- Brat? ... Nie mówiła nigdy, że ma brata... - mruknął cicho, krzywiąc się... Connie nie była może najbardziej otwarta osobą, jaką znał, ale sądził, że wie o niej całkiem sporo...
- I nie... wyjątkowo, nie jestem jej wrogiem, wręcz przeciwnie. Przyjaźnimy się.

- Przyjaźnicie? - Jedno słowo wyszło z jego ust, bo resztę przytłumiła fala zdziwienia, które przez chwilę widać było na jego twarzy. Niesamowite, czyżby siostrzyczka postanowiła zmienić swoje nastawienie do ludzi? Musi z nią koniecznie porozmawiać.
- Jesteśmy na równi. Nie mówiła mi, że ma jakieś głębsze znajomości - Nie wierzył właściwie w przyjaźń damsko-męską, więc to było kolejnym powodem do zaskoczenia.

- No tak... w sumie, wszyscy się dziwią... Connie ma trudny charakter, jesteś jej bratem, więc zapewne wiesz to lepiej... - dodał, uświadamiając sobie prawdę... Trochę dziwnie się czuł taki nieuświadomiony, no, ale przynajmniej ma szanse zapoznać się z Jonatanem... Boskim Jonatanem, pomyślał... Rozejrzał się... uh, kiepskie miejsce na flirty...
- Może... jeśli masz czas, pójdziemy gdzieś indziej?

-Czy ja wiem, ja jakoś nigdy nie odczuwałem od niej takiej wrogości jak inni- Dobrze wiedział, że jest jedną z niewielu osób na świecie, którzy mogą szczerze tak powiedzieć. W końcu oboje stronili od swojej innej rodziny.
-Właściwie... mam czas- Zastanowił się chwilę. Nie był pewny, czy powinien teraz szwendać się bezczynnie po zamku, kiedy to musi nadrobić wszystkie lekcje od początku roku.
-A jest tu jakieś... Ciekawsze miejsce?- Zagadnął cicho. Trochę mu się nie podobało to, jak Namida na niego patrzy, ale zapewne się przyzwyczai.

- Możemy przejść do pokoju wspólnego... Jest tam nieco cieplej niż tu, szczególnie przy kominku... - dodał, od razu ruszając w stronę wyjścia z sowiarni. Obejrzał się jeszcze na chłopaka i zachęcił go gestem dłoni, jednocześnie druga ręką poprawiając arafatkę, zasłaniając nią dolną połowę twarzy.
- Chodźmy.

Cieplej w lochach? Nie do końca mu się to widziało. No, ale skoro mówił to Ślizgon, który pewnie wiele lat spędził w Hogwarcie to chyba warto go posłuchać. Wymusił miły uśmiech, który zdecydowanie wydobywał z blondyna wewnętrzny wdzięk i ruszył za Namidą. Raz jeszcze z utęsknieniem spojrzał w stronę przestrzeni poza zamkiem.

/zacznij w pokoju wspólnym/

Boże, Hogwart poza pokojem wspólnym wydawał jej się w tym momencie taki odległy! Zdawało się, że minęły już lata, odkąd wyściubiła nos poza portret Grubej Damy. Straciła rachubę czasu, nie była nawet w stanie powiedzieć, ile wieczorów spędziła w fotelu przy kominku z nosem w książce, zamiast na imprezie, czy chociażby z przyjaciółmi. Dawno też nie miała rozprostowanych skrzydeł - bardzo dawno. Dlatego, cóż, pierwszą rzeczą, do jakiej powędrował jej wzrok, gdy weszła do sowiarni, było okno. Zagryzła wargę i nieświadoma tego, że stąpa na palcach i stara się nie oddychać głośno, podeszłą do niego. Poczuła na skórze powiew chłodnego powietrza. Odetchnęła nim głęboko, ale to nie było jeszcze to - chciała lecieć, unoszona nim! Tak dawno nie latała - a kiedyś przecież była od tego uzależniona.W wielkim skupieniu rozejrzała się po sowiarni, co było głupie, bo gdyby ktoś jeszcze tu był, zobaczyłaby go od razu - w końcu nie było tu wiele kryjówek. Odwróciła się z powrotem do okna i wspięła się na parapet. Przedłużyła chwilę przed przemianą, kucając na nim i wdychając głęboko rześkie powietrze.

Chwyciła list do brata i wyszła z pokoju wspólnego, w którym ostatnio spędzała masę czasu. Wybrała się oczywiście do sowiarni, aby zatrudnić szkolną sowę, gdyż swojej nie posiadała. Zdziwiła się, kiedy zobaczyła znajomą czuprynkę. Hayley kucała na parapecie okna, z czego Audrey niezmiernie się zdziwiła. Wytrzeszczyła nieco oczy. Co ona wyprawiała? Chyba nie chciała skoczyć?
- Cześć. Hay, co to wyprawiasz? - zapytała cicho, przywiązując list do nóżki jednej z posłusznych sów. Nie szło jej to zbyt dobrze, bo przypatrywała się przyjaciółce. - Uważaj - ostrzegła ją, kiedy udało jej się umieścić pergamin w odpowiednim miejscu. Puściła sowę, aby zaniosła list do adresata, a ta wyleciała na zewnątrz.

Constantine musiał wysłać jeden ze swoich listów rodzinie, więc udał się prosto do sowiarni. Na zewnątrz było zimno, a na dodatek jego przeziębienie dawało o sobie znać, gdyż ciągle kaszlał. Oczywiście założył na siebie jeden z płaszczy i owinął się na ogół lekkim szalikiem w poprzeczne paski, by chociaż to pozwoliło mu zatrzymać przy sobie więcej gromadzącego się ciepła. I wszystko szło jak z płatka, dostał się na miejsce, już dowiązał nawet list do nóżki jednej z sów, gdy nagle zauważył gryfonkę stojącą na parapecie. Oświeciło go, że jest to Hayley. Wiedział, że jeśli teraz zachowa się gwałtownie, dziewczyna zleci w dół, więc podszedł do niej bardzo cicho i złapał mocno za jej kurtkę, żeby nawet nie odważyła się skoczyć.
- Co ty do cholery robisz ?! Chcesz się zabić ?! - wyparował zbulwersowany, czując jak plącze mu się język. No cóż, godziny rozmawiania po francusku z innym uczeniem tak później na niego działały, że przez cztery godziny miał problemy z płynnym angielskim. Constantine był wystraszony, a jego serce biło jak szalone. O nie, nie chciał być świadkiem rzucania się przyjaciółki z tego okna.

Krzyknęła z przerażenia, gdy usłyszała tuż za sobą znajomy głos. Zachwiała się i wypadłaby, gdyby nie złapał jej z tyłu za kurtkę. Złapała się za framugi okna i odwróciła za siebie.
Zobaczyła twarz Constantina, wyrażającą mieszankę złości i zmartwienia.
- Raczej co TY do cholery robisz! - powiedziała, zanim zdążyła jeszcze pomyśleć, by to zrobić. - Radziłam sobie!
Wdać tygodnie odizolowywania się od reszty uczniów oduczyły ją przebywania z ludźmi. Zapomniała o tym, ze w tym momencie powinna być wzruszona, że Constantine chciał ją "ratować", wdzięczna, mimo, że wcale nie chciała się zabijać, i przeszczęśliwa, że widzi go pierwszy raz od dość dawna. Nie - była tylko rozjuszona i zła, że śmiał wedrzeć się miedzy ją i latanie. Jak dawno nie latała!
Z racji, że stał za blisko niej, nie miała jak zsunąć się z parapetu w tył i kucała nadal, a ręce zdrętwiały jej od chłodnego powietrza.

Chwycił ją i ostrożnie odstawił na ziemię z nadal iście przerażoną miną. Lustrował swoją przyjaciółkę wzrokiem, jakby właśnie chciał dostrzec czy już sobie czegoś nie zrobiła.
- Radziłaś sobie ?! Od kiedy to skaczesz z okna sowiarni, hmm? - znowu wyparował, puszczając ją z poważną miną, i odganiając sowę z liścikiem, żeby dostarczyła go na miejsce. Constantine tak naprawdę nie wiedział, że Hayley jest animagiem, więc nic dziwnego, że się wystraszył. U niego wyglądało w ten sposób, że obawa szła w parze ze złością, chociaż nie wiedział dlaczego. Czyżby wyuczył w sobie takie zachowanie ?
- Już prędzej zrozumiałbym wariackie skoki na miotle, ale bez niej ? Co ci strzeliło do łba ? - zapytał z troską niczym ojciec próbujący dać ochrzan własnej córce.

Zmrużyła oczy w ciasne szparki, gdy ostawiał ją na ziemię, i takim też wzrokiem odpowiedziała na jego spojrzenie. Miała nadzieję, że wygląda chociaż trochę przerażająco.
- Owszem, radziłam! - odpowiedziała. Co miała innego powiedzieć? Niech już sobie myśli, że chciała się zabić - przecież nie powie mu, że po prostu chciała polatać. Wysłuchała więc cierpliwie, co miał do powiedzenia i dopiero wtedy się odezwała. - Tak się składa, że nie musisz mnie niańczyć, sama sobie świetnie radzę i naprawdę nie potrzebowałam twojej wspaniałomyślności.
To chyba było najlepsze rozwiązanie. Nie musiała zdradzać mu, dlaczego tak naprawdę kucała na parapecie, ani też nie przyznawała się bezpośrednio do tego, że chciała się zabić - więc w żaden sposób nie kłamała.

To zachowanie Hayley w stosunku do niego było wręcz dziwne, więc otworzył nieco szerzej oczy i zmarszczył czoło.
- Ee ? - zapytał w niemałym szoku. Wściekły odwrócił się na pięcie w tył i ruszył parę kroków, następnie stając w jednym miejscu. W myśli policzył sobie do dziesięciu jakby mu to miało pomóc, chociaż efekt końcowy był doprawdy marny. W ostateczności popatrzył na przyjaciółkę przez ramię i tym razem ściągnął ze sobą brwi.
- Skoro aż tak cię denerwuje, to powodzenia życzę przy rzucaniu się z okna - mruknął całkowicie świadomie, w głowie formując sobie już plan - schowa się za murkiem żeby go nie wiedziała i będzie obserwował jej zachowanie. Ewentualnie znowu rzuci się na nią, żeby ratować próbującą popełnić samobójstwo dziewczynę.

- A proszę bardzo, idź sobie, z Bogiem! - pożegnała go. Patrzyła na jego plecy gdy się oddalał.
Znowu sama. Perspektywa możliwości wzlecenia ponad zakazany las napawała ja ekscytacją. Odwróciła się z powrotem do okna, uśmiechając się szeroko, niemal wariacko. Odczekała jeszcze moment, zanim stwierdziła, że Constantine na pewno już sobie poszedł. Tym razem, stwierdziła, zrobię to inaczej, żeby nikt nie mógł mnie zaskoczyć.
Odeszła kilka kroków, aż trafiła plecami na grządki sów. I pobiegła, w ostatnim momencie rzucając się głową w przód, wyskakując przez okno.
Pozwoliła sobie kilka sekund spadać, zanim zmieniła się w orlicę. Rozprostowała skrzydła, ekscytując się lotem, czując adrenalinę pulsującą w żyłach. Czułą się taka lekka, taka wolna...!

Niesamowicie wściekły na Hayley, odszedł parę kroków, aż zniknął za ścianką. Odczekał parę chwil, po czym wychylił się i zaglądał przed siebie, zauważając postać przyjaciółki, cofającą się w tył. Nawet nie pomyślał, że chciała sobie zrobić rozbieg, więc nie czuł żadnego zagrożenia, ale nie wiedział w końcu jak bardzo się mylił... Ta pobiegła przed siebie, rzucając przez okno, a Constantine ruszył się z miejsca i stanął na środku sowiarni, rozglądając się dookoła jakby chciał zobaczyć tu dziewczynę, której już nie było.
- O cholera, osz kurna, no ja... - tu padło parę bardzo ostrych przekleństw, również w języku francuskim, gdy brunet łapał się za głowę, bezsensownie zaczynając skakać w jednym miejscu jakby to był jakiś rytuał. Wreszcie powolnym krokiem dostał się do okna przez które odważyła się wyskoczyć i spojrzał w dół. Był tam tylko kawałek trawy, a leżącej postaci w żaden sposób nie było widać. Jak to możliwe żeby poleciała w zupełnie inne miejsce w tak krótkim czasie ? Rozejrzał się po niebie, widząc tylko jednego orła. Właśnie na niego patrzył odrobinę pytająco. Animag ? Nie, nie.... Przecież by mu powiedziała ! Hayley taka nie jest i mówiła mu kompletnie wszystko !
Lekko rozhisteryzowany chłopak nie wiedział co zrobić z tym fantem. Gdzie się zwrócić ? Stał bezsensownie w jednym miejscu, patrząc na latającego orła.

Zatoczyła kilka kół, a potem rozpostarła skrzydła, unosząc się na podmuchu wiatru. Pikując w dół kątem oka dostrzegła postać Constantine'a stojącego w oknie.
Cholera. Cholera.
Pomyślał, że się zabiła.
Cholera jasna!
Zamachała gwałtownie skrzydłami, wznosząc się z powrotem do góry. Co pomyślał Constantine? Czy skojarzył, że jest animagiem? Czy może myśli, ze nie żyje? Niepewność denerwowała ją jeszcze bardziej, niż to, że nie mogła zatrzymać się w miejscu.
Co robić?
Postanowiła postępować instynktownie. podleciała do okna znajdującego się naprzeciwko tego, przy którym stał Constantine i wylądowała na parapecie. Bezgłośnie złożyła skrzydła i wpatrywała się w jego plecy.
Nagle uświadomiła sobie, że już nie jest pod postacią ptaka. Nie zdążyła odpowiednio rozłożyć ciężaru ciała i zsunęła się do środka sowiarni, lądując na ziemi z cichym jękiem.

/co za głupoty xd

Odwrócił się, już miał zamiar wystraszony biec do jakiegoś nauczyciela, gdy nagle usłyszał cichy jęk i łomot za sobą. Ponownie wykonał obrót o trzysta sześćdziesiąt stopni, później odskakując w bok - CO TU SIĘ DO JASNEJ CHOLERY DZIEJE ? Jak... Przecież leciałaś z okna ! Widziałem to ! Ale... Ale !
Ciągle urywał swoją odpowiedź, wsuwając palce prawej dłoni w gęste włosy i rozmyślając nad czymś bardzo intensywnie. Podszedł do okna, popatrzył na niebo. Zrozumiał.
- Czemu mi nie mówiłaś ? - zmarszczył czoło, jednocześnie ściągając ze sobą brwi. Był wielce rozczarowany, że Hayley uznała to za coś bagatelnego, nie wartego uwagi. Przecież od długiego czasu w ich znajomość plątała się przyjaźń. Sceptycznie popatrzył na nią z niedowierzaniem i zacmokał parę razy, ukazując dezaprobatę. Samo to zachowanie wydawało się niesamowicie krytyczne, co powinno dać gryfonce chociaż trochę do namysłu. Tak się składało, że Constantine nie lubił ukrywania prawdy, więc był na nią niesamowicie zły. Jeszcze chwila i brewka mu pyknie! Pfff... Animag.

Podniosła się do siadu i przywarła plecami do ściany. Miała zamiar przetrwać wybuch Constantine'a, odpowiedzieć mu tym samym, aby utrzymać pozory - po prostu strugać idiotkę. Jednak nie doceniała Constantine'a, a przecież jako osoba o jako takiej inteligencji powinna się domyślić, że przesadziła. Widocznie rzeczywiście przebywając w odosobnieniu pokoju wspólnego zapomniała, jak przebywać wśród ludzi.
Cisza, która zapadła po pytaniu chłopaka zmroziła ją. Zagryzła wargi, patrząc na jego twarz. Może starał się tego nie okazywać, ale gdzieś tam, któryś mięsień zdradzał jego rozczarowanie.
Powoli podniosła się z ziemi, cięgle uważnie na niego patrząc, ale jednocześnie unikając patrzenia mu prosto w oczy.
- Constantine... - mruknęła, chcąc się tłumaczyć, ale zapomniała, co chciała powiedzieć i znów zapadła wszechogarniająca cisza.

- Słucham - uśmiechnął się kpiąco, zakładając dłonie na klatce piersiowej. Chciała mu się wytłumaczyć ? Proszę bardzo. On nie miał zamiaru dalej na nią wyjeżdżać. Właściwie to była jej sprawa, ale mimo to Constantine faktycznie był mocno rozczarowany, że nie odważyła mu się powiedzieć. Przecież tyle razy mogła wysłać mu jakiś list ! Ale nie... Za bardzo się rozpędziłem. Tak naprawdę, to wystraszył się, sądząc, że skoczyła z okna sowiarni. W końcu jakby ona zareagowała na jego miejscu ? Brown miał prawo do złości. Zdecydowanie.
Znów między nimi zapanowała dłużąca się cisza, więc chłopak machnął ręką w powietrzu, mówiąc 'nieważne' i odwrócił się po raz kolejny w stronę wyjścia. Właściwie, to po części był nawet zafascynowany jej niezwykłymi umiejętnościami, ale postanowił, że tym razem odpuści.

Otworzyła usta i nabrała powietrza, by coś powiedzieć, ale zamarła. Nic sensownego nie przychodziło jej do głowy. Zagryzła wargi, wpatrując się w niego. Uświadomiła sobie nagle, jak szybko bije jej serce i jak drżą jej ręce. Gdy chłopak odwrócił się, spięła się cała. Przez moment patrzyła na jego plecy.
Coś w niej drgnęło. Nie mogła pozwolić mu odejść bez wyjaśnień. Nie mógł odejść, gdy zostały między nimi niedopowiedzenia. Doskoczyła do niego, obejmując go od tyłu rękami.
- Przepraszam! - mruknęła w jego plecy, zaciskając pięści na jego koszulce.

Nagle chłopak parsknął homerycznym śmiechem, który poniósł się echem po błoniach. Właściwie to wydostał się z jego ust w momencie gdy Hayley przylgnęła do niego, przepraszając. Wiedział, że wymięknie ! I nie miał zamiaru dalej boczyć się za coś tak prostego, głupiego.
- Wy-wybaczam - wymamrotał, próbując się uspokoić. Po chwili obrócił się do przodu i popatrzył jej w oczy, uśmiechając się nadzwyczaj szeroko. Tak uroczej osóbce jak panna Splend nie można było nie wybaczyć nawet zatajania prawdy.
- Ale... Jak ? Jak ?! Kiedy ?! Gdzie ? - zapytał zaciekawiony z roziskrzonym wzrokiem pełnym czystego, młodzieńczego podekscytowania. To co widział było naprawdę... Wow... I w ogóle... Wow !

Odetchnęła z ulgą, która odmalowała się na jej twarzy. Odwzajemniła jego szeroki uśmiech, a kąciki jej ust drżały. Constantine był dla niej ważny i nie chciała, by pozostające między nimi niedokończone sprawy oddaliły ich od siebie. Mruknęła cicho, gdy spytał ją o szczegóły.
- W wakacje po trzeciej klasie. Tak... jakoś wyszło. Jeszcze nie opanowałam tego w stu procentach - powiedziała. - Na przykład teraz nie zamierzałam zmieniać się z powrotem. Rozproszyłam się.
Nie lubiła mówić o takich sprawach, ale postanowiła, ze odpowie na każde pytanie Constantine'a. W końcu mus się należy.

I że on dowiedział się o tym dopiero dnia dzisiejszego... Uśmiechał się jakby sam do siebie, kręcąc z niedowierzaniem głową.
- Naucz mnie - mruknął, w stu procentach zdając sobie sprawę z tego, że ot tak nie da się tego zrobić, dlatego też jego ton był raczej żartobliwy. W końcu usiadł przy schodach, które prowadziły z powrotem na błonia i popatrzył na przyjaciółkę, tym razem z poważnym wyrazem twarzy.
- Często stąd skaczesz ? - zagadnął. Tak czy inaczej był zdania, że Hayley powinna ćwiczyć z innej wysokości skoro jeszcze nie opanowała wszystkiego bardzo dokładnie. No cóż, stwierdził też, że jednak nie będzie robił za jej ojczulka, bo nie miało to najmniejszego sensu - Hayls po prostu robiła co chciała, nie zważając na innych, co miało swoje minusy jak i plusy.

Hayley nie wiedziała co powiedzieć po stwierdzeniu chłopaka. Mówił poważnie? Żeczywiście chciał, by Hay nauczyła go zmieniać się w zwierzę? A sumie nie miałaby jic przeciwko, nawet była ciekawa, jakim zwierzęciem by się okazał, ale jednak animagiem nie zostawało się a dnia na dzień, więc poczuła ulgę, że nie mówił poważnie.
- Czasami - powiedziała z lekkim uśmiechem. - Ale ostatnio nie as często. A sumie ostatni czasy zdążyłam zapomnieć, jak to jest rozłożyć skrzydła.
Uśmiechnęła się lekko niepewnie. Wszystko zadziało się tam szybko, że nadal nie była pewna, czy Constantine nie chowa urazy, mimo że dobrze do znała I wiedziała, że a jego przypadku to niemożliwe.

Tak więc Ślizgonka udała się do sowiarni. Nie przepadała za tym miejscem, gdyż nie należało do najczystszych. Przywoływała do siebie kolejno sowy przywiązując do ich nóżek listy, a trochę ich było! "Zużyła" chyba połowę sów, którymi szkoła dysponuje. Chwilę obserwowała orszak ptaków z wiadomościami do jej znajomych.

Poszła do sowiarni. Musiała wysłać listy, w końcu obiecała! Mimo, że kupiła sobie Harpinę, cudowną papugę, nie chciała używać jej do tych celów. A jak by jej się coś stało ? Aż strach się bać...
Przywołała gestem brązowego puszczyka i przywiązała mu list do nóżki.
- Wiesz do kogo - szepnęła.