Zaproszenie na pojedynek bylo dla Rasheeda pewnym zaskoczeniem. Kiedy zapisywal sie do klubu pojedynkow, nie spodziewal sie, ze bedzie tak dlugo czekal na jakikolwiek znak zycia ze strony organizatorow, takze zdazyl juz dawno temu zalozyc, ze klub albo juz  jakis czas temu zmarl smiercia naturalna, albo wszystkich sekundantow porwaly chochliki kornwalijskie. Warto nadmienic, ze mimo wszystko bylo to zaskoczenie pozytywne, gdyz juz od dawien dawna Slizgon nie mial okazji do doskonalenia sie w zakresie pojedynkow czarodziejow i ogolnie ostatnimi czasy bardziej blakal sie w pustce, anizeli byl w jakis sposob aktywny czy obecny w zyciu szkolnym. Na te okazje przywdzial pewnie jakas zwykla szate szkolna (bo przeciez szkoda byloby zniszczyc jakies prywatne ubrania, gdyby jego przeciwnik, mimo wszystko, jakims cudem go trafil) i nawet wypolerowal rozdzke, co by miec pewnosc, ze nie zawiedzie go w tej waznej dlan chwili. Nie zdziwilo go to, ze zjawil sie w sali jako pierwszy. Punktualnosc nigdy nie byla mocna strona uczniow, a jego obowiazywala chyba tylko dlatego, ze od jakiegos czasu zbyt mocno przejmowal sie blyszczaca odznaka prefekta blyszczaca mu na piersi i tak jakos mu sie przyjela. Nie byl to bynajmniej zly nawyk, wiec nie walczyl z nim, a jedynie oparl sie wygodnie o sciane sali pojedynkow, aby w jakis przyzwoity sposob zniesc oczekiwanie na swojego rywala lub rywalke.

3, potem 6 w dogrywce

Haeil pojedynkował się... No, jakiś czas temu. Zapisał się do klubu, ale od tamtego czasu nie dostał żadnego zaproszenia ani nic, tak jakby mu się nawet zapomniało że coś takiego jak klub pojedynków istnieje. A jednak! Dostał wiadomość i zjawił się, trochę spóźniony co prawda, ale zawsze. Skośnooki Ślizgon udał się więc na trzecie piętro i w Sali Pojedynków napotkał sekundantkę i studenta ze swojego domu.
Słodko.
Przywitał się z lekkim uśmiechem i przystanął obok nich w oczekiwaniu na rozpoczęcie pojedynku.

3

Spóźniła się straszliwie. Wstyd normalnie. Jej wytłumaczeniem mogło być, że rozleniwiła się po całych tych feriach i zapomniała, że list oznajmiający "zaraz zacznie się pojedynek w którym jesteś sekundantem" oznacza dokładnie to, co było w nim napisane.
Była akurat w trakcie wyjątkowo ciekawej lektury i trochę jej zajęło doprowadzenie się stanu w którym mogli ją oglądać hogwartczycy. Założyła więce uroczą kurteczkę w kwiatki, która akurat nadawała się na wietrzne, zamkowe korytarze, a usta pomalowała na różowo. Uśmiechnęła się do swojego odbicia w lustrze i wyruszyła na poszukiwania sali pojedynków. Okazało się nie być to takie łatwe, bo chociaż była tam już parę razy, to i tak się zgubiła. Wreszcie, zza rogu wyjrzał znajome drzwi.
- Cześć, sorry za spóźnienie - powiedziała do dwóch chłopaków z tym swoim wyraźnie amerykańskim akcentem. Nie wydawała się specjalnie przejęta pojawieniem się po czasie. - Dobra... to kto zaczyna? - zapytała się sama siebie i wylosowała rozpoczynającego monetą. - Ty - wskazała na tego przystojniejszego ślizgona. Ciekawe czy był tak samo wredny jak Lucas? - Powodzenia! - życzyła im jeszcze i odsunęła się pod ścianę.

wybaczcie to opóźnienie :3 Rasheed ma nieobecność, więc czekam aż odpisze, a potem już lecimy normalnie (chyba, że nadal ktoś będzie miał nieobecność)

Kiedy sądził, że już się nie doczeka, zjawił się jego przeciwnik i bajecznie wystrojona sekundantka. W pierwszej chwili nawet pomyślał, że dopiero co urwała się z jakiejś wiejskiej dyskoteki dla tych Salemowych dziwaków, ale kiedy rzuciła monetą, okazało się, że niestety się pomylił. Wbrew sobie, nie skomentował jej przyodziewku, uznając, że chyba będzie musiał wystosować do Hampsona jakąś notkę o tych wszystkich popapranych Amerykańcach, co by może im trochę przypomniał, że nie są u siebie i jakieś normy ich jednak obowiązują. W każdym razie nie patyczkował się z kolejnym brytyjskim Azjatą, Haeilem. Ledwie Daisy zdążyła oznajmić, że właśnie rozpoczął się pojedynek, Rasheed migiem chwycił pewnie różdżkę i celując w chłopaka, rzucił niewerbalnego upiorogacka, mając nadzieję, że ten tak go przerazi, iż Ślizgon nie będzie miał ochoty na kontynuowanie ich pojedynkowych wojaży.

3 -> 4

Ten ślizgon jakoś dziwnie na nią patrzył i Daisy, dosyć nieświadomie, bo raczej w odruchu zarezerwowanym specjalnie dla hogwartczyków, odwzajemniła mu się podobnym, nieprzyjemnym spojrzeniem. Też ważniak z Hogwartu!
Musiała jednak przyznać, że na rzucaniu zaklęć się znał, bo zrobił to tak szybko, że ten drugi nie miał jakichkolwiek szans na zareagowanie. Chociaż czy to było uprzejme takie atakowanie bez poprzedniego ukłonu? Wydawało jej się poprzednio, że robili to prawie zawsze. Podczas gdy ten tutaj podstępem użył zaklęcia niewerbalnego. Nawet nie wiedziała jakie ono jest, ale ponieważ trafiony chłopak nie padł sztywny na ziemię, to zakończyła je Finite. Chyba powinno zadziałać? Może nie zdążył się wystraszyć aż tak, żeby uciec, bo zareagowała całkiem szybko.
- No, dawaj, nie będziemy tu sterczeć cały dzień - pogoniła go, nie dając mu nawet chwili na zastanowienie się.

1 - 0 dla Rasheeda

Daisy chyba nie dała rady cofnąć zaklęcia a może to Rasheed był zbyt dobry... W każdym razie, Haeil uciekł.

Rasheed wygrywa walkowerem

Pamiętajcie o możliwości przerzutów!
Blake: 1 przerzut podczas pojedynku
Lucy: 0

Mimo przespania zbyt wielu - przynajmniej na moje standardy - godzin weszłam na salę. O dziwo byłam pierwszą osobą, która się stawiła. Czyżbym mogła jeszcze trochę pospać? Nah, już i tak za późno. Postanawiając, grzecznie zaczekać - poprawiłam grzywkę, która opadła mi na oczy. Najwyraźniej ma ochotę mnie podenerwować.
Siadając na krańcu "ringu", zaczęłam wpatrywać się w drzwi wyczekująco. Po dłuższym przyjrzeniu się... rzemieślnik, który je wykonał, musiał być całkiem niezły. Odwalił dobrą robotę. Chyba, że poszedł na łatwiznę i pomógł sobie magią w budowie. Trzeba przyznać, że byłby wówczas leniem i stracił odrobinę szacunku, ale wciąż to ładne drzwi. Czemu właściwie myślę o drzwiach? Nah, Blake czas zająć się życiem! Oh, chwila... Nie mam takowego. Ups, mały błąd w obliczeniach.
Po ogarnięciu się i przestaniu podziwiać drzwi, co zakrawało o skrajną nudę, zaczęłam bawić się różdżką poprzez obracanie jej wokół osi. Lepsze niż, czyż nie?

5
# Gome nie mam weny, więc rzucam biednym postem ;-;

Lucy nie wiedziała, dlaczego postanowiła zapisać się Klubu Pojedynków. Nie była orłem z zaklęć, ani z OPCM. Może to z powodu chęci poznania nowych doświadczeń. Czy może po prostu chciała porzucać na kogoś legalnie wredne zaklęcia i odzywała się w niej jej wewnętrzna szalona część, którą starała się stłumić. Czuła lekkie zdenerwowanie przed pojedynkiem, bo nie dość, że to było jej pierwsze spotkanie w życiu, to jeszcze pierwsze w tym roku. Zebrała się jednak w sobie i wzięła głęboki wdech. Była już trochę spóźniona, a rzadko jej się to zdarzało, zwykle była przed czasem.
Weszła do sali, gdzie już czekała na nią przeciwniczka. Nie wiedząc za bardzo co powinna zrobić, przystanęła na chwilę i zmierzyła wzrokiem swoją przeciwniczkę. Lucy kojarzyła ślizgonkę, ale nie przypominała sobie, żeby kiedyś ze sobą rozmawiały. W pierwszej chwili chciała zakrzyknąć coś w style ,,zmiażdżę cię frajerze'', by obniżyć morale swojej rywalki. Uznając jednak, że tak się nie zachowuje kulturalna czarownica, sam pomysł za żałosny i siebie za średnio przerażającą, zrezygnowała z niego. Przywołała, więc na twarz uprzejmy uśmiech i podeszła do ślizgonki.
- Cześć. Jestem Lucy... Sorki za spóźnienie - powiedziała podając rękę.

6!

Do końca nie wiedziała czemu zgłosiła się jako sekundant, w końcu na zaklęciach znała się słabo, jedyne co mogła pomóc poszkodowanym to jako całkiem niezły, szkolny uzdrowiciel. Jak mawiali w branży: "Zszyj czerwone z czerwonym, żółte z żółtym, białe z białym. Tak zszyj, a na pewno będzie dobrze." Ustawiła się pomiędzy walczącymi. Miała upięte włosy w koczek, aby jej nie przeszkadzały zbytnio. Spojrzała na dwoje oponentów.
- Witam - kaszlnęła w zaciśniętą pięść, kaszel jej znowu dokuczał. - Będę waszym sekundantem, postarajcie się nie zabić ani nie przysporzyć mi zbyt wiele kłopotów. Nie lubię widoku krwi zaraz po śniadaniu - mruknęła mało entuzjastycznie i wyciągnęła różdżkę przed siebie, machnęła nią dając sygnał do rozpoczęcia walki. Szybkim ruchem odskoczyła od maty do walki i wyciągnęła ze spodni mały słowniczek hiszpańsko- rosyjski, który zawzięcie jęła studiować nasłuchując od czasu do czasu odgłosów walki.

Lu zaczyna turę

Przyszła sekundantka i przywitała je ze średnim entuzjazmem na twarzy. Lucy patrzyła jak dziewczyna siada w kącie i zagłębia się w lekturę. Nie żeby się znała na pojedynkach, ale czy ona nie powinna obserwować ich i reagować w razie, gdyby jedna z nich przesadziła? Albo przynajmniej udawać zainteresowanie? Lucy jednak nie zamierzała nic mówić. Spojrzała na swoją przeciwniczkę, starając się ją przejrzeć. Czym mogła ją zaskoczyć ta ślizgonka? Nie chciała oceniać jej z góry, ale jednak musiała się mieć na baczności walcząc z wychowanką domu Slytherina.
Z zadowoleniem przyjęła wiadomość o tym, że zaczyna. Poszła na drugi koniec sali i rzuciła zaklęcie, prawie w chwili obrotu w stronę ślizgonki, starając się wykorzystać moment zaskoczenia.
- Drętwota

5

//Jak coś pochrzanię to krzyczeć xD

Widząc wchodzącą postać, posłałam w jej stronę lekki uśmieszek. Cyniczny, miły - pozostawmy to do interpretacji własnej. Co do samej oponentki, nie wydaje mi się byśmy wcześniej miały ze sobą styczność. Poza mijaniem się na korytarzu bądź siedzeniem w tej samej sali podczas kolacji etc. Jakby nie spojrzeć Hogwart wcale nie jest mały, więc nie było zdziwieniem, iż niezbyt kojarzy się tutaj ludzi. Chyba, że ktoś jest duszą towarzystwa, albo plotkarzem. Wtedy sprawa wygląda inaczej.
- Blake, miło poznać - mruknęłam, aby po chwili wzruszyć ramionami na słowa przeprosin. Po co to komu?
Niedługo po dziewczynie do sali weszła nasza sekundantka, a zarazem kolejna nowa twarz. Ciekawie. Po jej słowach i gestach można uznać, iż nie jest entuzjastycznie nastawiona do pojedynku. Może akurat wolała iść na randkę, a tu niespodzianka - masz być sędzią? Ha, mogłabym w sumie się z tego śmiać przez długi czas. Niemniej nim zdążyłam cokolwiek zrobić, Lucy posłała we mnie jedno z najprostszych zaklęć, choć nie obniża to jego skuteczności. Jednak udało mi się bezpiecznie uniknąć owego ataku, odbijając zaklęcia lekko na bok, więc nie było w stanie uderzyć w nikogo. Poza ścianą. Biedna ściana, ups.
- Expelliarmus - mruknęłam, starając się rozbroić brunetkę. Ciekawe jak na to zareaguje? Przynajmniej chwilowo miałyśmy obie równe szans. W każdej chwili może się to zmienić. Los bywa zabawny, czyż nie?

3 i 2

Zaklęcie Lucy chybiło i rąbnęło w ścianę, zapewne dlatego, że dziewczyna nie zdążyła wycelować. Krukonka nie miała jednak szans na rozejrzenie się po zniszczeniach, jakie spowodowała, bo ślizgonka już rzucała kolejne zaklęcie.
Lucy wzięła głęboki wdech i zebrała myśli. Nie czuła już zdenerwowania, tylko spokój i skupienie. Całą swoją uwagę poświęciła ruchowi różdżki przeciwniczki. Zapewne dzięki temu udało jej się zgrabnie unikanąć jej niezbyt wyszukanego zaklęcia, które uderzyło gdzieś w ścianę za jej plecami.
- Petrificus Totalus – powiedziała, dokładnie celując różdżką. I udało się! Lucy trafiła w przeciwniczkę, nim ta zdążyła zrobić jakikolwiek ruch.

4 i 6

/przepraszam za taki krótki :(/

Pamiętajcie o możliwości przerzutów!
Naeris: 0
Gemma: 0

Daisy - już naprawdę ślizgonka, nie to co na wakacjach - była całkiem podekscytowana, że będzie sekundować następny pojedynek, chociaż po głowie jej chodziło czy aby nie wolałaby stać jakoś jedna ze stron pojedynkujących się. Ale w sumie to była większa odpowiedzialność i ważniejsza rola. Jeśli kogoś nie lubiła, mogła nie złapać go i wtedy walił całym ciałem po zostaniu trafionym Drętwotą. To naprawdę było miłe zadanie. A przy tym miała poczucie, że to właśnie od niej zależy czy przydzieli im punkty... w ogóle.
Opatuliła się wełnianym sweterkiem w zielono-kremowym kolorze, kupionym specjalnie z okazji jej przynależności do zielonych. Jeszcze będąc przyjezdną nie wiedziała do którego domu chciałaby należeć, ale teraz była całkiem pewna, że ten jej pasował. Przyzwyczaiła się już nawet do noszenia zielonego krawatu i cieszenia się kiedy to Slytherin dostawał punkty. Trenowała bardzo swoją postawę ślizgonki, żeby nie być zbyt miłą i pokazać sama sobie, że tiara się nie myliła.
Pojawiła się w sali pojedynków jako pierwsza i poszła popatrzeć przez okno, opatulając się swetrem przed wyimaginowanym wiatrem.

Co jej strzeliło do głowy z tym klubem pojedynków? Brzmiało to, owszem, na super zabawę, ale im bardziej zbliżał się czas jej pierwszego pojedynku, tym mniej ją to brzmienie przekonywało. Nie znała przeciwnika, nie znała sekundanta, a mimo to z własnej woli szła się przed nimi ośmieszać. Miała w prawdzie dużo dystansu do siebie, ale chyba nie aż tyle, ile jej się na początku wydawało. Nie brała nawet pod uwagę wygranej. Jej dzisiejszym celem było przegrać z honorem. Trafić chociaż jednym zaklęciem albo chociaż jedno zatrzymać. Z obrony przed czarną magią była co najwyżej przeciętna, a w prawdziwym pojedynku nigdy nie brała udziału. Cholera wie czy stres da jej trzeźwiącego kopa, czy rozjedzie ją jak walec...
Do sali pojedynków weszła, klasycznie, rozweselona jak wiewiór na prochach. To była jej wersja pokerowej twarzy, znacznie łatwiejsza do zachowania. Nie mogła pokazać, że się boi. Poza tym cały czas próbowała przekonać samą siebie, że na pewno będzie się tu dobrze bawić i przy okazji czegoś się nauczy. Podeszła do dziewczyny pod oknem i wyciągnęła do niej rękę:
- Cześć! Gemma jestem - przedstawiła się - Jesteś sekundantką czy moją przeciwniczką?

Kostka: 1 ._.

Naeris nie spieszyła się. Wiedziała, że powinna w czasie pojedynku mieć zupełnie oczyszczony z niepotrzebnych myśli umysł, żeby skupić się na samej walce. Powstrzymywała swoją ciekawość, co do tego z kim przyjdzie jej się zmierzyć i obawy związane z faktem, że często dopadał ją pech. Co prawda w durniu poszło Krukonce wyjątkowo dobrze, ale uznała to za zwykły zbieg okoliczności. Tym razem mogło być inaczej. Najważniejsze to przegrać w dobrym stylu. Nie na samym początku, byleby wytrwać te kilka, kilkanaście minut. I nie trafić na kogoś kto nie będzie mieć oporów przed brutalnymi zagrywkami.
Niemalże uspokojona związała bardzo jasne włosy w długi warkocz i ruszyła na starcie. Niezmiernie cieszyłaby się z wygranej, ale w innym wypadku także byłoby okej. Weszła do pomieszczenia, które niebawem miało być świadkiem jej porażki bądź zwycięstwa i przyjrzała się dwóm dziewczynom. Od razu poznała Gemmę, której naprawiała palca na ONMS. Im obu zależało na nagrodzie głównej, czyli locie na pegazie. Drugiej dziewczyny ze ślizgońskim krawatem nie rozpoznawała.
- Cześć, Gemm, to tobie mam skopać tyłek? - uśmiechnęła się, choć wiedziała, że jest blada i pewnie widać stres, który starała się ukryć. Uścisnęła dłoń Puchonki, a później także nieznajomej. - Naeris Sourwolf, miło poznać.
W sumie wolała, żeby to się zaczęło i skończyło jak najszybciej, możliwie jak najmniej żałośnie. Wyciągnąwszy różdżkę, zaczęła nerwowo obracać ją w palcach.

kostka 3

Daisy przyglądała się śniegowym płatkom, które leciały z nieba ale niestety były na tyle mokre, że kiedy tylko dotykały czegoś, zaraz zamieniały się w kropelki wody. Dlatego też błonia nie wyglądały tak pięknie jak powinny - czyli całe białe. Zastanawiała się jak to teraz jest w Salem i czy zamek wygląda bardzo smutno, kiedy nikogo w nim nie ma. Amerykanie, którzy postanowili opuścić Hogwart pod koniec roku, zostali w końcu przyjęci do Ilvermory, a ona chyba już wolała zostać w Anglii, mimo tej okropnej, zupełnie nieświątecznej pogody.
- Cześć - odezwała się, chuchając na szybę w pierwszej chwili nawet się nie odwracając, nie do końca zadowolona, że dziewczyna jej przeszkadza, chociaż przecież miała tutaj przyjść, żeby wziąć udział w pojedynku. - Daisy. - Uścisnęła jej rękę całkiem mocno, na pewno zupełnie inaczej niż to robią mięczaki. - Ja tu tylko pilnuję - odparła, odchodząc od okna i przemierzając salę, by stanąć gdzieś tam w miejscu gdzie przeważnie stała jak sekundowała. Po chwili przyszła druga dziewczyna, której ślizgonka też się przedstawiła. A potem wyciągnęła różdżkę, podwinęła rękawy do łokci i wylosowała, że Naeris zaczyna.
- Powodzenia! - powiedziała jeszcze i dała znak, że może rzucać zaklęcie.

Przyjrzała się Gemmie, starając oszacować, jak szybko z nią przegra. Zastanawiała się jednocześnie czy zdoła mieć na tyle refleksu, że użyje na czas protego. W myślach przypominała sobie także wszystkie zaklęcia używane najczęściej w pojedynkach. Nie miała zamiaru używać niczego wyszukanego, nie chciała ryzykować. Lepiej coś prostego, ale pewnego. Podeszła do Gemm, żeby uścisnąć jej rękę lekko drżącą dłonią. Mimo to starała się wzmocnić swój chwyt i pokazać, że wcale się nie boi. A właściwie to zaczynała coraz bardziej. Odsunęły się od siebie, jak nakazywały przepisy i Naeris wyciągnęła różdżkę, by wycelować nią w rudowłosą. Życzyła Puchonce jeszcze powodzenia, zanim rzuciła zaklęcie.
- Expelliarmus! - miała nadzieję, że niczego nie pomyliła, a nadgarstek miała odpowiednio rozluźniony. Poczuła delikatne ukłucie magii dokładnie w sercu i zobaczyła, jak strumień jasnej mocy wystrzelił prosto z jej różdżki. Naeris chciała wiedzieć, czy trafiła, czy się udało, czy może Gemma zamierza odbić urok. Musiała być czujna, więc stanąwszy na rozwartych nogach patrzyła. W razie czego Daisy mogła im pomóc.

2

Wyszczerzyła zęby, widząc Naeris.
- To byłoby nie logiczne z twojej strony - zauważyła ze śmiechem - Albo sadystyczne: naprawić mnie po to, żeby samej zrobić mi krzywdę.
Chociaż Nae starała się wyglądać pewnie, trochę było widać, że jest zestresowana. Gemmie dodawało to otuchy, chociaż głównie miała ochotę podbudować pewność siebie Krukonki. Prawie powiedziała jej, że na pewno da radę, ale ugryzła się w język przypominając sobie, że jest jej przeciwniczką. Uśmiechnęła się tylko do niej ciepło i również życzyła powodzenia. Wizja sromotnej klęski już jej nie przeszkadzała teraz, gdy wiedziała, że jej przeciwniczka jest sympatyczną osobą.
Ledwie zdążyła podnieść różdżkę, gdy ta wyskoczyła. Zaskoczona spojrzała na swoją pustą rękę.
- Wow - mruknęła zaskoczona - szybko poszło.
- Okej, jeszcze raz - przywołała różdżkę i z uśmiechem podskoczyła kilka razy, patrząc to na Daisy, to na Naeris - Teraz się skupię - puściła oko Krukonce. W sumie to była nawet fajna zabawa.

Kostki: 2 & nobody cares

Pamiętajcie o możliwości przerzutów!
Harriette: 1
Yngve: 1

Kiedy ogłoszony został nabór do klubu pojedynków, Ezra miał mnóstwo zapału, by wreszcie wziąć udział w jakimś pojedynku. Szansa do bezkarnego rozłożenia kogoś na łopatki jakoś rok w rok przechodziła mu koło nosa, a przecież uważał pojedynki za jedną z lepszych rozrywek w Hogwarcie. Ostatecznie jednak zrezygnował z tej przyjemności i zdecydował się zostać sekundantem, bo doszły go słuchy, że na to stanowisko nie znalazło się tak wielu chętnych.
O dziwo na sali pojawił się jako pierwszy, co przy jego roztrzepaniu było wręcz niespotykane. Był pewien, że to on będzie osobą pędzącą na złamanie karku ze słabą wymówką. A tu niespodzianka!
Wsunął ręce do kieszeni i zaczął przechadzać się w tę i z powrotem, oczekując osób, które miał wspomagać w tym pojedynku. Na pewno wkrótce zamierzały się pojawić.

Prawie zapomniał o pojedynku! Po nieprzespanej nocy, którą spędził (przynajmniej po części) z Cassie, na zajęciach był nieprzytomny, a na obiedzie prawie zasnął. Gdyby nie siostra, nie dotarłby na miejsce za nic w świecie, a nawet jeśli, to spóźniłby się o dobre kilka godzin. Przynajmniej ta wiadomość zadziałała na niego jak kubeł zimnej wody i nie musiał przejmować się ewentualnym zaśnięciem w czasie rzucania zaklęcia i poważnymi konsekwencjami przekręconej inkantacji. Pognał do sali pojedynków w lekko pogiętym ubraniu, w którym zdążył się rozłożyć w łóżku, ale kogo by to obchodziło. Rzadko się gdzieś spieszył, ale wyznawał zasadę, że należy przeciwnika szanować.
Jednak gdy zjawił się w sali, był jedynie sekundant, brakowało przeciwnika. Zmarszczył brwi, czy aby na pewno walka miała się zacząć lada chwila. Wątpił, by siostra go oszukała – wyczułby to – ale też ciężko było mu wierzyć, że ktoś postanowił oddać zwycięstwo walkowerem.
Skinął na czekającego Krukona, po czym zamknął drzwi. Podszedł bliżej miejsca, w którym powinien stać jako pojedynkujący.

6

/Trzy dni to zdecydowanie za mało. Jeszcze przed świętami. W czasie zajęć to mnie przez trzy-cztery dni w ogóle nie ma na forum./

Już prawie zapomniała, że w ogóle zapisywała się do klubu pojedynków. Zapisała się w tym roku do tylu klubów, że można było to chyba usprawiedliwić, kiedy z któregoś nie było żadnych wiadomości. Tak czy siak, mimo że nie mogła się doczekać pierwszego pojedynku, to kiedy w końcu dostała list nań zapraszający, wcale się zbytnio nie śpieszyła. Jak zwykle zapomniała zegarka i wydawało jej się, że ma jeszcze mnóstwo czasu. Toteż trochę zbiło ją z tropu, kiedy wchodząc do sali zobaczyła, że zarówno jej przeciwnik, jak i sekundant stoją na pozycjach.
- Uuups... spóźniłam się? - spytała na dzień dobry. Nie marnując więcej czasu, rzuciła w kąt torbę i wyciągając różdżkę, stanęła na swoim miejscu - Ettie jestem - uśmiechnęła się do chłopaków.

Kostka: 5

Oprócz skinienia głową i przedstawienia się, nie wymienił się ze Ślizgonem żadnym słowem, czekając aż druga osoba zechce się pojawić. Musiał przyznać, trochę to trwało. Zgodził się sekundować, a nie marnować swój czas. Już rozumiał, co mogli czuć nauczyciele, kiedy tak jawnie lekceważył istnienie takiego wynalazku jak zegarek...
Kiedy jednak dziewczyna w końcu się pojawiła, posłał jej rozbawiony uśmiech i gestem zachęcił do podkręcenia tempa.
- No, na pewno nie jesteś najpunktualniejszą osobą jaką znam. Ale świetnie, że się pojawiłaś. Zaczynajmy. - Zatarł ręce i wylosował, które z nich ma zacząć. - Yngve. - Skinął głową do Ślizgona, dając mu znać, że może wykonać pierwszy ruch i cofnął się dwa kroki, żeby zrobić więcej miejsca pojedynkującym się. Cały czas pozostawał skupiony, wiedząc, że pojedynki były dosyć nieprzewidywalne i jego interwencja może stać się potrzebna nawet w kilku pierwszych sekundach. Nikt nie mógł niczego przewiedzieć.