Zauważyłem jak Vanille odchodzi powolutku, a następnie opuszcza nasze towarzystwo. Skinąłem Jej na pożegnanie, od jakiegoś czasu nie odzywała się, co mnie zastanawiało nie byłem pewny jakie są tego powody, ale też i nie zamierzałem pytać przynajmniej na razie. Kiedy już miałem przenieść wzrok na uczennicę z którą rozmawiałem zauważyłem kogoś nie byłem pewny kim jest osoba, ale czy to ważne? Przecież każdy może tutaj przyjść i cieszyć się pogodą oraz widokami, dlatego postanowiłem skupić się na rozmowie którą właśnie prowadziłem. Zwróciłem się do Felicity czekając na Jej odpowiedź.

Nareszcie wiosna!
Z taką to myślą wyszła Gabrielle na błonia. I choć może przyroda jeszcze nie wyglądała kwitnąco, to można było zauważyć pierwsze oznaki pory roku, która nadeszła po srogiej w tym roku zimie. Miała dosyć zimy.
Która to dawała się jej we znaki. Zbyt mało słońca. Ach! I jeszcze te wiosenne przesilenie, spowodowane właśnie zgubnym działaniem zimy. Rozleniwiła się nam biedaczka i najchętniej to by tylko spała i spała i nie ruszała się ani na krok.
Ale w końcu ruszyła się i wyszła na zewnątrz, co było już dużym sukcesem. Nagle nabrała ochoty na to, by pójść do Kwiecistego Ogrodu, czego może będzie żałować.
Nie, ona nie wbiegła. Weszła dystyngowanie między kwiaty, jakby nie chcąc zmącić atmosfery odradzającej się przyrody. Jednak po chwili usłyszała swym czujnym uchem, że ktoś znajdował się tam oprócz niej. Nasłuchiwała i rozglądała się czujnie, kto ośmielił się przyjść tam przed nią.
Widziała jakichś ludzi jej nieznanych, ale oni jej nie obchodzili. Wtem pojawiła się znajoma twarz... i zamarła. Dlaczego tak na nią działał, nawet po tylu zmianach w jej życiu? Bała się spotkania? Przecież to było możliwe, wręcz dziwne, że tak długo nie widzieli się. Ale dlaczego nie była w stanie wydusić z siebie ni słowa?

Niczym szybkie jest serca bicie, tak szybko Książę znalazł się przy Gabrielle.
Jego ukochana, amantka, ofiara jedna z wielu. O pięknych łzach i złamanym sercu.

Ach, śmieją się jego oczy okrutnie, gdy przysunął drobne palce do jej policzka. Delikatnie jak płatki śniegu musnął bladą toń jej policzka, uśmiechajac się obłudnie. Tak niewinnie, jakby trucizna wygląd miała deseru.

- Gabrielle, moja piękna Gabrielle - szepnął cicho, choć głos jego chłodną miał barwę. - Znikłaś tak nagle z mego życia, jakbyś chciała miłość mą pogrzebać... W czymże zawiodłem, cóż uczyniłem? Co mua skreśliło, wygnało z twego serca?

Zbyt szybko. O wiele zbyt szybko. Najchętniej chciałaby, żeby wcale się przy niej nie pojawiał. Nie chciała znowu stać się ofiarą. Tym bardziej, że zbyt wiele miała do stracenia. Nie tylko łzy i serce, które było łamane już kilkakrotnie, nie tylko przez Narcyza.
Gabrielle, opanuj się!
Próbowała nie patrzeć na niego, ale jakaś siła sprawiała, że musiała to zrobić. Choć opierała się. Ale niezbyt długo, bo i nie walczyła zaciekle. Nie mogąc... Nie chcąc tego?
Dotyk... Kłamliwy. Oszukańczy. Chciał ją oszukać. Znowu. Ale po co? Znowu chciał się zabawić jej kosztem? Nie mogła mu na to pozwolić.
- Przestań - szepnęła z wysiłkiem - przestań sączyć ten jad w me serce, mówić słowa, które nic, nie znaczą dla ciebie... przestań, proszę.

- Źle mnie oceniasz - mruknął cierpiętniczo, rzucając jej zranione spojrzenie. - Czy nie kochałaś mnie? Nic do mnie już nie czujesz?

Jego grze aktorskiej nic nie można zarzucić. Jeśli chce, to potrafi przekonać kogoś o swej miłości lub nienawiści. Nie ma nic łatwiejszego nade złudne uczucia. Przecież już się przekonał o tem nie raz.
- Twoje słowa jak kolce róży - przesunął opuszkami w doł, na jej usta. Lekko tylko muskał, jakby bał się jej skrzywdzić. - Kochasz i porzucasz, zjawiasz się w mych snach, och, powiedz, czy nic do mnie nie czujesz?

Tak, Gabrielle, ach, naiwna Gabrielle. Niczym marmurowa rzeźba - zależna od artysty.
Uśmiechał się w myślach, bo pięknej gry nie można niszczyć.

- Doprawdy? - odparła, próbując uciec spojrzeniem, jednak jej ciało nie chciało współpracować z umysłem. - Tego nie można nazwać miłością. I nie, nie czuję nic.
Walczyła nadal, już łatwiej jej było odrobinę, ale... jej słowa nie były wcale przekonywujące. A jego... tak piękne kłamstwa, że łatwo było w nie uwierzyć. Zbyt łatwo. Nie mogła w nie wierzyć.
- Och, ja też potrafię zranić - próbowała ironii, jednak znów wszystko szło nie tak, jak trzeba. - Nie kłam, proszę cię, nie mów tak. Nie próbuj strącić mnie w przepaść.

Piękna gra? Piękna, rzeczywiście. Ale nie dla niej.

Miotała się jak mysz w klatce - to w jedną, to w drugą stronę, rzucając się co chwilę na metalowe pręty. Czyż miłość nie bywa jak klatka? Usmiechnął się łagodnie, bo przecież należy wykazywać się pobłażliwym zrozumieniem. Biedni, oj, biedni ludzie malutcy.
Te kujonki zawsze są takie podatne...

- Ranisz mnie - mruknął, ocierając niewidzialną łzę. - Odrzucasz moje uczucia. Niechby tylko cały świat wiedział, jak okrutnie czynisz, mieszając z błotem niewinne serce.

Miłość to wielka siła... która jednak nie działała nią w tym momencie. To było coś całkiem innego, czego nie rozumiała. A on... cieszył się z każdej jej reakcji, świadczącej o jej uczuciu, czymkolwiek by ono nie było.
Ale czy to wszystko było prawdą? Może to był tylko koszmar?
- Życie jest okrutne - powiedziała, cofając się o krok. Tyle zdołała zrobić. - Jak mam odrzucić coś, co nie istnieje, co jest tylko iluzja stworzoną, by kusić i prowadzić do zguby?

Przysunął się ponownie, jakby nie chciał, by jego ofiara wysunęła się z jego szponów. Posłał jej różany uśmiech, obłudny w swym pięknie.
-Źle mnie oceniasz - zamruczał przeciągle, przesuwając dłoń na jej szyję. W jego delikatnym dotyku jednak wciąż czaił się okrutny podstęp.
- Nie dasz mi ostatniej szansy? - wbił w nią proszące spojrzenie.

Tak, to ona była ofiarą, a nie odwrotnie, jak próbował jej wmówić. Która miała jednak szansę, by uciec. Bo była silniejsza, niż niegdyś. Wszak nadal się opierała. A wczesniej poddałaby się od razu.
- Nie, to ty źle oceniasz swoje możliwości - szepnęła, mimowolnie przymykając powieki, odczuwając ten toksyczny dotyk. Słodka trucizna.
Teraz była jej ostatnia szansa. Ale czy zdołała zebrać tyle siły, by oprzeć się mu?
- Nigdy - odparła stanowczo, otwierając gwałtownie oczy. Ale, choć chciała strącić jego dłoń ze swej szyi, nie mogła nawet podnieść ręki, by to zrobić.
Tak silna. A jednocześnie tak słaba.

- Nie opieraj się - zamruczał cicho, przysuwając się tak blisko, że muskał ustami jej policzek. - Nie byłabyś sobą, a przecież wiesz, iż wzdychasz do mnie każdą chwilą...

Nękanie Gabrielle było swego rodzaju zabawą, bo przecież Narciss nigdy nie brał na poważnie takiego zwycięstwa. I każde cierpienie, każda emocja którą osiągał dzięki swojej grze... ach, słodyczy, ach, piękności! Zaśmiał się cicho nagle i pocałował ją w policzek, szybko się odsuwając.
- Ach, moje śliczne porcelanki - stwierdził, patrząc na nią z nieukrywanym chłodem i obojętnością. - Twoje serce i tak już było moje, nikt już go nie zechce.

- Zbyt mało o mnie wiesz - syknęła, mierząc się z nim wzrokiem. Każde jego słowo wwiercało się w jej psychikę, czyniąc w niej wielkie spustoszenie. - Nie wiesz, co mówisz.
Ten pocałunek, zbrodniczy pocałunek, coś, o co kiedyś by błagała, zrobiłaby wszystko, żeby go tylko otrzymać, teraz był niczym więcej, jak udręką. Czymś wręcz odrażającym. Pocałunek Judasza, zdrady, tym był. Niczym więcej. I niczym więcej nigdy nie mógł być. I nie miał.
- Mylisz się. Nigdy nie było twoje i nigdy nie będzie - odparła, przybierając ton, który mógłby zmrozić niejednego. Jednak, jak zmrozić coś, co było już pokryte wieczną zmarzliną? - Wiesz... - zaczęła, odchodząc na kilka kroków. Czyżby odzyskała swobodę ruchów? - Jest ktoś... kto je zechciał. I wziął. Oddałam mu je sama. I to nie byłeś ty. Tylko ktoś lepszy od ciebie.

Przewrócił pobłażliwie oczyma, po chwili przesuwając na nią wzrok.
- Och, czyż to prawda? Ktoś zechciał serce, które miałem wcześniej? Nieslychane... - mruknął z złośliwością iście ślizgońską, choć wciąż sprawiał wrażenie zimnego jak lód.
- Moja droga, pozbądź się złudzeń...

Szybkim krokiem znalazł się znów przy niej, chytając palcami jej kark. Choć jego dotyk był lekki jak skrzydła motyle, mroził wręcz boleśnie. Był tak blisko, jakby chciał ją pocałować, zaledwie kilka niewiele znaczących centymetrów dzieliło ich wargi. Nagle jednak ją puścił i uśmiechnął się uroczo.
- Do zobaczenia moja droga!

Odsunął się równie niespodziewanie i już po chwili zniknął wśród kolorowych kwiatów.

Zmrużyła oczy, jakby nie chcąc patrzeć na niego w całości.
- Trudno ci w to uwierzyć, prawda? Nie masz monopolu na serca ludzkie - odparła ironicznie. Mogłoby się wydawać, że nie robiła już na niej wrażenia postawa chłopaka. Było inaczej, ale ukryła to. W końcu.
Znowu napełniał jej serce jadem, właśnie przez gesty takie jak ten. Nie wiem, co chciał osiągnąć przez to. Chciał władać kolejnym sercem? Był blisko, ale... Jej serce zamknęło się na niego już dawno. Już nie miał nad nią władzy.
I zaprzestając gry, odszedł, by zostawić ją w spokoju. Ale czy na długo? Wiedziała, że na pewno znajdzie sobie inną ofiarę. Którą niedługo się znudzi, jak zabawką. Jak i nią kiedyś.
Wyszła pospiesznie z ogrodu, nie chcąc pamiętać nic związanego z nim. Ale to nie było możliwe.

Ha, więc oto nadszedł ten dzień, kiedy nad zamkiem słońce wreszcie przebiło się przez chmury! Jakże to naiwne myślenie ze strony panny Ostberg, która najwidoczniej mając zwidy przebłysków słońca, entuzjastycznie wyskoczyła z dormitorium, ubierając się w pierwsze lepsze rzeczy i wybiegając na dwór. O tak, musi zaczerpnąć świeżego powietrza i wyprodukować trochę witaminy D. A tu co? Wiatr. Trochę deszczu. Chmury. Zero słońca. Przypał.
Skoro jednak już wygrzebała się na zewnątrz, postanowiła zapuścić się głębiej w teren, na błoniach. W ten oto sposób znalazła się w ogrodzie, w którym bardzo leniwie pojawiały się pewne oznaki nadchodzącej (równie leniwie) wiosny. Westchnęła trochę rozdrażniona i zawiedziona, po czym usiadła ze skrzyżowanymi nogami na trawie i zapaliła papierosa. Na co jak na co, ale na to zawsze będzie dobra pora.

Dzisiejszy dzień był naprawdę wietrzny. Nic nie zachęcało do spacerów. No może tu to trochę przesada. Simon ubrany w czarny płaszcz ,szalik od jak się okazało Margaret ciemne obcisłe spodnie i nieśmiertelne trampy. Był mile zaskoczony gdy okazało się ze to właśnie Margaret jest ta "Nieznajomą". teraz te listy które otrzymywał nabrały kompletnie innego znaczenia.
Simon dostrzegł ławkę,przysiadł na niej czekając na znajomą i zatapiając twarz w rozkosznie ciepłym szaliku.

Tak, było bardzo zimno, a Margaret nadal ledwo mówiła, ale i tak wybrała się do Kwiecistego Ogrodu tylko w bluzie, spodniach i trampkach. nawet nie zawiązała nic pod szyją. Z daleka zauważyła Simona siedzącego na ławce. Uśmiechnęła się na samą myśl o tym, że to jednak on okazał się jej tajemniczym korespondentem. Podeszła do niego w podskokach i cmoknęła w policzek na przywitanie.
- Cześć! - Powiedziała z uśmiechem strasznie chrypiąc. - To co? Idziemy? - Spojrzała w dal.

Simon wpatrzony w ogród który po zimowym śnie budził się do życia ,kompletnie stracił kontakt z rzeczywistością. Dopiero cmoknięcie i ciepłe usta na jego policzku wyrwały go z pewnego typu transu. Poderwał głowę i spojrzał
na dziewczynę a na jego ustach zagościł uśmiech:
-Cześć Margaret-gdy pisali listy,narzekał ze nie może mówić do niej po imieniu,a teraz pragnął to w pełni wykorzystać. Podniósł się z ławki,kiwnął głową na gryfonkę i ruszył jedną z alejek ogrodu mówiąc cicho:
-Przepraszam że nie odpisałem na Twój ostatni list. Bardzo dużo się w tym czasie wydarzyło w moim życiu i przeczytałem go rano 15. Jak zobaczyłem listy uznałem ze bez sensu już opowiadać...-włożył ręce do kieszeni.

Margaret szybko ruszyła za nim, żeby dotrzymać mu kroku. Jak na jej nóżki to chodził bardzo szybko i Gryfonka ledwo nadążała przebierać nogami. Miała ochotę położyć się na ziemi i zacząć się śmiać z siebie samej. Musiała przecież wyglądać teraz przekomicznie.
- Nie przejmuj się. To normalne, że hierarchizuje się wszystko po kolei. Uwierz, rozumiem. - Mrugnęła do niego porozumiewawczo. - Czy to jest spacer czy maraton? - Powiedziała oburzona z lekką zadyszką.

Simon klepnął się mentalnie po twarzy. Przecież miał przynajmniej dwa razy dłuższe nogi od dziewczyny,a narzucił swoje zwykłe tempo. Zwolnił ,tak aby dziewczyna spokojnie za nim nadążała. Spojrzał na nią przepraszająco:
-Wybacz. Bycie mną ma swoje minusy.-zaśmiał się ciepło-A ten szalik to mistrzostwo świata-puścił do niej oczko.

Uśmiechnęła się.
- Wybaczam. - Dała mu mięśniaka w lewe ramię. - A szalik jak szalik. - Machnęła na niego ręką, udając zażenowanie i zawstydzenie. - Chcesz to cię nauczę! - Zaczęła śmiać się głośno. W zasadzie to mogłaby być niezła komedia. Chociaż w sumie mogła to teraz obrazić. Być może interesował się robótkami ręcznymi. Na tę myśl Margaret wybuchnęła jeszcze większą salwą śmiechu. - Ja.... Ja... - Zaczęła przez łzy. - Muszę usiąść. - Podeszła do najbliższej ławki, ale nie zdążyła na niej usiąść, bo śmiech tak ją obezwładnił, że padła na ziemię.

Simon przestraszył się że dziewczynie coś się stało... W końcu nie powiedział nic takiego co mogło by wywołać taką kaskadę śmiechu. Ale on też mimo swojej beznadziejnej sytuacji uśmiechnął się lekko pomógł dziewczynie wstać,posadził ja na ławce:
-Mogę wiedzieć co Cie tak rozbawiło?-spojrzał na nią z lekko uniesioną brwią siadając na ławeczce.

Kiedy spojrzała na minę, jaka miał Simon znów zaczęła pokładać się ze śmiechu. Może nie tak intensywnie jak przed chwilą,bo jednak jej brzuch już ledwo wytrzymywał. W końcu chłopak pomógł jej wstać i posadził na ławce.
- Dzięki. - Wykrztusiła jeszcze trochę się śmiejąc. - Nieważne. - Odpowiedziała, ocierając łzę, która mimowolnie wypłynęła spod jej powieki. Fajnie było wiedzieć coś, czego nikt inny nie wie. Uwielbiała śmiać się ze swoich myśli.

Chłopa podrapał się po głowie chcąc w ten sposób przestać myśleć. Nie żeby go to "bolało" albo coś. Nie chciał myśleć o tym wszystkim co działo się w jego domu. Chciał się wyłączyć, zapomnieć. Szukał w zakamarkach swojego mózgu jakiegoś tematu,na jaki mógłby porozmawiać z Margaret. Przetarł twarz prawa dłonią,wbijając nieco sygnet w powiekę i powiedział:
-Wiesz....Ciesze się że to na Ciebie trafiłem. Mogliśmy podreperować nasze stosunki. A Tobie ani razu nie przeszło przez myślże to mogę być ja?-spojrzał na nią swoim szarymi oczyma.

teraz na szczęście już totalnie się uspokoiła. Zastanawiała się jak fatalne wrażenie wywarła teraz na Simonie. Wolała o tym nie myśleć. Tak na wszelki wypadek.
- Wiem, że się ciszysz. - Powiedziała przyjaźnie. - I ja się cieszę, że trafiłam na ciebie. Co do reperowania stosunków między mną a tobą to chyba znasz moje zdanie. - Powiedziała patrząc na niego z ukosa. - Ze spaceru zrobiło nam się siedzenie na ławce. - Powiedziała i wstała. - Chodź. - Zaczęła iść wzdłuż alei ławeczek. - Brałam pod uwagę wielu ludzi. - Mówiła spokojnie. - Ty też byłeś wśród nich.

Simon włożył ręce do kieszeni i ruszył za rudą osóbką topiąc się we własnych myślach. Dobrze wiedział ze powinien zbudować mur w swoim umyśle i udawać że nic się nie stało,zachowywać jak za życia swojego ojca. Ale nie potrafił. Mimo że tyle razy myślał o nim jak o swoim wrogu,mimo ze tak często bolały go słowa wylatujące szybko po hiszpańsku z jego ust ,nie potrafił udawać ze mu go nie brakuje. Zapachu jego koszul,dużych dłoni z sygnetem szarych przenikliwych oczu. Zaczął żałować ze tka mało czasu spędzał z ojcem,że tyle rzeczy przed nim zatajał chociażby swój związek z Namidą lub swoja miłość do muzyki.
-Ja też?-powiedział całkiem nie przytomnie zdając sobie po chwil sprawę że w ogóle dziewczyny nie słuchał.
-Wybacz Margaret. Ja...mam problem ze sobą i nie wiem jak go rozwiązać. Nie słuchałem -spojrzał na nią swoim smutnymi oczyma.