Simon zmarszczył brwi. Nie do końca rozumiał pytanie. Było mnóstwo czynników. Jego głupota, tchórzostwo, strach przed odrzuceniem, załamanie serduszka i tego typu nie przyjemne aspekty. No ale przecież musiał odpowiedzieć:
-Tak właściwie, to sam nie wiem. Naprawdę dużo się na to złożyło. Musiałem się zebrać w sobie, w końcu to nie jest takie byle co...- zdecydowanie zaczął bredzić. Miał mu powiedzieć że nie zapytał go wcześniej bo bał eis że ten go wyśmieje, albo co gorsza obrazi się, że Simon traktuje go jak dziewczynę?! Miły i romantyczny nastrój znikł, zastało tylko nieprzyjemne napięcie między nimi...było tka pięknie...

- Oh,.. - wymsknęło mu się spomiędzy warg, kiedy odwrócił wzrok, rzekomo, by rozejrzeć się po ogrodzie. Czuł się głupio, że swoim gadaniem i podejrzeniami zepsuł taką piękną chwilę. Był taki szczęśliwy, ale jego ślizgońska podejrzliwość wszędzie dosłownie widziała jakieś niebezpieczne przekręty! Spojrzał znowu na Simona, chcąc patrzeć mu prosto w oczy.
- I... I naprawdę to jest to, czego pragniesz? Bo wiesz... jak już będziemy super mega sławnymi gwiazdami rocka, to życie nie będzie łatwe. - dodał, uśmiechając się lekko, mimo wszystko chcąc nieco rozładować atmosferę.

"I naprawdę to jest to, czego pragniesz?" To pytanie kompletnie go zaskoczyło. Przecież na każdym kroku starał się pokazywać Namidzie, jak bardzo go kocha, a największym marzeniem jest spędzić z nim resztę życia:
-Chcę być przy tobie cały czas. Dwadzieścia cztery godzinny na dobę. Bez względu na to czy będziemy sławni, czy będziemy klepać słodką biedę. Ty skaczesz, ja skaczę. Jesteś całym moim życiem. Na niczym nie zależy mi tak bardzo jak na Tobie-złapał go mocno za rękę a oczy błyszczały mu z podniecenia.- Bez Ciebie jestem nikim. Nie ma Simona. Jest tylko Simon i Namida. Dla Ciebie jestem gotowy na wszystko...-patrzył na niego uważnie. Chciał mu wbić do tej Ślizgonskie mózgownicy,co do niego czuje, jak bardoz mu zależy. Nie chciał żeby ten miał jakieś głupie podejrzenia. Chciał żeby ten mu zaufał...

To, co mówił Simon, sprawiało, że aż łezki wezbrały się w jego skośnych oczętach. Nie mógł ich powstrzymać, wzruszenie całkowicie go przejęło. Łezki spływały już po policzkach, chociaż na ustach czaił się delikatny uśmiech.
- To takie cudowne, to wszystko, co mówisz... - szepnął, łamiącym się głosem, starając się ogarnąć. Co gorsze, to wszystko, co mówił, działało tak silnie na niego, że wyrzuty sumienia zaczęły go dosłownie zżerać!
- A ja chcę być z Tobą całkowicie szczery. Miałem... tyle okazji, żeby Cię zdradzić. I zaraz na początku z moją byłą... i jakiś czas temu, po pijaku, z przyjaciółką... - mówił, patrząc się w te swoje ukochane, szare oczęta. Było mu strasznie przykro, ale chciał, aby Simon wiedział - Ale nie zrobiłem tego. Miałem okazje, to była taka... cholerna pokusa, ale się oparłem temu. Nie przeżyłbym, gdybyś Ty mi zrobił coś takiego, i ja nie chciałem ranić Ciebie. Ale.. chcę, żebyś o tym wiedział... i że mimo wszystko, możesz mi ufać.

Gdy Simon zobaczył łzy, objął w dłonie twarz Namidy wycierając je pospiesznie, patrząc w mokre czekoladowe oczy. Słuchał go bardzo uważnie, a jego serce zaczęło bić w jakimś dzikim rytmie. On też miał okazję do zdrady, tylko raz, ale wtedy nawet przez głowę mu nie przeszło żeby to zrobić... Właściwie to nie wiedział co powinien czuć. Z jednej strony, cieszył się że Namida był z nim szczery, ale z drugiej czuł nie przyjemny ucisk w żołądku... Po chwili jak gdyby sam do siebie potrząsnął głową i powiedział:
-To nie ważne. Kocham Cię, bez względu na wszystko...-i chwile potem siedzieli już przytuleni, całując się.

Simon... nie był zły? Nie robił mu żadnych wyrzutów, nie okazał nawet odrobiny złości? Z jednej strony, to oczywiście dobrze, to naprawdę dobrze! Ale... Ale to wyglądało tak, jakby nie dbał o to... A przecież jeszcze jakiś czas temu kłócili się o to, jak Nami ogląda się za innymi.
Mimo to, przytulił się do niego mocno. Nie chciał już znowu psuć tej chwili, przecież była taka ważna! Zaręczyli się! Może w przyszłym roku, kiedy Nami skończy szkołę, zamieszkają razem?! Może faktycznie będzie ślub?! A może wiecznie będą słodkim narzeczeństwem?
- Ja Ciebie też. Bardzo, bardzo mocno. I przepraszam...

To nie tak że Simona to obeszło. Naprawdę czuł się dziwnie. Ale w sumie, nie chciał mu robić wyrzutów za coś czego nie zrobił. Gdyby mu powiedział ze go zdradził, zapewne ten poweidziałby coś niecenzurowanego, i nie chcąc nic więcej słyszeć, odszedłby szybkim krokiem do zamku. A tak, nadal czuł nieprzyjemny ucisk w żołądku,ale wiedział że mimo pokusy, Namida potrafi się oprzeć.
-Myślę że nie masz mnie za co przepraszać. W końcu, i na szczęście, nic nie zrobiłeś-uśmiechnął się lekko. Sam nie dawno tez zaczął się zastanawiać nad ich przyszłością... Ale może o tym później...

Oh,... no tak, cóż... Właściwie, to uśpiło trochę wyrzuty sumienia Namidy. Simon nie był zły, więc naprawdę mogli teraz cieszyć się tym, że są ze sobą, tak naprawdę.
- Wieeesz... pamiętam, jak pierwszy raz się całowaliśmy... wtedy, w lochach... Kiedy powiedziałem Ci, co czuję... - powiedział, uśmiechając się z rozmarzeniem. Pamiętał, że to Simon pierwszy go pocałował. Od tamtej pory nie posunęli się zbyt daleko... Tylko "niewinne" pieszczoty, ale to właściwie mu nie przeszkadzało... aż tak bardzo. Mimo to, cieszył się, że czekał z tym wszystkim do Simona.

Simon uśmiechnął się na samo wspomnienie. Dobrze pamiętał jak bardzo zagubiony wówczas się czuł. Ale zdecydowanie mógł powiedzieć że to był jeden z najlepszych dni w jego życiu.
-Dobrze że mi to wtedy powiedziałeś. Gdyby nie to pewnie marnowalibyśmy się teraz z jakimś dziewczynami- uśmiechnął się szeroko. Simon westchnął. bardzo chciałby pójść dalej, choćby i tego wieczoru. Przygryzł nieco dolną wargę i uśmiechnął się na pozór niewinnie, jeżdżąc dłonią po udzie swojego chłopaka:
-Myślę, ze moglibyśmy stąd pójść w nieco cieplejsze i bardziej intymne miejsce...-niewinny uśmieszek znikł, a na jego miejsce wskoczyły łobuzerskie błyski w oczach.

- No weeeź, nie pozwoliłbym Ci się zmarnować przy jakiejś dziewczynie! - niemalże krzyknął. Cóż, jedną "dziewczynę" miał na myśli, czyli Morgane. Wiedział już, że Simon był tak strasznie w niej zakochany. No, ale teraz był jego, nie miał zamiaru nikomu go oddawać, koniec!
Kiedy poczuł dłoń na udzie, aż zrobiło mu się gorąco. Strasznie lubił to uczucie, to gorąco w środku, te motylki w brzuchu...
- O tak, stanowczo... Gdziekolwiek. - powiedział na wydechu, widząc ten uśmiech i błysk w oku. - Chodźmy. Do Pokoju Życzeń. - Zadecydował, od razu wstając z ławki i ciągnąc swojego chłopaka... a co tam, narzeczonego! za sobą. Nie miał zamiaru na nic czekać.

Już napisałam, czekam ; )

Kiedy tylko przybyła do Hogwartu, tuż po rozpakowaniu, co przyszło jej z wielką trudnością, postanowiła zwiedzić zamek. Który dla dziecka był ogromną i ciekawa budowlą. W sumie nie wiedziała od czego zacząć, to też jak to bywa w życiu, było jej wszędzie pełno. Aż w końcu dotarła do drzwi wejściowych, który dla niej wydawały się niczym olbrzym, po chwili mocowania się z klamką wyszła na świeże powietrze. Na ten widok, oczka małej się zabłysnęły. Po prostu widok był niesamowity, a teraz zdawały się nie mieć końca. To też maleństwo brnęło dzielnie, aż w końcu dodarło do drzwi które prowadzą, no właśnie według innych do ogrodu. I też właśnie to przejście dziewczynka przeszła. To co zastała jeszcze bardziej wywołało w niej radość i chęć poznawania. No ale, musiała przez chwilę odpocząć. W końcu, dal niej jak na jeden dzień było za dużo wrażeń.

Było tak ciepło, że aż nie chciało się siedzieć w zamku, nic więc dziwnego, że Marvolo od rana włóczył się po błoniach. Nie miał ochoty po raz kolejny oglądać nowych uczniów, te wszystkie małe postaci, które poruszały się po korytarzach nieco go przerażały. Wpadniesz w takiego dzieciaka, niechcący, bo nie zauważysz, a on w ryk i skończysz u jakiegoś profesora na wykładzie dotyczącym poruszania się po korytarzach. Nuda... O wiele ciekawiej było przed zamkiem, uczennice wygrzewały się w ostatnich promieniach słońca, chłopaka najbardziej interesowały studentki, toteż mijając ich grupkę posłał im szeroki uśmiech, a po chwili zatrzymał się by poprawić swoje bajeranckie kowbojki, nałożył je na ciemne dżinsy, do tego czarna koszulka z nadrukiem, na którym widniało logo jego ulubionego zespołu i efekt był zadowalający. Długo jednak nie wgapiał się w dziewczęta, bo przecież nie wypadało, toteż w końcu skierował swe kroki do ogrodu z nadzieją, że tam spotka jakieś towarzyszki rozmów. A kogo tam spotkał? Jakąś maleńką postać. Uniósł jedną brew i zbliżył się do dziewczynki. Może się zgubiła.
- Co tu robisz smerfie? - zapytał i posłał jej szczery, uprzejmy uśmiech.

Dziewczynka podziwiała obecnie kwiaty i ogród. To też nie należy się dziwić. że mimo wszystko nie usłyszała jak ktoś podchodzi. Także kiedy doszły do niej słowa chłopaka, delikatnie się wzdrygnęła i przestraszona spojrzała na niego.
-Jaaaa...yy tylko zwiedzam - stwierdziła jąkając się trochę.
Praktycznie nie było to dziwne. W końcu przeraził ją trochę rozmówca. Mimo to wpatrywała się z ciekawością w niego. Lubiła poznawać nowych ludzi i tego nie szło ukryć.

Marvolo można było się wystraszyć, no w sumie, zwłaszcza o poranku, gdy zwlekał się z łóżka i wyglądał jak zombie, które potrzebuje mocnej kawy, żeby się obudzić, toteż chłopak był przyzwyczajony do takich reakcji. Tylko się uśmiechnął i przystanął na przeciwko dziewczynki.
- Jak mniemam pierwszoroczna? Gdzie masz kolegów, nie boisz się tak sama chodzić po zamku? Jeszcze napadnie Cię jakiś ślizgon, którego bawi znęcanie nad młodszymi, albo gorzej... spotkasz hefalumpy - rzekł kiwając głową niczym znawca. Oczywiście hefalumpów w Hogwarcie nie było... chyba, no ale on po prostu chciał ją nieco nastraszyć, chociaż w sumie nie należał do ślizgonów, których bawi straszenie dzieci i bicie słabszych. Po prostu uznał, że te całe hefalumpy to dobry temat do rozmów z dzieckiem.

Dziewczynka obserwowała go z nie ukrywaną ciekawością. Praktycznie wszystko ją interesowało, jak to dziecko. Na jego pytanie wystszerzyła swoje białe kiełki, zaś w jej oczach można było zobaczyć dziwny blask. Taki gotowy do płatanie figielek. Oczywiście na razie nie miała zamiaru tego robić. Tylko uniosła swoja główkę wyżej, no bo jak by na to nie patrząc on był od niej dużo wyższy, to też musiała się nagimnastykować.
- Tak pierwszoroczna i nie znam tutaj nikogo. - odpowiedziała przekręcają swoją główkę w prawo. Po chwili nad czymś się zastanawiała.
- Ale ty też jesteś ślizgonem.. naszywka.. i jak masz na imię, co to są te hefa.. no wiesz.. - Potok pytań z jej ust potoczył się niczym lawina. W końcu lubiła poznawać nowe osoby, odkrywać nowe rzeczy.
// Przepraszam ze teraz, ale miałam pilny wyjazd ;x

Postanowiła spędzić ostatni wolny od zajęć lekcyjnych w tym tygodniu wieczór w miejscu, gdzie nie będzie ją otaczało stado rozwrzeszczanych i plączących się między nogami pierwszaków czy też denerwujących dziewczyn z dormitorium. Tylko cisza, spokój, a do tego był to właściwie ostatni dzwonek aby poobserwować piękną roślinność, która porastała ogród. Jesień nadchodziła wielkimi krokami, właściwie, to według kalendarza już nadeszła, jednak trudno było to odczuć. Temperatury były stanowczo zbyt wysokie a słońce świeciło zbyt mocno jak na tą porę roku. Tylko się cieszyć. Choć krukonka uwielbiała święta, śnieg i wszystko co związane z zimą, to okresu przejściowego między gorącem a zimnem nienawidziła. Mokre od deszczów liście i błoto pod nogami to zdecydowanie nic miłego. Tym bardziej, gdy ktoś preferuje codzienne bieganie o porannych godzinach, kiedy to jeszcze panuje półmrok i można się bardzo łatwo na takim podłożu wywrócić, delikatnie mówiąc.
Po dotarciu na wybrane wcześniej miejsce Aleksandrina usiadła na swej ulubionej ławce i otuliła się mocniej swoim swetrem, który powinna zastąpić o tej porze kurtką. Zimno było.

Mike wyruszył na błonia idąc powoli czuł chłodny wiatr we włosach, w końcu trafił do ogrodu pełnego kwiatów, chciał złapać ostatnie podrygi ciepłego powietrza przed długą zimą. Lubił jesień, była bardzo charakterystyczna, chodź lubił ją tylko wtedy kiedy oddawała aurę cieplejszych dni. W powietrzu było coraz bardziej czuć nadchodzące zamiany z ciepłego na zimne. Powoli szedł i przemierzał wśród ogrodu, w pewnym momencie na jednej z tutejszych ławek. Zobaczył dziewczynę, zdawało się że było jej chłodno. Mocno trzymała sweter okrywając się cała. Mike nie miał zamiaru przejść obok niej nie witając się, poza tym chciał z kimś zamienić słówko. Stanął na przeciwko dziewczyny i powiedział.
- Hej, zimno co?
Chwile później rzuciło mu się w oczy że dziewczyna jest z jego domu, jeszcze bardziej się uciszył.

Siedziała przez jakiś czas w całkowitym milczeniu, rozkoszując się każdym świszczącym powiewem wiatru, szelestem wpół suchych już liści i huczeniem sowy, której za nic nie mogła namierzyć wzrokiem. Chciała, by ta chwila trwała wiecznie, żeby nie nadeszło jutro i mogła tu siedzieć dopóki jej się nie znudzi towarzystwo samej siebie. Nie spieszno było jej wstać jutro z samego rana, następnie dziesięć razy przebierać się i zmieniać fryzurę, co wbrew pozorom było dla niej nieco uciążliwe. W sumie, mogłaby przygotować to wszystko jeszcze dziś a jutro jedynie wstać i mieć już wszystko gotowe. Jednak ona wolała wszystko odłożyć na później, a gdy już nadejdzie to później to żałować, że nie zrobiła tego wcześniej. Skomplikowana persona, trzeba jej to było przyznać.
Słysząc czyjeś kroki instynktownie wyciągnęła różdżkę i obróciła się, chcąc zobaczyć, kto się zbliża. Przez chwilę nie mogła dostrzec twarzy, lecz w miarę gdy postać była coraz bliżej i bliżej rozpoznała krukona ze starszej klasy. Schowała różdżkę z powrotem do torby i założyła nogę na nogę, nie odrywając wzroku od chłopaka.
- Nie można zaprzeczyć - Odpowiedziała, posyłając w jego stronę krótki, acz dość szczery uśmiech i poklepała miejsce obok siebie, bo po co miał stać - Ariana - Przedstawiła się, standardowo używając drugiego imienia i wyciągnęła w jego kierunku dłoń, oczekując na uścisk.

Mike uważnie przyglądał się gestom dziewczyny, pokazała wolne miejsce i ładnie się przedstawiła, uśmiechnął się do niej i odpowiedział.
- Jestem Mike, 7 rok, niestety już ostatni.
Spojrzał dziewczynie prosto w oczy mimo że w koło było już wystarczająco ciemno.
- Dziękuje, z chęcią usiądę...
Obrócił głowę w lewym kierunku wpatrując się przez chwile w ciemność.
- Nie ma to jak spacery wieczorami prawda?
W tej chwili jego wzrok był skierowany na Krukonę. Która również zdawała się Mikowi
uważnie przyglądać.
- A tak poza tym to który rok w szkole magii Aleksandrina?, przepraszam jeżeli mogę tak
powiedzieć.
Uśmiechnął się w jej kierunku.

A więc jednak dobrze go skojarzyła. I był na siódmym roku, cóż, więc ich znajomość nie potrwa długo. Zakładając, że w ogóle potrwa. W każdym bądź razie Inga będąc w pierwszej klasie marzyła o tym, żeby być w siódmej, bo młodsi patrzą się z podziwem, jest się dorosłym i fajniejszym. Lecz teraz wcale już tego nie chce. Co jej z dorosłości, skoro za rok będzie musiała opuścić szkołę. Studiowania jak na razie nie miała w planach, przynajmniej każdemu tak mówiła. W głębi duszy marzyła o studiach, jednak co jej po marzeniach, skoro miałaby problem., żeby się na nie dostać. Jej wyniki nie były imponujące, w zasadzie to była jedną z najgorszych na jej roku. Zwyczajnie sobie olewała naukę. Przykład? Chwila obecna. Ma do napisania kilka zaległych referatów ale woli obijać się na błoniach. Cóż, jak sobie pościeli tak się wyśpi, tym bardziej, że doskonale ma świadomość tego, że jej nie idzie i mogłaby się przyłożyć. Lecz co z tego, skoro jej się nie chce.
- Nie preferuję spacerów o tak późnej porze, łatwo wpaść w dół - Stwierdziła, mówiąc to bardziej do siebie, niż do Mike'a - Jednak dotlenić się, jak najbardziej - Dodała, tym razem kierując swoją wypowiedź w stronę Krukona i odwracając głowę w jego stronę.
- Możesz. Obecnie szósty - Powiedziała, odwzajemniając uśmiech. Musiał jej wybaczyć, że odpowiada jedynie na zadawane pytania, jednak było jej tak zimno, że mózg już dawno uległ hibernacji, przez co nie mogła trzeźwo myśleć. Jak robot jakiś.

Mike był przekonany że dziewczyna odczuwa zimno z powodu tego chłodnego powietrza. Spojrzał na nią i powiedział.
- Proszę weź moją szatę, będzie ci lepiej.
Zdjął ją bardzo powoli po czym trzymając w rękach dał gest Krukonce aby go wzięła.
- Słyszałaś może jakieś nowe plotki w Szkole, coś ciekawego?, ostatnio spędziłem sporu czasu na nauce mogłem coś przeoczyć.
Spojrzał na dziewczynę jakby oczekiwał czegoś nadzwyczajnego.

Cóż za dżentelmen i romantyk w jednym! Jednak co to to nie, Ariana nie należała do dziewczyn, które na pierwszym spotkaniu pozbawiałyby swych towarzyszy elementów garderoby, jakby na to nie patrzeć, teraz miała miejsce taka sytuacja. A na to jej godność nie mogła sobie pozwolić. Ach, dziwne dziewczę.
- Muszę odmówić - Stwierdziła, gestem odtrącając jego szatę. Widząc jego minę, która jednoznacznie dała jej sygnał, że chłopak jest zdezorientowany, postanowiła dodać - Mój chłopak nie byłby z tego zadowolony - Oczywiście skłamała. Jednak nie miała dziś ochoty dawać nikomu wykładów na temat swego charakteru i tego, jak została wychowana i dlaczego trzyma się swych żelaznych zasad. W dodatku, nie widziała powodu, aby mu się tłumaczyć. Toteż takie wyjście wydawało jej się w tej chwili najbardziej na miejscu.
- Ogółem to nie jestem plotkarą, ale słyszałam jak dziewczyny w dormitorium mówiły coś o tym, że belfer od zielarstwa ma trafić do Azkabanu - Bardziej się zaśmiała, niż powiedziała. Wszystkie plotki krążące po Hogwarcie były wyssane z palca, ani ziarnka prawdy i choć każdy człowiek posiadający trochę inteligencji mógł to zauważyć, to i tak wiele osób w to uwierzyło. Debile.

Mike dokładnie wysłuchał dziewczyny, wziął szatę i założył z powrotem na siebie. Wieczór nie był zbyt przyjemny ale wydawało się bowiem że gdy tylko zaczął rozmawiać zapomniał o całym chłodnym wietrze tutaj na zewnątrz, najprawdopodobniej dziewczyna z jakiś powodów nie chciał przyjąć szaty ale cóż gest ze strony Mike był miły. Uśmiechnął się do Aleksandry. I z powrotem zasiadł na ławkę na której siedział. Spojrzał na Krukonę.
- Nie słyszałem tych plotek... ale brzmią dość abstrakcyjnie. Jeżeli jest w tym ziarno prawdy, dowiemy się o tym w nie długim czasie.
Powiedział Mike cały czas patrząc na dziewczynę.
- Jestem ciekawy co na to Dyrek jak myślisz?

Ona mimo rozmowy, która dotychczas przebiegała jak najbardziej po jej myśli, wciąż odczuwała chłód. Mimo tego, że jej uda powoli zaczynały się trząść, wolała siedzieć tu, niż w cieplutkim dormitorium. Z wiekiem nabywała coraz więcej cech charakterystycznych dla rodu Sullivanów, między innymi zaczynała kochać ciszę i w jakimś stopniu samotność. Co prawda nie lubiła spędzać wolnego czasu sama ze sobą, jednakże wystarczyła jej do szczęścia obecność tylko jednej osoby. Bo dwie to już byłby tłok, którego nie potrzebowała. Teraz, choć prowadziła rozmowę, mogła jednocześnie pogrążyć się we własnych myślach, gdyż słuchanie jednej osoby i robienie czegoś poza tym nie stanowiło dla niej problemu. Gorzej, jakby nadawały jakieś dwie rozwrzeszczane krukonki, wtedy to już by się nie skupiła przez długi czas.
- Wątpię, głupszej ploty już dawno nie słyszałam - Oj co te dziewczyny potrafią wymyślić jak im się nudzi. Jednak najlepsze było, jak wymyśliły, że Aleksandrina ma romans z własnym bratem. Mało kto zdaje sobie sprawę w tej szkole z tego, kto należy do rodzinny Sullivan'ów. Toteż gdy zobaczyli ją przytulającą się do Daniela od razu osądzili, że są parą. Że też nie mają swoich problemów i muszą wnikać w czyjeś życie, chamstwo istne. Niestety takich dziewcząt w szkole jest na pęczki.
- Sądzę, że on dowiedziałby się pierwszy, jednak to jest nierealne bo taka sytuacja raczej nie będzie miała miejsca - Skwitowała, uśmiechając się kącikowo.

- A więc są to kolejne ploteczki z zakresu niedojrzałych uczniów tych murów.
Powiedział Mike, patrząc przed siebie.
- Tak to jest jak się co nie którym nudzi, a przecież jest tyle rzeczy do roboty. Jakby chociaż nauka na zajęcia. Ale cóż mało kto się teraz tym interesuje.
Spoglądał w ciemność przed sobą jakby szukał tam odpowiedzi, chwilę później odwrócił się w stronę Krukonki uśmiechając się.
- Na pewno nie jest ci zimno? widać to jak z powodu chłodnego wiatru jest ci nie przyjemnie.
Bacznie przyglądał się na Aleksandrę, nie chciał aby dziewczyna nabawiła się jakiejś choroby. Co prawda większość prostych wirusów jest łatwa do wyleczenia w "Skrzydle Szpitalnym" z podstawowych eliksirów. Ale nie sądzę że kogokolwiek pociesze fakt że coś go łapie. A ten uciążliwy katar nawet u czarodzieja nie przechodzi tak szybko.
- Może odprowadzę cię do zamku? hmm...

Minęło kilka dni a on wciąż rozpamiętywał tamto spotkanie jakby dopiero co się skończyło. Każde jej słowo, pocałunki, to droczenie się i zabawa w kotka i myszkę, jego nagrodę, że ją złapał...Właśnie, nagroda. Do teraz sobie w brodę pluł, że po pocałunku pieprznął jak jakiś idiota pytaniem o Hogwart! No bo, kurczę, kto normalny przerywa chwilę rozkoszy, namiętności i zapomnienia o bożym świecie, żeby dopytywać się ukochanej osoby jak jej się podoba w Hogwarcie? No właśnie, chyba tylko on- Kaoru Matsumoto to potrafi. Nic dziwnego, że zareagowała śmiechem i poszła. Merlinie, a jeśli zraziła się do niego i nie będzie chciała się z nim widywać? Takie właśnie myśli nachodziły chłopaka przez te dni od spotkania Lilly. Wciąż nie mógł uwierzyć, że ono w ogóle miało miejsce, że ją zobaczyl, że jej dotykał...Ciągle zdawało mu się, że to byl tylko sen, jakże przyjemny i miły. A propos...ciągle mu się śniła. Jej twarz. Całowała go, by potem spojrzeć na niego jak na idiotę i odejść. To było straszne. Najgorsze bylo to, że nie spotkał jej więcej. Wypatrywał jej na korytarzu, ale ani widu ani słychu. Tego niedzielnego popołudnia wyszedł sobie na błonia i ruszył przed siebie. Pod nosem wciąż mruczał sobie tą melodię, którą Japonka grała na flecie, naprawdę utkwiła mu ona w pamięci. Raz po raz dotykał policzka jakby czując jeszcze na nim jej ostatni pocałunek. Dotarł do kwiecistego ogrodu. Uwielbiał tu przychodzić, tyle róznorodnych roślin, zapachów...niezwykłe, jak w bajce. Teraz oczywiście jeszcze byla zima, więc nie było tu tak kolorowo, ale i tak ucieszył się, że dotarł właśnie tu. Usiadł na jednej z ławek pod jakimś krzewem, bodajże magnolii. I oczywiście od razu zaczął swoje rozmyślania, które nachodziły go od Sami- Wiecie- Kiedy. Och, jakze on chciałby znowu ujrzeć Lilly!