Shenae, wszędzie Shenae. Skoro wyglądała tak dobrze, że miała siłę na podsłuchiwanie to chyba nadszedł czas na list do Archibalda. Podobno koleś był całkiem niezły, jeśli chodzi o przestrzeganie regulaminu i w kwestii ciśnięcia Kruczków z pewnością mógł na niego liczyć. Trzeba będzie się tym zająć. Posłał dziewczynce znaczące, pełne wyższości spojrzenie, po czym wrócił spojrzeniem do Anastzaji. Minę miał zaciętą, a ona chyba musiała dojść do wniosku, że jak cackanie się to nie z nim. Kiwnął więc jedynie krótko głową, uśmiechając się z satysfakcją, po czym chwycił swoją gruszkę i pożegnawszy się z nauczycielką, opuścił klasę rzucając owocem w She. YOLO. Skoro jest taka dociekliwa to niech chociaż ma coś na pocieszenie. Z całą pewnością chciała dostać od niego gruszką, przecież to taki fejm.

[zt]

Emilia przyszła do sali trochę spóźniona, ale niezbyt ją to obchodziło. Transmutacja powinna być TYM ŁATWIEJSZYM PRZEDMIOTEM (w rzeczywistości wszystko powinno być łatwiejsze). Wślizgnęła się do klasy, miała nadzieję, że pozostanie niezauważona mimo wszystko. Usiadła w jednej z ostatnich ławek i wysłuchała wywodu nauczycieli. Jabłko w gruszkę? Pff, łatwizna!
Smagnęła różdżką, jednak trochę mniej płynnie niż nauczycielka. Jej jabłko co prawda przyjęło kształt gruszki, ale gdy dziewczyna wzięła je do ust, przekonana, że poczuje smak gruszki… Trochę się rozczarowała. Jabłko jak nic.
Rozejrzała się po klasie szukając jakichkolwiek oznak, że innym też się nie udało w dobrym stopniu. Jej wzrok zatrzymał się na Jeanette, której jabłko najwidoczniej zmieniło strukturę, ale wyglądało nadal jak jabłko.
- Czyżbyś też na wpół transmutowała swoje jabłko, hę? – zaśmiała się Emilia biorąc kolejny kawałek swojej jabłkowej gruszki do ust i oparła się łokciami o stolik, w oczekiwaniu, co nauczycielka wymyśli dla studentów.

(6,1)

Co się stało, że Alexis Sky znalazła się na lekcji? Cóż, to bardzo dobre pytanie, ale jednocześnie trudne jak cholera, bo przecież ona znana była z tego, że na zajęciach mniej jej było, niż nie był. Dziś jednak postanowiła zaszczycić swoją obecnością salę, prowadzącą i resztę uczniów. Weszła do sali, mrucząc jakieś słowa na przeproszenie, za swoje spóźnienie, bo oczywiście się późniła, tylko po to, by dowiedzieć się, że będą transmutować dziś jakieś owoce w inne owoce. Co za sens? przemknęło jej przez głowę, ale przecież z siłą wyższą(czyt. profesorem) się nie dyskutuje tylko robi to, co ten profesor chce. Dlatego wysłuchała jak zrobić dane zaklęcie. W sensie jakie ruchy wykonać żeby zmienić jabłko w gruszkę(hip hip hurra, gruszka zamiast jabłka, marzyła o tym cały dzień. W końcu sięgneła po różdżkę i machnęła nią w stronę owocu by go transmutować. Udało się to w połowie. Gruszka nie wyglądała zbyt smakowicie, smakowała jednak wybornie.

kostki: 2+1,6

(3,5)
Siedziała w klasie transmutacji, zastanawiając się, za jakie grzechy wybrała ten przedmiot. Co z tego, że jej szkoła specjalizowała się w tej dziedzinie? Zaciskała zęby i czekała aż pojawi się nauczycielka. Powinna się rozwijać, to był jedyny argument, aby zostać w tej sali. Po chrząknięciu z jej strony przeniosła leniwe spojrzenie prosto na tablicę. Przywitała się pokrótce z nauczycielką, nie chcąc wdawać sie w to słynne chóralne "dzień doooo-bryyy". Transmutacja jabłka w gruszkę, nie brzmiało to źle! Przeczytała na głos formułkę zaklęcia, wykonując ruch różdżką tak jak nauczycielka. Chyba nie była za dokładna, bo gruszka wydawała się nieco wydłużona, ale w sumie taka była jej natura! Bojąc się jednak, że zaklęcie nie poszło to jak powinno, przekroiła owoc na pół. W środku była przepiękna! Soczysta, miękka. Oczywiście, że zdecyduje się na takie drugie śniadanie. Poczekała aż nauczycielka podejdzie do jej ławek, a następnie pożegnała się z nią grzecznie.
[zt]

Przyszła na lekcję punktualnie. Starała się nie wychodzić z gry. Choć ostatnio była naprawdę rozkojarzona. Dlatego więc nagminnie ustalała sobie plan dnia, co by nie musieć być zaskoczoną, że coś przeoczyła i tym podobne. Zjawiła się w klasie, kłaniając się nauczycielce, a potem zajęła miejsce. Przy kimś, nieważne w sumie. I tak się niezbyt odzywała na zajęciach. Słuchała pani profesor uważnie, zastanawiając się, jak jej pójdzie z tym niby prostym zadaniem. Wzięła głęboki oddech, chwyciła różdżkę i czekała na swoje jabłko. Kiedy to się pojawiło, obserwowała uważnie ruch nadgarstkiem, jaki ma zrobić i chwilę próbowała w powietrzy bez wypowiadania zaklęcia. W końcu jednak powzięła ten heroiczny wysiłek. I co się okazało? Że jej jabłko wciąż wyglądało jak jabłko, jednak trochę dłuższe. Natomiast struktura zmieniła się idealnie. Niczym gruszeczka. Może powinna zgłosić, że wyhodowała nową odmianę jabłko-gruszek? Całkiem zadowolona z siebie pozbierała wszystko z ławki, pożegnała się uprzejmie z belfrem, a potem opuściła pomieszczenie.

4,6; z/t

Zwlekła się z łóżka, choć ostatnio nie miała motywacji nawet do tego. Po głowie chodziły jej wspomnienia matki i to, że nie odpisuje na listy. Zaraz po tym wałęsał się Chuck, który milczy jak zaklęty. A potem była Georgie, która miała problemy, a Levee czuła bezbrzeżną niemoc, aby jej pomóc. Bo ona nie radziła sobie sama ze sobą, a co dopiero z drugą osobą. Nie chciało jej się tu bardzo przychodzić, ale w końcu ruszyła się. Ruszyła się z łóżka, ruszyła się z domu, ruszyła się z życia. Przywitała nauczycielkę przy wejściu, po czym usiadła w jakiejś ławce. Oparła głowę na ręce, patrząc w panią profesor i słuchając jej słów. Zanotowała sobie co ważniejsze aspekty, wobec których powinna postępować, po czym w oczekiwaniu na jabłko sięgnęła po różdżkę. Dziecinnie proste, prawda? Ruch nadgarskiem, wypowiadanie zaklęcia. Wszystko schematycznie. Dobrze. Zgadza się, Delinger? Tak. Idealnie zamienia jabłko w gruszkę. To już zupełnie inny owoc. Cień zadowolenia przechodzi przez twarz krukonki, ale potem pojawia się myśl, że to nie koniec. Że kolejne zadanie będzie katastrofą i znów będzie nieudaną kopią matki, tak daleką od ideału. Nabiera więc wody w usta i czeka na dalsze instrukcje.

5,5

Jack ostatnio nie miał kompletnie weny do lekcji. Chodził, bo chodził, ale nie wychodziły mu one zbyt dobrze. Nie rozumiał tego stanu rzeczy. Wkurzało go to niesamowicie, ale nawet jeśli się bardzo starał, nic mu nie wychodziło. Dlatego starał się coraz mniej. Beznamiętnie wstał dziś z łóżka, beznamiętnie też przywlókł się na zajęcia. Przywitał się krótko z nauczycielką, po czym usiadł przy jednej z wolnych ławek. Jego uwagę przykuła Elsa, na którą gapił się przez dłuższy moment, a kiedy wreszcie potrząsnął głową, na jego blacie leżało już jabłko. Nie przyswoił kompletnie nic z tego, co mowiła kobieta, więc rozglądał się po klasie i postanowił zrobić to, co wszyscy. Uniósł różdżkę w górę i wymówił zaklęcie. Jego gruszka nieco wciąż przypominała jabłko, ale nie było tragicznie. No, powiedzmy. Bo jednak wyglądała na lekko zepsutą. Połowiczna transmutacja? Westchnął ze zrezygnowaniem, robiąc nietęgą minę i czekając na dalsze instrukcje. O ile przeżyje do tego momentu. Ostatnio podpalił Lyonsowi włosy. O, właśnie, on też tu był! Może zaraz w odwecie podpali go całego? Kto wie.

3,2 zmienione na 3

Podążał za tłumem. Taka taktyka, aby nie zostać gdzieś z boku. Aby nie zacząć znikać. Jaśmina zniknęła mu z zasięgu wzroku, a szkoda. Chciał coś od niej, a nie mógł wiecznie pisać listów. Mógł, ale to było głupie i mu się nie podobało. Jeszcze tego mu brakowało, aby robił to teraz cały czas. Niedoczekanie. Razem z innym znalazł się w klasie. Na zajęciach. Szkoda, że nie miał pojęcia jakich. Na pracownię eliksirów to nie wyglądało. Do astronomii też klasa ta się nie nadawała. Profesor Silvarova jednak szybko odpowiedziała na nieme pytanie, które uparcie krążyło Zielińskiemu po głowie od momentu przekroczenia linii drzwi. Znudzony przyglądał się swojemu jabłko zupełnie ignorując wszystko co działo się wokół. Nie mógł jak wszyscy wziąć różdżki i zacząć działać. Musiał odczekać, popatrzeć i z totalnie znudzonym wyrazem twarzy przejść do transmutacji. Jabłko w gruszkę. Szkoda, że nie odwrotnie. Zaklęcie i proszę bardzo oto Zieliński miał przed sobą prawie gruszkę. Nie najgorzej, ale szału też nie było.

3,5

Dzisiaj Bell była totalnym beztalenciem transmutowym. Przecież to nie powinno być takie trudne, na Merlina, przecież to było podstawowe zaklęcie, którego uczono się zapewne jeszcze w drugiej klasie... Tymczasem jej gruszka była nieco jabłkowata, można to było jednak tłumaczyć tym, że to akurat taki okaz, wiadomo, natura nie wybiera. Ale przecież magia była idealna, czary tworzyły idealne gruszki i taka własnie powinna być ta, tyle, że nie była. Poza tym małym kształtowym mankamentem wszystko wydawało się w porządku. Kolor miała żółtawy, z takimi kropeczkami co to gruszki mają. W miarę (mimo wszystko) zadowolona ugryzła owoc bo tak smacznie wyglądał i wtedy własnie okazało się, że smak już się nie transmutował. Hehs, a to miało te tak działać? Przecież kiedy zamieniało się mysz w żółwia nikt nie sprawdzał czy aby żółw nie ma w sobie cały czas szkieletu gryzonia... Rozejrzała się, patrzą na innych i zastanawiając się co właściwie zrobiła nie tak.

3 1

Nie założyła nawet, że nauczycielka mogła kierować swoje słowa w jej stronę, bo przecież wykonała zadanie bez zarzutu. Spojrzała na swoje jabłko przetransmutowane w gruszkę w skupieniu, nabierając pewności, że faktycznie tak było. I było. Wzruszyła ramionami nieporuszona, dopóki nauczycielka nie zwróciła się bezpośrednio do niej. Uchyliła wtedy usta chcąc się kłócić, ale ugryzła się w język. Bo to Sharker działał na nią tak od razu instynktownie pobudzając do kłótni, ale D’Angelo akurat nauczycielom, z szacunku, nie skakała do gardeł. Odchrząknęła niewyraźnie i wstała z miejsca, dość niezadowolona, ale niezgłaszająca sprzeciwu — Do widzenia — chciała wyjść, ale właśnie coś leciało bezpośrednio w kierunku jej twarzy na frontalny atak. Złapała gruszkę w dłoń, piorunując Rasheeda wzrokiem. Nie wiedziała jeszcze, ze kilka dni później zdenerwuje ją jeszcze bardziej swoimi gierkami. Miała ochotę odrzucić go tym owocem, ale obejrzała się przez ramię w kierunku nauczycielki i dała na wstrzymanie. Ruszyła szybkim krokiem w kierunku drzwi, ale zatrzymała się jeszcze przy stole Lyonsa, patrząc przez chwilę krytycznie na jego gruszkę: — Transmutacja, przyszły tydzień, piątek wieczór, masz czas? — przeszła do konkretów i nie czekając na odpowiedź, zostawiła gruszkę Rasheeda na ławce Setha, kierując się w stronę drzwi — Napisz list, w razie co. — Wyszła, wściekła. Jeśli już ktoś miał się tą Sharkerową gruszką zatruć to lepiej żeby to był Gryfon. Puchonów jej było szkoda, a Kruki mogły się jeszcze przydać na meczach Quidditcha. Ślizgonów nie rozpatrywała. Diabli swego nie  biorą.

zt

Przyszła na zajęcia. Na transmutację. Oczywiście, że musiała. Nie mogła tego przeoczyć! Dlatego w miarę szybko zebrała się z dormitorium i poszła w stronę klasy. Kiedy pchnęła drzwi, skoncentrowała się na tym, by ogarnąć jakieś wolne miejsce. Omiotła więc spojrzeniem całe pomieszczenie, a kiedy udało jej się zadecydować odnośnie najlepszej miejscówki, zaczęła przygotowywać się na zajęcia. Trochę średnio słuchała nauczycielki, no ale cóż. Tak bywa. Jednak mniej więcej zrozumiała co ma zrobić, dlatego przyłożyła się do tego. Raz, dwa, trzy i zaklęcie poszło. Kształt jabłka wyszedł jej idealnie, wyglądało niczym rasowa gruszka, gorzej z samą strukturą, która jednak była dosyć nadpsuta. A przynajmniej sprawiała takie wrażenie. Scarlett skrzywiła się bardzo na ten widok. Próbowała jeszcze jakoś to naprawić, ale nie wyszło. Dlatego musiała oddać wszystko nauczycielce, a potem niezadowolona opuściła klasę.

5,2+2 czyli 5,4, z/t

Zjawił się na lekcji, choć transmutacja mu zupełnie nie szła. Najprawdopodobniej znów zrobi z siebie ofermę życia. Nie mniej ogarnął się jakoś szybko, a potem przyszedł na zajęcia. Przywitał się z nauczycielką, po czym zajął jedno z miejsc. Obracał w dłoniach różdżkę, mając jednocześnie ochotę zapalić, bo nie zdążył przed tym wszystkim. Był więc nieco niespokojny i zdenerwowany czekał na to, co mają robić. Próbował słuchać tej kobiety, naprawdę! Ale myślami był jednak dosyć daleko od tego pomieszczenia. W końcu udało mu się dostać swój rekwizyt, dlatego wpierw przećwiczył wszystko na sucho, a następnie rzucił zaklęciem. No cóż. Niby wciąż jabłko, ale z nieco wydłużonym kształtem. W dodatku kolor jest zbliżony do gruszki, nie mniej to nadpsucie nie wygląda dobrze. Westchnął zrezygnowany, odkładając różdżkę i przyglądając się wyczynom innych osób. Chyba wszystkim szło lepiej niż jemu. Super. A ma być jeszcze trudniejsze zadanie? Super do kwadratu.

4,3

No cóż, Cayenne choć niezbyt zorganizowana, starała się pojawiać na lekcjach. Bardzo rzadko zdarzało się, że się z nich urywała i szła na wagary, bo po prostu nie czuła potrzeby takiego "buntowania" się. Zamiast samotnie łazić po błoniach wolała przyjść na lekcję i nauczyć się czegoś nowego. Tak się akurat stało, że zjawiła się na transmutacji. Ponoć miała ją prowadzić jakaś nauczycielka, a nie profesor Withman, którego poznała na ostatnich zajęciach. Była ciekawa tej osoby. W Hogwarcie każdy nauczyciel był inny, w Beauxbatons często miała wrażenie, że poza wyglądem nauczycielki niczym się od siebie nie różnią. Wszystkie starały się być tak eteryczne i kobiece jak tylko mogły. Chociaż... był jeden wyjątek. Nauczycielka Quidditcha. Kobieta, która wyglądała tak, jakby wolała być Angielką. Nosiła czarną ramoneskę, koszule w kratę, ogólnie wszystko, co nadawało jej aurę inności i buntu. Zapewne była niewiele starsza od nich, a przynajmniej na taką wyglądała. Wszystkie nauczycielki omijały ją szerokim łukiem, jakby była trędowata. Ale Cayenne ją bardzo lubiła. Nie starała się pędzić za modą tak jak wszyscy - była po prostu sobą i to się najbardziej dziewczynie podobało. Chociaż nie lubiła Quidditcha to zostały dobrymi przyjaciółkami. Kobieta pokazała jej uroki muzyki rockowej, punkowej i grunge'owej, którą CDN od razu pokochała.
Ale wracając do tematu - gdy profesor Silvarova weszła do klasy, Cay zamrugała ze zdziwienia oczami. Ta kobieta wyglądała na niższą niż ona! I jeszcze jej filigranowa figura... przywodziła na myśl porcelanową lalkę, kruchą i delikatną, a jednak tak niesamowicie piękną. No ale Cayenne jak to ona, widziała piękno w każdym. Z uwagą przysłuchiwała się słowom nauczycielki. Zamienić jabłko w gruszkę? Uśmiechnęła się do siebie. Łatwizna. Robiła to już dawno temu. Tak naprawdę od tego właśnie zaczynała. Jabłka w gruszki, później w winogrona lub maliny... Aż się nieco zdziwiła, bo na zajęciach z profesorem Withmanem zamieniali świnkę w skarbonkę, a tutaj wracamy do podstaw? No ale... skoro nadarza się taka okazja do powtórzenia sobie tego ćwiczenia jeszcze raz i zarobienia paru punktów dla domu ( bo podobno takie coś tutaj obowiązywało), to czemu by nie skorzystać? Machnęła różdzką skierowaną na jabłko, po czym uśmiechnęła się z satysfakcją. Jej jabłko wyglądało jak gruszka, pachniało jak gruszka i... Mniam! Smakowało jak gruszka! Pani profesor chyba była z niej zadowolona. Zastanawiała się czy nie zostać na tym zadaniu dla studentów, bo skoro dla uczniów przeznaczyła zadanie tego typu, to tamto z pewnością byłoby na jej poziomie. No ale... nie chciała się narzucać. Zresztą mogło chodzić o jakieś prace studenckie czy coś, dlatego po chwili zastanowienia opuściła salę.

zt, 6, 2+3 <3

Poziom trochę spadł pod koniec pierwszej części zajęć. "Gruszki" częściej przypominały bezkształtne jabłka i były zepsute od środka, niż wyglądały na smakowite, soczyste owoce. Część uczniów wykonała oczywiście polecenie bezbłędnie, ale stanowili zdecydowaną mniejszość.
- Panno Palerma, rozumiem, że to nasza pierwsza lekcja, dlatego jeszcze pozwolę sobie wybaczyć Panny spóźnienie, ale teraz proszę łaskawie zająć się zadaniem, podyskutuje sobie Panienka później. - Następnie, kiedy już wszyscy uczniowie się rozeszli, uśmiechnęła się do swojej klasy.
- Dzisiaj, poćwiczymy dość trudne zaklęcie, które jak mniemam, trochę wykracza poza materiał dotychczas przerabiany na lekcjach transmutacji. Od dzisiaj kończymy z prostymi zamianami przedmiotów w inne: nadal będziemy kontynuować naukę w tym kierunku, ale razem z uczniami, Wy zaś, moi drodzy, zaczniecie poznawać nieco bardziej złożone zaklęcia transmutacji. - Odwróciła się na chwilę, by za pomocą różdżki zapisać na tablicy formułę zaklęcia. - Speculusum - powiedziała na głos, odwracając się w stronę klasy. - Czy ktoś wie, jaki efekt ma rzucenie tego zaklęcia? Pierwsza osoba, która odpowie, zdobędzie dziesięć punktów dla swojego domu. Proszę tylko się nie przekrzykiwać. - Wsłuchała się w ciszę, oczekując, że ktoś zabierze głos.
(w tym miejscu zaznaczam, że liczę, że ktoś odpowie, naprawdę dam te 10 punktów xD)
- Skoro wszyscy już wiedzą, co będziemy robić... - Wyciągnęła z torby ładny, obły otoczak, który pomnożyła za pomocą zaklęcia i wysłała w kierunku ławek, podobnie jak za pierwszym razem. - Aby przerwać działanie zaklęcia, wystarczy dotknąć iluzji. Powodzenia!

Transmutowanie otoczaka w swoje lustrzane odbicie. Rzucacie czterema kośćmi

Pierwsza kostka odpowiada za to, czy w ogóle udało wam się skupić na tyle, żeby wasz kamień się przemienił:
1 i 2 - zupełnie nie tak! Twój kamień nadal jest kamieniem, więc nie masz już możliwości kontynuowania zadania...
3 i 4 - udało się, ale musisz ODJĄĆ jeden punkt od dowolnego ze swoich kolejnych trzech rzutów,
5 i 6 - perfekcyjnie! Skupienie pozwoliło Ci na przemianę kamienia,

Druga kostka odpowiada za to, jak wyraźne jest wasze lustrzane odbicie:
1 i 2 - fatalnie... przypomina bardziej unoszącą się mgiełkę, niż Twojego klona...
3 i 4 - nie jest źle! Co prawda kontury są trochę niewyraźne, ale ostatecznie wyszło całkiem nieźle!
5 i 6 - doskonale udało Ci się ukończyć tą część zadania - Twoje odbicie jest całkowicie wyraźne,

Trzecia kostka odpowiada za zachowanie proporcji ciała waszego odbicia:
1 i 2 - nawet jeśli jest wyraźne, to wygląda jak bezkształtny glut.
3 i 4 - na pewno nie marzysz o tym, by tak wyglądać. Nerwowo rozglądasz się za jakimś lusterkiem, bo jedno z ramion Twojego klona przypomina raczej maczugę, a kilka innych części ciała zdaje się być nieco napompowana.
5 i 6 - wszystko idzie jak po maśle! Twój klon zachował idealne proporcje!

Czwarta kostka odpowiada za zachowanie szczegółów:
1-3 - niestety, ale nie udało Ci się odzwierciedlić wszystkiego tak dokładnie, jakby oczekiwała od Ciebie tego Anastazja - brakuje paru guzików, nie ma jednego ucha albo obu butów...
4-5 - całkiem nieźle! Co prawda brakuje kilku mniej istotnych szczegółów, ale na pierwszy rzut oka wszystko wygląda okej,
6 - doskonale! Twoje odbicie jest oddane z dbałością o każdy, najdrobniejszy detal, gratulacje!

Za każde 5 punktów z Transmutacji w Kuferku możecie dodać +1 do jednego ze swoich rzutów.

UWAGA! CZAS NA WYKONANIE ZADANIA MACIE DO NIEDZIELI! MOGĄ WZIĄĆ W NIM UDZIAŁ TYLKO CI, KTÓRZY WZIĘLI UDZIAŁ W PIERWSZEJ CZĘŚCI LEKCJI!

Bell zapewne była jedną z tych osób, które nie radziły sobie z transmutowaniem jabłka w gruszki. Wstyd. Kto to widział, żeby student na drugim roku nie potrafił zrobić czegoś tak łatwego, kiedy radzili sobie z tym szóstoklasiści? Może to był jej zły dzień. Albo ewentualnie chwila, może z następnym zadaniem poradzi sobie lepiej... W każdym razie, kiedy pani profesor zadała pytanie, postanowiła jednak pokazać, że coś tam wie. Jak to krukonka, formułki zaklęć miała wyuczone całkiem nieźle, chociaż czasem nieco gorzej było z samym ich wykonywaniem.
- Speculusum pozwala na zamienienie dowolnej rzeczy w naszego jakby klona, bardziej lustrzane odbicie, bo nie będzie nic mówić i chodzić, a jak się go dotknie to z powrotem staje się tym przedmiotem, którym wcześniej był - powiedziała, starając się, żeby jej słowa brzmiały bardziej mądrze niż głupio, ale chyba nie do końca jej się to udało.
Potem zabrała się za czarowanie. Rzuciła zaklęcie i coś zaczęło się dziać, pomyślała, że juhu, jednak nie straciła swoich zdolności do transmutowania, kamień urósł aż do wielkości niej samej, rozciągnął się, pojawiły się na nim kolory i kształt. Po prostu wow. Patrzyła, jak powoli się rozciąga, czekając aż będzie mogła w nim rozpoznać siebie. Nie doczekała się jednak, bo o ile odbicie miało rude włosy, to była nieco jakby długie, oczy wyglądały jakby ktoś je rozciągnął i w ogóle wszystko było takie jakieś rozlazłe. Ech, no mistrzem transmutacji jednak dzisiaj nie będzie.

6612

Amelia zdecydowała się odpowiedzieć na pytanie pani profesor, która wydawała się bardzo przejęta całą lekcją, a zaangażowanie uczniów było, cóż, niezadowalające. Miała akurat takie szczęście, że znała odpowiedź na pytanie. No i odrobinę punktów dla jej domu zawsze się przecież przyda, prawda? Już miała udzielić odpowiedzi, ale Bell jej przerwała. Uśmiechnęła się lekko i przeanalizowała w głowie, co ona sama by powiedziała. Zmienia dowolny przedmiot w osobę, która je wypowiedziała, a dokładniej w jej lustrzane odbicie, które nie mówi i nie rusza się z miejsca w którym zostało zmienione, ale sprawia wrażenie osoby żywej - mruga, oddycha, może wodzić wzrokiem, działają na nią podmuchy wiatru. Jednak wraz z dotknięciem jej przez człowieka, iluzja znika, a przedmiot wraca do swojego kształtu. Miała nadzieję, że Bell dość szczegółowo wyjaśniła działanie zaklęcia. Później wzięła się do wykonywania zadań, jakie zleciła im pani profesor. Amelii oczywiście nie udało się skupić wystarczająco na tym, co miała zrobić. Ohydna transmutacja. Szczerze zaczynała nienawidzić ten przedmiot, szczególnie, że szło jej co raz gorzej. Zrezygnowana wyszła z klasy, kręcąc głową i waląc się ręką w czoło.

/zt
(1, 6, 4, 3)

No cóż. Krukoni jak zawsze pierwsi. Noemie skrzywiła się z niesmakiem. Tylko czekali, żeby podnieść w górę rączki i zabłysnąć przed Silvarovą. Booosssskooo. Jak wspaniale! Ironizowała w głowie. Postanowiła, że skupi się na swoim zadaniu. Pokaże im wszystkim, że Slytherin ma swoją godność, a umiejętnościami w niczym nie ustępuje uczniom innych domów.
Spojrzała na swojego otoczaka i wyszeptała formułę zaklęcia.
Ujrzała swoją iluzję. DOSKONALE. Teraz trzeba było się upewnić, że wszystko wyszło, jak należy. Kontury zdawały się być trochę niewyraźne, ale za to, w przeciwieństwie do Bell, która tak chętnie wyrywała się do odpowiedzi, jej odbicie zachowało idealne proporcje, obrzucając teraz klasę wyniosłym spojrzeniem, które zawsze widziała, kiedy patrzyła w lustro. Ślizgonka uśmiechnęła się pod nosem. Z detalami też nie było najgorzej. Co prawda zabrakło paru drobnych szczegółów, ale całość wyglądała bardzo dobrze. Dotknęła swojej ręki i jej iluzja rozpłynęła się w powietrzu, a na jej miejscu pozostał jedynie kamień, który podała jej wcześniej nauczycielka.
Pożegnała się z satysfakcją i wyszła z klasy.

4, 3, 5, 5(4)

Lawyers nie przejmował się tym zdaniem. Był dobry z transmutacji, a to zaklęcie znał już wcześniej. Nie wyrywał się do odpowiedzi, bo chciał dać szansę komuś innemu. Z resztą - nie chciał się za bardzo wybijać. Wystarczyło mu to, że zapracował sobie na swój własny sukces. Co prawda zależało mu na tym, żeby Krukoni zdobyli puchar domów, ale jakoś nie przywiązywał do tego większej wagi.
Transmutował swojego otoczaka i udało mu się prawie bezbłędnie.
Jego iluzoryczne odbicie było całkowicie wyraźne i proporcjonalne. Jedynie na czym stracił, to kilka szczegółów, których najwidoczniej nie dopilnował. To nie był jednak jakiś większy problem.
Było mu trochę żal Amelii, bo jej kamień nawet nie zareagował na wypowiedzianą przez nią formułę. Bardzo chciał jej pomóc, ale nie mógł. Poza tym czuł się wciąż obserwowany przez Silvarovą, więc wolał trzymać język za zębami. Uśmiechnął się tylko do niej pocieszająco, kiedy wstawała od stolika.
Sam wstał, podziękował Silvarovej i wyszedł z sali zadowolony.

4, 3(5), 6, 5(4) z/t

Przywitała się krótkim uśmiechem z przyjezdną, której nie znała.
- Na to wygląda! Ale ja myślę, że to ekstra motyw jest, bo patrz. Ja mam jabłko, ale to gruszka, ty masz gruszkę, ale to jabłko. Jak nic otwieramy warzywniak - powiedziała pewnie, kiwając jeszcze głową dla potwierdzenia swoich słów. - Jeanette - przedstawiła się jeszcze, żeby mogły się zapoznać. Chciała zapytać dziewczynę, gdzie przydzieliła ją tiara, ale wolała nie ryzykować i zamilknąć, bo przecież na lekcji mówi nauczyciel. Uczniowie zdążyli już zabrać swoje tyłki, a nauczycielka kontynuowała.
Krukonka wysłuchała jej, a potem szybko zabrała się do następnego zadania. Spojrzała na swój kamień, skupiając na nim całą swoją uwagę. Ćwiczyła to ostatnio, więc teraz udało jej się transmutować kamień. Jednak to, co uzyskała... cóż, nie podobało jej się ani trochę. Jej odbicie miało niewyraźne kontury, proporcje były okropne, nic nie trzymało się kupy. Nie wspominając w ogóle o szczegółach, których brakowało. Ale to akurat nie robiło żadnej różnicy, bo całość prezentowała się tak paskudnie, że ciężko było mówić o detalach!
Villeneuve zaśmiała się pod nosem.
- Piękna ja! - powiedziała do Emilii, po czym dźgnęła palcem swoją iluzję.
- Cóż, chyba do zobaczenia! Przemyśl ten warzywiak, zrobimy karierę - dodała, kierując się już w stronę wyjścia i machając do Palermy. Pożegnała się również z panią profesor!

6, 2 (+1) =3, 2, 3 :<
zt

Seth nie był szczególnie zadowolony z tego w jaki sposób pomogła mu Anastzaja, jednak nie dał tego po sobie poznać. Westchnął jedynie i jednym ruchem różdżki stworzył znowu idealną w kształcie gruszkę, a drugim idealną w smaku. Może coś jednak wyniósł z jej rad? No cóż, w każdym razie zaraz przerwała mu jakaś dziewczynka, która chyba chciała korki. Spojrzał na nią tak, jakby spadła z konia, ale chyba nie oczekiwała odpowiedzi ustnej. Wzruszył więc jedynie ramionami, przechodząc do dalszego etapu lekcji i zupełnie ignorując fakt, że Silvarova zadała im pytanie. Był zbyt zajęty próbami zamienienia swojego kamyczka. Udało mu się rozciągnąć kamyk na tyle, aby był podobny do człowieka, a następnie skupił się dostatecznie aby to wyraźne odbicie było w miarę wyraźne. Brakowało odrobinę, aby kontury były dostatecznie mocno zarysowane, ale to nic. Proporcje ciała były jakąś katorgą. Klon przypominał to co miał, jednak wyglądał trochę jak jakaś karykatura. Jedna część ciała była zbyt napompowana, a Seth doszedł do wniosku, że w gruncie rzeczy wyglądało to całkiem podobnie. Sam nie był przecież jakąś chudziną. Niemniej jednak szczegóły poszły mu rewelacyjnie, bo oddał każdy istotny detal. Nie było tragedii. Podniósł ponownie rękę, upraszając się o uwagę Anastazji, a gdy już podeszła zadał jej pytanie, które nurtowało go już od jakiegoś czasu.
- Dałoby radę odbyć u pani jakieś szybkie doszkolenie z transmutacji?
Kiedy już otrzymał odpowiedź to po prostu skierował się ku wyjściu.

[4+1, 4+1]
[2+1, 5-1, 3, 5+1]

Miała ochotę prychnąć, gdy usłyszała uwagę od nauczycielki. Ale postanowiła nie pogarszać swojej sytuacji. I tak było już dostatecznie źle, biorąc pod uwagę jej piękny owoc. Mimo to uśmiechnęła się do krukonki szeroko i pokiwała entuzjastycznie na myśl o warzywniaku. – Emilia. – odparła nadal się uśmiechając i usiadła prosto jak prawdziwe grzeczne dziecko.
Palerma wysłuchała kolejnego zadania, ale nie była dobrej myśli. Jednak mimo to postanowiła się skupić i pokazać pani profesor na co stać tego bezużytecznego goblina, który siedział przed nią i „tylko jej przeszkadzał”. Skupiła się maksymalnie i pomyślała, że przecież uda się przemienić jej ten kamień. Jej lustrzane odbicie było w prawdzie trochę rozmazane, ale Emilia uznała ten wynik za zadowalający. Z proporcjami poszło jej lepiej, bo idealnie rozplanowała ułożenie mięśni, długości nóg i szyi oraz szerokość bioder. Była tak zadowolona, że zapomniała o kilku szczegółach swojego odbicia, ale naprawdę wyszło jej lepiej niż z gruszko-jabłkiem. Uśmiechnęła się zadowolona i spojrzała na stworka Jeanette. Zachichotała sięgając ręką, aby także dźgnąć iluzję krukonki. Emilia zostawiła swoją w spokoju, niech już sobie stoi jak Bóg przykazał i nikomu nie zawadza.
- Do widzenia. – mruknęła w stronę nauczycielki zadowolonym tonem i dodała już tylko do Jeanette – Przemyślę, ale raczej nie miałybyśmy żadnej konkurencji!
Pomachała jej i wyszła z klasy chwilę po niej.

/zt
6,3,6,5

Nieudolnie "transmutowane" jabłko szybko usunęła z zasięgu wzroku, lewitując je różdżką w kąt klasy. Skoro musiała oglądać sukcesy innych, chciała uniknąć patrzenia na swoją porażkę. Poczekała cierpliwie aż uczniowie opuszczą klasę, zignorowała kompletnie obecność Reyesa (może nie do końca kompletnie, skoro unikała zjawiskowo patrzenia w jego stronę, ale pozwólmy jej pomyśleć, że była nieskalana) i wsłuchała się w słowa nauczycielki, walcząc z wściekłością, zalewającą ją coraz bardziej. Transmutacja w taki okropny dzień była jednak fatalnym pomysłem. Teraz nie zamierzała wychodzić, dlatego brnęła w to dalej. Spojrzała na swój kamyczek. Skoncentrowała się na nim, myśląc o tym, że gdyby jej nerwy były tak gładkie jak otoczak, zapewne nie otrzymywałaby zgniłych jabłek. Nie był to najlepszy sposób na osiągnięcie maksymalnego skupienia, ale nie było nad czym rozpaczać, bo ostatecznie pojawiła się przed nią iluzja. Spojrzała na swojego klona.
Marny.
Jego kontury rozmazywały się nieco i odnosiło się wrażenie, że drżą pod wpływem jakiejś dziwnej mocy. Może nerwów? Poza tym, że nieco wypływał ze swojej postaci, proporcje wydawały się idealne. Elsa przeszła się spokojnie wokół tej iluzji, chcąc sprawdzić, czy przypadkiem nie ma zbyt wielkiego tyłka albo garba. Nie miała. Wszystko było na swoim miejscu, więc tu była zadowolona. Dopiero po chwili wpatrywania się w odbicie można było spostrzec, że brakuje kilku drobnych szczegółów. Nie przeszkadzało jej to. Najwyraźniej na dzień dzisiejszy było to szczytem jej możliwości. Ale patrząc na inne twory... Mogło jej pójść gorzej. Przynajmniej druga Elsa nie wyglądała jak bezkształtny glut.
Co nie zmienia faktu, że rzeczywista Ślizgonka prezentowała się o niebo lepiej, dlatego iluzja szybko zniknęła, dotknięta przez Rousvelt. Elsa opuściła klasę, dziękując uprzejmie za zajęcia. Silvarova wydawała się bardzo w porządku.

[3,2,6,4], od 6 odejmuję 1, dodaję 2 do 2 -> [3, 4, 5, 4]
/zt.

Prawie gruszka spoczywała w spokoju na brzegu ławki. Zieliński nie miał najmniejszej ochoty jej jeść. Wyglądała koślawo, więc smak nie zapowiadał się najlepiej. Da ją później Jaśminie, a jak jej nie spotka wyśle sowę. Coś z nią zrobi. Ten głupi owoc zaabsorbował jego myśli. Bardzo.
Druga część zajęć okazała się być ponad siły Zielińskiego. Utknął na samym początku nie mogąc sobie poradzić z pierwszym krokiem. Ze złością patrzył jak innym się udawało. Naprawdę chciał, aby i jemu wyszło. Od samych chęci nic się nie stało. Zrezygnowany i zezłoszczony opuścił zajęcia. Innym razem. Jutro. Za trzy dni. Nie dziś. Nie zapomniał zabrać prawie gruszki ze sobą. Jaśmina się ucieszy. Na pewno.

pierwsza to dwójka była, więc reszta i tak bez znaczenia
/zt.

W miarę słuchania słów nauczycielki, oczy Katniss robiły się coraz większe. Jak super! W sensie super, że wkraczają na nowy poziom, a nie, że musi sprawić, by było o jedną więcej Johnson. Jedna w zupełności wystarczy.
Spojrzała na swojego otoczaka i obróciła go w dłoniach. Czas zaczynać! Dziewczyna przymknęła oczy i skupiła się na swoim zadaniu. O dziwo, wyszło już za pierwszym razem. Kontury były trochę niewyraźne, ale można było odczytać podstawowe rzeczy z odbicia, jak kolor włosów czy oczu. To chyba nawet lepiej. Można było zrzucić tuszę twarzy w odbiciu na nieudane zaklęcie. To, że jedno ramię było niekształtne, a usta zbyt wąskie, w przeciwieństwie do różnej wielkości oczu, można pominąć. Katniss szybko rozejrzała się w poszukiwaniu dziwnych spojrzeń, ale nic takiego nie zauważyła, więc chyba z jej twarzą, tą prawdziwą, jest jeszcze w miarę wszystko w porządku.O ile ogólne wielkości były niezachowane, to szczegóły Katniss oddała z wielką dbałością. W odbiciu można było zobaczyć każdy detal. Wsuwkę w jej włosach i świetliste refleksy w nich. Na dłoni był mały pierścionek, który Gryfonka miała na serdecznym palcu. Świetnie, chociaż to jej wyszło. Podniosła głowę na znak, że wykonała zadanie i czekała na dalsze instrukcje, a gdy usłyszała, ze to koniec lekcji, spokojnie wyszła z sali.

[1+2=3,4-1=3,3,6]
zt

- Dobrze Panno Rodwick! Trochę nieprecyzyjnie, ale trafnie. Dziesięć punktów dla Ravenclaw! Panno Villeneuve, proszę nie rozmawiać, to ostatnie ostrzeżenie. To samo dotyczy się Panny, Panno Palerma - już dość sobie Panna nagrabiła swoim spóźnieniem, proszę się chociaż skupić na lekcji. - Przechadzając się między stolikami, znów jej uwagę przykuł Seth Morpheus Lyons.
- Dobrze Panie Lyons. Nie widzę ku temu przeciwwskazań. Proszę się ze mną skontaktować listownie, z pewnością uda mi się znaleźć dla Pana jakieś wolne popołudnie. - Uśmiechnęła się do niego i wróciła do krążenia pomiędzy stolikami.
Kiedy już wszyscy skończyli, z lepszym lub gorszym skutkiem, ogłosiła:
- Dziękuję wam wszystkim za przybycie i waszą pracę! Punktację za obecność widzicie na tablicy. - Machnęła różdżką i pojawiła się punktacja.

Ravenclaw: 8x5 +10 = 50
Hufflepuff: 4x5 = 20
Gryffindor: 9x5 = 45
Slytherin: 9x5 = 45

- Gdyby ktoś miał jakieś wątpliwości, proszę wysyłać sowy, resztę osób żegnam i zapraszam na kolejną lekcję. Do widzenia. - Po wyjściu wszystkich z klasy, ona również zebrała swoje rzeczy i ruszyła w kierunku swojego gabinetu. Miała jeszcze sporo do roboty, a po południu pewnie jeszcze będzie miała na karku tego całego Sharkera...

Jack mocno przysnął na tej lekcji, ale ostatecznie udało mu się odzyskać sprawność ruchową. Powiedzmy. Nie mniej zamrugał gwałtownie i zobaczywszy, że wszyscy zbierają się już do wyjścia, zaczął intensywnie machać różdżką, aby zrobiła dokładnie to, czego od niej chciał. Uśmiechnął się przy tym czarująco do nauczycielki, co by mu może wybaczyła tę zniewagę. Może gdyby skupił się bardziej, poszłoby mu lepiej? NA PEWNO TAK. Nie mniej kamień się przemienił, co więcej, jego kontury były całkiem wyraźne, choć z pewnością dalekie od ideału. W dodatku świetnie udały się proporcje, a szczegóły również były niczego sobie. Znów trochę brakowało do perfekcji, ale sumarycznie... wyszło nawet poprawnie. Zdumiony swym szalonym powodzeniem pożegnał się z nauczycielką, a potem pospiesznie wyszedł z klasy.

4,4,4,5 -> odejmuję 1 z drugiej kostki, dodaję 1 do trzeciej kostki za punkty w kuferku, więc jest 4,3,5,5
z/t