Saga w ostatniej chwili dołączyła do drużyny Tłuczków. Kiedy tylko dowiedziała się, że potrzebują kogoś na mecz, przypomniała sobie jak siostra tłumaczyła jej zasady tej gry. Stwierdziła, że na pewno sobie poradzi. Żałowała tylko, że ma tę słabą, szkolną miotłę. Gdyby pomyślała o tym wcześniej napisałaby do rodziców, by przysłali jej coś porządnego. No nic.
Mecz się zaczął, a Saga próbowała nie zwracać uwagi na tłumy na trybunach i się skupić. Zaczynała drużyna Dwurożców, jakiś chłopak złapał kafla. Saga ruszyła do przodu najszybciej jak mogła. Przejęła kafla! Nie mogła uwierzyć, że na prawdę jej się to udało. Zrobiła bardzo profesjonalną minę, jakby było to dla niej coś zupełnie zwyczajnego. Ruszyła do przodu i kiedy mignęło jej przed oczyma coś pomarańczowego - ktoś z jej drużyny - rzuciła kaflem w tamta stronę. Niestety, ścigający Dwurożców go przejęli, a Saga zaklęła pod nosem.


Kostka: 5

Shenae przechodziła chyba ostatnio gorsze dni, od początku meczu mało ją było widać na boisku, co jako apitan drużyny było niewybaczalne. W końcu, kiedy przełamała dziwne mdłości, prawdopodobnie z wycieńczenia organizmu i z powodu braku śniadania, za co Enzo najpewniej by ją odesał z boiska za karę do Wieży Ravenclawu, skazując drużynę na samowolkę. Należalo jednak sięprzemóc, żeby podnieść morale drużyny. Mimo, że była dość nietrzeźwa przez początek rozgrywki, ocknęła się przejmując kafel, podając go do innego członka drużyny, który byc moze będzie miał więcej szczęścia od niej. Ostatni mecz nauczył ją, że mimo iż nie grali ze sobą długo w tym składzie, warto było zaufać innym graczom i zdać się czasami na nich, zamiast grać jednemu przeciwko całej przeciwnej drużynie. Zresztą, dzisiaj Shenae nie była w kondycji, żeby stawiać sie nawet przeciwko takim robaczkom jak Hollywood Ainsworth, które na boisku znajdowały się czystym przypadkiem.

2

Początek meczu nie był zdecydowanie jego. Może i pierwszy przejął kafel, ale chwilę później go stracił na rzecz jakiejś dziewczyny. DZIEWCZYNY! Brawo Bristen, tylko się teraz nie tłumacz, że nie chciałeś zrobić jej krzywdy czy coś. Walnął się w głowę by się ogarnąć i poleciał za w kierunku swoich bramek. Widział, że Shenae odbija kafla i...podaje do niego. Uznał to za duży kredyt zaufania, który oczywiście musiał spaprać. Nie przeleciał nawet paru metrów kiedy znowu stracił kafla. Dobrze, że Tosia tego nie widzi. Śmiała by się z niego później cały wieczór. Człowiek dziurawe ręce.

Kostka: 5

Nawet nie wiecie jak nie mogła się doczekać pierwszej gry w tym sezonie. Tęskniła za przypływem adrenaliny, który pojawiał się za każdym razem na meczu. Nie zdążyła spotkać się z Raphaelem przed samą rozgrywką, ale liczyła na to, że znajdzie czas by choć na chwilę pojawić się na widowni. Ubrana w nowe barwy drużyny wzbiła się w powietrze i skierowała się od razu w kierunku graczy przerzucających kafel. Przyśpieszyła widąc jak chłopak próbuje wykonać rzut i bez namysłu go przechwyciła.  Do obręczy nie uda się jej dolecieć, więc taktycznie podała do ściągającej ze swojej drużyny.

kostka: 4

Deven starał się nie myśleć o Winnie, która pewnie siedziała gdzieś na trybunach i... no właśnie - czy analizowała taktykę jego drużyny, czy też po prostu dopingowała swojego chłopaka? Mecz między Tańczącymi z Tłuczkami i Płonącymi Miotłami będzie z pewnością bardzo emocjonujący... choćby dlatego że kapitanowie drużyn są parą (oby nią pozostali do meczu!).
Ostatnio doszedł do wniosku, że trudno jest pogodzić rolę kapitana z byciem szukającym, który na dobrą sprawę gra solo. Nie był w stanie kontrolować tego, co dzieje się na boisku, rozglądając się za złotym zniczem. Wierzył w swoją drużynę i miał nadzieję, że ich nie zawiedzie. Ani oni jego.
Nagle usłyszał charakterystyczny świst tuż obok prawego ucha i kątem oka dostrzegł złocistą, skrzydlatą piłeczkę. I to by było na tyle, bo zanim zdążył zareagować, znicz pomknął w przeciwną stronę, klucząc i w końcu znikając mu z pola widzenia.

4 i 3

Saga próbowała znaleźć wzrokiem szukającego z jej drużyny, zanim go jednak dostrzegła, dostała z powrotem kafla. Wypruła do przodu by znaleźć się jak najbliżej pętli drużyny przeciwnej. Na prawdę miała ochotę dziś coś ustrzelić. Prawdopodobnie zawiodła ją słaba miotła, może to też przez ten okropny wiatr, w każdym razie znalazła się w pozycji, z której na pewno nie trafiłaby do pętli. Z całej siły rzuciła kafla do kogoś kto znajdował się w lepszej od niej pozycji.

Kostka: 2

Mieszane składy nadal były dla niej czymś dziwnym, chociaż powoli zaczynała się oswajać się z myślą grania przeciwko krukonom. W końcu w drugiej drużynie była jej była kapitan i ciągle musiała czuwać, by przypadkowo do niej nie podać. Uważnie patrzyła jak młodsza koleżanka z Tłuczków pędzi do celu, a ona sama wymijała innych na boisku. Trzeba przyznać, że ta akcja wyszła im bardzo ładnie. Gdy Serena znalazła się w lepszej pozycji kafel podany od Sagi trafił idealnie w jej dłonie. Teraz albo nigdy! Podleciała jeszcze kawałek i rzuciła nim stronę jednej z obręczy.

1

Piękny, słoneczny dzień z pewnością nie był najlepszym do gry w Quidditcha. Rasheed zdecydowanie wolałby deszczowy i pochmurny jesienny poranek, niż słońce bijące zawzięcie po oczach i przeszkadzające w wypatrzeniu kafla oraz znicza, ale nie można mieć wszystkiego. Wystarczało mu samo to, że wreszcie mógł się wdrapać na miotłę i wzbić się w powietrze po tak długiej, wręcz nieprzyzwoicie, przerwie. Mimo problemu ze słońcem, zdecydowanie nadążał za sytuacją na boisku. Miał na oku zarówno tłuczek, jak i stojącego na bramce Halvorsena, a kiedy tylko piłka rzucona przez Serene pomknęła w kierunku Ettore, zamachnął się pałką. Trafił… ale nie tak jak chciał. Przypadkowo posłał tłuczek w stronę innego pałkarza, który miał przejąć… pałeczkę.

2
1 z 6 przerzutow

Dlaczego? Już po raz drugi przypadkowo trafił na mecz przez to, że akurat teraz przechadzał się po okolicy. Nie, nie chciał być w drużynie i nie nie był dobrym graczem, chociaż kto go tam wiedział skoro nawet nie trenował, miał inne zajęcia. Kiedy właśnie wpadł na wspaniały pomysł ktoś zaciągnął go na trybuny, a potem, nawet nie wiedział kiedy znalazł się na boisku. Może pomylili go z bratem? Cóż, to nie było teraz ważne, musiał bronić, ruszył więc pod pętle i chwilę później ktoś z przeciwnej drużyny rzucił w jego stronę. Co dalej? Obronił, dziwne, niestety chyba będzie musiał tu zabawić nieco dłużej.

6

Jego słaby początek zaczynał zbierać żniwa. Ścigający przeciwnej drużyny po paru podaniach zdołali dolecieć do bramek. Leciał za nimi na swoim starym patyku nie mając zbytnio szans na dogonienie kogokolwiek. MUSI kupić sobie własną miotłę, na tym czymś nie da się latać. Jeszcze wiatr tak wiał, że ledwo co przemieszczał się do przodu. Na jego szczęście mieli dobrego obrońcę. Doleciał do pętel i o dziwo znowu dostał kafla. Zaufanie po jego dwóch wtopach się nie skończyło? Zdeterminowany do bardziej starannej gry ruszył do bramek przeciwnika. Nie mając szans samemu dolecieć nie tracąc kafla rzucił do innego ścigającego.

Kostki: 2

Bracia Halvorsen wyraźnie mieli dziwne szczęście do trafiania w sam środek meczu do gry. Wcześniej Enzo, teraz Ettore. Shenae przyjrzała mu się bardzo dokładnie, jako, że jej samopoczucie w zasadzie odmawiało jej gry na boisku. Zawisła na miotle blisko bramki tylko na kilka chwil, biorąc kilka głębszych wdechów zanim niechętnie dogoniła resztę. Dawno już nie czuła się tak fatalnie podczas żadnego meczu. Ale ten trwał, nie było kogo wystawić w zastępstwie, a nawet gdyby była taka opcja, She pewnie i tak by z niej nie skorzystała. Zacisnęła dłonie na rączce miotły, przyśpieszyła i w odpowiednim momencie znalazła się blisko Doriana, drugiego ścigającego z ich drużyny. Znajdowała się na czystej pozycji, więc łatwo przechwyciła kafla, chociaż nie bez trudności go utrzymała. Zdawało jej się, że przeciwna drużyna zacięcie próbowała go odebrać. Cudem uniknęła oddania go drugiej ekipie. W końcu, kiedy znalazła się w czystej pozycji do rzutu, oddala go z dość dużego dystansu. Należało przyśpieszyć mecz. Pamiętając ile trwał ostatni, była pewna, ze takiego czasu nie wytrzyma w swojej aktualnej kondycji na miotle.

5 przerzucone na 6
1 z 6 przerzutów

Okej, Carma nie była wybitnie utalentowanym pałkarzem, co pewnie tłumaczyło jej jakże krótką karierę w Dwurożcach (xd). Jednak najwyraźniej nie była też osobą, która łatwo się poddawała, dlatego ponownie trafiła na boisko - nie do końca wiadomo czy z własnych chęci, czy może to los tak chciał. Słabo orientowała się w składach, więc powoli zapoznawała się z osobami z nowej drużyny, stwierdzając, że w sumie nie jest tak źle. Pamiętając mało przyjemne komentarze Doriana na jednej lekcji, ucieszyła się na jego widok w przeciwnej drużynie, mając przed oczami tłuczek uderzający w jego uroczą główkę. Niestety, całkowicie skupiona na swoim marzeniu, straciła możliwość jego spełnienia, nie zauważając podania od... Rekina?! W ostatniej chwili się zamachnęła, ale ostatecznie spudłowała. Chyba będzie się stresować, bidulka.

Kostka: 3 :c

Musiała się pojawić na meczu, po prostu musiała. Choćby miało się walić i palić, byłaby na drugim końcu świata, gdziekolwiek i w jakimkolwiek stanie po prostu była. Quidditch był dla niej bardzo ważny, choć może nie tak bardzo jak dla She. Bardzo dobrze, że Juls wróciła do Hogs jakiś czas temu i nie wbiła na mecz tak nagle jak obrońca drużyny przeciwnej, była przygotowana. Mimo tego, że wróciła, nie dała jeszcze o tym znać Rekinowi, nie była pewna jak zareaguje na to, że oto jest. Chciała wszystko wyjaśnić, ale po meczu. Teraz musiała zgodnie z tradycją bronić pętli przed rzutami D'Angelo, która zapewne po wszystkim będzie TROCHĘ zdenerwowana. W końcu Juls to Juls, była znana z tego, że po prostu broni wszystko. No nic, wyjaśnią sobie to w domu, a najwyraźniej będzie co wyjaśniać, bo właśnie obroniła.

1 i przerzut na 4
1 z 5 przerzutów

Wszystko działo się tak szybko. Strzał Sereny był idealny, wielka szkoda, że jednak nie udało się zdobyć punktów. Gra toczyła się dalej. Ścigający przeciwnej drużyny szybko skontrowali. Tłuczkom nie udało się odebrać im kafla i przypłacili to strzałem do ich pętli. Na szczęście Julia to świetny obrońca. Podała Sadze kafla. Adrenalina momentalnie uderzyła jej do głowy i popędziła do przodu. Przez chwilę myślała, że może nawet uda jej się dotrzeć pod pętle przeciwników. Nie mogła jednak utrzymać się na miotle, musiała złapać ten głupi patyk oboma rękami. W ostatniej chwili wyrzuciła kafla, niestety przejęła go drużyna przeciwna.

Kostka: 3

Właśnie tego można się było podziewać po Julii, obroniła. Chociaż Shenae spodziewała się, że tak się może stać, bo w końcu nawet w jej najwyższej formie jej poziom i Julki był całkiem wyrównany, to jednak dzisiaj była bardziej zawiedziona niż wkurzona. Mdłości wraz ze zmęczeniem się tylko nasilały, a ona w tym stanie nie będzie mogła utrzymać swojej gry do końca rozgrywki. Mogła polegać na Dorianie, ale sam też niewiele mógł zdziałać. Trzeciego Ścigajacego na boisku prawie nie było widać i Shenae wolała wierzyć, ze tak wiernie blokował graczy pozostałej drużyny. Nie rozglądała się jednak za nim, zachowując siły na spoglądanie na przeciwną drużynę. Miała wrażenie, że każde gwałtowne ruchy na miotle powodują zawroty głowy. Prawdopodobnie złapała jakąś chorobę, ale nie przyznałaby się do niej w trakcie meczu. Nakierowała miotłę na zawodniczkę drużyny, której nazwy nie pamiętała, ale była to drużyna Hogwartu pod przewodnictwem Devena. To był wystarczający powód żeby spróbować wygrać ten mecz. Kafel co prawda udało jej się przechwycić, ale nie bez problemów. Piłka uderzyła ją w brzuch, więc zanim ktokolwiek zdążył zauważyć, że kosztowało ją to dużo wysiłku i silnej woli, żeby nie zwymiotować, znalazła w zasięgu wzroku Doriana, przerzucając kafel do niego.

5 i przerzut na 4
2 z 6 przerzutów

Wcale nie miała grać w tym meczu. Nigdy nie trenowała zawodowo Quiddicha, tyle że miała podobno do niego dryg. Miotła w jej ręka wcale nie wydawała się dziką i nieokrzesaną. Nawet te szkolne wydawały się szybsze, kiedy odpowiednio układała ciało i nie musiała stawiać oporu powietrzu. Ktoś musiał przekazać kapitanowi, że Cándida nie radzi sobie najgorzej i podstępem nakłonił ją do uratowania Dwurożcom tyłków. Jasne, że pomogła, bo aż przykro było patrzeć, jak jedna z drużyn przegrywa z powodu braku szukającego.
Pozbierała się szybko, złapała za miotłę i zgłosiła swoją gotowość do gry. Wydawało jej się nawet, że gdzieś tam śmignął jej złoty znicz, jednak kiedy tylko drugi szukający ruszył z pełną mocą w innym kierunku, zorientowała się, że patrzyła w coś zupełnie innego. Może – przecież patrzyła z daleka – to jakiś zagubiony tłuczek z zabójczą prędkością? Dopiero kiedy wleciała na boisko, zaczęła poprawniej odbierać rzeczywistość. Z dołu wszystko wyglądało inaczej – na mniejsze i cichsze, teraz nic nie mogło jej umknąć.
Ale wciąż mogła się zagapić, co zrobiła, kiedy dostrzegła Sagę ubraną w zupełnie inny strój niż ona. Ach, faktycznie miała jej kibicować… Podleciała do niej, chwilowo w ogóle nie interesując się złotym zniczem, i najchętniej by szturchnęła, że skupić na sobie uwagę, ale dziewczyna zdecydowanie by ją za to zabiła.
– CHYBA POMYLIŁAŚ DRUŻYNY! – krzyknęła. Nie zdzierała jeszcze gardła, z nadzieją, że skoro jest na tyle blisko, że dziewczyna i tak ją usłyszy.
Wisiała w powietrzu, oburącz trzymając drążek miotły, żeby w każdej chwili móc uchylić się przed tłuczkiem. Nie wiedziała, na ile wredni są jej przeciwnicy. Może będą chcieli ją zdyskwalifikować? Gdy myślała o nadlatującym tłuczku, przypomniała sobie też sobie o swojej roli w tym meczu. Wtedy też znicz przeleciał tuż koło ucha Sagi. Cándida aż się wyprostowała z podniecenia, że tak szybko się do niej szczęście uśmiechnęło. Ślizgonka nie wisiała w bezruchu, więc Candy przeleciała za jej plecami, a potem wyrwała do przodu, żeby uchwycić kulkę, ale niestety – zrobiła to zdecydowanie za późno. Znicz zniknął jej całkowicie z oczu.
– Cholera! – prychnęła rozżalona.

Kostki: 5 i 1

Jego podanie do Shenae się opłaciło. Dziewczyna pomknęła do bramek przeciwnika i prawie udało się jej trafić. Niestety obrończyni Tłuczków też zaczęła mecz od czystego konta. Kafel trafił do ścigającej, która w tym samym momencie została zaatakowana przez Shenae. Widział problemy dziewczyny z utrzymaniem się na miotle oraz jej wyraz twarzy kiedy podawała mu kafla. W takim stanie to raczej nie pogra zbyt długo, trzeba szybko uzyskać przewagę i liczyć na złapanie znicza. Przydałaby się też pomoc trzeciego szukającego, ale widać Jay wolał latać jak popieprzony po boisku zamiast pomóc. Zmotywowany Dorian jakimś cudem doleciał do bramek przeciwnika i rzucił w lewą pętlę.

Kostki: 1

She nie wyglądała najlepiej, trochę ją to martwiło, ale musieli grać, no przynajmniej dopóki nie stanie się coś... no, lepiej żeby tak nie było. Nie mogła o tym teraz myśleć, to tylko by ją zdekoncentrowało, mimo wszystko nie chciała przegrać. Miała nadzieję, że po meczu pójdzie z kimś coś wypić, bardzo by jej się to przydało. Byłoby to ciekawsze od tego co właśnie działo się na boisku, żadnych goli? Serio? Niektórzy naprawdę potrzebowali treningu, nie chciała, aby ten mecz zbytnio się przeciągał, zwłaszcza tak jak było to ostatnim razem. W sumie wciąż żałowała, że D'Angelo jest w przeciwnej drużynie, chociaż to mogłoby być już przegięciem. Przeciwnicy też potrzebowali dobrych graczy, a ich trójca zdecydowanie była zbyt mocna, aby grać razem. Nie rozkminiając za bardzo wróćmy do sytuacji do boisku. Nieznajomy blondasek postanowił zaatakować bramki, nie zmartwiła się tym za bardzo, ponownie wykonała swoje zadanie.

6

Niestety jej poprzedni rzut został obroniony, bo przecież nie mogło im pójść tak łatwo. Starając się nie przejmować pierwszymi punktami, które były już tak blisko ruszyła za przeciwnikami. Kafel co chwilę trafiał do innej osoby i Serena musiała wykonywać jakieś szalone zakręty po całym boisku, by nadążyć za grą. W pewnym momencie coś podkusiło ją do spojrzenia na trybuny w celu odszukania najważniejszej osoby. Widok Raphaela machającego do niej szalikiem w barwach jej drużyny od razu  podniosła ją na duchu, więc odpowiedziała narzeczonemu szerokim uśmiechem. Szybko wróciła do gry i nawet nie przegapiła rzutu, który wykonała ich obrończyni. Z mocno trzymanym kaflem popędziła w kierunku obręczy, by za chwilę musieć zatrzymać się gwałtownie przed jednym z zawodników przeciwnej drużyny. Bez namysłu podała do Sagi przed którą akurat zjawił się inny gracz przechwytując kafel.

3

Mecz niekoniecznie szedł po myśli Rasheeda. Zdecydowanie lepiej by mu się grało, gdyby ten mecz wyglądał jak ten, który ostatnio przeprowadzono między Slytherinem, a Ravenclawem. Gol gonił gola, a Julka pięknie broniła. Szkoda tylko, że ten przeklęty Hargreaves złapał wtedy znicza przed Cedrikiem, bo mimo wszystko, to była naprawdę piękna gra, którą dobrze byłoby powtórzyć… może poza momentem, w którym przegrali. Cóż, w każdym razie Sharker nie wątpił, że każdy bardzo się starał. Szkoda tylko, że to nie wystarczało do przejęcia prowadzenia. Jednakże nie ma tego złego, bo zawsze mógł interweniować. Ze skutkiem lepszym lub gorszym, różnie bywało, ale tym razem zdecydowanie była chwila, w której mu się powiodło. Uderzył pałką pobliski tłuczek, celując prosto w Doriana, który najwyraźniej chciał przejąć kafla i niemalże słysząc jak piłka dosięga celu, chociaż może tylko mu się wydawało? Wszak powinien słyszeć jedynie głuchy świst wiatru w uszach.

1, uderzenie
2 z 6 przerzutow

Saga próbowała opanować swoją miotłę, kiedy zauważyła podlatującą do niej Candy... w zielonej szacie!
- Skarbie, to ja jestem w tej odpowiedniej! - Wyszczerzyła do niej zęby. Chciała powiedzieć coś jeszcze, ale Candy gdzieś odleciała. No tak, jest szukającą.
Kolejna akcja na bramkę zakończona niepowodzeniem ucieszyła Sagę, w sumie dziwnie się czuła z tym, że wciąż jest 0-0, ale lepiej by Tłuczki strzelili pierwsi. Serena zablokowana przez zielonego ścigającego, podała w jej stronę, niestety jakiś blondyn przeleciał jej tuż przed nosem. W tej samej chwili tłuczek w niego uderzył. Saga przejęła od niego kafla... by zaraz znowu go stracić. Naprawdę? Zacisnęła mocno wargi i poleciała do przodu.


Kostka: 3 (znowu .-.)

Szukajacy Tanczacych z Tluczkami

Szukający Tańczących z Tłuczkami wytężał wzrok. Krążąc wysoko ponad innymi, starał się nie zwracać większej uwagi na rażące słońce, a jedynie skupić się na swoim zadaniu, które przecież proste nie było. Przeczesywanie nieba w poszukiwaniu znicza było upierdliwe, to każdy musiał przyznać, kto kiedykolwiek był szukającym na meczu Quidditcha. Niemniej jednak, bardzo usilne starania w końcu musiały przynieść oczekiwane efekty, prawda? Otóż niekoniecznie, a przynajmniej nie od razu. Znicza jak nie było, tak dalej nie ma.

6 i 1

Gryfonowi zaczynąło coraz lepiej iść. Mimo starego badyla między jego nogami, który nie grzeszył szybkością udało mu się po nieudanym rzucie do bramek dogonić wrogą ścigającą. Nie spodziewała się chyba jego ataku, bo podanie(a przynajmniej tak ten rzut wyglądał) było dość łatwe do przechwycenia. Niestety, wrogi pałkarz włączył się do akcji i przywalił mu tłuczkiem w kręgosłup. Wypuścił kafla z okrzykiem bólu łapiąc się w miejsce uderzenia. Mimo ochraniaczy zostanie ślad po dzisiejszym spotkaniu. Lekko wkurzony ponowił atak, który tym razem też się udał. Ruszył w kierunku bramek przeciwnika, licząc na większe szczeście niż poprzednim razem.

Kostki: 1

Zabawne, naprawdę, te wszystkie próby przeciwnej drużyny sprawiły, że nawet się uśmiechnęła. Tak, to było coś, ostatnio znów nie działo się za dobrze, jednak zapowiadało się na poprawę, pewnie nie na długo. Właśnie jakoś tak wyglądało jej życie, jest dobrze przez moment, a potem dzieje się coś co... wrzystko psuje. Nie czekała na to, nawet tego nie chciała, ale takie było życie. Na szczęście w quidditchu tak nie było, trzymała formę nawet jeśli wszystko się sypało. Dobrze jest mieć coś pewnego prawda? No, mniej więcej, bo i to mogło się kiedyś zakończyć, a wtedy byłoby naprawdę beznadziejnie. Właściwie to już niedługo opuści szkolną drużynę i rzuci się w dorosłość, chyba. Jeszcze nie teraz, nie. Kolejny zamach na jej pętle i kolejny nieudany, yup.

6

Przyszła jako szukająca, a tu nagle Lucas stwierdza, że może już grać i nagle ją zdejmują! Dobra, może gdyby faktycznie kazali jej zejść… ale nie, wręczyli jej pałkę i kazali zająć miejsce innego brakującego zawodnika. Wszystko byłoby w porządku, gdyby Candy grzeszyła siłą i premedytacją, ale jak ona mogła w kogokolwiek celować tłuczkiem? Oczywiście znowu wzleciała wysoko w górę, żeby pomóc jakoś drużynie – widziała wyraźnie, jak zależy im na wygranie, więc nie mogła wszystkiego zepsuć. O wiele bardziej wolała łapać małą kulkę i nikogo przy tym nie zabić, ale skoro już nie mogła, postanowiła chociaż rozproszyć uwagę przeciwników.
Planowała jedynie latać wokół nich i ewentualnie odbijać tłuczki w siną dal, żeby nie mieć nic wspólnego z kontuzjami zawodników, ale przecież musiała się bronić! Tłuczek nadleciał nagle, zobaczyła go w ostatniej chwili i tylko dzięki refleksowi uderzyła w niego, żeby on nie rozkwasił jej nosa. Nawet odsunęła twarz, kiedy brała zamach, a po chwili posłała szaloną piłkę gdzieś daleko. Zamknęła ze strachu oczy, które zaraz otworzyła z nadzieją, że może pocisk poszybował w kierunku innego przygotowanego do obrony pałkarza, ale nie – tłuczek trafił w ścigającą przeciwnej drużyny. Candy wstrzymała oddech, jednak kiedy zobaczyła, że dziewczyna utrzymuje się na miotle, krzyknęła z ulgą:
– Przepraszam! – po czym odleciała, jakby właśnie złamała regulamin. Uśmiechnęła się po chwili tylko dlatego, że chłopakowi z jej drużyny udało się przejąć kafel. Chyba była geniuszem.

Kostka: sześć.

Dorian nie mógł uwierzyć w to co wyczynia. Po bardzo słabym początku rzucał dwa razy z rzędu i znowu miał kafla! Po jego nieudanej bramce kafel powędrował do wrogiej ścigającej. Nie miała go długo w rękach, tłuczek wybił ją z rytmu i chłopak mógł przejąć go za darmo. Trzeci raz w dość krótkim czasie znalazł się na pozycji do rzutu. Mugole mieli powiedzenie "do trzech razy sztuka". Skoro gryfon był mugolem z krwi, to może powiedzenie będzie go tyczyć? Rzucił piłkę w prawą pętlę, licząc na swojego pierwszego gola w karierze. Starał się niczym jego rodzima reprezentacja w piłce nożnej. Tak samo jak ona, nieskutecznie.

Kostki: 1