- To nie był kot - rzuciłam z lekką irytacją w głosie, ale po chwili znów się uśmiechałam, bo w gruncie rzeczy różnica nie była szczególnie istotna, po czym z nutką ironii dodałam - Dla koguchara Cię nie porzucę, ale zastanowię jak spotkam jednorożca
Po moim wyznaniu twarz Willa nabrała zupełnie innego wyrazu - chłopak rozpromienił się, wyglądał jakby moje słowa były dla niego niesamowitym przeżyciem - w gruncie rzeczy chyba dość dawno nie słyszał tego rodzaju wyznania?
Uśmiechnęłam się do niego marszcząc delikatnie nosek.
- Troszkę - powiedziałam ze śmiechem, po czym podniosłam dłoń i palcami pokazałam niewielką, około centymetrową przestrzeń - Tak tyle.
Lubiłam się z nim przekomarzać, rzucać sarkastyczne uwagi i wygłupiać. Czułam się w jego towarzystwie komfortowo - byliśmy dla siebie parą, ale poza tym przyjaźniliśmy się i to było świetne. Akceptowałam to, że w stosunku do innych nadal bywa oschły i niesympatyczny, bo w stosunku do mnie zachowywał się świetnie.
- Akurat zrywanie ubrań to tylko skutek uboczny kochania - rzuciłam z lekko filozoficzną miną, a po chwili z nutką zażenowania w głosie dodałam - Już raz na Ciebie napadłam w ten sposób, poza tym powściąganie się nie jest wbrew pozorom takie trudne.
Znowu wybuchnęłam śmiechem - moje zdania aż kipiały sarkazmem, bardzo delikatnie sugerowałam, że to chłopak ma problem ze wstrzemięźliwością, co poniekąd było prawdą. Przez jego łóżko przewinęło się wcześniej tyle dziewczyn, że nawet nie chciałam o tym myśleć, więc mój mózg wypierał tę nieznośną świadomość. Ja miałam wielu chłopaków, jednakże Will był pierwszym z którym sprawy zaszły tak daleko, więc czułam lekką niechęć do poprzednich partnerek Willa, chociaż wiedziałam, że raczej nie darzył żadnej z nich głębszym uczuciem.
Z pomocą różdżki pośpiesznie usunęłam peta z ziemi - nie znosiłam gdy ktoś śmiecił, poza tym jakiś biedny zwierzak mógł połknąć to świństwo i się zatruć, nie zwróciłam jednak Williamowi uwagi, rzuciłam mu jedynie lekko zirytowane spojrzenie. Podniosłam moje kwiaty z ławki i pozwoliłam chłopakowi się objąć, po czym wolną ręką również go objęłam i podążyliśmy dalej.

– Ach tak? Czyli jakbyś zobaczyła coś bardziej interesującego od tego kota, w mgnieniu oka byś o mnie zapomniała? Może w takim razie już sobie pójdę, byś mogła wypatrywać czegoś lepszego? – zapytałem rozbawiony.
Lubiłem się z nią przekomarzać. Czułem się wówczas bardzo rozluźniony. Miałem pewność, że Lotta zdaje sobie sprawę z moich licznych żartów i złośliwych, ale ironicznych uwag. Mimo sarkazmu w głosie lekko się odsunąłem, jakbym rzeczywiście zamierzał odejść.
Po chwili jednak znów byłem przy dziewczynie, kiedy ta pokazywała jakie jest to jej „trochę”.
– To chyba magiczne trochę, bo mieści w sobie tak wiele... – odparłem.
Lotta była niemożliwa. Najpierw wyznała mi, że mnie kocha, a teraz zaczęła prawić mi kazania na temat mojej cnoty. Zaśmiałem się z jej słów. Faktycznie w moim łóżku przewinęło się wiele kobiet. Różnych, w końcu lubiłem nowe doświadczenia. Żadnej z nich nie darzyłem jednak nawet minimalnym uczuciem. Nie uważałem się za dobrego człowieka. Może i nie traktowałem kobiet przedmiotowo, ale nigdy wcześniej nie miałem do nich takiego szacunku jaki mimo wszystko powinien mnie cechować. Cóż, nie można w życiu mieć wszystkiego, zresztą nie robiłem nigdy niczego wbrew czyjeś woli. Nie licząc rzadkich przypadków, w których używałem swoich umiejętności. Jeżeli jednak mówimy o kobietach – nie, nie zdarzało mi się to. Mogłem śmiało powiedzieć, że same wskakiwały mi do łóżka. Jeśli jednak potem zbyt długo nie dawały mi spokoju, nieco nimi manipulowałem, żeby odeszły. To był taki schemat, zawsze ten sam.
– Dobrze wiedzieć, może kiedyś spróbuję. – powiedziałem i wyszczerzyłem się do Lotty.
Nie pamiętałem kiedy ostatnio czułem się tak dobrze. Nie dręczyły mnie żadne wyrzuty sumienia, ani ponure myśli. Mimo, że te ostatnie wciąż siedziały w mojej głowie, były w najdalszym kącie mojego umysłu.
Śledziłem wzrokiem poczynania Hudson. Uniosłem jedną brew gdy sprzątnęła peta. To był tylko wypalony papieros, a nie szklana butelka, od której mógłby wybuchnąć wielki pożar. Pokręciłem z niedowierzaniem głową. Trafiła mi się obrończymi przyrody. Wywróciłem oczami i lekko pokręciłem głową, ona naprawdę była niewiarygodna.
Szliśmy powoli zmierzając ku wyjściu parku. Miałem w zanadrzu jeszcze jedną atrakcję tego wieczoru. Musieliśmy jednak kawałek przejść, miejsce, do którego zmierzaliśmy było w okolicach Hogsmeade, a nie w samym miasteczku. Miałem nadzieję, że Lotta mnie za to nie zabije.

- Walker, tak się niestety składa, że jak na razie jest najciekawszym magicznym stworzeniem jakie spotkałam w życiu, więc tak łatwo się mnie nie pozbędziesz - powiedziałam uśmiechając się sarkastycznie.
To przekomarzanie się było nieodłączną częścią naszej relacji i nie ukrywam, że sprawiało mi dużo satysfakcji - nie musiałam mu wiecznie słodzić, mogłam sobie z nim pożartować. Will nie był obrażalski, a większość moich fochów była jedynie udawana.
Mimo to gdy się odsunął przez ułamek sekundy poczułam strach - ale to nie było nic nowego, bezustannie bałam się utraty. Na szczęście po chwili do mnie wrócił, a ja cicho szepnęłam z przebiegłym uśmieszkiem:
- Jeszcze zobaczysz ile mieści się w moim "trochę".
Wcale nie prawiłam mu kazań na temat jego cnoty - jedynie odrobinę żartowałam. Nie czułam się z jego sytuacją seksualną zbyt dobrze, ale nie zamierzałam mu tego wypominać - było, minęło.
Co do tego papierosa - nie żebym była jakąś szczególną obrończynią przyrody, rośliny miałam w głębokim poważaniu, starałam się jednak w miarę możliwości pielęgnować środowisko i nie śmiecić, ale to wyłącznie z troski o zwierzaki, które były jedną z najważniejszych rzeczy w moim życiu. Nie zamierzałam pouczać Williama w kwestii czystości środowiska, jednakże gdy byliśmy gdzieś razem nikomu nie szkodziło gdy ja po nim posprzątałam.
Kawałek przed bramą parku wróciłam do żartu o magicznym stworzeniu.
- William Walker. Stworzenie antropoidalne rozumne - gdy chłopak spojrzał na mnie krzywiąc się, z trudem stłumiłam chichot i dodałam - No niech Ci będzie - antropoidalne inteligentne, komunikatywne - prychnęłam - Względnie komunikatywne. I niebezpieczne! Wymaga specjalistycznej wiedzy, czarodziej specjalista poradzi sobie.
Zaczęłam się śmiać. Chciałam jeszcze dorzucić, że mam wykształcenie, żeby radzić sobie z takimi jak on, ale nie byłam w stanie nic powiedzieć, zbyt mocno się śmiałam.
Wyszliśmy z parku - zupełnie nie wiedziałam gdzie prowadzi mnie chłopak.

z/t

Podobno w parku imienia Rubeusa Hagrida można było spotkać naprawdę różne stworzenia, ale Mefisto nie wiedział jeszcze, jak wiele było w tym prawdy. Lubił to miejsce głównie dlatego, że w przeciwieństwie do reszty Hogsmeade nie było aż tak zatłoczone i przepełnione wypuszczonymi z zamku trzecioklasistami. W szczególności późniejszymi popołudniami przyjemnie było się w tej okolicy przespacerować - Nox lubił ciemniejące niebo, a akurat tego dnia nie spadła na jego głowę ani kropla deszczu. Chodził sobie, z krwistym lizakiem w ustach i dłońmi wciśniętymi w kieszenie bluzy, na którą jeszcze narzucił luźno grubą jeansową kurtkę. Zaklęcia się go nie słuchały, ale Mefisto pomimo niechęci do warstwowych ubrań o wiele bardziej wolał się w nich męczyć, niż okropnie marznąć.
Wspaniałomyślnie zignorował jakieś wrzaski dochodzące spod wielkiego drzewa, powstrzymując się od wyklinania przeklętej histeryczki zakłócającej jego błogi spokój. Zrobił sobie jeszcze rundkę, postał chwile na mostku, a potem uznał, że wróci jednak do Hogwartu. Wyjątkowo nie chciało mu się kombinować i położenie się w dormitorium Slytherinu brzmiało kusząco. W tej samej chwili dotarły do niego jakieś dziwne hałasy i właśnie wtedy pojawiło się tajemnicze stworzenie godne parku Rubeusa Hagrida. Przypominało zupełnie ludzką kobietę, zwisającą do dołu głową, którą ledwo było widać przez opadającą bluzę i koszulkę. Mefisto miał wspaniały widok na koronkowy biustonosz i ogólnie zgrabne ciałko nieznajomej. Uniósł brew w pytającym wyrazie, przystając sobie i spoglądając wyżej w koronę drzewa. Więcej było takich cudów? Miauknięcie upewniło go w przekonaniu, że mógł spotkać tutaj również coś, z czym łatwiej się dogadać.
- No proszę, to dopiero ciekawe - stwierdził, wyciągając rękę do słodkiego kociaka przechadzającego się po gałęziach. Mefistofeles miał świetne podejście do zwierząt, które lgnęły do niego w wielkiej mierze z tego powodu, że wyczuwały w nim wilkołaczy gen. Zanim Ślizgon zorientował się co w ogóle się dzieje, kocię już siedziało mu na rękach i pomrukiwało rozkosznie.
Tylko co z tym nieszczęsnym wisielcem?

Kot był przemiły. Pomrukiwał sobie radośnie, wtulając się w Mefisto. Chłopak czule trzymał stworzenie, mając wrażenie, że futerko jest trochę zbyt chłodne. Czemu to szalone dziewczę pozwalało maluszkowi na bieganie w taki mróz? Drapał zwierzaka pod brodą, obserwując uważnie wiszącą nieznajomą. Nie starał się jakoś silić na przyzwoitość, bo mimo wszystko na poziomie oczu miał piersi Padme - co miał zrobić, odskoczyć w popłochu? Zastanawiał się intensywnie, czy to jakaś próba zwrócenia na siebie uwagi. Rozpacz w jej głosie upewniła go w przekonaniu, że niestety nie. To tylko ofiara losu, która sobie z życiem nie radziła.
- Niby czemu? - Parsknął śmiechem tak, że kocię odrobinę się najeżyło. Zaraz odnalazło sobie miejsce na ramieniu Mefisto, gdzie mogło siedzieć dumnie wyprostowane. Chłopakowi nie przeszkadzały wbijane przez materiał pazurki i stali sobie tak, w wyjątkowo komfortowej pozycji. - Tak się go pozbywasz? W takim razie możesz mieć pewność, że ktoś się nim odpowiednio zajmie. - Śmiech ustąpił miejsca na rzecz tonu chłodnego, podszytego nutą pogardy. Nox zawsze wiernie stał po stronie zwierząt, to ludzi uważając za wrogów. - Na Merlina, to zejdź - warknął, wyciągając się w stronę gałęzi, na której dziewczyna zwisała. Chwycił ją i ściągnął do siebie, a następnie puścił gwałtownie, pozwalając aby drzewo wróciło do naturalnej pozycji.
Cóż, jeśli przez to ciemnowłosa nie spadła, to musiała mieć nieziemską przyczepność. Brać jej na rączki nie zamierzał, trząśnięcie gałęziami to było jedyne, na co mogła aktualnie liczyć.

Jeśli kot miał masochistyczne zapędy, to miał ogromną szansę z Mefiśkiem dogadać się jeszcze lepiej, niż teraz. Ślizgon był prawdziwie niezrównany pod tym względem, o czym świadczyć mogła nie tylko ilość blizn na ciele, ale również obecności na runach u Fairwyna, których było stanowczo za dużo. Jeszcze ktoś pomyśli, że go ten przedmiot interesuje...
- Nie? Wydaje mi się, że jest zadowolony - stwierdził chłopak, nie patrząc na poddenerwowaną dziewczynę i bawiąc się z kociakiem siedzącym mu dalej na ramieniu. Teraz lepiej mógł skojarzyć twarz "nieznajomej" i miał pewność, że to studentka z Ravenclawu. Imię również miał gdzieś na końcu języka, ale nie obchodziło go jego brzmienie. - Nie uważam, nie obchodzi mnie to, nie mam pojęcia co robiłaś na tym drzewie. - To było dość proste. Nox poważnie nie dopytywał, czemu zwierzak wydostał się na zewnątrz i czemu zaintrygowało go to drzewo. W gruncie rzeczy był większym entuzjastą stworzeń lubiących wyjść na świeże powietrze, także jak najbardziej popierał. Kociak był niestety zmarznięty i fakt, że tak ochoczo wskoczył Mefistofelesowi w ramiona świadczył o tym, że mu się na wolności wcale tak nie podobało. Zamierzał nawet oddać jej tego kota, obiecując sobie, że o sprawie nie zapomni - Padma (tak chyba brzmiało jej imię?) mogła mieć pewność, że nie odrzuci tej sytuacji w zapomnienie. Nie spodobało mu się jednak to bezczelne wzięcie sprawy w swoje ręce i przechwycił nadgarstki ciemnowłosej, nie pozwalając jej na złapanie kota. Ten dalej siedział jak anioł, niewzruszony.
- Też mnie to zastanawia - mruknął, odpychając stanowczo jej ręce. Wziął kociaka i pogłaskał go czule, na chwilę tracąc tę całą irytację. Przy zwierzętach był zupełnie inny... - Chyba nie muszę mówić, żebyś lepiej się nim zajmowała? - Oddał futrzaka z wyraźną niechęcią. Dziwne przeczucie podpowiadało mu, że Padma nie jest go warta.

Nie chciał być analizowany przez jakąś pomyloną Krukonkę, ale faktycznie nieco się uspokoił, gdy kot wcale od niej nie uciekł. Patrzył z ukrytym zainteresowaniem, jak dziewczyna tuli futrzaka i całuje czule w główkę. Nie odpowiedział na jej pytanie, bo zaraz sama zaczęła dalej gadać, a on przekrzykiwać się nie zamierzał. Nie miał ochoty na bezsensowne pogawędki, tym bardziej, że chyba zrozumiała jego podejście do zwierząt. Mefistofeles z trudem powstrzymał westchnięcie, bo faktycznie kot nie gadał bez sensu, za to jego właścicielka... Cóż, Ślizgon poważnie zastanawiał się, dlaczego jeszcze nie odwrócił się na pięcie i nie ruszył w swoją stronę. Czyżby nuda zmusiła go do tak głupiego działania, jakim było wdawanie się w dyskusję z panną, która nawet z drzewa nie potrafiła zejść?
- Pracuję ze zwierzętami - odparł krótko. Raczej normalnie się tak nie uzewnętrzniał, jednak dziewczynie chyba zależało na nawiązaniu jakiejś relacji. Mógł stracić jeszcze pięć minut na tłumaczenie jej, że nie każdy ma czas albo ochotę na ganianie po drzewach za swoim pupilem. - Nie wydaje mi się, żebym był wystarczająco odpowiedzialną i dyspozycyjną osobą, aby kimś się zajmować. - Kochał zwierzęta całym sercem, ale sytuację finansową miał beznadziejną, a poza tym zajmował się różnymi rzeczami. Nie chciał przez durną wypadkę wylądować na czarnej liście Ministerstwa Magii (chociaż już pewnie i tak mieli tam jego nazwisko), a świadomość, że zostawiłby nieszczęsne stworzonko zdane samo na siebie... Nie, to mu nie odpowiadało. Wolał spędzać czas ze zwierzakami w menażerii, albo ewentualnie przyjmować jakieś na okres tymczasowy.

@Claude Faulkner

Prawdziwa katastrofa w samym sercu Hogsmeade. Absolutnie nikt nie mógł tego przewidzieć, prawda? No… nie do końca. Nie od dziś wiadomo, że wile są niezwykle nieobliczalnymi stworzeniami. Wystarczy byle co, aby wywołać u nich falę wściekłości, a ona niesie za sobą prawdziwie poważne konsekwencje. Jedną z nich było powalenie kilku drzew, inną podpalenie fragmentu lasu. Kolejną - straty w ludziach. Nikt nie pytał skąd wzięło się stadko wil w parku. Starczyło, że skutki były dość przerażające. Kilku mężczyzn z całkiem poważnymi ranami wymagało ewakuacji, a departament magicznych wypadków i katastrof… cóż, był naprawdę solidnie przeciążony. To wyjaśnia obecność Claude’a, ale dlaczego ewakuował wile, zamiast mężczyzn?

Rzuć kostką numeryczną:
1 i 2 - Jedna z wil po bliższych oględzinach okazała się być poważnie ranna. Niezależnie od tego jak bardzo byłbyś nią zainteresowany, stworzenie wyraźnie cierpiało i nie były jej w głowie amory. Prawdę mówiąc, w tym momencie kobieta bardziej przypominała harpię niż urokliwą niewiastę. Odprowadziłeś ją na miejsce zbiórki, gdzie zajęli się nią uzdrowiciele i dopiero potem spostrzegłeś, że na kurtce zostało Ci kilka jej włosów. Łącznie dostaniesz za nie około 25G, więc może warto je spieniężyć?
3 i 4 - Wile wymagały zabezpieczenia, co do tego zgadzali się wszyscy. Jednakże próba skomunikowania się z nimi w tym stanie okazała się być tragiczną pomyłką. Chcąc się do czegoś przydać podjąłeś się tego zadania i poniosłeś sromotną porażkę. Jedna z wil w ataku furii, niewątpliwie związanym z Twoją płcią, rozorała Ci pazurami całe przedramię. Kolega zdążył ją od Ciebie odciągnąć nim narobiła więcej szkód, ale i tak wymagałeś natychmiastowej interwencji medyka. Przez kilka następnych dni doskwierała Ci nieprzyjemna sztywność palców.
5 i 6 - Potwory? Ach, nigdy w życiu nie uwierzyłbyś, że te stworzenia potrafią kogokolwiek skrzywdzić, gdybyś tylko nie widział ich w akcji przed kilkoma minutami. Udało Ci się wdać w bardzo długą rozmowę z jedną z wil i dowiedziałeś się z niej naprawdę wiele o uzdrawianiu. Równie mocno zafascynowały Cię jej opowieści o życiu w lesie i pewnie nawet żałowałeś, że interwencja dobiegała już końca. Twoja rozmówczyni pożegnała się z Tobą nie bez żalu i nawet tak bardzo nie chciała odchodzić, że „zawadziła” pazurami człowieka, który ją od Ciebie odciągał. Ach, urocze stworzenia. Zgłoś się w odpowiednim temacie po dodatkowy punkt z uzdrawiania lub onms (możesz wybrać co wolisz).

Jego Departament zawsze miał ręce pełne roboty, a biurko Claude'a zazwyczaj uginało się pod ciężarem piętrzących się na nim stosów dokumentacji, którą musiał pieczołowicie wypełniać niemal przez cały czas, kiedy siedział w biurze. Dzisiejszy dzień miał jednak przynieść pewne zmiany, których nawet Faulkner się nie spodziewał - dostał informację, że rusza na interwencję! Zareagował oczywiście szokiem - musiało się dziać naprawdę źle, skoro brali JEGO. Do tej pory nie zdawał sobie sprawy z poważnego problemu Ministerstwa, jakim był brak odpowiedniej kadry... Skoro jednak obowiązki wzywały, rzucił wszystko co robił i zebrał się razem z amnezjatorami i innymi ruszającymi na interwencję czarodziejami, by ostatecznie znaleźć się w Hogsmeade.
Na pobojowisku.
Obrazek, który ich przywitał, przedstawiał kompletnie zrujnowany park. Powalone drzewa i tlący się gdzieś w krzakach ogień sprawił, że Claude poczuł w środku strach. Nagłe uczucie ścisnęło mu serce, a on sam zastanowił się, czy nie lepiej będzie się wycofać? Podobno były również ofiary w ludziach, co dodatkowo przeraziło Faulknera. Rozglądając się dookoła dostrzegł w końcu sprawców całego tego zamieszania - stadko wil. Najprawdziwszych wil, w środku parku w Hogsmeade. Wiadomo, czemu stopy Claude'a poniosły go w ich kierunku. Chłopak był bardzo podatny na kobiece wdzięki kiedy chodziło o zwyczajne dziewczyny, co dopiero w przypadku tych niesamowitych stworzeń...
Podczas gdy amnezjatorzy zajmowali się ewakuacją ludzi, Claude odnalazł swoje miejsce pośród wil, lecz nie w tym znaczeniu, jakiego można by się było domyślać. Okazało się, że jedna z pięknych kobiet była ranna. Z bliska również nie była taka piękna, jak początkowo sądził - wykrzywiona twarz o ostrych rysach harpii z pewnością będzie się śniła Claude'owi po nocach jako jeden z najgorszych koszmarów. Udało mu się jednak uspokoić wilę na tyle, by doprowadzić ją do uzdrowicieli, którzy zajęli się opatrzeniem jej ran. Sam Claude odszedł na bok i odetchnął z ulgą. Interwencje potrafiły być naprawdę ciekawe, ale dopiero dziś dostrzegł, jak wiele zagrożeń może na niego czyhać na zewnątrz biura.
Gdy zbierali się z powrotem do Ministerstwa, dostrzegł na rękawie kurtki samotne, długie włosy niemal białego koloru. Włosy wili stanowiły przecież jeden z możliwych rdzeni w różdżkach, prawda? Z tą myślą zabezpieczył je w kieszeni, aby wiatr nie wywiał ich w świat. Gdy będzie następnym razem w Dolinie, pójdzie sprzedać je u Fairwynów.

1

Thomas opatulony w szalik i ciepły płaszcz, siedział na ławce i niecierpliwie rozglądał się co jakiś czas, wyraźnie kogoś poszukując. Nie należał on do osób, które bały się takich rozmów, dlatego nie wyglądał na specjalnie zestresowanego, jednak mimo, że minęło już pół roku od zaistniałej sytuacji między nim, a Antoinette, dalej gryzły go wyrzuty sumienia, dlatego cieszył się, że wreszcie będzie mógł wyjaśnić sobie wszystko z Antosią.
Chłopak spojrzał na zegarek na nadgarstku: jeszcze 10 minut do umówionej godziny. Sam nie wiedział dlaczego aż tak wcześnie przyszedł - nie lubił się spóźniać, ale marznąć przez 10 minut na dworze, czekając na swojego rozmówcę, także nie lubił! Westchnął on delikatnie i wstał z ławki, po czym przeciągnął się delikatnie i zaczął chodzić w kółko, zastanawiając się po raz tysięczny, co wydarzyło się tego pamiętnego dnia po lekcjach run. Miał przed oczami siebie wyprowadzonego z równowagi, krzyczącego na dziewczynę. Nigdy nie podnosił głosu, NIGDY, a już szczególnie na innych! Co spowodowało taką zmianę w jego zachowaniu?
-Pewnie runy... - powiedział pod nosem, kiedy spojrzał za siebie i zauważył zbliżającą się Antoinette, więc uśmiechnął się delikatnie pod nosem.

Po cholerę ja tam w ogóle idę?, zadawała pytania samej sobie i mimo iż robiła to od chwili opuszczenia Hogwartu, ani na moment tego typu pytania nie opuszczały jej głowy. Ta za to była zapełniona wieloma innymi myślami, które powodowały burdel i nie pozwalały skupić się na najważniejszym: co takiego powie, gdy już się spotkają? I najważniejsze – jaką strategię obrać? Być osobą wciąż wkurwioną za tamten incydent? A może odpuścić? A jeśli to ostatnie, to przeprosić, a może udać, że nic się nie stało? Cóż, szczerze powiedziawszy bardziej prawdopodobna byłaby ta ostatnia opcja. Zważywszy oczywiście na to, jaka z natury jest Antoinette.
Oczywiście, nie zawsze tak jest. Nie zawsze taka jest. Czasami była normalną, kulturalną dziewczyną. Szkoda tylko, że rzadziej...
Tak, zadawała sobie tego typu pytania i szła, jakby coś nią kierowało. Jakaś nieznana siła, najprawdopodobniej magia. Jakby była zahipnotyzowana. I szła tak, aż w końcu znalazła się w we wcześniej umówionym miejscu. Miała się tu spotkać z Thomasem, by co nieco naprostować w ich relacji, wyjaśnić to i owo. Osobą, która jako pierwsza odezwała się po tamtym niemiłym incydencie po lekcji o runach, był właśnie chłopak. Osobą, która uznała że o takich sprawach lepiej mówić na żywo, była dziewczyna. I to dlatego za chwilę zapewne pogrążą się w rozmowie...
W końcu, gdy znalazła się już w parku, z pewnej odległości zamajaczyła jej znajoma postać. Antoinette automatycznie ruszyła w tym kierunku. Ale nie da się ukryć, iż jakaś część jej samej wołała, by uciec stąd, albo przynajmniej odejść spokojnym, stonowanym krokiem.
I co? Zwyciężyły te pierwsze myśli. Ruda pannica uśmiechnęła się i podeszła bliżej do kolegi. Nie mówiła nic – ten "zaszczyt" dała właśnie jemu. W sumie, i tak by nie wiedziała, co powiedzieć na samym wstępie, więc jej wybór jest jak najbardziej uzasadniony.

Thomas spojrzał na buzię Antoinette, jednak nie wyczytał z niej żadnych emocji, miała kamienną twarz. Dalej była zła i starała się to po prostu ukryć, czy może jej przeszło? Byłaby ona idealna w pokera...
Chłopak musiał coś zagadać, aby przerwać tą niekomfortową ciszę, która powstała. Uśmiechnął się uprzejmie, pokazując zęby, po czym powiedział najspokojniej, jak potrafił:
-Cześć! - ale zagadałeś... -Posłuchaj, wiem, że dla ciebie to mógł być zwykły wypadek, one chodzą po ludziach - racja, ale dla mnie... No nie wiem, naprawdę nie wiem czemu tak zareagowałem tego dnia i po prostu... - Thomasowi uśmiech nieco zszedł z twarzy. Zaczął on się nieco stresować, więc wziął głęboki oddech i zaczął jeszcze raz -Zawsze staram się zachowywać względem innych tak, jak sam chciałbym być traktowany, dlatego nie potrafię wybaczyć sobie tego, co powiedziałem ci tamtego dnia i w jaki sposób to zrobiłem. Dla każdej innej osoby może to przejść w niepamięć już po tygodniu. Było - minęło. Ale nie dla mnie! Zrobiłem coś, czego żałuję i chcę zrobić wszystko, aby w jakiś sposób to cofnąć. Okej, przeszłości nie zmienimy, ani słów, które wypowiedzieliśmy, jednak można wpłynąć na skutki tych słów. Jeszcze raz bardzo cię przepraszam! - chłopak odetchnął z ulgą, że udało mu się powiedzieć wszystko, co chciał powiedzieć dziewczynie. Spojrzał on na nią i jeszcze raz spróbował wyczytać emocje z jej twarzy.

Dziewczyna była coraz bliżej miejsca, w którym znajdował się chłopak. Nie miała żadnych obaw, do tego spotkania podchodziła z dystansem i wiarą, że wyjdzie z tej rozmowy bez szwanku. Jak to rozumieć? Może chodzi o to, że powinna go "przegadać", o ile to jest odpowiednie określenie. Może chodzi o to, że nie zabraknie jej języka w gębie.
No ale to nie było najistotniejsze.
A kiedy byli już obok siebie, na wyciągnięcie dłoni, Antoinette nie chciała jako pierwsza zabierać głosu. Wolała, by najpierw sam się wytłumaczył. I... ruda dziewczyna była wręcz wniebowzięta, słysząc jego słowa. Jemu było głupio! Ale tak naprawdę głupio. Do tego stopnia, że Antosi kącik ust powędrował ku górze, ale nie była tego świadoma. A to szkoda, bo jeśli Thomas to zauważył, mógł to źle zrozumieć. Albo właściwie, obie drogi były ryzykowne. Tak czy owak, nie cofnie się czasu. Zwłaszcza jak nie wie się, co się właściwie zrobiło.
A jego słowa były dla niej nadal niczym balsam dla uszu. Lubiła, jak ktoś okazuje przed nią samą swoją skruchę. Lubiła widzieć ludzkie słabości. A do tego wszystkiego dochodzi, że on... on wcale nie miał jej za złe tego, że sama zachowała się jak gówniara! Ah, coś cudownego. Ale tym razem na jej twarzy nie wydarzyło się nic szczególnego – jej twarz była jak kamień, pozbawiona jakichkolwiek emocji. Potem uśmiechnęła się, ale tak lekko, bez jakiejkolwiek przesady. A usta otwarły się z wolna, aż wreszcie, drogą krtani, wydobyły się z nich słowa.
- W porządku. – wyciągnęła dłoń i pogładziła go po policzku. Dla chłopaka mógł to być sympatyczny, koleżeński gest, aczkolwiek nie dla Antoinette. Dla niej chodziło w tym o to, że w pewnym sensie wpadł w jej sidła i teraz poniekąd należy do niej, tylko do niej. Może go wodzić za nos. - Najważniejsze, że rozumiałeś swój błąd i okazałeś skruchę. – dziewczę ledwo mogła się powstrzymać od triumfalnego uśmiechu. Ale udało jej się pohamować, więc tego typu uśmiech nie zawitał na jej obliczu, nawet na chwilę.

Z momentem, gdy chłopak powiedział wszystko, co leżało mu na sercu, zeszły z niego wszelkie emocje i był już teraz całkowicie spokojny i opanowany. Mógł on racjonalnie myśleć i zaczął on analizować każdy ruch dziewczyny. Kiedy położyła ona swoją rękę na jego twarzy od razu przypomniała mu się scena po lekcji run, kiedy dziewczyna postąpiła dokładnie tak samo, jednak wtedy robiła to ironicznie, na pewno nie w dobrych intencjach, a teraz?
-Cieszę się, że mogłem ci wszystko wyjaśnić. Nie potrafiłbym po takiej sytuacji nie wyjaśnić sobie tego. Jeśli tobie to nie przeszkadza, to twoja sprawa, ja jedynie się cieszę, że nie będą gryzły mnie już wyrzuty sumienia i będę mógł spokojnie spać! - powiedział i uśmiechnął się szeroko do rudowłosej.
Thomas spojrzał na Antoinette i sam nie wiedział, co ma uważać. Czy rzeczywiście mu wybaczyła? Może to jej kolejne zagranie? Póki co, wolał trzymać dystans.
Dla niego liczyło się teraz tylko to, że jest już po tej rozmowie. Czy rzeczywiście ta cała sprawa była taka poważna, jak mu się wydawało? Pewnie nie, jednak gdy postępuje się niezgodnie ze swoimi wartościami i wszelkimi zasadami, jakimi się w życiu kieruje, wszystko wydaje się o wiele gorsze, niż jest w rzeczywistości.

Wszystko szło dobrze, zgodnie z planem, chociaż żadnego planu nie opracowała, to można tak powiedzieć zważywszy, że chciała bardzo, by wydarzenia potoczyły się takim torem. A mowa tu oczywiście o rozmowie dwojga rówieśników z Hogwartu, których poróżniała nie tylko osobowość i sposób bycia, ale również pochodzenie z dwóch różnych od siebie Domów, co nie było bynajmniej żadną przeszkodą. W sumie, jak na chwilę obecną przeszkód nie było w ogóle. I oby tak pozostało...
- To dobrze, nie zadręczaj się już. – powiedziała, chociaż jej słowa nie miały nic wspólnego z prawdą. To znaczy, że chciała, by ten się zadręczał, obwiniał się... i tak dalej, i tak dalej. - Było, minęło. – uśmiechnęła się lekko, chociaż szczerze powiedziawszy, miała ochotę wyszczerzyć się jeszcze bardziej. I już na usta cisnęły jej się kolejne słowa: Wiedz, że bardzo mnie wtedy zraniłeś, aczkolwiek w miarę szybko ruda podtrzymała się przed wypowiedzeniem tego, gdyż uświadomiła sobie, że tym oto sposobem zniweczy wszystko, do czego dążyła i dąży w tej rozmowie. Że on może to źle zrozumieć i się obrazi. Powodów było więcej, doprawdy więcej, ale najważniejsze było to, iż tym oto sposobem zburzy swój aktualny portret, nad którym tyle pracowała.
- Skoro już wszystko jasne, to może... przejdziemy się gdzieś? – zagadnęła. I już miała w głowie kilka planów, a raczej – opcji, do których może się odwołać, jeśli ów delikwent zgodzi się na jej propozycję. Wielu była całkowicie świadoma, a wiele gnieździło się w zakamarkach jej podświadomości. Chyba każdy tak czasami ma i to bardziej niż niektóre sprawy, rzeczy upodabnia nas do człowieka, zwyczajnego zjadacza chleba.

Thomas sam nie wiedział, co ma uważać o Antoinette, ale chyba mu po prostu przebaczyła. Sama nie należała prawdopodobnie do osób, które mają wyrzuty sumienie, które gryzą ją przez kilka tygodni, dlatego pewnie nie było jej szczególnie przykro, gdy Thomas powiedział jej tamte słowa tej pamiętnej nocy. Zresztą, jak chłopak sobie przypomina, ona wcale nie pokazywała wtedy, żeby jakkolwiek była smutna, ba! ona sama obrzuciła Thomasa kilkoma przezwiskami. Czy ją na prawdę nie gryzły wyrzuty sumienie? Ale było - minęło.
-Jasne! Czemu nie? Choć raczej nie mam za dużo czasu - Thomas rzeczywiście miał ochotę się przejść, jego nogi już prawie przymarzły do podłoża. Ruszył więc on obok Antoinette przed siebie, spacerując wolnym krokiem po parku. -Mam dużo nauki, wiesz o co chodzi...

- Więc- zaczęła – Może pójdziemy gdzieś, tyle nie na długo? – uśmiechnęła się sympatycznie, i zręcznym gestem palców lewej dłoni założyła sobie rude pasmo włosów za ucho. Po chwili dziewczyna i chłopak, którzy jakiś czas temu tak bardzo obrzucali się wzajemnie wyzwiskami (chociaż wyzwiska chłopaka były niczym w porównaniu z tym, co mówiła dziewczyna) szli obok siebie, wędrując po parku. A Antoinette po jakimś czasie zupełnie zapomniała, że miała się zabawić jego kosztem, wypadło jej z głowy, iż w sumie nie tak dawno wyzywała go, umiejętnie posługując się słownictwem tak, by go to zabolało, a wiemy przecież że dla Antosi nie ma nic piękniejszego niż świadomość, że kogoś bardzo uraziła.
A kiedy tak szli, Antoinette postanowiła zadać to pytanie.
- Wolisz pójść w jakieś konkretne miejsce, czy wędrować po tym parku? – zagadnęła. W sumie, ona osobiście wolała iść do Hogsmeade na ciepłe piwo albo coś w tym guście. Jednak postanowiła dać mu wolną kartę w tej kwestii. W końcu grała osobę dobrą i uprzejmą, zgadza się? No właśnie. A może z czasem w jego towarzystwie stanie się naprawdę taką osobą? I miała nadzieję, że, mimo ograniczonego czasu, spędzą ze sobą kilka miłych chwil.

z/t x2

Nie tylko instrumenty cieszyły się dużą popularnością jako prezenty świąteczne – z miotłami i wszelakimi akcesoriami dla fanatyków qudditcha było podobnie, dlatego w hogsmeadzkim zakładzie miotlarskim pracy było mnóstwo, najpierw przed Bożym Narodzeniem, gdy wszyscy w zakupowym szale zaopatrzali się w podarunki, a później po, kiedy to trzeba było uzupełnić braki magazynowe (obfity rabat przy zakupie dwóch par rękawic okazał się być marketingowym chwytem roku, rozeszły się w okamgnieniu!) oraz przyjmować niezliczone zwroty nietrafionych prezentów (w ciągu dwóch dni siedem osób chciało dokonać wymiany rękawic, tłumacząc, że dostali po kilka par); dlatego też Boyd tuż po świętach musiał stawić się w pracy, nie korzystając ze zbyt długiej przerwy świątecznej. Było mu to jednak całkiem na rękę, trzeba przyznać, bo w ciągu kilku dni w domu zdążył się już zmęczyć szaloną, rodzinną atmosferą na tyle, by wizja użerania się z upierdliwymi klientami była bardziej kusząca niż pozostanie w Cork.
Tego dnia pracę skończył wczesnym popołudniem, a resztę dnia zamierzał spędzić w swój ulubiony sposób, to znaczy zasiąść w pubie Felix Felicis, popijać jedno piwerko za drugim i przeszkadzać Fillinowi w robocie, czekając aż ten skończy zmianę i będą mogli ruszyć dalej W MIASTO; ponieważ jednak miał mnóstwo czasu, a pogoda jak na angielskie warunki była całkiem miła, postanowił, że zrobi sobie tę przyjemność i nie skorzysta z teleportacji, tylko uda się do baru pieszo, okrężną drogą, zahaczając o park, żeby trochę zintegrować się z naturą.
Szedł dziarsko, niedbale owinięty szalikiem w barwach domu, dzierżąc w dłoni sporych rozmiarów słoik z pająkami, co może wyglądało groteskowo, ale świadczyło o jego złotym sercu, mianowicie zwierzęta te zostały złapane tego ranka, gdy właściciel zakładu wysłał go po coś na rzadko uczęszczany strych lokalu, i w celu podarowania ich jako przysmak Fillinowi Juniorowi, by udobruchać ghula po nieprzyjemnościach, do jakich doszło przed balem bożonarodzeniowym i poprawić ich stosunki, bo w końcu byli współlokatorami; nagle jego oczom ukazał się niespodziewany widok, bo gdzieś przed nim zamajaczyła znajoma postać. Zmrużył oczy, żeby lepiej się jej przyjrzeć pod słońce, które trochę go oślepiało: no tak, niewysoka i drobna, z burzą rudych włosów, które przecież rozpoznałby wszędzie, bo sam nieraz zaplatał jej pokraczne warkocze. Jego małoletnia siostra Fiona, która powinna być teraz w domu, w końcu trwała przerwa świąteczna, a jednak podstępnie dostała się tutaj, pewnie pędziła na spotkanie z jakimiś starszymi znajomymi, zupełnie nieodpowiednimi dla niej; no oczywiście nie mógł tego tak zostawić. W takich butach na obcasie pewnie chciała zaimponować jakiemuś fagasowi. Zachował się zatem w jedyny słuszny dla starszego brata sposób, czyli zaczął bombardować ją śnieżkami, wołając:
- A TY GDZIE SIĘ SZWENDASZ, GÓWNIARO?! – i ostatnią śnieżną kulę wycelował jej prosto w tył głowy, gratulując sobie w myślach tego dokonania i ciesząc się z tak wybitnej okazji do podokuczania siostrze.

Zatrwożył się nieco, gdy dziewczyna odwróciła się, a on podszedł bliżej i, przyjrzawszy się jej dokładniej, zorientował się, że wbrew temu, co mu się wydawało, wcale nie była to jego irytująca siostra Fiona, która z racji samego faktu bycia jego krewną zasłużyła sobie na ten śnieżny atak, a bogu ducha winna prefekt naczelna Nessa Lanceley, którą znał tylko z nazwiska i z widzenia, i z zasłyszanej kiedyś podczas piwerka anegdoty, jak transmutowała całej klasie ubrania w mundurki na jakiejś lekcji. Pięknie. Nie miał z nią osobiście wiele do czynienia, ale szczerze powiedziawszy, nie wyglądała mu na osobę, która miałaby tyle luzu, by docenić komizm tej sytuacji, na co zresztą wskazywała jej nietęga mina tuż po upadku. Powstrzymał cisnący mu się na usta śmiech, bo co tu kryć, trochę ubawiła go ta sytuacja i pospieszył w jej stronę, spodziewając się awantury i pretensji i stanowczego żądania zwrotu galeonów za wypasioną kawę, która właśnie smakowicie wymieszała się ze śniegiem i resztę rzeczy, które wiatr częściowo zdążył porwać w dalszy zakątek parku; nie żeby się jej bał (no może trochę, że w ramach odwetu go transmutuje w coś parszywego), ale chciał załagodzić jakoś sytuację, bo miał tego dnia naprawdę dobry humor i głupio byłoby go psuć takim incydentem.
Ku swojemu zdumieniu, wcale nie musiał się kajać, bo Nessa zamiast gniewem, wybuchnęła śmiechem i to tak gromkim, że gdyby już nie była na ziemi, to przewróciłaby się jeszcze raz; przestał się zatem hamować i dołączył do tej karuzeli śmiechu, jednocześnie wyciągając do niej rękę i sprawnym ruchem pomagając jej znaleźć się w pozycji pionowej, co nie było zbyt proste, biorąc pod uwagę to, jak im było wesoło, ale jakoś się udało.
- Pięknie jebłaś – oznajmił bezceremonialnie i zabrał się do zbierania ze śniegu porozrzucanych zakupów – Pomyliłem cię z moją siostrą – wyjaśnił, wciąż jeszcze trochę chichocząc, żeby sobie Nessa czasem nie pomyślała, że on ją celowo zaczepia; wrzucił ostatnie rzeczy do torby i dodał dziarsko:
- Masz rację, należy ci się rewanż! – bo przecież takie pokonanie przeciwnika z zaskoczenia, zza pleców, było totalnie niehonorowe, i jeśli tylko Ślizgonka miała ochotę, to nadszedł czas na uczciwą walkę. Wyprostował się więc, poprawił szalik, i odszedł kawałek dalej – NO TO DAWAJ, JESTEM GOTOWY, MOŻESZ MNIE NAWET ZABIĆ – zawołał dramatycznie, zawsze gotów umierać w bitwie, jak na Gryfona przystało – Ale będę się bronił, więc sama możesz zginąć – zastrzegł jeszcze, żeby wszystko było jasne, i rzucił dziewczynie zachęcające spojrzenie, z nadzieją, że ta rzeczywiście podejmie wyzwanie.