| po spotkaniu z Marceline

Nie rozważał, dokąd kieruje stawiane kroki - był to jeden z niezobowiązujących, samotnych spacerów w niedawno odkryte miejsce; miejsce dość specyficzne, nieomal kryjówkę, którą to machinalnie dla swojej osoby przywłaszczył. Nigdy nie spotykał tutaj nikogo; osłona roślinności tworzyła swoistą, ochraniającą od zgiełku aurę - Hogsmeade, jak zawsze, tętniło życiem, gwarem prowadzonych rozmów oraz grupkami przechodniów - czy to uczniów czy dorosłych już czarodziei. Krótka przechadzka mało uczęszczanym terenem w parku, wypełniała jego całego spokojem; tak, idealna lokacja na przeczytanie książki, na zanurzenie się w nieokiełznanych głębinach płynących myśli. Szedł i nie spieszył się, obserwując leniwe ruchy zmarszczonej tafli wody, odbijającej promienie przesączanego przez korony drzew światła. Kojący chłód raczył go nienatarczywym dotykiem, chociaż obfita w bujną roślinność sceneria chroniła przed porywistszym strumieniem wiatru.
Ostatecznie zajął miejsce na ławce.
Wyjął notatnik, przeglądając ostatnie zapiski oraz wykonywane szkice; wzrok prześlizgiwał się, leniwie oceniając zawartość stronic. Dopiero po chwili uwagę mężczyzny odwrócił szmer kroków - niemożliwe - zagościła wpierw myśl - zarazem jednak całkiem prawdopodobne, w końcu nie powinien sobie owego schronienia przywłaszczać. Jego wzrok powędrował na znajomą, mijaną zazwyczaj na korytarzach Hogwartu postać - bez zażyłości, znali się niemal tylko i wyłącznie z widzenia.
Najwyraźniej nie tylko on miał pojęcie o owym miejscu.

Rzadko wracała do tego miejsca. Zazwyczaj omijała je podczas zwykłego spaceru aby znów nie zginąć w morzu swoich rozmyślań i planów. Było one zgubne jak ocean podczas sztormu. Dlatego też bała się go czasami. Potrafiła przesiedzieć tutaj godziny swojej marnej egzystencji. A jej myśli były proste. Czy pamięć wróciła mi na stałe? Czy nie zniknie znów za jakiś czas? Jaki cel w tym miała osoba rzucając? A doskonale już pamiętała kto to był. Może i nie znała jego imienia ale twarzy nie pomyliłaby z nikim innym. I była tam krew. Dużo krwi. Przypominała rozlaną farbę na białym śniegu której nikt nie potrafił się pozbyć. I te przeraźliwie gołe drzewa... Było to straszne i od powrotu pamięci nawiedzało ją we snach przez co budziła się z krzykiem i zalana łzami. Może powinna się udać do jakiegoś specjalisty...
Nie spodziewała się, że nie będzie sama. Zazwyczaj każdy omijał to miejsce bądź, co bardziej prawdopodobne, nie wiedział o nim. Może nie powinna przeszkadzać. Może ten mężczyzna... Chwila. Twarz była jej znajoma i mogła przysiąść, że widziała ją już kiedyś. A nawet nie raz, a kilka. Mrużąc lekko oczy spojrzała raz jeszcze na mężczyznę. Oczywiście! Był to nauczyciel transmutacji. Całkiem przystojny mimo swojego wieku.
- Przepraszam, nie przeszkadzam Profesorowi? - nie chciała być nie uprzejma więc jakieś słowa były potrzebne aby przerwać tą ciszę. Dopiero po ich wypowiedzeniu usiadła pomału na skraju ławki.

Wbrew kreowanym pozorom twardo stąpającego człowieka - co, niemniej, zarazem odzwierciedlało prawdę - Bergmann posiadał ogromne pokłady rozrastającej się wyobraźni. Nade wszystko doceniał on ciszę i spokój, niezależność, z jakiej niezmiennie korzystał; unikał nagromadzenia tłumu i bezsensownych, zdawkowych rozmów z nieciekawymi ludźmi. Lubił zagłębiać się w myślach, lubił roztrząsać idee wpierw wydające się nieistotne - a jednak - na swój sposób intrygujące; mimo, że równie często ścigało go widmo czasu, potwory z doświadczonej przeszłości - w tym - jego własnych występków.
- Nic z tych rzeczy. - Uniósł wzrok, powoli skrywając notatnik w kieszeni; nie był już on potrzebny. Odpowiedział jej szczerze, bo nawet nieistotna rozmowa, może okazać się na swój sposób intrygująca - zaś on miał w zamiarze zarówno obserwować jak uczestniczyć. Rzeczywista nieznajomość poza mijaniem na korytarzach nie przeszkadzała mu ani trochę. Zawsze można to zmienić.
- Wciąż więcej nie wiem, niż mam pojęcie o Hogwarcie i okolicach - przerwał moment milczenia, dzieląc się z nią oczywistą wręcz prawdą - ale znalazłem to miejsce pod koniec zeszłego roku. - Nie sądził, aby jeden przebyty rok okazał się dostateczny - o ile kiedykolwiek mogło to być możliwe - ażeby poznać wszelkie tajniki rozległych murów szkoły oraz niedalekich terenów. W końcu najlepiej w jego umyśle wyryło się Traunsitz, w którym się uczył, dorastał, wracając później w roli nauczyciela.
- Pozwala uporządkować myśli - zauważył, ponieważ to upodobał sobie w tej ścieżce najbardziej.

Dziękowałem Merlinowi za transportację. Bez niej chyba wieki zajmowałoby mi wracanie do domu z pracy. Korzystając z okazji, że miałem dzisiaj wolne, postanowiłem i tak wstać dosyć wcześnie wybrać się do parku, żeby trochę odetchnąć świeżym powietrzem, którego tak bardzo mi brakowało. Któregoś razu, spacerując tu z Ruth znaleźliśmy bardzo ciekawe, ustronne miejsce - małą ławeczkę, gdzie nigdy nie spotkaliśmy żywej duszy. No, jedynie jakieś bezdomne kotki, które wiecznie chciałem zabrać ze sobą - taki ze mnie męski facet. Co prawda, trudno tu było o promienie słoneczne, ale o tej porze roku to i tak była rzadkość. Szedłem więc w kierunku ów miejsca, spokojnym krokiem, szurając butami o liście, które zalegały na ścieżce. Właściwie to lubiłem jesień. Mimo tej depresyjnej aury, która jej towarzyszyła, jesień zdawała mi się być najcieplejszą w gruncie rzeczy porą roku. Nie ze względu na temperaturę rzecz jasna, a na atmosferę. Ludzie na siłę wchodzili pod ciepłe koce i grzali się kubkami gorącej czekolady lub herbaty z miodem, otaczając się przytulnym wystrojem wnętrz. W moim mieszkaniu próżno było jednak szukać oznak jesieni, bo brakowało w nim tej kobiecej ręki. Kiedy byłem z Winnie w zeszłym roku - to ona odpowiadała za przystrojenie mojego małego mieszkanka dyniami, pajęczynami i świeczkami o zapachu dyni. Teraz byłem zdany tylko na siebie. Za mało jednak siedziałem w domu, żeby się do tego zmusić.
Szedłem sobie spokojnie, kiedy usłyszałem jakiś dziwny trzask obok w krzakach. Myśląc, że to kolejny słodki kociak, podążyłem za dźwiękiem. Jakież było moje zdziwienie, kiedy zamiast kota spotkałem Padme! Nie widziałem się z nią już trochę czasu, odkąd rzuciłem babeczki. Wtedy jeszcze spotykałem ją w cukierni, w której pracowała, ale od tamtej pory się nie widzieliśmy.
- Przed kim tak się chowasz? - spytałem bardzo rozbawiony, nie mogąc powstrzymać się od śmiechu. Dziwnie wydawało mi się, że właśnie mnie się przestraszyła i poczułem się trochę winny temu, że ją tak spłoszyłem.

Zupełnie nie spodziewałem się tutaj nikogo spotkać, a tym bardziej Padme. Nie miałem nic przeciwko dziewczynie. Wiedziałem jednak, że traktowała mnie nieco z dystansem ze względu na moje rozstanie z Ruth i nie mogłem jej przecież za to winić. Była jej przyjaciółką, więc analogicznie stała za nią murem. Sami we dwójkę nigdy nie byliśmy specjalnie blisko, a spotkania bez osób trzecich zdarzały się jedynie przypadkiem. Tak jak i teraz. Nie byłem tą sytuacją spłoszony. Wręcz przeciwnie - całkiem przyjemnie było zobaczyć znajomą twarz. Ostatnio częściej poznawałem nowe osoby. Byli to zadufani w sobie, dumni pracownicy Ministerstwa, a trafić na jakiegoś porządnego to jak znaleźć igłę w stogu siana.
Musiałem mocno walczyć z samym sobą, żeby się nie roześmiać, słysząc tłumaczenie Krukonki. Stałem tak z założonymi rękami, przyglądając się jak uparcie próbuje ukryć przede mną uwięzioną stopę. Nie skomentowałem jej kłamstewek, przymykając na nie oko. Tym razem.
- Myślałem, że utknął tu jakiś spłoszony kociak - odpowiedziałem, całkiem zgodnie z prawdą. Po czym przyjrzałem się dziewczynie, przekręciłem głowę i uśmiechnąłem się lekko unosząc lewy kącik ust do góry - Niewiele się nie pomyliłem - dodałem. Dziewczyna wyglądała na bardzo zdezorientowaną. Nie ulegało wątpliwości, że wpadła w bardzo niezręczną sytuację - dać się złapać byłemu chłopakowi swojej przyjaciółki na ucieczce.
- Daj, pomogę ci - powiedziałem, wyciągając rękę w jej stronę. O dziwo, nie sięgnąłem od razu po różdżkę, jak to miałem w zwyczaju. Ostatnimi czasy zdarzało mi się to coraz częściej. Niestety zacząłem odczuwać jakieś dziwne zakłócenia magii i różdżka nie zawsze wykonywała moje polecenia. Zresztą miałem już w Ministerstwie niejedną sprawę, kiedy to zaklęcie miało przeciwne działanie od zamierzonego i sąsiad pozywał sąsiada, zarzucając mu jakiś sabotaż czy coś w tym rodzaju. Było z tym tyle awantur, że zwyczajnie wolałem nie ryzykować i uciekałem się do mugolskich rozwiązań. Nie było to takie złe - zacząłem przybierać na masie. Tej mięśniowej przede wszystkim. Dalej byłem chuderlakiem, przez tę nieszczęsną kogonotrię, której skutki będą mnie męczyły już chyba do końca życia.

Był to całkiem ciekawy zbieg okoliczności. Z drugiej strony w tak małym miasteczku jak Hogsmeade znajomych można było spotkać na każdym rogu ulicy. Niemożliwe, że tylko ja i Ruth wiedzieliśmy o ukrytej ławce w parku. Kiedyś rzeczywiście głównym, łączącym nas spójnikiem była Ruth. Dzisiaj nie do końca wiem, jakie uczucia wywołuje we mnie jej wspomnienie. Słyszałem, że rozstała się z Dorienem. Wiedziałem, że prędzej czy później do tego dojdzie, ale wciąż nie byłem z tego powodu zadowolony. Życzyłem jej, żeby była szczęśliwa. I w ten sposób chyba przyczyniłem się do jej wyjazdu. Może rzeczywiście będzie szczęśliwsza, tylko nie chciałem, żeby to wiązało się z jej utratą. Nie dopuszczałem do siebie myśli, że nasze drogi rozejdą się w aż tak przeciwne strony.
- Mam więc nadzieję, że jeśli nadejdzie taka chwila, weźmie mnie za przyjaciela, a nie wroga - mrugnąłem do niej porozumiewawczo, uważając jej butny ton za coś w zasadzie uroczego. Nigdy nie patrzyłem na nią w ten sposób. Zawsze na mój widok robiła tą naburmuszoną minę, jakbym miał zaraz wyciągnąć różdżkę i ciskać w nią zaklęciami ofensywnymi. Zresztą była dla mnie przyjaciółką Ruth, nie moją. Moja pewność siebie nie opuściła mnie od czasów szkoły. W zasadzie nie umiem obiektywnie ocenić, czy i co w ogóle się we mnie zmieniło od tamtego czasu. Osamotniałem. Może tylko tyle. Podałem jej rękę, na szczęście jej nie opluła ani nie odtrąciła, a nawet takie opcje brałem pod uwagę, widząc jej nastawienie. Siła, z którą udało jej się uwolnić nogę z roślinnego uścisku pchnęła ją w moim kierunku do tego stopnia, że wpadliśmy prosto w stertę liści, zalegających na trawniku. Na szczęście nie zrobiła sobie przy tym większej krzywdy, bo skutecznie zamortyzowałem jej upadek. Zaśmiałem się krótko na głos.
- Spokojnie, o mnie się nie martw - uśmiechnąłem się, podpierając się na rękach, ale nie wstając z ziemi - Miękkie lądowanie - mruknąłem, patrząc znacząco na grubą warstwę kolorowych liści. Padme chyba też odzyskała humor, bo nawet na jej poważnej twarzy zagościł uśmiech - Co ta tęsknota robi z ludźmi - również zażartowałem, choć było w tym trochę prawdy. Tęskniłem za szkołą, za beztroską, za starymi znajomymi, którzy sprawiali, że czułem się bardziej dzieciakiem niż poważnym dorosłym. Brakowało mi tego szczególnie teraz, kiedy praca wymagała ode mnie tyle samodyscypliny i utrzymywania kamiennego wyrazu twarzy. Pozwoliłem jej sobie pomóc wstać, choć nie chcąc jej moim ciężarem ściągnąć z powrotem do podłogi, większą wagę ciała przełożyłem na własne mięśnie. Otrzepałem się szybko z liści.
- Mieszkam tu - odpowiedziałem Padme, wsuwając dłonie w kieszenie kurtki - Wierz lub nie, pensja młodego prawnika wcale nie pokrywa kosztu domku na przedmieściach Londynu - wciąż bowiem zajmowałem moje studenckie mieszkanko na Alei Amortencji. Nie wiem, czy wynikało to z ilości wspomnień, które tam trzymałem czy naprawdę ze względu na brak pieniędzy. W każdym razie nie chciałem na razie tego zmieniać. Było mi tam dobrze. Chyba wciąż czułem się trochę jak student Hogwartu, mieszkając w dzielnicy, gdzie głośnie imprezy były na porządku dziennym.

Będąc w związku z taką osobą jak Ruth trudno było zauważać wszystko wokół. Bardzo często byłem tak oczarowany jej obecnością, generalnie jej osobą, że nie poświęcałem wystarczająco dużo uwagi wszystkiemu innemu. Niestety Padme także rzadko zauważałem. Przez to jak bardzo byłem pochłonięty związkiem ze Szwedką. Było to zupełnie samolubne z mojej strony i przede wszystkim nie w porządku w stosunku do przyjaciółki mojej byłej, a wówczas obecnej dziewczyny. To też nie tak, że między mną a Ruth zawsze było kolorowo i wpatrywałem się w nią jak w obrazek. W gruncie rzeczy często się sprzeczaliśmy i kłóciliśmy, o czym Padme na pewno wielokrotnie słyszała. Nigdy nie było to nic szczególnie ważnego, ale oboje byliśmy trudnymi konkurentami w dyskusji. Każde z nas zawsze chciało postawić na swoim. Częściej, muszę przyznać, to ja jej ulegałem. Jednak, cóż, stare dzieje. Nie ma co rozpamiętywać przeszłości. W prawdzie o Padme słyszałem wiele, jak i wiele sam się domyślałem. Nigdy jednak nie traktowałem jej zbyt blisko. Nie wiem, może się bałem. Może wydawało mi się, że nie powinienem. Żyjąc już dorosłym życiem tę chwilę zdaję sobie sprawę, że to było dziecinne podejście - niedojrzałe. Ruth wyjechała bez pożegnania, ale nie mogłem go od niej oczekiwać. Sam zrobiłem prawie dokładnie to samo, na początku mojego ostatniego roku w szkole. Rzeczy się dzieją różne.
- Jeszcze tak - przyznałem, nieco rozbawiony. Przypomniało mi się moje ostatnie spotkanie z Ruth, kiedy wpadłem na nią i tego Doriena na własnej klatce schodowej, dziwiąc się, dlaczego ich tam widzę. Jak widać życie sąsiedzkie na Alei Amortencji było nikłe - A tak mówią? Cóż, nie zaprzeczę, że pasuje to do mojego wizerunku - powiedziałem w żarcie, siadając obok niej na ławce - Skąd miałem wiedzieć, że mieszkasz nade mną? Nigdy się nie chwaliłaś - spytałem, bo skoro ona nie wiedziała, że jesteśmy sąsiadami, to jakim cudem miałem o tym wiedzieć ja. Chociaż przyznam, że widywałem ją nieraz w cukierni, nie myśląc, by zagadać i spytać, gdzie mieszka, skoro tu pracuje.
- Praca jak praca - powiedziałem, lekko wzdychając. Nie lubiłem mówić o pracy, ale lubiłem moją pracę. Czyż to nie paradoks? Mikkel, człowiek pełen sprzeczności - Lubię to robić. Codziennie nowa historia, nowy człowiek, nowa sprawa. Mało w tym monotonii. Choć jak się bardzo chce w nią popaść, to też się da - niestety miałem wrażenie, że wielu pracowników właśnie w tę monotonię wpadało i nie mogli się z niej wydostać. A właściwie wcale nie chcieli. Jedyne, co potrafili, to narzekanie i wywyższanie się nad ludźmi, których musieli sądzić, bronić czy w ogóle oskarżać. Nie tak powinna wyglądać praca prawnika według mnie. Prawnik powinien być zakochany w prawdzie i przede wszystkim dążyć, by ludzie równie prawdziwi byli traktowani sprawiedliwie. Najwyraźniej tylko ja myślałem o tym w takich kategoriach, co było przykre, ale nie chciałem się zniechęcać. Za wcześnie było na szufladkowanie samego siebie.

Nie znałem swojego sąsiedztwa, bo rzadko w ogóle bywałem w domu. Nieraz zdarzały się sytuacje, że musiałem przenocować w Londynie, bo nie było sensu wracać. Byłem raczej mieszkańcem - duchem, który nie opuszczał swoich czterech ścian, nie mówiąc już o uczestniczeniu w życiu społecznym. Bar, kawiarnia? To nie ja. Przynajmniej nie obecny ja. Kiedyś nie bywałem w domu. Jak wiele się zmieniło. Nie byłem pewny, czy to dobrze. Chyba wolałem swoje beztroskie, studenckie życie niż to teraz. Ale nie narzekałem, bo beznadziejnie też nie było.
- Nie lubię plotek - powiedziałem szczerze. Prawda, dochodziły do mnie różne dziwne informacje, ale nigdy w nie nie wierzyłem, dopóki nie pochodziły z naprawdę zaufanego źródła. Resztę zwyczajnie olewałem, wypuszczałem drugim uchem - No, chyba że były prawdziwe? - dopowiedziałem, nieco pytająco. Nie chciałem na Padmie wymuszać zwierzeń, ale skoro sama podniosła ten temat, to właśnie dawałem jej okazję do sprostowania towarzyszących jej osobie plotek i miałem nadzieję, że z niej skorzysta.
- Chętnie skorzystam - uśmiechnąłem się serdecznie, zapisując sobie gdzieś w mózgu, żeby częściej odwiedzać miejscową cukiernię i wrócić do niezdrowego nałogu jedzenia śniadań poza domem. Ale z umiarem, oczywiście - Ojej, co by tu wybrać - zacząłem się zastanawiać, bo tych spraw było naprawdę okropnie dużo - O, wiem - nagle przypomniałem sobie o jednej, strasznie pokręconej - Przyszedł do mnie raz jakiś zielarz, który twierdził, że sąsiad mu kradnie glicynię błyskawiczną, którą uprawiał w ogródku. Oczywiście miał na to wszystkie pozwolenia i tak dalej. No, generalnie śmieszna sprawa, bo jak to sprawdzić? No i po dłuższym dochodzeniu okazało się, że ten zielarz sam zrywał swoje roślinki, a potem palił. Po halucynacjach kompletnie nie pamiętał, że coś takiego miało miejsce i ot, zwalił na sąsiada. Jako jego adwokat udało mi się to jakoś zakopać pod dywan, ale mówię ci, istna komedia - zaśmiałem się, bo historia była wręcz nieprawdopodobna, a jednak całkiem prawdziwa.

Prawnicy jak prawnicy, ale ja byłem zdecydowanie bardzo spostrzegawczy, jeśli chodzi o wykrywanie kłamstw, płynących z ludzkich ust. Dlatego Padme mądrze zrobiła decydując się jednak na przyznanie prawdy, a nie chowanie się za pustymi słowami. Pokiwałem głową ze zrozumieniem i nie zamierzałem jej o nic więcej wypytywać. Przynajmniej nie na razie. Zwykłe, przypadkowe spotkanie w parku nie powinno przecież prowadzić do zwierzeń dotyczących własnego zdrowia psychicznego i innych prywatnych problemów. Nie czułem się na tyle blisko z Padme, żeby stawiać siebie na pozycji kogoś zaufanego, komu chciałaby się zwierzyć ze swojego życia. Mimo wszystko rozmawiało nam się całkiem nieźle, a ja już zaczynałem powoli głodnieć. Powinienem chyba wracać do domu, żeby przygotować sobie coś na obiad.
- Oj, takie sytuacje to u nas codzienność - powiedziałem, bo rzeczywiście zdarzały się one bardzo często. Chyba to normalne, że się tego nie zauważa. Dopiero pracując w takim miejscu jak Wizengamot spotyka się ludzi z różnych kręgów, miejsc i rodzin i dopiero wtedy zauważa się, jak bardzo zróżnicowane jest nasze społeczeństwo. Nasze dziwne przyzwyczajenia są przez jednych zupełnie niezrozumiane, a z kolei czyjeś zachowanie dla nas może być jakąś patologią. Ludzie są naprawdę różni. Dopiero teraz to sobie uświadamiałem. Rzeczywiście byłem pracoholikiem. Szczególnie na samym początku. Zabierałem jak najwięcej do domu, żeby na następny dzień być w stu procentach przygotowany do pracy. Z czasem zacząłem tego zabierać mniej, ale wciąż nie potrafiłem sobie tego odmówić zupełnie.
- Nawet nie wiem, co miałbym robić z wolnym czasem - przyznałem, śmiejąc się. Gdybym jeszcze miał jakieś bardzo zajmujące zajęcie, któremu mógłbym się poświęcić, to pewnie w ogóle unikałbym pracy w domu. Może gdybym miał kogoś... Ale obecnie nie miałem ochoty o tym myśleć. Potrzebowałem tej roboty. Czułem się spełniony, czułem, że jestem we właściwym miejscu.
- Rzeczywiście, trochę chłodno - przyznałem, a dopiero po chwili zorientowałem się, jakim jestem baranem - Chcesz kurtkę? - spytałem, pokazując, że nie miałbym problemu, gdyby faktycznie jej potrzebowała - Może wpadniesz do mnie? Na pewno będzie cieplej. Zresztą już pora obiadowa - nie wiem, co ja chciałem sobie udowodnić. Padme przecież na pewno lepiej szło gotowanie niż mnie. Ba, ja nie potrafiłem zrobić nic. Moje posiłki ograniczały się do zakupienia mrożonek w sklepie i podgrzaniu ich szybkim zaklęciem.

[zt]x2

Kwiecień na ten moment nie był moim ulubionym miesiącem. Targana wieloma wątpliwościami, z umysłem zmęczonym ciągłymi wyzwaniami oraz ciałem wykończonym po niezwykle dużych dawkach wysiłków fizycznych, snułam się po zamku bardziej przypominając dziwną, koszmarną marę niźli człowieka z krwi i kości. Egipt wyczerpał nie tylko moje siły, lecz także zapał do życia, pozostawiając mnie w punkcie, w którym próbowałam na nowo poukładać sobie rzeczywistość, mimo że jej rutyna została zachwiana zaledwie na jeden tydzień. Powrót do dawnych przyzwyczajeń zajmował mi ogrom czasu i nie potrafiłam skupić się na niczym, nieustannie zawodząc samą siebie i powodując narastanie wszelkiej maści wątpliwości odnośnie słuszności moich działań.
Było jednak coś, co sprawiło, że na moment wyrwałam się z tych nieprzyjemnych przemyśleń i popatrzyłam na coś przychylniejszym wzrokiem - trzymany w dłoniach list podpisany imieniem Theodore'a dał mi ogromny powód do radości. Wieści, iż mój rodzony braciszek został prefektem, napawały mnie wielką dumą i niemal od razu wskoczyłam w wyjściową szatę. Odesłałam mu odpowiedź na list tym samym krukiem, po czym udałam się do Hogsmeade. W drodze wpadłam na pomysł, by na rodzinną schadzkę zaprosić również Terrey'a, który w miarę możliwości mógłby dołączyć do wspólnego świętowania pierwszego prefekta w rodzinie Thìdley, toteż wstąpiłam po drodze na pocztę i korzystając z jednej z sów, wysłałam mu krótki liścik. Następnie zrobiłam zapasy w Miodowym Królestwie i z naręczem czekoladowych i miętowych żab, musów świstusów, fasolek wszystkich smaków oraz kanarkowych kremówek udałam się do parku, by wypatrywać, czy aby przypadkiem nie nadchodził któryś z moich braci. W planach miałam zabrać ich na jedną z ukrytych w żywopłocie ławek, czyli relatywnie bezpieczne miejsce na poufne pogaduszki - wolałam jednak najpierw zabrać chociaż jednego z nich, bowiem w innym wypadku moglibyśmy się nie znaleźć. Stałam więc i rozglądałam się, modląc się w duchu, by bracia uszanowali mój czas i nie kazali mi spędzić wieczności na parkowej ścieżce z torebką słodyczy w ręku.

Nie wiedział jak się czuć z tym wyróżnieniem jakie otrzymał. Dumna odznaka prefekta domu kruka została mu przekazana niedługo po tym jak zrezygnowała z niej jego bliska przyjaciółka, Lotta. Doskonale zdawał sobie sprawę z nadmiaru obowiązków jakie się ostatnio w jej życiu pojawiły i nie był zaskoczony jej decyzją. Jednakże zdziwił się, gdy zaproszono go do gabinetu dyrektorki Bennett. Spodziewał się, że funkcje krukonki przejmie ktoś kto ma więcej autorytetu wśród rówieśników i pewności siebie. Theo może nie był zapomniany przez społeczeństwo Hogwartu, ale zdecydowanie nie szedł z uniesioną głową i zaciętym spojrzeniem jak prefekci Gryffindoru, czy Slytherinu. Także nie sprawiał, że ludzie uśmiechali się na jego widok jak to było w przypadku Liama. Mówił cicho, niepewnie, zgadzał się na prawie wszystko i był w stanie przebaczyć prawie wszystko. Jak ktoś taki miał panować porządku i być przykładem dla innych? Mimo to czuł się miło przyczepiając lśniącą, niebieską odznakę to swojej szaty. Jeśli go wybrali to znaczy, że jakoś jednak się wyróżnia. To znaczy, że robią to czego on sam nie robi. Wierzą w niego.
Wydało się rzeczą niemal naturalną powiadomić starszą siostrę. Tilda zawsze była dla niego wzorem do naśladowania i osobą, którą chciał zrobić dumną z jego poczynań. Do brata kruka nie wysłał wiedząc, że otrzyma od niego kilka śmiechów i złośliwości, zresztą- odwzajemnionych. Jednakże list od Tildy nie tyle go ucieszył, ale i zmartwił. Czyżby lekcja Transmutacji była naprawdę taka zła? Oczywiście słyszał pogłoski, ale niektóre z nich wydawały się mocno wyolbrzymione i sam już nie wiedział co było prawdą, a co nie. Cóż, o wszystko może siostrę i może nawet Terrey’ego dziś spytać. W końcu oni byli wtedy w klasie.
Gdy jeden z jego trzech zegarków, które nosił pokazały odpowiednią godzinę na wyjście do Hogsmeade odłożył książkę o historii Carlotty Pinkstone, którą czytał pod ladą w rodzinnym sklepie i powiadomił ojca o wcześniejszym skończeniu pracy. I tak zazwyczaj wszelkie zamówienia przychodziły pocztą, a dzisiejszy dzień nie zapowiadał się na szczególnie rozwijający dla biznesu. Jednakże ta robota jedynie wydawała się nudna, doskonale wiedział ile tajemnic i zakazanych rzeczy skrywa to miejsce. Pozory w tym wypadku bardzo myliły.
Wyszedł lekko trzeszczącymi, drewnianymi drzwiami i znalazł się w centrum Doliny Godryka, z którego prędko się teleportował do parku w Hogsmeade. Siostrę o dziwo szybko znalazł stojącą z boku jednej ścieżek z jakąś torbą w ręku. Chyba nie kupiła mu prezentu, prawda? Wtedy to czułby się trochę głupio. Faktycznie dostanie tytułu prefekta rozpierało go dumą, ale przecież niczym się jeszcze nie wykazał. Tak szczerze to nadal sądził, że nastąpiła jakaś pomyłka i odznakę zabiorą mu jeszcze szybciej niż mu ją dano. Pomachał z delikatnym uśmiechem na ustach Tildzie, by zwrócić jej uwagę. Brata jeszcze nie było nigdzie widać, może nie ma czasu. Chociaż czym mógłby być zajęty? Hipnotyzowaniem kolejnego nieszczęśnika na zrobienie jego pracy domowej? Przecież Terrey ledwo co się sam uczył.
-Hej- przywitał się próbując ukradkiem zajrzeć co jest w tym pakunku. Na szczęście wyłapał spojrzeniem jedynie dużą górę słodyczy. Szczęśliwy dojrzał kanarkowe kremówki- Usiądziemy gdzieś?
Rozejrzał się będąc pewny, że gdzieś tu na pewno jest ta ukryta ławeczka.

Niewątpliwie schlebiało mi, ile dla Theodore'a znaczyłam, jednakże sama przed sobą musiałam przyznać, że więcej w nim było autorytetu, niż we mnie samej, o czym poświadczała owa odznaka. Wyróżnienie na tle reszty uczniów, iż był tym, od którego reszta powinna brać przykład i który powinien stać na straży porządku we własnym domu, było z pewnością istotniejsze niż jakieś moje pomniejsze sukcesy z czasów szkolnych, których zresztą (nie oszukujmy się) wcale wiele nie było. Swojego czasu robiłam mnóstwo głupot, uczestniczyłam w niebezpiecznych czy niezgodnych z regulaminem eskapadach, wymykałam się z domu - nic więc dziwnego, że nigdy nie spotkał mnie podobny zaszczyt i mojej piersi nie zdobiła żadna odznaka. Niemniej jednak cieszyło mnie to, że akurat Theo ją otrzymał, na pewno zasługiwał na nią najbardziej z całej naszej rodziny, a i na tle Krukonów prezentował się godnie.
Uzbroiłam się w cierpliwość, czekając na brata w parku, lecz wcale nie zamierzał jej wyjątkowo testować, bowiem zjawił się niewiele później od momentu, w którym rozpoczęłam swoją wartę. Delikatny uśmiech na jego ustach nie umknął mojej uwadze, podobnie jak cień zakłopotania, gdy jego wzrok padł na trzymaną w moich dłoniach papierową torebkę.
- Kupiłam słodycze - oznajmiłam na wstępie, chcąc wytłumaczyć, dlaczego w ogóle miałam ze sobą jakiekolwiek pakunki, po czym przygarnęłam go do siebie, oplatając ramieniem jego kark i przyciągając w słabym uścisku. Odsunąwszy się, sama posłałam mu ciepły uśmiech. - Jasne, usiądziemy. Jest tu taka ławeczka... - zaczęłam, po czym rozejrzałam się, by zlokalizować dokładnie miejsce, w którym należało zanurkować wgłąb żywopłotu. - To tam, chodź, pokażę Ci- poleciłam, po czym zaczęłam kroczyć w kierunku skrytej ławki. Odnalazłszy ją, przedarliśmy się do niej przez gęstwinę gałązek i zajęliśmy miejsca obok siebie. - Jeśli masz na coś ochotę, to bierz - rzekłam, kładąc między nami papierową torebkę z dobrociami z Miodowego Królestwa (nadal zamkniętą ze względu na skaczące w środku żaby, liczące na możliwość ucieczki. Sama sięgnęłam do niej po musy świstusy, lecz jeszcze nie wzięłam żadnego do ust, jedynie ważyłam je w dłoniach. - No to opowiadaj, panie prefekcie Ravenclawu, jak Ci się żyje z nowymi obowiązkami? Skorzystałeś już z luksusów łazienki prefektów i zmyłeś komuś uśmiech z mordy ujemnymi punktami? - zapytałam, szczerząc się.

Mimo, że Tilda wróciła do Hogwartu jako asystentka nauczyciela Transmutacji to nie dało się ukryć, że ciężko było ją w Zamku spotkać. Nie była już uczennicą w dumnych, czerwonych barwach Gryffindoru, na którą można było wpaść w bibliotece, na korytarzu, czy siedzącą razem z przyjaciółmi na Błoniach. Teraz Tilda pracowała w tej szkole, pomagała w prowadzeniu zajęć, patrolowała korytarze lub przesiadywała w Pokoju Asystentów, do którego naturalnie Krukon nie miał wstępu.  Dodatkowo jego starsza siostra zajmowała się przedmiotem, który wzbudzał w Theo niechęć. Nie tak wielką jak OPCM lub Zaklęcia, ale bez wątpienia był z Transmutacji porównywalnie słaby. Nie jest więc zaskoczeniem, że nie bywa na lekcjach Bergmanna prawie wcale. Dlatego też możliwość spotkania się z Tildą w Hogsmeade napawała go miłymi, subtelnymi uczuciami. Dawno nie byli w stanie spotkać się i porozmawiać spokojnie. Obowiązki, praca, nauka i własne problemy niestety zawsze uparcie spychały wszystko inne na drugi plan przez co coraz bardziej się bał, że mógłby się od rodzeństwa oddalić, a tego nie chciałby za żadną cenę.
Na wzmiankę o słodyczach Theodore’owi jeszcze bardziej poprawił się humor. Miał on do wszelkich słodkości niezwykłą słabość i jeśliby mógł byłoby to jedyne co by jadł. Pamiętał, że gdy był młodszy to głównie jego trzeba było pilnować co do podjadania ciastek, cukierków, czekoladek, czy ciast. Czasami aż się dziwił, że taka drobna rzecz mogła tak go ucieszyć. Siostra oplotła go swoim wolnym ramieniem w powitalnym, lekkim uścisku. Gdyby był to ktoś inny niż Tilda z pewnością od razu poczułby się niekomfortowo, gdyż nigdy nie przepadał za kontaktem fizycznym. Nie umiał dokładnie stwierdzić z czego to wynikało, ale zdecydowanie wolał rozmowy i samą czyjąś obecność niż niepotrzebne- według niego uściski i całusy. Jednakże w obecności braci i sióstr czuł się nad wyraz lekko i komfortowo, że uścisk w wykonaniu Tildy nie przyniósł mu żadnych niezręczności. Odwzajemnił jej ciepły uśmiech i posłusznie ruszył wgłęb żywopłotu, by zlokalizować ławeczkę, o której mówiła dziewczyna. Siadł obok siostry raz po raz zerkając w stronę papierowej torby z cukierkami, która kusiła go niemiłosiernie. Mimo to, gdy w końcu Tilda postawiła ją między nimi to nie rzucił się na nią niczym nundu na swoją ofiarę, a spokojnie sięgnął po kanarkowe kremówki, które na ten moment wyglądały najbardziej zachęcająco. Wpakował sobie od razu jedną do buzi nie widząc sensu, by czekać.
-Niestety jeszcze nie miałem szansy- odpowiedział na jej pytanie po przełknięciu- Ale znając uczniów Hogwartu nie będę musiał długo czekać na okazję.
Bez wahania sięgnął po jeszcze jedną słodycz i przypomniał sobie, że miał przecież Tilde o coś spytać.
-A właśnie skoro jesteśmy przy stawianiu kar. Co się stało na tej Transmutacji- powiedział niepewnie nie chcąc nagle psuć im rozmowy, ale nie dość, że był ciekawy to się martwił. Zresztą z dala od murów szkoły siostra nie powinna mieć oporów przed jawnym wyrażeniem swoich negatywnych emocji skumulowanych na innych uczniów- Terrey też coś tam odwalił?

W obowiązkach niestety bardzo prosto można było zginąć. Nieobce było mi tonięcie w papierach czy też dźwiganie na barkach odpowiedzialności za innych ludzi - w takich okolicznościach równie łatwo, co o sobie, było zapomnieć o tym, co liczy się dla nas najbardziej. W moim przypadku była to rodzina i jakkolwiek się starałam, prawdopodobnie i tak odsunęłam bliskich delikatnie na bok, pochłonięta innymi zajęciami. Dlatego też chciałam to jak najszybciej zmienić. Chociaż tydzień bez kontaktu nie zaszkodziłby naszym relacjom, zdecydowanie wolałam je na bieżąco pielęgnować i budować, dokładając coraz to nowe cegiełki.
Uśmiechnęłam się szeroko, widząc jego reakcję - przecież doskonale wiedziałam, czego Theodore'owi potrzeba było do szczęścia, a i tak w niezwykłe zdumienie wprawiał mnie fakt, iż było to tak niewiele. Ot, zwykła paczka słodyczy z Miodowego Królestwa i na buzi mojego brata rozkwitł jeden z milszych uśmiechów, jakie widziałam tam od jakiegoś czasu. Niestety zazwyczaj sprawiał wrażenie nieco wycofanego i chłodnego, co niejednokrotnie wpędzało mnie w depresyjny nastrój i przywoływało na myśl serię burzliwych rozważań, czemuż to mógłby się smucić, lecz teraz nie mogłam się nie cieszyć razem z nim. Aż kwitł!
Obserwowałam, jak wpakował sobie do ust kanarkową kremówkę i wyszczerzyłam zęby.
- Jadłeś je kiedyś już? Podobno zmienia się przez nie w ptaszki - powiedziałam. Kiedyś spróbowałam jedną i na kilka minut zostałam kanarkiem, lecz może na niektórych działa to dopiero po którejś z kolei kremówce? Jego kolejne słowa sprawiły, że mimowolnie wywróciłam oczami. No tak, na pewno nadarzy się jakaś okazja. Włożyłam musa świstusa do ust. - Och, z pewnością ktoś Ci podpadnie. A o tej lekcji aż szkoda gadać... Thatcher dokazywał, dołączyli się prefekci, a Wykeham miała czelność rzucać niewerbalne zaklęcia na Bergmanna. Zrobił się straszny chaos, ławki się prawie wywracały, krzyczeli po sobie, no dramat. Jedyne, co mnie pociesza, to fakt, że cały ten czas Bergmann czuł bąka pod nosem - opowiedziałam pokrótce, uśmiechając się delikatnie po ostatnim zdaniu i cały ten czas delikatnie lewitując nad ławką za sprawą działania lodowatego cukierka. W gruncie rzeczy nie uważałam, że zachowanie Gryfonki było "w porządku", wręcz przeciwnie, nie mogłam wyjść z podziwu, że komukolwiek mogło wpaść do głowy coś tak durnego jak czarowanie nauczyciela. Czy granice między uczniem a kadrą zostały już na tyle zatarte, że komuś wydawało się to... akceptowalne? - Nie, Terrey nic nie zrobił. Dobry z niego dzieciak - dodałam. - Ale strasznie boli mnie fakt, że to Gryfoni zrobili taki syf. I na dodatek prefekci... - Aż pokręciłam głową z niedowierzaniem.

/po celtyckiej nocy

Dwa dni niespania po nocy a potem częściowe odsypianie w dzień nikomu nie mogłoby zrobić. Ale tak to właśnie jest, kiedy okazuje się, że są lepsze rzeczy do roboty niż jakieś tam spanie. Jest więc co najmniej południe nim wreszcie udaje mi się zwlec z łóżka, nie można jednak powiedzieć, żebym była wyspana. Przed wyjściem do ludzi wyglądam już jakoś w miarę - na pewno nie mam sińców pod oczami a tym bardziej rozmazanej kredki po tym jak wczoraj poszłam spać od razu jak tylko weszłam do pokoju. Ubieram coś niezbyt wyszukanego, czyli typowy strój około-sportowy - szarą, przylegającą do ciała bluzkę na ramiączkach i ulubione dresy w butelkowo-zielonym kolorze. To nie jest dzień na strojenie się. Po małym śniadaniu obiedzie wybywam na błonia gdzie planuję pobiegać (po imprezowaniu i piciu trzeba jakoś odzyskać formę) ale ostatecznie zanosi mnie aż do Hogsmeade, gdzie szukam spokoju w parku. Po jakimś czasie jestem dosyć zmachana, więc szukam sobie miejsce, żeby odpocząć i pada na ławkę na uboczu - rozciąga się stamtąd przyjemny widok na jeziorko, więc siedzę tak i wpatruję się w prawie nieruchomą taflę wody. Całkiem przyjemna to odmiana przebywać z samą sobą i swoimi myślami, chociaż równocześnie nie jestem do tego przyzwyczajona - przez większość czasu przebywam w towarzystwie ludzi i niemal nieustannie mam coś do powiedzenia.

Celtycka noc. Wolałby chyba, żeby tam wcale się nie pojawić. Fajna zabawa, ale to co się później działo wolałby, żeby nie miało miejsca. Jednak musiał to jakoś przetrawić. Wspomnienia wróciły, uczucia. Szczerze powiedziawszy to powinien być zły na Silvię, a wcale nie był. To go najbardziej dziwiło. Kurde co się z nim dzieje? Wolałby nie wiedzieć.
Natłok myśli nie pozwalał mu się skupić, więc postanowił ubrać coś luźnego, zwykłą bluzę jak i dresy i przejść się. Nawet w tym ubraniu wyglądał olśniewająco, prawda? Dobrze o tym wiedział, że większość dziewcząt zerkało na niego, ale nie w głowie mu teraz te wszystkie dziewczyny. Silvia znowu zawładnęła jego życiem.
Tak mocno się zamyślił, że nawet nie spostrzegł jak po kilkunastu minutach zauważył znajome puby w Hogsmeade. Jednakże wejście do baru i zwyczajne upicie się nie miało teraz sensu. Ruszył dalej przed siebie, gdzie dotarł do owego miejsca w którym nigdy nie był. Serio. Patrzał w dół tak jakby jego buty były najpiękniejszą rzeczą na świecie. Nie spostrzegł, że tutaj również ktoś był. Naprawdę nie miał ochoty dzisiaj na towarzystwo. Tak, są nawet takie dni w życiu Peregrine, że nie potrzebował żadnego towarzysza. Na szczęście nawet Lucas mu dzisiaj odpuścił. Chyba wiedział co się z nim dzieje, więc postanowił dać mu spokój. Był prawdziwym kumplem, chyba lepszego nie mógł sobie wymarzyć. Mimo iż nie byli babami to jednak rozumiał go czasami bez słów.
Podniósł wzrok na osobnika tutaj siedzącego już miał coś odburknąć, ale to była Sophie. Kurwa, jeszcze to. Chyba pierwszy raz był zły na nią, że ona się tutaj znalazła. - Sophie a z Tobą wszystko w porządku? Sama? - zapytał zdziwiony. Zazwyczaj trudno ją było wyrwać, bo zawsze z kimś się motała. Na nią zły nie mógł być, wręcz przeciwnie. To chyba tylko ona mogła mu teraz jakoś pomóc. Na pewno nie będzie jej się zwierzał o swoich miłostkach, ale taka duszyczka teraz przyda mu się do której może się zwyczajnie w świecie przytulić, do Lucasa raczej to nie wypadało. - Cieszę się, że Cię widzę, mała! - oznajmił i usiadł obok niej obejmując ją ramieniem. Przecież byli sami, więc mógł sobie pozwolić na odrobinę więcej. Chyba, że coś się nagle zmieniło, po celtyckiej nocy już nic go nie zdziwi.

Philipa zauważam jak już jest prawie obok, niedługo przed tym jak się do mnie odzywa. Spoglądam na niego ale nic nie mówię pierwsza. Napawam się jeszcze odrobiną ciszy i spokoju. Dobrze, że nie wiedziałam co sobie pomyślał w pierwszej chwili jak mnie zobaczył, bo tylko bym zaczęła się złościć, że tu przyszedł i marudzi. W końcu byłam w tej części parku pierwsza.
- W porządku. Czemu by miało nie być? Wiesz, taka figura się nie utrzymuje sama, muszę czasem trochę poćwiczyć, pobiegać... - żartuję (bo tak serio to zasługa moich super genów a ćwiczę tylko dlatego, że lubię) i odgarniam włosy z twarzy, przy okazji biegania parę kosmyków przylepiło mi się do czoła. Być może nie od razu widać, co przed chwilą robiłam - w końcu w dresach chodzę raz na jakiś czas, czasem nawet zdarza mi się zejść w takim stroju na lekcję, kiedy akurat mam wyjątkowo na wszystko wywalone.
- Ciebie też miło widzieć, kiedy zachowujesz się normalnie i nie rzucasz się o byle co - stwierdzam trochę zaczepnie, odwołując się do tego co wczoraj odwalał - miała ochotę na niego nakrzyczeć ale tak jakoś nie wypadało, kiedy tyle ludzi było dookoła i wszyscy mogliby się przysłuchiwać. - A ty co tutaj robisz? Chyba mnie nie śledziłeś? Widzisz, w końcu znalazłam dla ciebie czas, nawet jeśli zupełnie przypadkiem się przypałętałeś. - Nie musi się obawiać, nic się nie zmieniło, przynajmniej z mojej strony, co nie znaczy, że nie mam ochoty trochę się z nim podrażnić. Daję się jednak objąć, więc być może aż tak sprzecznym sygnałów nie wysyłam.

Był zwyczajnie zdziwiony faktem, że widział ją tutaj samą, ale każdy potrzebuję niekiedy uciec od tego zgiełku. On zawsze bujał się w towarzystwie innych kolegów czy dziewczyn, więc chwila tylko dla siebie na pewno mu się przyda. W Hogwarcie nie miał na to możliwości, próbował, ale każda próba kończyła się tym, że po minucie ktoś już koło niego stał. Cieszył się, że chociaż raz nie wpadł na pana Sinclaira, bo musiałby z nim siedzieć, jego tak szybko bym się nie pozbył.
Phill również często biegał, chociaż często o tym zapominał. Również robił to dla kondycji. Odżywiał się raczej zdrowo, słodycze to były ostatnią rzeczą jaką by włożył do ust. Nie przepadał za nimi dlatego też nie musiał się martwić, że kilogramy będą się powiększać. - Nie wiedziałem, sorry. - mruknął do niej. Nie miał bladego pojęcia, że dziewczyna ćwiczy. Miała co prawda sylwetkę, która by o tym świadczyła, ale mało to osób je wszystko i nic im się nie dzieje? Zwyczajnie myślał, że ma dobrą przemianę materii i nic na nią nie robi większego znaczenia.
- Ja się rzucam? Serio?! Ty mnie jeszcze w akcji nie widziałaś... - wzruszył ramionami i wysilił się na lekki uśmiech do dziewczyny. Może i dobrze, że go w akcji nie widziała. Nie raz była świadkiem bójki jego z jej bratem, ale to była bardziej zabawa, a nie bicie się na śmierć i życie.
- Mam wewnętrzne dylematy, ale proszę Cię nie brnij w to, bo to Ciebie nie dotyczy. - mruknął do niej przechylając się w jej stronę. Był bardzo ciekaw jej relacji z tym młodym ślizgonem. Raczej jako starszy przyjaciel niż jako osoba, która może być zazdrosna, ale jak ona to odbierze to już zostawi jej, przecież niech sobie myśli co chce, ale przecież zazdrość nie jest złą cechą, wręcz niektóre dziewczyny tego potrzebują. - A ten Max... Łączy Cię coś z nim? - zapytał nie spuszczając z niej zimnego spojrzenia. Nie patrzył na nią złowrogo. Gdy nie wyrażał twarzą żadnych emocji to zwyczajnie miał takie spojrzenie. I pewnie nie raz mogła to zauważyć. - Pytam z czystej ciekawości. Wiesz jaki jest Lucas, lepiej gówniarza w to nie mieszać... - mruknął do niej z czystej troski o Maxa. Wydawał się być sympatyczny, ale jego to w ogóle nie obchodziło z pewnością nie będzie należał do osób lubianych z którymi wyskoczy na piwo kremowe.

Tak, ja właśnie jestem przykładem osoby, która, gdyby tylko chciała, jadłaby wszystko i nadal by super wyglądała. Przynajmniej tak mi się wydaje, bo odkąd pamiętam wszędzie mnie było pełno - dosłownie i w przenośni, a więc nie miałam okazji dowiedzieć się co by się zadziało gdyby zaległa na kanapie z górą czekolady w zapasie. Zwyczajnie to lubię - w pierwszej kolejności quidditch a w drugiej takie bieganie które sprawia, że czuję wiatr we włosach, trochę jak przy lataniu tylko w wersji dużo wolniejszej i bez tak dużej dawki adrenaliny.
Jak na mój gust to Philip mógłby być czasem spokojniejszy. Obserwowanie jak łatwo go czasem zdenerwować jest całkiem zabawne. Może nie powinnam tego robić specjalnie, bo, jak sam mówi, w akcji go nie widziałam. Uśmiecham się tylko w stylu "i tak wiem lepiej" ale nic nie odpowiadam, przekonana o własnej racji.
- Wewnętrzne dylematy? To ty jakieś masz? - I tak zaczynam. Nie żebym miała ochotę doradzać mu w jego sprawach sercowych (szczególnie takich, które nie dotyczą mnie) ale jestem ciekawska i lubię wiedzieć. Gdybym wiedziała co mu siedzi w głowie to z pewnością chętnie plotkowałabym na ten temat.
Rozpoczyna temat na który niespecjalnie ma ochotę. Nie wierzę, że nie jest zazdrosny - dlaczego inaczej tak by się wypytywał? Doskonale widziałam jak zareagował wczoraj i ciężko wyobrazić sobie, żeby mogło chodzić o coś innego. Ja sama nie czuję, żeby była do czegokolwiek zobowiązana - nie obiecałam nic ani Philipowi, ani Maxowi, a że czasem niektórzy lubią są wyobrazić coś więcej niż jest w rzeczywistości...
- Być może - odpowiadam, starając się przybrać tajemniczy uśmieszek. - Poprzez gówniarza masz na myśli Maxa czy może Lucasa? - W końcu mój brat jest od niego również młodszy, nie mówiąc już o mnie! Że też chce się ze mną zadawać. - A co Lucas by powiedział o tobie? - mówiąc to, zbliżam się do niego, aż mój ciepły oddech może poczuć na swoim uchu.

Peregrine również sobie dobrze radził z lataniem, ale nigdy nie mial okazji dołączyć do drużyny domowej ślizgonów. Z tego co wiedział i tak już była cała obsada, a nawet było wielu rezerwowych, dlatego nie miał zamiaru dołączać do drużyny. Na pewno dobrze sobie poradzą i bez niego skoro do tej pory dość dobrze im szło. Poza tym czy na pewno chciał być w domowej drużynie? Nigdy nie było to jego jakimś większym marzeniem. Zdarzało się, że ćwiczył czy z Lucasem czy z innym ślizgonem, ale to raczej zwyczajnie dla zaspokojenia swoich potrzeb czy z braku nudy. A jednak drużyna potrzebowała kogoś kto będzie angażował się w grę, a wątpił, żeby znalazł czas na tego typu rozrywki.
- Wyobraź sobie, że mam... - mruknął do niej i wzruszył ramionami. No miał już swoje lata i zdarzały się osoby, które były dla niego więcej warte niż przypadkowe dziewczyny. Z Soph to było całkiem inaczej. Niby wkurzało go gdy widział ją w towarzystwie innego faceta, ale gdy tracił ją z pola widzenia przechodziło mu to. Może nie chodziło tutaj o jakiekolwiek uczucie, ale o jego ego. Zawsze miał to czego chciał, a skoro z Soph łączyła jakaś relacja, dość skomplikowana to zwyczajnie czuł się wtedy niekomfortowo.
- Oczywiście, że mam na myśli Maxa. Wiesz mnie to naprawdę zwisa z kim Ty się zadajesz, ale jak widzę jak Cię całuje to mnie telepie. Bardziej traktuj to jak przesadna opieka przyjaciela Twojego brata niż zazdrosnego kochanka. - powiedział do niej.
Czy ona właśnie chciała go straszyć swoim bratem? Serio?
- Mała, dobrze wiesz, że mu o tym nie powiesz, bo oby dwoje mielibyśmy ciepło. - zaśmiał się do niej, a gdy ta się do niego zbliżyła objął jej szyję i musnął wargami. - Chcesz to mów, ale zastanów się kto by miał bardziej przejebane. - szepnął jej do ucha. Zależało mu na dobrej relacji z jej bratem, ale nie miał zamiaru błagać ją, żeby ta siedziała cicho. Nie chciał stracić przyjaciela, ale jeżeli Sophie chciała, żeby ich paczka się rozleciała to wiedziała co robić.