- Na harmonijce - powiedział z szerokim uśmiechem. Ostatnim czasy dość często mówił innym, że opanował jakże trudny instrument - harmonijkę.
Faktycznie jest się czym chwalić. Ale zawsze to coś.
- Kiedyś uczyłem się gry na pianie - zaczął przenosząc wzrok na sufit.
Zdecydowanie łatwiej mówiło mu się, jeśli nie musiał spoglądać na swojego rozmówce. Wiedział, że to nie taktowne i nie kulturalne, ale tak było mu łatwiej.
- Ale po dość szybko przestałem. Czasami chciałbym do tego wrócić, ale za każdym razem się powstrzymuję.
Bał się.
Taka była prawda. Po prostu obawiał się, czy nie przyniesie to jakiś zapomnianych dawno złych wspomnień.
- Nie oznacza to jednak, że nie lubię muzyki. Wręcz przeciwnie uwielbiam ją. Szczególnie grę samych instrumentów.

- Zawsze chciałam się nauczyć gry na harmonijce- wyznała z uśmiechem Issie, przechylając lekko głowę.- Ale nigdy nie wiedziałam, jak się za to zabrać, więc... no tak. Harmonijka jest znacznie bardziej poręczna niż takie fortepianisko- stwierdziła, głaszcząc pieszczotliwie pokrywę instrumentu. Mówiła szczerą prawdę, kiedyś chciała się nauczyć, ale raz, że nie miała od kogo, a dwa... wszyscy jej znajomi twierdzili, że ten instrument jest ostatnim, jaki do niej pasuje. Że jest taka delikatna, dostojna i eteryczna, że harmonijka zepsułaby to wrażenie. Nie lubiła tego w swoim wyglądzie. Czasami uważała, że to odpycha od niej ludzi- te długie, białe dłonie, regularne rysy twarzy, biała cera... wyniosła i niedostępna, co gorsza była raczej zrównoważona i powściągliwa. To wszystko razem dawało nie najlepsze pierwsze wrażenie- jakby wiecznie zadzierała nosa, co nie było prawdą.
- Ja kocham śpiew. To niebywałe, co człowiek może stworzyć wyłącznie za pomocą swoich strun głosowych.

- Zdecydowanie nie śpiewam - uznał Wave. - Chyba, że lubisz dźwięk paznokci drapiących tablicę.
Wolak to nie dziedzina, która byłaby domeną Krukona. Nie odważył się nawet wyć pod prysznicem, czy jak bywał sam w domu. To zdecydowanie nie dla niego.
Nawet nie miał nigdy aspiracji, by w przyszłości zostać wokalistą.
- Myślisz, że ciężko byłoby nauczyć się grać na harfie? - Zapytał wskazując ręką wielgachny instrument.
Specjalnie nie interesował się instrumentami. Ale jak się głębiej zastanowić harfa, choć wielka miała delikatny i bardzo melodyjny dźwięk.
- Lubię brzmienie harfy - powiedział Waverley przenosząc wzrok na Isolde. - Chociaż jest wielka wydobywa się z niej subtelny dźwięk.
Bardzo rzadko zdarzało mu się słyszeć harfę w utworach, których słuchał. I naprawdę wielka szkoda, bo to, jego zdaniem, niedoceniony instrument.

- Nie mam pojęcia, nigdy nie próbowałam- Isolde spojrzała z zainteresowaniem najpierw na Wave'a, a potem na majestatyczny instrument, stojący nieopodal. Podeszła do niego i zaczęła krążyć, oglądając harfę ze wszystkich stron, jakby to miało pomóc w znalezieniu odpowiedzi na pytanie Krukona. Jakoś nie miała śmiałości trącić struny instrumentu.- To nie może być zbyt trudne, w każdym razie na początku. Chyba nie trzeba nic przyciskać, wystarczy precyzyjnie trącać struny... tak sądzę- uniosła lekko brwi i spojrzała na Wave'a, szukając u niego aprobaty dla swoich wniosków.- Może spróbujemy? Raczej nic nie zepsujemy...
Jak dobrze porozmawiać na takie neutralne tematy- tego człowieka chyba zesłał jej los, aby zaznała choć chwili spokoju. Jak dobrze.

- Na to wygląda, że wystarcz pociągnąć za struny, ale tak chyba każda struna ma jakieś nieco inne brzmienie, tak myślę - powiedział Waverley. - Tak jak klawisze w pianinie.
Krukon naprawdę był zainteresowany tą rozmową.
Była na neutralny temat. Nie musiał nic o sobie mówić, a mimo to miał kontakt z odbiorcą. Po za tym muzyka była bezpiecznym tematem, a jednocześnie mógł się czegoś nowego dowiedzieć.
Zwłaszcza, że trafiła mu się rozmówczyni posiadająca podobne zainteresowanie w tej kwestii.
- Zaczniesz? - Zapytał.
Wydawało mu się, że jakoś nie ogarnie tak harfy od razu. Chociaż lubił muzykę, to jednak ona chyba za bardzo go nie lubiła. Przestał grać na pianinie i tylko harmonijka wydawała się go lubić.

(z ciekawości poszukałam w internecie i okazuje się, że harfa orkiestrowa ma siedem pedałów w trzech pozycjach, a celtycka jakieś haczyki... o rany, to nie był najlepszy dobór instrumentu... xD)

- Jakoś nie mam przekonania...- próbowała się wykręcić, patrząc na Wave'a niepewnie. Nic jej tak nie denerwowało, jak własna nieudolność i kaleczenie dźwięków.
- Może jednak ty spróbujesz?- zaproponowała, podchodząc do chłopaka lekkim krokiem i przystając obok jego fotela.- Bo raczej nie mamy wielkich szans na znalezienie wytrawnego harfisty. Masz ręce pianisty- zauważyła od niechcenia, rzucając okiem na jego dłonie, wyciągnięte na podłokietnikach. Lubiła taki ich kształt, zwłaszcza u mężczyzn. U kobiet ręce powinny być wizytówką, więc sama dbała o nie pieczołowicie... oczywiście na tyle, na ile było to konieczne i na ile miała cierpliwości. To znaczy... ograniczała się do malowania paznokci i niedopuszczania, by odpryskiwał z nich lakier. Jej dłonie z natury były delikatne i smukłe, o długich palcach i wąskich, ładnie zakończonych paznokciach.

Chłopak nie sądził, aby było to dobre rozwiązanie. Przez lata opanował tylko jeden instrument. I może lepiej jakoś tego nie zmieniać.
- Nie wydaje mi się, żebym miał jakiekolwiek szanse z straci z tym instrumentem - przyznał Wave. - Ogólnie rzecz ujmując wszelkie instrumenty żywią do mnie awersję, chociaż bardzo lubię ich brzmienie.
Po pianinie swego czasu próbował paru instrumentów, ale wszystko szybko się kończyło.
I to nie miało nic wspólnego ze słomianym zapałem Waverley`ego. Ponieważ on bardzo chciał umieć grać jeszcze na czymś. Jednakże jego wysiłki spełzały na niczym.
Możliwe, że się do tego nie nadawał i na siłę starał się nauczyć czego, co jakoś nie chciało się dać opanować przez Forda. A przecież był Krukonem, a co za tym idzie lubił się uczyć i zagłębiać różne tematy.
- Widocznie moim przeznaczeniem nie jest zajmowanie się muzyką - westchnął Wave wstając. - A szkoda. Widocznie czegoś mi brakuje, ale nie wiem czego.

- Zasadnicze pytanie... szarpałeś się tylko z nutami czy próbowałeś kiedyś improwizacji? Ktoś uczył Cię podstaw aranżu?- Isolde spojrzała na Krukona z zainteresowaniem. Naprawdę chciała mu pomóc, bo przecież muzyka niejedno ma imię, a jeśli nie był kompletnie głuchy albo pozbawiony poczucia rytmu, to powinien odnaleźć się przynajmniej w jednej z tych działów!- Nuty potrafią skutecznie zniechęcić do gry... wiesz, może drzemie w Tobie genialny kompozytor? Kto wie! Ludzie nadają się do różnych rzeczy, ja na przykład dostaję szału, ślęcząc nad klasykami... odżywam dopiero, kiedy mogę improwizować. Na aranżu nie znam się najlepiej, ale prędzej wymyślę, jak zagrać znany utwór w inny sposób, niż rozpracuję polifonię Bacha! Znasz Bacha?- upewniła się. Nie wiedziała, z jakiej rodziny pochodzi Wave. Ona sama, będąc czarownicą czystej krwi, miała pojęcie o mugolskiej sztuce (dość mętne, ale jednak) dzięki własnej ciekawości i otwartemu umysłowi ojca, który należał do ludzi zainteresowanych wszystkim- zwłaszcza tym, co odmienne. Na twarz Isolde na chwilę powróciły rumieńce. Rzadko mówiła tak dużo, ale muzyka była czymś, co niezmiennie wzbudzało w niej emocje, sprawiało, że chciała się dzielić swoimi przemyśleniami i wrażeniami. A oto trafiła na całkiem wdzięcznego słuchacza. Bardzo by chciała, aby Ford odkrył nagle, że jego życiowym powołaniem jest pisanie piosenek albo szalone improwizacje, które powalałyby słuchaczy na kolana. Uśmiechnęła się do Krukona, wpatrując się w niego wyczekująco.

- Jedyne, co opanowałem to melodie dla początkujących - wyznał spoglądając na Isolde. Dziewczyna faktycznie znała się na rzeczy i bardzo ją to interesowało. Do tej pory jakoś nie miał okazji spotkać się z kim, kogo zainteresowało, czemu nie bardzo idzie mu gra na instrumentach.
- Moja nauka skończyła się jak miałem tak siedem czy osiem lat - powiedział Wave. - I od tego czasu nie grałem. Nie mogłem się jakoś do tego zmusić, ale za to cały czas słuchałem muzyki. Chociaż przeważnie była to muzyka instrumentalna z mugolskich filmów - dorzucił.
Ten temat powinien raczej nieco rozwinąć, jako że dziewczyna na pewno nie miała bladego pojęcia o jego rodzinie i pochodzeniu.
Nie lubił o tym mówić. Bo nie było w tym nic interesującego. Nie mniej jednak jakaś część Waverley`ego chciała grać. Może nie od razy tworzyć wielkie hity.
- Moja mama pochodzi z rodziny czarodziejów, ale... - westchnął ciężko. Miejmy to z głowy. - Ojciec był mugolem. Jest - poprawił się.

Is zauważyła, że wspomnienie ojca było dla Wave'a w jakiś sposób bolesne. Nie miała zamiaru w to wnikać, każdy ma swoje bolączki i jeśli nie chce się nimi dzielić, ma do tego święte prawo. Nigdy nie naciskała na ludzi, wiedząc, że sama tego nienawidzi. Po prostu całą swoją osobą pokazywała, że gdyby chcieli, poczuli potrzebę wygadania się, to ona ich wysłucha. Dawało to zaskakujące efekty, bo często wiedziała o bardzo prywatnych sprawach osób, z którymi nie czuła się specjalnie związana, a które z jakiegoś powodu darzyły ją zaufaniem.
Zatem musiał znać Bacha, tylko tyle chciała wiedzieć, więc posłała chłopakowi delikatny uśmiech i nie kontynuowała tematu ich rodzin.
- Wiesz, na powroty do muzyki nigdy nie jest za późno. Może gdybyś teraz trafił na dobrego nauczyciela, odkryłbyś w sobie zdolności, o jakie się nie podejrzewałeś? Dobry nauczyciel, to połowa sukcesu, naprawdę- Issie usiadła w fotelu obok Forda i podparła głowę na dłoni.- Myślę, że nie powinieneś rezygnować. Może znajdziesz jakąś niszę, w której się odnajdziesz. Ćwiczenie, ale i słuchanie, wyrabia pewien... instynkt. Uczysz się, które dźwięki ze sobą harmonizują, podświadomie pamiętasz, w którym miejscu na klawiaturze się znajdują. Dotarcie do tego momentu jest najtrudniejsze, potem jest już lepiej- zapewniła go z uśmiechem.

Wave cenił to, że ludzie nie drążyli tego, co było dla niego niezbyt dobrym wspomnieniem. A Isolde miała w sobie coś, co sprawiła, że czuł się w jej towarzystwie dobrze.
Muzyka była ważnym elementem jego życia, ale jedynie ze słuchania, a nie grania.
Z uwagą słuchał jej słów.
Miały w sobie sens. Po za tym, dziewczyna musiała wiedzieć, o czym mówiła. Przez jej słowa, zdaniem Wave`a, przebijała pewność siebie i dobra znajomość tematu.
Tacy ludzie, zdaniem Wave`a, byli naprawdę warci jego uwagi. Zazwyczaj tylko udawał zainteresowanie, a jak coś mu się nie podołało po prostu wychodził. Tak nie wypadało, ale mu dosłownie było wszystko jedno, co ludzie o nim myślą.
- Coś w tym jest - uznał. - Nie mogę narzekać na mojego pierwszego nauczyciela, bo to nie on przyczynił się do mojej rezygnacji z grania. A potem jakoś się nie mogłem zebrać. - Westchnął. - Ciężko po tylu latach wrócić do grania. Po za tym w szkole nie ma chyba nauczycieli uczących muzyki.

- Wiem, powroty nigdy nie są łatwe- zgodziła się Isolde, wzdychając cicho.- Pewnie ktoś by się znalazł, mój opiekun domu, Howard Forester, na pewno go kojarzysz, uczy przecież Muzyki Czarodziejskiej... może on coś wie? Mogę kiedyś spytać, albo Ty to zrób- poradziła dziewczyna, uśmiechając się do Wave'a trochę smutno. Właściwie cały czas jej uśmiech, chociaż szczery, był przesiąknięty dziwną melancholią, która mijała tylko wówczas, kiedy mówiła o muzyce. Starała się nad tym panować, ale chyba niezbyt dobrze jej to wychodziło. Wstała z fotela i podeszła znów do fortepianu, tylko po to, by przysiąść na stołku i przebiec palcami po klawiaturze w jakiejś smutnej, rozedrganej improwizacji bluesowej. Całość trwała może minutę, a może nawet krócej. Isolde odwróciła się na powrót do Krukona i wzruszyła lekko ramionami.
- Czysty instynkt. No i znajomość bluesowej pentatoniki, ale to banał, naprawdę.

Faktycznie powroty nie są łatwe, a czasem wcale do nich nie dochodzi. Krukon sam się o tym przekonał przez pierwsze parę miesięcy po odejściu ojca.
Codziennie wyglądał przez okno czekając, aż Jeffrey pojawi się na ścieżce prowadzącej do domu, ale tak się nie stało. Czekał i czekał. By ostatecznie dotarło do niego, że kochający tatuś nie wróci i zniknie na dobre z jego życia.
- Rozważę to, co mówiłaś - powiedział Wave. - Chociaż nie wiąże z muzyką swojej przyszłości. Zawsze będzie jednak dla mnie ważnym elementem, który pozwoli mi się odstresować i nie tylko.
Czyż muzyka nie była jednym z najlepszych wynalazków tego świata? Dziwne, ale za razem wspaniałe, że przy niej człowiek potrafił zdecydowanie bardziej odpocząć niż w jakikolwiek innych sposób. A przynajmniej on tak to odbierał.
Może, gdyby nie to co się kiedyś wydarzyło skończyłby jako magiczny mistrz pianina?
- Wolisz improwizować niż grać dokładnie to, co pokazują nuty? - Zapytał z uśmiechem.

- Nuty są koszmarnie nudne... oczywiście, jeśli chcesz zagrać konkretny utwór, nie masz wyboru. Ale ja wolę improwizacje. Uwalniasz myśli i przez moment Twoja dusza znajduje się w palcach. Obłędne uczucie- szepnęła Isolde, patrząc w zamyślenia na swoje dłonie, po czym uniosła głowę i posłała Wave'owi delikatny uśmiech.
- To zabawne. Być obok tyle lat i po tak długim czasie odkryć wspólną pasję...- stwierdziła, przechylając lekko głowę.- A co chcesz robić w życiu, Wave?
Naprawdę ją to interesowało. Niesamowite, jak wiele twarzy ma każdy człowiek i od jak wielu czynników zależy to, którą będziesz znać.
Isolde wstała od fortepianu i podeszła do Krukona, wyciągając dłoń w jego stronę.
- Chodź. Zagraj coś. Zamknij oczy i zaufaj samemu sobie- poleciła zupełnie poważnie, patrząc na niego wyczekująco.

On też się nad tym zastanawiał. I szczerze żałował, że nie spotkał Isolde wcześniej. To takie ciekawe rozmawiać z kimś o wspólnej pasji.
- Prawdopodobnie to przeze mnie - powiedział podnosząc się bezwiednie z fotela. - Nie szukam za bardzo kontaktu z innymi, bo jakby to powiedzieć nie czuję takiej potrzeby.
Ford nie czuł się nieswojo w towarzystwie innych, ale też i go nie szukał. Nie znał powodów, ale na pewno wychowanie miało na to wpływ. Pewna izolacja po odejściu ojca. Niezbyt dobre relacje z siostrą.
- Albo Departament Międzynarodowej Współpracy w Ministerstwie albo coś z zaklęciami. Chociaż ostatnio interesuje mnie praca łamacza uroków.
Wstyd, ale do niedawna Krukon nie miał bladego pojęcia, co chce robić. Dopiero rozmowa z przyjaciółką jakoś go nakierowała. I idąc za tym tropem powoli coś dla siebie odkrywał.
Nim się zorientował już siedział przy pianinie, ale tu się chyba jego zapał również szybko wypalił, jak się zapalił.
- Chyba nic z tego, Isolde - uznał. - Nie potrafię się przełamać.

Isolde go rozumiała. To znaczy... u niej to nie było takie proste, bo z jednej strony nieczęsto robiła pierwszy krok, by kogoś poznać, ale nie odcinała się od ludzi. Oni sami do niej ciągnęli, przylepiali się i jakoś tak zostawało. Mówili, że budzi zaufanie, że jest taka spokojna, pewna, że... no właśnie. A ona ich nie odpychała, lubiła ludzi, może nie zawsze i nie w zbyt dużych ilościach, ale byli jej potrzebni- nie mogła czuć się opuszczona i niechciana. Nie musiały się kłębić wokół niej stada znajomych, którzy uciekną, kiedy stracą nią zainteresowanie albo sama będzie potrzebowała pomocy. Ale Is potrzebowała niezawodnych przyjaciół- chociaż kilku, ale takich do końca świata.
- Ambitnie- uznała Isolde, kiwając głową. Ona nigdy się nie paliła do pracy w Ministerstwie, twierdziła, że to by ją zabiło.- Ja chciałabym być aurorem. Jak mój ojciec- przyznała, patrząc na niego uważnie.- Ewentualnie coś ze zwierzętami, praca naukowa, takie tam. Jak byłam mała, chciałam być pałkarzem w Katapultach, ale mi przeszło- dodała z zakłopotanym uśmiechem.
Gdy stwierdził, że mu się nie uda, potrząsnęła głową i usiadła obok niego przy fortepianie.
- Patrz. Tak masz akord. Taki klasyczny trójdźwięk. Pryma, tercja, kwinta. Dobieraj jak chcesz. Dajmy... cedur. I teraz zagraj te trzy dźwięki drugą ręką, prawą.

Waverley kiedyś z chęcią spędzał czas z rówieśnikami, ale wiadomo jak było.
- Tak szczerze, do jeszcze nie dawno nie wiedziałem, co chcę robić. Bardzo pomogła mi w tym moja przyjaciółka, która mi doradziła. Nadal jeszcze do końca nie jestem pewien, czy coś z tego wyjdzie, ale przynajmniej wiem mniej więcej w jakim kierunku mogę iść.
Krukon naprawdę dobrze się czuł w towarzystwie Isolde, bo jakoś łatwo przychodziło mu rozmawianie z nią. To rzadkość, aby tak łatwo można było z kimś sobie rozmawiać.
Takiej umiejętności Wave nie posiadał i raczej na pewno już jej nie posiądzie. Nie mniej jednak jakoś radził sobie w kontaktach z ludźmi. Czyli tak źle z nim nie było.
Idąc za tym, co mówiła Isolde, Wave powtórzył dźwięki, ale za pierwszym razem źle nacisnął. Poszło mu za drugim razem.
- Może być? - Zapytał.

- Mamy jeszcze czas- pocieszyła go Is. To prawda, byli przecież jeszcze młodzi, mogli się zastanowić nad wyborem właściwej drogi, a w razie czego po prostu ją zmienić.
Isolde właściwie nie wiedziała, z czego wynika fakt, że ludzie ją lubią. Ona często nie mogła wytrzymać sama ze sobą, ale widocznie było w niej coś kojącego.
Skinęła z zadowoleniem głową. Widziała, że ma sztywne palce, ale to nic, wyrobi się, jeśli tylko starczy mu cierpliwości, by ćwiczyć.
- W porządku, a teraz patrz. W lewej ręce przerzucasz tercję- wskazała na klawisz spoczywający pod jego środkowym palcem- o oktawę wyżej. Czyli ten sam dźwięk, ale wyżej. A teraz spróbuj wystukać nawet najprostszą melodyjkę. Pobaw się rytmem, o tak- zagrała coś banalnie prostego, ale chwytliwego, używając tylko trzech klawiszy.- Wiem, to wygląda głupio, ale takie są wszystkie początki.

Wave przez chwilę patrzył się w klawisze pianina.
Nie doszedł do etapu improwizacji. Nigdzie tak na prawdę nie dotarł jeśli chodziło o muzykę. A harmonijka jakoś tak słabo wyglądała.
Nie mniej jednak nie chciał zawiść Isolde. Nie musiała mu tego pozywać. Równie dobrze mogła kontynuować samą rozmowę, albo zrobić mu wykład o grze.
Musiał przestać się blokować, bo to nie wyjdzie mu na dobre. A chciał grać na pianinie. Wystarczy odrobina dobrej woli i być może uda mu się nadrobić stracone lata?
Tego się nie dowie, jeśli nie spróbuje. Chociaż z drugiej strony, Krukon dość niechętnie podchodził od jakichkolwiek zmian.
Skupił się. Przywołał to, co mówiła Isolde i zagrał.
Płynnie mu nie wyszło, ale zawsze coś.
Po chwili spróbował jeszcze raz i powiedział:
- Zaczynam mocno żałować, że straciłem tyle lat.

Isolde pokiwała z aprobatą głową- widziała, że palce i nadgarstki Wave'a są zupełnie sztywne, ale czego się spodziewać po kimś, kto nie grał od wielu lat? Widziała, że wciąż blokuje go niepewność. Doskonale to rozumiała, bo przełamanie tej niezrozumiałej bariery ją samą wiele kosztowało. Ale chciał, widać było, że chciał się nauczyć i to dziewczynę ucieszyło. Szło mu nieźle, była z niego naprawdę zadowolona! Może powinna go nauczyć jakichś rozluźniających ćwiczeń albo nudnych palcówek? Is nie miała pojęcia o nauczaniu, nie chciała zniechęcić Wave'a do grania irytującymi wprawkami, ale bez nich osiągnięcie zadowalającego poziomu będzie niełatwe.
- Wiem, ale nie martw się, nic jeszcze straconego- pocieszyła go, uśmiechając się z tą swoją wrodzoną łagodnością i spokojem, które budziły zaufanie.- Możesz sobie tak ćwiczyć na różnych trójdźwiękach, nawet takich najprostszych, z wykorzystaniem jedynie białych klawiszy. Jak poczujesz się pewniej, możesz do tego dołożyć czarne. Jeśli chcesz, zrobię ci kiedyś rozpiskę, jak się tworzy akordy molowe, durowe i tak dalej... ale to kiedyś, żebyś nie umarł z nudów- dodała z uśmiechem.- Marna ze mnie nauczycielka, no ale...

- Jesteś pierwszą osobą, której udało się mnie namówić, żebym znów zasiadł do grania - powiedział.
Jego mama, babcia i ciocia nie raz próbowały zagonić małego Waverley`ego, żeby może jednak spróbował? Ale on nie chciał i jakoś nie mógł się do tego zmusić.
A choć chciał, blokował się i nici z tego wyszły. Widocznie musiał poczekać paręnaście lat, ażeby dorosnąć do tego.
Tylko czy to nie dziwne, że taki stary chłop, jak on zabiera się na powrót do muzyki.
- Masz rację, jeszcze coś z tego mojego rzępolenia kiedyś wyjdzie - podjął.
Zagrał parę nutek, ale jednak wyszła coś fałszywie. A już myślał, że wyjdzie. Nie zraził się jeszcze.
- Może w bibliotece będą jakieś nuty? - Skierował to pytanie nie bardzo w sumie wiadomo do kogo. Tak rzucił je w przestrzeń.

- Po prostu pojawiłam się we właściwym momencie i miejscu- Is nie miała zamiaru przypisywać sobie specjalnych zasług. W końcu nie zrobiła nic nadzwyczajnego, podzieliła się tylko swoją mizerną wiedzą teoretyczną i tyle. Waverley musiał po prostu chcieć grać, a ona pomogła mu choć trochę się przełamać. Zresztą do niczego go nie zmuszała- zmuszanie to nie metoda, szczególnie gdy chodzi o sztukę, prawda?
- Wyjdzie, wyjdzie, grunt to cierpliwość i samozaparcie- zapewniła go, po raz kolejny przebiegając palcami po klawiaturze w zgrabnym pasażu.- Wiesz, to że jesteś dorosły wcale nie wyklucza... no wiesz, może nie będziesz zawodowym pianistą, ale różne rzeczy będziesz robił świadomie, z własnej woli, a nie pod przymusem, jak to zwykle jest w przypadku dzieci- zauważyła z uśmiechem.- W naszej bibliotece jest wszystko, więc nuty pewnie też. Mam nadzieję, że znajdziesz coś odpowiedniego, Wave.

- Na pewno pójdę do biblioteki coś poszukać - Wave zagrał parę nutek.
Zaczynało mu się to podobać. Lubił muzykę i przy niej naprawdę się odstresował.
- Nie miałem nigdy aspiracji na bycie pianistą. Bo to wiązałoby się ze staniem się osobą sławną, a tego sobie nie wyobrażam.
Waverley już wiedział, że nie da się tak łatwo teraz odgonić go muzyki. Tylko ciekawe, po kim miła ten dryg do muzyki?
Niestety jakoś mama, ciocia ani babcia nie przejawiały zdolności w tym kierunku. Możliwe, że to od strony ojca?
Nie miał pojęcia, bo kontaktu z nią nie miał od piętnastu lat.
- Też mam nadzieję, że znajdzie się coś - powiedział Wave. - Może nawet czasami będziemy razem grać? - Zaproponował.
A rzadko się zdarzało, żeby Krukon tak sam z siebie zaproponował coś, osobie z którą rozmawiał ledwo jakiś czas.

- Jasne, z miłą chęcią- Isolde uśmiechnęła się do Wave'a i spojrzała mu w oczy. Cieszyła się, że w jakiś sposób mu pomogła, że pokazała mu inne oblicze muzyki. Is lubiła pomagać, zwłaszcza kiedy jej samej nie było do śmiechu- to jakoś pozwalało jej oderwać się od własnych zmartwień.- Granie na dwie ręce to kolejna ciekawa sprawa, a na dwa fortepiany- tu jej uśmiech stał się trochę marzycielski- po prostu poezja.
- Gdybyś nie mógł mnie kiedyś znaleźć, wystarczy, że wyślesz mi sowę albo po prostu wpadnij do mnie. Aleja Amortecji 23, mieszkania 2. Teraz będę już uciekać...- powiedziała z przepraszającą miną. Musiała jeszcze napisać krótkie wypracowanie na Magię Żywiołów, jej wizyta w Pokoju Muzycznym znacznie się przedłużyła.- Do zobaczenia, Wave! I powodzenia.
Wstała od instrumentu i posłała Krukonowi delikatny uśmiech, po czym ruszyła w stronę wyjścia. To takie dziwne- odkryć w człowieku, z którym się mijało przez tyle lat, coś zupełnie nowego, zaskakującego.

z/t

- Zapamiętam. I dzięki - zawołał na odchodne Krukon.
Jemu samem jeszcze się nie spieszyło, żeby wracać do pokoju wspólnego Ravenclawu. Nie miał za bardzo nic ciekawego do roboty.
A może jednak wybierze się do biblioteki w celu poszukania jakiś nut?
To wydawało się rozsądne i przynajmniej produktywne, a nie takie włóczenie się bez celu, po szkole. Z natury Waverley był domatorem, więc wałęsanie się po szkole to nie była jego domena.
Jednak pójdzie do tej biblioteki.
Wstał od instrumentu i ruszył ku wyjściu ciesząc się, że miał okazję spotkać Isolde.

z/t

Gabriel wstał wyjątkowo wcześnie, a nawet najwcześniej ze wszystkich. Założył spodnie i nalał sobie szklankę ognistej, po czym rozsiadł się w pokoju wspólnym. Gdyby teraz ktoś na niego spojrzał ujrzałby zupełnie innego Gabriela. Może nawet w jego naturalnej postaci. Jego twarz byłą czysta i nieprzenikniona bez dodatku kpiącego, czy też irytującego uśmiechu. Jego oczy były zamglone, zamyślone. Nad czym myślał? Może nad starym życiem, może nad tym, że został adoptowany, a może nad tym ilu ludzi już pozbawił życia wykańczając ich psychicznie? Nie , nie i nie. Myślał nad sobą, nad swoim postępowaniem i nad ich konsekwencjami. Owszem, nie żałował niczego, żadnego wypowiedzianego słowa, ale wolał czasem się zatrzymać i zastanowić, by zachować nad wszystkim kontrolę, by nie dać się porwać w wir wydarzeń i nagle się obudzić nie wiedząc, kim jest i dusząc się we własnej postaci lub wcale się nie obudzić, chociaż napierdala budzik nie chciał być młotkiem w czyiś rękach to on był tym lepszym dla tego czasem trzeba było dokładnie się zastanowić i przeanalizować sytuację a do tego czasem warto było się zastanowić nad otaczającymi go ludźmi. Kogo jeszcze może wykorzystać i do czego? O kim warto zapomnieć? Ludzie i ich uczucia nie miały dla chłopaka żadnego znaczenia liczyło się tylko to czy mogą mu się jeszcze jakoś przydać czy już nie to wszystko. Wiele dziewczyn myślało, że zdołali złamać Gabriela, że są kimś więcej dla niego tak samo, jak wielu chłopców, którzy sądzą, że Gabriel jest ich przyjacielem, ale on, im nie poświęca więcej czasu niż to potrzebne. W jego życiu nie istniał nikt, kto zdołał go ze sobą związać, a może to właśnie dzisiaj się zmieni?
Gabriel wypił do dna swoją ognistą zarzucił na siebie czarną koszulę i wyszedł. Dokąd szedł? Na piąte piętro do swego ulubionego pomieszczenia, gdzie mógł robić to , co uwielbiał. W końcu doszedł do pokoju muzycznego i od razu usiadł przy fortepianie zaczynając grać swą jedną z ulubionych melodii zatapiając się w niej bez granic.

Wolne zapraszam :3