Po raz kolejny wybuchnęła śmiechem, ale tym razem miała ochotę zwijać się na podłodze, więc ułożyła dłoń na jego ramieniu, w razie, gdyby jej nogi odmówiły posłuszeństwa.
- Wiesz, jakoś nie śpieszy mi się do tego, żeby paradować przy ludziach nago - powiedziała zgarniając łezkę śmiechu spod oka, którego tęczówka była teraz bardzo intensywna przez światło padające z zewnątrz.
- Wzgórze brzmi całkiem przyzwoicie - przyznała i z uroczym uśmiechem objęła go ramionami. Usłyszała ten cichy, niezadowolony jęk, więc odwracając głowę popatrzyła na niego kątem oka, po czym znów wróciła do niego i pocałowała, ale tym razem o wiele dłużej, namiętniej.
Później udali się na imprezę do Wielkiej Sali.

- No, ale przy mnie już tak - dodał ze śmiechem, biorąc ją na ręce. Nawet nie poczuł jej ciężaru. Już nie mógł doczekać się ich ślubu, gdy razem założą dom, a Christine będzie tysiąc razy zmieniać jego wystrój. Uśmiechnął się. - Cieszę że Ci się pomysł podoba, ale pamiętaj... życzenie i się spełni - szepnął jej do ucha - A teraz, moja droga, idziemy do Wielkiej Sali na imprezę.

[muszę się zmywać z Hoga, czas kończyć rozmowy...]

Parafianki i Parafianie!

Witam po długiej nieobecności. Wiem, teraz z rozkoszą zabierzecie się za lekturę, więc nie przedłużam. :)

1. Cicho ciemni

a) Rok szkolny niestety zakończył się. Dlaczego niestety? Ponieważ oznacza to, że dyrekcja pozbawiła mnie chleba!
Jak powszechnie wiadomo, wygrał Ravenclaw. Pewnie grono pedagogiczne lubi niebieski, a może panna G.P rzuciła się na kolana i po serii szlochów i spazmów udało jej się wywalczyć zwycięstwo Niebieskich? Trudno powiedzieć.

b) Uroczy, ale krótki romans. Historia rodem z komedii romantycznej. Poznali się wśród zieleni i promieni słonecznych. Niewinny flirt, który zakończył się przepełnionymi pasją pocałunkami. Niestety, kiedy M.L poinformował R.S, że nie jest do końca pewien swoich uczuć, ta odbiegła w siną dal i nigdy już nie wróciła. To straszne!

c) Ten przypadek ukazuje, że żywot nauczycieli powinien zacząć i zakończyć się w szpitalu psychiatrycznym. A.S miał dość życia, dlatego postanowił rzucić się z mostu. Banalny sposób, mało makabryczny. Na przyszłość proponujemy odcięcie sobie głowy. Niech pamięć o Tobie nie zaginie! Wisiałbyś obok głów skrzatów domowych!
To nie wszystko. Pan A.S miał również dziwną wizję, w której ujrzał powrót zła. Czyżby desperacko próbował zwrócić na siebie uwagę? Więcej snu panie profesorze i mniej psychotryków!

d) S.R nie chciała być gorsza i również miała niepokojącą wizję, mrożącą krew w żyłach. Mianowicie, widziała siebie w pokoju wspólnym, znajdującym się w lochach. Niby nic, ale ona widziała tam okna i nawet przez jedno wyjrzała! I to pod ziemią! Wow, co za prorocza przepowiednia! Może Hufflepuff awansuje i wzniesie się na wyżyny, żeby każdy Puchonik mógł do woli zerkać przez okienka i napawać się pięknem przyrody?

e) Każy wie o ekscentrycznym stylu życia niejakiego N.A. Tym razem postanowił ucałować niewinne, nieskalane wargi pana profesora A.S. Oby naszemu kochanemu nauczycielowi nie pomieszało się w główce. Trzeba obstawić most ochroną!
N.A nie lubi monotonii. Tuż po tym incydencie wyjechał na wakacje z panem F.J. Może wspólnie zagłębiają tajniki mugoloznawstwa?

f) To straszne! Rozpadła się przepiękna para! C.L porzuciła H.G! Ech, na marne zdało się moje nerwowe zaciskanie kciuków! C.L jednak woli chłopców, to wstrząsająca wiadomość. Jednak nie jest jej to dane. Wpadła oko pannie F.G, która usilnie walczy o jej względy. Co z tego będzie?!


Na dzisiaj koniec. Dziękuję, dziękuję, nie musicie klaskać, naprawdę!
Życzę Wam udanych wakacji!
Stała czujność!

Przeszła wiele schodów, ale dotarła do Wieży Astronomicznej. Była trochę zdyszana, przecież do pięćset schodków, ale było warto. Wspaniały widok na błona... Tak, to naprawdę piękne... Rozmyślała i usiadła na jednym krześle.

Zadyszany dotarł wreszcie na szczyt schodów. Obiecał sobie, że już nigdy tam nie wejdzie. W końcu po co tyle potu, tylko i wyłącznie dla jednego listu? Będzie po prostu pożyczał od innych sowy. Jednakże teraz, gdy nastał początek roku szkolnego, uczniowie wysyłają do rodziców listy z rzeczami, których zapomnieli z domu, sprawozdania z pierwszych lekcji i w Pokoju Wspólnym nie pozostała już żadna sowa. Z przymusu, musiał skorzystać już ze szkolnych, które nie dość, że do Darcy lecą około tygodnia, to wyżerają im całą karmą dla domowej sówki. Westchnął ciężko, po czym przywiązał list do ojca do jednej z nich. Gdy miał już wychodzić, zauważył dziewczynę, która wydawała mu się dziwnie znajoma.

Usłyszała czyjeś kroki. Rozejrzała się koło siebie. Nie, nikogo nie było w wieży. Wstała i popatrzyła za siebie. Zaraz... Czy to nie... Wielkie? Zadała sobie pytanie. Czyżby to był Wielkie, czy nie? Żeby się o tym dowiedzieć wystarczyło spytać, ale nagle zabrało jej mowę. Podeszła do chłopaka. Wyglądał zupełnie jak Wielkie, ale nie miała pewności że to on.
- Wielkie? - Spytała jak zawsze ciepłym tonem.

Spojrzał na dziewczynę, która najwyraźniej znała jego imię. Ech, on ją również stanowczo skądś kojarzył, ale za chiny nie mógł sobie przypomnieć jej imienia.
- Tak, cały Wilkie w swej przystojnej osobie - Oświadczył na wydechu, po czym puścił doń oczko.
Przecież kojarzy ten ciepły ton, to chyba ta dziewczyna, która weszła do domku gdy panował ten ogólny harmider z Cass i Krewetką. A więc mieszkali w jednym domku. Mimo wszystko zaś, jeżeli nie za chiny, to nawet za Japonię nie potrafił sobie ów imienia przypomnieć.
- A ty, miałaś ze mną domek. - Powiedział zagadkowo, nie mogąc już nic innego wymyślić. Och, tak! To cały on i jego wysoce błyskotliwe spostrzeżenia.

Znała imię Wielkiego, ale on chyba nie mógł przypomnieć sobie jej imienia. Gdy puścił oczko, miała ochotę cicho zachichotać, ale nie była w stanie. Spojrzała na niebo. Najwidoczniej, było jeszcze jasno, daleko do zmroku. Tak, tak... Szkoda że on nie może przypomnieć sobie mojego imienia... Cały Wielkie... Chciała po raz kolejny zobaczyć niebo pełne gwiazd i księżyc... To było dla niej cudowne, rok temu gdy tutaj zawędrowała, bo zgubiła drogę. A niech to! Zapomniałam książki i kuli z domu! Oh, napiszę później list do matki... Co mi tam, nie dolecą zbyt szybko do Paryża, ale co.
- Tak, miałam z tobą domek. - Odpowiedziała Wielkiemu ciepłym głosem. Tak, musiała mu przypomnieć swoje imię.
- Wyglądasz tak, jakbyś zapomniał mojego imienia... Gabriela. - Powiedziała ciepłym głosem. Tak, teraz pewnie wszystko wie.

(o kurczę, ja myślałem, że piszemy w sowiarni xdd to załóżmy, że on schodził ze schodów, ale coś go podkusiło, żeby wejść na wieżę ^^)

- Och, tak, Gabriela, Gab - Zamamrotał i poczuł, że nagle rozjaśniają się mu horyzonty. No pewnie, już wszystko pamięta. Przedstawiła się bodajże Gabriela... coś z wężem... Sanke? Snoke? Ech, nie chciał znów rozmyślać nad czymś absolutnie bezsensownym i posłał dziewczynie kolejny niewinny uśmiech. Nie miał zamiaru jeszcze kończyć tej rozmowy, ale nie miał pojęcia, jak ją podtrzymać. Gadka o pogodzie jest dla niego trochę za banalna, a nie ma ochoty truć kłamstwa o tym, jak to kocha tę wierzę. Nie rozumiał ludzi, którzy targają tyłki po tych milionach schodów, tylko, dla tego jakże "wyjątkowego" miejsca. Westchnął, po czym zerknął na nią z mieszaniną uśmiechu i rozbawienia. A więc ma przed sobą naturalny okaz osoby, która tak wielbi gwiazdy i te sprawy. Nie widział przecież, żeby wysyłała list.
- Co tutaj robisz? - Spytał, chcąc upewnić się w swojej teorii.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Arthur wyszedł na Wieżę Astronomiczna. Spojrzał w dół i gwizdnął cicho z podziwu:- łał...wysoko tu....-po czym oparł sie o barierkę. Błonia przybrały barwę jasnej zieleni w pełnym słońcu. patrząc z wieży, wszelkie nierówności niewidoczne z poziomu ziemi, wydawały się wyłuszczone. zaraz za błońmi rozpościerało się jezioro, którego wody z wierzchu wyglądały jasno, ale dno było czarne. Arthur rozglądając sie tak rozmyślał nad wakacjami. jego refleksje przerwał odgłos kroków. Chłopak odwrócił sie z różdżką w ręce i napotkał....

Sama nie wiedziała, co ją skłoniło do ruszenia się z przytulnych lochów, żeby pójść aż na wieżę astronomiczną. To przecież było cholernie daleko. Podczas tych rozmyślań nawet nie wiedziała, kiedy po schodkach dotarła aż na szczyt. Zdziwiona początkowo myślała, że zwariowała, jednak po chwili rozglądania się stwierdziła, że rzeczywiście doszła aż tu. Dostrzegła jakiegoś chłopaka, którego nie kojarzyła nawet z widzenia. A może po prostu o nim zapomniała. Nie, to niemożliwe, Vera ma zbyt dobrą pamięć. Prychnęła. Zaczęła gapić się w niebo.

Arthur zerknał na dziewczyne . Bez słowa obrócił sie i ruszył w jej kierunku:- To prychnięcie to niezadowolenie na mój widok? Rzadko to słysze...-uśmiechnał się czarująco. Pochylił sie i ucałował ja w rękę.:- Arthur Uther.-po czym dodał:- Sądząc po dosyć skamieniałym wyrazie twarzy, jesteś ze Slytherinu...mam rację?
Przyjrzał się jej. Zimny typ urody, cos, czego w Japonii nie spotkał.

Vivien przez jakiś czas siedziała w ciasnej wieży krukonów dołując się faktem, że czas wakacji tak szybko minął. W końcu stwierdziła, że musi coś ze sobą zrobić, bo inaczej będzie miała powakacyjnego doła. Przebrała się w końcu z piżamy w czarną zwykłą sukienkę i narzuciła na siebie czerwony płaszczyk, podobnego koloru co jej obcasy. Stanęła przed lustrem i zastanowiła się gdzie w ogóle idzie. W końcu wsadziła do jednej kieszeni płaszczyka paczkę papierosów, do drugiej różdżkę, a w rękę wzięła zielone jabłko. Wyszła z dormitorium i skierowała się w stronę wieży astronomicznej, bo tam było najbliżej do jakiegokolwiek świeżego powietrza. Ku jej zaskoczeniu nie tylko ona postanowiła wybrać się szczyt Hogwartu. Ledwo wlazła a już zobaczyła jakiegoś krukona i ślizgonkę. Wgryzła się w jabłko i stanęła tuż przy murku, nie patrząc na innych, przez co nie zauważyła Wilkiego, całkowicie skupiona na jedzeniu. Po chwili jednak zatkało ją lekko kiedy zobaczyła jak krukon całuje rudą ślizgonkę w rękę i stała, patrząc się zszokowana.

Arthur odwrócił wzrok na Krukonke, która stała obok. Przyjrzał jej się. Mignęła mu może raz czy dwa w Pokoju Wspólnym, gdy wracał z treningów w lesie.Zazwyczaj nic nie mówił, był zbyt zmęczony. Teraz miał okazję jej się przyjrzeć. Podszedł do niej również z czarującym uśmiechem:- Widziałem Cię parę razy... moze w Pokoju Wspólnym...-pochylił się i ją równiez ucałował w rekę:- Arthur Uther, miło mi poznać.

Ku*wa, następny pajac.
Słowa te zabrzmiały w myślach Very po tym, jak zobaczyła zachowanie Krukona. Czemu ona musi zawsze trafiać na jakichś palantów z "dworskimi" manierami. Nie żeby miała coś przeciwko, ale... Czemu zamiast tego całego Arthura nie mógł przyjść Jared? Ewentualnie Namida, a z resztą wszystko jedno.
- Nie - odpowiedziała dosłownie bez żadnych emocji - Veronique Liliane Lardeux, Slytherin.
Chwilę po tym zjawiła się jakaś Krukonka. Znowu Ravenclaw? Czy nikt ze Slytherinu nie miał siły tu przyjść. Blondyn również przy niej odstawiał jakieś scenki. Lorelei, przyjdź!

Jeszcze bardziej zaszkowało ją kiedy chłopak podszedł do niej również i pocałował w rękę, aż z trudem nie wypluła na niego niechcący jabłka, które miała w buzi.
- Aha- mruknęła na jego słowa na temat wieży, póki co była tak zdziwiona jego zachowaniem, że nie wiedziała za bardzo co ma zrobić. Spojrzała lekko bezradnie na ślizgonkę, ale o losie jak dziewczyna ze Slytherinu miała jej pomóc? Szczególnie, że miała minę jakby krukon właśnie wybekał alfabet.
- Vivien Davila- przedstawiła się szybko i wzięła z powrotem swoją rękę. Złapała się za barierkę i zamknęła buzię, którą miała chwilę otwartą. Ugryzła kawałek jabłka.

W czasie gdy czekał na odpowiedź dziewczyny na tak banalnie proste pytanie, zdawało mu się, że minęły godziny. W między czasie na wieżę przybyło jeszcze jakieś towarzystwo. Chłopakowi zdawało się, jakoby Gabriela rozwiązywała właśnie w myślach jakieś wyjątkowo skomplikowane działanie matematyczne i zaciskając usta ze zniecierpliwienia, patrzył na nią wyczekująco. Po chwili zapomniał już jak nawet brzmiało to pytanie. Chciał być miły, autentycznie miał pewne cele, ale to już przerastało jego możliwości. Ściągnął wargi, po czym bez zwykłych ceregieli odszedł od dziewczyny wolnym krokiem. Już wychodził, już skręcał i przeklinał na siebie i te cholernie długie schody, gdy przed oczyma mignęła jakże mu znana blond czupryna. Nie mogąc uwierzyć własnym oczom rozejrzał się po pomieszczeniu i dostrzegł Viv, której jakiś Krukon właśnie obcałowywał po dżentelmeńsku dłoń. Wywracając ramionami, podszedł do niej, mając zamiar odwlec tę przerażająco długą drogę na przynajmniej godzinę.

Arthur szybko odsunał sie i kątem oka dostrzegł Ślizgona idącego w ich kierunku. jednocześnie analizował wszystko dookoła. Nie wyglądało na to, ze jego zachowanie wzbudziło jakiekolwiek pozytywne reakcje. Wyprostował się sztywno i skierował wzrok na Ślizgona. Wyciągnał papierosa i powoli zapalił. Zaciągnął się dymem i czując duszącą substancję w płucach, powstrzymał sie od złośliwego komentarza względem dziewczyn. Jego oczy wciąż błyskały wesoło, ale chłopak się nie uśmiechał. Spokojnie wypuścił dym, czując jak uwalnia go od lekkiego zmieszania, które wywołało w nim reakcja Ślizgonki i Krukonki.

Krukonka również wyglądała na zaskoczoną przywitaniem blondasa, który swoją drogą, wyglądał jak jakiś koleś z którejś meksykańskiej telenoweli. Zupełnie nie typ Ver. Co innego taki Jared - przystojny, sympatyczny i na dodatek podobny do wokalisty 30 Seconds to Mars!
Ponownie usłyszała czyjeś kroki, tym razem należały do osoby, którą Veronique lubiła, a przynajmniej tolerowała. Wilkie w końcu nie był taki zły.
- Cześć Wilkie - powiedziała lekko się usmiechając. Nadzieja na miłe spędzenie czasu powoli malała, aczkolwiek nadal istniała.

Zapadła chwilowa, niezręczna cisza, w trakcie której Vivien zdążyła zjeść jabłko i wyrzucić gdzieś ogryzek, z nadzieję, że nie walnie nim jakiegoś nieszczęśnika przechadzającego się po błoniach. Kiedy usłyszała jak rudowłosa się z kimś wita odwróciła się w tamtą stronę, tuż obok siebie zobaczyła Wilkie'go. Uśmiechnęła się szeroko i bardzo szczerze jak na nią i potruchtała do ślizgona.
- Wilkie!- powiedziała i pocałowała go w policzek, zostawiając mu na skórze trochę czerwonego błyszczyka, który szybko wytarła.
- Od kiedy ślizgonom chce się chodzić taki kawał drogi, aż z lochów?- zapytała udając zdziowoną.- Przecież podobno jedyne co tam robicie to obgadujecie wszystkich, uczycie się czarnej magii i macie zbiorowe orgie- powiedziała z sarkazmem, uśmiechając się do chłopaka.

Zauważył również Verę, Ślizgonkę, która raczej się tutaj nie spodziewał. Posłał jej łobuzerski uśmiech, po czym uniósł ku górze jedną brew.
- Cześć, Veronique. - Odpowiedział wpatrując się weń intensywnie. To było bardzo dziwne. Nigdy nie zdawał sobie sprawy, że ktokolwiek przyszedłby tutaj bez konkretnego celu, a dziewczyna nie wydawała się na tyle zafascynowana rozmową z kenem, by stać koło niego całkowicie zamyślona.
- Nie tylko. Gotujemy również małych gryfonów na rożnie i nawet odprawiamy obrzędy czy rutyały przed kominkiem, na którym powiesiliśmy w połowie skonsumowaną przez muchy owocówki głowę Obamy. - Dodał, uśmiechając się dziarsko. - Ech, jestem tutaj chyba pierwszy raz w życiu i bez względu na wszystko, ostatni! - Sapnął demonstracyjnie ze zmęczenia, po czym dodał. - Dlatego, że w pokoju wspólnym zabrakło sów, a ja musiałem koniecznie napisać do ojca. - wywrócił ramionami. - Bardzo ciekawi mnie zaś, co ty tutaj robisz Veronique?

Rzuciła przelotne spojrzenie rudowłosej dziewczynie i uśmiechnęła się do niej z rezerwą. W końcu skoro widać lubi się z Wilkiem nie może być taka zła. Pokiwała poważnie głową na słowa przyjaciela.
- Rozumiem, tak myślałam, że ukrywacie sporo jeszcze ciekawszych rzeczy- powiedziała z udawaną ekscytacją, zacierając ręce. Stwierdziła, że w sumie nie jest tak ciepło jak się spodziewała, szczególnie bez rajstop, dlatego wyjęła mugolskie papierosy z kieszeni i różdżkę, mruknęła Incendio i po chwili oddawała się paleniu owego świństwa.
- To czemu jesteś tu, a nie w sowiarni?- zapytała unosząc do góry brwi.

Weszła na wieżę, było już ciemno a gwiazdy świciły na niebie, oparła torbę o ścianę i obeszła planetę. Ziewnęła, gwiazdy plus zmęczenie równały się właśnie ziewnęciem, ale uwielbiała gwiazdy, byly jak perły na dnie morze, także w głębi otchłani. Okrążające je planety tworzyły ochraniającą muszlę.

Jakimś cudem wydostała się z opanowanej OPCM. Teraz biegła po krętych schodach na Wieżę Astronomiczną, ciągnięta za rękę przez Rose.
- Zwolnij trochę! - krzyknęła, niemal skręciwszy sobie kostkę na którymś ze schodków, które chyba nigdy nie miały zamiaru się skończyć.
Dla Brook w szpilkach i z kompletnym brakiem kondycji, czas w jakim dotarły na wieżę wydawał się niemal wiecznością. Na miejscu, oparła się o barierkę, czując niemiłą suchość w gardle.
- Kto to, na Merlina był? - spytała, starając się unormować oddech. Zupełnie zapomniała, że Rose wyjaśniła jej to całkiem niedawno, w klasie.

Renne' ukryła się w kącie wieży, wyjęła pergamin i zaczęła rysować gwiazdy, tworzyły się z nich przedziwne obrazy, co rusz widziała hipogryfa, albo swoją mamę czy tatę. Siedziała tak do dosyć późna, aż w końcu podniosła się i ruszyła ku wieży Rawenclawu, najwyraźniej lekcja została odwołana. Zbiegła po kręconych schodach, przeskakując po trzy, a nawet cztery.

Niezrażona tym, że Brook stawiała opór, co do szybkości marszu, kontynuowała go. Po krótkiej chwili ciągnęła starą znajomą po schodach na wieżę. Może i było ich bardzo dużo, ale co to jest dla Puchonki, która bardzo często musiała pokonywać taką ilość schodków? Była przyzwyczajona. Nie raz pędziła na wyższe piętra, by nie spóźnić się na lekcje. Do tego Rose miała na sobie niezwykle wygodne trampki.
Podeszła do okna, podziwiając błonia nocą.
- Daisy to uzdrowicielka w Mungu. Jest kierownikiem oddziału specjalistycznej opieki. Mówię ci, nie chcesz tam trafić - wyjaśniła po raz kolejny dzisiaj. - Ona na pewno nie jest normalna.