O ile liczyłem na to, że Nessa całkowicie zaplanuje mi treningi transmutacji, to ostatnio zacząłem być odrobiny zniecierpliwiony faktem, że po pierwsze jest on bardzo często w momentach, których nie do końca się spodziewam, po drugie nigdy nie mam pojęcia co będziemy robić. Lanceley po prostu chyba zapamiętała mój plan lekcji oraz sprawdzała regularnie godziny pracy, więc teraz zwyczajnie zastając mnie gdzieś doskonale wiedziała, że mam wolny czas i już wcześniej ustalała, że będziemy mieć wtedy i wtedy lekcje. Dlatego i teraz posłusznie szedłem za nią korytarzem tam gdzie mnie prowadzi.
Na absurdalne pytanie, które mi zadajesz patrzę na Ciebie ze zdziwieniem.
- Nessa, masz mnie za jakiegoś kompletnego idiotę? - pytam niemądrze, bo sam nie wiem co mam jeszcze dodać na to gadanie. Przecież różdżka to moja jedyna obrona przed prawdziwym światem! Moje niewielkie pięści nie są zbyt dużą pomocą. Wchodzimy do sali, którą jako tako kojarzę i patrzę jak moja przyjaciółka zdejmuje buty.
- Też mam to zrobić? - pytam patrząc na moje czarne tenisówki. Tak naprawdę ja też nie zdążyłem się przebrać z tego nagłego porwania, a ponieważ miałem dzień wolny i jedyne co robiłem to leżałem w salonie z Boydem, komentując ostatni oglądany przez nas mecz quidditcha. Już nawet wstawałem z leżanki, żeby wziąć sobie i poszukać piwerko z lodówki, kiedy Ty się zjawiłaś. Dlatego też byłem ubrany w mój domowy dresik czarny z wąskimi nogawkami na łydeczkach, za to śmiesznie luźnymi powyżej i oczywiście zwykła, czarna koszulka. Gdyby była kilka rozmiarów większa wyglądałbym jak mugolski hiphopowiec. Taki szczawik hiphopowiec.
Uśmiecham się na całusa i staję tam gdzie mi każesz, w butach, albo bez, też tak jak mi każesz.
- Nie możemy wybrać zwierzęcia, zależy od naszego charakteru i wyglądu. W sumie często jest patronusem - zaczynam odpowiedź na pytanie przechodząc z nogi na nogę, bo to wygląda mi na kolejną dawkę teorii. - No więc najpierw musimy zjeść liścia mandragory, a raczej jeść go od pełni do pełni, nie możemy wypluwać, ani nic w tym stylu, bo inaczej wszystko pójdzie się pieprzyć i musimy wszystko robić od nowa. Mandrogra wyrzuta przeze mnie będzie potem podstawą do eliksiru, którego nie mam pojęcia jak się robi, bo jestem w to okropnie beznadziejny; trzeba też zawsze wymawiać Amato Animo Animato Animagus, a ostatni raz robisz to w burzę po tym jak masz gotowy eliksir, który siedzi sobie w cieniu, podczas gdy Cię nie ma... No się przemieniasz - kończę odrobinę kulawo ze wzruszeniem ramion.

To nie było tak, że robiła to celowo. Jak zwykle miała mnóstwo zajęć — pracę, korepetycję, patrole, uczyła się do egzaminów i jeszcze spotykała się z Shawnem, aby przyswoić naukę magii bezróźdzkowej z odrobiną zakazanej. Była przyzwyczajona do wysokich obrotów, gdy Fillin usypiał — siedziała w książkach albo powtarzała jakieś inkantacje, mając wyrzuty sumienia, gdy spała zbyt długo i marnowała czas. Bezsenność od wielu lat dawała jej w kość. W związku z tym starała się wygospodarować każdą chwilę dodatkowo, aby lepiej go przyuczyć, bo jego animagia była dla niej priorytetem.
- Nie, po prostu Cię porwałam nagle, ja czasem zapomniałam, gdy sobie o czymś przypomniałam i musiałam się wracać. - odparła ze wzruszeniem ramion, bo obraźliwy epitet nawet nie przeszedł jej przez głowę. Mógł też myśleć, że dziś znów skupią się na teorii, bo o obronie przed światem w zamkowych korytarzach nawet nie pomyślała.
W sali było dość chłodno, jednak wyglądało, że wcale jej ów dreszcz na ciele nie przeszkadza. Czując wilgotną trawę pod stopami, westchnęła cicho i przetarła oczy, zbierając myśli. Pokręciła głową, zaprzeczając tym samym na jego pytanie. - Nie musisz, mnie tak wygodniej.
Przesunęła po nim spojrzeniem, uśmiechając się krótko i zostawiając plecak, biorąc jedynie różdżkę. Po obdarzeniu go całusem i zadaniu kilku pytań stanęła przed nim w oczekiwaniu na odpowiedź. Musiał traktować to poważnie, bo nawet jeśli ich relacja była chaotyczna i pełna niezrozumianych przez nią kolorów, konsekwencję niedostatecznego zaangażowania lub wiedzy przy przemianie mogły być katastrofalne. Powinien zawsze o tym pamiętać. Swego czasu wizja zdeformowanej postaci w połowie ludzkiej, w połowie zwierzęcej była jej największym koszmarem. Uniosła dłoń, przesuwając dłonią po karku, gdy mówił, słuchając uważnie.
- Dobrze. Pamiętaj, że przy inkantacjach różdżka musi wskazywać na serce rdzeniem. Musisz to robić o świcie i o zmierzchu. To bardzo ważne, aby budziła Twój potencjał i zwierzęcą naturę. - zaczęła ze spokojem, charakterystycznym dla siebie głosem dopowiadając kilka słów do jego monologu, który był naprawdę poprawny — podobała się jej świadomość, że nawet gdy tego nie pokazywał, wiedział. To dobry znak, mały sukces w drodze do celu. [b]- Rzuć liść, a nie połknąć — młodej Mandragory. Dobrze. Eliksirem się nie przejmuj, Beatrice nam pomoże. Mnie pomogła. Mam dziś dla Ciebie pewną grę, zanim jednak do niej przejdziemy — ostatni fragment teorii. Znasz zaklęcie wymuszające zmianę animaga w człowieka i odwrotnie?[/b]
Posłała mu krótkie spojrzenie, czując, jak kolejny dreszcz przechodzi po ciele, gdy fala chłodu przemknęła od ziemi po wilgotnych stopach. Opuściła różdżkę, przechadzając się, słuchając jego odpowiedzi. Bez opanowania tych dwóch zaklęć, nie mogli przejść dalej. Nie miała pojęcia, czy kiedyś ich próbował, jednak z jej pomocą i odpowiednim chwytem oraz skupieniem, powinno pójść szybko.
- Zacznijmy od tego, które zmianę wymusza,
Powiedziała, gdy skończył, prosząc też, aby pokazał chwyt, który uważa za najlepszy dla tego czaru i podeszła do niego, wsuwając wcześniej magiczny patyk w kieszeń i łapiąc jego dłonie, aby poprowadzi je po linii drewna. - Tutaj najlepszy będzie alfa, masz pełną kontrolę nad skierowaniem rdzenia. A teraz popatrz, wykonujesz taki ruch.
Poprowadziła dłoń w powietrzu, kreśląc odpowiednie wzory w powietrzu i cofnęła się o krok, znów łapiąc za magiczny patyk i robiąc to samo, aby lepiej się przyjrzał. Było to trudniejsze zaklęcie od tych, które opanowywali w szkole. - Trochę szybciej musisz rysować kształt. Nie mów na razie inkantacji.

Kręcę głową na Twoje usprawiedliwienia na to dziwne pytanie, jednak nie komentuję tego dalej, bo już wchodzimy do specyficznej sali, w której niemalże można naprawdę odetchnąć. Kiwam głową kiedy słyszę, że nie muszę zdejmować butów i po prostu idę za Neską, uznając, że najwyżej później prędko rzucę zaklęcie osuszające.
- Jasne, rano i wieczorem, do serca, inkantacja - powtarzam grzecznie po Tobie i kiwam głową ze zrozumieniem. Ależ grzecznie dziś pracuję, mam nadzieję, że dostanę jakiś medal za dobre zachowanie. - Okej, to dobrze, ja nic się nie znam na eliksirach - mówię o Twojej przyjaciółce, którą zdążyłem już poznać jakiś czas temu.
- Lividus Fera i Revale Animagi... To pierwsze ludzkie, to drugie na odwrót - dodaję jeszcze, znając je doskonale, chociaż tak naprawdę nigdy wcześniej go nie używałem, bo zwyczajnie jest dla mnie jeszcze chyba zbyt skomplikowane, plus raczej nie miałem gdzie go za bardzo ćwiczyć. Chyba że miałbym zakradać się do Ciebie i znienacka rzucać zaklęcia w Ciebie kiedy tylko siedziałabyś sobie niewinnie. Kiwam głową na Twoje słowa, zadowolony, że w końcu mamy trochę praktyki, aż może odpuszczę sobie dziś narzekanie? Pokazuję chwyt, ale już po chwili widzę, że moja teoria jeśli chodzi o to nie równa się praktyce. Prędko zmieniam ułożenie różdżki tak jak pokazywała moja przyjaciółka. Powtarzam też za nią kształt. Najpierw dość mozolnie mi to idzie, z nieszczególną gracją kręcąc drewnianym patykiem w powietrzu, ale po chwili idzie mi coraz lepiej. I coraz szybciej macham różdżką na wzór Nessy, bez wypowiadania inkantacji, tak jak mi kazała.

Wybrała sale, która wydała się jej najbardziej odpowiednia do treningu zaklęcia, które wkraczało już w transmutację zaawansowaną, która dla niego mogła być nowością. Nie miała pojęcia, jak pomysł na ćwiczenia sprawdzi się w praktyce, jednak czemu nie spróbować? Obiecała mu więcej praktyki niż teorii. Przyległa stopami do wilgotnej trawy, przeciągając się i zasypując go pytaniami, obserwując układ palców na różdżce. Przytaknęła.
- Tak, to bardzo ważne. Pobudzasz w ten sposób swoją zwierzęcą naturę, a gdy nie będziesz tego przestrzegał lub zapomnisz, to efekt próby animagicznej może być okropny. Niezwykle ciężki do cofnięcia, deformacje mogą zostać na długo lub na zawsze, jeśli sięgną organów wewnętrznych. - wytłumaczyła mu jeszcze ze spokojem, krzyżując ręce na biuście. Musiał mieć świadomość ryzyka, bo poza koniecznością posiadania wiedzy, w podjęciu się treningu na zmianę formy, niezbędna była systematyczność. Zadziwiające, gdy chciał, to umiał się skupić. - Zostawmy eliksir. Tak, masz rację. Zacznijmy od zmiany człowieka w zwierzę. Poćwicz ruch. Revale Animagi — przeciągasz "e" w pierwszym członie. Powtarzaj, pomiędzy kolejnym rysowaniem kształtu.
Poinstruowała jeszcze, odkładając na bok swoją różdżkę z kieszeni, bo nie będzie jej potrzebna. Nie była pewna, czy uda mu się za pierwszym razem wymusić zmianę, jednak w przypadku ślizgona podejrzewała rychły sukces. Po kilki minutach ćwiczeń i niewielu poprawkach uśmiechnęła się pod nosem.
- Okey. Pamiętaj o odpowiednim ruchu nadgarstka, wygięciu w prawo i spróbuj teraz jednocześnie z inkantacją. Zmuś mnie, żebym się zmieniła. Musisz wiedzieć, że chcesz to zrobić i że Ci się uda, magia lepiej reaguje na to nastawienie.
Oparła dłonie na biodrach, stając przed nim i ze spokojem spoglądając na jego twarz. Zdawała sobie sprawę, że zmianę wymuszoną osobą znająca animagię odczuwa dużo gorzej, niż zwykłe zaklęcie zmieniające kogoś w zwierzę. W końcu wszystkie zmysły są scalone, a nie tylko zapożyczone od zwierzęcego odpowiednika. Przymknęła oczy, czekając.

Kostki:

kostki ostatnia po przerzutach 1!

Unoszę do góry brwi, kiedy powtarzasz mi co może się stać jeśli źle wypowiem zaklęcie. Jestem tego doskonale świadomy, głównie przez własne tchórzostwo i czasami średnio wiarę we własne umiejętności tak wychodziło, że zacząłem być przekonany, że coś mi się jednak może udać dopiero teraz. Dlatego kiwam głową kiedy mnie upominasz co może się stać jeśli nie opanuję wszystkiego tak jak powinienem.
- Neska, wiem co może się stać, jeśli mi nie pójdzie - mówię powoli, kiwając głową rudowłosej. Dziś jednak nie sarkałem bardziej, nie wywracałem oczami na to, że mnie poucza. Tym razem naprawdę się skupiłem na tym co robimy i obiecałem sobie, że nie będę marudny (no, przynajmniej nie aż tak jak zwykle). Próbuję przyjąć do siebie wszystkie wskazówki od Nessy i całkiem zgrabnie udaje mi się to w przypadku ruchu nadgarstka, o tyle wymowa zwykle była dla mnie odrobinę trudniejsza. Po prostu mój mocny, irlandzki akcent nie zawsze pasował z delikatniejszymi inkantacjami i zanim je robiłem, musiałam jednak kilka razy poćwiczyć dane słowo, żeby spróbować artykułować tak jak się powinno, nie tak jak czuł Irlandczyk z krwi i kości. Dlatego niestety dwa pierwsze razy idą mi kiepsko i klnę odrobinę pod nosem, kiedy przede mną stoi cały czas Nessa, a z różdżki wychodzą mi jakieś nieskładne chmury powietrza. Po każdym nieudanym czarze próbuję skupić się, odetchnąć i próbować jeszcze raz. Przymykam oczy i po raz trzeci kieruję różdżkę w przyjaciółkę, za każdym razem kiedy chce coś ona powiedzieć i to widzę, kręcę głową, na znak, że chcę sam to zrobić.
- Revale Animagi - mówię w końcu perfekcyjnie i nagle przede mną stoi nie Nessa a jej zwierzęca forma! Wyciągam pięści w górę, w geście zwycięstwa. - Najs! - kucam z szerokim uśmiechem. - Kici, kici - mówię wyciągając dłoń, żeby pogłaskać moją przyjaciółkę.

Nawet jeśli powtórzę sto razy, że nie musisz mi o niczym przypominać i tak doskonale wiem, że za kilka dni ponownie usłyszę jak tłumaczysz mi ze szczegółami co takiego może się wydarzyć, jeśli przypadkiem za wcześnie rozpocznę przemianę. Dlatego kiedy buntowniczo ostrzegasz mnie przed Twoim okiem nade mną podczas każdej mojej próby zrobienia czegokolwiek w stronę animagii, podnoszę do góry ręce w geście poddania się; lekko uśmiecham się do Ciebie, wzdychając na Twój (słuszny chyba w tym wypadku) upór.
W międzyczasie jednak z irytacją przystępuje do ćwiczenia w którym okazuje się, że mój śpiewny ton bynajmniej nie pomaga w ambitniejszych czarach. Ciekawe czy staroirlandzkie czary szły by mi lepiej niż Nessie i innym? Póki co jednak próbuję położyć akcent na sylabach, które wydawały mi się znaczące, nie podnosząc niepotrzebnie do góry ostatnich słów, tak jak zwykle to robiłem. Doceniam, że nie poprawiasz mnie i nie przeszkadzasz, gdyż jest to jedynie kwestia w jaki sposób mówię i wystarczająco się irytuję z tego błahego powodu, żeby jeszcze słuchać czegoś od Ciebie.
W końcu jednak udaje mi się wykonać zadanie.
Patrzę z zafascynowaniem jak zmieniasz formę na moich oczach, po raz kolejny myśląc o tym, że transmutacja jest jednak niekwestionowaną królową nauk. Kiedy zaś podchodzisz do mnie drapię Cię za uszami, pod brodą, a nawet przytulam na chwilę i całuję Cię w kocią główkę, śmiejąc się przy tym radośnie. Wypuszczam Cię z ramion, byś wróciła na swoje miejsce i kiwam głową kiedy każesz mi powtórzyć czynność. Podnoszę różdżkę do góry i oddycham kilka razy. Najpierw staram się pod nosem poćwiczyć swój akcent.
- Revale Animagi - mówię w końcu głośniej starając się zabrzmieć jak najzwyczajniejszy Londyńczyk. Aż coś mi się ręka omyka tak skupiam się na wymowie i z niezadowoleniem kręcę głowę, powtórzyć czynność. - Revale Animagi - powtarzam tym razem z bezbłędnym ruchem i z mieszanką ekscytacji i troski, że nie jest to dla Ciebie do końca przyjemne, patrzę jak ponownie zamieniasz się w rude zwierzę.

Wierzyła w ciężką pracę, a widziała w jego spojrzeniu, że się starał. Jej też czasem ten szkocki akcent przeszkadzał w poprawnym wypowiadaniu zaklęć, jednak musiała sama przez to przebrnąć. Poza przypominaniem mu o tym, jakie to było ryzykowne – nie zamierzała się wtrącać i poprawiać go tysiące razy, skoro doskonale wiedział, co robić. Fillin był dobrym czarodziejem, odrobinę leniwym i działającym często pod wpływem emocji, ale miał talent. Milczała, zerkając co rusz w jego kierunku, ciesząc się chwilą spokoju. W jakiś sposób przekazywanie innym wiedzy ją relaksowało, mogła łapać głębszy oddech i pomyśleć na chwilę o rzeczach tak prostych dla siebie, jak transmutacja. Zwykle przecież jej dość tęgi umysł pogrążony był w jakimś chaosie, którego pewnie nie potrafiłaby określić. Była mądra, a tak często brakowało jej odpowiednich słów. Przymknęła na chwilę oczy, wzdrygając się na chłód bijący od ziemi.
Perfekcyjne zaklęcie, które nagle wymusiło w niej przemianę. Ten, kto nie potrafił zmienić formy i nie opanował łączenia ludzkiej inteligencji ze zmysłami zwierzęcia, nie mógł zrozumieć towarzyszącej temu wolności. Uwielbiała te możliwości, które otrzymywała od swojego zwierzęcego totemu. Zamruczała z zadowoleniem, gdy ją podrapał i zamachała ogonem, leniwie opuszczając uszy. Kocie ślepia z ciekawością przyglądały się jego twarzy, która nabrała całkiem nowych barw. Trąciła go łapą na buziaka, całkiem zadowolona z efektów jego treningu. Doceniała wysiłek, który włożył w uzyskanie prawidłowego akcentu, chociaż stłamszenie Irlandzkiego brzmienia nie było proste. Nawet jeśli zmiana nie była przyjemna – ta wymuszona, Nessa była wytrzymała psychicznie, jak i fizycznie, a satysfakcja malująca się na buzi ślizgona i błysk w jego oczach były wystarczającą zapłatą. Cofnęła się, wracając do ludzkiej formy i prosząc, aby kontynuował.
- Ładnie. - skwitowała pierwszą próbę, chociaż czegoś zabrakło i dopiero za drugą udało się jej zmienić. Przeciągnęła się, kiwając łbem w jego stronę i pozbywając się uścisku w żołądku dopiero po kilku oddechach. Bolały ją mięśnie, jednak dzielnie wróciła do siebie, przeczesując dłonią włosy. - Przejdźmy dalej. Spróbuj poćwiczyć na sucho zaklęcie odwrotne do tego – czyli wymuszające zmianę animaga w człowieka. Gdy poczujesz się gotowy, zmień mnie w rysia, a potem spróbuj to cofnąć, dzięki temu lepiej utrwalisz obydwa. Mamy sporo czasu.
Złapała za różdżkę, starając przed nim i wolno wykonując właściwy ruch nadgarstka – dwa razy czy trzy, aby się przyjrzał, jak patyk kreśli kształt w powietrzu. Wypowiedziała też formułkę, nie łącząc jednak dwóch czynników ze sobą. Odłożyła trzymany katalizator, krzyżując ręce pod biustem i wpatrując się, jak zaczął ćwiczyć. - Łatwiej wymusić zmianę w zwierzę niż w człowieka, więc się nie zniechęcaj, jak od razu nie wyjdzie. Umiesz to, tylko jeszcze o tym nie wiesz.
Dodała ze wzruszeniem ramion, puszczając mu krótkie oczko i posyłając uśmiech. Zacisnęła palce na swoich ramionach, nucąc coś cichutko pod nosem w oczekiwaniu na sukces jego praktyk, który był tylko kwestią czasu. Nie omieszkała przyglądać mu się dość łagodnie, zwłaszcza opadającym na czoło loczkom.

Muszę przyznać, że nie mam pojęcia jak mocno nieprzyjemna jest dla Ciebie ta przemiana. Jestem przekonany, że to jest podobne do zwykłej animagii i na pewno gdybym to wiedział, czułbym się znacznie gorzej przy tym ćwiczeniu, więc to dobrze, że nie znam tak dobrze Twojego bólu. Szłoby mi na pewno tragiczniej, kiedy byłbym skupiony na Tobie, nie na moich źle wymawianych słowach.
Kiwam głową na to co każesz mi robić i na początek próbuję sobie przypomnieć wszystkie informacje związane z zaklęciem.
- Lividus Fera - dodaję pytająco w stronę Nessy, oczywiście kładąc nacisk na końcówkę, tak jak zazwyczaj w irlandzkim akcencie . - Lividius Fera? - wypróbuję akcent na innej sylabie, bo zwyczajnie nie mogę sobie przypomnieć gdzie on był. - Lividius Fera? - tym razem podkreślam jakąś sylabę na początku i na pewno nie brzmi to tak jak powinno. W końcu zwyczajnie proszę Neskę o to, żeby powiedziała mi która wersja jest poprawna, kiedy mi mówię chwilę łażę sobie po sali, machając dobrze różdżką i powtarzając zaklęcie. W końcu staję naprzeciwko Nessy, kiwając głową, że jestem gotowy i upewniając się, ze i ona jest. Najpierw pod nosem powtórzyłem sobie jeszcze pierwsze zaklęcie.
- Revele animagi - mówię pewnym tonem, odpowiednio ruszając nadgarstkiem, tak jak mnie uczyłaś wcześniej i w końcu za pierwszym razem pojawia się przede mną znany mi rudy kot. Biorę kilka głębszych oddechów. - Lividus Fera - mówię pewnym tonem, ale okazuje się, że to nie jest wystarczające. Na chwilę siadam na ziemi i przymykam oczy, skupiając się na Nessie. Myślę o rudych lokach spływających po bladych ramionach, jak lekko wydyma usta przed lustrem, by sprawdzić, czy szminka jest dobrze nałożona, jak nie okazuje zniecierpliwienia, tylko automatycznie puka palcami w stolik
- Lividus Fera - mówię otwierając oczy, a kot zamienia się mozolnie w moją najlepszą przyjaciółkę. Wzdycham z wysiłku i kręcę głową. - Źle się do tego zabieram, będziesz zaraz jedyną osobą, na której będę mógł użyć zaklęcia, bo nie wiem czy skupiłem się na myśleniu o Tobie i to pomogło mi z powrotem od Twojej postaci, czy po prostu odpowiednio się skupiłem - jęczę nad swoją dolą, przecierając ze zmęczeniem oczy.

Miło więc jednak postanawiasz mi nie mówić o swojej możliwej niedogodności i pozwalasz się w pełni skupić na zaklęciach.
Obecnie jednak powtarzam kilka razy to samo zaklęcie i coraz bardziej denerwuje się, że mi nie do końca idzie. Dlatego wprost proszę o jakąś podpowiedź, żebym wiedział o czym myśleć następnym razem kiedy będę wymawiał to trudne zaklęcie.
- Lividius Fera. Fera - powtarzam tym razem skracając jak mogłem końcówkę i przy tym nie śpiewając jej w górnej, irlandzkiej tonacji. Kiedy w końcu stwierdzam, że tak jest dobrze, chrząkam kilka razy by spróbować je rzucić.
W końcu płynnie przemieniam Nessę w kota, ale za drugim razem coś nie mogę się skupić. Patrzę jak moja przyjaciółka macha śmiesznie łapą.
- Co? - pytam jakby mogła mi odpowiedzieć, ale oczywiście tylko mogła mi machnąć jeszcze raz swoja słodką łapką. W końcu zakładam, że problem jest z moim nadgarstkiem, bo przesadnie skupiłem się jednak na samej wymowie. I faktycznie kiedy skupiłem się, posiedziałem nad tym chwilę, udało mi się przemienić uroczego zwierzaka w równie uroczą Neskę.
- Pewnie i tak nie będę musiał nigdy używać tego zaklęcia w realnym życiu. Chyba, że będę poszukiwaczem nielegalnych animagów... - zauważam z zastanowieniem, nie po raz pierwszy rozmyślając do czego moja świetna zdolność transmutacji może mnie zaprowadzić. Słucham jednak dalej przyjaciółki i kiwam głową, a potem z nią kręcę.
- No nie wiem, wydaje mi się, że każdego byś uczyła, nie tylko tych zdolnych - mówię z uśmiechem odwzajemniając pocałunek i trafiając gdzieś w nos. Podnoszę różdżkę rudowłosej, obejmuję luzacko i ruszamy na zasłużony odpoczynek.

ztx2

Od ostatniego wypadu z Maxem na basen minął ponad tydzień i chłopaki stwierdzili, że czas wziąć się wspólnie za praktykę i zacząć, tak jak radził Whitelight od łatwiejszych rzeczy. Dlatego właśnie Sinclair zaraz przed umówionym spotkaniem z przyjacielem, wytachał na jedną z wieży dwie klatki, aby zgarnąć z balustrady tarasu widokowego kilka sikorek, które wiecznie tam przesiadywały. Zapakował je do klatek, twierdząc, że będą idealne do ćwiczeń, na których muszą się skupić.
Pojawił się w sali, w której mieli się spotkać z Solbergiem trochę przed czasem. Miejsce było dość specyficzne bo klasa ta, która dawniej była pomieszczeniem, w którym odbywały się zajęcia wróżbiarstwa, teraz stanowiła namiastkę Zakazanego Lasu w zamku. Wysoki sufit i smukłe, strzeliste okna, które wprowadzały niewiele światła do sali, nadawały jej mrocznego klimatu. W sumie, naturalna przestrzeń, pasowała do ich treningu transmutacji zwierząt, który chcieli odbyć. Odłożył klatki na podłogę i usiadł na jednej ze skał, czekając na Maxa, z nudów zmieniając kolory liści bluszczu, wijącego się po skałach.

@Maximilian Felix Solberg

Po ostatnim wyścigu z Olą miał serdecznie dosyć wież i najwyższych pięter zamku, dlatego też cieszył się, że umówili się z Lucasem na parterze. Wciąż nie był mistrzem machania patykiem, ale liczył, że wspólny trening trochę podreperuje jego zdolności. Co innego jednak było zrozumieć teorię, a co innego ogarnąć to w praktyce i mimo, że Max dużo łatwiej przyswajał to drugie, z zaklęciami radził sobie różnie.
-Siema. Wybacz za lekką obsuwę zasiedziałem się w kuchni. - Powiedział, gdy w końcu wszedł do sali, w której mieli się spotkać. Rzucił Lucasowi muffinkę w ramach przeprosin za spóźnienie, a jego wzrok od razu padł na klatki z ptakami.
-Kurde stary, my mieliśmy ćwiczyć transmutację, a nie bawić się w opiekę nad ptakami. - Zażartował, bo domyślał się przecież, po co Sinclair zadawał sobie tyle trudu. -To, co dzisiaj maltretujemy? - Zapytał ciekaw, czy ślizgon ma jakiś konkretny plan, czy będą po prostu lecieć z flow.

Transumtacja była dziedziną, która od zawsze była dla Lucasa ciekawa, jednak nie za bardzo się nią interesował, zdecydowanie wolał ćwiczenie zaklęć leczniczych, niżeli próby przemiany talerza w miskę. A jednak szarpnęli się z Solbergiem na taki a nie inny eliksir, więc musieli się ostro wziąć do pracy. A na pewno Lucas, bo ostatnio tyle tyle energii poświęcał uzdrawianiu, że zapomniał, że mieli do zrobienia robotę.
Kiedy zobaczył w drzwiach kumpla, wstał i łapiąc ciacho, uśmiechnął się półgębkiem.
- Możesz nawet częściej się spóźniać, jak masz przynosić takie dobroci - rzucił, rozwijając muffinkę i nadgryzając ją. - Nie mam zamiaru się nimi opiekować. Zwłaszcza, jak po mojej magi skończą bez skrzydła, albo łapy... - krzywił się na taką perspektywę, bo wcale nie chciał, żeby tak się skończyły jego próby transmutacji. Podniósł jedną z klatek na pobliski kamień, po czym stuknął różdżką o metalowe pręty, jednocześnie dojadając ciastko. - Dobra, sprawa wygląda tak, mordo. Próbowałem Vertebra Verto. Ale chujowo mi to wychodzi. W sensie pare razy nawet wyszło, jak zakosiłem Rowlowi z kuchni jakiegoś łososia i próbowałem zmienić w plumkę. Ale nie ma szans, żeby mi wyszła transmutacja w coś innego. Możesz mi to pokazać? Bo nie rusze dalej, jak tego nie ogarnę.

Solberg z kolei całe dnie spędzał nad kociołkiem czy to sam, czy to z Dear, która ostatnio pokazała mu parę fajnych sztuczek. Nałożony na ślizgona szlaban nie był aż tak dotkliwy, jak się tego na początku spodziewał. W końcu nadal mógł się rozwijać i to pod okiem swojego autorytetu. Żyć nie umierać.
-Wiesz, że zawsze Cię będę dokarmiać. - Wyszczerzył się gotów do wysłuchania, co Lucas ma mu ciekawego do powiedzenia.
-Miejmy nadzieję, że wyjdą z tego względnie żywe. - Sam też nie był fanem tej wizji, chociaż wrażliwość na cierpienie zwierząt nie była czymś, co najbardziej spędzało mu sen z powiek. W końcu ile szczurów umarło przez niego i jego dziwne eksperymenty.
-A Ty wiesz, że potrzebujemy ŻYWYCH syrenek? Ćwiczenia na martwych rybach sobie odpuśćmy. - Pokazał mu język, po czym już nieco poważniej wziął się do tematu.
-Dobra, słuchaj. Ostatnio akurat uczyłem się tego ze Strauss, więc mniej więcej kumam o co chodzi. Zamiana w podobny gatunek jest zajebista na początek, żeby sprawdzić, czy zabijesz zwierzaka, czy nie. Ważne jest dobre zaakcentowanie, pierwszego wyrazu. To od niego w większości zależy całe przedsięwzięcie. - Wycelował różdżką w jedną z sikorek i wypowiedział inkantację, a ptak od razu zamienił się w gila. Ponowne rzucenie zaklęcia sprawiło, że przed nimi zawitała jaskółka. -Widzisz? Spróbuj się tak pobawić. - Oparł się o kamień wkładając kawałek babeczki do ust i obserwując kumpla.

Jak dobrze, że Lucas nie miał szlabanów do odrobienia, bo zwyczajnie nie miałby kiedy na nie chodzić. Ale gdyby za karę, dostał pomoc pielęgniarce w skrzydle szpitalnym, z pewnością nie ubolewałby nad tym.
- Miejmy nadzieję - powtórzył, choć z tyłu głowy zawsze miał, że niektóre rzeczy wymagają poświęcenia dla pewnych celów. Chociażby naukowych. Ale postarają się nikogo nie uśmiercać.
- Nie były martwe! - oburzył się momentalnie, mieląc jeszcze w ustach, ostatni kęs muffinki. Przełknął. Spojrzał na Solberga spode łba. Skrzywił się. Znowu. - Charlie miał ją w pojemniku, pływała jeszcze. Bo nie wiedział, kiedy będzie miał czas ją przyrządzić. - wytłumaczył, coby było jasne, że jeszcze go tak nie pokręciło, że ćwiczyć transmutacje martwych rybek.
Kiedy zaczęli już sprawę na poważnie, Lucas uważnie słuchał tego, co Max miał mu do powiedzenia. Wiedział, że przyjaciel ostatnio ostro wziął się za transmutację, dlatego od razu stwierdził, że z tym problemem uderzy właśnie do niego.
- Aaa, czyli nacisk na pierwszy człon, okej... - mruknął, po czym skupił się mocno, na tym co zrobił kumpel. Za chwilę w klatce nie było już trzech sikorek, a dwie w towarzystwie innego gatunku. Kolejne zaklęcie, inny ptak. - Dobra, czekaj spróbuje. - ostrzegł, zanim wycelował w jaskółkę, aby po chwili rzucić czar, który oczywiście nie zadziałał. Odczekał kilka chwil, a następnie wypowiedział formułę zaklęcia jeszcze raz. Tym razem, skupił się bardziej na akcencie pierwszego wyrazu, w skutek czego czaro-biały ptak przyjął formę gawrona. Chciał dojść do wprawy, więc użył jeszcze tego samego czaru na pozostałych dwóch sikorkach, które także udało mu się zmienić w ciemne ptaki.
- Okej, już kumam. Ale chodźmy o krok dalej. Jakbym chciał teraz mieć szczura zamiast gawrona? - odezwał się do Maxa, unosząc nieco brew, ewidentnie sugerując czy nie jest na tyle tępy, żeby móc to zrobić. Pewnie był, ale trening czyni mistrza. O ile w rezultacie nie zostaną z pięcioma martwym ptakami.

Dear zadbała o to, by Max był do jej dyspozycji, gdy tego potrzebowała. Cieszył się, gdy dostawał wiadomości od kobiety i mimo, że zapewniała ślizgona, że może sam się u niej pojawiać, Max nie miał jeszcze na tyle śmiałości. W końcu chodziło o Beatrice.
-Nie wiem co by mnie bardziej martwiło. To, że bawisz się padliną, czy to że mój współlokator trzyma zwierzęta na obiad w domu. I to żywe. - Rzucił jeszcze. Rozumiał chęć świeżych składników, ale miał jakieś granice.
-Dokładnie tak. Inaczej pozbawisz je paru kostek. - Dorzucił z pełną buzią. Musiał przyznać, że babeczki były przepyszne. Przyglądał się, jak najpierw zaklęcie kompletnie nie przynosi skutków, a potem ptaszki zaczęły się zmieniać w swoich kuzynów.
-Go big or go home? - Powiedział chwilę zastanawiając się, czy powinni porywać się od razu na taką zmianę, ale przypomniał sobie, że przecież Viola rzuciła go na jeszcze większe wyzwanie i to bez żadnego słowa wstępu.
-Dobra. To musisz bardzo wyraźnie wyobrazić sobie co chcesz osiągnąć. Być świadomy każdej zmiany, jaka musi zajść, bo jak nie... - Machnął różdżką od niechcenia wypowiadając zaklęcie, po czym ich oczom ukazał się opierzony, zdeformowany szczur ze skrzydłem po jednej stronie i łapkami po drugiej.
-Nie polecam w każdym razie. - Zaśmiał się, po czym szybko naprawił swój błąd, by pokazać Lucasowi, jak to powinno zadziałać.

-Bez przesady. Podobno dobry kucharz pracuje na świeżych składnikach, prawda? - podsumował, wzruszając ramionami. Za bardzo nie znał się na gotowaniu, więc w sumie Charlie mógł mu wmówić byle co - i tak by uwierzył.
Pierwsza próba przed Maxem wyszła mu tragicznie, ale nie poddał się i poprawił za kolejnym razem, aby w efekcie wszystkie ptaki były tego samego gatunku co ten zmieniony przez Solberga.
- No ba! W końcu mamy dużo ambitniejsze plany, co nie? - zażartował, choć biorąc pod uwagę stopień jego umiejętności na chwilę obecną, to raczej nie było z czego się śmiać, raczej powinno się płakać.
Patrząc na deformację, która wyszła kumplowi przez nieuważne działanie magii skrzywił się po raz enty (chyba mu tak zostanie).
- Postaram się. Moja wyobraźnia jest trochę zakurzona, ale spróbuję. - rzucił, pełen nadziei, że jednak szczuroptaka już nie zobaczy. Chociaż może wyjdzie mu jakaś krzyżówka o której nawet Swannowi się nie śniło?
Wymierzył końcówkę różdżki w jednego z ptaków i przez kilka sekund milczał, starając się aby w jego umyśle nie istniało ni tylko wyobrażenie stworzenia, które chciał zobaczyć. Niby to nie było trudne, ale trzeba było pozbyć się zbędnych myśli. A najwidoczniej Lucas tego nie zrobił, bo to co się stało, kiedy wypowiedział zaklęcie nieco go zirytowało.
- Kurwa, czy coś się zmieniło w ogóle? - spytał Maxa, po czym obszedł klatkę dookoła i wtedy dopiero dostrzegł. Szczurzy ogon, wyrastający z ptasiego... kuperka. - Ja pierdole, stary. Źle ze mną, jak mam takie wyobrażenia szczura.

Mógł się tutaj kłócić, jak bardzo świeże składniki były jeszcze w ramach moralności, ale sam czasem poświęcał stworzenia, które jeszcze nie wystygły a już ich organy bulgotały w kociołku ślizgona. Może i na samym gotowaniu się nie znał, ale ponoć eliksiry nie były aż tak odległe.
Początki zazwyczaj nie były idealne, dlatego też Solberg za wiele nie powiedział, gdy Lucasowi zaklęcie nie wyszło. Ucieszył się za to, gdy wszystkie ptaki nagle były tego samego gatunku.
-I to zdecydowanie ambitniejsze. Te sikorki powinny się zamienić w żyrafy, jak chcemy to ogarnąć. - Powiedział lekko żartując. Zdawał sobie sprawę, że całkowita transmutacja, a ta połowiczna, którą chcieli osiągnąć, był dwoma różnymi rzeczami i nie wystarczyło tylko w połowie dobrze wypowiedzieć zaklęcia, by uzyskać odpowiedni efekt.
-Ale chyba kojarzysz, jak wyglądają szczury. - Zardzewiała wyobraźnia mogła faktycznie przeszkodzić, co już Max udowodnił przed chwilą, tworząc to piękne wynaturzenie. Był pewien, że ta istota będzie prześladować go w koszmarach.
Patrzył, jak Lucas ponownie podejmuje próbę rzucenia zaklęcia. Solberg zajmował takie miejsce, z którego od razu zauważył zmianę zwierzaka.
-No nie powiem, jest jedyny w swoim rodzaju. - Zażartował, bo gawron ze szczurzym ogonem to był hit. -Skup się Sinclair! Szczur. Takie małe, szare, z łapkami i ogonem. Dawaj jeszcze raz. - Szybko nakreślił kumplowi, jak faktycznie wygląda zwierz, którego chciał zobaczyć.

Transmutacja z jednej strony wydawała się prosta, bo przecież znając odpowiedni ruch nadgarstkiem i poprawną inkantacje było się teoretycznie mistrzem. Właśnie, teoretycznie, bo nie do końca tak to działało. Nie dość, że trzeba było mieć wysoce rozwiniętą wyobraźnie to jeszcze ważna była umiejętność całkowitego niemalże oczyszczenia umysłu, aby móc skutecznie rzucić czar tego typu. A u Sinclaira momentami brakowało po kolei któregoś z tych warunków.
- Oj tam, powinni nie powinni. Ambicje to już pierwszy krok do sukcesu. Trzeba tylko spiąć dupe - oznajmił rozbawiony, bo przecież zawsze musiał z poważnych rzeczy zrobić swój własny teatrzyk. Ale był zdania, że jego pozytywne nastawienie do tego "projektu" dobrze zrobi im obu. Max był realistą, czyli wykazywał to rozsądniejsze podejście do sprawy, ale nie zaszkodziło go od czasu do czasu trochę pocieszyć.
- Kojarzę jak wygląda zdechły szczur, dzięki Beci. Nie wiem czy to dobra wizja - zabijał się, mając na myśli ostatnią lekcję z Dear. I oczywiście pierwsze rzucone zaklęcia - klapa. A nawet gorzej niż klapa. Ktoś zamawiał szczuroptaka?
- Próbuje przecież - rzucił nieco poirytowany tym, że chyba narzucił sobie zbyt wiele oczekiwań w porównaniu do swoich umiejętności. Ale to nie oznaczało, że się podda. O nie, nie ma takiej opcji. Zerknął na ogoniastego gawrona, po czym całą swoją uwagę skoncetrował na stworzeniu, w które chciał go zmienić. - Vertebra Verto - formuła zaklęcia znów wypowiedziana poprawnie, z akcentem na pierwsze słowo tym razem sprawiła, że czarny ptak kilka sekund później przekształcił się w postać szczura. - No nareszcie - mruknął, z satysfakcją patrząc na gryzonia.

Pokręcił głową na słowa Lucasa, chociaż nie dlatego, że się załamał, a po prostu prefekt go rozbawił. Bardzo dobrze rozumiał, o co mu chodzi, ale niestety samymi ambicjami eliksiru nie stworzą.
Solberg zdecydowanie bardziej realnie podchodził do całego przedsięwzięcia, bo już wiele razy się na jakimś eksperymencie sparzył. Do tego nigdy wcześniej nie próbował stworzyć czegoś, z czego mieli korzystać też inni, a to sprawiało, że czuł ciążącą na nich odpowiedzialność.
-Już mówiłem, że celujemy w żywe stworzenia. Ale tak, Becia zdecydowanie oswaja nas ze śmiercią. - Przypomniał sobie ostatnią lekcję eliksirów i wykrzywił się lekko. Bynajmniej nie z powodu zdechłego szczura.
-No i w to celujemy! - Powiedział w końcu, podchodząc do Lucasa, gdy jego nieudana krzyżówka w końcu zamieniła się w pełnoprawnego szczura. -Im bardziej będziesz się spinał, tym będzie gorzej. Klucz to luz. - Powiedział człowiek, który przejmował się ostatnio zbyt wieloma rzeczami i dawał wyprowadzić z równowagi byle głupstwem.
-To może teraz jakiś kolega dla nas? - Zapytał z uśmiechem celując różdżką w szczura i zamieniając go przy pomocy zaklęcia w pytona.

O ile jeszcze pierwsza opcja zamiany ptaka w innego ptaka była prosta, o tyle próbowanie transmutacji w zupełnie inny rodzaj zwierzęcia sprawiało mu pewne trudności. Chyba od teraz będzie musiał ćwiczyć to dniami i nocami, żeby opanować do perfekcji to zaklęcie na każdym stworzeniu.
- Widzisz, jaka dobra, wężowa mamusia - przygadał rozbawiony, wiedząc, że ich opiekunka domu na pewno chce dla nich jak najlepiej, dlatego nawet przyzwyczaja ich do widoku martwych zwierząt.
Starał się aby każda jego próba przyniosła jakiś efekt, ale ostatecznie dopiero za którymś razem udało mu się przemienić gawrona w szczura, co przyjął z widoczną ulgą. A kiedy kupel podrzucił mu radę, pomyślał tylko: "Łatwo Ci mówić, jak już to umiesz". Kwiną tylko głową na jego słowa, po czym obserwował jak Solberg transmutuje jednego z ptaków w węża. Na twarzy Lucasa pojawił się lekki uśmiech.
- No dobra, może to pójdzie mi lepiej. - skomentował z nadzieją, a następnie wymierzył w jedną z sikorek, w drugiej klatce i skupiając się maksymalnie na tym co chciał uzyskać, jednocześnie próbował uspokoić nerwy, aż w końcu wypowiedział ponownie formułę zaklęcia. Może to fart, a może już załapał zasadę, ale przed nim zamiast opierzonego ptaszęcia pojawił się wąż. Co prawna mniejszy niż pyton Maxa, ale właśnie takiego Sinclair sobie wyobraził. - Jesteś ze mnie dumny, mordo? - spytał, z satysfakcją, po czym zaśmiał się i po chwili już rzucał drugie zaklęcie tym razem przemieniając pełzającego gada w szczura. Wow, jeszcze moment a będzie mu wychodziło za każym razem.

-Nawet nie wiesz, jak bardzo.. - Zaśmiał się, bo w końcu posiadał o kobiecie kilka informacji, których Lucas raczej mieć nie mógł. A kwestia martwych zwierząt była czymś, co może niektórym wrażliwym duszyczkom przeszkadzała, ale dla Maxa była kolejną naturalną koleją rzeczy. Jedni żyją inni umierają, a że czasem trzeba im w tym pomóc to już inna historia.
Umiał, nie umiał. Sam nieźle się namęczył, gdy Viol kazała mu bawić się w przemianę jej szczurka. Później udało mu się pomęczyć trochę własną sówkę i teraz wiedział, jak to wszystko działa, ale zdawał sobie sprawę, że nie jest to łatwa sprawa.
-I to jeszcze jak! Poszło Ci gładko, więc teraz tylko to powtórzyć! - Poklepał go po ramieniu, bo naprawdę widać było ogromny postęp.
-Dawaj ostatnią rundę! Co powiesz, na małą historię Hogwartu? - Wycelował w swojego pytona i trzy razy rzucił zaklęcie najpierw zamieniając go w borsuka, potem w małego lwa, a na końcu w orła, którego zostawił, by polatał sobie trochę w tym pięknym otoczeniu leśnej sali. W końcu sikorki też mają jakieś marzenia.

Beatrice znał jedynie powierzchownie, z jej wybuchowego temperamentu, surowego spojrzenia. Dlatego bardziej ironicznie potraktował to zdanie, mówiące o niej, choć nie wątpił, że kobieta chce dla wszystkich swoich wychowanków zawsze jak najlepiej. A Solberg tyle razy bywał u niej na dywaniku, że z pewnością znał ją dużo lepiej niż sam prefekt wężów.
To jasne, że nauka nowych zaklęć, zwłaszcza tych transmutacyjnych musiała trwać odpowiedni czas. Gdyby wystarczyło nauczyć się poprawnej inkantacji, ruchu nadgarstkiem i za każdym razem wychodził by nam idealny efekt, jaki chcielibyśmy osiągnąć - byłoby zbyt prosto. Można byłoby nie docenić złożoności dziedziny jaką jest transmutacja. Dlatego ćwiczenia były podstawą.
- Zaopiekuje się naszymi ptasimi kumplami i będę powtarzał, aż mi się różdżka zgrzeje. - zażartował, choć była w tych słowach namiastka obietnicy. Trzeba było się wziaść w garść jeśli mieli podbić szkołę ich autorskim eliksirem.
Zobaczywszy jak Max zmienia węża po kolei w każde zwierze, symbolizujące kolejno każdy dom w Hogwarcie ucieszył się. To idealna okazja aby potrenować to zaklęcie, ale też ciekawy typ zadania. Największym wyzwaniem będzie chyba wyobrazić sobie miniaturowego lwa...
- Ambitnie. - skomentował krótko, po czym przeszedł do rzeczy, unosząc po raz kolejny różdżkę, aby sprawić, że ptak znajdujący się w klatce po chwili przeistoczył się w małego, słodkiego borsuka. Kilka sekund później wyobraził sobie kruka, a następnie wypowiedział zaklęcie i zobaczył czarne ptaszystko przed sobą. Najdłużej przygotowywał się mentalnie do zmiany w małego lwa, jednak ostatecznie jego próba się powiodła. - Dobra, stary. Będę ćwiczył. Teraz tylko tyle mi pozostaje. Dzięki za pomoc.

Relacja Maxa i Beatrice była na tyle powalona, że sam jej do końca nie rozumiał, ale przecież nie musiał. Pracowali razem, była jego opiekunką i wszelkie mieszane uczucia jak najbardziej miały tutaj rację bytu. Szczególnie przy tym, jak Solberg miał charakter i jak bardzo nie mógł sobie odmówić odpierdalania w murach szkoły.
-Tylko uważaj, żebyś zaraz nie musiał nowej kupować. Drogie gówna. - Zaśmiał się, chociaż cieszyło go, że Lucas wykazywał taki sam zapał do działania, jaki on sam czuł.
-Ambitnie, ale wykonalnie. Dawaj. - Gestem i uśmiechem zachęcił prefekta do działania, obserwując, jak zwierzęta powoli przemieniają się w te, odpowiadające hogwarckim domom.
-Super! To już mamy z głowy. Myślę, że już niedługo ta transma nie będzie takim naszym problemem. - Powiedział szczerze, po czym ostatnie kilka razy rzucił Vertebra Verto, by przywrócić wszystkie sikorki do ich oryginalnego wyglądu, a gdy to już mieli z głowy, mogli wyjść na prawdziwe błonia.

//zt x2

Może i nie miał największej ochoty do pracy, ale zdążył już wyrobić sobie nawyk ślęczenia nad kociołkiem z samego rana. Wyjątkowo zaszedł dzisiaj do Wielkiej Sali na skromne śniadanie złożone ze słodkiej bułeczki i pucharu soku dyniowego, po czym napełnił swój termos kawą i przyszedł do tej wyjątkowej sali, by trochę pomyśleć.
Dzięki niecodziennemu wystroju, klasa była jedną z ulubionych w całym zamku. Zimą mógł cieszyć się naturą bez całego elementu zimna.
Znalazł kącik, gdzie podłoże było równe i stabilne, a następnie rozłożył się tam z kociołkiem. Nim zaczął jednak cokolwiek warzyć, usiadł na pobliskim kamieniu i zaczął przeglądać garść notatek, nad którymi chciał dzisiaj popracować. Z piórem w jednej ręce i pergaminem w drugiej, uważnie studiował każdą, kolejną linijkę, by wychwycić potencjalne błędy mogące zaważyć na jego dzisiejszej pracy.

@Marie R. Moreau