- Aha - odpowiedziała cicho na powitanie nieznanego jej chłopka, była skupiona bardziej na przywiązywaniu listu do dumnie stojącego ptaka niż otaczającej ją rzeczywistości. Minęła chwila zanim się odwróciła i spostrzegła właściciela usłyszanego przez nią głosu.
- Cześć - ponowiła próbę przywitania się.
Złapała sowę w ręce, aby wypuścić ją przez jedno z okien. Struktóra piór była jednak tak interesująca dla dziewczyny, że zrobiła to z wielką niechęcią. Nie podejrzewała, że w owym ptactwie może doszukać się tak przyjemnego elementu obcowania z nimi. Podeszła do siedzącej nisko sówki głaskając ją. Spojrzała na chłopaka.
- Twoja kolej - uśmiechnęła się zachęcająco.
Pewnie tak jak ona przyszedł tu w jednym celu, a mianowicie w celu wysłania korespondencji.

Patrzył na dziewczynę ,ciekaw czy zaszczyci go chociażby krótkim komentarzem na jego przywitanie ,czy totalnie go zleje. Ciekaw był również czy okulary to po prostu element bardzo stylowego i oryginalengo stroju ,który teraz prezentuje ,czy po prostu ma wadę wzroku ,ponieważ taka piękność jak ona... może mieć w ogóle jakąś wadę?!
- O ,cześć.
Powtórzył automatycznie nieco speszony ,po czym pacnął się wierzchem dłoni w czoło orientując się jaką popełnił gafę. Chciał się przedstawić ,albo coś w tym stylu ,ale nie chciał ponownie zrobić z siebie idioty przed tak śliczną dziewczyną. Poczuł bardzo intensywną ochotę zainponowania dziewczynie.
Zawsze lubił sowy. Miały w sobie nie tylko dumę ,ale i coś majestatycznego. To nie było jego zdaniem po prostu zwykłe ptactwo ,ale myślące stworzenia ,może potrafiły nawet kochać?
Mugole myślą ,że pozjadali wszystkie rozumy ,ponieważ wiedzą już ,jaka część mózgu odpowiada za co ,ale nie wiedzą iż w żyłach każdego człowieka płynie nie tylko krew ,ale i magia. Więc ,skąd możemy wiedzieć czy i niższe formy życia jak i sowy potrafią kochać?
Gdy dziewczyna opuściła 'kolejkę' i przypomniała mu ,że teraz on powinien napisać list nie do końca wiedział z początku o co chodzi. Dopiero po chwili zorientował się ,że przecież znajdują się w sowiarni ,a on tutaj przyszedł po prostu - aby pomyśleć.
- nie dzięki. Nie mam ochoty...
Wiedział ,że po raz kolejny zrobił z siebie przed nią durnia ,ale zachował zimną krew.
- Jestem nathaniel ,nathaniel Flynn. A ty... mademoiselle?

Oparła się o zimny kamień delikatnie gładząc pióra sówki. Ciekawym wzrokiem patrzyła na towarzysza. Pozwoliła sobie na to, ponieważ zwracał się cały czas do niej, próbując coś powiedzieć. Zrobiła krok do przodu wyciągając dłoń.
- Ann - przedstawiła się krótko. Nie potrafiła być wyrafinowana, poza tym bycie sobą sprawiało jej najwięcej radości. Chłopak zachowywał się jakby coś w komnacie go bardzo rozpraszało, tylko nie bardzo wiedziała co może być owym ewenementem.
- Interesujące - zaczęła z lekkim uśmiechem na twarzy. - Nie potrafiłabym wdrapać się na sam szczyt wierzy nic konkretnego stąd nie chcąc - odpowiedziała.
Bywała bezpośrednia. Nie krępowało jej mówienie tego co myśli, przy czym nie była bezczelna. Po prostu wyrażała głośno swoje zdanie. Jej logiczny umysł nie pozwalał na przetwarzanie niektórych delikatnych kwestii związanych z konwenansami. Bywało to dla niej uciążliwe.

Lubił ciszę ,lubił myśleć i marzyć. Lubił nic nie robić ,tylko leniuchować i siedzieć ,bądź stać ,czy kąpać się w wannie ,czytając książkę. Nie lubił zaś ciszy... gdy przebywa z kimś w tym samym pomieszczeniu ,ponieważ automatycznie oskarża się o to ,że jest nudny i nie może znaleźć tematu do rozmowy... To właśnie jedna z jego wad ,która zawsze irytuje jego przyjaciół. Można pomyśleć ,że po prostu próbuje być szlachetny ,ale nigdy nie był ,nie jest i nie będzie.
Teraz właśnie nastąpiła tego typu cisza i ku jego zgryzocie dużo czasu minęło nim dziewczyna łaskawie odpowiedziała. Ucieszył się zaś ,ponieważ zaraz do niego podeszła z wyciągniętą ręką. Przynajmniej nie ma doczynienia z sadystką.
- Miło mi Cię poznać
Bąknął siląc się na wyrafinowanie i klasę ,lecz bezskutecznie.
- To niestety w tej kwesti się nie zgadzamy. Ja uwielbiam robić bezsensowne rzeczy ,byleby mieć świadomość ,że nie daję się rytunie ,czy prozaiczności. Jestem silniejszy od tak błahych odczuć. A ty wolisz za to gnić w miejscu i zapuszczać korzenie ?
Spytał spode łba ,unosząc brew.

Podniosła jedną brew do góry ze zdziwienia.
- Wole określenie leniwa - właściwie nie wiedziała czemu odpowiedziała akurat w ten sposób. Owe stwierdzenie nie było prawdziwe. Robiła różne rzeczy, mniej lub bardziej przydatne, ale wdrapywanie się na sam szczyt wierzy astronomicznej? Czasem zdawało jej się że w swoim dziwactwie nie jest osamotniona. Chłopak mówił dużo, a jego słowa jakby nie były dla niej przeznaczone.
- Niestety chyba jednak zgadzamy się w tej kwestii - odparła cały czas czując chłód bijący od ściany. - Lubie po prostu robić nieco inne rzeczy. Chyba - uśmiechnęła się niezdarnie.
Zdawało jej się że mówiła głupoty. Tak, to nie było nic sensownego, chyba przyłapał ją w tej szczególnej chwili słabości, kiedy była po prostu zmęczona i znużona codzienną pogonią za... życiem.

- Też mam taką nadzieję - mruknęła i wzięła od siostry przedmioty do napisania listu. Rozejrzała się po pomieszczeniu, szukając jakiegoś przyzwoitego miejsca gdzie mogłaby przysiąść, albo chociaż położyć pergamin i napisać list. Nic z tego, wszystko było w odchodach sów, zupełnie jakby nikt tu nie sprzątał.
Wyszczerzyła się, uświadamiając jednocześnie, że pomysł na który właśnie wpadła, raczej nie przypadnie Effie od gustu. Ale co ona będzie się tym martwiła? Podeszła do niej, położyła pergamin "na" jej plecach i zaczęła pisać, zupełnie nie zwracając uwagi na ludzi którzy właśnie weszli do sowiarnii.

Chłopak parsknął śmiechem.
- Można to powiedzieć i tak.
Spojrzał na nią figlarnie ,ciekaw czy zawsze jest taka poważna i znużona jak teraz. Odwrócił twarz w bok ,podziwiając bardzo ciekawy i niesforny wzorzec na ścianie ,obiecując sobie w duchu ,że gdy kiedyś uda mu się być tutaj samotnie ,zbada niesamowitą fakturę i dotykiem.
- Cóż ,nie powiem ,że gadasz od rzeczy... ,ale mimo wszystko tak jest.
Mimowolnie uśmiechnął się wesoło i jednym podskokiem wyprostował tułów ,stawiając na dwóch nogach.
Dostrzegł ,że prócz znajomej z widzenia blondynki w głębi majaczyło się jeszcze kilka sylwetek.
Sylwetki okazały się bliżej niż sądził i nie mając wiele do stracenia ,najwyżej poczucie własnej wartości ,uśmiechnął się do rudej dziewczyny.
- Cześć.
Przywitał się niepewnie ,mając nadzieję ,że nie przeszkodził im zbytnio w rozmowie.
- Widziałem Was już kiedyś i zawsze chciałem poznać. Jestem Nathaniel. Nathaniel Flynn.
Paplał niepewnie wbijając wzrok w podłogię. Był zupełnie zbity z tropu ,ponieważ jak na gwizdek ,wszystkie twarze zwróciły się w jego stronę. Gdyby jeszcze miał do powiedzenia coś mniej żałosnego! A jak dziewczyny po prostu go spławią?! Uśmiechnął się niepewnie do nowo poznanej brunetki ,modląc się w duchu ,by jak najszybciej odpowiedziała i przerwała tę krępującą jego ruchy ciszę.

W sowiarni zaczął robić się tłok, a ona nie miała ochoty na grupowe pogawędki. Kiwnęła do rudowłosej dziewczyny, w ten o to sposób się z nią witając. Chłopak chyba lubił być w centrum zainteresowania i wyśmienicie mu to wychodziło. Ściągnęła okulary. Nie były jej już potrzebne, przynajmniej narazię. Miała niewielką wadę wzroku, więc nie nosiła ich przez cały czas. Uśmiechnęła się słysząc ponownie głos chłopaka.
- A ja jestem Ann. Chyba nie miałyśmy się jeszcze przyjemności poznać - stwierdziła patrząc w kierunku dziewczyny.

Skończyła pisać list, miała nadzieję, że jej mama da się przekonać i odpowie na wszystkie pytania które zadała. Podpisała się się na końcu i zwinęła pergamin w wąski rulonik.
- Cześć - rzuciła w stronę Gryfona, gdy ten się do niej odezwał. Przeszła obok niego, szukała sowy która według jej oceny sprostałaby zadaniu zaniesienia listu do Hillingdon. - Serio? - wyszczerzyła się i obróciła do chłopaka, słysząc jego słowa. I niech jej teraz Viv powie, że nie jest sławna! - Co jest we mnie takiego ciekawego?
- Chyba nie - przytaknęła Krukonce. - Bell jestem.
Powróciła do szukania sowy. W końcu znalazła odpowiednią. Przywiązała list do nóżki i kazała lecieć.

Ann uśmiechnęła się szeroko słysząc pytanie dziewczyny. "Co jest we mnie takiego ciekawego?" Jej wzrok przyciągały płomiennie rude włosy. Był to bardzo interesujący szczegół, ale żeby tak od razu coś więcej. Nie, raczej nie.
- Ciesze się że mogę poznać tak interesującą osobistość - zażartowała nie chcąc bynajmniej jej obrazić. - Przykro mi, ale znam cię tylko z korytarza szkolnego - uśmiechnęła się do chłopaka. - W przeciwieństwie do Flynna.
Osobiście była ciekawa odpowiedzi chłopaka. Co go do niej tak ciągnęło? Co było w niej tak niezwykłego?

Ponownie przykuł wzrok do wyjątkowego wzorca na umieszczonego ścianie wdzięczny Ann, że przerwała tę ciszę.
Nim odpowiedział na pytanie rudowłosej dziewczyny zastanowił się. Z początku trochę speszyło go to mało skromne pytanie, ale jej otwarty sposób bycia natychmiastowo wchłonął jego sympatię.
- Wyjątkowego? Pomyślmy... - przyjrzał się Krukonce sceptycznie - W tej szkole aż 50% uczniów stanowią posągowe blondynki, 20% posągowe brunetki, a resztę mężczyźni i te oryginalniejsze. Nie powiem że narzekam na taki układ, ale te piękności zaczynają już trochę szczypać w oczy. Ty jako rudzielec stanowisz ów intrygującą mniejszość.
Monolog ciągnął powoli, a każde słowo wpierw przemyślał. Gdy skończył wyszczerzył zęby w uśmiechu. Zerknął na dziewczynę stojącą obok rudowłosej Krukonki i uśmiechnął się do niej niewinnie. Zagwizdał jakąś bliżej nieokreśloną melodię i wbił wzrok w sufit, jakoby intensywnie czegoś się w nim doszukując. W prawdzie zaś, po prostu czekał aż ktoś ponownie rozerwie ciszę.

Włosy! A już myślała, że rzeczywiście jest wyjątkowa... z innego względu niż kolor włosów. Chociażby dlatego, że jest prefektem i to do tego naczelnym.
Przeczesała ręką pomarańczowe kosmyki. Nie żeby ich nie lubiła...
- Sugerujesz, że nie jestem ładna? - uniosła brwi z rozbawieniem. Oczywiście, domyślała się co chłopak ma na myśli ale nie musiała od razu mu tego uświadamiać.
- To jest Effie, moja siostra - przedstawiła blondynkę, widząc że Nath się na nią patrzy.

Odgarnęła swoje długie włosy, gdy siostra pisała na jej plecach. Wszak, najważniejsze było, aby szybko wysłać list. Kiedy skończyła jeszcze spojrzała jak Bell przywiązuje pergamin sowie, a ta po chwili z nim odlatuje. Zastanawiało ją tylko, kiedy nadejdzie odpowiedź. Następnie swymi zielonymi oczyma spojrzała na osoby będące również w sowiarnii.
- Cześć, Effie Fontaine - przedstawiła się, gdy usłyszała, że pozostali to uczynili. Owej dwójki nie znała, ani nie przypominała sobie, aby wcześniej się spotkali. Do jej głowy znów powróciły myśli na temat sprawy z pucharem i to czy w bibliotece w ogóle coś znajdą.

Uśmiechnął się do dziewczyny przepraszająco. Zauważył, że Bell mimo wszystko okazała się rozbawiona i odetchnął z ulgą. Już myślał, że popełnił 294 gafę, dnia 30 maja 2010 roku.
- Nie potrafię tego po prostu... logicznie wyjaśnić. No cóż, przynajmniej próbuję, ale proszę tego nie komentować.
Stwierdził tonem, który całkowicie nie pasował do jego aparycji. Ponownie zerknął z ukosa na Krukunkę, chcąc konkretnie dowiedzieć się, czy rzeczywiście jej nie uraził. Często ludzie śmieją się gdy ktoś ich obrazi, by pokazać tym samym, że olewają jego zdanie... a w jego jedenastoletnim życiu nie nauczył jeszcze do końca rozróżniać takich szczegółów.
- Miło mi Cię poznać. Nath.
Bąknął, a niepewny uśmiech zaczął już sobie budować wygodną siedzibę w kącikach jego ust.

Teraz to już naprawdę nie rozumiała o co mu chodzi. Uśmiechnęła się tylko.
- To próbuj dalej, może w końcu się uda - zapewniła chłopaka.
Rzuciła okiem za okno, chcąc się upewnić, że sowa którą wysłała nie sadła na ziemię już na początku, ale jeszcze co dziwniejszego. Wiadomo, jak na czymś zależy często nie wychodzi.
- Eff, chodźmy do biblioteki. Miałyśmy poszukać informacji o tym... Wolffie. Jak miał na imię? Edward?

Hayley chwyciła czarny żakiet z rękawami zawiniętymi do łokci i wyszła z dormitorium, kierując się w stronę sowiarnia. Dawno nei odiwedzała swojego miejsca, do którego zwykle chodziła w chwilach melancholii, złości, smutku, lub po prostu nudy. Nabazgrała szybka notatkę, zwinęła ją w rulonik i opuściła zamek. Szybko przebiegła przez błonia, jeszcze biegiem pokonała schody do wieży, tak więc gdy była już na górze, oddech miała nierówny i urywany. Przymknąła oczy i oparła sie o ścianę, by się uspokoić. Po jakiejś minucie podeszła do najbliższej sowy - ogromnej płomykówki - i przywiązała jej liścik do nóżki. Wypuściła sowe i wygladała przez okno, obserwując jej lot.

Apple wspięła się na wieżę i trafiła do sowiarni.
Pusto, jak wszędzie ostatnio. Nie była to dla niej okoliczność sprzyjająca.
Usiadła na balustradzie i założyła nogę na nogę. Miała ochotę zapalić, mimo że nigdy wcześniej tego nie robiła. Dobrze, że nie miała przy sobie papierosów. Westchnęła cicho i uśmiechnęła się pod nosem. Czyżby usłyszała szelest kroków?

Mark powoli wdrapywał się na wysoką sowiarnię, trzymając w ręce klatkę z jego nową sową. Gdy wkońcu do niej wszedł, zauważył tam młodszego kolegę Nathaniela, koleżankę Apple i koleżankę Hayley. Sami Gryfoni.
-Cześć - Powiedział do wszystkich tam zgromadzonych, po czym wypuściłem sowę, aby znalazła sobie tam miejsce.

Pogwizdując wesoło wspięła się po schodach. Było ich tysiące. Chciała nawet je policzyć, ale zgubiła się przy... z resztą, juz nie pamiętała nawet, przy ilu. Weszła i zobaczyła gromadkę Gryfonów. Uśmiechnęła się do nich i podeszła do jakiejś dużej, napuszonej, brązowej sówki. Przyczepiła jej do nóżki zwitek pergaminu i wydała szczegółowe instrukcje, po czym dała smakołyk. Sowa oderwała się od parapetu i wyleciała przez okno. Lily westchnęła i oparła się o ścianę, patrząc na swoje buty.

Mark podszedł do Krukonki. Było mu bardzo nudno, a na nudę nie ma nic lepszego niż miła pogawędka. Gdy był w odpowiedniej odległości, aby usłyszała jego słowa, rzekł:
-Cześć

Podniosła głowę i zobaczyła przed sobą Gryfona. Miał brązowe włosy i zielone oczy. Znała go z widzenia, był w domu wraz z Hayley, jej przyjaciółką. Nie pamiętała dokładnie, jak ma na imię. Uśmiechnęła się i odpowiedziała:
- Cześć.

Lekko się uśmiechnął, po czym wyciągnął dłoń do koleżanki, i powiedział:
-Nazywam się Mark White, mam 17 lat, i chodzę do 6 klasy. A ty? - Wyjaśnił, po czym zadał pytanie Krukonce.

Odpowiedziała uśmiechem.
- Lily Wright, piąta klasa - powiedziała i uścisnęła dłoń Gryfona.
- jak tam zajęcia? - spytała patrząc na zasypiającą sowę. Dziwne, myślałam, że zasypiają tak, jak gołębie, chowając głowę pd skrzydło. Stuknęła czubkiem trampka w podłodgę i poniosła znów wzrok na Marka, czekając na odpowiedź.

Po wysłuchaniu odpowiedzi Lily odpowiedział z uśmiechem:
-Jeśli mówiąc zajęcia chodzi ci o lekcje, to super. Z zaklęć mam wybitny. Trzeba się było trochę pomęczyć, szczególnie na prace semestralną, lecz warto było. A ty? - Zapytał Krukonki, nie do końca pewny czy słowem zajęcia chodziło jej o lekcje. Nie chciał popełnić kolejnej gafy.

- Tak, o to mi chodziło - powiedziała z uśmiechem i wysłuchała wypowiedzi z uśmiechem.
- Ja... hmm, cóż, nie było mnie w szkole przez jakiś czas, mama zachorowała i musiałam pomóc tacie w opiece nad bratem.

-Aha. Ja akurat mam starszego brata, pracuje wraz z tatą w Ministerstwie Magii. Dwa lata temu skończył szkołę. - Wyjaśnił krótko.
A ty masz jakieś rodzeństwo? - Zapytał Krukonki nie ukrywając ciekawości .