Saga oparła głowę na dłoniach. Kątem oka widziała, że do stoiska Nany ktoś podszedł. To trochę nie sprawiedliwe, krukonka zdecydowanie za dużo dziś zarobi. Ale może to nie tak źle?
Szczerze mówiąc zagapiła się trochę i nie zauważyła kiedy Joshua do niej podszedł. Ot był sobie tam, a nagle zjawił się tu. Spojrzała na niego z wyrzutem, kiedy zapytał o jej dzień. Ten wzrok chyba był dość wymowny. Niemal w tej samej chwili poczuła, że coś się dzieje... Mordoklejka się odkleja. Szybko wyciągnęła napój od Candy z torby. Za jednym zamachem wysiorbała połowę napoju byle tylko pozbyć się tego słodkiego smaku z ust. W sumie miała ochotę wypluć felernego cukierka, ale może lepiej, że go przełknęła.
Kiedy w końcu poczuła, że jest zupełnie wolna wykrzyknęła "Nareszcie!". Odchyliła się do tyłu wyciągając ręce w geście zwycięstwa tak, że prawie wpadła do fontanny.
- Nie zażywaj NIC na tym festiwalu! - powiedziała do chłopaka rozkoszując się każdym słowem. Zatęskniła za swoim głosem.
Poprawiła słomkę w napoju i piła dalej, zerkając na Joshuę.
- Na razie było dość beznadziejnie, straciłam trochę kasy na tak bezużyteczne rzeczy jak ten portret - spojrzała na ten trzymany przez chłopaka - Nie najlepsza inwestycja... - od razu wyszczerzyła się do Nany, bo to miał być żart. Chociaż z tym tonem głosu kto wie jak mała Nana to odbierze.  
- Nie jesteś uczniem. Nie widziałam cię... chyba nigdy. - Z tym stwierdzeniem trochę zaryzykowała, bo w Hogwardzie była dopiero rok. Zabawne, że ten czas tak szybko minął.

Poznawanie okolicy, w której się aktualnie zamieszkało, to naturalna kolej rzeczy. Dziewczyna spacerowała po ulicach, bez konkretnego celu. Tym razem zostawiła swoje ukochane psy w mieszkaniu. Nie mogła ich tak długo męczyć na smyczy, to musiała być dla nich tortura. Z pięknych norweskich gór, trafiły do małej klitki w Londynie. Dziewczyna czuła wielkie poczucie winy. To przez jej widzimisię i przywiązanie do zwierzaków, zabrała je do miejsca, w którym muszą cierpieć. Jak mogła wcześniej o tym nie pomyśleć? Kochała je bardzo i wiedziała, że bez nich może sobie nie dać rady, ale nie widziała innego wyjścia. Musiała odesłać je z powrotem do rodziców.
Trzy wielkie Utonagany, nazywane przez nią często małymi niedźwiedziami nie mogły szczęśliwie żyć w mieście, gdzie nie mają możliwości nawet biegać. Bolała ją ta myśl, ale nie miała innego wyjścia, chciała, żeby te miały swobodę i nie siedziały zamknięte w klatce. Ona doskonale wiedziała jakie to uczucie.
Nikola nawet nie dostrzegła, że dotarła do parku. Był piękny, różnorodne kwiaty rozkwitały i zachęcały swoim zapachem do zwiedzania. A fontanna, która stała w jego sercu prezentowała się wspaniale. Nie zwracając uwagi na ludzi podeszła do niej i wlepiła swoje duże oczy w taflę wody. Kiedy się nie wściekała i nie irytowała na wszystko co się rusza, wyglądała naprawdę uroczo. Uniosła błękitną suknie, która sięgała jej do kostek i nie zważając na spojrzenia i szepty po prostu weszła do wody zamaczając swoje drobne stópki. Była orzeźwiająca, brakowało jej tutaj jeziora, albo stawu, przy którym mogłaby się ochłodzić. Możliwe, że było gdzieś w pobliżu, ale nie była w stanie jak na razie go zlokalizować.
Zanim Kotecka zdążyła wyjść z wody, figury nagle wystrzeliły strumieniami. Co jakiś czas widocznie są wyłączane, by nie spowodować przeciążenia, a ona trafiła akurat na aktywną część ich pracy. Nie wściekła się. Przyjemny, chłodny deszcz spłynął na nią, a ona z uśmiechem i widocznie rozbawiona całą tą sytuacją wyszła z fontanny i usiadła przy niej. Przetrzepała wilgotne włosy i wystawiła się na słońce chcąc się osuszyć.

Świeciło słoneczko, było ciepło, ptaszki śpiewały - mogłoby się wydawać, że cały świat osiągnął harmonię. Dlaczego więc Jonathan miałby spędzać ten dzień w zamkniętych pomieszczeniach, skoro mógł wziąć sztalugę, swój stołeczek, pędzle i węgiel (ostatnio zaczął coraz częściej go używać, żeby nabrać wprawy) oraz ruszyć w jakieś ładne miejsce, by stworzyć obrazy? Dodatkowo było w miarę wcześnie, więc dawało to dodatkowe plusy w postaci dobrego światła. Wieczorem na pewno byłoby gorzej - a poza tym, tak przynajmniej nie będzie się nudził. Jak postanowił, tak zrobił i już wkrótce (ubrany w białą koszulkę, czarną kamizelkę bez rękawów i zwykłe jeansy, które były poplamione farbą) ruszył w kierunku parku, taszcząc ze sobą swoją sztalugę. Niektórzy dziwacznie się na niego patrzyli, ale cóż, na artystów zawsze inaczej się patrzyło, a Jon zdązył się do tego już przyzwyczaić, ba, nawet czasami uśmiechał się szeroko do ludzi, którzy posyłali mu krzywe spojrzenia. Chłopak zdecydowanie wyznawał zasadę, że drobne miłe gesty jak uśmiech, czy zwykłe 'dzień dobry' mogą poprawić dzień i sprawić, że kąciki ust unoszą się automatycznie do góry. Wkrótce dotarł do parku i bez zbędnego przeciągania wybrał sobie odpowiednie miejsce (wpierw sprawdzając, czy nie będzie nikomu przeszkadzał), po czym rozłożył się tam. Następnie usiadł na stołeczku i na listwie pod płótnem rozłożył węgle, rozglądając się dookoła, by sprawdzić, czy jest coś tutaj, co by go zainspirowało. I wtedy jego wzrok padł na drobną niską dziewczynę, która ewidentnie została zmoczona przez tryskające strumienie wody z fontanny, ale nie wydawało się, żeby jakoś bardziej się tym przejęła. Jonathan uśmiechnął się pod nosem i wziął do ręki cienki węgiel, obserwując dziewczynę. Była piękna, niemalże jak porcelanowa laleczka, co poskutkowało tym, że chłopak naszkicował ją tak jak siedziała, w długiej niebieskiej sukni, z rozpuszczonymi włosami oraz z rozmarzonym, prawie smutnym wyrazem twarzy. Miał zamiar nadać jej szklistego wyglądu, żeby upodobnić ją do lalki, może zamienić fontannę w pozytywkę. Kiedy względny szkic był gotowy, zorientował się, że może dziewczyna nie chciała być rysowana, więc przesunął się nieco bliżej fontanny.
- Przepraszam. Cześć, jestem Jonathan. - odezwał się do dziewczyny, obracając nieco sztalugę w jej stronę. - Zacząłem Cię rysować, bo wyglądasz prześlicznie, ale... Mogę przestać, jeśli nie chcesz. Chciałem się tylko spytać, czy nie masz nic przeciwko. Zainspirowałaś mnie, wiesz? A niewiele rzeczy mnie inspiruje. To jak? Chciałabyś pobawić się w modelkę?
Był trochę niepewny co do tego, bo przez to dziewczyna mogła stracić na naturalności, ale musiał się spytać. Nie chciał potem wysłuchiwać narzekań o prawa autorskie i takie tam - już mu się zdarzyło parę razy. Więc teraz siedział tak, z węglem w ręku, czekając w napięciu na odpowiedź dziewczyny.

Jej spokojne przemyślenia zostały przerwane przez obcego przybysza, dla którego zmiana na jej twarzy musiała być zaskakująca. To delikatne spojrzenie i radość zniknęła w mgnieniu oka, a ona zmarszczyła nos, w oczach rozkwitła wściekłość. I tak laleczka ukazała swoją złą stronę.
- Czego? – warknęła wstając z miejsca. To musiało wyglądać komicznie, przy nim prezentowała się jak karzeł, albo dziecko. Może właśnie dlatego postanowiła wstać? Żeby wyrównać trochę ich szanse? Zresztą, to nie było aż takie ważne.
Dziewczyna zlustrowała go bardzo uważnie, każdy skrawek jego ciała, gesty i mimikę twarzy. Wszystko miało znaczenie, nie miała zamiaru zignorować choćby najmniejszej rzeczy, już raz się na tym sparzyła.
Słysząc kolejne słowa zacisnęła rękę w pięść przygotowując się do ataku. Nie lubiła jak ludzie robią co im się żywnie podoba bez zdania kogoś innego. Kto dał mu prawo do rysowania jej? W najlepszym wypadku po prostu podejdzie do tego jego obrazu i jednym dobrym rzutem wrzuci go do fontanny, to oduczy się naruszania czyjejś prywatności.
Zanim chłopak zdążył skończyć zdanie rozluźniła się i wlepiła w niego swoje zaskoczone spojrzenie. Może skończyć? Nie spodziewała się, że rozmowa przyjmie takie tory i chłopak zaproponuje jej współpracę. Może właśnie z tego powodu przytaknęła nie rozmyślając szczególnie o tym, na co właściwie się godzi.
Nikola rozluźniła dłonie i poprawiła sukienkę, po czym z naburmuszonym wyrazem twarzy zawiązała dłonie na klatce piersiowej. Zabawa w modelkę, co? Bardzo często to robiła, zwłaszcza dla norweskich magazynów, większych, czy mniejszych. Nie miała na koncie jakiegoś sporego doświadczenia, jednak wiedziała jak powinna się zachowywać. Naturalność była cechą, której wymagało się od takiej osoby.
Niezadowolona dziewczyna odwróciła od niego spojrzenie zatrzymując je przy okazji na pobliskim drzewie i wymamrotała.
- Pokaż mi ten szkic. Muszę wiedzieć w jakiej pozycji powinnam się mniej więcej utrzymać – wydukała. Mimo iż ton jej głosu mówił, że jest poirytowana, to wyraz twarzy potwierdzał, że jest w pewien sposób szczęśliwa. Jednak nigdy się do tego nie przyzna – ach i przy okazji – wyrzuciła z siebie ponownie zwracając na niego uwagę. Przeniknęła go tym wściekłym spojrzeniem i dodała swój warunek – jeżeli mi się nie spodoba, to obiecuje, że wylądujesz z tym płótnem w fontannie, już ja się o to postaram – prychnęła zaczesując za ucho wręcz białe, niesforne kosmyki włosów.

Ah, ten dzień zapowiadał się obiecująco. Słońce przyjemnie prażyło, dookoła dało się zobaczyć mnóstwo zieleni oraz stworzeń, które korzystały z pięknego dnia. Wyglądało to tak, jakby cały świat się cieszył. Chłopak wolnym krokiem przechadzał się dookoła fontanny obserwując uważnie każdy jej element. Podziwiał precyzję ludzi, którzy ją wykonali. Cóż, to miejsce zdecydowanie należało do jego ulubionych. Głównie z powodów przedstawionych powyżej, Matthias również był perfekcjonistą. Starał się, aby wszystkie rzeczy wykonane były idealnie. Młody Krukon przeczesał swoje włosy jedną dłonią, a następnie skierował się w kierunku ławki postawionej nieopodal. W jego umyśle zrodziła się dosyć zabawna myśl. Zastanawiał się ileż to "doskonałych" związków zakończyło się na tejże ławeczce, ileż miłości na zawsze. Ten medal miał także drugą stronę, wiele ludzi prawdopodobnie spotkało się tutaj po raz pierwszy, to tutaj mogli zakochać się od pierwszego wejrzenia. Uśmiech zawitał przez moment na twarzy Matt'a, już od dawna nie mógł sobie posiedzieć w ciszy i przemyśleć ważne sprawy. Jego oczy skierowały się w górę obserwując tym samym chmury snujące się powoli po błękitnym niebie. Wyglądały tak bardzo leniwie, zapewne jedną z nich chciałby być nasz młodzieniec. Powoli zmieniać swe położenie, być pozbawionym wszelkich cierpień i zmartwień. Jego dłoń zacisnęła się w pięść, a chłopaka owładnął gniew. Dlaczego życie musiało być takie ciężkie? Powrót do przeszłości zawsze wzbudzał w chłopaku negatywne emocje. Jego oczy się zamknęły, a oddech powoli wyrównywał. W tym momencie potrzebował jedynie odrobiny luzu...

Tylko jedna cholerna chwila spokoju... Czy ja naprawdę błagam o zbyt wiele? Powiedział sam do siebie w myślach nasz jakże przemądrzały Krukon. Fakt, że jego cisza została przerwana przez donośny śpiew nie za bardzo mu się spodobał. Jego powieka lekko drgnęła powodując nieco komediowy wyraz twarzy chłopaka, usta się zwężyły, a brwi nieco zbliżyły do siebie. Z takim akcentem czekał, aż pojawi się osobnik zakłócający jego błogą ciszę. Cóż, los chciał, że była to osoba znajoma. Chwila niepewności dziewczyny nieco zażenowała chłopaka, przecież on nic jej takiego nie zrobił!
- Pani Williams. - Powiedział opierając swoje łokcie o kolana, a po chwili na dłoniach chłopaka wylądowała jego głowa. Wzrok skierowany centralnie na fontannę nie przejawiał żadnych emocji. A może by tak ją zignorować? Ciekawe czy by podziałało... Myślał spoglądając na swoją towarzyszkę kątem oka. Cóż, nie zmieniła się ona ani trochę od ostatniego incydentu na eliksirach.
- Co Cię tu sprowadza droga koleżanko? - Spytał po chwili odwracając wzrok od niej. Miał nadzieję, że dziewczyna będzie przynudzać, a on na spokojnie będzie mógł zasnąć. Rozmyślał jeszcze, aby poprosić Krukonkę o zanucenie jakiejś piosenki, ale to mogłoby naprowadzić tą inteligentną osóbkę na trop planu Matthias'a.

Z początku ten optymizm irytował Matthias'a sprawiając, że jego humor stawał się z każdym słowem coraz gorszy, jednakże chłopak postanowił spróbować zmienić swoją postawę. Wyprostował się i przybrał mniej poważny wygląd. Na jego twarzy pojawił się uśmiech, a ramiona powędrowały za oparcie ławki.
- Cóż to za wspaniały eksperyment Paniusia przygotowała? - Spytał zainteresowany, trzeba przyznać że zaintrygowała go tym pomysłem. W sumie, co miał do stracenia? Zawsze to oderwanie się od rzeczywistości i zerwanie z nudą. Przeniósł wzrok na dziewczynę i wsłuchał się uważnie w jej słowa. Być może w tamtym momencie odradzała się w Matthiasie cząstka osobowości z dzieciństwa. Zaczął się szczerze uśmiechać, okazywał zainteresowanie, a także nareszcie się wyluzował!
- Czy jest to, aby na pewno bezpieczne dla mojego zdrowia? Nie kombinujemy nic z eliksirami? - Dodał żartobliwym tonem, to zdanie nie miało na celu urazić dziewczyny - chłopak chciał jeszcze bardziej rozładować swoje napięcie. Lekki wiaterek przebiegł po jego karku powodując powstanie gęsiej skórki, a może spowodowane to było ekscytacją? Krukon utkwił swoje czarne oczy w niebieściutkich oczach dziewczyny. Zmiana nastrojów chłopaka mogła wydawać się dziwna, lecz zawdzięcza to swojej traumatycznej przeszłości. Być może przebywanie w dobrym towarzystwie pomoże mu wyrwać się z więzi przeszłości?
- Powiedz mi jeszcze, czy dobrze spędzasz wakacje? Mi osobiście brakuje szkoły. - Wyznał stosunkowo cichym tonem obserwując zachowanie dziewczyny. Cóż, otworzył się przed nią, chociaż nie miał do tego powodu. Zresztą, czy znał ją na tyle dobrze? Czy ona nie będzie chciała tego wykorzystać, aby ośmieszyć chłopaka? Przez ten cały czas zdążył już tyle nabroić i nie tylko Lee zaszedł za skórę. Czy ja kiedykolwiek próbowałem z kimś się zaprzyjaźnić? Zadawał sobie pytania w myślach. Wiedział, że jego zachowanie wymaga skarcenia, ale potrzebował stanowczego ojcowskiego "przestań".

Chłopak odetchnął z ulgą, najwyraźniej dziewczyna nie obraziła się za lekką docinkę z jego strony bądź jej po prostu nie usłyszała. Cóż, kiedy usłyszał że może się trochę zmoczyć... młodziak stracił cały entuzjazm do tejże zabawy. Przez jego głowę przechodziły miliony myśli: mam wracać mokry do domu? przecież wszyscy zaczną się za mną oglądać. Rozsądek zapragnął przejąć władzę nad Islandczykiem.  Młody Krukon spojrzał w oczy Lee, widział tam pełną ekscytację, a przede wszystkim dobrą zabawę. Uśmiechnął się i pokiwał głową.
- Niech Ci będzie. Tylko jest jedno "ale". Ty pierwsza! - Powiedział jednocześnie powstrzymując się od śmiechu. Plan idealny! Skoro dziewczyna chciała go w to wciągnąć to najpierw powinna zaprezentować swoje zdolności! Matthias wyciągnął swoją różdżkę i obrócił ją między palcami parę razy. Uwielbiał się nią bawić w ten sposób, mógł poczuć że ma nad nią całkowitą władzę, a także wiedział że różdżka słucha tylko jego.
- W razie czego wyczaruję Ci jakieś poduszki żeby złagodzić upadek. - Dodał po chwili szczerząc się do dziewczyny. Czy myślał, że Krukonka sobie z tym nie poradzi? Może troszkę, ale raczej to zdanie miało być formą mobilizacji dziewczyny.  Cóż może być bardziej mobilizujące niż wspólna rywalizacja? Chłopak wstał z ławki i kiwnął zachęcająco głową na dziewczynę. Chciał jeszcze zacząć klaska i skandować jej imię, lecz tym razem powstrzymał swoje zapędy ze względu, że nie byli tu sami.
- Moje wakacje są cholernie nudne. Całkowicie nic się nie dzieje... aż do dzisiaj. - Powiedział unosząc parę razu brwi. Młody Örn pomimo wakacji większość czasu spędzał przy książkach, chciał się kształcić, zyskać moc jakiej nie miał dotąd żaden czarodziej. Wracając do tematu - chłopak nadal nie był przekonany czy sprawdzanie reakcji posągu to dobry sposób na nudę. Przecież naprawdę może im się coś stać, igrać z magicznymi przedmiotami to nie jest chyba najlepszy pomysł. Spojrzał podejrzliwie na posąg znajdujący się niedaleko fontanny. Wyglądał całkiem bezbronnie, raczej nie była to broń do zagłady ludzkości. Pomachał z daleka parę razy do rzeźby, jednakże nic się nie stało. Spojrzał z ukosa na dziewczynę i obserwował, czy aby na pewno podejmie się tego zadania.

Rozmyślenia Matthias'a przerwał kobiecy głos. Nie wiadomo czy było to zaufanie do dziewczyny, czy też Maybelline, ale nasz kochany Krukon postanowił, że nie zrobi jej tak dziecinnego psikusa jakim jest nieostrzeżenie przed tryskającą rzeźbą! Czyżby dojrzał? Raczej nie, prędzej by meteor walnął w ziemię, niż Örn stał się dojrzałym młodzieńcem. Cóż, obserwował uważnie dziewczynę powstrzymując się od śmiechu. Ta sytuacja była istnie komiczna, kiedy Lee ukradkowo usiadła niedaleko kamiennej statuetki chłopak nie wytrzymał. Jego gromki śmiech zapewne dało się usłyszeć już z kilometra!
- Poczekaj chwilę! - Krzyknął kiedy zauważył, że "aniołek" powoli zmienia swój cel. Chłopak przez ten czas chciał również przypomnieć sobie jakieś przydatne zaklęcie, które pozwoli mu w razie czego uratować dziewczynę z wszelkich opresji. Obejrzał się dookoła. Raczej ludzie nie byli zainteresowani przedstawieniem, które miało się tutaj za chwilę odbyć.
- Przydałby się jakiś stoper! - Krzyknął z oddali tak, aby dziewczyna to usłyszała. Chwila niepewności, bądź nieuwagi i dziewczyna będzie cała przemoczona! Tak ważnego zadania chłopak nie otrzymał od bardzo dawna. Czuł się teraz wyjątkowo i z całych sił pragnął pomóc dziewczynie! Zacisnął palce na różdżce i obserwował z pełnym skupieniem posąg, który aktualnie zwrócił się w stronę pobliskich drzew. Matthias przeniósł wzrok na dziewczynę i z miną pełną powagi kiwnął jej głową, na znak że już nadszedł ten pamiętny moment! Krukon był gotowy, tylko czy aby na pewno zaklęcie Huero da radę zmienić tor lotu armatki wodnej? Zapowiadał się wspaniały dzień, być może nawet najlepszy w życiu chłopaka?

Faktycznie, przydałby się jakiś dyskretny znak, który poinformuje dziewczynę o niebezpieczeństwie, jednakże teraz nie było na to czasu. Rzeźba powoli zmieniała swój kierunek. Raz, dwa, trzy. Stróżka wody wypłynęła z jej ust. Cztery, pięć, sześć. Chłopak obszedł nieco fontannę, aby mieć lepsze pole manewru w razie niepewnej sytuacji. Siedem, osiem, dziewięć. Tyle czasu wystarczyło, aby przypomnieć sobie walki gladiatorów rzymskich, a także moment ich stracenia, kiedy to cezar kierował kciuk w dół. Cóż, być może będzie to zbyt mało jasne dla dziewczyny, jednak nic lepszego nie da rady wymyślić. Wystawił swoją dłoń z kciukiem skierowanym ku górze i uważnie przyglądał się posągowi. Dziesięć, jedenaście, dwanaście. To był moment, w którym rzeźba z fontanny zauważyła dziewczynę. Momentalnie kciuk chłopaka skierował się w dół dając sygnał Krukonce o ucieczce.
- Uciekaj panienko Williams, uciekaj. - Szeptem mówił do siebie lekko poddenerwowany. Emocje związane z tak poważnym zadaniem dawały mu się we znaki. Małe kropelki potu pojawiły się na jego czole. Dlaczego z poważnego, raniącego wszystkich dookoła łobuza zmienił się w milusiego Krukona, który pragnie pomóc swojej koleżaneczce? Przecież równie dobrze mógł jej teraz nie ostrzec. Umysł Matthias'a także chyba tego nie rozumiał, ale to dodawało niejakiego smaczku całej tej sytuacji. Chłopak uniósł dłoń z różdżką oznajmiając tym samym swoją gotowość do wypowiedzenia zaklęcia. Trzynaście, czternaście, piętnaście i szesnaście. Armatka wodna wystrzeliła w stronę Lee. Chłopak przyłożył swoją pięść do ust, jakby chciał zasłonić się przed kaszlnięciem i wyszeptał jedno słowo: Huero, co spowodowało lekki świst wiatru i odepchnięcie strumienia wody w stronę pobliskiego drzewa.

Ah, praktyka czyni mistrza. Nie zawsze da się perfekcyjnie rzucić zaklęcie, lecz w tym momencie miał czas oraz co ważniejsze mógł się skupić. Karcił się za to w myślach. Tyle książek, tak długo czerpał tą wiedzę, a teraz?! Poległ na banalnym zaklęciu. Starał się, a to chyba najważniejsze, prawda? Po chwili podszedł do dziewczyny z miną smutnego psa zerkając na mokry brzeg jej koszulki. Z daleka wydawało się, że Lee o wiele bardziej "oberwała" strumieniem wody.
- Wybacz, robiłem co w mojej mocy. - Powiedział drapiąc się po głowie swoją różdżką. Tak! To była wspaniała broń, a jednocześnie niezawodna drapaczka! Matthias ponownie przeciągnął się. Czyżby nadchodziła jego kolej, aby się troszkę wykąpać? Spojrzał ukradkowo na Krukonkę robiąc minę biednego kotka, któremu podkradzione zostało mleczko i pokręcił przecząco głową.
- Wyszło 16 sekund. Lee... ten no, może już starczy tej zabawy z wodą? - Spytał trzęsącym się głosem, w którym dało się słyszeć coś w deseń chichotu. Jego wzrok przeniósł się na rzeźbę, która aktualnie zwróciła się w kierunku drzewa. Takie małe coś, a tyle problemu! Świat magiczny potrafił zadziwić w każdej chwili. Może za chwilę z góry jeszcze zleci meteoryt?! Na niebie pojawiały się pierwsze chmurki zwiastujące powrót lenistwa chłopaka. Oczy Islandczyka zwrócone ku górze, ktoś kto by pierwszy raz widział chłopaka mógłby pomyśleć, że stoi rozmarzony. Czy tak było naprawdę? Niekoniecznie. Najczęściej chłopak w takiej sytuacji powracał myślami do przeszłości, zamykał się w swoim świecie, z którego nie dało się go wyciągnąć.

Tego dnia uśmiech praktycznie nie znikał z twarzy chłopaka. Spoglądając na dziewczynę, która wyciskała resztkę wody z koszulki, Matthias schował swoją różdżkę. Nieźle mu się przyfarciło, dzisiaj nie zmoknie! Wyglądało na to, że dziewczyna nie była zła za tą drobną pomyłkę z rzucaniem zaklęcia. Co więcej, wyglądała na szczęśliwą.
- Hej, hej! Gdzie ten palec?! - Spojrzał centralnie na niego i wybuchnął śmiechem. Lekki zez w wykonaniu Krukona dodawał dodatkowego komizmu całej tej sytuacji. Jak dawno on się szczerze nie śmiał... a przecież śmiech to zdrowie! Rozejrzał się dookoła, być może w poszukiwaniu czegoś interesującego na czym można by zawiesić wzrok. Oczywiście nie twierdzę, że Lee nie jest interesującą osóbką! Wręcz przeciwnie, lecz wpatrywanie się ciągle w jedną osobę może doprowadzić do speszenia.
- Wcale się nie boję. Po prostu szkoda mi moich ciuchów. - Powiedział z pełną powagą zadzierając nos do góry. Faktycznie, dzisiaj chłopak miał na sobie swoje ulubione ciuchy. Przejechał dłonią po włosach lekko je tym samym przeczesując. Trzeba przyznać, że wystarczająco oboje się już nastali. Najwyższy czas poszukać czegoś na czym można by usiąść, a jednocześnie w spokoju porozmawiać.
- Rób tak więcej! To całkiem słodkie. - Przyznał kiedy dziewczyna zdecydowała się podnieść brew. Kiedy uświadomił sobie co przed chwilą powiedział... było już za późno. Jego twarz oblał rumieniec. Chłopak szybko ruszył w stronę ławki odwracając głowę od dziewczyny.

Chłopak odchrząknął dosyć głośno spoglądając kątem oka na drzewo rosnące nieopodal. To był jego punkt zaczepny, postanowił że jego wzrok będzie tam częściej lądował podczas stresujących sytuacji... takich jak na przykład ta. Cóż mogłoby bardziej stresować taką osobę jak on - bezwzględnego mściciela podążającego za swoimi celami? Tylko słowa mające na celu sprawienie przyjemności danej osobie, tzw. komplementy.
- Nie przyzwyczajaj się. - Powiedział nadal zarumieniony z nutką arogancji w głosie. Tak jak ostatnio jego wzrok powędrował ku górze, może to miała być forma pokazania, że patrzy na dziewczynę z góry? Możliwe też, że jego alter ego ujawniało swój charakterek. Urocze... - tak bardzo nie trawił tego słowa. Matthias zapewne wolałby być przezywany najgorszymi przezwiskami, niż usłyszeć że jest... uroczy... Uczucie podobne do tego, jakby ktoś wziął łuk, napiął go maksymalnie wcześniej nakładając strzałę i wystrzelił ci prosto w serce.
- Planowałem odwiedzić swoją ojczyznę, przypomnieć sobie przeszłość. - Powiedział wyraźnie akcentując słowo "przeszłość". Ogrom cierpienia, ból. Coś ciągnęło chłopaka w tamte strony, potrzebował wybrać się do rodzinnego domu, spojrzeć na swój dawny pokój. Było coś jeszcze. Grób jego młodszego braciszka. Minęły lata odkąd ostatni raz go odwiedzał.
- Potrzebuję się wyciszyć, przypomnieć sobie co jest moim prawdziwym celem. - Dodał po chwili patrząc na czubki swoich butów. Nie powinien był wymiękać, otwierać się przed obcą osobą. To może mieć tragiczne skutki w przyszłości. Czy musi zmienić swój stosunek do dziewczyny? Czy może to tylko jego chora wyobraźnia?

Słowa. Potrafią ranić, przynosić ulgę, sprawiać że ludzie się rozklejają, a także wywołać szczęście duchowe. Czym tak naprawdę jesteśmy? Dlaczego tak pozornie proste rzeczy potrafią skrywać olbrzymie tajemnice. Dla jednego obelga, dla drugiego komplement. I to nie jest dziwne? Tak właśnie było w tym momencie z Matthiasem.
- Ah, dzieciństwo. Doprawdy urocze. - Powiedział pełnym pogardy głosem. Być może nie miało to na celu obrażenie dziewczyny, ale zdecydowanie tak zabrzmiało. Jego mimika twarzy nagle się zmieniła. Radość zastąpił smutek, oczy spochmurniały, chłopak zmarszczył czoło. Raczej mało urokliwy wygląd. To ostatnie pytanie... Nie miało prawa paść w tym momencie. Chłopak spojrzał na dziewczynę swoimi pełnymi cierpienia oczami.
- Chcesz znać mój cel? - Spytał z psychopatycznym uśmiechem. - Oh, on jest bardzo prostu. - Dodał po chwili prostując swoją postawę. Jego twarz ponownie nabrała rumieńców, tym razem nie było to spowodowane wstydem. Ekscytacja. To uczucie rozpalało chłopaka od środka.
Jego twarz automatycznie powędrowała do ucha dziewczyny. - Potrzebuję siły, wiedzy... zemsty. - Powiedział szeptem. Chory uśmiech przyozdobił twarz Islandczyka. Zęby wpiły się w jego dolną wargę, a brwi powędrowały ku górze. Typowa mina wariata, ale czy ten chłopak zwariował? Podróż do Islandii... Tak bardzo potrzebował powrotu w tamte strony, a skoro dziewczyna pragnęła tam się wybrać...
- Wybierz się ze mną. - Odparł po chwili zastanowienia, chociaż jego zachowanie może odstraszać dziewczynę, to nadal jest to doświadczenie, o które może w przyszłości przynieść profity. Poza tym, kto nie chciałby zwiedzić obcego kraju, poznać kulturę tamtejszych ludzi, spotkać Islandzkich czarodziei? Kto wie jakie tajemnice kryje w sobie ten mały kraj.

Szczęście? Chyba to odczuwał chłopak kiedy praktycznie na jednym oddechu wydobył z siebie tak głęboko skrywaną tajemnicę. Jak dotąd nie zdarzyła się osoba, której z takim... zapałem powiedział o swoim pragnieniu. Jego starania, aby wywołać w dziewczynie strach prawdopodobnie zawiodły, gdyż dziewczyna wyrażała coraz większą chęć na wyjazd.
- Jesteś tego pewna? - Spytał prawie przez zaciśnięte zęby. Czy, aby na pewno każdy posiada dzieciństwo? Chłopak przymknął oczy na parę sekund zaglądając w najciemniejsze zakamarki swojego umysłu. Tam właśnie zostawił te wspomnienia. Ojciec opowiadający o zabójstwach mugoli, brat wpadający pod samochód, choroba matki. Dla niego dzieciństwo skończyło się bardzo szybko, musiał dorosnąć, zrozumieć niektóre rzeczy.
- To nie będzie miła podróż, przynajmniej nie dla mnie. - Dodał nieco cichszym tonem. Po części dzięki temu jednemu zdaniu podzielił się z dziewczyną swoją przeszłością. Powinna się domyślić, że przeżycia związane z dzieciństwem są dla Matthias'em czymś na wzór... tabu? Krukon otworzył swoje oczy i rozejrzał się dookoła, z każdą minutą ubywało ludzi. Powrót do rzeczywistości. Chłopak nie spodziewał się aż tak dużego entuzjazmu ze strony dziewczyny. Może na początku ich znajomości wyrobił sobie o niej zbyt pochopne zdanie. Najwyraźniej Lee była dosyć odważną kobietą, któż normalny zdecydował się podróżować z Örn po takiej scence? Trzeba przyznać, że lekko mu to zaimponowało.
- Dam Ci znać kiedy zamierzam się wybrać do domu. - Powiedział po chwili ponownie wracając wzrokiem do twarzy dziewczyny. Czyżby ponownie powrócił milusieńki Matt, a może to jakaś neutralna wersja?