Zapewne gdyby nie lata bliskiej przyjaźni, zrodzonej ze wspólnego bólu, Louise nigdy nie poczułaby emocjonalnej więzi z kimś takim jak Casey – nie dlatego, że z samym O’Malleyem było coś nie tak. Po prostu delikatne i dobre serce Louise nie wydawało się współgrać ze stylem bycia tego mężczyzny. A jednak, wspólnota doświadczeń i głębokie zrozumienie sprawiły, że samotna i spragniona bliskości Finley nie dostrzegała w nim kogoś, kto wykorzystuje słabość jakiejkolwiek kobiety. Widziała w nim jedynie pociągającego mężczyznę, któremu mogła ufać i z którym chciała być w tym momencie blisko.
I tak było – zmysłowy taniec, ruch bioder, długie spojrzenia. Louise czuła satysfakcję i dopóki Casey nie wpadłby na pomysł, by to storpedować, była gotowa przesuwać kolejne granice. Czy jednak w nim pojawiły się jakieś wątpliwości?
- Nie zadowalam się kimkolwiek – odparła, z pozoru go zwodząc, lecz w gruncie rzeczy udzielając odpowiedzi na pytanie. Duma nie pozwalała jej wprost wyartykułować chuci, która ciągnęła ją w stronę Caseya – Przynajmniej odkąd się rozwiodłam.
Oj tak, w jej oczach Sherman był byle kim, ale dziś, uwolniona z kajdan nieszczęśliwego małżeństwa chciała czegoś więcej. Niekoniecznie wielkich emocjonalnych wzlotów – a jedynie czucia, że żyje, jest kobietą i może wirować w ramionach kogoś, komu nie można odmówić wyjątkowej siły przyciągania. A w jej oczach Casey był taką osobą – i wcale nie musiał do tego wywoływać swojej wilej natury.
- A ty? Czego potrzebujesz, O’Malley? – zapytała, wodząc palcami po jego ramionach.

@Casey O'Malley

    Czego potrzebował O’Malley? Cofnięcia czasu, naprawienia błędów, odzyskania urody, odzyskania smaku życia, pozbycia się gorzkości i rozgoryczenia. Wiele rzeczy przechodziło mu teraz przez głowę, ale nie w kontekście, jaki poruszali. W tej kwestii pozostawał nie tyle obojętny, co szedł za ciosem. Nie miał żadnych oczekiwań, ale nawet brak oczekiwań też był pewnym oczekiwaniem. Brak zobowiązań, ale też nieuciekanie od nich, a po prostu podążanie za swoim instynktem. Nie wiedział dlaczego ten go zatrzymał w tym momencie. Nie miewał takich wątpliwości wcześniej, ale w momencie, w którym ich ciała zespoliły się ze sobą w bardzo synchronicznym ruchu podczas tańca, zdał sobie sprawę, że pomyślał o niej, o tym, czy ona nie będzie czegoś żałować.
    Przypatrywał się jej długo i nie odpowiedział na jej pytanie. Zamiast tego przelotny, sardoniczny uśmiech wstąpił na jego usta na moment przed tym, jak pochylił się do niej i złożył je na jej wargach. To nie był jeden z tych romantycznych, pełnych uczucia i oddania pocałunków, ale miał równą pasję i zaangażowanie. Nie krył się przecież nigdy z tym, że gdyby kiedykolwiek wcześniej dała mu swoją zgodę, zrobiłby to już lata temu, skosztował tych ust, których był tak bardzo ciekaw. Nie miał w sobie cierpliwości, żeby udawać, że jest inaczej, więc kiedy usłyszał aprobatę, nie musiał pytać dwa razy. Przestał się też liczyć taniec i powód dla którego tu przyszli, bo z każdą sekundą pogłębienia pocałunku stawało się jasne, że może oboje przyszli tu wcale nie dla dzikich pląsów na parkiecie.
    Muzyka przycichła w jego uszach, a świat skurczył się do jej ciała zamkniętego w ramionach i smaku jej warg.
    — Tego.
    Teraz. W tym momencie. Jeśli już o to pytała, to właśnie taka była odpowiedź.
    Nie wycofał się jednak na te kilka milimetrów, żeby jej udzielić, a żeby dać jej ostatnią szansę na ucieczkę. To więcej niż zwykle mu się zdarzało.

@Louise Finley-Sherman

Gdyby rozważać potrzeby, tak jak robił to Casey, głowa Louise zapewne powędrowałaby w stronę macierzyństwa albo przynajmniej ucieczki zza biurka, na rzecz dalszej eksploracji świata i własnych badań. Choć być może bardziej radykalne środki, jak chociażby cofnięcie czasu, również spełniłyby jej potrzeby. Nie była jednak pora na tak daleko idące rozważania – skoro nie mogło być dokładnie tak jak chciała, to jedyne co jej pozostało, to odnaleźć przyjemność i szczęście, w tym co faktycznie dawało jej życie.
A życie dawało jej muzykę, przyjazne ramiona, brak oczekiwań i chuć, za którą mogła podążać. W gruncie rzeczy to wszystko wydawało się całkiem przystępnym scenariuszem, szczególnie biorąc pod uwagę, że dotąd życie zamiast drobnych przyjemności, serwowało jej głównie spektakularne traumy. Czy więc chwilowe porzucenie swoich celów i pójście za odrobiną szaleństwa, nie było dokładnie tym, co powinna zrobić?
Widząc rysujący się na twarzy mężczyzny uśmiech, już wiedziała co się stanie i absolutnie nie chciała mówić stop. Tęskniła za tym, że ktoś nie tylko jej pożądał, ale i przejmował inicjatywę, więc bez cienia wahania zatonęła w jego ustach.
Stanowczość tego pocałunku, ale i pasja, którą epatował mężczyzna, zdawały się Louise dokładnie tym, czego oczekiwała i potrzebowała. Jej romantyzm i oddanie zostały nad Bajkałem, zaś zachowawczość i niewinność – na sali sądowej. Teraz podążała za namiętnością, która najwyraźniej tkwiła w niej wcześniej, tłumiona przez małżeńską lojalność. Ich parkietowe ruchy ustąpiły lekkiemu kołysaniu, bo zamiast nóg, w tan poszły języki.
- Chyba zachodzi pewna spójność potrzeb – zauważyła rezolutnie, gdy w końcu się od siebie oderwali – Chociaż żałuję, że dopiero teraz…
Nie oczekiwała od niego oddania serca, wielkiego emocjonalnego uniesienia, a jedynie tego, by na kilka chwil (a może trochę dłużej?) byli tylko oni dwoje. Czuła, że odnajdzie w tym wolność, że w końcu wyrwie się z oków nieszczęśliwego małżeństwa. Nie myślała o przyszłości, nie miała oczekiwań, ani tym bardziej wymagań. Uśmiechnęła się, palcami sięgając ku jego wargom.

@Casey O'Malley

    Czy naprawdę żałowała? Czy był sens żałować? Jeszcze kilka lat temu była mężatką, początkowo na pewno uważała to za spełnienie swoich marzeń. Kiedy się poznali, nie widział w niej kobiety, która szukałaby wrażeń, widział kobietę gotową na stabilizację, a Casey nigdy taki nie był – stabilny. Zawsze obiecywał tylko przygodę, teraz właśnie takie przyrzeczenie mógł jej składać i właśnie je przypieczętowywał, muskaniem jej warg, obcałowywaniem szczęki. Zaraz odsunął się, ale bez poczucia wstydu, czy wymuszonych barier, a po prostu ze zwykłego instynktu, który podpowiadał mu, że lepiej niż na środku parkietu czuliby się teraz gdzieś na uboczu.
    Dlatego, nie od razu jej odpowiedział. Zamiast tego chwycił ją w pasie i śmiejąc się krótko poprowadził w kierunku boku sali. Dopiero kiedy tam się znaleźli, oparł się z nią o ścianę, szukając jej spojrzenia z następnym pytaniem:
    — Ja nie – przyznał wprost – wcześniej nie szukaliśmy tego samego.
    Ale teraz… wplótł dłoń w jej włosy, bawiąc się jej kosmykami w zastanowieniu, ale to nie trwało dłużej.
    — Wyrwijmy się stąd – zaproponował.
    On wiedział, że to, czego szukał, nie znajdzie tego na parkiecie, ani nawet w tym intymnym kąciku pomieszczenia. Łazienka wydawała się też poniżej jego czy jej standardów. Nie myślał o niej, jak o kimś, z kim relacje mógłby zgłębiać w kiblu. Począwszy od tego, że jeszcze nie znał jej granic i wolał na spokojnie za nimi podążyć i spełnić oczekiwania ich oboje – nie tylko swoje. Jego były bardzo elastyczne. Zależne od tego, na co ona była gotowa. I nie musiały mieć koniecznie początku w klubowych klitkach.
    — Nigdy nie pokazałem Ci swojego mieszkania.

@Louise Finley-Sherman