Kame spojrzał na nią zdziwiony.
- Chcesz spać tutaj na dworcu - W sumie mu to nie robiło różnicy. Mu zdarzało się spać na dworcach kolejowych. Więc dla niego to nie było nic specjalnego. No nic, ale jak już jest to trzeba korzystać. Wsunął się pod koc i położył się. Miejsce ułożenia tego materacu było takie fajne, że mogli spokojnie popatrzeć sobie na gwiazdy. No cóż późno już było, a niebo tej nocy było całe pełne gwiazd. Gryfon zaczął śledzić wzorkiem małe lśniące kropki na granatowym tle. Jak na razie nic nie mówił aż do momentu kiedy Nico zeszła na temat remontu.
- Weź nawet mi nie mów nic o tym. Ściany w pewnych miejsca popękały, trzeba odmalować. No i podłoga z lekka się zdewastowała. A wiedz to dom na japoński styl. Podłoga w takich domach jest bardzo delikatna, więc lepiej aby tam buty ściągać - Mruknął cicho i zerknął na nią kontem oka.

Mary spojrzała na niego lekko się uśmiechając.
- Ja zawsze buty ściągałam co ty ode mnie chcesz?? - popatrzyła na niego z lekkim wyrzutem- a co zrobiłeś ze skrzatem którego dostałeś od mojej babci?? Zwolniłeś go??
Popatrzyła na niego i usiadła spokojnie. Spojrzała w niebo.
- Gdzieś tam u góry jest moje maleńswto- wyszeptała do siebie i z oka popłynęła jej pojedyncza łza. Nadal tęskniła za tymi ruchami w brzuchu które czuła. Ale nic na to poradzić nie mogła.- Kame... Wiesz co??
Spojrzała na niego z jakimś tajemnym błyskiem w oku.

- Słuchaj przez mój dom przez ostatni czas tyle osób się przewijało, że makabra więc podłoga się zniszczyła. Zresztą nie mówię o tobie - Powiedział i uśmiechnął się lekko. Jednak kiedy ponownie zeszli na temat dziecka posmutniał lekko. Nico coś zaczęła mówić, jednak jak zobaczył jej spojrzenie usiadł gwałtownie i powiedział.
- Nie Nico nie, nawet o tym nie myśl - Powiedział stanowczo i zmierzył ją stosunkowo ostrzegawczym wzrokiem. Miał nadzieję, że ona zaprzeczy. Jak myślała o kolejnym dziecku to po prostu na chwilę obecną było po prostu niewykonalne.
- Nie myśl o tym - Powiedział po raz kolejny tylko znacznie ostrzej.

Mary zaczęła się śmiać i spojrzała na niego.
- Zwariowałeś?? Ja już nie chce mieć wcale dzieci... do końca życia- mruknęła- bo i tak żadne żywe się nie urodzi. Więc nie chce już cierpieć z powodu następnego pogrzebu tak małego skarba...
Spojrzałą na niego
- Zafundujemy Ci remont... ok?/ - Zaśmiała się wciąż mając w głowie jego reackję na to co myślał że będzie chciała powiedzieć.

- A tak generalnie dzięki, że mi powiedziałaś kiedy pogrzeb się odbywa - Powiedział z lekką nutką pretensji w głosie. No tak mogła pomyśleć, że on jako ojciec też chciał by tam być, ale cóż stało się. Na dźwięk kolejnych słów chłopak posmutniał jeszcze bardziej. Oczywiście to, że teraz nie zgadzał się to nie znaczy, że nie będzie chciał mieć dzieci. Jednak postanowił to przemilczeć. Nie chciał jej zmuszać do czego kolwiek. Jednak on zawsze chciał mieć dzieci, ale jeżeli Nico się nie przełamie to nic nie zrobi.
- Czy ty zgłupiałaś już całkiem - Powiedział i spojrzał na nią z nie ukrywanym żalem.
- To, że jedno się urodziło martwe nie oznacza, że inne też takie będą. Nie jesteś jedyna. Wiesz ile kobiet może poronić. Po prostu przypadek - Powiedział lekko zdenerwowany, jak on nienawidził kiedy ludzie wychodzili z takiego założenia.

Mary spojrzała na niego z lekkim szokiem.
- Kurwa mać debilu sorry za te słowa ale ja jestem chora... znaczy się no nie do końca ja... lecz moje układy rozrodcze... Nie da rady bym kiedykolwiek urodziła żywe dziecko... no chyba że z in vitro to tak... zamroziłam już jajeczka.- mruknęła patrząc na niego.
- Ja nie mogę mieć dzieci... a nie powiedziałam CI o pogrzebie bo go nie było... Znaczy był ale małego mam cały czas przy sobie... jego spopielałe ciałko wciąż jest ze mną i pomyślałam o Tobie- spojrzała na niego i wyjęła łańcuszek z małą klepsydrą z jakimś proszkiem w środku- proszę.

- No to adopcja - Powiedział spokojnie i na nią spojrzał. Kiedy ona wyciągnęła łańcuszek z lekka spanikował a jak wiadomo Kame zawsze mówi to co myśli.
- Sory Nico, ale z reguły nie nosze prochów ludzi na szyi. Zresztą chyba zapomniałaś, że ja innego wyznania jestem - Naprawdę nie widziało mu się wcale noszenie sproszkowanego ciała na szyi. Jak dla niego to było naprawdę porąbane.
- Nico a nie da się jakoś ciebie wyleczyć ? - Zapytał się zaciekawiony.

Nico zaśmiała się.
- Kame nie musisz tego nosić na szyi... ja nie noszę... Mam je w kieszeni na sercu ale nie noszę prochów Ryu na szyi... A zresztą... ja wcale nie jestem religijna tak??- spojrzała na niego i uśmiechnęła się- Kładź się spać potem pogadamy. Bo o mojej chorobie gadać mi się nie chce... Bo nie mają na nią lekarstwa jeszcze a im dłużej czekam tym gorzej.
Spojrzała na niego i uśmiechnęła się blado.
- Boże... Adopcja?? Uratować czyjeś życie od braku rodziców?? Dobry Pomysł...

- Z reguły nie noszę sproszkowanego ciał ludzi. Generalnie to miło, że porozumiałaś się ze mną w kwestii rodzaju pogrzebu - Powiedział i położył się wreszcie. Może i chciało mu się spać, ale jakoś nie mógł.
- Wiesz Nico tylko jest szansa, że weźmie się niemagiczne dziecko. Jak mu to potem wyjaśnić. W tym tkwi ryzyko i to całkiem spore - Mruknął i wbijał wzrok w niebo. Nad czym się zastanawiał w sumie tylko on wiedział. Jego myśli jak zwykle biegły jak oszalałe gdzieś przed siebie, nawet do końca nie wiedział gdzie go te myśli zaprowadzą. Chociaż w chwilę obecną nie za bardzo o to dbał.

Mary wstała z materaca i podeszła do jednego z filarów. Spojrzała na niebo.
- Ryu gdybym nie była chora ty byś był teraz iędzy nami... Poznałbyś tatę wiesz o tym?? Masz bardzo przystojnego tatę... Ty też byłeś do niego podobny.- Sięgnęła za pazuche i wyjęła zdjęcie Ryu jak się urodził... Mała kruszynka urodziła się zbyt szybko i Mary znów się pobeczała.- chcesz zobaczyć jak wyglądał Twój syn??
Nie czekając na odpowiedź rzuciła do niego zdjęcie które opadło tuż obok materaca.

- Ty chcesz mnie wprowadzić w jakieś wyrzuty sumienia. - Powiedział i zerknął na zdjęcie. Sam też dźwignął się na nogi i zerknął na nią.
- Jeżeli chcesz wiedzieć nie mam nic a to absolutnie nic do zarzucenia. Odnoszę wrażenie, że chce mnie winić za śmierć tego dziecka, ale mylisz się. To nie było moja wina. - Powiedział z lekka podirytowany. Nie pozwoli sobie aby kto kolwiek go obwiniał za śmierć dziecka. On nie zawinił.
- Po co mi to wszystko pokazujesz. Mówisz to jeszcze takim głosem jak byś miała mi za złe - Mruknął wbijając nadal w nią wzrok. Naprawdę poczuł się z lekka urażony, albo po prostu źle zrozumiał coś.

Nico spojrzała na niego.
- Ja cię nie winię... mówiłam to do malucha w niebie... nie wierzę w boga od kiedy pozwolił mu umrzeć. Nie winię Ciebie tylko siebie... Wolałabym to ja nie żyć... A dałam Ci zdjęcie byś zobaczył jaki był do Ciebie podobny... śliczny... chcę byś miał po nim choć jedną pamiątkę czy to źle??
Spojrzała na niego z lekkim wyrzutem w oczach. Nie sądziła że on posądzi ją o obwinianie go za śmierć dziecka. cały czas obwiniała siebie.
- Zresztą... nie winię Ciebie tylko siebie...

- Ale zachowujesz się tak jak by to była moja wina. Sądzisz, że mnie to nie zabolało, że ono zginęło. - No tak ani razu jeszcze nie wymówił imienia dziecka. Cały czas było to dziecko, albo "ono".
- Ale to było. Stało się a jutro jest nowy dzień i coś innego się wydarzy. Może lepszego, może jeszcze coś gorszego, ale następnego dnia to będzie tylko wspomnienie. Nie oczekuj z mojej strony łez, ani chociaż cienia próby pokazania żalu. Więc nie rzucaj mi tutaj nie wiadomo czym, bo nie wyciśniesz ze mnie niczego. Ani łez ani żadnego wielkiego wyznania - Cóż może ta jego postawa była spowodowana jego życiem które wymagało od niego twardości, a może po prostu jako Japończyk był mało wylewny.

Mary spojrzała na Kame z nutką żalu w oczach.
- czemu ty masz do mnie pretensje?? Że tęsknie za moim synemm?? coś w tym złego?? Wydaje mi się że nie- spojrzała na niego i posmutniała... Może i sie zmieniła ale to nie znaczy że nie wspomina własnego syna. Ona zmieniła sie w inną strone... była mniej otwarta i rezygnowała z przyjemności i nie chciała być bogata.
- Kocham Cię ale ja kochałam też Ryu.. dobra koniec tematu bo to bez sensu- mruknęła...

- Wiesz nie chodzi o to, że nie możesz tylko o to, że nie wiesz dlaczego ja nie chcę... -Urwał na chwilę i zaczął się nad czymś zastanawiać.
- Jak by ci tu to w miarę delikatnie powiedzieć - Mruknął cicho do siebie i wsadził sobie ponownie ręce do kieszeni.
- Czasami lepiej nie mieć żadnych dowodów na istnienie innego człowieka. Wtedy omija się ból i cierpienie - Czy on tak naprawdę do końca wyznawał tą zasadę tego nie można powiedzieć, ale na pewno starał się jak najczęściej wprowadzać w życie.
- Dlatego tego nie chcę. Potem będę chodził jak ty załamany. - Mruknął i popatrzył sobie przez chwilę w gwiazdy.
- Idę się przejść na chwilę zaraz wrócę - Powiedział i wyciągnął sobie swoją paczkę fajek i poszedł przed siebie. Nie zaszedł daleko, ale wystarczająco daleko aby Nico stracić z oczu. Oparł się o jedną ze ścian i zapalił sobie spokojnie jednego papierosa tak dla uspokojenia.

Mary stała cały czas w tym samym miejscu wciąż nie wiedząc co robić.
- Nie zadręczać się i nie cierpieć... też powiedział- mruknęła do siebie i spojrzała w gwiazdy. Nie jej wina że widziała Ryu i nawet bez tego zdjecia miałą go w pamięci... Nie chce niech nie pamięta Mary miała go już w dupie...

W tym samym czasie.
Trójka bandytów szła sobie akurat po dworcu w Hogsmeade i zaczęło im się trochę nudzić. Zauważyli sobie Kame i pierwsze co obmyślili plan... jeden stanął za filarem a dwóch po bokach.
- Witamy pana samotnego... O tej porze tutaj??

- Nie wasz interes - Mruknął cicho i wciągnął odrobinę nikotyny do swojego organizmu. Był z lekka zdenerwowany, więc nic dziwnego, że kompletnie nie wyczuł zagrożenia. Zmierzył wzrokiem ludzi którzy przeszkodzili mu w rozmyślaniach. Miał niejasne wrażenie, że kiedyś gdzieś ich już widział, ale jak na razie nie miał ochoty robić nic głupiego.
- Dajcie człowiekowi spokój. Naprawdę nie mam ochoty dzisiaj na żadne bójki, kłótnie, zwady czy inne pierdoły. Idźcie przed siebie a ja pójdę przed siebie i wszyscy będą zadowoleni - Powiedział spokojnie i odgarnął swoje włosy, bo kilka kosmyków opadło mu na twarz.

Mary nadal patrzyła w niebo. Nie przejmowała się niczym. Jej umysł zaprzątnięty był innymi sprawami.

Ta trójka spojrzała na Kame.
- A może sobie przypomnij że wisisz nam jeszcze pieniądze drogi Kame??- Warknął mu do ucha jeden z nich. Popatrzyli na niego z zadziornymi uśmiechami. No cóż Chcieli mieć wszystko za sobą a w szczególności zadanie im powierzone. Uśmiechali się kpiąco.
- A gdzie masz swoją obrończynię??

- Ja nie potrzebuje nikogo do obrony. Sam sobie umiem doskonale poradzić - Mruknął cicho i odepchnął jednego z napastników.
- A kasę wam przyniosę, ale nie dzisiaj. Dajcie mi jeszcze tydzień i przyniosę wam całą sumę. Być może z procentem - No tak on Nico nie powiedział dokładnie ile potrzebuje. A jak już powiedział to część tej prawdy. Cóż cały Kame nigdy nie mówił całej prawdy.
- Dajcie mi jeszcze odrobinę czasu, a naprawdę wszystko będzie zebrane - Zapewnił ich po raz kolejny. Czuł się podle z tym, że musiał tak Nico oszukać, ale cóż. Raz po prostu wykorzysta kogoś. Przecież są ludzie którzy robią to cały czas, jak on zrobi to raz to chyba nic mu się nie stanie.

Nico nie zwracałą uwagi na to co się dzieje wokół niej po prostu patrzyła w niebo. Uśmiechała się szeroko do nieba myślac o swoim maluszku.

Tymczasem.
- No wybacz Kamenashi dostałeś wystarczająco dużo czasu- warknął jeden z nich i przygwoździł Kame do filaru. - Idziesz z nami... wydaje mi się że Twoja narzeczona sama za Ciebie zapłaci...
Dwóch z nich wzięło go za ręce i unieruchomili go.
- No widzisz trzeba było zapłacić w terminie.- mruknął obelżywie pierwszy z napastników.- No cóż teraz musisz radzić sobie sam.
Warknął a pozostała dwójka zarechotała.

- Naprawdę dajcie mi jeszcze odrobinę czasu a dostaniecie wszystko - Powtórzył spokojnie. Cóż cenił sobie jeszcze swoje życie, i nie chciał go tracić tak szybko.
- Wcześniej przez moją głupotę straciłem istną świnkę skarbonkę, teraz nie zrobię tego błędu. Tydzień i kasa jest, naprawdę z procentem nawet.- Zapewnił ich. Cóż nie chciał żadnych rozrób w tej chwili. W duchu modlił się aby to wystarczyło, i oby mu uwierzyli. A jak jakiś nauczyciel by teraz szedł na pewno by Kame zarobił jakiś szlaban, jak nie wywalenie ze szkoły, za zadawanie się takimi grupami.

Maryy nadal nic nie wiedziała. Buahahaha no tak Mary i jej jednostajne zachowanie.

w tym samym czasie.

- No cóż drogi Kamenashi Seo. Nie wszystko jest tak jakbyś chciał. To nie jest tak że my decydujemy tylko Szef... My Ci nie możemy dać czasu to szef decyduje- mruknął największy z napastników.- Zresztą mamy za zadanie doholować Cię do szefa więc albo idziesz sam albo idziesz zmuszony do tego... Co wybierasz??
Ogółem Oni wszyscy się brechtali z naiwniactwa Kame w końcu tylko oni wiedzieli co się z nim stanie.

- Dajcie spokój nie mam zamiaru nigdzie z wami iść - Mruknął i zaczął szukać po kieszeniach różdżki, ale w ostatniej chwili sobie przypomniał, że przecież została w szkole. Dlaczego on nigdy nie może pamiętać o tej różdżce. Wszyscy inni jakoś ją zabierali ze sobą. Tylko on zawsze musiał być bezbronny, ale tak czy inaczej nie miał zamiaru się poddać i iść z nimi gdzieś tak łatwo. Odepchnął kilku ludków i zaczął iść przed siebie.
- Dajcie spokój chłopaki. Powiedźcie szefowi, że kasę dostanie. Ucieszy się naprawdę z tego faktu, i może nawet wam nic nie zrobi - Powiedziała na odchodne z lekką satysfakcją i nadzieją w głosie, że dadzą mu spokój.

A Nico nadal stoi jak debil patrząc w Gwiazdy jednak słyszała jakieś rozmowy... Ale chyba nie za bardzo ją to interesowało.

A za filarem.
Gdy chłopaki zobaczyli że Kame ucieka zaraz się na niego rzucili. No cóż zadanie musiało zostać wykonane. W końcu nie mogli zrobić nic innego. Jeden z nich wręcz rzucił się na Kame i powalił go na podłogę.
- Nigdzie nie pójdziemy bez Ciebie... Zadanie to zadanie drogi Kame.- warknął mu do ucha i związał ręce by nie mógł się ruszać a drugi z nich wziął chusteczkę i wylał na niej chloroform- słodkich snów Kame.

No tak nic dziwnego, że gryfon wylądował na ziemi kiedy tyle osób na niego się rzuciło. Tak więc można było usłyszeć tylko głośny huk.
- Puszczajcie mnie debile jedne - Prawie, że wykrzyczał w ich kierunku. Po chwili poczuł, że krępują mu ręce. No tak sznur też nie należał do tych przyjemnych. Im bardziej on się szamotał tym bardziej blokada wrzynała mu się w nadgarstek. Tak więc chciał nie chciał musiał przestać się szamotać. A po chwili zobaczył jak ktoś przykłada mu jakąś chusteczkę. Wiedział doskonale co to jest. Więc ponownie usiłował się wyrwać im, ale sznur werżnął się mu w ręce robiąc tym samym całkiem głębokie rany które zaczęły go boleć niemiłosiernie. Jednak szybko to stanęło bo zasnął.

Nico usłyszała krzyk Kame ale jak dobiegła on już spał. Gorączkowo myślała co ma zrobić ale jej nie zauważyli Postanowiła ich śledzić. Nie było to trudne bo była mała i lekka więc nie było słychać jej kroków. Zauważyła ze szli do Wrzeszczącej chaty tylko nie wiedziała dlaczego akurat tam. Rzuciła na siebie za pomocą różdżki zaklęcie Kameleona. Miała nadzieję że wszystko będzie ok i nic nie zrobią jej ukochanemu bo tego by sobie nie darowała. W końcu Kame to jej największa Miłość na świecie. Wszystko by za niego oddała. Całe swoje nędzne życie. W pewnym momencie przyszedł jej do głowy głupi pomysł... Ni stąd ni z owąd walnęła go z plaskacza w twarz. a on się chyba ocknął.

z/t x 2