A niby dlaczego miałaby nie siedzieć tak? Dlaczego nie miała być poważna? Czy to źle? Nie, to nie jest źle! To przecież teatr, tylko teatr.
Słyszała zauważalne zmiany tempa melodii.
Wybuchła niekontrolowanym śmiechem, gdy usłyszała jego wariację na temat tej jakże zacnej piosenki, którą była Alibi. Powinna się pogniewać właściwie, przecież to bezczeszczenie! Jednak osobiście tak nie myślała.
I gdyby nie ten śmiech, na pewno dopasowałaby się do niego i zaczęła śpiewać, tworząc z Jaredem na pewno zgrany duet.

Pokaleczył co prawda ten utwór, tak go przerabiając, ale była to miła odmiana. Choć i tak nic nie mogło zastąpić tej spokojnej, wolnej i charakterystycznej wersji. No co, czasem potrzebne były rzeczy inne, no nie? Jasne, że tak.
Udało mu się nie roześmiać aż do końca. Najlepiej wyszło "ułeijo", choć wtedy mało co nie wybuchnął śmiechem.
- Łaaa, widzisz? - wyszczerzył się. - Co teraz, jakieś propozycje? - zapytał, udając nadpobudliwego, łażąc po pomieszczeniu. Szukał kolejnych zabawnych instrumentów, a i miał już nawet coś na oku. Ha, jeszcze lepsze niż banjo!

Ta interpretacja była doprawdy ciekawa, ale i tak najlepszą wersją była ta oryginalna. Mimo tego, że tej, granej na banjo, nie można było nic zarzucić. A najlepsze było "ułeijo". Nie wiedziała, że chłopak myślał tak samo.
- No widzę, widzę - udała obojętną na działania Jareda - brak propozycji, niestety - rozłożyła ręce na znak, że nie miała żadnego pomysłu. Rozejrzała się ponownie po pomieszczeniu, ale z tego miejsca nie widziała żadnego interesującego instrumentu.

- Nie? Na pewno? - zapytał, licząc na jakąś zmianę. - No, skoro nie, to trudno - wzruszył ramionami, sięgając po... dudy! To właśnie one były tym jakże zaiście wspaniałym instrumentem. - Ale nie ma kiltu, szkoda - powiedział, próbując "założyć" na siebie dudy, w odpowiedni sposób. Ahaha, wszystko się plątało, to wcale nie było takie prościutkie! Lecz po wielu próbach i pomyłkach udało się. Spojrzał nieco zdezorientowany na ten dziwny wytwór, nie wiedząc co zrobić. Humm.
I znów namęczył się trochę, aby coś zagrać. Jakoś wyszło. Ha, teraz pozostawało tylko wybrać piosenkę. Ale nic nie wpadło mu do głowy, więc zagrał coś, co nie miało ładu i składu, ale brzmiało bardzo zabawnie.
- Aaaaammmm - dodał też, mrucząc, aby ubarwić nieco swój wspaniały utwór.

Przekraczają próg tego pokoju, jej oczom ukazało się pastelowo błękitne wnętrze. Uwielbia je... Wydaje się takie spokojne, relaksacyjne. W dodatku tylko tutaj może oddać się swojej największej pasji, muzyce. Muzy niewątpliwie tchnęły weń nie tylko talent, ale i wyjątkową wrażliwość muzyczną. Rozklei się przy prawie każdej poezji fletu poprzecznego, cudnej pieśni pianina czy rozklejających, delikatnych, rozpływających się w powietrzu nut harfy.
W staromodnej szafce przy pianinie, z reguły chowa swoje skrzypki, które wielbi już od dzieciństwa. Wyciągnęła je, po czym pogładziła delikatnie pudło skrzypiec i wierzchnie wykonaną z pospolitego, drewna świerkowego.

Na spotkanie z Puchonką szedł trochę niepewnie. Ogólnie nie lubił za bardzo ludzi z Hufflepuffu, jednak tą dziewczynę darzył jakąś tam sympatią, głównie dlatego, że wiedział, że ta go "lubi"... Poza tym, każda okazja jest dobra do poszerzenia horyzontów.
Kiedy otworzył drzwi do pokoju muzycznego, od razu się uśmiechnął. To był jakby jego drugi dom.
Cicho zamknął za sobą drzwi, uśmiechając się lekko w stronę Francesci...

Już po chwili dostrzegła Namidę, a jej serce gwałtownie przyspieszyło. O tak, chłopak jest taki przystojny. Westchnęła ciężko, po czym zarumieniła się gwałtownie, dostrzegając uśmiech, który jej przesłał.
- Cz-cześć. - Wyjąkała, uśmiechając się delikatnie w jego stronę. Namida zawsze imponował dziewczynie swoim zamiłowaniem do muzyki i talentem. Między innymi za to go tak uwielbiała.
- Zagramy dzisiaj jakiś mały duecik? - Spytała, wertując nuty, które zawsze chowała w przegródce przeznaczonej dla tych trudniejszych utworów na altówkę, aby nikt jej przypadkiem w nich nie grzebał.

- Hej. Jasne, czemu nie. - skoro dziewczyna dorwała skrzypce, on usiadł przy fortepianie. Stwierdził, że z jego gitarą średnio by się to komponowało. Strzelił kilka razy z kości palców, rozgrzewając je.
- Co na przykład? Jakiś konkretny utwór? ... albo możesz zacząć, a ja się podłączę. - o tak, ten talent naprawdę uwielbiał. Tak, jak w tanich, muzycznych filmach, umiał się podpiąć do kogoś, kiedy raz usłyszał melodie...

- Konkretny utwór? Hmm... Zawsze podobała mi się taka jedna sonata Debussy'ego. - Uśmiechnęła się do nut, które właśnie udało jej się wyłapać. Póki co przećwiczyła ją może z trzy razy i póki co średnio jej szła, a i była przecież w cholerę trudna. Chociaż utwór rozpoczyna muzyk na fortepianie, nie miała zamiaru podawać nut chłopakowi. Wiedziała, że ten da sobie świetnie radę i bez nich. Jest przecież mistrzem muzycznej improwizacji, a to ona rozpocznie tą działką dla skrzypiec.
Zadecydowała, by wpierw nieco się rozgrzać. Oparła instrument na lewym ramieniu, przytrzymując skrzypce podbródkiem. Lewą ręką chwyciła szyjkę, palcami naciskając struny w odpowiednich miejscach dla pożądanego dźwięku. W prawej ręce zaś trzyma smyczek, który opierając o strunę przesuwa w miejscu między podstawkiem a gryfem.
- To co... hmm.. zaczynamy? - Spytała, unosząc ku górze brew i układając nuty na stojaku.

- Jasne. - powiedział tylko. Wziął głębszy wdech, kładąc palce na klawiszach... Co prawda tym utworze partia fortepianowa była dosyć prosta, przynajmniej na początku, to jednak obawiał się, że coś zepsuje... Gra na gitarze szła mu znacznie lepiej, a i wtedy czasami się mylił.
Zaczął powoli, spokojnie, zerkając na Francesce, kiedy był czas, by ona zaczęła... Ciekaw był, jak zagra - on sam na skrzypcach niestety nie potrafił, chociaż bardzo podobał mu się ich dźwięk.

Jedną z zalet takich spotkań jest to, że nie trzeba wiele mówić. Muzyka wyręcza ich w tym dość prozaicznym zajęciu. Grają z nut, grają umownie, tak jak ktoś im wcześniej przykazał. Identycznie zaś jest w zwyczajnej rozmowie; tutaj należy pamiętać o krzyżykach przy kluczu, a tam o zwrotach grzecznościowych.
Już wkrótce skupiła się na nutach, chłonąc każdą kolejno orlimi oczyma. Sumiennie przytrzymywała pauzy, chociaż trzeba było przyznać, że niektóre nutki nie chciały się jej słuchać... Niekiedy melodia po prostu okazała się dlań za szybka. Ciągnęła smyczkiem, uparcie przyciskając struny w odpowiednich miejscach.
Mimo, że czasem zafałszowała, to jak na taką małą ilość prób - szło jej wspaniale. Jednak nie na darmo uczyła się gry od wieków. Wkrótce zaś, gdy nastała wyjątkowo szybka anegdotka, przycisnęła smyczek zbyt mocno, pociągnęła za szybko i struna pękła, ale dziewczyna nie przerywała gry. Teraz zaś fałszowała niemiłosiernie, ale ona słyszała własne dźwięki, była we własnym świecie. Dopiero gdy skończyła rozejrzała się na boki i uśmiechając się do Namidy szeroko, odetchnęła z satysfakcją.

Kiedy struna pękła, Namida wzdrygnął się lekko, a następne zagrane dźwięki przyjął z lekkim skrzywionym uśmiechem... Cóż, widać Francesca za wszelką cenę chciała dokończyć utwór.
Kiedy skończyli, Nami znowu odetchnął, odwzajemniając uśmiech... Wyszło im to naprawdę ładnie...
- Świetnie grasz. - pochwalił ją - Kiedyś próbowałem skrzypiec... ale jednak pozostałem przy swoim akustyku. - dodał rozbawiony. Nadal pamiętał swoje próby gdy na skrzypcach i minę ojca na jednym z domowych koncertów, jakie dla niego organizował... to była makabra...

- Wiem. - Przyznała mało skromnie, po czym wywróciła ramionami i z czołem, na którym lśnił już pot, przysiadła na kanapie. Jeszcze nawet nie dostrzegła pękniętej struny. Położyła czule instrument na podłodze przy swoich nogach i rozłożyła się wygodnie.
- Kurczę, Namida, podziwiam Cię. - Zaczęła z ożywieniem, gestykulując rękoma. - Ty to wszystko... Ty tylko improwizowałeś? Nie słyszałeś tego nigdy, nie próbowałeś grać? Jeżeli nie, to szczerze Cię podziwiam... - Uśmiechnęła się łobuzersko, po czym nie mogąc wysiedzieć w jednym miejscu, podniosła się i teraz oparła bezceremonialnie kościste nogi o pianino, przy którym wciąż siedział chłopak.
- Powiedz mi, długo grasz?

- To znaczy, grałem kiedyś Debussy'ego... Może wydać to się mało prawdopodobne, ale kiedy tylko nauczyłem się podstaw gry na fortepianie i czytania nut, ojciec kazał mi się uczyć Arabeski... Wieki mi to zajęło, wiele razy chciałem się poddać... ale w końcu ojciec mi pomógł, dodawał mi otuchy i się nauczyłem. - wzruszył ramionami tak, jakby to miałoby być nic. - Gram odkąd pamiętam... to samo ze śpiewem... Ojciec mocno mnie cisnął, ale w sumie to dobrze. Teraz mam się czym pochwalić. - dodał, uśmiechając się do Francesci. Podziwiała go,... to było całkiem miłe uczucie...

Pozwoliła mu skończyć swoją wypowiedź nie wtrącając po drodze żadnego komentarza, co jak na nią było delikatnie nietypowe. Jedyny komentarz, jaki cisnął jej się na usta, to wielkie, dobitne WOW!
- Podstawy i już Arabeski? - Spytała unosząc brew. - I ach, śpiewasz? - Dodała, bardzo mile zaskoczona. Czyżby znalazła bratnią duszę? Odniosła niedawno wrażenie, że w tej szkole jest raczej mało muzyków. Zaś spotkanie takiego wśród tłumu to już coś... a w szkole, gdzie niewiele chociażby i kiepskich? F-E-N-O-M-E-N-A-L-N-I-E! Dziewczyna również wspaniale wywijała na skrzypkach, ale sama nie była tego raczej świadoma. Było to dla niej najzwyczajniejsze w świecie. Tak jak fakt, że sama potrafi skorzystać z łazienki. Nie był to przejaw skromności, nie, nie. Francesce stanowczo brakowało tej cechy.
- A właśnie, to może coś pośpiewamy? Mi również to wychodzi całkiem nieźle. - Uśmiechnęła się łobuzersko.

- Jasne. Śpiew chyba nawet idzie mi lepiej. - dodał, śmiejąc się cicho - Ale słucham tylko mugolskiej muzyki. Jest jej dużo więcej niż tej magicznej, to po pierwsze, a po drugie... jest dla mnie w ogóle lepsza. - wstał z miejsca i podszedł do stojaka, gdzie stała gitara akustyczna... tylko w myślach nazywał ją "swoją". Przysiadł na kanapie, układając ją sobie na kolanach.
- Znasz może piosenkę Hallelujah, Jeffa Buckley'a ?

- Ja również tylko mugolskiej, przepraszam bardzo, ale tak głębokie teksty jak "kociołek pełen gorącej miłości" do mnie nie przemawiają - rzekła z sarkazmem, po czym ściągnęła usta, uśmiechając się dziarsko. - Ostatnio odkryłam również parę całkiem interesujących utworów z muzyki nowoczesnej... ale i tak wolę takie numery jak It's Raining Man. Energiczne... ale klasyczną również ubóstwiam. Ogólnie każdy rodzaj muzyki jest bardziej magiczny niźli wszystko, co my tutaj robimy. - Uśmiechnęła się czarująco, po czym usiadła w podobnej pozycji co Namida.
- No pewnie, że znam. - Odparła mile zaskoczona.

Co prawda ten utwór lepiej brzmiał na fortepianie, to zdecydował się na gitarę. Już kilka razy to grał i wychodziło mu całkiem nieźle, więc może taki duecik też wyjdzie dobrze.
Zaczął grać, chociaż za pierwszym razem pomylił się. Prychnął cicho i zaczął jeszcze raz. Tym razem nie popełnił błędu i zaczął cicho śpiewać pierwszą zwrotkę... Uwielbiał tą piosenkę - była prosta, treściwa, i uwielbiał ją śpiewać...

Uśmiechnęła się szeroko, widząc, że dosiadł pianina. O tak, uwielbia tę piosenkę. Przez to, iż niedawno zaś wyprodukowano film z tą właśnie piosenką w najpiękniejszym momencie, zawsze zapewne już będzie sobie ją kojarzyła właśnie z nim. Właśnie z tym owłosionym ogrem, marzącym o ślicznej, bajkowej królewnie, o miłości niemożliwej, przeznaczonej dla równie bajkowego księcia, nie kogoś tak beznadziejnego.
- Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
- Zaczęła mruczeć z lekką, klimatyczną chrypką na wstępie, zatracając się zupełnie w niesamowitych dźwiękach, które już od jakiegoś czasu wydobywały się spod dłoni Namidy.

Ta cudowna melodia nie raz koiła jego nerwy, pozwalając mu odpłynąć w świat muzyki. Prosty tekst, spokojna melodia,... czasami nawet za bardzo się w tym zatracał.
Kiedy piosenka dobiegała końcowi, zmienił nieco zakończenie na bardziej własne, uśmiechając się przy tym lekko... Odetchnął cicho, kiedy skończył i spojrzał na Francesce...
- Głos też masz ładny...

Nie wiadomo kiedy, piosenka po prostu się skończyła. To było niesamowite. Dziewczyna zdawała się odpływać... Rozpływała się, znikała, oddalała z tego świata, jednocześnie błądząc i zdobywając krainy najbardziej nieprzewidywalne, jaki kiedykolwiek istniały i będą istnieć; mianowicie, wyobraźnię.
Po jej plecach przepłynął prąd ciarek. Spojrzała chłopakowi w oczy, po czym zarumieniła się pod wpływem jego komplementu. O tak, Namida jest wspaniały. Nic dziwnego, że podkochiwała się w nim od tak dawna.
- Dziękuję. - Bąknęła tylko, po czym przysiadła tuż obok niego i ułożyła koślawo kościste palce na pianinie. Mimo, że nigdy nie uczyła się grać... często odtwarzała sobie najróżniejsze piosnki, pioseneczki i utwory ze słuchu.
- Mógłbyś mnie nauczyć grać tę piosenkę? - Spytała, uśmiechając się niepewnie.

- Eeee... w sumie, nie jestem w tym najlepszy... - przyznał, śmiejąc się lekko, nieco zażenowany. - Ale w dormitorium na pewno będę miał nuty. Do tego, i do wielu innych.
Jak gdyby nigdy nic ujął jej dłoń, odciągając ją od klawiszy.
- Może porozmawiamy o czymś innym? Na przykład... czy spotykasz się teraz z kimś...? - spytał, niby od niechcenia. Wiedział przecież, że podoba się dziewczynie,... a Francesca specjalnie chyba tego nie ukrywała...

Muzyka to największa magia.
Tak mówią słowa napisane na drzwiach prowadzących do Pokoju Muzycznego. Który krył w sobie wiele różnorodnych instrumentów i który był naprawdę miejscem szczególnym. Dlatego Gabrielle wybrała te miejsce na spotkanie z Williamem.
Dziewczyna przyszła sporo przed czasem, dlatego nie zdziwiła się zupełnie, gdy nie zastała jeszcze chłopaka, przecież umawiali się na konkretną godzinę. Nacisnęła klamkę i pchnęła drzwi, po czym weszła do pomieszczenia. Rozejrzała się przez chwilę, napawając się widokiem tych instrumentów, które wydawały z siebie piękne dźwięki, jeśli tylko były do tego dobrze przygotowane, no i jeśli dana osoba umiała na nich grać. A następnie usiadała na stołku przy fortepianie.
Poprawiając przy tym swą ulubioną spódnicę [czarną w białe wzorki], którą zakładała, gdy miała ochotę, aby dobrze wyglądać [a chciała wyglądać dobrze, nie tylko dziś, ale codziennie - od jakiegoś czasu bardziej przywiązywała większą wagę do wyglądu, wiadomo dlaczego]. A którą to spódnicę połączyła dosyć zgrabnie z błękitną bluzką koszulową, uwydatniającą wąską talię Krukonki. A na nogach miała czarne kozaki na obcasie. [Oczywiście, miała na sobie także inne części garderoby, jednak nie ma potrzeby i sensu ich tu opisywać.]
A więc, jak już wcześniej było wspomniane, usiadła na stołku przy fortepianie. Przejechała palcami po klawiszach, na których nie było aż tyle kurzu, ile mogłaby się spodziewać. Zaczęła naciskać co poszczególne klawisze, próbując grać znane sobie melodie. I dośpiewać do nich słowa.

Dotarł w końcu na piąte piętro, przed drzwi do komnaty. Był tu umówiony z Gabrielle na godzinę... właściwie to nie pamiętał, ale był święcie przekonany, że dotarł tu punktualnie. Zanim wszedł do pokoju, poprawił ręką włosy, dla pewności, że wygląda ciągle dobrze. O strój nawet się nie martwił. Ciemna koszula leżała na nim jak ulał, tak samo jak materiałowe spodnie. W końcu nie dotarł tu przed czasem tylko dlatego, że tak skrupulatnie wybierał ubranie. Doprawdy w tych kwestiach był bardziej kapryśny niż niejedna kobieta.
Nacisnął klamkę, po czym wszedł do dużego, błękitnego i zapełnionego wszelakimi instrumentami pokoju. Były gitary, jakaś harfa, fortepian, a przy fortepianie... Gabrielle, która nawet coś tam grała i nuciła, ale niezbyt pewnie i głośno.
Idąc w jej stronę zdążył zauważyć, jak dobrze dzisiaj wygląda. Znaczy się, zawsze wyglądała dobrze, to było oczywiste. Jednak z pewnym ociąganiem przeniósł wzrok z jej tali, na tak uwielbianą przez niego twarz brunetki. Przystanął obok niej i nachyliwszy się, pocałował ją na przywitanie w usta.
- Co dzisiaj gramy, maestro? - spytał zamiast powitania. Usiadł na stołku obok dziewczyny i uraczył ją tym swoim nader uroczym, Joyce`owym uśmiechem. Akurat w grze na fortepianie był więcej, niż tylko dobry, więc mógł zagrać to i owo. O śpiewaniu - przynajmniej z jego strony- nie było mowy, bo mogłoby się to skończyć jakimiś niechcianymi krwotokami z uszu. Zdecydowanie to byłoby zbyt przyjemne, więc postanowił się dziś powstrzymać od prezentowania swoich wokalnych 'umiejętności' .

Tak była zaaferowana swoimi próbami, zresztą średnio udanymi (nie umiała jeszcze tyle, ile by chciała, a wiedziała, że bez nauczyciela niewiele działa), że nie usłyszała nawet, jak William wszedł do pomieszczenia. I nawet jeśli się spóźnił, to dziewczyna tego by nie zauważyła, nie mając przy sobie zegarka [ach, jak dobrze!]. Nie miała zwyczaju go nosić, robiła to tylko wtedy, gdy była w domu. I dlatego tak często spóźniała się w różne miejsca; no, ale nie o tym tu teraz mowa.
Wyglądała dobrze, a jakże, zawsze tak było, nawet, czy się starała, czy nie, prawda? No, nie, bywały momenty, gdy wyglądała wprost koszmarnie, ale musiała mieć po prostu bardzo zły dzień i nie patrzeć, co na siebie wkłada, bo zazwyczaj tak się nie działo. Na szczęście dla niej i innych, wrażliwych osób.
W końcu jednak pocałunek chłopaka sprawił, że wróciła do rzeczywistości, odrywając się od świata muzyki.
- Nic konkretnego, nie mogę się na nic zdecydować - odparła jakoś zbyt wesoło, nie smucąc się tym faktem. No bo to w końcu nie było aż tak ważne. Ważniejsze było to, że byli tu razem. Ach i ten uśmiech... Nie potrafiła udać, ze się nim nie zachwyca, bo w istocie, rozpływała się, gdy go widziała.
- Może ty coś zagrasz? - zaproponowała, wiedząc, że Krukon umie grać na fortepianie i to bardzo dobrze. Chciała posłuchać melodii, która wydobyłaby się spod jego palców. I teraz była do tego idealna okazja, taka, która mogłaby się już więcej nie zdarzyć. Mały, prywatny koncert... Nawet dobry pomysł, w sumie, rzecz biorąc.

Przysunął się do Gabrielle, obejmując ją ręką w pasie i kładąc głowę na jej barku. Nie dość, że jego twarz była teraz znacznie bliżej jej, to wyło mu całkiem wygodnie. I tak śmiał wątpić, że dziewczynie to przeszkadza, no jedynie mogłaby ponarzekać na brodę Williama, która musiała delikatnie wpijać się w jej bark.
- Kobiety - mruknął sugestywnie pod nosem, z uśmiechem na twarzy.Tylko żartował, wcale nie chcąc obrażać tego, jak 'zdecydowane' potrafią być przedstawicielki płci pięknej.
- Pewnie, że zagram - przytaknął rozochocony, jednak nawet nie ruszył się z obecnej pozycji w jakiej teraz się znajdował. Zbyt dobrze mu było tak, jak teraz. No, a jeśli już coś wybiorą (ale czy to było faktycznie najważniejsze?), to jakoś się zbierze w sobie i ruszy.
- Giovanni Allevi? Alexandre Tharaud? Maurizio Pollinii? Chopin albo może... Yiruma? - wyliczał. Wszyscy według niego byli genialni, więc ostateczny wybór pozostawił Gabrielle. W między czasie zdążył położyć szczupłe dłonie na klawiaturze fortepianu i naciskać pojedyncze klawisze. Nie miał nic przeciwko graniu tylko dla niej, bo mogłoby być całkiem przyjemnie. A i owszem, grać dla niej mógł zawsze, w przeciwieństwie do śpiewania. Nie chciał jej przecież narażać, na trwałe urazy psychiczne, które na pewno wystąpiły by po zaprezentowaniu przez Joyce`a pełni swoich umiejętności wokalnych. Może i głos chłopaka brzmiał naprawdę dobrze w połączeniu z włoskim akcentem, ale tylko i wyłącznie kiedy mówił.