Złapała za rękę przyjaciółki, nerwowo. Przecież jest zaklęcie, które ujawnia ludzi. Znała je na pamięć, wielokrotnie używała czaru na niewidzialność. Stąd je znała.. Wyjęła więc również swoją różdżkę.
- Homenum Revelio - Powiedziała wyraźnie, żeby udowodnić przyjaciółce iż nie ma żadnej działalności ludzkiej. Nikt się nie ujawnił, więc odetchnęła z ulgą. Stwierdziła, że ślady trzeba zatrzeć. Więc szybko posprzątała to, co zobaczyły. Dla bezpieczeństwa, tak. Nie wiedziała do końca, co robi, ale wydawało jej się iż to było rozsądne.
Popatrzyła na nią wymownie, musiały już iść.
Wsadziła różdżkę do buta, a następnie znowu złapała przyjaciółkę za rękę, bez jej pytania teleportowała je. Lepiej żeby już ich tutaj nie było. Nie czuła się bezpiecznie, już nie ma dawnych spokojnych czasów.. O nie.

Debil Angus nie może znaleźć jakiegoś ciekawego zajęcia, poza opierdalaniem się po zamku. Może powinien zająć się jakiś kreatywnym zajęciem jak na przykład przejść się do biblioteki i znaleźć ciekawą lekturę na sobotni wieczór? Śmieszne i to bardzo! Nigdy tam nie bywa, a przynajmniej rzadko do niej zagląda. W taki razie nic nie robienie jest ciekawsze, niż wycieczka do szkolnej czytelni. Tylko gdzie się wybrać? W którym miejscu zabić czas? Kolegów znaleźć nie może. Pewnie po kątach gdzieś się uczą do następnej lekcji. Może i Angus by się zaczął? Taki tam żart, pewnie że nie! No nic, najwyżej potem ich poszuka, a w tym czasie przejdzie się gdzieś. Tym razem Hogs? Czemu nie. Dawno tam nie był. Niepogoda zmuszała go do gnicia w środku, chociaż w zamku też miał co robić. Dziś wyjątkowo nie. Taki dzień. Wszyscy gdzieś wyparowali, smuteczek.
W końcu dotarł, aż na samą stację kolejową. Wyjeżdżać nie ma zamiaru, chociaż dzień w Londynie nie byłby zły. No ale nie może, takie zasady. Kątem oka zauważył jakąś ławeczkę po czym usiadł na niej. Następnie wyjął z kieszeni zapalniczkę i zaczął nią się bawić. Ojeju, żeby tylko niczego nie podpalił!

wybacz za jakość tego posta :<

A Scarlett? Co chciała robić na stacji kolejowej Scarlett? W zasadzie nie chcielibyście znać powodu jej przyjścia tutaj. Tylu ich było, tylu...! Wilkie, Daniel, Jiro... wszyscy, wszyscy byli podli i łamali jej biedne, bezbronne serduszko! A ona tyle im dawała, tyle... całą siebie, niestety dosłownie. Ale robiła to w dobrej wierze, w dobrej intencji...! W to przynajmniej chciała wierzyć. Chciała sobie ufać, mieć przeświadczenie, że dobrze robi. Niestety, każdy jej krok prowadził donikąd. Plątała się w labiryncie swoich uczuć, swoich pragnień i swoich myśli. Czasem chciałaby nic nie czuć. Znieczulica. To tak pięknie brzmi, tak pięknie brzmi...
Szła tutaj zalana łzami, w ściekającym po policzkach makijażu. Szła od samiutkiego Hogwartu. Nie wiedziała, gdzie idzie, po co idzie. Nie zorientowała się nawet, że dotarła aż do Hogsmeade. Lubiła to miejsce, zimą szczególnie. Lubiła chaty i drogi pokryte białym puchem. Już ich nie zobaczy na własne oczy. Przecierała piąstkami oczy, chcąc poprawić widoczność, ale przekrwione, zaklejone tuszem gałki i powieki odmawiały posłuszeństwa. Odgarnęła burzę złotych loków do tyłu, wciąż maszerując po znanych jej okolicach. Co ona tu robi?
Nim się obejrzała, była już na stacji kolejowej. Idealnie. Choć było cicho. Niewiele kręcących się tu ludzi. Ale może w końcu nadjedzie. Pociąg do Londynu. Może to właśnie ten czas?
Stanęła na skraju peronu. Kawałek butów praktycznie nie dotykał podłoża. Nie płakała już, pociągała jedynie nosem, zaróżowione policzki były mokre od łez i brudne od tuszu oraz kredki do rzęs. Rozpostarła ramiona i napawała się chłodem lekkiego wiatru.
Czekała.
Może teraz?

No i biedne dzieciątka wylądowały na peronie w Hogsmeade. Zabawne... Mary po raz drugi w swoim życiu była tak szczęśliwa i po raz drugi z tą samą osobą. Uśmiechała się ciągle do siebie jakby była zaczarowana.
- Będzie Trzeba się z Astką w trójkę zobaczyć będę pilnowała byście się za bardzo nie nachlali- zaśmiała się.- Chociaż pijani jesteście bardziej otwarci. Ogółem... Idziemy tylko na tereny przy zamku czy w ogóle do Zamku wejdziem??
Spytała go z uśmiechem na ryjku uchachana była w końcu od ucha do ucha więc mordka jej się śmiała.

- Nico ja i Astoria to dorośli ludzie. Wiemy ile możemy wypić, a po za tym sory. Moje spotkania z nią przeważnie odbywają się na zasadzie ja i ona. Coś w stylu rytuału - Powiedział z przepraszającą miną. No tak ona bardzo cenił sobie spotkania ze swoim nie lubił kiedy kto kolwiek podsłuchiwał to co miał do powiedzenia. W końcu przyjaciele są po to aby wysłuchali spokojnie tych rzeczy których inni nie mogą wiedzieć. Tak więc wolał szybko zmienić temat.
- Nico nie odpowiedziałaś mi na poprzednie pytanie - Przypomniał na nią i uśmiechnął się lekko. No tak był ciekawy co ona na to odpowie.

Nico lekko się zmieszała ale wiedziała że Astka i Kame to przyjaciele zatem ich rytuały były ich spotkaniami.
- Jeśli chodzi o to to mi na prawdę nie przeszkadza tylko ją ode mnie ucałuj jak ją zobaczysz ok?- Spojrzała Kame w oczy i uśmiechnęła się - Oświadczyny... Yhm... Wiesz że nie wiem co powiedzieć?? Zgadzam się tylko nie rób szopki z klękaniem i nie wrabiaj mnie więcej ok Kochanie??
Spojrzała na niego z uśmiechem na ustach. czekała na jego reakcję na to że się zgodziła. Uśmiechała się jak wariatka... no cóż zakochanie robi swoje.

- Spoko nie miałem nawet zamiaru klękać - Powiedział i uśmiechnął się lekko zakłopotany.
- Wiesz naprawdę ja się z lekka zmieniłem przez ten czas i aż taki podniosły to ja jeszcze nie jestem - Powiedział i przytulił ją lekko. No tak liczył się z odmową, ale też brał pod uwagę to, że może się zgodzić.
- Słuchaj tylko ty naprawdę chcesz mieszkać u mnie ? - Zapytał się i popatrzył się na nią. Z tego co pamiętał panikował, że nie będzie miał dla niej wystarczająco wiele miejsca. Teraz też tak było, jednak po tej akcji w tej chatce jakoś dał się przekonać, że Nico da sobie sama radę i nie potrzebuje aż tak wielkiej ochrony jak mu się wydawało.

Nico uśmiechnęła się lekko i popatrzyła Kame w oczęta. No cóż ona też się zmieniła i to bardzo. Już nie była małą bezbronną i rozwydrzoną dziewczynką która potrzebowała ochroniarza. Zresztą teraz potrzebowała tylko troszkę miłości i nic więcej no nie licząc Kame... Jego potrzebowała najbardziej. W końcu kochała go tak??
- Chcę zamieszkać z Tobą... Zresztą nawet mogę Ci gotować i mogę sprzątać i nawet zaakceptuję węża jak będziesz go miał... Może się z nim zaprzyjaźnię tylko mnie uprzedź czy go masz- Uśmiechnęła sie- Boże ja siebie nie rozumiem... Jak mogłam kiedyś być taką egoistką i myśleć tylko o sobie??

- Nie spokojnie nie trzymam już węża w domu. Tamten zdechł po prostu ze starości - Powiedział i wsadził sobie spokojnie ręce do kieszeni. Na drugie stwierdzenie Mary uśmiechnął się lekko.
- Wiesz obydwoje wtedy byliśmy dziećmi. Może wydaje się to, wydarzyło się niedawno, ale trochę czasu minęło. I taka rozłąka pomogła nam przemyśleć kilka istotnych spraw - Powiedział i wyciągnął sobie paczkę papierosów i zapalił jednego.
- Ale nie wezmę cię do siebie za nim nie załatwię swoich spraw - Powiedział i popatrzył na nią. Dziewczyna mogła zobaczyć, że jakoś dziwnie się zakłopotał.
- Była byś w stanie dla mnie coś zrobić - Nie chciał jej o to prosić, ale cóż pragnienie bycia z nią było znacznie większe.
- Sądzisz, że może twój ojciec pomoże mi spłacić mój dług ? - Zapytał się zaciekawiony.

Nico spojrzała na niego z lekkim szokiem w oczach. Po raz pierwszy w życiu Kame o coś prosił a to było dla niej dość dziwne.
- No wiesz... jeśli o to chodzi To mój tata już przygotował wszystko i wystarczy do niego napisać... Ale wiesz... Musisz to zrobić osobiście... Mnie nie posłucha- Mruknęła patrząc na niego- Tu musisz się do niego sam zgłosić... On też wiele spraw przemyślał. A ogólnie... Mogę zapalić??
Spytała patrząc na niego. Swoją paczkę gdzieś posiała i nie wiedziała gdzie a musiała koniecznie zapalić w tym momencie. Uśmiechała się szeroko.

- No co tak na mnie patrzysz. Chcę po prostu abyś weszła do mojego życia ze spokojną głową - Mruknął lekko obrażony. No nie to on tutaj stara się pokazać, że jakoś wydoroślał i zamiast podziękowania to zdziwienie, ale cóż widocznie nie można mieć wszystkiego.
-Dobra jak znajdę odrobinę czasu to do niego napiszę. Tylko mam nadzieję, że mnie nie zamorduje. A może będzie lepiej jak przyjdę do twojego domu. O taką rzecz prosić przez list, lepiej będzie jak osobiście to załatwię - Pomyślał sobie na głos. Kiedy ona poprosiła go o papierosa spojrzał na nią zdziwiony. Podał jej paczkę i ukucnął sobie spokojnie przy ziemi.

Nico zaśmiała się.
- Ależ ja się cieszę że wydoroślałeś i się mnie o to pytasz... tyle że mojego papy nie ma w domu wyjechał i wróci za miesiąc więc musisz napisać List kochanie- szepnęła i wzięła od niego papierosa. Uśmiechnęła się szeroko. No teraz on się zdziwił. Nico i Pali... No cóż musiała zacząć by w końcu zapomnieć o bólu. Odpaliła sobie jego zapalniczką i uśmiechnęła się.
- Zresztą Mogę Ci przywieźć Te pieniądze jeśli będziesz chciał ale musisz napisać ten list. - mruknęła i spojrzała przed siebie. Pociąg wjeżdża i wyjeżdża... Ona musiałaby wsiąść jutro by zdążyć do taty przed następnym spotkaniem.

- Wolę poczekać. To jednak dotyczy mojego życia. - Powiedział i uśmiechnął się lekko. Kiedy zobaczył, że jakiś pociąg przejeżdża odsunął się trochę dalej aby się nie przewrócić. Podmuch wiatru rozwiał mu delikatnie włoski.
- Nie oczekuj z mojej strony jakiś wielkich wydatków, bo ostatnio obcięli mi stawkę, i nie zarabiam za wiele - Powiedział i lekko się skrzywił. No tak ta wiadomość sprawiła, że zarywa noce. Jeszcze nie dawno chciał być samo wystarczalny, chciał pokazać, że umie sobie poradzić w życiu, ale z czasem dochodził do wniosku, że wcale tak nie jest. Nie na tym polega dorosłość.

Nico zaśmiała się na to stwierdzenie.
- Kame kame... Ale ja nie mam domu no... Ja nawet do niego nie wchodzę... - mruknęła cicho patrząc na niego. Ogółem coś było nie tak ale nie chciała mówić- A po drugie nie jesteś jedyną osobą pracującą w tym... związku.
Powiedziała i spaliła fajkę. Coś ją gryzło.
- Za kilka godzin muszę pójść do pracy.... Ale mi się nie chce... to przerażające że muszę zarabiać. Pierwszy raz mi się czegoś nie chce- zachichotała.- Pójdziesz ze mną??

Kame pokiwał tylko lekko głową. Dopiero po chwili zerwał się na równe nogi i powiedział głośno.
- Eeeee....co jak to nie masz domu. A to co widziałem ostatnim razem ta willa co się z nią stało ? - Zadał pytanie chociaż nie był do końca przekonany czy chce wiedzieć co się tak naprawdę wydarzyło, ale cóż jak już się zapytał to trudno.
- Pójdę z tobą tylko proszę powiedź mi co się takiego wydarzyło - Powiedział i zmierzył ją wzrokiem. Oczekiwał teraz na jej odpowiedź.
- Dobra Nico. Z tego co ja pamiętam nasz związek rozpadł się również z powodu zbyt wielu tajemnic. Więc może powiedź mi w końcu wszystko. Nie urywaj zdania, tylko je dokończ - Mruknął cicho.

Nico spojrzała na niego z lekkim szokiem w oczach.
- Zrezygnowałam z domu... mieszkam na obrzeżach Londynu nie wchodzę do domu bo już nie mieszkam we Francji no cóż Zerwałam ze starym życiem... Tata chciał mieć ze mną dobre stosunki jak wyjadę to wynajął mi kawalerkę w Londynie a oni mieszkają dalej w tym samym miejscu... Ja nie mam domu... mam kawalerkę.- Mruknęła - zrzekłam się pieniędzy i kazałam się wykreślić z testamentu od... takie sobie widzimisię. Powiedziałam że chce sama zarabiać na siebie.
Spojrzała na niego z uśmiechem.

Kame zamrugał kilka razy z niedowierzaniem.
- Dziewczyno pogięło cie. Nie, że coś, ale zrezygnować z czegoś takiego. Przecież ty miałaś ustawione życie od małego. Wiesz jak wiele osób oddało by wszystko aby być tak ustawionymi jak ty - Powiedział i nadal patrzył na nią z niedowierzaniem. Może ona go po prostu wrabiała i za chwile powie, że to żart.
- W sumie dlaczego chciałaś zacząć pracować. Przecież to nic przyjemnego. Nie no oczywiście fajnie jest kiedy robi się to co się lubi, ale przecież takie stawki jakie oni płacą to są naprawdę kiepskie, i dlaczego akurat tak jak ja pracujesz ? - Zadał nieświadomie kolejne pytanie.

Nico spojrzała na niego.
- Nie każdy przez bycie bogatą dziewczyną traci to co najbardziej ceni... Oddałam wszystko dla jednego człowieka i się opłaciło.- Mruknęła patrząc na niego.- Inni się cieszą z tego że są ustawieni do końca życia ale ja nie umiałam się cieszyć tym przez 9 bitych miesięcy no i raczej nie chciałam. Zresztą pracuje tak jak chciałam.
Spojrzała na odjeżdżający pociąg.
- Śpiewam bo chcę... stawkę mam na tyle dużą że miesiąc przeżyje spokojnie... Więc wiesz ale to wpływ taty więc możesz się po prostu przenieść z zespołem tam gdzie ja pracuje... - mruknęła cichutko i się zamknęła.

- Nico ty naprawdę uważasz, że mnie stać na zespół cóż to naprawdę miło, ale tak nie jest. Jestem jedną osobą w całym moim zespole. W tych barach ja nie mam nic do gadania. To oni mi ustalają to co mam śpiewać. Jedyne co mam załatwione to, to, że mam oświetleniowców i dźwiękowców i to wszystko. No i jeszcze to, że mogę liczyć na darmowe jedzenie i picie, ale to wszystko - Mruknął lekko zakłopotany. No tak ona nawet w tym zawodzie miała wszystko ustawione przez ojca, jednak jej tego nie mówił, wolał to po prostu przemilczeć.
- Dlaczego ja mam nadal wyrzuty sumienia, że ty przeze mnie tracisz coś bardzo ważnego - Mruknął cicho i wbił wzrok w ziemię

Mary spojrzała na niego i zaśmiała się. On nie musiał mieć wyrzutów to jej decyzja w końcu była. Zrezygnowała z wszystkiego po to by móc robić co kocha.
- Nie musisz mieć wyrzutów sumienia bo rodziny nie straciłam- powiedziała z uśmiechem- a wręcz przeciwnie odzyskałam siostrę i mojego starego ojca... Więc zyskałam więcej niż straciłam.
Uśmiechała się patrząc na Kame. Kochała go na zabój ale tym razem nie chciała sobie przegiąć i do tego wolała się zmienić.

- Czyli jesteś pewna, że chcesz znowu ze nią zamieszkać - Powtórzył ponownie swoje pytanie. Cóż wolał się z lekka upewnić czy oby na pewno wszystko przemyślała dobrze. Nie chciał aby ona potem czego kolwiek żałowała.
- Zresztą pamiętaj jakie mój dom ma rozmiary - Powiedział spokojnie i uśmiechnął się lekko. No cóż to zawsze był dla niego powód do lekkiego wstydu. Nie lubił przyznawać się w jakich warunkach tak naprawdę mieszka, ale cóż Nico musiała o tym wiedzieć. Zresztą ona mieszkała tam przez pewien czas. Więc doskonale wiedziała o czym mówił.

Mary spojrzała na niego uśmiechem. Wiedziała jak mieszkał i szczerze jej się to miejsce najbardziej podobało ze wszystkich.
- Twój dom jest super Kame... Lubiłam tam mieszkać... i chyba kupię Ci węża do niego żeby było milej chcesz??
Spojrzała na niego z lekkim uśmiechem. Może i wszystko im się w końcu ułoży?? Może wreszcie już nie będzie tych problemów jak kiedyś. Mary miała na to nadzieję.
- I co widziałeś się z Astką??- zmieniła nieco temat.

- Tak widziałem się z nią. Nie powiem ucieszyłem się. Zrobiłem się zdecydowanie za bardzo porządny. Normalnie jak nie ja - Powiedział i uśmiechnął się i wyrzucił resztkę papierosa na tory.
- Miło, że uważasz, że mój dom jest miły. - No tak on sam nie uważał swojego dom za miłe miejsce. W sumie gdyby nie musiał to pewnie by tam nawet nie wracał, ale wakacji przecież nie mógł spędzać na ulicy. Chociaż jak by na to nie spojrzeć tak naprawdę było. Włóczył się cały czas po ulicy aby tylko nie wracać do domu.
- Przydał by się w nim lekki remont. Jakieś malowanie czy coś w tym stylu - W sumie planował to już od dawna, ale po prostu jakoś nie mógł się za to zabrać z dwóch powodów. Jeden to brak funduszy a drugi to po prostu jego wewnętrzny leń.

Mary spojrzała na Kame i uśmiechnęła się. Jej włosy rozwiał wiatr. i zaczęła nucić.Miała coś podły humor nadal ale powoli się jej poprawiał. Spaliła fajkę do końca i uśmiechnęła się.
- Idziemy gdzieś?? - spytała- zimno mi troszkę wiesz?? Zmarźlak się zrobiłam... Boże jak mi się chce spać.
Powiedziała i ziewnęła no tak... Nico nie spała od kilku dni porządnie więc teraz męczyła ją senność. Popatrzyła na tory.
- Dawaj kto pierwszy do Herbaciarni pani poodifoot ten król- zaśmiała się i patrzyła na ukochanego..

- Nico daj spokój nie chce mi się nigdzie biegnąć - Mruknął cicho. No tak był zmęczony z lekka i było to widać, ale jakoś dzielnie trzymał się na nogach. Nic dziwnego taki tryb życia jak on prowadzi to jest masakra. Nie wielu by wytrzymało. W tej chwili akurat myślał sobie spokojnie o remoncie u siebie w domu. Chociaż tak naprawdę jak pomyślał o bałaganie jaki przy tym powstanie to jakoś od razu mu się odechciewało go robić. Oj tak jego wewnętrzny leń dawał o sobie znać i to bardziej niż zwykle. Na dobrą sprawę musiał się na siłę mobilizować aby co kolwiek sensownego w tym swoim życiu zrobić, jednak jak na chwile obecną kiepsko mu to wychodziło.

Mary spojrzała na niego i uśmiechnęła się.
- chyba pora spania dla ciebie się zaczęła... To chodź wbijamy się powoli do szkoły- mruknęła i spojrzała na niego- albo nie.
Wyczarowała materac i koc.
- Kładź się - powiedziała i usiadła na materacu- no chyba że mi odmawiasz to wracamy do szkoły żeby było zabawniej.
Uśmiechała się wciąż patrząc na niego.
- A remontem się nie przejmuj wszystko będzie ok- Uśmiechała się a oczy jej błyszczały.