Longwei nie skomentował w żaden sposób jego zapewnień, choć uśmiechnął się na nie uprzejmie i skinął nieznacznie głową. Przyglądał się uważnie mężczyźnie, jakby chciał go ocenić, ale to nie było jego głównym zmartwieniem w tej chwili. O wiele ważniejsze było jajo smoka, które na całe szczęście trafiło w jego ręce. Teraz mógł zabrać je na wzgórza smoków i należycie się nim zająć, mając również w pamięci, gdzie zostało znalezione. Co prawda odpowiedź Benjamina nie do końca przypadła mu do gustu, ale to nie był temat do rozmowy z mężczyzną. Granice, jakie wyznaczała własność rodu Shercliffe a zasięg władzy Ministerstwa, to były kwestie zupełnie wewnętrzne, które z całą pewnością nie powinny interesować osób postronnych. Teraz należało jedynie zorientować się, czy ktoś z rezerwatu wiedział już co się dzieje i czy ktoś nie zauważył może w pobliżu rogogona. Wątpił w to, ale nie mógł całkowicie tego wykluczyć.
- Najpewniej tak. Teraz niestety można znaleźć smocze jaja wszędzie i nie jest powiedziane, że będzie to bardziej rodzimy gatunek - odpowiedział cicho, koncentrując się na jaju i ocenieniu tego, w jakim było stanie. To było ważne, jeśli faktycznie miał zabrać je gdzieś dalej. Zaraz jednak mężczyzna zadał mu pytanie, na które Longwei nie był w stanie odpowiedzieć, więc westchnął bezgłośnie. Przeniósł spojrzenie na swojego rozmówcę, by uśmiechnąć się do niego nieco przepraszająco.
- Przykro mi, panie Auster, ale nie jestem w stanie powiedzieć nic więcej w tym temacie. Mogę jedynie zalecać nadal ostrożność i czujność - odpowiedział gładko, choć, prawdę mówiąc, nie podobał mu się ten stan rzeczy. Wolałby móc powiedzieć coś więcej, rozwiać wątpliwości, czy zrobić coś podobnego.

@Benjamin Auster

Uśmiechnął się, widząc jego uśmiech. Odrobinę spanikował, zupełnie jakby miał na twarzy wymalowane “współpracowałem kiedyś z przemytnikami”, ale mimo to zachował spokój. Nie było przecież nawet opcji, że Longwei mógł cokolwiek o tym wiedzieć. Auster mógł mieć tylko nadzieję, że Paco nigdy nie dowie się o tym, że był w posiadaniu smoczego jaja. Urwałby mu pewnie łeb, taka okazja przemknęła mu koło nosa.
Żachnął się, słysząc jego odpowiedź. Być może było to zawodowe zboczenie, być może zwykła ciekawość ale nurtowało go, czy Ministerstwo wie coś więcej na temat smoczej afery. Nawet jeśli pan Huang rzeczywiście coś wiedział, nie wygadał się. A Ben szczerze wątpił, że zdoła podejść mężczyznę - ten zapewne zdawał sobie sprawę, z kim ma do czynienia.
- Oczywiście. Ostrożność i czujność - odpowiedział, nieco kąśliwie, przyglądając się jaju w rękach mężczyzny. Rogogon węgierski, cholera jasna. Czy to nie są wyjątkowo groźne smoki? Strach pomyśleć, co stałoby się, gdyby zwlekał z wysłaniem listu jeszcze przez kilka dni. A nóż widelec rozwaliłby mu całe mieszkanie.
-  Mam nadzieję, że jajo jest w dobrym stanie? Nie znam się zbyt dobrze na magicznych zwierzętach, interesuję się głównie pisaniem. Ach, swoją drogą nikomu nie powiedziałem o swoim znalezisku. Mam nadzieję, że to może pozostać pomiędzy nami - odparł, opierając się o ławkę. Odpalił papierosa i oczekiwał odpowiedzi w milczeniu.

@Longwei Huang

Zabawne, że obaj znali tego samego Meksykanina, jednak każdy z innej profesji. Szczęśliwie temat przemytników i powiązań nie wypłynął i mogli obaj skupić się na tym, co było w tym momencie najważniejsze - na jaju.
Nie skomentował w żaden sposób kąśliwej uwagi mężczyzny, właściwie zbywając ją milczeniem. Nie było powodu do odpowiadania na nią, kiedy sam doskonale wiedział, jak trudne było zachowanie ostrożności przez cały czas. Łatwo było o pomyłkę, kiedy nerwy miało się ciągle napięte. Należało więc szukać spokojnych chwil, momentów, w których można było się rozluźnić, nawet w takich sytuacjach. Dla Longweia czymś podobnym zawsze było zajmowanie się smoczymi jajami, obserwowanie ich i pilnowanie, aby bezpiecznie wykluły się młode, szczególnie zagrożonych gatunków. Nigdy jednak nie sądził, że tak szybko będzie mieć więcej okazów do obserwowania.
- Nie dostrzegam na nim pęknięć, ale trudno będzie teraz je prześwietlić, żeby sprawdzić stan i czas pozostały do wyklucia się młodego smoka. Wstępnie mógłbym powiedzieć, że wygląda na to, że wszystko jest z nim w porządku i… Chyba nie zostało wiele czasu do wyklucia - odpowiedział całkowicie szczerze, delikatnie opukując jajo, starając się sprawdzić, jak bardzo silne było.

@Benjamin Auster

Nad wyraz żenujący widok: niemłody czarodziej w eleganckich szatach stoi przy starej ławce, machając przed nią swoją różdżką. Zapewne Ravinger uczułby ukucie w sercu, widząc coś takiego. Niemniej teraz on sam stał się ofiarą losu, kiedy to najprostsze zaklęcie nie chciało strzelić kaskadą magii w stronę spróchniałego drewna. Czyżby jego własna różdżka się go wyrzekła? A może to on wstąpił na ten poziom bycia dorośle dorosłym, iż pamięć jego okryła się bezdennymi dziurami i źle pamiętał zaklęcie?
  Wątpliwe. Poniekąd prawdopodobne, ale wątpliwe. Rav prędzej wyłupiłby sobie oczy na znak antycznego protestu niżeli przyznałby się przed kimkolwiek i czymkolwiek do zapomnienia o jakimś prostym, banalnym czarze. Po prostu... Po prostu uroki mu dziś nie wychodziły. Może to brak niezachwianej pewności siebie oraz pierwsze oznaki utemperowanego, męskiego ego? Może zwyczajnie ławka została zaklęta w sposób, o którym Fairwyn jeszcze nie wie, a wręcz i nie ośmiela się myśleć? Bądź stracił on dryg do bawienia się jestestwem materii.
  Wybełkotał pod nosem zaklęcie, kołysząc w powietrzu znane sobie zaklęcie. Efekt stał się marny. Ot, może jedna deska na moment przestała lśnić starością podobną do jego siwizny a zabłysła w młodzieńczym wigorze, który aż bił od chłopaka obserwującego sytuacje.
  - Jest to godne pożałowania - skomentował głośno brunet, opierając ciężar ciała na lasce, aby odciążyć nogi od niepotrzebnego udźwigu. Same zaś słowa Rav rzucił w eter, jakoby udając, że nikt nie naruszył jego samotni w sposób wielce niepożądany. Niemniej tak się stało, a mężczyzna ostatnio czuł się w ten sposób, kiedy opiekunka niemal nakryła go na pierwszym razie z onanizmem. Uczucie niewarte powtórzenia.

Ze skupieniem zwijał chusteczkę higieniczną na kształt tampona, by z precyzją wetknąć ją sobie głęboko w lewą dziurkę od nosa, w miejsce palca, którym przez ostatni kwadrans próbował zatamować niespodziewany i całkowicie przypadkowy krwotok, który zaskoczył go podczas podróży do Doliny w celu zakupienia kilku eliksirów na zdrówko. Przez chwilę, jak zwykle, zaabsorbowany był całkowicie sobą i użalaniem się nad swoim nędznym losem w duszy, mając lisi, chytry uśmiech na mordzie, więc prawie nie zauważył chłopa celującego różdżką w ławkę, acz widok ten był tak zaskakująco niecodzienny, że aż się zatrzymał, by dowiedzieć się, co tu się odmerlinia.
- Niewygodna? - strzelił w odpowiedzi na gorzki komentarz bruneta, wyciągając z kieszeni gumy do żucia i pakując sobie je do buzi- Co Pan próbuje osiągnąć? - zainteresował się, podchodząc bliżej by przyjrzeć ławce i z namysłem ocenić, że jedna z desek jest jakby jaśniejsza od reszty- To ktoś bliski? Świeć Merlinie nad jego duszą coś-tam coś-tam? - uniósł brwi. Widział już człowieka zamienianego w sedes, może akurat mu ktoś kuzyna zamienił w ławkę.

- W rzeczy samej - odpowiedział z chłodnym dystansem w głosie. Miał się on odnosić głównie do ławki, lecz nieco opryskliwy ton mógł wykonać rykoszet w stronę młodzieńca. Oczywiście, nieplanowanie, jak to w obyczaju Ravingera bywa. - Siedzenie na niej winno być nielegalne - w pewien sposób zapewne i takie było.
  - Chciałem... - zawahał się, gdyż wypowiedzenie słów następujących głośno, wiązało się z porzuceniem dumy, honoru oraz godności. Owszem, wielu czarodziejów współcześnie nigdy nie doświadczyło słodkości posiadania żadnego z wymienionych. - Chciałem sprawić, aby wyglądała mniej obskurnie - oświadczył, zaciskając dłoń na główce od laski. W słowach był pełen łagodności wobec swojego kaprysu. - Oraz sprawić, aby siedziskiem przypominała coś innego niżeli kołyskę judasza. - Dopowiedział, chcąc już zmienić temat.
  - Żadne zaklęcie nie chce mi do tego podpasować - wyznał ponuro. Po czym spojrzał pierwszy raz w tej krótkiej rozmowie na chłopaka. Na oko mógł mieć między dwanaście a dwadzieścia lat.

Pewnie by sie ucieszył z takiej rzeczowej oceny swojego wieku, w końcu miał więcej niż dwadzieścia, a zawsze jak patrzył w lustro to widział zmęczoną mordę starca, jak każdy dwudziestolatek, nieznajomy mężczyzna jednak wydawał się być takim panem gburem, że nie przyszło mu do głowy rozważać co mu chodzi po głowie.
Uśmiechnął się jak lis.
- Możliwe, że dlatego jest ukryta. - zauważył rzeczowo, może w ogóle ta ławka nie była przeznaczona do siedzenia- Bo jest brzydka i niewygodna. - wyprostował się ciumkając gumę z namysłem i wyjął różdżkę- Jest takie zaklęcie służące do odnawiania przedmiotów. Nie wiem, czy odnowi całą ławkę, ale może chociaż siedzisko? - zaproponował, wymachując patykiem na lewo i prawo, jakby się w nim obudziły jakieś włoskie geny, których nie posiadał.
Odchrząknął, żeby wyrazić się wyraźnie.
- Renevo. Z akcentem na o. Troche jakby było ó. - powiedział - Ręka trzeba tak i pyk. - wykonał wygibas z nadgarstka.

Rzuć k6.
3,5 - dobra wymowa, zły gest
2,4 - marna wymowa, dobry gest
1,6 - no przecież znasz to zaklęcie

Zęby starego czarodzieja niemal zaskrzypiały, kiedy usłyszał jak jakiś obcy mężczyzna go nakłania do wykonania banalnego zaklęcia. Żuchwa Ravingera zacisnęła się wymownie, trzymając w sobie pełną złość, która chciała już zionąc jadem w stronę nieznajomego. Jednakże jakie byłoby to nietaktowne a i obskurne? Fairwyn miał zamiar skończyć z niekontrolowaną nienawiścią. Przychodziło mu to z trudem, szczególnie w tak delikatnym temacie jak zaklęcie. Nawet zaklęcia drugiego sortu (tak, Patol, mowa tu o tych twoich transmutacyjnych).
  - Brzmi jakby wymyślił to trzylatek - zauważył, siląc się na coś, co mogło przypominać żart. Nawet uśmiechnął się parszywie (nie umiał inaczej), obnażając się z całą swoją nieidealnością na twarzy. - Nadmierna gestykulacja niekiedy zniekształca zaklęcie - rzucił w swoim belferskim tonie, co było silniejsze od niego. Powtórzył w powietrzu gest zaklęcia bez najmniejszego zachowania. Może zadziałała tu pamięć mięśniowa? A może zwyczajnie 200 lat doświadczenia w zawodzie robiło swoje. Szkoda, że tak nie było w wymowie. - Renovó - wycedził niemal jak Francuz czarodziej krztuszący się niemiecką marką mioteł. Zadziało się nic.
  - Możesz zademonstrować i uczynić cudo z tej ławki - zaproponował, odsuwając się w bok, aby młodzieniec miał więcej przestrzeni dla siebie.

/Możesz rzucić k100 na to czy się udało. Jeśli wylosujesz więcej niż ma lat Twoja postać to kaplica kostkowa.

53

Wzdrygnął się, kiedy chłop się uśmiechnął, bo no z tą szramą nie dodawał mu ten uśmiech uroku - wprost przeciwnie. Ale z tak okaleczonym ciałem jak jego własne nie miał prawa oceniać fizis innych ludzi, mimo, że przecież i tak to robił.
- Nie brzmi wcale nieprawdopodobnie. - przyznał - Łaciński według mnie ogólnie brzmi jak język umysłowo upośledzonych. - poprawił chusteczko-tampona w nosie i na wszelki wypadek odsunął się lekko, kiedy brunet zaczął wywijać ręką.
- Może i tak, ale sprawne nadgarstki są źródłem szczęścia i przyjemności. - wywinął swoimi i pokiwał głową, celując podbródkiem w ławkę, coby w końcu okazało się, w czym tkwi problem mężczyzny w kwestii transmutacji.
- Słuchaj, renevo. - powtórzył - Takie usta w dziubek jakbyś się pierwszy raz w życiu całował. - zasugerował, robiąc głupią minę z dziubkiem. Pociągnął nosem, a raczej jedną dziurką nosa, którą możliwe było teraz pociąganie - Wale w te deskę, druga Twoja. Pa na to. - wymachnął nadgarstkiem i wyrecytował zaklęcie. Jedna z deseczek ławki wygładziła się elegancko, choć oczywiście dalej była ujebana. Do tego trzeba było innego zaklęcia.

Rzuć k100 na to czy się udało.
Powyżej 60 sukces.
Wynik w przedziale 21-37 podpalasz ławkę.

Kiedy przypadkowa konwersacja niemal na temat koneserstwa zaklęć zmieniła się w pogadankę trzecioklasistów o seksie bądź inną pogawędkę młodocianych napaleńców obfitującą w pełnie niepotrzebnych przyrównań odnoszących się do obrzydliwości romantyczno-sensualnych. Rav aż nie wiedział, co sprawia mu tutaj większy dyskomfort: słowa młodzieńca, niewygodna ławka czy własne zdziadzienie wobec zaklęć? Chyba to ostatnie.
  - Prawda. Niegdyś łaciną posługiwała się śmietanka intelektualna, obecnie jej pozostałości wzbudzają śmieszność. - Wcale nie jest tak, że Fairwyn ma w rodzinnej posiadłości staro księgi w martwych już językach, których studiowanie niegdyś wzbudzało w nim dreszcze podniecenia. Wcale. - Nie uznałem, że nie są - wyprostował może niezbyt przychylny tok rozumowania, który się rozwinął w rozmownie. - Czasem wystarczy zrobić coś mądrzej, aby uzyskać szczęśliwy efekt - miał nadzieje, iż nie brzmi to jak rozmowa o palcówce. Chociaż władanie palcami i różdżką leży względnie blisko siebie.
  - Renevo - zarzucił elegancko, będąc myślami wielce daleko do swojego pierwszego pocałunku. - Myślę, że należało zacząć od zaklęcia Glisseo - wyznał w nagłym przypływie geniuszu, jakoby ta wiedza w nim była, ale stała się zakurzoną.

/Rzuć k100 na Glisseo i ja rzucę też, kto będzie miał więcej oczek temu się uda

Zasadniczo znalezienie wspólnego języka między zgorzkniałym dziedem, a dwudziestolatkiem, któremu głównie cipki w głowie jest zadaniem karkołomnym, ale żaden z nich chyba nie planował temu zadaniu podołać. Połączyła ich obleśna ławeczka, a zmysł estetyki Swansea nie pozwalał mu obok szkaradztw przechodzić obojętnie.
- Czy śmietanka intelektualna jeszcze istnieje? - zastanowił się na głos. Osobiście, gdyby był zmuszony zapoznawać się z książkami w obcych językach popełniłby rytualne origami.
Nie mógł się kłócić z logiką bruneta, bo fakty były faktami, choć sam wychodził z założenia, że przyjemniej jest jak jest łatwiej, a nie koniecznie mądrzej. Kiedy deseczka wygładziła się, wyszczerzył zęby w debilnym uśmiechu.
- No i aligancko. - skrzyżował ramiona na piersi- Glisseo? Tak myślisz? Zamieni ławke w ślizgawke, chyba za mocne zaklęcie na wygładzanie samej powierzchni, ale jak tam uważasz. - podwinął rękawy, bo to już poważniejsza sprawa, marszcząc brwi, żeby przypomnieć sobie jak to tam właściwie leciało z tym glisseo, po czym zamachnął się różdżką i wycelował w ławkę.

62

Zmarszczył brwi, wbijając surowe spojrzenie w Nieznajomego. Jednak prędko wygładził czoło, nie za bardzo, aby nie wyglądać na zaskoczonego, a Jegomość nie poczuł się dotknięty. Wszak nie oto tutaj chodziło. Mimo, iż całe ciało Fairwyna emanowało tezą wręcz przeciwną.
  - W teorii, tak, jak najbardziej. Chociaż obecnie naukowa elita posługuje się angielskim oraz mandaryńskim - co brało się z tak prostego faktu, iż Rav nie kalał swojego języka nieśmiałymi wyjaśnieniami. Komentarz jest zbędny. Wszak mężczyźni mieli tu inne zadanie niżeli wdawanie się w kwasi intelektualne rozmowy. Winni tu uprawiać magię, która w wykonaniu młodzieńca - działała. Brunet nie zdawał się ucieszony z tego powodu.
  Ze wspomniany przez siebie zaklęciem Ravinger nie poszarżował. Wyszło mu dennie, jak całe życie do tego momentu. Natomiast młodzieniaszek zdawał się zachwycony. Zdawało mi się wieść nie najgorzej z transmutacją.
  - Zależy od tego jak sprecyzujesz zaklęcie. Ono tworzy równą taflę. Zrobienie z ławki ślizgawki musi z niej uczynić równie pochyłą. - Wzruszył ramionami. Pewności w słowach Fairwyna brakowało.

Zamyslił sie na słowa bruneta z laską.
- Intencja, inkantacja, ii...ntuicja? - próbował sobie przypomnieć co Patol opowiadał na zajęciach, ale no trudno mu było przebić się przez regularną, typowo hogwarcką traumę. Rozmowa o zaklęciach zadziwiająco bardzo mu odpowiadała, lubił dywagować na temat tego jak i w jakim stopniu jakie zaklęcia zadziałały by na konkretne przedmioty.
- Widziałem tylko, jak jakiś spryciarz zamienił klatkę schodową w podjazd dla inwalidów. - przyznał, wzruszając ramionami - Jak się można zapewne domyślić, w szkole uczą nas zamieniania ślimaka w kubek i w drugą stronę. - uniósł brwi, przyglądając się deskom, będącym gładkie jak lustro, przy czym dalej wyglądały na parchate i brudne.
- Tak blisko, a tak daleko. Niby ładna, a jednak dalej bym na niej nie usiadł. - zauważył rzeczowo, po czym, jak ostatni prostak, zrobił z gumy balona i strzelił nim głośno, po czym wysmarkał chusteczko-tampona na ziemię.
- Nie możemy sie tak rozejść, trzeba kończyć to, co się zaczęło. Reparo na stelaż, bo przeżarty przez rdzę i renevo na oparcie. - zarządził, jakby to on nagle był tu profesorem i wycelował różdżką w ławkę.

Rzuć 2k6.
Pierwsza kostka na reparo, druga na renevo, parzyste to sukces.

Czyżby młodzieniec miał wylew? Albo po prostu nie znał słów po angielsku? Czy jakąś inną zaćmę umysłową? Cóż, Rav chętnie by wykorzystał taką słabość, robiąc z niej czyiś największy koszmar, ale już nie zajmował się nauczaniem. Obecnie też nie może pochwalić się w pełni sprawną głową, stąd wziął nader ostentacyjny głęboki wdech dla uspokojenia.
  - Zdajesz sobie sprawę, że to trzy zupełne różne rzeczy? - Brunet miał w głowie nawet numery stron w starych podręcznikach, które klarownie opisywały wspomniane zagadnienia. Dosłownie Rav ugryzł się w język, aby o nich nie opowiadać teraz. Muszę, bo się uduszę w tym przypadku nie pokrywało się z rzeczywistością. To chyba jakiś progres? Zapewne.
  - Hogwart to stęchlizna edukacyjna, która od wielu lat się nie rozwija oraz nie reprezentuje należnego jej niegdyś prestiżu - wzruszył ramionami, poczynając patrzeć na ławkę jak na materiał edukacyjny, a nie przedmiot, z którego chciał skorzystać. - Nie przykładałby więc większej wagi do tego, co każą tam robić - podsumował gorzko.
  Reparo wyszło średnio, Renovo mniej średnio, bardziej porządnie. Złość dalej mieniła się na twarzy mężczyzny, niemal nie ustępując mu na krok. Chciał już upuścić narzędzie swojej pracy na brudną ziemie, gdy wnet się opanował. Tak rzucać swoją ukochaną różdżką? Grzech!
  - Proszę - wydał z siebie niepocieszony. - Powiedź, co robię - przerwał, obracając głowę nieco w lewo. - Źle - wybrzmiało z jego ust, jakoby przymiotnik ten nigdy jeszcze nie określił ravingerowych sprawunków magicznych.

/Proponuję k100 na reparo parzyste to porażki

- Oczywiście. - pokiwał głową, patrząc na bruneta ze zmarszczonymi brwiami, niemal obrażony tym, że uwłacza się jego inteligencji- Najpierw intencja - dotknął swojej skroni - Chcę mniej ohydna ławkę. Później inkantacja. - uniósł różdżkę - Renevo. A potem coś jeszcze na I ale za chuja nie pamiętam. - wzruszył ramionami. Miał dwuletnią przerwę w nauce, więc formułki z podręczników zupełnie wyleciały mu z głowy, ale takie odświeżanie przy kwiatku wydawało się bardzo go mobilizować.
Uśmiechnął się krzywo na słowa mężczyzny i pokiwał z goryczą głową.
- Fakty. Same fakty. Ale nie mam innego wyboru, tylko wyłuskać z tej uczelni co się da. - rozłożył bezradnie ramiona, bo to też nie tak, że była w okolicy jakakolwiek inna, konkurencyjna placówka. A o wyjeździe na antypody nie było mowy, jako, że matka zamknięta w Mungu i nie mógł jej zostawić.
- Może to kwestia nastawienia? - zamyślił się - Wydaje mi się, że gest wykonujesz dobrze. W dół i pyk. - powtórzył ręką gest renevo- Może schowaj dumę w kieszeń i spróbuj jednak zrobić ten dzióbek? - uniósł brwi.

Reparo:
86
Renevo:
rzuć kość litery - samogłoski to porażka

- Jedyna rzecz, którą wyniesiesz z tego przytułku dla tumanów to dyplom - westchnął ciężko. Nie miejmy złudzeń - tumanami nazwał dyrekcje szkoły, która moderuje jej nadzór. Po nocach wciąż śni mu się list od dyrektorki.
  - W rzeczy samej, czuję się zbyt dumny na robienie, jak to nazwałeś, dziubka. - Oznajmił, chowając laskę pod pachą, aby przejść wygodnie kilka kroków i zlustrować oponenta (ławkę) spojrzeniem. Punkt siedzenia zmienia punkt widzenia, podobno. Rav postanowił przetestować to na własnej skórze. Oczarował drewniany mebel swoją różdżką, a tym razem kapryśny los postanowił mu dopomóc. - Wybacz, nie mam personalnie nic do twojej metodyki. Ona mi zwyczajnie nie przystoi. - Wyznał dumnie, iż finalnie oddalił się od tytułu transmutującej porażki.
  - Jest takie zaklęcie na powiększanie obiektów. Engorgio. Bodajże tak się nazywa - skwitował, zaś gestem dłoni zachęcił młodzieńca do powiększenia ławki, aby mogli na niej razem, wygodnie usiąść.

/Rzucaj k6, każdy wynik inny niż 2 i 4 to sukces +

3

Uśmiechnął się jeszcze chytrzej, jako, że był szczwanym lisem.
- Gdyby tylko była możliwość edukowania się gdzieś indziej. Jakoś dodatkowo... - westchnął nieco teatrarlnie, przyglądając się kuriozum, które udało im się zrobić z ławki, a także temu, jak sukcesywnie udawało im się ja odrestaurować.
Widząc jak elegancko mu poszło z odnawianiem ogrodowego mebla, pokiwał na boki głową, bo niby sukces, a jednak byłby całkiem zadowolony i dumny, gdyby okazało się, że namówił jakiegoś dzieda do robienia ryjka w krzakach.
- Czasem ważne już jest tylko to, że się udało. - gotów był wyciągnąć rękę do nieznajomego i mu w gratulacjach ją uściskać, ale miał podejrzenie, że ten nie sięgnąłby ku jego dłoni, najpewniej zrażając się ich szpetną fakturą.
Swansea zamyślił się nad engorgio. Właściwie znał to zaklęcie, ale nie używał go od kiedy w czwartek klasie chciał powiększyć ropuchę współlokatora z dormitorium i wysadził ją w powietrze, ochlapując sobie pościel. Przez miesiąc czuł żabi skrzek na poduszce, mimo, że skrzaty zarzekały się, że ją wymieniły, podłe chochliki.
- Należy się wypoczynek. - przyznał jednak, nie tracąc dobrego nastroju, w końcu sesja transmutacyjna poszła nie najgorzej i wycelował w ławkę różdżką, mówiąc wyraźnie engorgio! i tym samym powiększając ukrytą ozdobę na tyle, by mogli z dumą rozsiąść się i nic nie robić, jak to dwa samce alfa w naturalnym środowisku, a potem rozejść się, jakby nigdy się nie spotkali.

2 x zt +

Reaktywacja wątku z Longweiem

Odetchnął z ulga, gdy usłyszał, że nie zrobił smokowi krzywdy. I wstrzymał powietrze, przerażony tym, co usłyszał. Niewiele czasu? Na Merlina, jak dobrze, że tak szybko poszedł po rozum do głowy!
- Proszę mnie na bieżąco informować. Wiem, że to głupie, ale po części czuję się odpowiedzialny za to. - Nie potrafił znaleźć odpowiedniego słowa, toteż wykonał dziwny ruch rękoma. Jakby przekazywał jaju swoją czakrę, czy coś. - No za to istnienie. Nadajecie im w ogóle normalnie imiona?
Zapytał wielce zaciekawiony tym faktem. W sumie to tak niewiele wiedział o smokach i opiece nad nimi. Nie interesowało go to, przynajmniej nie dopóki w całej Wielkiej Brytanii nie rozpętało się smocze piekło. Tu dosyć jawnie pokazywał brak elementarnej wiedzy, ale kto by się przejmował takimi szczegółami. Przykra prawda była taka, że w jego zawodzie to trzeba było umieć pisać. A reszty nauczy się w takim stopniu, w jakim trzeba i kiedy trzeba.

Longwei spojrzał na mężczyznę, zastanawiając się nad jego prośbą. Informowanie o stanie konkretnego smoka nie było niczym trudnym, a i on nie widział w tym niczego złego. Jednak nie spodziewał się takiej prośby. Mimo wszystko czarodzieje liczyli na to, że pozbędą się problemu i będą znów mieć spokój. Do tej pory tylko jedna studentka z Hogwartu poprosiła go o poinformowanie, czy z jajem wszystko było w porządku i czy smoczątko się wykluło. Skinął więc lekko głową, składając w ten sposób obietnicę powiadomienia o dalszym losie smoka. Zaraz też pokręcił lekko głową, spoglądając na Benjamina z łagodnym uśmiechem, choć ciemne spojrzenie zdradzało rozbawienie.
- Przy takiej ilości smoków trudno nadawać im imiona, choć niektóre osobniki rzeczywiście je posiadają. Chciałby pan nazwać jakoś to pisklę? Tylko nie znamy jeszcze płci, więc proszę ostrożnie dobierać imię - zaproponował, nie widząc najmniejszego problemu co do nazwania jednego smoka. Sam w myślach nadawał imiona tym, z którymi najczęściej pracował, z którymi bywało najwięcej problemów, co postanowił mimo wszystko wyjaśnić.
- To nie są mimo wszystko domowe zwierzątka, więc generalnie nie robimy nic, co mogłoby zwiększyć ich, albo nasze przywiązanie. Jednak pewne pseudonimy są nadawane, szczególnie tym z trudniejszymi charakterami, do których trudno jest się zbliżyć, aby zbadać czy podać jakiś eliksir gojący rany.

@Benjamin Auster

Nie o to mu chodziło, toteż bardzo się zdziwił. Spojrzał na niego, chyba po raz pierwszy uśmiechając się podczas tej poważnej rozmowy, a potem zerknął na smocze jajo. Na Merlina, toż to prawie jak mieć dziecko. Które podrzuci się do wychowania komuś innemu.
- Nie wiem, nie zastanawiałem się nad tym. Ot tak, spytałem, ale skoro mam już okazję… - Przez chwilę się zastanawiał, a potem zapytał cicho, z łobuzerską iskrą w oku. Jeszcze przed chwilą był przerażony, ale przecież teraz mógł nazwać swoje własne, jak on to powiedział, pisklę? - Może… Rhys? A nóż widelec się nie obrazi.
Spochmurniał, gdy usłyszał, co powiedział potem. No tak, pan Huang miał rację, w końcu to nie była zabawa.
- Ależ oczywiście, rozumiem. Ja tam wolę psy - zażartował, bo nie potrafił być poważny, gdy się stresował. - I dziękuję. Za to, co pan robi. W tych czasach to równie niebezpieczne co potrzebne.
Jego papieros już dawno zgasł, toteż wyjął z połaci płaszcza spiołę i go tam wrzucił. Spojrzał uprzejmie na urzędnika, jakby chcąc się upewnić, że wszystkie formalności zostały już dokonane. To śmieszne, że byli sąsiadami, a nawet tego o sobie nie wiedzieli. I nieco ironiczne, że mieli się o tym dowiedzieć całkiem niedługo i to jeszcze w takiej dramatycznej sytuacji.
- Proszę w takim razie mnie informować. - Chrząknął jeszcze, zerkając co jakiś czas z ciekawością na jajo. Był pewien, że podjął właściwą decyzję. Dlaczego zrobiło mu się więc trochę szkoda?

+

Obserwował drugiego mężczyznę, podejrzewając, jak zakończy się jego wypowiedź. Mimo obaw i lęków, jeśli jakikolwiek czarodziej, którego interesowało dalsze życie konkretnego osobnika, dostawał możliwość nazwania smoka, zawsze to robił. Wei był ciekaw, czy zdawali sobie sprawę z tego, że to jedynie zawiązywało silniejszą relację między nimi a smokiem, że zaczynali spoglądać na stworzenie nie jak niebezpieczną bestię, a bardziej jak na udomowione dzikie zwierzę, które można czasem odwiedzać.
- W takim razie będzie Rhys - odpowiedział, dodając, że było to całkiem dobre imię - krótkie, niesugerujące płci, łatwe do zapamiętania. Czego nie dodawał, to, że takie imię mogło być proste do nauczenia smoka, aby na nie reagował. Co prawda częściej reagowały ogniem i przeniesieniem uwagi na opiekuna, niż jak psy, ale to wciąż znaczyło, że rozpoznawały nadane im imiona.
- Magiczne stworzenia od zawsze były dla mnie fascynujące, aż w końcu smoki stały się moim światem. Pomaganie czarodziejom, to jednocześnie chronienie obu stron - przyznał, uśmiechając się lekko. Wyczarował niewielkie liny, którymi zaczął obwiązywać jajo, aby wygodniej przenieść je na wzgórza, gdy tylko dostrzegł, że Auster zaczął się zbierać.
- Oczywiście, dam znać jak Rhys radzi sobie w smoczym żłobku, gdy już się wykluje - zapewnił mężczyznę, nim ostatecznie pożegnali się i Huang teleportował się wraz z jajem na wzgórza smoków.

z.t. x2
+