- Ja tak nie sądzę - odparła, przymykając oczy i przykładając dłoń do czoła. Świat wirował nawet wtedy, kiedy próbowała utrzymać swoją głowę w pionie. Otworzyła oczy dopiero wówczas, kiedy Amelia zawołała kelnera. Ta dziewczyna musi mieć naprawdę donośny głos, że chłopaczek usłyszał ją w tym huku, uznała Curtis i zaśmiała się pod nosem. To było takie zabawne. Ha ha.
Kiedy Amelia rozmawiała z chłopcem, Juvinall wstała i nad głową nowej-starej koleżanki, pomachała wesoło do jednego barmana, który przyglądał się jej od jakiegoś czasu. Dokładnie to odkąd odeszła od baru z drinkiem przez niego przygotowanym. W tym momencie wszystko do niej docierało z takim opóźnieniem, że nie skonstatowała, iż to ten rzezimieszek, o dość obleśnym uśmiechu, jest sprawcą jej obecnego stanu. Biedny, musiało mu się zrobić przykro, kiedy zauważył, że Curtis jednak nie jest sama, ale z koleżanką. No bywa.
W końcu Australijka klapnęła z powrotem na miejsce, kiwając głową potakująco.
- Jasne, czemu nie - wzruszyła ramionami, znowu przymykając oczy. - Tak w zasadzie wszystko co ci wtedy o mnie opowiedziałam to bujda, wiesz o tym? - zaśmiała się, czując, iż to wręcz doskonały moment na takie stwierdzenia.

Rozmawiając z kelnerem zwróciła uwagę, że jakiś barman gapi się w ich kierunku, ale olała to kompletnie. Nie wiedziała nic ani o tym, że ktoś dosypał czegoś jej znajomej, a już tym bardziej, że to mógł być właśnie ten barman. Stwierdziła, że gapi się po prostu na dwie, piękne dziewczyny. Tak, w tym stanie jej samoocena wzrastała o dwieście procent i już nie tak łatwo było jej wmówić, że nie jest tak, jak myśli.
- Co? - chwilę zajęło, zanim zrozumiała co do niej powiedziano. Co jej ostatnio opowiadała? Bujda? A co to takiego? Po chwili jednak przypomniała sobie historię, którą próbowała wcisnąć jej Curtis i zaczęła chichotać, nie mogąc się opanować.
Trwało to dobre dwie minuty, zanim była w stanie wydusić z siebie słowo. Ludzie naokoło zaczęli się dziwnie rozglądać w poszukiwaniu osobnika, który śmieje się tak długo i nieznośnie. Amelia zrobiła się cała czerwona na twarzy i wyglądała dosłownie jak.. burak. Gdy już zdążyła się opanować, kelner właśnie stawiał przed nimi drinki.
- Myślałaś, że w to uwierzyłam? - spytała już z lekkim uśmiechem. Właściwie nie był lekki, wystawiła na "światło dzienne" wszystkie swoje idealnie równe i białe ząbki. Tak, w tym uśmiechu można się było zdecydowanie zakochać. Chociaż.. może akurat nie w tym momencie, gdy jej twarz zmieniała właśnie kolor z krwistej na mniej intensywną czerwień. Wyglądała dość komicznie.
- Swoją drogą, niezłą masz wyobraźnię, jak udało Ci się wymyślić taką bajkę na poczekaniu? - wykrzyczała do dziewczyny. - A może opowiadasz ją każdej osobie, którą spotkasz i w ten sposób zdobywasz znajomych? - zabrzmiało to nieco złośliwie, ale w żadnym wypadku takie nie było. Amelia zdążyła polubić już swoją koleżankę, która pojawiała się zawsze znienacka. Pociągnęła łyka z drinka, którego dostarczył jej kelner z lekkim, zadowolonym uśmiechem. Smakował doskonale.

Curtis uważnie przyglądała się śmiejącej koleżance, zastanawiając się, czego ten śmiech może być wynikiem.
Radości? Histerii? Być może ktoś czegoś dosypał jej do drinka?
- Nie wiem, dlatego się pytam. - pokręciła głową i wzruszyła ramionami, znowu lekko mrużąc powieki. Leniwy uśmiech powoli wpływał na twarz Australijki. To to aż tak rozśmieszyło Amelię? Curtis odebrała drinka od kelnera, zanim ten jeszcze zdążył położyć go na stole przed dziewczętami.
W obecnym stanie i Curtis i Amelia chyba powinny trochę spasować z przyswajaniem procentów, ale po pierwsze Juvinall ani nawet myślała przestać, po drugie nie zamierzała też ograniczać Amelii, no błagam!
- Talent - odparła jej, próbując przekrzyczeć muzykę. Amelia chyba nawet nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo trafiła z tym zdobywaniem znajomych. - W ten sposób sprawdzam czy ktoś jest w stanie wytrzymać ze mną na dłuższą metę czy nie. - wzruszyła ramionami, dopijając drinka do końca. Zrobiła się jakoś wybitnie jak na Curtis szczera, ech, cóż ten alkohol z czarodziejami robi!

Przystopować? W żadnym wypadku! Amelia dopiero się rozkręcała, od bardzo, bardzo dawna nie była w żadnym klubie, żeby się trochę upić i zabawić. Ostatnio była tu ze swoją najlepszą przyjaciółką i chłopakiem, którzy teraz.. ah, to w tym momencie nie jest w ogóle istotne. No więc, najważniejsze było to, że bawiła się świetnie i nie zamierzała tego przerywać.
- Zdałam egzamin? - spytała, cały czas z lekkim uśmiechem na twarzy. Było jej tak dobrze! Niemożliwe, żeby coś zepsuło jej humor, szczególnie w tym momencie.
- Ludzie z bujną wyobraźnią są ciekawi, można z nimi.. - zawiesiła się na chwilę. Naprawdę lubiła ludzi, którzy potrafili wyssać coś z palca, na poczekaniu, w pięć minut. Uwielbiała też świetnych kłamców, sama także umiała nieźle udawać, było to często bardzo przydatne. - ..z takimi ludźmi można wszystko.
Dokończyła zdanie i pociągnęła kolejnego łyka drinka. Świat wirował w jej oczach, światła oświetlające parkiet i latające w każdą stronę migały jej w oczach. Cały świat znikał. Ciekawe, co stanie się po jeszcze jednym drinku. Oprócz tego, że jej żołądek rano będzie odmawiał posłuszeństwa. No i oprócz tego, że z pewnością nie będzie pamiętała, jak wróciła do domu. Czuła już w jakim teraz jest stanie, co będzie później - mogła się tylko domyślać.
- Wychodzimy na zewnątrz? Strasznie tu gorąco i nic kompletnie nie słychać - powiedziała, a raczej wykrzyczała Amelia, starając się, aby sens słów dotarł do dziewczyny.

Halo, halo. Drogie panie. W górę kieliszki, wznosimy toast za życie, za to iż kobiety mają warunki do rodzenia dzieci i wspaniale jest na porodówce. Wznosimy też toast za to, że siedzimy w pięknym klubie, a nie na ulicach Londynu, gdzie nie jeden gwałciciel już zaciera rączki. No pijemy... Szybciutko. A potem przenosimy się w super magiczny świat.
Ale do rzeczy. Szybko do rzeczy, bo eseje zostawiamy na czaro dramaty. Tutaj nie ma miejsca na takie sytuacje. I oto... Oto do klubu Rozing wchodzi całkiem przystojny brunet. Ma w sobie to coś, co każda pani z tego klubu chciałaby dzisiaj zabrać ze sobą do sypialni. Zatem pewnie dlatego wszyscy się na niego patrzą. Nie ma to jak nowe perfumy Muchozol czy coś takiego. No nic. O tym później. Z pewnością Curtis i Amelia będą chciały sobie takie zakupić.
Oto nasz jegomość podchodzi do dj'a i zamawia nową piosenkę. Cudowną piosenkę, która koi nerwy wszystkich. Może jest zaczarowana? I oto okazuje się, że ten człowiek robi jeszcze jeden myk. Wskakuje za ladę i zostaje dzisiejszym barmanem, a widząc dwie dziewczyny po prostu zamienia im drinki na pełniejsze... Lepsze. No może z dodatkiem czegoś w związku z czym ta noc będzie ciekawa.
- No dziewczęta. To na koszt firmy, albo naszego dj'a. - Puszcza do nich oczko i obraca się bardzo szybko, co by nie zdążyły odmówić. Pijemy!

- Zdałaś. - potwierdziła. I zanim Amelia zdążyła dokończyć zdanie, Curtis dodała. - Można z nimi wszystko. - po czym kiedy krukona dopowiedziała, Australijka uśmiechnęła się nieznacznie, znowu przymykając oczy i lekko odchylając głowę do tyłu.
Odpływała. Muzyka stawała się przytłumiona, tłumek, zlewający się w czarną plamę, odznaczającą się na mieniącej się kolorami przestrzeni, spowalniał ruchy. Nie słyszała następnego pytania Amelii, zbyt zaabsorbowana była niknącą muzyką.
Kochała ten stan, w którym mogła śmiać się z własnych myśli przy wszystkich, nie zwracając specjalnej uwagi pozostałych, których melanż ponosił w równym stopniu.
Kiedy podszedł no nich jakiś facet, Curtis otworzyła oczy. Spojrzała na Amelię, sądząc, że to pewnie jej jakiś chłopak czy przyjaciel, ale mężczyzna zdawał się być jedynie jakimś barmanem, jeszcze bardziej przyczepnym niż tamten. Drinki za darmo oferowane od podejrzanego gościa w podejrzanym pubie, CURTIS LAURA JUVINALL POLECA yolo.
- Dziękujemy. - uśmiechnęła się lekko do nieznanego mężczyzny, uniosła szklankę i wychyliła ją duszkiem, ignorując okaleczany przełyk. W tym stanie smak doprawdy nie miał żadnego znaczenia.

Zignorowała to, że Curtis nie odpowiedziała na jej pytanie, widocznie dziewczyna nie była już w stanie powiedzieć czegoś konkretnego. Cóż, zdarzają się i takie dni, kiedy człowiek upije się do nieprzytomności, śmieje sam do siebie, jak w tym właśnie momencie dziewczyna i nie odpowiada innym, gdy do niego mówią.
Nagle stało się coś innego, podszedł do nich jakiś facet, stawiając przed nimi drinki. Wyglądało to dość dziwnie, nigdy nie dostała od nikogo drinka, do tego na koszt firmy, od człowieka, który wyglądał jakby właśnie wyszedł z Azkabanu.
- Dzięki - uśmiechnęła się szeroko, zaglądając do własnej szklanki. Jej drink się skończył, więc nie wiedziała za bardzo czy podejść do drugiego barmana i zamówić następnego, czy po prostu cieszyć się tym, którego dostała i wypić go duszkiem. Była taaaka spragniona.
- Pijemy? - uśmiechnęła się lekko, pokazując na dwa drinki, które stały przed nimi. - Myślisz, że niczego nam nie dosypali? - zachichotała, zdziwiona, że w ogóle wpadła na taki pomysł. W takim porządnym klubie? I czemu akurat im? To niemożliwe!

Tak, to było n i e m o ż l i w e.
- Pijemy. - wzruszyła ramionami i posyłając w kierunku Amelii zdawkowy uśmiech, wychyliła zawartość jednej ze szklaneczek, które podsunął im pod nos ten barman. Był on tak niebywale dziwny z tą swoją atrakcyjnością, że śmiało można go było osądzić o jakieś szarlataństwa z różnymi eliksirami dodającymi uroku osobistego, tymi takimi rodem z Nokutrnu. Przynajmniej tak pomyślała Curtis, przyglądając się mu znad swojej szklaneczki - i naturalnie uznała, że to jest dobry motyw opowiadania. Mike Modliszka Zamówię Ci Drinka I Wypruję Flaki.
O tak. To był motyw wręcz doskonały.
I chyba coś w tej nazwie Mike'a było.
Curtis wstała, obijając się o ich stół. Jej szklanka się przewróciła, na co Australijka zareagowała głośnym śmiechem, który jednak i tak nie zdołał się przedrzeć przez panujący w klubie hałas.
- Chodźmy sprawdzić, czy nie mają tego więcej. - złapała Amelię za rękę, chcąc, aby ona również wstała. Musiała koniecznie zobaczyć, jak ich kroki mogą być sprężyste, a słowa ulotne. Zupełnie jak na księżycu. Tak, były na k s i ę ż y c u.

Amelia dopiero teraz przyjrzała się dokładniej barmanowi. No i oczywiście udało jej się ustalić, mimo stanu jej nietrzeźwości, że jest boski. A i to słowo nie oddawało do końca tego, jak bardzo przystojny był barman i jak bardzo jej się podobał.
Na słowo pijemy zareagowała tylko w jeden sposób - tak, jak zareagowałaby każda podpita dziewczyna.
- Do dna! - wykrzyknęła i przechyliła szklankę, wypijając całego drinka duszkiem. Gdy to zrobiła, spojrzała się zamglonym wzrokiem w szklankę i głośno czknęła. Spowodowało to u niej wybuch dzikiej radości. Znów odwróciła wzrok na barmana, tym razem puszczając mu oczko i mrugając zalotnie.
Gdy Curtis przewróciła szklankę, znów zaśmiała się dość głośno. Co było z nią nie tak? Oj Amelcia, upiłaś się, niedobrze, bardzo niedobrze.. - przebiegło jej przez myśl, ale nic sobie z tego nie zrobiła. Prościej było udawać, że wszystko jest w porządku. Dziewczyna pociągnęła Amelię za rękę, więc ta bezwiednie poddała się jej ruchowi. Gdy podeszły do baru, uśmiechnęła się szeroko do pana Boskiego.
- Coś mocnego i jednocześnie delikatnego - powiedziała, lekko się zataczając i cały czas trzymając rękę Curtis w swojej. - Ma zwalać z nóg!

Pan Boski alias Mike Modliszka Wypruję Ci Flaki chyba zrozumiał od razu, bo mrugnął do pijanych dziewcząt i zabrał się za przyrządzanie następnego drinka. Curtis natomiast oparła brodę na łokciu i energicznie mrugając powiekami, aby przypadkiem na tej ladzie nie zasnąć, zaczęła wpatrywać się w tego dziwnego barmana, który raz po raz odwracał się do niej i do Amelii, błyskając złotym zębem.
Definitywnie Nokturn.
- Ae tyyy to s Nokdunu? - była już tak pijana, że i mówienie zaczęło sprawiać jej trudność, na co, już tradycyjnie, zareagowała jeszcze większym śmiechem. Coraz trudniej było jej też walczyć z sennością, która nakazywała powiekom opadać niżej i niżej, stawać się bardziej ciężkimi i ciężkimi... Och, gdyby tylko mogła położyć się na tej ladzie, wyciągnąć ręce i nogi, wyobrazić sobie, że nie ma tutaj nikogo, jest tylko ona i jej własny samotny spacer po k s i ę ż y c u, który rozpoczęła wraz z wypiciem drinka od podejrzanego barmana. Nawet gdyby sturlała się z tej lady, nic by nie poczuła, księżyc był przecież taki miękki, miał kratery, nic by się jej nie stało, przeturlałaby się do krawędzi lady i wtedy...
Otworzyła oczy, mrugając zaciekle. Myśli zaczynały się plątać, a w tym stanie nie dochodziło do niej, co się dzieje. Nie miała jak przedrzeć się przez tę mgiełkę i powiadomić Amelii, że coś jest nie tak. Że powinny wyjść.

Słodki barman, którego usta chciałyby dziś całować już świrował na parkiecie. Obracał jedną z dziewcząt, ale kiedy dziewczyny zaczęły się ruszać bezsensu od razu ruszył w ich stronę przyciągając swojego kumpla. Co by żadna nie poczuła się odrzucona, a partnerów było dwóch. Hehs. Znajcie jego litościwość.
Zatem podbili do panien ze swoimi uśmiechami za milion galeonów i oto "barman" rzucił tekstem:
- Jestem Thomas, a to DżondżonWaliDużowDzwon. - Nie wiadomo czemu przedstawił tak kumpla, ale cóż. Może jego kumpel Dżon rzeczywiście lubi walić dużo w dzwon. Thomas powtórzył jeszcze gest przedstawiania się w stronę Amelii, gdyż oczywiście zaczął od przepięknej Curtis, która go nakręcała. A szczególnie jego jelita, bo kojarzyła mu się z kanapką z pasztetową. Ach te studenckie śniadania. Ale to oczywiście nie obelga. Po prostu zjadłby ją całą.
Dżon natomiast uśmiechnął się szeroko do Krukonki, do której również wyciągnął rączkę:
- Jak masz na imię moja damo sercaaa? - Zaświergotał do niej już wyobrażając sobie jak będzie tuliła się do niego w tańcu. Och chodźcie maleństwa... Chodźcie.


Kostki:
W związku z tym, że wypiłyście drinki musicie się liczyć z pewnymi efektami. Pierwsza z was, która będzie tu odpisywała losuje sobie efekty eliksiru, a druga po prostu bierze to co zostało.
parzysta - wszystko, co widzisz wydaje Ci się dwa razy większe od Ciebie.
nieparzysta - nagle widzisz wszystko na czarno biało, a samą siebie postrzegasz na czerwono. Mienisz się dyskotekowych światłach.

Amelia ucieszona faktem, że ktoś się nimi zainteresował od razu uśmiechnęła się do chłopaków.
- Witaj, mój królewiczu - wyszczerzyła zęby w najszczerszym uśmiechu, na jaki potrafiła się zdobyć w tym stanie. - Jestem Amelia - powiedziała, podając Dżonowi rękę. Miała ogromną nadzieję, że podniesie ją do swoich ust i ucałuje delikatnie. Coś, co chyba miała w drinku zaczynało działać, dziewczyna robiła się łatwiejsza z każdą minutą.
Nagle jednak poczuła się całkiem inaczej. NIESAMOWICIE. (nieparzysta)
Świat stał się jakiś inny, jakby pozbawiony kolorów. Czarno-biały? Nie, to niemożliwe. Potrząsnęła głową i przetarła oczy rękoma, żeby zabić ten efekt.
Jednak gdy to zrobiła, stało się jeszcze coś innego. Nagle jej ręce, całe ciało, zaczęło świecić na czerwono i mienić się w dyskotekowych barwach. Ah, jakie to było cudowne! Amelia chciała więcej.
- Chodź, zatańczymy! - krzyknęła, ciągnąc Dżona za sobą na parkiet, oczywiście zataczała się przy tym w każdą stronę. - Nie masz nic przeciwko? - krzyknęła już z parkietu do swojej równie pijanej koleżanki. Jak mogły to zrobić?! Ale teraz nie to było ważne. Poddała się przyjemnemu dotykowi ciała chłopaka, zawiesiła ręce na jego szyję, poniekąd dlatego, że nie wiedziała czy sama da radę ustać na nogach. Głowę oparła o jego ramię, obserwując swoje czerwone ręce w tym czarno-białym świecie.
- Cudowne! - powiedziała zafascynowana, dalej przyglądając się swoim dłonią. Gdyby teraz chłopak zaczął macać ją po tyłku, z pewnością nawet by nie poczuła. A może byłaby wdzięczna?

Thomas powinien powiedzieć Curtis, co dziewczyna mu przypomina, ucieszyłaby się. Naprawdę. Uznałaby, że to porównanie godne przynajmniej samego Thomasa Przerobię Cię Na Pasztet.
Curtis odkrzyknęła Amelii coś na wzór NUE MAM NYC PSZECIFKO i głośno się zaśmiewając, podążyła za Thomasem na parkiet. Gdyby nie ten podejrzany drink, zapewne już dawno wyszłaby z klubu, dając spokój wszystkim zjadaczom pasztetów, ale teraz wszystko było jej cudownie obojętne. Ręce chłopaka na jej ciele, głośna muzyka dudniąca w głowie, rozmazane kontury.
W pewnym momencie Thomas urósł do niewyobrażalnych rozmiarów, wprawiając najebaną Curtis w prawdziwy szok.
- Jesteś olbrzymem. - stwierdziła cicho, mrużąc powieki i wyciągając dłoń w kierunku swojego tanecznego partnera. Poczuła jednak opór, a kiedy zamrugała kilkakrotnie i obraz chociaż lekko się wyostrzył, okazało się, że Thomas powrócił do swoich normalnych rozmiarów. - Byłeś olbrzymem! - stwierdziła z radością, próbując przekrzyczeć muzykę. A ponieważ aktualnie wydawała się ona jeszcze bardziej głośna, Curtis po prostu przymknęła oczy, położyła dłonie na ramionach nieznajomego Thomasa i dawała się porwać. Chociaż biorąc pod uwagę obecną sytuację, słowo "porwanie" chyba nie było najtrafniejsze! A może chłopcy się odczepią?

Amelia nagle poczuła ręce na swoich pośladkach i jak się tego spodziewała - oczywiście jej to nie przeszkadzało. Dawno nie miała żadnego kontaktu z mężczyznami, więc nawet sprawiało jej to przyjemność, mimo, że była nawalona jak szpadel. Nie zdarzało jej się to często, ale z tego co sobie przypominała, świat nie był wtedy czarno-biały, a ona nie świeciła się na czerwono.
Wtedy właśnie w jej głowie zapaliła się czerwona lampka.
Coś jest nie tak, Amelia - mówił cichy, dobry głosik w jej głowie, podczas gdy ten zły kazał jej się zabawić na całego, skoro ma taką okazję. Patrzyła na jej koleżankę, która też nie wyglądała normalnie. Przynajmniej nie po takiej ilości alkoholu. Działo się coś złego.
- Ej, Curtis! - krzyknęła do niej, próbując przetransportować się w jej kierunku, co nie było wcale takie łatwe, ponieważ nogi odmawiały jej posłuszeństwa i ledwo była w stanie się na nich utrzymać.
DżondżonWaliDużoDzwonów pomógł jej dojść do koleżanki. Amelia złapała się jej szyi i krzyknęła do barmana coś, co miało zabrzmieć jak "odbijany", ale nie była do końca pewna czy to przypominało.
W każdym razie, mężczyźni odsunęli się od nich kawałek, a dziewczyny zostały same, stojąc na środku parkietu i ledwo co trzymając się na nogach. Tak naprawdę nie było wiadomo, która którą podpiera.
- Coś jest nie tak - krzyknęła jej do ucha. No i to był błąd, faceci stali wcale nie tak daleko, jak to zdążyła po czasie ocenić, więc na pewno to usłyszeli, wymieniając ze sobą porozumiewawcze spojrzenia.
- Widzę świat na czarno-biało, a sama świecę się na czerwono, wiesz? Oni nie są w porządku - z trudem wyrzuciła z siebie te słowa i nagle..
..oczywiście, że tak! Znalazła się na podłodze, nawet nie wiedziała jak to się stało. Po prostu siedziała na niej, nad sobą mając swoją koleżankę, która ze zdziwieniem jej się przyglądała. Nie wiedziała co zrobić, patrzyła tylko na Curtis błagalnym wzrokiem, jakby chciała powiedzieć "pomóż mi".

Dziewczyny opuściły klub dopiero nad ranem, zmęczone całonocnymi tańcami.

[zt x2]

Zbliżała się północ, a Alexandrowi wcale, ale to wcale nie chciało się spać. Właściwie rzecz biorąc, wydawał się być pobudzony. Wszystko było winą owych przeklętych eliksirów, które zażywał w uzależniających wręcz ilościach - czuwania i koncentracji, czuwania i koncentracji... ktoś mógłby pomyśleć, że się szprycuje. Nie, to nie było to. Alex spędzał w pracy każdą możliwą chwilę. Rzadko kiedy pozwalał sobie na odpoczynek. Lubił czuć się wyczerpany, zajechany jak koń po westernie, miało to w sobie coś perwersyjnego, kiedy szczątki umysłu pulsowały w jego wnętrzu bólem wołającym o rozprężenie. Czuł się wtedy panem swojego czasu, ciała, umysłu, gdy zmuszał je do podlegania własnej woli, nawet wbrew im samym.

Tym razem jednak wyszedł równo z końcem zmiany, jego przewrotna wola kazała mu zrobić coś dla samego siebie, nie ważne, czy tam gdzieś umierali ludzie, wołający o jego pomoc. Dziś był tu dla siebie, dla czystego kaprysu. Wpatrywał się w swojego drinka na bazie odurzającego swą wonią amaretto. Może nie był to zgoła typowo czarodziejski alkohol, ale Alex zwyczajnie go uwielbiał. Jego myśli uciekały w tym momencie do innego wieczora.


Siedział wtedy tutaj, z podobnym alkoholem, wpatrując się w tłum upojonych różnymi substancjami istot. Wśród nich wszystkich - siedzących, tańczących, stojących niczym kamienne rzeźby i oddających się ekstatycznemu działaniu rytmu była też dziewczyna... piękna dziewczyna...

Coco. Tak złożona, tak obca, tak nierealna.
Inna. Odmienna. Niedostrzegalna. Coco.
Zabawne, bo te wszystkie przymiotniki kompletnie jej nie opisywały. W żaden sposób nie docierały tam, gdzie dotrzeć powinny. Tak bliskie, a jednak tak dalekie. Ona była daleka, od tego wszystkiego co ją otaczało. I mimo, że to okres wakacyjny, który właściwie powoli dobiegał końca, a ona niemal całe wakacje przeleżała do góry tyłkiem, ewentualnie od czasu do czasu spisując kolejne słowa, które układały się w tekst. W dość specyficzny tekst, którego nawet ona sama nie potrafiła zrozumieć. A może to kwestia, upojenia alkoholowego?
I ta muzyka, która w tym momencie powinna przeszywać ją na wskroś. Nie. Ona musi odsapnąć. Zaczynało dziać się coś nader złego. Za mało alkoholu i dragów. Za mało wszystkiego, co pozwoliło otworzyć się przed światem. Za mało tego co pozwoliło zapomnieć o życiu.

Nie mogła nie wejść do ulubionego klubu, który przecież wypchany był po brzegi magią i nie tylko. Był wypchany też czymś w rodzaju niewyobrażalnej, i niemożliwej w opisaniu aury, jaka potrafiła przesiąknąć niemal każdą istotą. Każdą, która błądziła w najgorszych odmętach własnej wyobraźni. Owszem, niektórzy tkwili tu tylko po to by się upić, inni po to by się zabawić, a jeszcze inni po to by narkotyzować się muzyką. Oczywiście CC nie była czysta w tym momencie. Nie mogła być czysta wchodząc do tego miejsca. Była w stanie otępienia, ale dzięki temu była taka rozpoznawalna.
Czerwony włosy szalały na jej plecach,  a jej ubiór jak zawsze pozostawał bez zbędnego oszukiwania zauważalny. W końcu kto nie dostrzegłby rudej burzy włosów, która tak idealnie kontrastuje z czernią?
-Dzisiaj w gratisie najładniejsze oczy… Dostają ode mnie drinka… - Jej głos był taki lekki, a zarazem tak fenomenalnie sensualny. Lekko chrypiący, a jednak nie taki zły. Uśmiechnęła się taka rozanielona w stronę przystojnego bruneta, w końcu nie często tacy się trafią w Rozingu. I owszem gdyby ktoś ze znajomych ją zobaczył, mógłby ze spokojem stwierdzić, że w żyłach Coco płynęło coś więcej niż tylko krew.

... dziewczyna. Właściwie rzecz biorąc, kobieta. Czarna sukienka opinała nieco nieprzyzwoicie jej ciało, a szerokie źrenice wydawały się żarzyć czymś dziwnym, nieco nieuchwytnym, jak wir kotłujących się na karuzeli kolorów i rozmazów. Wszystko i zarazem nic. Czerwone, niczym rozwodnione, dla wymycia barbarzyństwa wino, gorące, zaprószone szczyptą imbiru i rudego, ciemnego cynamonu. Istotnie, tej kobiety nie dało się nie zauważyć. Niejeden mężczyzna skupił na niej swój wzrok. Tym jednak razem, wiedziony intuicją, Alex postanowił wciągnąć dziewczynę na swój teren i roześmiać się potencjalnym adoratorom w twarz. Chciał jej, czy też nie, to nie miało wielkiego znaczenia, zainteresowała go, zatem mógł ją zawłaszczyć, chociażby towarzysko.

-  Nie zwykłem pozwalać, by płaciły za mnie kobiety... - odpowiedział zaczepnie, wskazując dziewczynie miejsce obok siebie. Blisko, w zasięgu ramienia. Zamówił również dla niej drinka, nie zastanawiając się wiele. - ... a pozwolić, żebyś, zgodnie z kryterium, zapłaciła ze siebie, również mi nie wypada - kontynuował, odbijając zgrabnie komplement.

Zdecydowanie, ta istotka wyglądała na charakterną. Raczej nie należała do grzecznych, o czym świadczyła ostra farba, makijaż, ubrania. Zastanawiał się, co może siedzieć pod płaszczykiem tego wszystkiego. On sam wyglądał raczej zwyczajnie. Czarna koszula do równie czarnych spodni. Elegancko, nienachalnie. Uśmiechnął się zaciekawiony, spoglądając od czasu do czasu na jej oczy.
- Cóż robi w takim miejscu kobieta... zupełnie sama? - zapytał, podsuwając jej podanego właśnie drinka. Lubił tutejszych barmanów za precyzję wykonywania i podawania trunków. Istotnie, ciekawiła go ta materia. Dziewczyna była ładna, a pojawianie się w klubach bez żadnej asysty i to w takich godzinach raczej nie należało do bezpiecznych. Nie w tych czasach. Nie dla kobiety. Nie dla tak ubranej kobiety o zgrabnych nogach i przyjemnych kształtach, których nie można było pominąć wzrokiem. Lubił patrzeć na pięknych ludzi, otaczać się nimi. To samo w sobie sprawiało mu przyjemność.

… Mężczyzna. Ciężko stwierdzić nie było.
… Mężczyzna. Przede wszystkim z klasą, ale widać, że tu nie bywał.
Ogólnie to bardzo błyskotliwa uwaga ze strony tej, jakże – młodej – z dużym naciskiem na to słowo, dziewczyny. Właściwie to nawet można było stwierdzić, że nieznajomy kompletnie nie zapuszczał się w te rejony ulicy Pokątnej. Gdyby tu bywał, wiedziałby, że CC dość często grywała, no ale przecież takie rzeczy można nadrobić, nie trzeba być znawcą, by po prostu odkryć wejście do jej duszy, a nie ciała. Czyżby miało mu się to udać? Dla niej był kolejnym mężczyzną, który po prostu przyszedł do klub by wyhaczyć tą, która ma jak najniższą cenę. W końcu nie każda kobieta kosztowała miliony. Większości wystarczył drink, ale właśnie tą grę lubiła podejmować CC. Tą jakże niebezpieczną grę.
-Jesteś tutaj pierwszy raz? – Zmarszczyła lekko brwi i spojrzała na niego tym jakże charakterystycznym spojrzeniem, które znali niemal wszyscy w Hogwarcie, którzy byli zbyt blisko Watsonówny. Zabawne, że oni wiedzieli, co takie przymglone oczy oznaczały. Być może czas najwyższy by przestała skupiać się tylko i wyłącznie na sprawach przyziemnych i tak znanych. Może w życiu wypadałoby osiągnąć coś więcej niż kolejny stan upojenia alkoholowego?
Nie chciała komentować kwestii płacenia, zwłaszcza, że te drinki jej się po prostu należały. Równie dobrze mogła otwarcie powiedzieć, że otrzymuje je „za darmo”, ale byłoby to upokarzające. Sam temat finansów bywał dla niej iście okrutny, ale chyba nie tylko dla tej części rodziny Watson.
-Właściwie nie jestem sama… - Z głosu można było wywnioskować lekką nutę perwersji, ale to właśnie taka CC się stawała gdy alkohol zbyt mocno zmieszał się z narkotykami. Bywała taka nieprzejednana i jakże obca, ale to ten stan był dla niej zbawieniem. I szkoda, że nikt nie znał jej prawdziwych sekretów, a maska? Maska, którą teraz miała odpowiadała nie tylko jemu, ale także tej cudnej dziewczynie. W końcu ‘extravaganza’ – bywa czymś więcej niż czystą grą słów.
-Jestem teraz z Tobą…

Pewności siebie to jej nie brakowało. Ani tupetu. Ale może miała w tym rację. Nie przepadał za nudnymi kobietami, a do takich zaliczała się większość tych, z jakimi przebywał. Ofiary losu, mężatki, matki, uwiędłe panny, cnotliwe i ciasne jak nierozbity damski but, nudne nauczycielki i jeszcze nudniejsze podstarzałe ordynatorki, które myślały, że stanowisko da im władzę nad młodszym, przystojnym mężczyzną - te wydawały się być szerokie niczym otwarte kotary. Nuda. Czasami mało nie napadały go mizoginistyczne nastroje. Nie należał do gatunku "zdobyczy", ani do  gatunku chciwych chartów wietrzących cieknące suki na rogach ulic z przedziwną trafnością i skutecznością. Jego interesowała gra, powodowała nim ciekawość. Ta pewność siebie właściwie zdawała się utrzymywać jego uwagę.

- Trafne. Bywam tu bardzo rzadko, choć nie jest to mój pierwszy raz... najczęściej wybieram nieco spokojniejsze miejsca. Dziś potrzebuję czegoś intensywniejszego... - stwierdził, bawiąc się swoją szklanką. - Ty za to wyglądasz na swobodną w tym miejscu, pewnie jesteś tu stałym bywalcem? A może tylko masz ów talent zawłaszczania przestrzeni?

Patrzyła na niego dziwnym wzrokiem, nie potrafił wciąż go zinterpretować. W co się bawiła? Zauważał ów psotny błysk w oku, ale było tam coś jeszcze, coś nieznanego. Czy będzie potrafił to wydobyć? Upił łyk swojego drinka i uśmiechnął się nieco wyraźniej.
- Żądanie, czy wyzwanie? - zaśmiał się cicho, nachylając się lekko w stronę kobiety, jakby pytał o jakiś sekret. Czego mógł się spodziewać? Było w nim tyle pytań, ale zamierzał zacząć od owego najprostszego. - Jak masz na imię?

Ładna, ładna, ładna. Dużo było ładnych, tych naturalnych i tych pudernic, Rudych, blondynek, brunetek, długonogich, biuściastych, wesołych panienek, szybkich, gotowych i tych zimnych, niedostępnych, jakby trzeba było walczyć ze smokiem o ich nic niewarte ciepłe wnętrza. Miał ich dość na stole operacyjnym, by wystarczająco pogrzebać w ich wnętrznościach. W środku wszystkie były takie same. Krwiste, flakowate, ciche. Zaśmiał się w duchu.

Były ładne, ale ta była bardzo ładna, choć chętnie zmyłby z jej twarzy te "udoskonalające" mazie. Ta nawet dawała się lubić. Miała w sobie coś, co sprawiało, że nie była "kolejna", że mógł się na chwile zatrzymać, by popatrzeć. Odczuwał dziwne przeczucie, że ten wieczór go zainteresuje i stanie się czymś więcej niż tylko pojedynczym spotkaniem ognia z lodowcem. Miał rację?

„Wszyscy cierpimy karę za to, czego się wyrzekamy. Każda żądza przez nas zdławiona rozpładza się w naszej duszy i zatruwa ją. Ciało grzeszy i na tym grzech się kończy, bo czyn jest rodzajem oczyszczenia. Nie pozostaje wówczas nic prócz wspomnienia pozbycia się pokusy jest uleganie jej. Gdy będziemy się jej opierali, dusza zachoruje z tęsknoty za tym, czego sobie sama odmawiała, z żądzy za tym, co potworne jej prawa uczyniły potwornym i bezprawnym. Powiedziano już, że największe zdarzenia świata dokonują się w mózgu. W mózgu też i jedynie w mózgu dokonują się największe grzechy świata.”
I czy właśnie tego nie robił w tym momencie Alexandr, który jakże trafnie analizował jej istotę? A może i nie trafnie, skoro rodziła się w nim niepewność, skądś się musiała brać. Nie umiał odczytać jej oczy. Nie czytał z niej jak z otwartej księgi. Na Merlina! Ona nawet nie miał pojęcia ileż to dziecko miało lat.
A makijaż? Maska… Włosy… Sztuczna Farba. Ciuchy. Kreacje. Biżuteria i buty. Maska. Wszystkie jest maską, której ludzie tak piekielnie się lękają. Wyuzdanym wysublimowaniem piękna, albo szkaradności, która wypala na duszy kolejne znamiona. Ślady tak brutalne i tak bolesne. Tak bolesne dla tego wcielenia pikantnej niewinności.
-Powiedzmy, że to nie talent, a co najwyżej urok osobisty. Gdybym go nie posiadała, z pewnością nie zaprosiłbyś mnie do stolika. – Uśmiechnęła się sardonicznie jak to dość często miała w zwyczaju. Nawet odgarnęła w ten durnowaty sposób rude włosy za ucho, byleby udawać kogoś kim nie jest. Głupszym dziewczynom jest łatwiej w życiu. Ich nikt nie podejrzewa o grzechy nazbyt perwersyjne i nazbyt raniące.
-Wyzwanie, nigdy nieosiągalne… - Wbiła czarne tęczówki w jego hipnotyczne oczy, które reprezentowały sobą coś więcej niż tylko pozycję, pieniądze i nieodpartą chęć na seks, z kimś tak młodym. On tego nie chciał. Chciał czegoś więcej, chciał posiąść to czego nie posiadł nigdy. Nikt.
-Umówmy się, że jeśli wyjdę z Tobą dzisiejszego wieczora, poznasz odpowiedź na dwa dowolne pytania… Wchodzisz? – Ten wredny uśmieszek nie schodził z jej twarzy, nawet nie mogła w tym momencie odpuścić tego flirtu, który tak piekielnie zaczynał ją kręcić. Był taki… Inny. Widać, że mężczyzna, który z nią w tym momencie obcował był bardziej doświadczony. Nie był durnym idiotom z Hogwartu, który dla własnego widzimisię zalicza panienki.
Przecież wszyscy cierpimy karę, za to czego się wyrzekamy… W czasach, które obecnie nastały… Odczuwamy pustkę. Odczuwamy strach. Istota humanoidalna, w większości przypadków - pomaga wszystkim dookoła. Przyodziewa żebraków. Karmi głodnych… Ale w tym wszystkim – w tym parciu na dobroczynność… Zapomina o sobie. Dusza ich cierpi chłód i przymiera głodem. Cierpi katusze moralne, których większość świętojebliwych tak się wystrzega. Większość straciła odwagę. Stracili chęć ryzyka i zabawy. Chęć igrania z tym co często pozbawia nas zasad. A jeśli z tym igrają to są hipokrytami – którzy nie potrafią otwarcie przyznać się do swoich fantazji. O kłamstwach, w których żyją od tylu lat, zatracając się w innych światach. Obawiają się społeczeństwa, którym rządzi moralność. I Bogów, którymi rządzi tajemnica religii. Dwie potęgi, którymi nami rządzą… Ale to nie zmienia faktu, że są ci, którzy lubią się owymi potęgami bawić.

Piękno kochało ulegać rozkładowi, im było wyraźniejsze, tym szybciej i perwersyjniej gniło, a pierwszym i najobrzydliwszym objawem rozkładu ciała, były wydobywające się z niego słowa, jak wybuchy cuchnących oparów gnilnych - popis, głupota, kokieteria, tani, cukierkowy lep na pijane, głośno brzęczące muchy, przekonane o swej wszechwładności zapładniania ciał żarłocznymi, pasożytniczymi larwami. Czy ten świat leżał gdzieś obok nich, gdzie ciała gziły się z robactwem? Gdzie tańczyły swój jakże żywy dance macabre na tym świetlistym parkiecie, pośród muzyki, drinków, oddechów. Czy oni należeli do niego?

Alexander wydał z siebie cichy, zadowolony pomruk, jak nasycone zwierzę, oglądające bieg kolejnej, przyszłej ofiary i łapiące ją w myślach, zaciskając na jej kruchym ciele nieustępliwe szczęki.
- Powiedzmy, że wyróżniasz się spośród swego kolorowego tła jak lśniący rubin wśród uroczych, choć pospolitych topazów - stwierdził od niechcenia, wpatrując się w swój napój, jego uwaga była mimowolna, niewymuszona, skierowana bardziej w przestrzeń, niż przeznaczona dla jej przyjemności. Jego twarz nie ukazywała zbyt wiele rzeczy, które kobieta mogłaby odczytać.

Kolejne pytanie, a raczej coś w rodzaju zakładu, sprawiło, że podniósł wzrok, by wbić swoje niezwykle intensywne, czarne spojrzenie w jej oczy. Była w tym pochłanialność dementora, wysysający wzrok legilimenty, mimo iż nie używał teraz swoich umiejętności. Jego uśmiech się zmienił, zagościło w nim coś mroczniejszego. Przyjął wyzwanie.
- Wchodzę... -  stwierdził, przeciągając lekko litery w tym krótkim słowie. - Gdzie zatem jest haczyk?

Już niemal zapomniał, jak to jest drażnić się z kobietą. Grać w te wszystkie gry. Ostatnio, mimo czerpanej z tego niewątpliwej przyjemności, robił to coraz rzadziej. Tonął w bezwładzie pracy, w owej próżniowej puszce pandory rozkładającej jego czas na atomy materii i antymaterii zwalczające się w bezsensownych ciągach istnienia. Czy będzie mógł wreszcie orbitować wokół jakiejś gwiazdy, a może odnalazł właśnie wciągającą czarną dziurę?

Jakiż niepoprawny z niego dupek. No bądź co bądź to chyba nie zaprzeczysz, co? Taka postawa zdobywcy, ale wybiera te najlepsze. Coco nie była nawet przeciętna, ale on przecież nawet nie wiedział o tym, prawda? Skąd w sumie miał wiedzieć, że w jakiś sposób jest uzależniona od dragów? Nie wiedział o tym, nawet nie wiedział, że dziewczyna w tym momencie była najarana. Ale to zabawne… Zwróciła jego uwagę, w stanie takiej nieprzytomności umysłu, a mimo to… Oboje czuli, że to spotkanie nie jest ich ostatnim. W końcu nie był typem osoby, która pragnie się zabawić, to mógł dostać na pierwszym lepszym zakręcie, jednej z podrzędnych uliczek Londynu. Nie musiał wędrować do tego przybytku, ba… Z jego potencjałem, urodą i wysublimowanym intelektem… Mógł po prostu mieć każdą. Co stało więc na przeszkodzie i dlaczego trzymał się CC?
-Piękne słowa, za które powinnam dziękować. Jednak są nic nie warte… - Nie odpowiedziała tego kąśliwe, nawet nie miała w zwyczaju w taki sposób odpowiadać. Po prostu CC była trochę inna niż mogło mu się wydawać. Zagubione dziecko, bo przecież na bogów! Jeszcze była dzieckiem. Wbiła wzrok w jego oczy, które naprawdę zaczynały ją za bardzo hipnotyzować. Zamarła nawet na moment, bo nigdy nie chciała poczuć tego, co czuła teraz. Był za blisko. Zdecydowanie za blisko. Nie był facetem na dzisiejszą noc. Nie był facetem na żadną noc. Czuła niewyobrażalny strach, przed kim kto w końcu mógł w nią wejść, i gwałcić jej duszę raz po raz, jak mu się tylko żywnie mu się podobało. Och jakież to piekielnie chore.
Musiała się uspokoić, krew zaczynała za mocno przepływać w jej żyłach. Czuła jak zaczyna robić jej się słabo. Musiała odsapnąć, musiała uciec, i wybawiło ją jedno. Jej pasja.
-Coco! - dotarło do jej nieprzytomnego umysłu i po chwili gdy już wiedziała o co chodzi, poczuła lekką ulgę, że zostanie wyrwana z okowów nieświadomości. Z łap tego mężczyzny.
-Właściwie to haczyk jest jeden… - Uśmiechnęła się szerzej, po czym próbując zebrać się w sobie, wskazała na niewielki podeścik, na którym stały dwie dziewczyny. Jedna z Gibsonem, druga siedziała przy perkusji, no i jeszcze CC, która teoretycznie miała dziś śpiewać, ale czy naprawdę ten wieczór miał się teraz skończyć?
Udało jej się w końcu przedrzeć przez ludzi, którzy tak zawzięcie torowali jej drogę, ciekawe czy patrzył na to jak odchodzi, czy lustrował jej długie nogi, tyłek, zarysowaną talię. Była tego ciekawa jak niczego innego. To nawet zabawne, że na tym się skupiła bardziej, niż na tym co dojrzał w jej oczach.
Gdy już udało jej się usiąść na barowym krześle, które teoretycznie miało robić za podpórkę do jakiejś super, jazzowej muzyki… Tak, Coco miała nieco innego plany. W końcu poznała kogoś, dla kogo może wypadałoby zaśpiewać, nawet jeśli po tym numerze, nie zamienią ze sobą już ani słowa?
I tak o to rozbrzmiał w całym klubie cover piosenki Niny Simone – I put spell on you.. Taak, w połączeniu z głosem cudnej CC było to fenomenalne doznanie, zwłaszcza dla zmysłów, i mimo iż jej umysł tak przespany, a ona sama tak pijana… Przeżywała tą piosenkę nieco mocniej. Zrobił z nią co chciał, tylko i wyłącznie dlatego, że potrafił to, czego nie umieli uczniowie w hogwarcie.
Jak ona miała ochotę w tym momencie znaleźć się w pustych czterech ścianach własnego pokoju.
Z nim.

Roześmiał się na jej odpowiedź. Ostrą, ciętą, lekko lekceważącą, skłaniającą go, by położył na szali tej rozgrywki więcej.
- Jak wszystkie słowa... - stwierdził, przesuwając palcami po szkle. Wkrótce w jego dłoni pojawił się nowy drink, gdyż poprzedni i tak miał się już ku końcowi, jak i ten nużący dzień. Północ minęła bezpowrotnie, zamykając kolejny rozdział. Jeden dzień starsi, jeden dzień bliżej śmierci. Szybciej, szybciej, mocniej!

Nagle stało się coś nieoczekiwanego. Dziewczyna została mu niemal porwana, gdy już zaczynał ją kusić, przyciągać, zdobywać, gdy już topił ją w swoich oczach, w nadziei, że odrodzi się jako piekielna banshee uwięziona w mocy jego uroku. Jednak to nie on rzucał teraz urok.

Szła, poruszając lekko biodrami. Nie mógł na to nie patrzeć. Skupiała zręcznie jego wzrok, wykorzystując swoje atuty. Kontemplował te kształty, odprowadzał ja do sceny, zaskoczony takim obrotem spraw. Tego nie mógł się spodziewać, nie mógł oczekiwać, że ona tu... śpiewa! A teraz właśnie zaklinała go swoją piosenką. Szalona wiedźma, hipnotyzerka nakłaniająca dzikiego, dumnego tygrysa do skakania przez płonące obręcze. Czy to było sprawiedliwe? Zapewne nie, ale wsłuchiwał się w jej głos. Nie wyglądała na kompletnie trzeźwą, ale zrzucił to na karb aranżacji występu. Ciemność spowiła salę, podkreślając tylko punktowym reflektorem poruszającą się na scenie kobietę. Śpiewała do niego? A może tylko obrała go za wygodny punkt do występu? Usiadł wygodniej jak Król oglądający taniec ognistowłosej, grzesznie namiętnej Salome. Przyjmował go jak dar, godnie, z uwagą, ale i z nieukrywanym pożądaniem.

Milczał, choć miał ochotę mówić, przyciągnąć ją z powrotem do siebie, bliżej, zachłanniej, miał ochotę, odsunąć tych ludzi, jakby to, co obserwował należało tylko do niego... dla kaprysu. Miał ochotę posiadać ten urok i w tym momencie wcale nie dzielić się nim z owym tłumem. Czyżby jej śpiewne zaklęcia działały na niego, jak pieśni starożytnych inwokerów? Rytualne czary odbierające wolę... Obserwował ją. Czekał.

A pewnie, że śpiewała dla niego. W końcu mogła być też w swoim żywiole, i właściwie celowo dała znak dziewczynom przed samym początkiem by wybrały tą piosenkę. To było rozkoszne gdy mogła tak igrać z mężczyzną, którego dopiero co poznała. Nie spodziewał się chyba tego, ale to dobrze… Miała nad nim tą jedną przewagę. No i swoją tajemnice.
A jej głos? Jej głos musiał go pieścić. Wiedziała, że wielu mężczyzn lubi te lekko zachrypnięte, a czy on lubił? Nie ważne. Patrzył na nią, mogła się z nim bawić, mimo że był dojrzałym mężczyzną, a ona ledwie małolatą. Zaskakujące, co? No ale przecież musiała nieco pograć na uczuciach tych, którzy tak bezpruderyjnie pokazują jej zainteresowanie.

I put a spell on you
Because you're mine
Stop the things you do
Watch out, I ain't lying
I can't stand
No running around
I can't stand
And no putting me down
I put a spell on you
Because you're mine

Robiła z nim co chciała, a to było coraz bardziej podniecające. Nie mogła się powstrzymać przed tym by tak igrać, ale… To też fakt iż trzeźwość coraz mocniej gościła w jej ciele. Wiedziała, że po tej piosence dziewczyny mogą spokojnie wrócić do swoich mieszkań, tylko teraz zależne było wszystko, czy aby na pewno… Dzisiejszej nocy CC będzie spała u siebie?

Przetarła pot z czoła, w taki dość nienaturalny sposób. To było takie dziwne, w końcu rzadko przejmowała się tym jak wygląda, a przecież niektóre kwestie nie miały znaczenia, prawda? I ta nie miała, kiedy już zabierała swoją gitarę i kiedy mogła ze spokojem odejść w świat tak daleki, od tego, w którym była. Daleko od zepsucia i perwersji.
-Ej, laleczko, chodź na chwilę… - Usłyszała za plecami, a zanim się odwróciła do chłopaka, który był już wstawiona i to bardziej niż ona sama, sprawiło, że aż poczuła wstręt. Także do samej siebie. Nie mogła patrzeć na kogoś kto jest pijany, bądź naćpany to przypominało jej samą siebie.
-No choooodź. Zabawimy się, od tego przecież też jesteś, co nie?
-Pierdol się… - Mruknęła pod nosem, bardziej do siebie niż do niego, w końcu jakie to miało znaczenie czy ten przydupas to usłyszy? Tak, teraz rodziła się ta CC, która… Nie miała żadnych zahamowań w dobieraniu słów. Chłopak jednak nie odpuszczał, w końcu urażona męska duma, co? Czasami to nawet żałowała, że nie brała ze sobą różdżki, w takich chwilach byłaby dość przydatna.
-E-e-e-ej… Nie ładnie tak…

Wsłuchiwał się w głos dziewczyny, czerpiąc z występu realną przyjemność. Uśmiechał się nieznacznie, zastanawiając się, dlaczego dziewczyna, która nie podała mu imienia, zatem nie mógł jej nazwać nawet w myślach, nie spięła włosów, żeby uwidocznić ładny zarys swojej szyi. Wczuwała się w swój występ. Grała głosem, grała ciałem, ale gdzieś tam brzmiał mu jakiś fałszywy ton, coś nieprawdziwego, tylko nie miał pojęcia, co. Starał się na tym nie skupiać. Pozostawał gdzieś w przestrzeni muzyki.

Kolejny drink powoli się kończył, a on nie czuł w głowie zbyt wiele, może tylko rozpogodzenie myśli, tak charakterystyczne dla etylowej trucizny. Zdecydowanie proporcja alkoholu była zbyt mała w przeciwieństwie do dodatków. Potraktowali go jak delikatną i słabą kobietę? Cóż...pieniądze wyrzucone w błoto. Dlatego między innymi wolał pijać w izolowanych ekskluzywnych enklawach, tam barmani nigdy go nie zawodzili w ten sposób.

Kiedy rudowłosa piękność zakończyła występ i schodziła ze sceny, a uwaga klientów klubu zupełnie się od niej odwróciła, jakiś nachalny typ zaczął się do niej przystawiać. Początkowo wyglądało to niegroźnie. Tanie, pijackie prób zwrócenia na siebie uwagi, obleśne, ciepłe, wilgotne i cuchnące niczym zastygający na ścianie świeży mocz pożegnany westchnieniem ulgi. Później było tylko gorzej, a kulminacja nastąpiła, gdy tępawy wariat złapał dziewczynę za ramię, chcąc ją zatrzymać.

Alexander podniósł się jednym zgrabnym, swobodnym ruchem i w zaledwie kilka sekund znalazł się przy kobiecie, przykładając niewidocznie do karku mężczyzny różdżkę.
- Ta pani jest ze mną - powiedział spokojnie, ach zimno i stanowczo. W tym samym czasie rzucił na przygłupiego cwaniaczka niewerbalnego Confundusa. Nie chciał raczyć go niczym, co zwróci uwagę ludzi lub tez zwali go z nóg. Osobiście uważał, że takowe insekty, społeczne karaluchy należy bezlitośnie tępić, rozgniatając je zielonym butem Avady... ale do tego klub pełen ludzi nie nadawał się absolutnie. Pozostawiwszy pijanego, zdezorientowanego typa na środku przejścia, otoczył kobietę władczo ramieniem i pociągnął w stronę drzwi.
- Wychodzimy - orzekł, nie czekając na jakiekolwiek słowo aprobaty, czy sprzeciwu. Dopiero, gdy znaleźli się na zewnątrz, pozwolił sobie poświęcić jej nieco bardziej słowną uwagę.
- Wszystko w porządku? - zapytał, otulając kobietę w cienkiej, niewiele zakrywającej sukience swoim wierzchnim odzieniem. Po północy nie było zbyt ciepło, nawet w lecie, a tej nocy zwłaszcza nie dopisywało im szczęście. Nie obchodziło go, czy dziewczyna potrzebuje takich gestów, albo czy je docenia, po prostu jego zachowanie było w dobrym tonie, nie zastanawiał się nad tym. Teraz mógł się określać kimś w rodzaju jej opiekuna, przejął odpowiedzialność, którą ona brała za samą siebie w momencie, kiedy nagiął jej wolę.

- Nie stójmy tak na tym chłodzie i znajdźmy jakieś bardziej kulturalne i bezpieczne miejsce. Może dasz się zaprosić na kawę lub lampkę wina? - zapytał, zaglądając jej w oczy i przekrzywiając nieco głowę. Proponował, nie zmuszał, zachęcał, nie skłaniał. Wybór należał do niej. Wprawdzie nie miał tego wszystkiego w planach, ale cóż... wszystko zmieniało się tak szybko.

Ona była już przyzwyczajona do takich sytuacji. Wiedziała, że lepiej nie zwracać uwagi na tych, którzy tak piekielnie głośno szczekają. Jednak przecież wszyscy wiedzą, że... CC podchodziła do takich zdarzeń w sposób losowy. Pozostawała zdystansowana, wredna… No i przede wszystkim jeśli cokolwiek Alex słyszał, to mógł zdać sprawę z tego, że dziewczyna jest nieco wulgarna. Jednak przecież to była jej naturalna twarz, żadna maska sztuczności. A teraz przecież właśnie tym się kierowała. Makijaż, paznokcie, strój. Rozwiane włosy. Biżuteria. A on? On tak bardzo był zafascynowany jej osobą, że nawet postanowił się za nią wstawić.
Szkoda tylko, że Coco nie należała do typu kobiet, które zaczęłyby piszczeć z przerażenia, gdy ktoś używa zaklęć przy niej. Przecież to była naturalna kolej rzeczy, gdyby miała różdżkę to właśnie tak by się broniła. Szkoda tylko, że za niewłaściwe użycie magii mogłaby odpowiadać przed dyrektorem szkoły. No ale przecież pewne zasady trzeba było zachować, zwłaszcza w obliczu, gdy kariera w Hogwarcie wisiała niemal na włosku.
-Proszę, proszę… To nawet się już zapite dziwki z klubów ratuje! – Krzyknął przepitym głosem na odchodne, po czym sam zajął się czymś bardziej absorbującym niż „durna parka”.

Co miała zrobić? Podziękować? Z reguły z takich sytuacji wyciągał ją zawsze brat , który był dla niej cholernie ważny. Jednak na jej drodze stanął ktoś, kto miał być tylko na kilka drinków, a tutaj taka miła niespodzianka?
Owszem, wszystko z CC uchodziło w trybie niemal tak szybkim jak zagościło w jej organizmie. Dobrze, że w ogóle pamiętała o wzięciu gitary. Nic się nie liczyło. W głowie miała tylko obraz dnia jutrzejszego i to, że kac ją niemal zamorduje.
-Zawsze wszystko jest w porządku, o to akurat nie trzeba się martwić. Z gorszych sytuacji wychodziłam w całości. Bądź połowicznie… - W jej głosie dopiero teraz można było w pełni usłyszeć już ten stan upojenia, który tak cholernie rajcował samą CC. Nie musiała wtedy myśleć, skupiać się. Nie musiała domyślać się tego, co będzie na drugi dzień. Mogła zapomnieć o życiu.
-Chcesz mnie rozpić, a potem sam zaciągnąć w krainy uzależnień i obsesji. Ciekawy obraz spędzenia wieczoru, dlaczego miałabym nie odmówić, skoro… Mieszkanie mojego brata jest zajęta przez niego i znając życie jego kumpli. Noc jest długa, a knajpy są z pewnością otwarte, bo o to Ci chodzi prawda? – W jej głosie można było usłyszeć lekką trwogę, oraz coś na wzór zaintrygowania. No przecież tylko głupiec nie byłby ciekawy tego, co on może jej zaproponować. Jednak przecież CC była ciekawa.