Słysząc ostatnie zdanie chłopaka, Pernill zrobił smutną, ale bardzo "sztuczną" minę i westchnął podchodząc bliżej niego. - Takie życie, prawda? Przywiązujesz się do pewnej osoby, spędzasz z nią 365 dni w roku a jednego dnia się budzisz i jej nie ma. -rzucił patrząc w dół. Kiedy Tugwood znajdował się tuż przy chłopaku, położył swoje dłonie na jego klatce piersiowej i zaczął poprawiać mu koszulę. -... a to czy się poddamy czy może wyciągniemy z tego jakieś wnioski to chyba od nas zależy, prawda? -tym razem spojrzał mu w oczy i uśmiechnął sie tak jak uśmiechał się rok temu. Dołeczki stały się jeszcze bardziej widoczne a biało perłowe ząbki rozświetliły ten ciemny zakątek zamku.
- Wiesz co mnie zaskoczyło najbardziej kiedy Cię zobaczyłem? Fakt, iż wcale się nie zmieniłeś. W głębi serca bałem się, że gdy Cię zobacze to nie będziesz już tym samym ślizgonem a tu proszę, taka miła niespodzianka.

No to było na prawdę bardzo smutne. Chłopak nie chciał stracić jakiegokolwiek kontaktu ze swoją siostrą, bo miał tylko ją jedną i zawsze mógł na nią liczyć, tak samo jak ona na niego. Mógł przyjść do niej z każdym problemem i ona wiele o nim wiedziala nawet to, że Pernill był chłopakiem Adriena, przecież z Gabi gryfon miał bardzo dobre stosunki, aż było dziwne, że ona bardziej wolała jego niżeli Dainę, może tak tego nie ukazywala, ale znał ja na tyle, że wiedział iż tak jest. Teraz bez niej będzie bardzo smutno, bo z chęcią wziąłby ją do siebie do domu na wakacje czy ferie zimowe, ale co poradzić. O feriach zimowych dowiedział się od razu w pokoju wspólnym, bo dość głośno o nich było i od razu się zapisał. Przecież nie będzie siedzial sam w okolicach Hogsmeade, jak wiele osób znowu pojedzie. Już raz sobie darował ferie zimowe organizowane przez szkołę i bardzo tego żałował, teraz na pewno pojedzie.
Spojrzał na Pernilla. Dobrze wiedzial o czym ten mówi, ale ślizgon postanowił nic na ten temat się nie odzywać.
- Co Ty możesz powiedzieć po paru minutach rozmowy? Na pewno się zmieniłem, może już mnie nie pamiętasz na tyle, żeby rozpoznać te różnice. - mruknął do niego cały czas patrząc na jego ruchy. Pewnie sie za nim stęsknił, Adrien rzecz jasna też.

Gabryś uśmiechnął się do niego, jego dłonie nadal spoczywały na piersiach ślizgona. -Ja bym zapomniał jaki jesteś? Adrien, nie bądź śmieszny. -pokręcił głową spoglądając mu w oczy. Dopiero teraz zrozumiał jak bardzo za nim tęsknił i jak bardzo mu go brakowało. -Znam Cię tak dobrze jak siebie samego i dobrze o tym wiesz. -wyszeptał a dłonią zjechał trochę niżej. Kiedy zatapiał się w jego oczach, Pernill palcami wskazującymi chwycił Adrien'a za dłonie i nie puścił. -Możesz przestać udawać oschłego i przyznać się, że też za mną tęskniłeś. Nikomu nie powiem. -chciał parsknąć śmiechem, ale bał się, że mógłby zepsuć nastrój dlatego tylko i wyłącznie się uśmiechnął. -Przyznam Ci się, że... -Tugwood odwrócił głowę, aby upewnić się, że byli sami, po czym stanął na palcach i przyłożył usta do ucha Goldenvild'a. -... byłeś ostatnim chłopakiem z ,którym uprawiałem seks.

No po słowach gryfona zorientował się, że on jednak nadal coś do niego czuje. Adrienowi wcale to tam nie przeszkadzało, bo nie raz wysłuchiwał pretensji, że ktoś go strasznie kocha, a Adrien ma to w tyłku. Co prawda Pernill to nie był ktoś, ale na pewno mógł go uznać za przyjaciela. Bo mimo iż Adrien spędzał czas z Dainą i olewał Pernilla to ten go nie zostawil i nadal uznaje go za swojego chociażby kolege, a to było na prawdę bardzo pocieszające.
- Nie bądź taki pośpieszny. Zmieniłem sie, na prawde się zmieniłem. - powiedzial do niego i lekko westchnął, każdy się przecież zmienia i na Adriena przyszla kolej. Być może to były tak małe zmiany, że nawet jeszcze nie widoczne, ale jak Pernill będzie z nim spędzał nadal czas to na pewno sie o tym dowie.
- Pernill... oczywiście, że za Tobą tęskniłem. Jesteś moim przyjacielem, tak? - spojrzał na niego jakby się upewniał, ze może tak go nazywać, bo jak na razie chłopakiem Adriena nie byl i kto wie czy w ogóle będzie, bo Adrien bardzo dobrze czuł się sam, nikogo nie potrzebował.
- Tak? - zaśmiał się z jego słów.
- Przecież ja Ci drogi tego nie zabraniałem... Nie jesteś moją własnością. - powiedział, ażeby czasami Pernill się tak nie poczuł. Nikogo na siłę przy sobie trzymać nie będzie. To na pewno nie było w jego stylu.

-Tak, jestem twoim... -tu się właśnie uśmiechnął i w dość diabelski sposób puścił mu oczko. -przyjacielem. -dokończył w dwuznacznej tonacji. - Naprawdę się cieszę, że wrócił mój przyjaciel. Teraz znowu będziesz mógł mi pomagać w eliksirach. W końcu jesteś na drugim roku studiów a ja jeszcze jestem... świeży. -uśmiechnął się a dłoni chłopaka nawet nie puszczał. Oczywiście, że chciał je przenieść na coś innego, ale co jeśli Adrien na prawdę się zmienił? Ślizgona trzeba było przekonywać do siebie bardzo wolno a ,że z Pernill'a był niezły lis to jedyne co Tugwood potrzebuje to czasu. -Wiem, że nie zabraniałeś, po prostu nie poznałem nikogo kto byłby tego godzien. -tym razem Pernill Tugwood przeplótł ręce przez szyję Adrien'a i zaczął się bawić jego włosami z tyłu głowy.

Domyślał się, że Pernillowi jednak chodziło o coś innego. Adrien był teraz wolnym człowiekiem. Nie miał nikogo przed kim mógłby udawać, że jest czysty. Angven, przyjaciółka z którą często się zabawiał nie pilnowała go z tym i nie musiał przed nią udawać, że uprawia seks tylko z nią. Mieli czysty układ, żadnych podejrzeń, żadnych złośliwych komentarzy, po prostu czysty układ i tyle.
- Tak właśnie, przyjacielem. I chciałbym, żeby tak zostało. - powiedział do niego. Na pewno nie chciałby go stracić. Znali się już długo i na prawdę się do niego dość przywiązał. Był jego przyjacielem z Gryffindoru, chyba jedynym z tego domu i nie wyobrażałby sobie jakby mieli się do siebie nie odzywać.
- Jesteś bardzo fajnym chłopakiem Pernill, nie chciałbym, żebyś się przy mnie zmarnował. - oznajmił mu całkiem szczerze. Po prostu próbowali być ze sobą, do tej samej rzeki się nie wchodzi i Adrien chciał tego przysłowia dotrzymać.

Pernill wzruszył ramionami i zrobił krok w tył, po czym wskoczył na murek na, którym mógł spokojnie machnąć nogami. -Czyli chcesz pozostać tylko i wyłącznie przyjaciółmi? Obiecujesz, że nie będziesz miał za złe, jeśli znajdę sobie nowego chłopaczka do zabawy? -spojrzał na niego spod byka i uśmiechnął się. Na koniec oblizał swoje pełne, czerwone wargi. -Wierzę Ci, że nic do mnie nie czujesz, ale nie wierze, że nie jesteś o mnie chociaż trochę zazdrosny. -dodał. -Po takim długim czasie zabaw przyzwyczajenie się do siebie jest czymś normalnym. -powiedział spokojnie i zmienił pozycję siedzącą na "po turecku". - Była z nas kiepska para, ale do zabaw dobraliśmy się idealnie i tylko ślepy charłak mógłby mi zaprzeczyć i dobrze o tym wiesz.

Adrien na pewno nie miałby nic przeciwko jeśli znalazłby sobie nowego chłopaka, jak już było wcześniej wspomniane nie miał zamiaru go ograniczać. Był przecież teraz zupełnie wolnym człowiekiem i nikt ani nic nie powinno mu w tym przeszkadzać. Na pewno Adrienowi brakowałoby Pernilla takiego właśnie jak teraz, kiedy to się do niego przytuli i miał dla niego sporo czasu, bo pewnie jakby mial nowego chłopaka z Adrienem umawiałby się jedynie na piwo kremowe i dość szybko uciekał, bo bylby z kimś umowiony. Pewnie Adrienowi by się to nie podobało tak bardzo, ale na drodze do szczęścia stać mu nie może. Skoro im nie wyszło to miał prawo znaleźć sobie kogoś nowego.
- Pewnie tak. Nie dałeś mi jeszcze powodów, żebym miał być o Ciebie zazdrosny. Zazwyczaj jestem i to pewnie już zauważyłeś, ale nigdy nie postawiłeś mnie w takiej sytuacji więc nie wiem... - powiedział to co myślał. Pernill co jak co, ale był na prawde bardzo wiernym chłopakiem. Uczciwym przede wszystkim. Ale w końcu był gryfonem, więc coś z Godryka mieć powinien.
- Kiepska para? Byliśmy ze sobą rok czasu, więc jednak nie było tak źle. - powiedział do niego i lekko się uśmiechnął.
- Pewnie gdybyśmy teraz byli razem trwalibyśmy dłużej, wcześniej byliśmy jeszcze dzieciakami, jeszcze nie wiedząc co tak na prawdę chcemy od życia. - oznajmił. Tak właśnie było. Adrien wtedy szukał przygód i był mu nie wierny i Pernill doskonale o tym wiedzial. Teraz z pewnością byloby inaczej.

- Gdybyśmy byli razem, ale niestety nie będziemy. W głębi serca dobrze wiesz, że dla mnie nie przestaniesz umawiać się z innymi. Taki styl życia to też w sumie kim jesteś, dlatego tiara przydzieliła Cię do Slytherin'u a nie Gryffindor'u. Ja jestem uczuciowy, wierny a ty jesteś przeciwnością mnie. -dodał, ale zaśmiał się kiedy Adrien dodał, że nie byli złą parą. -Masz rację, trochę przesadziłem. Było nam dobrze, ale większość czasu to ja siedziałem w pokoju, wyrywałem sobie włosy a ty posuwałeś ślizgonkę czy tam ślizgona w składziku na miotły, więc polemizowałbym. -wycedził. Skrzyżował obie dłonie na klatce piersiowej i nie odrywał od chłopaka wzroku. - Sam przyznałeś, że jesteś o mnie zazdrosny, ja o Ciebie też i ty chcesz abyśmy zostali tylko i wyłącznie przyjaciółmi? Przecież to nie wyjdzie, prędzej pozabijamy siebie nawzajem.

- Właśnie tak było. Obawiam się, że to co we mnie bylo najlepsze odchodzi powoli w zapomnienie. Zmieniłem się Pernill. Ale również to co się we mnie zmieniło to to, że nie chce krzywdzić ludzi, dlatego też oby dwoje wiemy, że lubie skoki w bok, albo przynajmniej lubiłem i kto wie czy to do mnie nie wróci. Dlatego chce być wobec Ciebie uczciwy i nie mogę pozwolić, abym Cię krzywdził moimi wybrykami. - powiedział do niego uczciwie.
Taki właśnie był Adrien, zdrady, dziewczyny na jedną noc. Na razie jedynie Angven była jego można powiedzieć dziewczyną do towarzystwa i kto wie czy takich dziewczyn nie znajdzie się więcej. Sam nie potrafił tego kontrolować, ale wiedzial jedno raczej nie jest stworzony do bycia z kimś w związku z Pernillem się nie udało, z Dainą również więc po co na siłę czegoś próbować? Być może kiedyś się na prawdę zakocha i wtedy się wszystko okażę.
Zaśmiał się. Owszem, tak było. Teraz cieszył się, że mogli się z tego oby dwoje śmiać, że Pernill nie ma do niego o to żalu, albo przynajmniej tego nie ukazuje.
- To co? Chcesz zerwać całkowicie znajomość? - zapytał. Skoro nie mogli zostać w oczach Pernilla przyjaciółmi to kim?

- Oczywiście, że nie chcę z tobą całkowicie zerwać znajomości. Wyobrażasz to sobie? Mijać Ciebie w holu i udawać, że Cię nie znam? Nie. - pokręcił głową, po czym poprawił swoją fryzurę dłonią. - Tak jak mówiłem, przyjaciele z paroma... dodatkami. - uśmiechnął się, ukazując perłowo białe zęby. -Skoki w bok, zabawa, takie tam. Przynajmniej do czasu, kiedy znajdę sobie chłopaka. Wtedy będziemy mogli wrócić do tej rozmowy, co ty na to? -spojrzał nadal siedząc na murku, który był tak zimno jak temperatura w sowiarni. -Jeśli nie jesteś zainteresowany taką znajomością, to może naprawdę będziemy musieli zapomnieć, że się znamy. Pamiętaj Adrien, u mnie w słowniku nie ma słowa "neutralny".Jesteś moim znajomym i Cię lubię, albo jesteś moim wrogiem, więc wybieraj. -spojrzał na niego całkiem poważnie.

- Szczerze powiedziawszy to już wszystkiego mógłbym się po Tobie spodziewać. Nie raz obrażony omijałeś mnie na korytarzu jakbyś mnie nie znał... - powiedzial. Jednak przeprosiny zawsze wyglądały u nich tak samo. Zaczynało się od słów, a kończyło na spędzeniu ze sobą nocy. Ale do tego był juz Adrien na prawdę przyzwyczajony i nie mozna powiedzieć, bo trochę mu tego brakowało, ale chyba nawet nie byłby na tyle odważny, ażeby zaproponować Pernillowi czegokolwiek, a już na pewno nie seksu czy wrócenia do siebie nawet jakby bardzo tego chciał.
- Aha, czyli rozumiem, że chcesz mnie po prostu wykorzystywać, a jak znajdziesz sobie chłopaka to już będziesz udawał, że mnie nie znasz? - spojrzał na niego, chociaż po chwili się z tego zaśmial. Teraz na prawdę ich rozmowa całkowicie inaczej wyglądała, bo mogli się pośmiać powiedzieć sobie jak było, co wtedy im nie pasowalo i i tak się z tego będą śmiać. Zawsze mu tego brakowało w ich rozmowach, po prostu humoru.
- Pernill, ale nie stawiaj mnie w takiej sytuacji. Przecież wiesz, że Cie lubię, zawsze wybiorę przyjaźń z Toba... - powiedział.

- Tak, chcę Cię wykorzystać tak jak ty wykorzystywałeś mnie przez te lata. -uśmiechnął się do niego, nie spuszczał z niego wzroku. -Racja, omijałem Cię na korytarzu, ale w głębi serca wiedziałem jak to się skończy. -parsknął śmiechem, ale widząc jego zdezorientowaną minę, uśmiech Pernilla zniknął tak szybko jak się pojawił. Tugwood zeskoczył na obie nogi i ruszył w stronę Adrien'a. - Nie mydl mi oczu, Goldenvild. Chcę wiedzieć czego chcesz i na czym mamy stać. -burknął patrząc mu w oczy. -Albo jesteśmy przyjaciółmi na takich zasadach o jakich wspomniałem, ale jesteś moim wrogiem i niestety, ale będę musiał zmuszony uprzykrzyć tobie życie. -wzruszył ramionami. -Więc?

No nie będzie się z nim kłócił, bo jednak taka była prawda, że go wykorzystywał. Pewnie, jakby to byłaby nie prawda, a Pernill chciałby mu to wmówić to na pewno by się tak łatwo nie da. Ale taka była prawda. Pernill był jego zabawką do pewnego stopnia, gdy się w nim później nie zakochał, bo to też trzeba przyznać, że mimo iż Adrien jest zimnym draniem zakochał się w Pernillu. Teraz to i tak już nie było ważne.
Zaśmiał się z jego słów. No tak, gdy się tylko spotykali zawsze kończyli w tych samych miejscach, czy w pokoju życzeń, czy nawet w dormitorium Slytherinu o dziwo nikt ich wtedy tam nie przyłapał, ale Adrien wtedy miał kumpli, którzy go potrafili kryć i byli w stanie dla niego wiele zrobić, teraz już ich nie było. Nie wiedział co się z nimi dzieje, nie odzywają się do niego, na korytarzach przechodzą całkowicie obojętnie. On na pewno nie miał zamiaru sie łaszczyć i płaszczyć, ale miłoby było utrzymywać dalej kontakt, prawda?
- Już znasz moje zdanie, a doskonale wiesz, że ja wtedy odwdzięczę się tym samym. - zaśmiał się. Pernilla znał i wiedzial do czego jest zdolny, ale co on teraz takiego mógł mu zrobić? przecież był po prostu jego przyjacielem i tyle. Teraz nie było żadnego zagrożenia przecież.

- W takim razie gratuluję odwagi i współczuję głupoty. -uśmiechnął się do niego i po raz kolejny zlustrował sylwetkę chłopaka wzrokiem. -Wiesz, mogło być fajnie, ale ty jak zwykle spieprzyłeś sprawę, Goldenvild. Miej się na baczności, tym razem twoja piękna buźkę Cię nie uchroni. -dodał i szybkim ruchem dłoni wyjął różdżkę, którą trzymał w kieszeni. Podparł nią swój podbródek i westchnął. -Masz jakieś plany na później czy już teraz mogę Cię utopić w jeziorze. Druzgotki na pewno się ucieszą. -wyszeptał.Zupełnie jak parę minut temu, Tugwood wstał i dłonią dotknął przyrodzenia ślizgona. Ręki nie ruszył. -Zawsze lubiłem, gdy merdałeś ogonkiem na mój widok.

Głupota. Pewnie tak. Adrien na pewno wcześniej był głupkowaty i w jakimś tam stopniu teraz też jest głupkowaty. Każdy jest na swój sposób głupi. Ale co na to poradzić. Zawsze znajdzie się jakaś sytuacja w której zachowujemy się jak kretyni. Adrien ostatnio nie miał takich sytuacji, bo od kiedy jest na studiach zmienił się, ale głupota jest rzeczą ludzką i nikt tego ani nic nie zmieni.
- Nie zwalaj winy na mnie Tugwood. Ty również byłeś niezłe ziółko. - powiedział do niego i poruszył brwiami. Nie miał zamiaru wysłuchiwać jego, a sam nie być mu dłużny. Nie miał prawa nazywać go tak jak teraz to robił. Miał szczęście, że go lubił bo wtedy inaczej by rozmawiali.
Spoglądał na jego ruchy i na to, że wyciągnął różdżkę lekko się skrzywił. Co chciał go zaatakować czy co? Adrien jednak nie interweniował.
- Utopić w jeziorze? Bardziej chyba trytony byłyby mną zainteresowane. - powiedział. Teraz to go nawet naszła ochota pływania, ale wiele razy słyszał, że w jeziorze na terenie Hogwartu pływają różnorakie zwierzęta, a nie miał zamiaru naruszać ich spokoju.
Wygiął głowę do tyłu gdy ten dotknął jego krocza.
- Merdałem ogonkiem na Twój widok, bardzo śmieszne. - mruknął do niego.
- Ale tak, to mi się podoba. - powiedział. Przez długi okres czasu był abscynentem jeśli chodzi o seks i coraz bardziej mu tego zaczynało brakować.

Teraz nie tylko chwycił go za kroczę, ale także włożył rękę w majtki. Uśmiechnął się widząc jak ten odchylił głowę. -Ja? Ziółko? Każdy przecież wie, że ja krzywdy nikomu bym nie wyrządził. Do mnie się przychodzi o pomoc. -rzucił dość poważnie, ale oboje wiedzieli, że tak nie było. Każda osoba wiedziała, że z Pernill'a była niezła żmija. Dlatego jego patronusem jest lis, bo z Tugwood'a to przebiegłe dziecko.
- Trytony? Może masz rację, ale zmieniłem zdanie co do jeziora. Wolałbym porzucić Ciebie w zakazanym lesie. Słyszeć twój krzyk i błaganie o pomoc, muzyka dla mych uszu. -zamknął oczka i na krótką chwilę się rozmarzył. Dłonią zaczął powoli ruszać w górę i w dół, stymulując tę część ciała.
- Tobie chyba najbardziej odpowiadało czytanie proroka codzienniego w twojej sypialni, kiedy ja zajmowałem się tobą na kolankach.

W tym momencie to Goldenvild nawet westchnął z rozkoszy. Pernill potrafił go na prawdę podniecić i to zawsze Adrienowi się podobało. Bo nie każdy tak potrafił, wręcz przeciwnie jego było bardzo trudno wyprowadzić z pionu.
- Pernill... Każdy doskonale wie, że było inaczej. - mruknął do niego i uśmiechnął się do niego lekko. Tą rozmowe traktował jak takie przekomarzanie się, sam nie wiedzial dlaczego to robi, ale często ich rozmowa właśnie tak wyglądała i Adrien sie już po prostu do tego przyzwyczaił.
- Jesteśmy już studentami Pernill. Zakazany Las nie jest już dla mnie tajemnicą. Chyba zapomniałeś, że byłem ślizgonem i przestrzeganie regulaminu to było coś czego nie robiłem. Zakazany Las znam jak własną kieszeń. - powiedział do niego.
Na prawdę las był dla niego bardzo znany, wiele razy tam uciekał z innymi i wiele zwierząt poznał i nawet z nie którymi rozmawiał, bo okazali się na tyle mili, ażeby ostrzec go o niebezpieczeństwo.
- Tak? Prorok codzienny to na prawdę bardzo ciekawa gazeta. - mruknął i przygryzł wargę, oraz przymknął oczy. Czuł się na prawdę doskonale, jedyne co odczuwał to zimny powiew wiatru, który przecierał się przez jego palce.

- Ja jestem Gryfonem, od zawsze przestrzegałem zasad, więc wybacz, ale nawet ja nie wiedziałem, że tak często uciekałeś do zakazanego lasu. W takim razie chyba będę zmuszony zostać przy jeziorze. -zaśmiał się powoli wyjmując rękę z majtek chłopaka. Zanim jednak odpuścił, Pernill chwycił Adrien'a za basek i przyciągnął go do siebie. On sam stanął przy ścianie. [b]-Wiesz, że Cię nienawidzę, prawda? -wyszeptał przykładając swoje soczyste, wilgotne wargi do jego. Jeszcze go nie pocałował, ale był bardzo blisko. Stykali się ustami, ale nikt z nich pierwszego kroku nie wykonał.
- Tak bardzo Cię nienawidzę, gardzę tobą. -wyszeptał znowu a dłonie przeplótł przez szyję ślizgona, po czym dość mocno pociągnął go za włosy. -... ,ale jesteś tak cholernie pociągający. -jęknął i zrobił to. Zatopił swoje wargi w ustach Goldenvild'a i na dodatek jeszcze wepchnął tam swój jęzor.

No tak, zapomniałby, przecież Gryffindor właśnie jest przeciwieństwem Slytherinu. Ale oby dwoje przecież doskonale wiedzieli, że Adrien wcześniej nie był uczniem z którego powinni brać przykład. Co prawda nie którzy brali i wtedy albo nie zdawali do następnej klasy, albo dostawali masę punktów ujemnych co nie podobało się wszystkim ślizgonom, bo jednak każdego roku walczy się o puchar domów, tak? Adrien tych punktów ujemnych starał się nie dostawać, ale często dostawał na co nie mógł nic poradzić, po prostu lubił wcześniej rozrabiać.
- Po co to mówisz, Pernill? - zapytał spoglądając mu prosto w oczy. Ich wargi prawie się stykały, ale jeszcze do pocałunku jako takiego nie doszło.
Zaczęli się całować, ale Adrien dość szybko zaprzestał i odczepił się od niego.
- Skoro mną gardzisz to chyba nie mamy o czym rozmawiać, nie? - zapytał. Chciał się z nim droczyć, taki juz po prostu był.

- Gardzę tobą, ale nie nim. - rzucił a brodą wskazał na krok Adrien'a i zaczął się śmiać. -Przepraszam, taka jest prawda. Rok temu jeszcze coś do Ciebie czułem, ale teraz nie czuję nic. Poza pociągiem seksualnym oczywiście. -dodał i znowu przyciągnął go do siebie za pasek od spodni, ale go nie pocałował. - Powinieneś się cieszyć, jakiś czemu o to Ci chodziło, prawda? -spytał aby się upewnić, ale nie czekając na odpowiedź zamruczał.Pernill zbytnio się nie zmienił ,ale chyba naprawdę stracił nadzieję na bycie w związku z Adrien'em, dlatego najlepszym wyjściem było pozbyć się tego co znajdowało się na samym dnie serca. Gryfonowi wystarczyły tylko i wyłącznie zabawy. W zupełności.

Spojrzał na niego dość stanowczo, jednak po chwili się zaśmiał, dlaczego nim gardził? Co on mu takiego zrobił? Ale wcale to chłopakowi nie przeszkadzało wręcz przeciwnie. Bo niby dlaczego miałoby przeszkadzać? O to im teraz chodziło, aby się dobrze bawić, bez żadnych uczuć, miał jedynie nadzieję, że Pernill mówił całkowicie poważnie i że nie kryje przed nim żadnych uczuć. Adrien jak się pojawił Pernill kompletnie nie wiedział co robić, więc coś tam jednak do niego czuł i co teraz już nie? Trochę go to zdziwiło, ale nie dal tego po sobie poznać.
- Rozumiem. Więc jesteśmy na tej samej drodze. - powiedział do niego. On sam również to czuł. Lubił to robić z chłopakiem tak samo jak z dziewczyną. Płeć nie grała dla niego żadnej roli. Po prostu taki już był i nic tego nie zmieni.
- No tak... - mruknął jedynie i rozejrzał się po sowiarni i w tym momencie go otrzęsło.
- Chłodno jest. - oznajmił i włożył ręce do kieszeni od szaty.

- Masz rację, jest dość chłodno. - mruknął i rozejrzał się po sowiarni, ale później przeniósł wzrok znowu na chłopaka. - Może chciałbyś się przenieść w jakieś... cieplejsze miejsce? -uśmiechnął się do Adrien'a i po raz kolejny przeplótł ręce przez jego szyję. Chciał go, pragnął go... już i teraz. - Możemy też zacząć tutaj jeśli jesteś leniwy a chcesz się rozgrzać. -Pernill zabawnie poruszył brwiami a swoje prawe kolano uniósł lekko do góry. Właśnie nim zaczął stymulować męskość Goldenvild'a. -Więc co ty na to? Szybki numerek i się rozchodzimy czy mam Cię jeszcze dłużej przekonywać? W głębi duszy wiesz, że mi się oddasz, więc po co walczyć, co? -wyszeptał wpatrując się w wargi ślizgona. Pełne, soczyste i gotowy na pocałunek.

Katherine w końcu po całej tej chorobie groszopryszczki mogła opuścić skrzydło szpitalne. Już miała dosyć leżenia tam i gapienia się w sufit i non stop w te same paskudne pyski wokół niej. Gdy tylko pielęgniarka powiedziała jej, że może wyjść a ona już w pełni odzyskała swój głos na tyle,że mogła nawwet krzyczeć i śpiewać to teraz z wręcz nieokiełznaną energią wbiegała schodami na sam szczyt wieży. Zawędrowała w ten sposób aż do sowiarni. Zatrzymała się nagle gwałtownie w drzwiach i spojrzała w górę. Na grzędach siedziało mnóstwo sów, ale nigdzie nie dostrzegła tej jej, jedynej, dużego puchacza o niezwykłym umaszczeniu. Oparła się o ścianę. Chyba będzie musiała napisać list do rodzicielki, że u niej już wszystko w porządku. Nie wiedziała jednak, czy Nadia nie pomyślała o tym wcześniej i już to za nią zrobiła. Mniejsza o to. Wyciągnęła z torby papier i pióro, a potem oparła się rękoma o parapet, nachylając lekko. No to czas zacząć pisać. Tu jednak napotkała przeszkodę, bo właściwie to nie miała pojęcia co napisać, tkwiła więc tak w zawieszeniu z piórem w ręku, zamyślona.

Staruszce Math wszystko się już znudziło. Wszak ile można biegać wszędzie jako osoba wyglądająca więcej niż dorośle? Chciała wrócić już do lat swojej prawdziwej młodości, aby znów móc spokojnie przebywać na szkolnym korytarzu siadając na parapecie i jedząc ulubione fasolki. Ale nie. Oto musiała dzisiaj zachowywać się nadzwyczaj dorośle, żeby nie wzbudzać podejrzeń. Na dziś nie miała już usprawiedliwienia swojej nieobecności, aczkolwiek później postanowiła się tym zająć. Na razie wylądowała w bibliotece i zaczęła pisać listy. Najpierw do kochanej Sherrise, która zniknęła nagle... Mathilde nie pisała po to by rozliczyć przyjaciółkę. Opisywała to co się dzieje w Hogwarcie skrupulatnie omijając to, co mogło wydarzyć się jej, albo obok niej. Za to barwnie pisała o szczęściu hogwardzkich znajomych, licznych premierach nowych spektakli i wyrażała głęboką tęsknotę za dziewczęciem. Koniec z końców skończył się jej tusz, więc resztą go podpisała się na końcu i wsadziła dość niechlujnie pergamin do koperty i wyszła z biblioteki, żeby pójść do sowiarni i wreszcie wysłać pocztę.
Wspinała się leniwie po schodach po drodze przepuszczana przez przemiłego trzecioklasistę, który nawet zaproponował jej pomoc w dotarciu na górę, aczkolwiek grzecznie odmówiła. Przecież to tylko eliksir postarzający!
Weszła na sam szczyt wieży mrucząc coś pod nosem, a gdy pchnęła drzwi, to wpierw nikogo nie zauważyła.
- Ojej, ojej... Och. Cześć! Znaczy dzień dobry! - Rzuciła luźno łapiąc się na tym, że skoro jednak jest dziś odrobinę starsza, to powinna zachować jakieś pozory. Wszak to dobra zabawa!

Katherine non stop stała oparta o parapet i myślała o tym co by tu napisać w liście. Zawsze ciężko jej się rozmawiało z ojcem, bowiem on był zawsze taki poważny, surowy a w dodatku nigdy się nie mylił. Na litość boską, nie ważne co by powiedziała, albo zrobiła jej ojciec miał zawsze rację. Matka też nie miała dla niej czasu, a od śmierci brata jeszcze bardziej się od siebie oddaliły. Wszyscy mówili, że to była wina Katherine, że jest zbyt porywcza, a ona po prostu w to uwierzyła. Długo nosiła w sobie ból, bo aż cały rok. Potem jednak stwierdziła, że cały ból zamknie pod lodową pokrywą, by nigdy już nie wyszedł na zewnątrz. Koniec końców, udało jej się tylko napisać początek listu czyli Ojcze...
Potem ktoś pchnął zbyt gwałtownie drzwi a na kartce powstał ogromny kleks.
-Uważaj jak le...- zaczęła niezbyt przyjemnym tonem, ostrym niczym brzytwa, gotowa odwrócić się i zaatakować tę osobę, która właśnie jej zaszkodziła. Nie obchodziłoby ją wtedy to, że wszystko to odbyło się niefortunnie. Dostrzegła jednak, że to jakaś starsza kobiecina więc w porę nie skończyła zdania, tylko się wręcz zacieła.
- E... niech pani lepiej uważa. Komuś może się stać krzywda- oznajmiła w miarę spokojniejszym tonem, siląc się nawet na wymuszony uśmiech.
-Jest pani naszą nową nauczycielką?- zapytała z lekką ciekawością, ba, wścibskie dziewuszysko było.