@Lockie I. Swansea

Została sprowokowana do ucieczki przez... Irytka. Szkolny poltergeist obrał sobie ją za cel tylko i wyłącznie dlatego, że go ignorowała i mimo jego zaczepek, szła dumnie przed siebie. Gdy w końcu zaczął rzucać w jej stronę popiołem z mosiężnych dużych pochodni, piszcząc przy tym okropnie, musiała uciec i zamknąć się w czterech ścianach wierząc, że gdy zniknie z oczu poltergeista to da jej święty spokój. Sęk w tym, że wpadła do komnaty losowej, nie zastanawiając się czy to lekcyjna czy ogólnodostępna. Pojawiła się w pokoju dosłownie siedem minut przed przyjściem Lockiego. W ciągu tego krótkiego czasu wydarzyło się tyle rzeczy, że jej organizm nie wytrzymał.
Ledwo przekroczyła próg a zaczął grać fortepian. O ile to zignorowała, tak skrzypiec nie dała rady. Skrzywiła się przy źle nastrojonej grającej harfie, jak i również przy perkusji, która zaraz to dołączyła do chaotycznego wybijania rytmu. Z każdą chwilą robiło się tutaj głośniej - instrumenty postanowiły grać jedno przez drugie, jakby pragnęły być zauważone jako pierwsze. Dosyć szybko zakryła uszy i zrobiła taktyczny odwrót, gotowa uciekać stąd gdzie pieprz rośnie. Nie słyszała śmiechu Irytka, który zatrzasnął jej przed nosem drzwi i ją tutaj... uwięził. Kuląc ramiona i próbując nie oszaleć od hałasu wyciągnęła różdżkę. Dłoń jej jednak drżała na tyle, że nie była w stanie wypowiedzieć zaklęcia otwierającego drzwi. Szarpnęła klamkę i wtedy do kakofonii dźwięków doszedł puzon i o zgrozo, szałamaja. Zaraz to flety uniosły się w powietrze, kłócąc się zawzięcie z klarnetem o pierwsze tony, smyczek jednych skrzypiec próbował przebić się dźwiękiem przez tony wiolonczeli... to było za wiele. Z jej oczu popłynęły łzy, głowa bolała, cała się spięła i nieudolnie próbowała użyć teleportacji... mimo, że na terenie zamku jest zablokowana. Podbiegła w kierunku okna i otworzyła je na oścież lecz nim miała pomyśleć co dalej zrobiło się jej ciemno przed oczami, a chwilę później zemdlała, osuwając się cicho na miękki dywan. Była blada a ubranie i włosy gdzieniegdzie nosiły ślad po popiele, którym obrywała od wrednego duszka. Ta sytuacja najwyraźniej poruszyła Irytka, który w akcie swojej dobroci otworzył drzwi pokoju Muzycznego na oścież... jakby licząc, że drobniutka i chuderlawa Puchonka będzie w stanie wyjść o własnych siłach.

@Iris Skylight

Irytka już nie zauważył. Chytry poltergeist dobrze wiedział, jak narobić rabanu i zniknąć z pola widzenia, a choć przez wszystkie lata bycia uczniem i studentem w Hogwarcie, Lockie i Irytek mieli niepisany pakt o nieagresji, teraz, nosząc dumnie plakietkę prefekta, ten pakt miał zostać wystawiony na próbę. Na tym, że biegł, złapał się, jak dopadł do drzwi, nieomal wpadając w poślizg, co przy jego gabarytach nie mogło skończyć się dobrze. Skrzywił się, bo to, co odgrywały instrumenty, nawet w dobrej wierze trudno było nazwać melodią, a co gorsza, na środku sali, przed otwartym na oścież oknem, leżało ciało.
Swansea trudno wyprowadzić z równowagi, był człowiekiem żyjącym na permanentnej wyjebce, opierając swoje życie głównie o zgrywanie debila, ale aż takim debilem być nie mógł, by nie pomyśleć o najgorszym. Poczuł zimno na twarzy i wpadł do pokoju, rozglądając się prędko w poszukiwaniu jakichkolwiek oznak zagrożenia. Przyklęknął przy dziewczynce, w której szybko rozpoznał młodą Skylightównę, która na pierwszy rzut oka nie wyglądała na, cóż, denatkę. Nie mógł się skupić na tym co robić, dopóki instrumenty toczyły bój o mistrza tego chaotycznego występu, więc wpierw zabrał się za uciszanie po kolei i smyczków i klawiszy, petryfikowanie fletów, posyłanie ich wraz z cymbałkami do szafek, czując ulgę z każdą kolejną gasnącą nutą tego chaosu.
Kiedy zapadła cisza, miał wrażenie, że dzwoni mu ona w uszach, wydawała się aż tak nienaturalna. Wrócił do leżącej na ziemi Iris i przechylił głowę, kucając przy niej i marszcząc brwi. Nie mógł wymyślić, dlaczego tu była, nieprzytomna i jeszcze umorusana sadzą.
- Iris. - powiedział, wyciągając swoje wielkie, szorstkie łapsko w stronę jej twarzy i zgarniając pojedyncze włosy z jej czoła. Do głowy natychmiast zaczęły mu przychodzić różne zaklęcia, gotowe do użycia w takiej sytuacji, więc trzymaną w ręku różdżką, którą przed chwilą uciszał szalone melodie, dotknął lekko jej czoła, starając się jak najdelikatniej użyć rennervate. Sam kiedyś dostał tym zaklęciem z rozpędu między oczy i wiedział, że gwałtowne wybudzenie się z oszołomienia nigdy nie było przyjemnym doświadczeniem.