Usiadł obok niej na miękkiej pościeli patrząc na fotel, który stał przed nimi.
- Kogo masz na myśli ? - zapytał - Wiesz, jestem pewien, że ten "ktoś" poczuje się zraniony, gdy ty będziesz zamartwiała się byle problemem. Wiem... Po jakimś czasie małe błędy i problemy zbiorą się w jedną całość, ale czy to znaczy, że nie ma sensu dalej żyć ? - odgarnął jej włosy za ucho czule się w nią wpartując. Nie widział w tym wszystkim sensu, czuł się w tej sytuacji bezradny. Załamał ręce w bezradnym geście, jak on nienawidził, kiedy nie mógł pomóc jakiejś ważnej osobie. Siedział cicho patrząc w podłogę.

Nie, nie będę się nad sobą użalać. Co to, to nie!, pomyślała. Z wszystkich sił starała się opanować. Odwróciła głowę, biorąc kilka głębszych oddechów. Spojrzała na chłopaka po chwili.
- Jak Ci mija czas? Niedługo święta, masz jakieś plany? - zmieniła radykalnie temat. Koniec rozmowy o jej problemach.

Odwrócił głowę w jej stronę.
- Wyjątkowo nudno jest ostatnio. Zero szalonych pomysłów wymyślonych przez uczniów, zaczyna mnie to denerwować - pożalił się - na święta zostaję w zamku, a Ty ?
Nie widział sensu ciągnąć poprzedniego tematu, w końcu załamałby dziewczynę całkiem. Poprawił bluzkę i usiadł trochę bliżej niej.

- Właśnie, nie uważasz za nierealne, że nic się nie dzieje w zamku? Zero plotek, o których huczałaby cała szkoła. Jeszcze niedawno tyle się działo.
Nakręciła swoje włosy na palec, bawiąc się nimi.
- Jadę, a raczej zostaję tam. Nie ma sensu, abym na jeden dzień wracała do zamku, aby zaraz znów jechać - powiedziała.
Chciała spojrzeć przez okno na księżyc, ale nie mogła. Była przecież w Pokoju Życzeń.

Uniósł głowę, delikatnie lustrując wzrokiem jej twarz.
- Pełnia ? - zapytał patrząc na księżyc za oknem. Zrobił się śpiący, a nie miał zamiaru znów spać w Pokoju Życzeń, więc wstał szybko z łóżka podając dłoń Andrei.
- Chyba będę już wracać do dormitorium. Idziesz ze mną ? - zapytał czekając na jej odpowiedź. Poruszył się niespokojnie, kiedy zakręciło mu się w głowie.
- O plotkach to już nie wspomnę...- mruknął wracając do poprzedniego tematu. Ostatnio czytając gazetkę szkolną zirytowany spadł z ławki w Wielkiej Sali. Chwycił jej dłoń, pomagając tym samym wstać na nogi i wyszli razem z PŻ.

Przeszła trzy razy przy ścianie skupiając się na własnej myśli. Potrzebuję skrzypiec i przytulnego miejsca o dobrej akustyce. Potrzebuję skrzypiec i przytulnego miejsca o dobrej akustyce. Potrzebuję skrzypiec i przytulnego miejsca o dobrej akustyce. Otworzyła oczy i spojrzała na drzwi, których wcześniej nie było. Uśmiechnęła się do siebie i położyła dłoń na klamce. Minęła próg, porwała skrzypce stojące w rogu pomieszczenia i zaczęła grać. Zrobiła to wszystko tak szybko, że nie zdążyła domknąć drzwi. Nie zauważyła też osoby, która cicho weszła do pokoju.

Zadowolony z siebie Jay szedł raźnym krokiem przez siódme piętro. W ręku trzymał zgrabne, eleganckie, czerwone pudełko. Mierzwił sobie włosy, kierując się w stronę pokoju życzeń. Przed nim szła szczupła rudowłosa dziewczyna. Była spory kawałek dalej od niego, ale z łatwością mógł ocenić jej szczupłą sylwetkę. Nie był pewny czy podoba mu się, że ona również zmierzała do pokoju życzeń. Na szczęście nie zamknęła drzwi, więc mógł spokojnie pójść za nią. Pokój, który sobie zażyczyła był dość ciemny, więc nie zauważyła jak wchodzi za nią. Również nie słyszała, bo zaczęła grać na skrzypcach. Zamknął za sobą drzwi i usiadł w kącie pokoju. Oparł ręce na kolana i wyjął z czerwonego pudełka paczkę mugolskich papierosów. Podpalił jednego z nich końcem różdżki, wcześniej szamocząc się z paczką. Rozłożył się na krześle i słuchał grania dziewczyny, paląc powoli.

Oderwała smyczek od instrumentu w chwili, kiedy poczuła dym. Zmarszczyła nos i odwróciła się. W rogu pokoju dostrzegła nieznajomego chłopaka. Kilka pytań od razu nasunęło się jej na myśl.
- Jak tu wszedłeś? - zapytała zdziwiona. Na razie postanowiła zignorować siwy dym wydobywający się z papierosa znajdującego się między palcami przybysza.

Jay strzepnął popiół niedbale na podłogę, odruchowo zmierzwił swoje włosy. Nie ruszał się z miejsca tylko wystawił nogi i zaczął bawić się swoim cienkim, czarnym krawatem. W końcu mógł zobaczyć twarz dziewczyny. W duchu pogratulował sobie, że postanowił wejść, bo była naprawdę ładna. Przez chwilę zastanowił się nad jakąś głupią odpowiedzią, ale zmienił szybko zdanie.
- Zostawiłaś otwarte drzwi- oznajmił powoli swoim lekko ochrypłym głosem. Patrzył spokojnie na jej zdziwiony wyraz twarzy i na jego twarz wpłynął półuśmieszek.

- Mój błąd - stwierdziła niezrażona. - Możesz to zgasić? - zapytała unosząc brew i w tym samym czasie wskazując na papierosa.
Nie czekając długo usiadła obok chłopaka i przyjrzała mu się dokładnie. Nie rozpoznała go, a w każdym razie nie skojarzyła. Wyglądało na to, że był pełnoletni, domyśliła się więc, iż jest w ostatniej klasie. Mimo tego, że nie chciała tego zauważyć - uznała, że jest dość przystojny. Powstrzymała ciekawość, nie przedstawiła się. Czekała tylko, aż zacznie rozmowę. Chciała usłyszeć to, co on ma do powiedzenia, o co zapyta. Sama była na to zbyt uparta. On ma zacząć rozmowę i tyle.

Zerknął na swojego papieros a z żalem. Wypalił go dopiero do połowy, ale w końcu dziewczyna mogła sobie pójść jeśli go nie zgasi. A wybór między papierosem a dziewczyną nie jest zbyt ciężki. Dlatego uśmiechnął się do niej ponownie i rzucił papierosa na ziemię, przydeptując go delikatnie i ucieszył się kiedy usiadła obok niego.
- Błąd?- powtórzył. Od kiedy zostawienie otwartych drzwi i wpuszczenie Jaya do pokoju jest błędem?
Oczywiście, mało kto nie zauważa tego, że Jay jest ładnym chłopcem, a on również bez problemu zwrócił uwagę na urodę gryfonki.
- Jaydon Murrey- dodał wyciągając do niej rękę i wciąż nie odrywając wzroku od jej twarzy. On sam nie miał problemów z tym, żeby zacząć rozmowę, ale najpierw musiał dowiedzieć się jej imienia.

- Audrey Primrose - podała mu rękę.
Nie była do końca pewna, czy zacznie rozmowę. Nieprzerwanie patrzyła na niego swym hipnotyzującym, zielonym wzrokiem. Sama była tego nieświadoma. Oczy były odzwierciedleniem duszy, co całkowicie się tu zgadzało. Jednak jej dusza - tak nieświadoma - nie wiedziała, że idąc korytarzem spotyka spojrzenia innych. W pewnym sensie ta niewiedza była dobra dla jej ciała, które natychmiast przejęłyby nerwy. Nigdy nie czuła się źle w towarzystwie płci przeciwnej, ale też nigdy nie zauważała tego, że może się komuś podobać.
Ucieszyła się, że chłopak nie zwrócił uwagi na jej dom. Sama nie zwracała uwagi na to, że jest Ślizgonem.

Jaydon błyskawicznie odwrócił jej dłoń, by móc złożyć na niej delikatny pocałunek. Po chwili oddał jej rękę i poprawił swój wąski krawat.
- Zapamiętam. Masz bardzo charakterystyczną urodę Audrey- stwierdził wciąż przyglądając się jej bezczelnie- W zasadzie jesteś śliczna, na swój sposób- dodał w końcu. Odwrócił wzrok i spojrzał na miejsce, gdzie stała wcześniej.
- Ładnie grasz. Mam wrażenie, że w Hogwarcie są same osoby piękne i utalentowane, albo wyjątkowo madre- stwierdził, trochę się z nia drażniąc. Z powrotem wrócił do wlepiania w nią swoich piwnych tęczówek, prawdopodobnie nie dostrzegalnych w tym świetle.

Spuściła wzrok i zaczerwieniła się lekko, nieprzyzwyczajona do komplementów. Spojrzała w to samo miejsce co Jaydon.
- Dzięki - odrzekła cicho, uśmiechając się, jednak czując na sobie jego spojrzenie postanowiła zostawić swoje w miejscu i nie odwracać się.
Uparcie czekała na dalszy ciąg pytań, sama nie zdradzała nic.

Ograniczona przez swoją wyobraźnię postanowiła wybrać się do Pokoju Życzeń. Lubiła tam przesiadywać. Był na tym samym piętrze, co wejście do pokoju wspólnego Gryfonów, więc nie musiała przemierzać całego zamku, aby się do niego dostać. W tej chwili bardzo jej to sprzyjało, bowiem rudowłosa była tak znudzona monotonią ostatnich dni, że nie miała ochoty na nic. Myśląc o "niczym" miała na myśli wszystko. No, chyba, że coś zdołałoby ją zaciekawić i pociągnąć do roboty. Jeśli tak - bardzo chętnie. Mogła sobie na przykład połazić po murku wieży astronomicznej i postarać się nie spaść. Był też dach, z pewnością ciekawy. Ale po co? Nie było towarzystwa! Czy to gazetka tak skutecznie odstraszyła od niej ludzi? Durne plotki. Wróć, przecież to nie były plotki tylko prawie cała prawda. Dała się jak głupia złapać w pułapkę, a teraz chodziła i rozmyślała. Cóż, w zasadzie to gdybała. I zastanawiała się, czy kiedyś go jeszcze spotka. Nie do końca wiedziała czy tego chce, ale te piwne tęczówki zapadły się w pamięci na długo. Moja głowa jest pełna sprzeczności, a do tego zanudzona do znudzenia. Gdybym to wszystko mówiła na głos, mogłabym śmiało uznać, że pieprzę od rzeczy.
Stanęła pod ścianą, w której pojawiały się drzwi do tego magicznego pokoju. Właściwie to nie wiedziała, po co skierowała tu swoje stopy. I tak nie miała pojęcia, co mogłaby robić w Pokoju Życzeń. Westchnęła cicho i oparła się o ścianę, z zamiarem pomyślenia nad jakimś konkretnym pomieszczeniem. Nieszczęśliwie wyobraźnia i kreatywność zwiały wgłąb Zakazanego Lasu.

Bez celu, zresztą jak zawsze, krążyła po zamku. Jak tylko opuściła klasę OPCM, poszła połazić po szkole. Po co miała wracać do pokoju? Była dopiero dwudziesta, wiec pomieszczenie z pewnością było opustoszałe. Kto by nie korzystał z pogody i jeszcze w miarę luźnych dni?
Przemierzając kolejne piętra, wreszcie dotarła na siódme. Schody wcale jej w tym nie pomagały, bo ciągle się poruszały, przez co cała droga zajęła jej więcej czasu, niż zazwyczaj. Musiała skorzystać z tajnych przejść, które chociaż zawsze były na swoim miejscu.
Mimo że wcześniej szła z opuszczoną głową, teraz uniosła ją, czując, że tak powinna zrobić. Kiedy to zrobiła, zobaczyła rudą czuprynę przed Pokojem Życzeń, którą poznała bez przeszkód.
- Audrey Primose! - powiedziała władczym tonem, jak niektóre nauczycielki, kiedy nakryją ucznia na robieniu czegoś, czego nie powinien. - Niech mi panienka wytłumaczy, co panienka tu robi. No, słucham - dodała, próbując się nie śmiać.

Drgnęła, kiedy tylko usłyszała Rose. Zupełnie jej nie zauważyła, co te zamyślenie robiło z człowieka! Przeniosła wzrok na przyjaciółkę i zrobiła niewinną minkę.
- Pani prefekt! Zupełnie zapomniałam o tym nowym zakazie opierania się o ścianę! Przepraszam, przepraszam, to się więcej nie powtórzy, obiecuję! - krzyknęła, powstrzymując się od śmiechu. Niestety aktorką była marną, więc nie wyszło spektakularnie, tak jak planowała. Zgrywanie posłusznej uczennicy najwyraźniej nie było wyjątkiem, nie udało się zachować całkowitej powagi. Liczyło się jednak, że nie zaczęła się śmiać, to już było dla rudej osiągnięciem! Choć zanotowała w pamięci (żeby i tak zapomnieć), iż ma poćwiczyć bycie osobą poważną w takich żartobliwych sytuacjach.
- Błagam, pomóż mi wyjść z tego okroooopneeeego znudzenia - poprosiła. Może Rośka na coś wpadnie? Ewentualnie mogły iść na dach.

Sama się roześmiała. Racja, że Aud to marna aktorka. Zamiast zachować powagę, zaczęła się śmiać. Pokiwała głową, idąc do niej.
- Jasne, że zapomniałaś. Ten zakaz jest aktualny od pięciu minut - wyszczerzyła się. - Uważam jednak, że pani zachowanie było naganne. Każdy przecież wie, jak niszczą się ściany od opierania o nie! - pomachała dziewczynie palcem przed nosem. Również nie mogła się opanować, by zachować powagę.
Teraz i ona dotknęła plecami zimnej, kamiennej ściany, wpatrując się ze znudzeniem w kolorowe trampki.
- Tez się nudzisz? Rany, a myślałam, że coś wymyślisz! Co powiesz na wypad do Hogsmeade, poszwędanie się tam, a potem może do Londynu? W sumie to tutaj jest tak okropnie monotonnie, że nie wiem, co można robić. Najchętniej pozbyłabym się tej odznaki na jeden dzień i zaczęła łamać regulamin - burknęła.

Zezowała przez chwilę na palec Rośki, który jakimś cudem latał jej przed nosem. Dosyć ciekawy sposób ostrzegania. Uśmiechnęła się szeroko, widząc, że przyjaciółka także opiera się o ścianę. Spojrzała też w dół. Rudowłosa z rozbawieniem stwierdziła, że najwyraźniej obie uwielbiały trampki. Sama założyła dziś turkusowe.
- No jasne. Nikt ze mną nie gada, wszyscy mnie opuścili - powiedziała oburzona, wykonując odpowiedni gest. Wyszło jej całkiem dobrze, zwracając uwagę na brak talentu aktorskiego. - Do Londynu? Bardzo chętnie, ale... Błędnym rycerzem? - zapytała. Najlepsza byłaby teleportacja, ale to znacznie utrudniał fakt, że nie mogły jej użyć. Przewróciła oczami na wzmiankę o odznace i regulaminie, po czym pociągnęła ją za nadgarstek. - Chooodź - przeciągnęła, zmierzając szybko w dół, do sali wejściowej, na błonia, aby wyjść za teren szkoły.

Amaya wydostała się z dormitorium dziewcząt wraz z listem od Jareda. O nie, ona nie należała do osób, które piszczą i skaczą, bo mają okazję go zobaczyć. Może i uwielbiała jego charakter, a sam wygląd był nienaganny, ale nie odczuwała chęci pochwalenia się tym przed kimś. To było tylko takie osobiste odczucie. W duchu mogła sobie wzdychać do najlepszego przyjaciela, chociaż ten nawet o tym nie wiedział. Zeskoczyła więc na siódme piętro i przeszła raz koło ściany, przy której mieli się spotkać. Równie dobrze mogła już wejść do środka i napisać Jaredowi list, w którym opisze wyobrażone pomieszczenie, aby miał możliwość dostania się w to miejsce po zniknięciu drzwi, ale uznała, że jednak poczeka. Stukała lekko trampkiem w podłogę, wystukując sobie jakiś rytm, do którego zaczęła nucić. Żałowała, że mugolskie odtwarzacze nie działały w takich miejscach jak Hogwart.

Najszybciej jak mógł przybył na siódme piętro, aby spotkać się z Amayą. Trochę czasu mu to zajęło, gdyż schody jak zwykle zrobiły mu na złość, zmieniając miejsce w najmniej odpowiednim czasie. Utknął też na dziesięć minut w pustej klasie, czekając aż Irytek raczy zająć się dręczeniem pierwszoklasistów, którzy niefortunnie (oczywiście dla nich) przechodzili tym samym piętrem. Klnąc pod nosem dostał się znów na stopnie, a potem na najwyższe piętro. Podbiegł cicho do Krukonki, tak, aby go nie zauważyła. Wystukiwała butem rytm i nuciła nieznaną mu piosenkę. Najwyraźniej jej też brakowało muzyki. Nie wiedział tylko, czy ruchy jej stopy (na których zauważył trampki, które również założył) to ujście dla zniecierpliwienia, czy może sposób wypełnienia cichego mruczenia pod nosem. Niezmiernie ciesząc się, że jest normalna i nie reaguje na niego wybitnie dziwnie nabrał powietrza do płuc.
- Bu! - krzyknął niezbyt głośno.

Była zbyt zajęta wymruczaniem melodii, żeby zauważyć, że Jared podbiegał do niej. Miała bardzo dobry humor. I pomyśleć, że już po powrocie do dormitorium czekał na nią list od Wilkiego, który z pewnością jej nie zachwyci. Wręcz przeciwnie. Póki co zastanawiała się nad pomieszczeniem, które miała sobie wyobrazić i przejść trzy razy wzdłuż ściany. Już chciała tego dokonać, bo jej przyjaciel długo nie przychodził, kiedy usłyszała za sobą 'bu!'. Odskoczyła całkowicie zaskoczona i popatrzyła w tył na Jareda.
- N-nie strasz mnie - zająkała się i wzięła z uśmiechem głęboki wdech. Rozejrzała się dookoła, czy nikogo tu czasem oprócz nich nie ma. Żadnego żywego ducha. Amaya nie miała pojęcia w co zmienić pokój życzeń, więc zapytała swojego najlepszego przyjaciela.
- Czekam na propozycje. Książka do OPCM naprawdę potrafi zrobić pranie mózgu... Nie mam żadnych pomysłów - mimowolnie skrzywiła się, następnie uśmiechając uroczo w jego stronę.

Zaśmiał się cicho, kiedy odskoczyła jak poparzona. Tak jak się spodziewał - była zaskoczona. Lubił zachodzić ludzi od tyłu. Wyszczerzył się uroczo do Amayi.
- Już nie będę straszył, to takie małe "bu" na powitanko - wytłumaczył niewinnie. Również rozejrzał się po korytarzu siódmego piętra, widząc, że Krukonka to robi. Poza nimi nie dostrzegł nikogo. Zastanowił się dłuższą chwilę nad odpowiedzią. Z pewnością chcieli czegoś oryginalnego i szalonego. Nic takiego niestety nie przychodziło mu do głowy.
- Hmm. Możemy załatwić sobie basen albo jakieś instrumenty, aby trochę pobrzdąkać - powiedział. Nie wpadł na nic lepszego. W końcu w każdej chwili mogli zażyczyć sobie czegoś innego.

Podeszła bliżej ściany i dotknęła ją dłonią, przejeżdżając delikatnie opuszkami palców. Z zaintrygowaniem obserwowała niby to ogromny kawał wyszlifowanego kamienia, a raczej czegoś na jego wzór. W końcu otworzyła swoje usta i powiedziała:
- Z jednej strony... Chcę znowu pograć na gitarze... A z drugiej schłodziłabym się. W zamku ostatnio jest za gorąco - powiedziała zamyślona, odwracając się prosto w stronę krukona.
- Więc proponuję jedno i drugie - odparła po chwili, czekając na reakcję Jareda, czy zgadza się na taki układ Pokoju Życzeń. Przecież mogli dodać parę ciekawych miejsc, zwyczajnie wyobrażając to sobie wszystko. Tak więc cofnęła się w tył, żeby mieć w myślach ogólny zarys pomieszczenia z basenem, a dość daleko od niego oddzielnego pokoiku z instrumentami.

Gitara, też miał ochotę pograć. Dłużej jednak nie dotykał klawiszy fortepianu, tak więc to do niego planował dziś zasiąść. Poza tym najbardziej lubił gitarę elektryczną, która żadnym sposobem nie zadziałałaby w Hogwarcie. A szkoda, bo bardzo brakowało mu jej mocnego dźwięku. Na wakacjach ćwiczył dosyć często i zdążył się przyzwyczaić, a teraz nie było jak.
- Okej. Dodaj tam fortepian - zasugerował, przypatrując się dziewczynie.
Sam też mógłby pomyśleć nad pokojem, który miał się im zmaterializować, ale lepiej nie było mieszać dwóch rzeczy naraz. Jeszcze by zbzikował, nie wiedząc jaką przybrać postać - tą, którą wyobrażała sobie Amaya, czy drugą - Jareda. Ciekawił się, co by się stało, gdyby nie wiedział co zrobić, ale wolał go nie psuć. Było to przecież ciekawe miejsce i nie uśmiechała mu się myśl, że może tam nie wrócić!

Amaya przymknęła powieki, pokiwała lekko głową i w spokoju przeszła trzy razy wzdłuż ściany, ciągle wyobrażając sobie cały pokój. W końcu przed nimi nagle pojawiły się drzwi. Krukonka lubiła tą chwilę lekkiego napięcia, w której mogła sprawdzić czy wszystko się zgadza. Uśmiechnęła się szeroko do Jareda i podeszła do nich, żeby je otworzyć. Gdy to się stało zadowolona ze swojego dzieła pokazała gestem dłoni pomieszczenie z jej wyobraźni.
- I jak ? - zapytała, zerkając na basen z niemalże lazurową wodą, odbijającą się cudownie od sufitu. Ten był poniesiony bardzo wysoko, więc praktycznie mogli sobie od razu zapewnić bungee ! Cała salka była ogromna i składała się z dwóch części oddzielonych jakimś miękkim, niebieskim materiałem, przez który nie mogła przesiąknąć woda. Po lewej mieściły się dwa leżaki, basen, suche ręczniki. Po prawej natomiast znajdował się pokój z czterema instrumentami - dwoma gitarami, perkusją z wieloma bębnami i dość pokaźnym fortepianem, stojącym na samym środku. Amaya podeszła bliżej wody, nie patrząc za błękitny materiał. Wiedziała, że wszystko jest takie jakie miało być.
- To co ? Najpierw się schłodzimy, czy lecimy obok ? - zapytała spoglądając na przyjaciela z zaintrygowaniem. Po jakimś czasie oboje rozeszli się do swoich dormitoriów.