- Cześć - powiedziała przyjaźnie do Krukona, podając mu dłoń. Cóż, można by powiedzieć, że jej zachowanie jest NIEDORZECZNE. Te słowo tak bardzo do niej pasuje. Dlaczego była taka miła, uprzejma i bezproblemowa? Po prostu się zmieniła. Może nie pod względem zachowania, bo ciągle była nieuprzejma, złośliwa i dumna, ale jednak coś w niej, jakiś promyk odpowiedzialności i wstydu się obudził. Już nie chodziło o to, że chciała zrobić dobre wrażenie na Namidzie. Perzcież zerwali, a to, co teraz do siebie czują i tak nie ma sensu. Nie po tej całej szopce, którą dziewczyna zrobiła, gdy dowiedziała się o półkrwi chłopaka. I chociaż tak bardzo to ukrywała, to naprawdę, ale to naprawdę coś jeszcze ją przy nim trzymało. Po prostu nie chciałaby mieć w nim wroga. Poza tym... Może jednak kiedyś jej obsesja na punkcie czystości krwi się zmniejszy, a wtedy to wszystko przemyśli i będzie mogła żałować za wszystkie złe rzeczy i krzywdy, jakie wyrządziła innym osobom.
- To może jednak pójdę? Nie zależy mi na byciu w centrum uwagi. Po prostu jakoś ostatnio nie mam towarzystwa. - Broniła się. Po chwili przestała się nonszalancko opierać o fotel chłopaka i odwróciła się do nich tyłem, chcąc ruszyć w stronę wyjścia, albo przynajmniej na swoje miejsce. Teraz, gdy już nie widzieli jej wyrazu twarzy, mogła spokojnie wydąć usta w podkówkę, co tak bardzo ją korciło, aż jej dolna warga zaczęła drżeć. Nie było jej przykro. Przecież Katherine nie płacze. Jest twarda i nieugięta. A jeśli coś jej sprawia przykrość, to trudno. Przecież nie będzie się nad sobą użalać. Zawsze może wysłać sowę i zaprosić tu jednego ze swoich przyjaciół.
Tak. Kath nienawidziła tego, że z taką łatwością szło jej okłamanie. Nawet samej siebie.

Simonek poparzył w oczy dziewczyny i pozwolił sobie na uśmiech:
-Bardzo mi miło Katherin-uśmiechnął się szeroko,i wyciągną rękę. on też trochę zagalopował. Nie wszystkie dziewczyny była jak Alessa lub chociażby jego starsza siostra Ramona. Bardzo dobrze mógł zrobić przykrość dziewczynie (czego by zdecydowanie nie chciał!!)
-O super-przygotował gitarę do gry-znasz ta piosenkę?-zaczął grać Lemon Tree podśpiewując cicho.
Gdy zobaczył ze dziewczyna ich opuszcza powiedział nie przerywając gry:
-Umiesz na czymś grać? albo śpiewać?-zapytał. Nie chciał aby Kath było przykro,a na pewno było

Zaskoczona, odwróciła się w stronę chłopaka. Czy to pytanie było kierowane do niej? Chyba tak, gdyż Simon patrzył dokładnie w jej stronę. Uśmiechnęła się do niego przyjaźnie, dziękując, że nie musiała znowu zostawać sama w tyle i znów zacząć się zadręczać nad różnymi sprawami.
- Taak. - Odpowiedziała szybko. - Skrzypce, pianino. No i komponuję piosenki. - Dodała. Była dumna z tego, że była tak uzdolniona pod względem muzycznym. W końcu to zawsze innym imponowało. No i mogła się pochwalić nienagannym głosem.
Zerknęła na Namidę, któremu też posłała uśmiech. Jednak po chwili znów przeniosła wzrok na Krukona.
- A ty grasz na czymś? - Zapytała. Nie zadawała tego samego pytania Ślizgonowi, ponieważ dobrze wiedziała, że jest on uzdolniony. Zdecydowanie bardziej niż ona. Przez to czasem po prostu można było wpaść w depresję. Jednak była z niego na swój sposób dumna i podziwiała go za to za taki talent.

Chłopak nie spuszczając oczu z ślizgonki grał eden ze swoich ulubionych utworów.
-I założę się ze tego gardziołka wyłania się też świetny głos-powiedizał uśmiechając się. Dobrze wiedział jak trzeba postępować z dziewczynami,przynajmniej raz jego siostry się na coś przydały. nadal grał uśmiechając się. Gdy dziewczyna zapytała odpowiedział a jakże:
- Gitara,fortepian czasem-przestał grac i zrobił cudzysłów z palcy-"śpiewam".-westchną wracając do przerwanej gry. Simon wiedział ze coś między tymi dwójką coś jest,tyle że nie wiedział co.

Namida tylko przytaknął, i włączył się do gry. Patrzył ze spokojem na to, jak Kath dogaduje się z Simonem, jednak w żaden sposób nie czuł się zagrożony... Kto by pomyślał, dawny i nowy obiekt westchnień całkiem dobrze się dogadują! ... Zupełnie inaczej niż z Alessą...
Wiedział, że Katherine także jest uzdolniona muzycznie... Sam nie wiedział czemu, ale chyba zwyczajnie ciągnęło go do takich ludzi... Byli dla niego o wiele bardziej atrakcyjni.
- Możemy wszyscy razem coś zagrać... - powiedział, trochę niepewnie. W sumie, nie był pewny, jakby to wyszło, gdyby przypadkiem ta dwójka się jeszcze bardziej do siebie zbliżyła...

Pokiwała głową z uznaniem, wsłuchując się w odpowiedź chłopaka. Cóż, na pewno nie był to zbieg okoliczności, że ci dwaj, Simon i Namida, tak dobrze się dogadują! Oboje są uzdolnieni muzycznie. Była bardzo ciekawa, czy między nimi coś jest. W dużym stopniu stawiała na TAK. Poza tym bardzo by cię cieszyła, gdyby Ślizgon znalazł jakieś szczęście, chociaż nie sugerowała, że teraz jest nieszczęśliwy. Wiedziała, że chłopak potrafi czerpać z życia tyle, ile się da. Bardzo jej to imponowało. Spojrzała na niego i dokładnie przypatrzyła się jego twarzy. Był zły? A może raczej wstrząśnięty? Kath nigdy nie potrafiła czytać z mimiki twarzy.
- Okej. Zagramy. - Powiedziała, przenosząc wzrok z powrotem na Krukona.

-A ty znasz te piosenkę?-pytanie było ewidentnie do ślizgonki. Nasz bohater był bardzooo ciekaw talentu dziewczyny. Nawet przez jego główkę przebiegła myśl ze wszyscy ślizgoni są uzdolnieni pod względem muzycznie.Nagle przez jego głowę przebiegła myśl (geniusz)
:Moz eteraz zagramy coś od ciebie?-zpytłą Namidę. Był ciekaw co Namida gra najczęściej.Przestał grac i głaskał swoją gitarę w jak kota

- Ja... hmm... Nie wiem, w sumie, czy będziesz to znał... - zamyślił się na krótką chwilę, w głowie szukając jakiejś innej piosenki, ale ta już w nim utknęła - Thousand miles ... - powiedział tylko, zaczynając grać wstęp, by w razie czego przypomnieć Simonowi melodię... Nie mogli sprowadzić dla Katherine pianina- przelatujące przez szkołę z sali muzycznej mogło by zrobić komuś krzywdę... Miał jednak nadzieje, ze będzie śpiewała z nimi...
Uuuwielbiał tą piosenkę... Cóż, w ogóle lubił mugolskie piosenki w takim stylu, nie zbyt cukierkowe, i nie do końca rockowe... Takie akurat do słuchania, kiedy ma się dobry humor.
Zaczął grać, chyba ze trzy razy grając wstęp, zanim zaczął śpiewać...
- ,, Making my way downtown
Walking fast
Faces pass
And I'm home bound

Staring blankly ahead
Just making my way
Making my way
Into the crowd

And I need you
And I miss you
And now I wonder... "

Śpiewać, śpiewać, śpiewać... Oh, uwielbiał to, ponad wszystko... Spojrzał wymownie na towarzyszy, wzrokiem niemalże rozkazując im, aby się dołączyli, chociaż jego usta się śmiały podczas śpiewanych słów...

Chłopak przypomniał sobie piosenke i dołączył do Namidy. Kurcze ale on lubił ta piosenkę! Generalnie Simonek uwielbiał wszystkie piosenki (ok no po za Justyną Biber itp) ale nie znał wszystkich.
Jego palce chodziły gładko po gryfie,jakby były do tego stworzony. Palce uderzały w struny wydając czysty dźwięk. W jego głowie pojawiały się słowa a jego usta wypuszczały je na powierzchnie:
If I could fall
Into the sky
Do you think time
Would pass me by
Oh you know I'd walk
A thousand miles
If I could
Just see you
Tonight

It's always times like these
When I think of you
And I wonder
If you ever
Think of me

'Cause everything's so wrong
And I don't belong
Living in your
Precious memories

And I need you
And I miss you
And now I wonder....




Simon śpiewał w innej tonacji,ale nie gubił rytmu. Miał szczera nadziej że ich nowa towarzyszka się przyłączy,była naprawde ciekaw jej głosu. Uśmiechał sie gdy grał,głównie do Namidy. Czuł że znalazł w chłopaku bratnią duszę

Namida wieeele razy był zakochany, takim już był człowiekiem. Tracił kontrolę nad własnymi uczuciami, ilekroć spotykał "miłość swego życia" ... Miłość, która trwała tydzień, dwa lub trzy, trochę jak w przypadku Katherine, chociaż do tej dziewczyny nadal go mocno ciągnęło.
Po wpadce z Connie, kiedy w sumie oboje sami nie wiedzieli, czego chcą, stwierdził, ze na razie daje sobie spokój ze związkami... Ale wtedy pojawiła się Francesca, która w sumie było balsamem na jego zbolałe serduszko... Nie chciał jednak wiecznie jej oszukiwać- była przedmiotem zakładu, a to nie było miłe... a Namida starał sie kierować zasadą "nie rób drugiemu tego, co Ciebie by wku*wiło" ... No, ale zakład, to zakład... Fran go fascynowała, była miła i zakochana w nim po uszy i... nic poza tym.
Simon wydawał mu się niesamowitym człowiekiem... Ale w sumie myślał tak o każdej nowo poznanej osobie, która kochała muzykę tak, jak ona... Dlatego, kiedy chłopak uśmiechał się do niego, śpiewając swoim "anielskim" głosem, i jak patrzył na niego, i jak był, i jak mówił i jak grał i... wszystko to sprawiało, że Namida czuł jakby jego serce robiło sobie akrobacje cyrkowe w jego klatce piersiowej, obijając się boleśnie o żebra... A jednak było to uczucie niesamowicie przyjemne...

- If I could fall
Into the sky
Do you think time
Would pass me by
Oh you know I'd walk
A thousand miles
If I could
Just see you
Tonight

Na Na Na Na
Don't want to let you know
Na Na Na Na
Drown in your memory
Na Na Na Na
Don't want to let this go
Na Na Na Na
No I don't....

Melodia rozbrzmiewała po całym salonie, a pewnie była i słyszana poza nim. Miał to jednak w głębokim poszanowaniu- nie liczyło się już nic, tylko piosenka, muzyka, romantyczne, pełne miłości słowa, i wspaniale zgrane głosy...

Simonek nie kocha często a jak już,to tak na mur beton. Zazwyczaj to one go zostawiały, przez co nasz hero zakochiwał się coraz rzadziej.Ale! nigdy nie przyszło mu do głowy aby jakich chłopak mógł do niego czuć coś więcej prócz przyjaźni. A ponieważ ,gdyż wyszedł z domu bardzoo religijnego (on sam nie wieży w nic) wiedział ze takie związki istnieją ale nie myślał że może stać się obiektem fantazji miłosnych,jakiegoś innego obywatela (czyt faceta).

Making my way downtown
Walking fast
Faces pass
And I'm home bound

Staring blankly ahead
Just making my way
Making my way
Into the crowd

And I still need you
And I still miss you
And now I wonder....

If I could fall
Into the sky
Do you think time
Would pass us by
'Cause you know I'd walk
A thousand miles
If I could
Just see you...

If I could fall
Into the sky
Do you think time
Would pass me by
'Cause you know I'd walk
A thousand miles
If I could
Just see you
If I could
Just hold you
Tonight

Gdy piosenka się skończyła pomasował palce lewej ręki,na których zostały czerwone pręgi. Mimo ze bolało,bardzo lubił ten ból.

Piosenka dobiegła końca, a on odetchnął głębiej, opadając na fotel, nadal trzymając dłoń na gryfie, jedynie luzując palce... Jego opuszki także były mocno zaczerwienione, jednak przywykł do tego.
- Cóż za bolesna miłość... - zaśmiał się cicho, spoglądając na Simona, który miał ten sam problem. - Ale nie ważne, jakby bolało, nigdy tego nie zostawię. - dodał szybko, zupełnie zgodnie z prawdą. Po prostu nie umiałby rzucić grania ani śpiewu. \
Dziwnie było mu patrzyć na Simona pod "tym" względem, kiedy Katherine stała obok...W sumie, nie był pewny, czy dziewczyna wie o jego upodobaniach (nie to, żeby kiedykolwiek się krył), i czy obeszłoby ją to, czy może dolało oliwy do ognia w ich niemym konflikcie... Wolał jednak zostawić to w sferze domysłów...

-Święta prawda...-uśmiechnął się do kumpla. Simon,dopiero teraz zobaczył że Namida patrzy an niego jakoś "inaczej". Może mu się tylko wydawało? Na pewno mu się wydawało. Ach ta wybujała wyobraźnia Simonka.
Oczywiście nasz bohater grzecznie siedział sobie w fotelu z gitarą na kolanach,gdy poczuł tępy ból z tłu głowy,aż normalnie zaklął:
- ¡Maldita sea!-złapał się jedną ręką za głowę. Naprawdę bolało.

Wszystko było pięknie, ładnie, podziwiał sobie Simona, jakkolwiek to brzmi, kiedy chłopak krzyknął, prawdopodobnie coś po hiszpańsku i złapał sie za głowę. Stanowczo nie wyglądało to na jakiś głupi żart, wyglądał raczej, jakby naprawdę cierpiał.
Nie bacząc na instrument, który wylądował z hukiem gdzieś obok fotela, podniósł się gwałtownie, chwytając go niepewnie za ramię...
- Simon? Co się dzieje? - spytał cicho, lekko drżącym głosem... Ta sytuacja nie mało go wystraszyła...

Chłopak trzymał się za głowę i poczuł jak coś spływa mu po karku. Krew. No pięknie. dopiero teraz zdał sobie sprawę ze Namida coś do niego powiedział;
-Dostałem w głowę "czymś"-rozejrzał się. Kurcze ale czym! w jego głosie było słychać ból. Nieprzyjemnie. Czuł jak włosy na jego karku sklejają się od krwi a po pokoju unosi się metaliczny zapach.

Kiedy Simon się odezwał, natychmiast poderwał głowę do góry jednak niczego nie zauważył, a przynajmniej nic nie rzuciło mu się w oczy. Znowu spojrzał na przyjaciela, autentycznie przestraszony.
Położył dłoń na jego, od razu wyczuwając wilgoć pod palcami. Odsunął się nieco, widząc krew... Nie był jakoś specjalnie wrażliwy, jednak w takich przypadkach tracił głowę...
- Fuck... Powinniśmy iść do skrzydła szpitalnego... albo chociaż, w miarę możliwości, wyleczyć do jakimś zaklęciem... - mówił średnio składnie, nie wiedząc kompletnie, co myśleć.

Simon mechnaicznie powtórzył gest przyjaciela,ale on też niczego nie zauważył.
Zauważył niechęć przyjaciela do krwi i nie wiele myśląc zaczął rozpinać koszule aby wytrzeć kark i zrobić prowizoryczny opatrunek. Nie cłee 2 sekundy później wycierał kark koszulą [ Na jego torsie było (wyćwiczonym przez judo) doskonale widać ruch każdego mięśnia],i złożoną w kostkę przełożoną do głowy. niebieski materiał zaczął wsiąkać krew
-Chyba nie trzeba,będę cały-uśmiechną się do Namidy. Odwiedziny w skrzydle szpitalnym to była ostatnia rzecz na jaką miał ochotę.

Kiedy zobaczył ten umięśniony tors, te mięśnie... Cudem chyba tylko powstrzymał się, żeby nie jęknąć z zachwytu... Namida nie był chucherkiem, też miał się czym pochwalić, ale podziwianie takiego widoku u kogoś innego było dużo ciekawsze...
Palnął się mentalnie w twarz, gdy skapnął się, że autentycznie wlepia w Simona gały jak jakaś dziewczyna! Jeszcze by sobie coś o nim pomyślał! ... chociaż, to może ułatwiłoby mu nieco sprawę... A może Simon robi to specjalnie!?
- Oh,... nooo, ten... pewny jesteś, że wszystko w porządku? -wydukał, szybko odwracając wzrok gdzieś w drugą stronę, niby szukając sprawcy tego wszystkiego...
NORMALNY Namida nigdy się nie jąka tylko dlatego, że zobaczył kawałek cudzego ciała! Nosz myślał, ze szlag go trafi, czując jeszcze, że jego policzki z pewnością są zaczerwienione... Oh, Merlinie, za co mnie tak męczysz..., pomyślał...

Głowa przestała krwawić. Na szczęście. Nie trzeba było iść do Skrzydła Szpitalnego. Chłopak odciągną koszule od głowy i zerkną na nią. widok nie był zachwycający. Ciemno błękitna koszula miał teraz kolor ciemnego czerwonego. Simon wzruszył tylko ramionami i podszedł do kosza aby ją wyrzucić. I tka miał jeszcze 2 identyczne,wiec po co zaprzątać sobie głowę pozbywaniem się krwi.
-Tak nic mi nie jest,do wesela się zagoi-puścił perskie oko do Namidy. Zauważył zakłopotanie przyjaciela. Uniósł jedną brew rozbawimy,mrucząc do siebie coś po hiszpańsku.
Zajrzał do plecaka,poszukując koszulki (oczywiście niebieskiej) z nadrukiem Linkin Parku. Zawsze tka na wszelki wypadek nosił ze sobą koszulkę na zmianę. Założył ją,a ponieważ gdyż miał krótki rękaw,odsłaniał (całkiem całkiem fajne) ramiona Simona.

Niestety, natura Namidy nie pozwalała mu odwracać wzroku... Uwielbiał podziwiać to, co mu się podobało, a chłopak niewątpliwie do takich "arcydzieł" należał i ciężko mu było nie patrzeć...
Opanował się, po czym już całkiem normalny na twarzy, odwrócił się do Simona, kiedy tek akurat się przebierał... Miał tylko nadzieje, że przyjaciel nie zauważył jego dziwnego zachowania i niczego się nie domyśla...
- No... skoro tak uważasz... - zaczął niepewnie... On sam był zdania, że Simon jednak powinien dać się chociaż jemu opatrzyć, czy coś...
- Jesteś z Hiszpanii... - bardziej stwierdził, niż zapytał... Namida raz był w Hiszpanii na wakacjach z rodziną, jednak tylko na tydzień... żałował, bo był to niesamowicie piękny i, co najważniejszy, ciepły kraj, i nie zdążył się nim nacieszyć...

Głowa zaczęła piec. No ale cóż... Simon uzna że to nic takiego.
Popatrzył na przyjaciela i wpadła mu do gowy pewna myśl
-Namida?-zapytał kompletnie nie speszony-nie mam oczu z tyłu głowy,mógłbyś zobaczyć jak to nieszczęście wygląda i ocenić co trzeba z tym zrobić?-popatrzył kumplowi w oczy mając nadzieje ze ten się zgodzi.
Gdy Namida zauważył ze nasz hero jest z Hiszpanii on tylko się uśmiechną:
-Acha. Byłeś kiedyś?-przekrzywił głowę naprawdę zaciekawiony.

- Oh, emm... tak, jasne. - zreflektował szybko, wstając z fotela. Czuł się jak skończony idiota, jednak nie chciał tego za nic pokazać.
Stanął obok fotela Simona, unosząc jedną nogę i kolanem opierając się o podłokietnik, dla wygody, żeby nie stracić równowagi, gdy będzie pochylał się nad chłopakiem. Delikatnie przeczesał jego włosy, które były dosyć mocno ubrudzone od krwi, jednak dawał rade. Z tylu głowy było niewielkie rozcięcie, które teraz na szczęście nie krwawiło tak mocno...
- Byłem, raz, na wakacjach... Głównie spędzam wakacje w Japonii, ale jednego roku ojciec uparł się na jakiś inny kraj, i padło na Hiszpanie... Ale nie żałuje, było całkiem fajnie... Co do zranienia... To nic strasznego... - powiedział, z wyraźną ulgą w głosie - Jeśli chcesz, to raz dwa można to naprawić... - zaproponował od razu. Byłby bardzo szczęśliwy, gdyby mógł pomóc przyjacielowi...

Patrzyła to na jednego, to na drugiego chłopaka. Śpiewali razem, jednak dziewczyna nie miała zamiaru do nich dołączyć. Dlaczego? Otóż po prostu mogłaby ich zagłuszyć. Zagłuszyć ich piękne głosy swoim dziewczęcym śpiewem. Kim ona była? Jednym małych chucherkiem z za dużym talentem. Zaczerwieniona patrzyła na chłopaków, jednocześnie z całej siły wbita w oparcie fotela, w którym się nawet nie poruszała.
Po jakimś czasie zauważyła, że coś jest nie tak. Wściekły krzyk Simona. To właśnie ten odgłos wprawił ją o dreszcze, aż cała się zjeżyła. W tym samym czasie co Namida zerwała się z krzesła i podbiegła do Krukona. Oberwał czymś w tył głowy.
Na szczęście, po jakimś czasie ból z tyłu głowy ustąpił i chłopak zatamował krwawienie. Teraz rozmawiali. On i Ślizgon, który był wyraźnie zdenerwowany. Kath wiedziała, że Namida z całą pewnością coś czuje do Krukona. Widziała, jak na niego patrzył. Tak samo kiedyś patrzył na nią. Ach, dlaczego to tak szybko ustąpiło? Niestety, najwyraźniej właśnie tak miało być. Usiadła z powrotem na swoje miejsce i przysłuchiwała się ich rozmowie. Pierwszy raz w życiu poczuła się niewidzialna. Nie było to nawet takie złe uczucie i zastanawiała się, nad czym też mogą się użalać odludki, które nigdy nie włączyły się do żadnej rozmowy. Z drugiej strony, kto by tak długo wytrzymał? Cóż, właśnie teraz rozkoszowała się tym, że nie złamała obietnicy i to właśnie ona teraz nie jest w centrum uwagi.

Droga z Hogsmeade do Hogwartu zleciała im dość szybko, a to nawet dość dziwne, skoro nad dworze, pod wpływem późniejszej pory zrobiło się jeszcze zimniej. Ale wiadomo, w towarzystwie wszystko szło szybciej, niżeliby miało się iść samemu. Po znalezieniu się w Sali Wejściowej, pozostało jeszcze wspięcie się nie piąte piętro. Bell trochę po marudziła, bo chociaż i tak codziennie właziła na wieżę, to ostatnio zrobiła się okropnie leniwa, a i bez wspomnianego marudzenia nie mogła się obejść.
Rudowłosa z przyjemnością i jakąś też ulgą weszła do Salonu. Co prawda nie było to jej ulubiony Pokój Wspólny Ravenclawu, ale już prawie, które znowu nie zawsze robi taką wielką różnicę.
Klepnęła na miękki fotel w rogu i przymknęła oczy, odchylając głowę do tyłu. Słyszała i widziała wcześniej, że są jeszcze jacyś ludzie w pomieszczeniu, ale na razie w ogóle nie miała ochoty zwracać na nich uwagę.

Mróz był co prawda większy niż przed wejściem do Herbaciarni, ale jakoś jej to nie przeszkadzało. Co było dość dziwne, biorąc pod uwagę fakt, że większość życia spędziła w Australi, gdzie ciepło była na porządku dziennym przez cały rok. Chyba zdążyła się już przyzwyczaić do tutejszego klimatu. Bądź, co bądź... minęło już sześć lat od pierwszego dnia tutaj. Jakoś ciężko było jej za to wejść na górę, żeby dotrzeć do Salonu Wspólnego. Pomarudziła razem z Bell i uważnie stawiała kroki. Jakoś nie miała ochoty na kontakt pierwszego stopnia ze schodami.
W końcu wczłapały się na piąte piętro. Z uśmiechem ulgi usiadła na jednej z puf. Oczywiście czerwonozłotej, a jak! Jej ciało z wdzięcznością przyjęło wszechogarniające ciepło.
- To był ciężki dzień, co nie? - Spytała Krukonkę, która siedziała na jednym z foteli, parę centymetrów za nią dosłownie. Nie miała nawet siły, żeby odwrócić się do niej przodem. Już i tak zdobyła się na to, żeby przesunąć swoje zgrabne cztery litery o parędziesiąt stopni w jej stronę, z czego była szalenie dumna.

Nie będzie tu teraz spała, przecież...
Otworzyła więc oczy i spojrzała do góry nogami na Ell, czy raczej kawałek niej który był widoczny zza fotela. Chyba noga... a może ręka? A, nieważne.
- Okropnie. Normalnie zdycham po tym wszystkim. Chociaż jak pomyślę, że tylko odrobin brakowało i bym tam leżała nieżywa, wyschnięta i nie wiadomo co jeszcze, to aż mnie mdli! - powiedziała, machając sobie galową raz w jedną, raz w drugą stronę. Jakby jej włosy były dłuższe, to pewnie by efektownie zamiatały teraz podłogę. No ale nie było, co może i dobrze, bo nie będą brudne, o.
- Jak to było, jak on się na ciebie patrzył? Zahipnotyzował cię, czy co? - zapytała, naprawdę bardzo tego ciekawe. Wtedy jakoś o tym nie pomyślała, ale teraz jej się przypomniało. Ciągle siedziała, a raczej leżała w tej samej pozycji, żałując przy tym, że nie może widzieć twarzy Ell.