzieje w głowie osoby, na którą takie działania są narzucane. Był pewien, że ktoś w nerwach mógłby widzieć rzeczy upiorne, ktoś przejęty rozpaczą mógłby doświadczać smutnych wizji, więc wiedząc, że Sierra się uśmiecha i myśli pozytywnie o nim i jego pracy - miał dużą pewność w tym, że zaklęcie będzie działało prawidłowo i jej, cóż, nie straumatyzuje.
- Czy coś Cię boli? - zapytał od razu- Czujesz jakąś presję w głowie, zawroty, czy może żołądek? Cokolwiek odbiegającego od tego, jak czujesz się normalnie? - zanotował, jak wstała, że trzymała równowagę i nie chwiała się. Kroki stawiała stabilnie, co świadczyło o tym, że zaklęcie przestało już zaburzać działanie błędnika.
Przyciągnął jedną z książek o zaklęciotwórstwie i szybko przekartkował, w poszukiwaniu rozdziału, w którym pamiętał, że zapisane były instrukcje jak podtrzymywać zaklęcia, które dopiero nabierają mocy. Prześledził spojrzeniem ruch różdżką, który powtórzył dwa razy 'na sucho' bez różdżki, po czym wrócił wzrokiem do Sierry.
- Spróbuję podtrzymać jeszcze to zaklęcie. - powiedział, by wiedziała, co się będzie działo i powtórzył gest zaobserwowany w książce, jednocześnie skupiając się na intencji zaklęcia i na tym, by magia płynęła przez jego różdżkę statecznym, równym tempem.
- Możesz... spróbować wejść z czymś w interakcję? - zapytał, bo widział, że się rozglądała, a chciał wiedzieć, czy jej pozostałe zmysły, poza wzrokiem, również są pod wpływem vigil somnii.

Nie zwracała uwagi na to, co robi Loki. Była w swoim świecie, chociaż zaklęcie z pewnością nie odrywało brutalnie od rzeczywistości, to działało całkiem realnie. Widziała otoczenie szpitala, chociaż może nie takie dokładne, w końcu to był tylko jej sen, a niektóre rzeczy były inne, chociażby jej stanowisko pracy ustawione w innym miejscu i dokumenty w kolorowych, niemalże tęczowych kartkach, tak jak było we śnie. Teraz wiedziała, że to tylko jej projekcja, tego, co jej się śniło na zewnątrz, pomyśleć, że śpiąc, nie skapnęła się, że z tym miejscem było coś nie tak.
- Boli nie... - Skupiła się na moment na sobie, kiedy kuzyn zwrócił jej na to uwagę. Nie czuła się jakoś gorzej, wręcz przeciwnie była podekscytowana. - Wydaje mi się, jakbym wypiła do obiadu o dwie lampki wina za dużo. - Roześmiała się, obserwując otoczenie, rozglądając się na wszystkie strony. Pokiwała tylko głową, kiedy powiedział, że spróbuje podtrzymać zaklęcie.
- Hmm... - Odpowiedziała mu i wyciągnęła rękę, jak jej się wydawało po dokumentację medyczną. - Trzymam je. - Zaczęła wymachiwać kartkami, tak jej się wydawało. - Są całkiem prawdziwe... - Skupiła się na nich, jakby były w tej chwili najważniejszą rzeczą były właśnie te dokumenty, nie od razu zdając sobie sprawę, że Loki przecież nie jest pod wpływem zaklęcia i nie widzi tego, co ona. Nie miała pojęcia, jak śmieszne musi wyglądać, chodząc tak, odgrywając spektakl pantomimy.

@Lockie I. Swansea

@Sierra O. Swansea

Ona mogła sobie pozwolić na to, by się nie przejmować i nie zwracać uwagi na resztę otoczenia. To Swansea był teraz tym odpowiedzialnym, co w życiu nie zdarzało mu się może szczególnie często, ale w takich okolicznościach nie było miejsca na dyskusje. Włożył wiele wysiłku i pracy w to zaklęcie, ilość przeczytanych książek w temacie zaklęciotwórstwa zaczynała być poniżająca i musiał się z nimi ukrywać, coby przypadkiem nie stracić respektu na dzielni i poważania w gronie pozostałych szkolnych debili.
Spoglądając na zegarek na ręku, notował co dwie-trzy minuty co robi dziewczyna, porównując swoje wnioski z tymi, zapisanymi z pozostałych testów. Był zadowolony brakiem efektów ubocznych, choć wypatrywał ich na wypadek, gdyby miały się pojawić z opóźnieniem. Zanotował skrupulatnie uczucie odurzenia, nie będąc pewnym, czy to dobrze, ale pamiętając, że miał o tym książkę, a przynajmniej pamiętał, że w jednej z książek był o tym rozdział.
- Prawdziwe w sensie... czujesz ich fakturę? Ciężar? - pytał w ciemno, bo nie był pewien, co ona tam właściwie podnosi i czy są ciężkie, czymkolwiek te rzeczy są.
Przyciagnął do siebie jeden z podręczników, szukając jakichś wzmianek o oddziaływaniu na pozostyałe zmysły w spisie treści.
- Okej, zaraz z Ciebie zdejmę to zaklęcie, postaraj się zapamiętać, jak się czujesz teraz i porównać to z tym, jak się będziesz czuła jak je zdejmę. - to powiedziawszy, wyciągnął różdżkę i skierowawszy ją w jej stronę, powiedział wyraźne "finite", po czym wpatrzył się w nią wyczekująco.

Rzuć k6 gdzie 4 to masz migrenę a 6 masz krwotok z nosa! Wszystkie pozostałe - czujesz się świetnie.

Kostka: 3, jest super

Świetnie się bawiła, mimo że z początku była lekko podenerwowana. Całe wcześniejszy stres poszedł w zapomnienie, kiedy zobaczyła jak świetnie działa zaklęcie kuzyna. Nie wiedziała dokładnie ile pracy ani czasu Lockie włożył w to wszystko. Na pewno musiał wziąć się za czytanie, eksperymenty i zaczerpnąć dużą ilość cierpliwości z głębi samego siebie, a może pomysł ten wpadł mu ze źródła znanego przede wszystkim natchnieniem Swansea'ów? Sztuka kryła się w każdej dziedzinie, a z pewnością nie łatwo było wynaleźć nowe zaklęcie, oddziałujące na zmysły, zakrzywiające światło.
Sierra widziała to w nim tę pasję i inteligencje, którą tak ukrywał przed całym światem. Mógł liczyć z jej strony zawsze na ciepłe słowa, ale krukonka nigdy też z tym nie przesadzała, w obawie, że mógłby porzucić tę część siebie, tylko dlatego, że przejrzała go na wylot.
- Raczej to jest jak we śnie. To znaczy, czujesz, ale w ten specyficzny sposób, jakby to do końca nie było realne, nie do końca takie prawdziwe. - Nie wiedziała, jak dokładnie ma mu przekazać te odczucia, czasami trzeba było po prostu samemu doświadczyć na własnej skórze, bo słowa nie mogły oddać dokładności, nawet jeśli znałoby się wszystkie języki świata.
- Dobrze. - Dała mu znać, że jest gotowa, aby zdjął zaklęcie. Skupiła się na swoim dobrym samopoczuciu i kiedy tylko zakończył czar, zamrugała oczami, przyzwyczajając się do otoczenia. - Mówił Ci ktoś, że jesteś geniuszem? - Mrugnęła do niego, pozwalając sobie na tę szczerość, bo w jej nastroju nie zaszła żadna niepokojąca zmiana, wręcz przeciwnie czuła się świetnie.
- Wszystko w porządku, wręcz jest super. - Rozłożyła ręce i zawirowała w miejscu, pozwalając sobie na ten odważny ruch przy kuzynie. Kolory tęczowej komnaty, wydawały się jej bardziej wyraziste, może to wina zaklęcia, albo w tym lodzie, którym Lockie podzielił się z nią na samym początku było coś interesującego.

@Lockie I. Swansea

Zdjął z Sierry zaklęcie i skupił się na analizie jej reakcji, mając notes na kolanie. Przyglądał się, czy jej skóry nie oblewają poty, czy jej twarz nie zachodzi rumieńcem. Zgodnie z posiadanymi notatkami, po zdjęciu zaklęcia bywało różnie, więc każda zmienna miała znaczenie. Zanotował swoje obserwacje i wstał do wirującej kuzynki z jakimś dziwnym uśmieszkiem, który szybko zniknął mu z ust. Nie umiał przyjmować takich komplementów. Co innego kiedy ktoś go nazywał dobrą pałą albo niezłym zawodnikiem - niestety, jeśli ktoś chwalił jego intelekt, Lockie krygował się jak dziecko.
- No dobra, dobra, zaczekaj. - podniósł różdżkę i poświecił jej w oczy, by upewnić się, że jej źrenice dobrze reagują pomimo zmiany obrazu rzeczywistości. Czytał w jednym z uzdrowicielskich podręczników, że takie zaklęcia mogą pozostawiać ślad na rogówce, przez co późniejsze widzenie rzeczywistości przez jakiś czas może być obłożone efektem halo i nakładaniem się wyimaginowanego obrazu na rzeczywistość.
Przyłożył jej dłoń do głowy i odczekał chwilę, po czym znów coś naskrobał w swoim notesie.
- Bardzo bym chciał, żebyś mi napisała potem, pod wieczór, jak się czujesz. Możesz mieć zawroty głowy albo nudności, choć nie powinnaś. W razie co powiedz mi. - powiedział znad notatek.
Rozejrzał się za swoją torbą, którą przywołał kolejnym zaklęciem i pogrzebał w niej chwilę, by wyjąć czekoladową żabę, którą wręczył krukonce z uśmiechem - Uzupełnienie cukru tez nie zaszkodzi. A może znajdziesz jakąś fajną kartę... - wyciągnął rękę i założył jej za ucho pejs, który uciekł jej przy tych piruetach.
Zebrał swoje manele, notatki, książki i notesy w jedną kupkę i wcisnął do torby, którą przerzucił przez ramię. Najchętniej obserwowałby ją jeszcze chwilę, ale też nie chciał czyhać nad nią jak gargulec w obawie, że to na pewno nie pomoże jej na socjalne życie studenckiej gawiedzi. Mienie takiego kuzyna za plecami z pewnością nie mogłoby przysporzyć jej większej ilości przyjaciół.
- Idziemy? - zaproponował, po czym kiwnął w stronę drzwi.

2 x zt

+