- Czy ja wiem... Coś się na pewno wymyśli - Szepnęła jakby ktoś miał ich usłyszeć i spojrzała na niego. Nigdy tego nie mówiła, bo to był jeden z najwyższych komplementów w jej rozumowaniu, ale był nawet słodki.
- Dobrze, że nauczyciele nie chodzą za często sprawdzać dormitoria- Dopowiedziała, jakby odczytując jakąś część jego myśli.
- O nas? - Spytała trochę zaskoczona, przybliżając się trochę by ułatwić mu zabawę kosmykami.

- Całe szczęście. Najwyżej powiem że prefekt zapomniał dać mi hasła do dormitorium i że nie miałem gdzie spać. - powiedział i uśmiechnął się, gładząc Ją po policzku.
- No a o kim? O Tobie i Namidzie, albo o mnie i Francesce? Pff. - zaśmiał się. Francesca go chyba za to zabije ale postanowił jednak to zrobić. Wziął Connie za rękę i podszedł z Nią do okna. Chciał żeby tu było i się pojawiło. Przez okno widać był księżyc, piękny wzniosły. Stanął za Nią i objął Ją złożywszy ręce i zaczął szeptać Jej do ucha.
- Możemy zawojować cały świat, wystarczy jedno słowo. - powiedział delikatnie.

Zaśmiała się cicho razem z nim. Podeszli do okna. Kiedy ujrzała księżyc, aż lekko uchyliła usta z podziwu. Był piękniejszy niż zwykle? Może trochę. Ale ogólnie uwielbiała nocne niebo. Najmilej się je oglądało z pola namiotowego. Muszą się kiedyś wybrać. Brian by ją ochronił przed pająkami, wkradającymi się do śpiwora.
Nic nie odpowiedziała. Bo co by w tej chwili dobrze pasowało? Kocham cię? Tego przecież nie wykrztusi. Niby jakaś miedzy nimi chemia była, ale nie to, żeby od razu tak poważnie to traktować.
Po głowie jej też chodziło, jaką minę będą miały ich "obiekty westchnień", kiedy się o tym wszystkim dowiedzą.

Pocałował Ją w polik i uśmiechnął się. Jednak pomyślał o Francesce. Kogo tak na prawdę kocha? Jedyne zaklęcia które mu dobrze wychodzą, a i tak są słabe to zaklęcia krzywdzące. Chyba da sobie spokój z magią. - Wiesz, chyba dam sobie spokój z magią, przynajmniej na razie. Weź moją różdżkę. - powiedział i dał Jej różdżkę, nie przyjmując Jej z powrotem.

-Czemu chcesz sobie dać spokój? - Powiedziała, zaciskając palce na różdżce trochę niepewnie. Raczej nie lubiła trzymać tak ważnych, cudzych rzeczy blisko siebie. Szczególnie, że miała dar psucia wszystkiego, czego się dotknie. Zarówno rzeczy materialnych jak i związków "przyjaciół" czy coś w tym stylu.
Splotła drugą słoń delikatnie z jego dłonią. Ciekawe co mu leżało na wątrobie.

- Wiesz, zrozumiałem co jest w życiu ważne, nie jest tym magia, co nie znaczy że jej nie kocham. - powiedział i pocałował Ją.
- Wyjadę, gdzieś, osiedlę się i będę wiódł spokojne życie, a Ty będziesz mogła właściwie wybrać Namida. - powiedział parząc Jej głęboko w oczy. Nie chciał odjeżdżać, ale jeżeli tu zostanie, to tylko przyprawi ludziom kłopotów. Może przeniesie się do Hogsmead. Sam nie wie.

-...Żartujesz sobie? Prawda? - Powiedziała cicho, patrząc mu w oczy, jednak po chwili się odwróciła. Moment temu jeszcze było dobrze, a teraz on nagle wyskakuje z Namidą i wyjazdem z Hogwartu.
- Ja... Posłuchaj. Z Namidą się... Przyjaźnimy. I ja nie wiem czy kiedykolwiek było między nami coś więcej. Nie wiem też, czy ty i ja jesteśmy dla siebie bardziej bliscy niż przyjaciele - To była cała prawda, a naprawdę rzadko zdarzało jej się coś takiego mówić. Nawet najważniejsze osoby w życiu okłamywała, także cieszmy się póki ma odchyły.
- Zresztą nawet jakbyś wyjechał, nic by się nie zmieniło, bo on akurat zainteresował się Francescą... Rób jak chcesz - Zatrzymywanie nigdy nie było jej dobrą stroną. Zbyt wysoką pozycję w jej osobowości odgrywała obojętność na wszelkie zdarzenie.

Spojrzał na Nią. - Wiesz, czasami mam ochotę wejść na wysoki budynek i z niego skoczyć. Na prawdę jestem dziwny i nikt mnie nie zrozumie. Czasami wolałbym albo w ogóle się nie urodzić, albo urodzić się jako zwyczajny mugol. - powiedział i odszedł na bok. Po policzku spłynęła mu łza. Nie może Jej powiedzieć że mam jakąś misję i że jeżeli jej nie wykona to ojciec go zamorduje. Cóż. Wolał nie mówić nic, niż powiedzieć że musi wykonać to co ojciec chce.
- Wiesz, masz rację. - odpowiedział na tekst o tym, że nie wie kim dla niej jest. Pocałował Ją delikatnie w usta.
- Do zobaczenia na tamtym świecie. - powiedział i zaczął iść w kierunku wyjścia. Po głowie chodziła mu tylko jedna rzecz. Najwyższe miejsce w Hogwarcie z którego mógłby skoczyć.
Po chwili jednak zdecydował wyjawić prawdę Francesce. Connie był zauroczony i to bardzo, ale i tak wszystko było mu obojętne.
/Szczyt Wierzy Astronomicznej/

Przez cały czas nie potrafiła nic z siebie wykrztusić. On chyba żartuje! Na pewno nie skoczy. Od początku wiedziała, że jest jakiś inny, ale żeby pozornie z braku powodów kończyć ze sobą? A może chce po prostu sprawdzić, czy ktoś będzie żałował? Tyle pytań, a dokładnie żadnej odpowiedzi.
-Chyba nie myślisz... że co pozwolę...- Mówiącto wyszła zaraz za nim z nadzieją, że nie zdąrzy zrobić nic głupiego. Gdzie mógł uciec? Na pewno na wieże. Tylko dokładniej gdzie?

Hogwart zdecydowanie miał swój klimat i niezależnie od tego, jakie wyrażała o nim opinie, w duchu musiała przyznać, że miejsce to należało do urokliwych. Wszystkie stare, zawiłe korytarze, w których nietrudno było się zgubić, zapomniane miejsca... Jedyne, co niezbyt przypadło jej do gustu, to iloraz inteligencji tutejszych uczniów. Potrafili chodzić za nią nawet godzinami, jakby nieudolnie chcieli poznać zwyczaje i szczegóły usposobienia nowych studentów. Przecież taka sensacja wymaga dokładnego sprawdzenia. I choć starali się kryć ze swoją obecnością, niespecjalnie im to wychodziło, dlatego też gdy Natasha zupełnie celowo odwracała się co jakiś czas, napotykała mnóstwo przestraszonych i zafascynowanych jednocześnie spojrzeń. To na pewno nie było normalną sytuacją, choć teoretycznie ona, Natasha Ivanov, powinna być do tego już przyzwyczajona. Najwyraźniej cały czas można ją czymś zaskoczyć czy zirytować, o co też nie trzeba się wysilać.
Jeszcze kilka minut przed wyznaczoną godziną, którą zresztą sama wybrała, Natasha zjawiła się przed drzwiami prowadzącymi do wnętrza Pokoju Życzeń. W Durmstrangu było coś podobnego, ale mimo wszystko to pomieszczenie zdawało się jej działać na zupełnie innych zasadach, a to z kolei wydawało się jej fascynujące. Podejrzewała jednak, że jego tajemnica jest zbyt skomplikowana do odkrycia, przynajmniej w nazbyt krótkim czasie, więc postanowiła nie zawracać sobie głowy tym szczegółem. Dlatego też, nie marnując kolejnych chwil, zmrużyła oczy i skupiła się, by następnie nacisnąć klamkę i wejść do środka. Pokój momentalnie przybrał kształt dużej sali urządzonej w dosyć staromodnym stylu. W centrum pokoju znajdowała się duża kanapa obita bordową skórą, ustawiona na miękkim, niemal czarnym dywanie. Ściany były pomalowane na bardzo ciemny odcień beżu, natomiast podłoga była ze zwykłego, błyszczącego drewna. Nie brak tu także wszelkiej roślinności, która stanowiła idealne udekorowanie. Wokół sofy stało kilka foteli, a między nimi niski stół wykonany z hebanu, natomiast na szafce pod jedną ze ścian znalazł swoje miejsce gramofon. Obok niego - duża szafa z wszelkiego rodzaju kieliszkami, a także mały barek. Oprócz tychże mebli w pokoju nie było już nic. Komuś innemu mogłoby się ono wydawać puste, jednak zdecydowanie wpasowało się w gust Natashy. Rosjanka aż uśmiechnęła się do siebie na ten widok, po czym ruszyła powolnym krokiem w stronę kanapy. Usiadła nań, uprzednio zdejmując sweter i rzucając go na oparcie. Teraz pozostało tylko czekać na Joela.

/Korytarz na pierwszym piętrze/
Weszli tutaj myśląc o miejscu w którym mogliby coś zaplanować, ale również wygodnym, z jakimś łóżkiem, które pozwoliło by Connie odpocząć. Gdy drzwi się pojawiły przeszli przezeń i zobaczyli piękny salon, z wygodnymi, skórzanymi fotelami, wysokim dębowym stołem, na którym leżały pergaminy i pióra z kałamarzami. Przy stole było także wielkie łóżko, które było ustawione w ten sposób, że można było z niego spokojnie pisać na stole. Na szczęście jedno z piór było samopiszącym, więc nie musieli się martwić że ich rozboli ręka.
- Dobra, to siadamy i robimy listy. - powiedział i weszli w głąb pokoju.

-Aaa łóżko - Powiedziała pod nosem, a w jej oczach pojawiły się tajemnicze ogniki. Chcąc czy nie chcąc marzyła o tym, żeby się położyć i to też chwilę później zrobiła. Nawet całkiem miękkie, jak na wyczarowane nagle łóżko. Przymknęła oczy na jakiś czas, zastanawiając się nad kilkoma sprawami. Minęło dobre pięć minut nim wróciła "do świata żywych". Spojrzała na Auri i Briana nadal zaciekawiona, co ich może łączyć? Ona na pewno wiedziała. A może Gryffon wie, tylko stara się to ukrywać? Przynajmniej tak się z pozoru wydawało, że się czegoś domyśla. Będzie musiała później o wszystko wypytać, co do szczegółu. Raczej lubiła wiedzieć wszystko o wszystkich.
- Kochanie - Zdobyła się na jakiś określnik, chociaż nie do końca była pewna jak chłopak na to zareaguje - Będziesz zapraszał Francesce?

Uśmiechnął się gdy tylko go określiła mianem "kochanie".
- Cóż, myślę że tak, zaproszę Ją z "osobą towarzyszącą". - powiedział gestykulując cudzysłów. - Ja zaproszę oprócz Was jeszcze tylko Angie Fly, Luke'a Gringotta i Twan'a Nguyen'a. - powiedział wymieniając wszystkich których stąd zna.
- Luke'a znam jeszcze z Durmstrangu. - powiedział uśmiechając się.
- A Ty Siostro kogo zaprosisz? Sorki za to określenie, ale jakoś tak mi się zebrało, w końcu tego samego dnia mamy urodziny. - powiedział i się uśmiechnął, prawdę mówiąc, to samemu nie wiedział czemu Ją tak nazwał.
- Kotek, może się prześpisz? - zapytał się Connie.

Usiadła po turecku na podłodze, jak to miała w swoim zwyczaju. Była lekko zmieszana.
- Siostro... - powiedziała cicho, tak, żeby nikt nie mógł usłyszeć. - Nie, no coś ty. Nie gniewam się, przecież nie ma o co.. - Chłopak się nie pomylił, może już czegoś się domyśla? To dobrze, czy źle? Ojciec najwyraźniej nie chciał, by Brian sie o niej dowiedział, więc co ma zrobić? - Mam do was takie pytanie. Bardziej do Connie, niż do ciebie. Connie, gdybyś... Musiała powiedzieć komuś coś, co najprawdopodobniej mogło by tej drugiej osobie wszystko pomieszać, zaplątać w głowie i w ogólnie jego świat mógłby stanąć na głowie, ale jednak dzięki temu dowiedziałaby się ta osoba prawdy... powiedziałabyś jej to?

Widział że Connie lekko się zdrzemnęła.
- Wiesz, może ja to zrobię. Jeżeli to miało by być czym pożytecznym dla tej osoby, czymś co by ją ucieszyło, to nie patrzyłbym na to, czy przewróci to tej osobie w głowie, czy też nie, bo jakby miało przewrócić, to i tak kiedyś wróci wszystko do normy, a przynajmniej się tej osobie sprawi przyjemność. - powiedział. Brian zaczynał się domyślać o co chodzi, chociaż nie wiedział czy to chodzi o niego. Był dość bezpośredni.
- Czy to chodzi o mnie? - zapytał patrząc na Auri wzrokiem przeszywającym na wylot. Wszystko zaczynało mu się układać w całość. Podobieństwo, to, że czuł iż Auri kłamała, uczucie że zna ją od dawna... oraz to, że urodzili się tego samego dnia!

- Nie! - krzyknęła i szybko się podniosła. Spanikowała. - Ja.. ja pójdę. Nie mam czasu dziś na uroczystości. Siedemnaste urodziny, szesnaste, czy oseimnaste.. Tylko lata przybywają, więcej zmarszczek i problemów. Bez sensu świętować to, że coraz bliżej nam do końca, nie sądzicie? Zapomniałam powtórzyć tematów z.. em.. Co dzisiaj mamy? A, wróżbiarstwo! Tak, nie umiem tego, no.. A takiego czegoś, musze się nauczyć. Tak, musze. Muszę..

Spojrzał na Nią. Zdziwił się Jej reakcji.
- Czekaj, nie podoba mi się, że w dniu naszych urodzin po raz kolejny mnie okłamujesz. Myślisz że tego nie czuć?! - krzyknął tak donośnie, że chyba Connie mogła się obudzić.
- Stój, albo inaczej sam Cię dogonię i przymuszę do wypowiedzenia prawdy, a uwierz, mam na to swoje metody, oj mam, z resztą Connie wie jakie, a one do najmilszych nie należą. - powiedział i założył ręce na piersi.
- To jak, powiesz po dobroci PRAWDĘ, czy mam CIę przymusić? - zapytał.

Spojrzała na niego lekko zdziwiona, a potem z nienawiścią.
- Niby o jakie metody ci chodzi, chłopcze, co? Takie, jak twojego ojca może?! Wcale by mnie to nie zdziwiło ty... ty.. pacanie jeden! Nie mam pojęcia po co on cię tu ściągnął, ale miał w tym swój cel. On wszystko zrobi, by go osiągnąć. Nawet i rodziny się pozbędzie. Czy ty znasz chociaż swoją ciotkę, a siostrę twojej matki?! Nie! Bo niby na co ci to? Gdyby ojciec kazał ci ją znaleźć i zabić pewnie zrobiłbyś to! Synuś tatusia.. - prychnęła. Jeszcze nigdy nie zareagowała tak ostro, jak teraz. Co się z nią działo, nie wiedziała. Przynajmniej nie okłamała go, więc nie mógł tego odkryć. Westchnęła uspokajając się. - Nie mam ochoty z tobą gadać, muszę iść. Cześć.

Patrzył na Nią jakby ktoś mu z buta w papę walnął.
- Ee... ee... że co?! - zapytał się. - Skąd znasz mojego ojca i kim jesteś? - zapytał się na spokojnie, ale delikatnie i powoli cofnął się po różdżkę, sięgnął ją i skierował na Auri.
- Locomotor Mortis... - wyszeptał na spokojnie i skupił się na zaklęciu. Niestety uroki mu słabo szły i jedyne co się stało to to że odrzuciło go w tył. Różdżkę cały czas trzymał w ręku. Wstał pospiesznie i skierował ją na Auri. Tym razem użyje czegoś innego, to musi podziałać.
- Orbis!!! - wydarł się na całe gardło. Energetyczne liny splątały Auri i pozwalały Jej się ruszyć.
- To jak, zaczniesz gadać czy przejść do ostrzejszych... zaklęć. - powiedział oglądając różdżkę. Zaklęcie mu się nie udało niestety tak jak chciał i po chwili liny zniknęły uwalniając Auri. "Nie, znowu mi nie wyszło..." skomentował w myślach. Widział że w Auri rośnie furia, bał się tylko żeby nie zaatakowała Connie.

Liny oplatały ją, a ona aż pisnęła.
- Ty... Jak ty trafiłeś do Gryfindoru?! Kolejna sprawka ojca? Pewnie tak! - liny powoli zaczynały puszczać, najwyraźniej zaklęcie nie było dobrze rzucone - Ale zaklęć to cię nie nauczył. A szkoda.. na szczęście mnie nauczono. - spojrzała na niego i mocniej ścisnęła różdżkę w dłoni - Crucio! - wrzasnęła nie panując nad sobą. W tej chwili nie dochodziła do niej wiadomość, że może zrobić własnemu bratu krzywdę.

Zaklęcie odrzuciło go do tyłu. Uderzył o ścianę i upadł, nadal rzucając się na boki z bólu.
- Aaaa! - krzyczał i obracał się z boku na bok. Wyginało go z bólu. Nigdy takiego bólu nie czuł i na pewno nie chciałby poczuć. Całość trwała jakąś minutę, ból stawał się coraz silniejszy i silniejszy. Brian powoli tracił świadomość, ból go wykańczał, a i sama świadomość że ktoś z jego znajomych go torturuje była nieznośna. Po chwili ból zaczął tracić na sile. Brian zebrał się w sobie i mimo bólu chwycił różdżkę i cisnął nią w stronę Auri.
- Lacarnum Infalamare! - wrzasnął tworząc kulę ognia, która poleciała w stronę Auri. Kula była wielkości piłki do grania w piłkę ręczną.

Nagle zauważyła kule ognia. Wszystkie zaklęcia, których do tej pory się nauczyła po prostu wyleciały jej z głowy. Wydawało jej się, że nic sobie nie przypomni, lecz nagle coś ją oświeciło. Jedno z zaklęć, które pasuje prawie do wszystkiego, a przynajmniej tak jej się zdawało.
- Protego. - powiedziała normalnym głosem, jakby wcale nie była przejęta całą sytuacją. Chyba jeszcze nigdy nie pojedynkowała się z nikim. Wolne chwili wolała spędzać na czytaniu książek, uczeniu się, a nie szukaniu jakiś osób, którym można by było zrobić krzywdę. Zawsze uważała, że takie zachowania są nieodpowiedzialne, dziecinne i głupie, a teraz sama zachowuje się jak reszta. Co za dziwaczna sytuacja.. - Aquamenti! - powiedziała spoglądając na Briana - Twój tatuś albo mało od ciebie oczekiwał, albo jest paskudnym nauczycielem, ewentualnie po prostu nie chciało mu się ciebie nauczyć jak stać się śmierciożercą takim jak on. - krzyczała - Gdybym mogła to bym go zabiła... Jedyną normalną osobą w rodzinie Heart była twoja matka i jej siostra!

Zobaczył że leci w jego stronę kula ognia i strumień wody. Wykonał gwałtowny obrót różdżką i sam zakręcił się dookoła. Skierował różdżkę i rękę w stronę nadchodzących pocisków.
- Glacius! - wrzasnął i wytworzył strumień lodu, którym zamroził kulę ognia. Nadal pozostał mu strumień wody. Zwyczajnie się przed nim uchylił.
- Wiesz, siedzenie nosem w książkach nigdy nie nauczy Cię pojedynkowania. - powiedział, a jego krew zawrzała.
- Nie waż się mówić takim tonem o moim ojcu ani wspominać mojej matki. Wystarczy że ojciec obwinia mnie ciągle o jej śmierć. Mówił że wolałby mieć dziewczynkę, bo przynajmniej byłaby szansa na to że matka przeżyję. - powiedział i napadła go wściekłość. Wykonał szybki i delikatny obrót różdżką.
- Expelliarmus! - powiedział, a raczej krzyknął i spróbował rozbroić Auri...

Zamuliła po prostu. Miała zasnutą świadomość. Wpatrywała się tępo w jeden punkt, myśląc o kwiatkach - stokrotkach i tulipanach, oraz o tym jak bardzo chciałby mieć psa. Nazwała by go Noel, wychodzili by razem na spacery, a w wolne dni jeździłaby z nim za ukradzione pieniądze do salonów piękności, bądź sama czesałby jej, bo to by była suczka, piękne kokardki. Ciekawie by pewnie to wyglądało. Zła, niedobra i mroczna Connie oraz śliczny blond szczeniaczek, z czarnym uszkiem i niebieską wstążką. Ciężko by było. Została wydziedziczona. Często o tym zapominała. Jedyne, na co było ją stać to... No właściwie nic. Przecież nawet jedzenie dla węża i widłowęża kupował jej najdroższy braciszek Jonatan.
Kiedy Auri coś do niej mówiła, nie słuchała. Zbyt bardzo zaabsorbował ją problem braku pieniędzy i chęć posiadania psa. Pozwoliła Brianowi odpowiedzieć, a sama leżała tyłem, bawiąc się rogiem kołdry, przeplatając w palcach kosmyk swoich włosów i raz na jakiś czas ziewając przeciągle. Zbyt mało podzielna uwaga? Może.
Nagle jednak usłyszała, że zaczynają się kłócić. Odwróciła się, ale było już za późno, żeby zareagować. Zaklęcia zaczęły miotać w powietrzu. Nic nie mogła zrobić! Przecież pozbawiono ją różdżki, a oddała Brianowi jego patyka. Stała więc, myśląc czy zna jakiekolwiek zaklęcie wyższego poziomu. Pustka. Bezsilność była na prawdę najgorsza na świecie. Kiedy człowiek nie może nic zrobić, czuje się dużo gorzej niż gdyby mógł, ale tego nie uczynił. Przynajmniej tak było w jej przypadku.
Użycie Crucio przez tą akurat dziewczynę było bardzo niespodziewanie. Kiedy chłopak krzyczał miała zamiar krzyknąć jego imię, ale nic nie wydobyło się z jej gardła. W tym przypadku też nie zdążyła nic zrobić.
Kiedy zauważyła, że Auri uwalnia się z więzów, chwilę później w powietrzu poleciała ognista kula. Tego już było za wiele. Co jak co, ale akurat ona miała największe problemy z ogniem. W końcu ta blizna nie powstała z byle powodu. Nikt nie znał tej historii, tylko i wyłącznie ona. Nawet Namida się nie domyślał. Szeptano tylko, że jej policzek został oszpecony ogniem, a że nie uleczyło się to, to musiano użyć zaklęcia czarno magicznego. Niektórzy wiedzieli też, że to sprawka wampira.
Zrobiła chyba najgłupszą rzecz, jaka kiedykolwiek przyszła jej do głowy. Stanęła między nimi, póki zaklęcia ustały na kilka sekund, a krukonka mówiła.
Connie zaczęła bardziej wsłuchiwać się w tą rozmowę. Przypomniała sobie pytanie od dziewczyny, dosyć zaskakujące. Do tego to co ona mówiła, znajomość rodziny Gryffona, której nawet sama Connie, jego przyjaciółka, nie miała. Wiedziała o śmierciożercach. Co oznacza, że musi być dla niego kimś bliższym. A jeśli nie jest to jego była dziewczyna, bo się nie znali to oczywiste, że jakaś z tajemnic przeszłości. Rodzina, a najbardziej prawdopodobne zdawało się, że dwujajowa bliźniaczka.

Zauważył że Connie stoi między nimi. Wystraszył się.
- Connie, co Ty robisz? Idź na bok. Słyszysz? - krzyczał co chwila unikając zaklęć.
- Auri, jeżeli zrobisz coś Connie to zaraz będziesz pocięta! - krzyknął. O tak, pocięta, tylko ciekawe jakim zaklęciem, czarna magia też nie należałą do jego silnych stron. Być może Connie jakieś znała, ale on żadnego.
- No dobra, pocięta to może nie, ale bynajmniej bez różdżki i wisząca na ścianie. - krzyknął. Zobaczył że obok Auri stoi fotel. Wiedział jakiego zaklęcia użyć, jedynie chyba magia podręczna mu nieźle wychodziła, chociaż nie zawsze.
- Expulso. - powiedział z uśmiechem na twarzy i wskazał miejsce między Auri a fotelem. Po chwili Auri i fotel polecieli w dwie różne strony.

- Możecie przestać?! Myślicie, że jak się nawzajem pozabijacie to cokolwiek się rozwiąże... - Uniosła swój ton na taki, że przypominał bardziej głośne mówienie niż krzyk.
- I mówię to ja! Więc coś jest na rzeczy- Dodała po chwili bardzo zdziwiona. Boże co się z nią dzieje. Przecież uwielbiała patrzeć na takie coś. Ale w tym przypadku, widząc jak jej przyjacielowi dzieje się krzywda sama w pewnym sensie cierpiała.
- Jeszcze chwila, a oboje będziecie mieli połamane różdżki - Czuła się, a może i zachowywała, jak matka, która musiała pilnować swoje niegrzeczne pociechy, ale te nagle wzięły do rąk plastikowe miecze i zaczęły się nimi okładać. Tworzywem sztucznym można sobie najwyżej wydłubać oko i dzięki temu to była dosyć diametralna różnica.