Zaczął bić nauczycielkę. Zaczął co?
Sverre stłumiła w sobie ochotę roześmiania się, Emma pewnie pomyślałaby, że coś z nią nie tak. Ale czasem tak już jest, że ludzkie nieszczęście sprawia innym niesamowitą radochę!
Jej usta ściągnęły się, a oczy nienaturalnie rozszerzyły.
-Czy... - Było fajnie? - ...Nic się jej nie stało?
Pokręciła głową z niedowierzaniem. Czyli jednak była to szkoła dla mentalnie chorych!
Chyba bym zagryzła gnoja, gdyby złamał mi różdżkę.
-Chyba bym się nieźle wkurzyła, gdyby ktoś mi złamał różdżkę.

- Nauczycielce nic - odparła spokojnie. - No wiesz ja też nie skakałabym z radości, gdyby mi ktoś połamał różdżkę. - Chciała skończyć ten temat.
- Poznałaś jakieś ciekawe osoby? - Spytała Emma.

Jaka szkoda! Sver lubiła szczegóły.
Diabeł tkwi w szczegółach.
Pomyślała chwilę i pokręciła głową.
-W sumie, to nie. Większość dzisiejszego dnia spędziłam tutaj. Myślę o moim bracie. Straszna szkoda, że go tu ze mną nie ma - powiedziała z rozanielonym wyrazem twarzy.
Uwielbiała swojego brata, rozumieli się bez słów. Razem roblili co tylko im się spodobało, broili i wygłupiali się, podpalali klasy, mścili się na ludziach, któzy mieli czelność z nimi zadrzeć...
Ach, wspaniałe czasy nauki w Bottenviken!
Sver nie była pewna, czy uczniowie wiedzieli, dlaczego została tu przeniesiona. Ale wolała im chyba tego nie tłumaczyć.
Mało konkretna rozmowa z Emmą zaczęła ją nudzić. Westchnęła cichutko pod nosem.
-Idziesz coś zjeść? - zapytałą w końcu.

Właściwie jej brzuch odzywał się już od pół godziny. Czemu nie? Może będzie spaghetti?
- Dobra, to idziemy - powiedziała Emma. Miała zamiar wypytać Sierrę o jej poprzednią szkołę i brata, a zawsze lepiej pytać najedzonego, niż głodnego!

/w Wielkiej Sali się zobaczymy

- Wiesz swoje ? - powtórzyła - uważaj bo możesz się kiedyś przeliczyć. - pokiwała głową, unosząc teatralnie brwi.
Jak łatwo było Alexis wygłupiać się przy Jaydonie. On nigdy jej nie osądzał. A przynajmniej tak jej się wydawało. Dlatego mogła sobie pozwolić na więcej niż przy innych ludziach. Właściwie niewiele było osób, z którymi dziewczyna dogadywałaby się tak dobrze. Takich osób było zaledwie trzy.
-Wiem, że chciałbyś ze mną iść - rzekła, pokazując mu język - każdy by chciał. A tak na serio, na prawdę jestem ciekawa z kim nas dopasują. Mam nadzieje, że nie będzie takiej porażki jak z domkami na Malediwach. Dobrze, że Dianka wyjechał i mogłam przenieść się do brata. Nie wytrzymałabym z tą głupio uczesaną puchonką. Jak ona się w ogóle nazywała? Kim? Coś w tym stylu.

- Mówisz, że się przeliczę?- zapytał przekrzywiając głowę, tak, aby mógł choć na chwilę spojrzeć w śliczne oczy Alexis.
Nie myliła się, cokolwiek dziewczyna by nie zrobiła i jak bardzo by się nie wygłupia Jay nic by na to nie powiedział. W zasadzie w stu procentach tolerował ją taką jaka jest, nawet nie tylko dzięki jej uroczemu wyglądowi. Po prostu pasował mu jej charakter i prawie nigdy go nie denerwowała. Nigdy nie był zbyt nerwowy w stosunku do dziewczyn, a jak już to to ukrywał, ale przy niej nigdy nie miał takiego problemu.
- No nie wiem czy każdy- powiedział wzruszając ramionami. Może i była ładna, ale na pewno każdy chłopak miał kogoś z kim chciał iść bardziej niż z Alexis. Jednak miał nadzieję, że uzna to jako żarcik. Skrzywił się na myśl o domku na Malediwach.
- No jasne, tego by brakowało, że znowu bym musiał iść z Bell. Pewnie przebrałaby się za niedźwiedzia, bo uznałaby, że to byłoby wtedy strasznie śmiesznie.

- Może się przeliczysz, a może nie - droczyła się z nim, bawiąc się jego włosami. Bawienie się włosami innych, sprawiało Alexis nie małą radość. Ciemne włosy Jaya były takie miękkie i miłe ale... były ciemne. Wyobrażając sobie Jaya w swoim ukochanym kolorze, przeżyła niewielkie rozczarowanie ale chociaż uwielbiała chłopaków, mających blond włosy, musiała przyznać, iż Jayowi nie brakuje niczego. Potrząsnęła głową, odganiając od siebie niechciane myśli. To było co najmniej głupie.
Wzruszyła ramionami na wzmiankę o Bell. Znała tylko z opowiadań i z widzenia. Chyba nawet nie chodziły na te same lekcje.
- Nie wiem, nigdy z nią nie gadałam - powiedziała - Nie lubicie się, co? - to było pytanie retoryczne. Trudno się dziwić dwojgu zupełnie rożnych ludzi, że się nie trawią.
- Nie każdy ? - zakryła sobie teatralnie usta i zrobiła zaskoczoną minę. - Nie mów tak, bo zamknę się w sobie, albo dołączę do jakiejś subkultury, jak moja malediwska współlokatorka. A to by było po prostu straszne. Wyobrażasz sobie mnie z milionami tatuażów i kolczykami Bóg wie gdzie ?
Alexis zawsze stawiała na elegancje i oprócz delikatnego tatuażu na stopie (który oczywiście teraz uważała za "błąd młodości") i i przekutych uszy nie miała w swoim ciele nic 'ciekawego'.
- A propos, masz jakiś tatuaż ? - zapytała po chwili. Jej monolog był na tyle długi, że teraz czas na Jaya.
- Swoją drogą - powiedziała, zerkając na mały srebrny zegarek na nadgarstku - będziemy musieli zaraz się zbierać, żeby zdążyć na imprezę.

- Ach Alexis, lubię jak się ze mną drażnisz, ale mam nadzieję, że sama siebie oszukujesz- powiedział robiąc do niej słodkie oczy. Sam nie lubił, kiedy ktoś bawił się jego misternie ułożoną fryzurą, o którą zdecydowanie dbał, aby zawsze gościł mu na głowie uroczy nieład. Jednak nie potrafił zabronić tego robić Alexis.
- Nie, nie lubimy- powiedział Jadyon. Prawdopodobnie jakby miał do wyboru spędzić całą noc zamknięty w ciasnym schowku Alexem, a spędzić noc z Bell, wybrałby to pierwsze. Panna Rodwick była zupełnie niepociągająca dla Jaya.
- Myślę, że nawet tak wyglądałabyś pięknie- stwierdził wzruszając delikatnie ramionami. Sam nie miał nic przeciwko tatuażom, ale co za dużo to niezdrowo. Jednak zdecydowanie nie przepadał za dużą ilością kolczyków oraz farbowanymi włosami, szczególnie na kolor rudy oraz czarny.
- Mam- powiedział unosząc do góry jedną brew- Jak będziesz grzeczna to ci kiedyś pokaże- dodał.
Westchnął i spojrzał na dziewczynę.
- Musimy się zbierać.
Z łatwością wyplątał się z uścisku Alexis i po chwili już stał nad nią.
- Mam nadzieję, że do zobaczenia na balu- mruknął i pocałował dziewczynę w usta. Pomachał jej jeszcze i zniknął za drzwiami.

Wstała, prostując nogi. Była zupełnie niezaskoczona pocałunkiem Jaydona.
- Tak, cześć - powiedziała i spojrzała mimowolnie na zegarek. O maaatko, znowu się spóźni. Jak ma wybrać suknie w takim szybkim tempie. Trzeba jej było wyjść z salonu wspólnego kilka godzin temu. Na pewno nie spóźniła by się na ten bal, rocznicę, czy co to tak właściwie było.

Była noc, a księżyc usadowił się wysoko na niebie, obejmując swoimi ramionami pewne obszary. Constantine miał problemy ze spaniem, dlatego też wieczorem wygramolił się z łóżka, żeby podążać ciemnymi korytarzami Hogwartu. Od czasu do czasu mijał jakiś znajomych, od których energia wręcz emanowała. On jedynie szedł nieco zgarbiony, pozbawiony chęci do czegokolwiek. Jasne było to, że zanim ruszył na spacer, przebrał się, również by nie świecić w zamku gołą klatką piersiową. Nogi zaprowadziły go prosto do Salonu Wspólnego, w którym nikogo nie było. Spokojnie rozsiadł się na długości kanapy, patrząc martwo w kominek. Tańczyło w nim wiele płomieni, zdając się do chwilę gasić i budzić do 'życia'. Chłopak teraz nie zdawał sobie sprawy o czym myśli. Jego umysł był tak zamroczony, że jeszcze brakowało tu rozmowy z samym sobą

Nocą przeważnie Cirilla spała smacznie w swym łóżku, w dormitorium Ślizgonek. Jednak bywało tak, że nie mogła zasnąć. Tak było i dziś. Nocą stawała się mniej zadziorna, opryskliwa, a bardziej refleksyjna i przystępna. Musiała sobie przemyśleć parę spraw, a obecność współlokatorek jej w tym nie pomagała. Snuła się więc po zamku, wspinając się po schodach na coraz wyższe piętra. Gdy weszła na piąte piętro, skierowała swe kroki ku salonowi wspólnemu. Miała nadzieję, że nikogo tam nie zasta. Jakże się zdziwila, gdy zobaczyła tam Constantine'a, z którym kiedyś, mogłoby się wydawać dawno temu, była.
- Constantine, jak miło - rzekła cicho neutralnym tonem.
Usiadła na fotelu znajdującym się niedaleko kanapy i spojrzała na chłopaka w oczekiwaniu na jego reakcję.

Nie spodziewał się spotkać tu kogokolwiek o tej porze, dlatego niechętnie uniósł głowę w stronę otwierających się drzwi, by zaraz dostrzec Cir. Uśmiechnął się lekko i zmierzwił ręką ciemne włosy, jednocześnie podnosząc niechętnie do siadu. Pomimo tego, że nie potrafił zasnąć, dalej wyglądał na wykończonego. Pod jego oczami pojawiły się lekkawo ciemnawe cienie, świadczące o niesamowitym zmęczeniu.
- Jak widzę, nie tylko ja nie potrafię zasnąć. Czyż nie ? - spytał, patrząc martwo w tańczący ogień, jakby to było niezmiernie ciekawe zajęcie. W uszach brzęczała mu jedna melodia z ostatniej imprezy w Wielkiej Sali, gdzie bawił się na boku, rozmawiając przy okazji z jakąś inną gryfonką. Było całkiem fajnie. Bynajmniej nie spodziewał się tak ciekawego wieczoru. Uśmiechnął się chłodno pod nosem, nie zerkając przy tym na ślizgonkę.

Zauważyła cienie pod oczami Constantine'a, naprawdę musiał być zmęczony. Zresztą i ona na pewno nie wyglądała lepiej. Po tym rzucaniu się na łóżku jej włosy były poplątane, a nie chciało jej się ich rozczesywać. Wiedziała doskonale, jak naraża swą reputację zawsze idealnie ubranej, uczesanej. Ale w tej chwili miała to gdzieś.
- Co prawda, to prawda - odparła, spoglądając to na chłopaka, to odwracając się w stronę oignia, próbując odgadnąć, co takiego on tam widział. Dojrzała uśmieszek na jego twarzy i domyśliła się, że musiało coś miłego mu się przypomnieć. Jednak nie próbowała dochodzić, co.

Nie zwracał większej uwagi na dziewczynę. W zasadzie to nawet traktował ją jak powietrze przez dłuższy czas, rozmyślając o czymś, niby na tą chwilę ważniejszym. W pokoju unosiła się delikatna woń słodyczy z Miodowego Królestwa i drewna, które na dodatek przyjemnie trzaskało w kominku. Constantine dał się porwać tym cudownym działaniom, zapewne myśląc, że jest sam w Salonie Wspólnym. Szczerze nie zdziwiłby się gdyby Cirilla teraz wyszła z pomieszczenia, udając się do jakiegoś ciekawszego miejsca. W końcu wszędzie pałętało się wiele innych, ciekawych ludzi z którymi można było porozmawiać.
Trzeba było przeczekać kilkanaście minut by chłopak ocknął się.
- Dawno się nie widzieliśmy - mruknął w końcu, patrząc jej w oczy bez żadnej krępacji ,której jednak nigdy nie odczuwał. To już było raczej jego odruchem, wykonywanym przy rozmowie z drugą osobą.

Cirilla nie była zbyt cierpliwą osobą. I może nocą stawała się bardziej ludzka, jednak nadal oczekiwała uwagi skupionej na niej. Nie znosiła, gdy ktoś ją ignorował, tak jak w tej chwili. No ale, miała już osiemnaście lat, nie mogła zachowywać się jak małe dziecko. Choć w wielu momentach na pewno to robiła. Zdawała sobie z tego sprawę, jednak nie zamierzała się zbytnio zmieniać. Jeśli ludzie nie potrafili zaakceptować jej taką jaką jest, trudno. Ich problem.
Nie, nie chciało jej się teraz wychodzić. Jakoś tak tutaj było jej wygodnie.
- Fakt, nie było jakoś okazji - skwitowała. Nie zastanawiała się zbytnio nad tym, czy rzeczywiście było to prawdą.
Zadrżała momentalnie, zrobiło jej się zimno. Jaka szkoda, że nie wzięła ze sobą koca. Ale wytrzyma.

To całe ignorowanie wychodziło z bardzo głębokiego zamyślenia. Był to dół, z którego niewątpliwie trudno było wyjść.
Brown przez bezsenność stracił swoje genialne poczucie humoru, stając się szarym, niewyróżniającym uczniem. Odkąd razem z Cir przeszli przez rozstanie, jakoś trudno było im przebrnąć przez pewne rozdziały rozmów. Były to czysto lakoniczne wypowiedzi, nie wnoszące nic nowego do tego co zostało już powiedziane. Mimo to, chłopak w końcu zwrócił na nią większą uwagę, wędrując modrawymi tęczówkami po jej twarzy. Prędko wychwycił, że ślizgonce jest zimno, więc odruchowo podszedł do kominka, dołożył więcej drewna, przez co w pomieszczeniu zrobiło się o wiele, wiele cieplej. Dla Constantine ` a nawet trochę za, ale nie chciał narzekać.
- W zasadzie to nawet nie wiem co mówię. Widziałem cię ostatnio w lochach przed kamienną ścianą, bo akurat niedaleko przechodziłem. Miałem raczej na myśli to, że nie mieliśmy okazji porozmawiać - powiedział cicho, znowuż rozkładając ciało na kanapie i z założonymi rękami za głową, obserwował kominek.

Nie dało się nie zauwazyć zmiany w zachowaniu chłopaka. To nie był ten Constantine, którego poznała kiedyś przez przypadek. Do którego kiedyś czuła coś więcej. Ale ludzie się zmieniają, ponoć.
Nie potrafiła już z nim rozmawiać, czaem chciała powiedzieć coś więcej, niż tylko grzecznościowe formułki, popularne i ogólnikowe zwroty. Jednak zawsze coś ją blokowało, nie była w stanie wyartykułować swych prawdziwych myśli. Duma, chęc zachowania pozorów, obawa przed brakiem akceptacji. To tylko niektóre z uczuć, które wtedy nią rządziły.
Czuła, jak powoli robi jej się coraz cieplej.
- Dziękuję - szepnęła, zatrzymując wzrok na jego tęczówkach. Niegdyś kochała w nie patrzeć. A teraz? Co pozostało z tego wszystkiego, co było kiedyś?
- A ja ciebie nie widziałam. Szkoda, naprawdę - dodała nieco głośniej, podciagając potem kolana pod brodę i oplatając je rękami.

Szkolne zamieszanie nie pozwalało im na długie rozmowy, to też ich relacje stopniowo stawały się coraz gorsze. No, nie schodziły na drogę nienawiści, a raczej na neutralność wobec siebie.
- Nie ma sprawy - kiwnął ledwo zauważalnie głową w jej stronę, wzrokiem podróżując po obiciu nieco zdezelowanej kanapy. Było mu tak przyjemnie ciepło, że ani mu się śniło teraz stąd wychodzić. Ostatkami sił dźwignął się do siadu, by przysiąść gdzieś na brzegu mebla i móc popatrzeć na Cirllę z trochę nieprzytomnym uśmiechem.
- Cholerna bezsenność - parsknął śmiechem i przejechał obiema dłońmi po swojej twarzy, jakby właśnie to miało mu pomóc. Ku jego wielkiego rozczarowaniu, nadal czuł zmęczenie. Wstał więc z miejsca i zaczął chodzić po pomieszczeniu, w końcu zatrzymując się. Położył swoje dłonie na oparciu fotela na którym siedziała Cir.
- Dalej ci zimno ? - zapytał unosząc do góry jedną brew, bo sprytnie zauważył, że dziewczyna podciągnęła kolana pod brodę.

Najchętniej połowę uczniów poprzenosiłaby do innych szkół. Oczywiście tych, którzy w jakikolwiek sposób irytowali dziewczynę. O ile więcej zrobiłoby się miejsca! A jak spokojniej. I nie musiałaby kryć się z wieloma swymi prawdziwymi odczuciami. A tak, musiała często grać, co już jej się przejadło.
Obecność wielu niepożądanych ludzi, stających im nawzajem na drodze, nie pozwalała na jakiekolwiek bardziej konkretne rozmowy. I przez to byli coraz bardziej obojętni wobec siebie. Aż dziwne, że się nie nienawidzili.
Trwając w zamyśleniu, dopiero po chwili zorientowała się, że chłopak coś powiedział. Uśmiechnęła się tylko smutno, obserwując, jak chodzi po pomieszczeniu. A gdy stanął z tyłu i oparł się o fotel, na którym siedziała, poczuła się trochę nieswojo. Nigdy nie lubiła, gdy ktoś zachodził ją od tyłu. Wtedy autentycznie się bała. Czegoś nieokreślonego. Czego nie umiała nazwać.
- Nie, znaczy tak - zaczęła się motać - nie wiem - dodała niezadowolona ze swej niepewności. Na zewnątrz było jej dosyć ciepło, jednak wewnątrz czuła zimno, pustkę. Czyżby naprawdę była tak pusta i odtraszała tym od siebie innych? Aż wzdrygnęła się na tę myśl.

Nie zauważył jej niezadowolenia gdy oparł dłonie o fotel, więc stał tam do chwili w której oznajmiła, że jednak nadal jest zimno. Podszedł do jakiegoś koszyka przy ścianie i wyciągnął z niego kocyk, który zawsze był tam schowany na wszelki wypadek. W zimne dni uczniowie przychodzili do Salonu Wspólnego grupami, żeby ścieśniać się na kanapie i zakryć porządnie kocem dla zatrzymania uciekającego ciepła. Wtedy wszyscy ochoczo obserwowali kominek, śmiejąc się wniebogłosy z głupawych żartów. Constantine jednak nie chciał pchać się pod ciepły materiał razem ze ślizgonką, obawiając się reakcji Cir, dlatego też rozwinął koc, podszedł do fotela i zarzucił go jej na ramiona, by mogła się okryć.
- Trzymaj. W razie czego zmienisz zdanie - uśmiechnął się i wsunął dłonie do kieszeni bluzy. Patrząc tak na Cirllę nie widział zimnej, pozbawionej uczuć dziewczyny. Tak czy inaczej Brown miał okazję poznać jej drugie, ciekawe 'ja'. W tej chwili widać było niemiły dystans ogarniający ich osoby.
- Lepiej być niepewnym, niż zrobić coś źle - skwitował, siadając niedaleko blondynki. Och, nagle coś mu kazało odezwać się filozoficznym językiem...

Miała spuszczony wzrok, wstydząc się niejako samej siebie. Miała czasem dość wszystkiego, a szczególnie swej osoby i to był jeden z takich momentów. Podniosła nieco głowę, gdy Constantine narzucił na nią koc. Poprawiła go i spojrzała na niego.
- Dziękuję - rzekła - być może - dodała, już trochę rozpogodzona. Gest chłopaka nie przeszedł niezauważony i Cirilla była mu wdzięczna. Nie potrafiła jednak wyrazic w pełni swej wdzięczności. Zbyt długo zachowywała sie tak, a nie inaczej i nie było jej łatwo pokazywać jakiekolwiek pozytywne emocje.
- Chyba tak, chyba tak - potwierdziła niechętnie.

Częściowo denerwowały już go odpowiedzi 'tak', 'nie'. Filozoficzne rozważania niektórych opcji faktycznie były niekiedy ciekawe, ale tylko w momencie gdy miało się przy sobie intrygującą, mającą coś do powiedzenia osobę. W przypadku Cir chodziło tu tylko o drugą część, gdyż ta nie wyrażała chęci na rozmowę. W takim razie Constantine postanowił się nie odzywać. Może chciała posiedzieć w ciszy ? Podjął więc cichą próbę, zastanawiając się nad następnymi zajęciami. Nie ma mowy... Musi się spiąć i wziąć do roboty, bo nigdy nie wyjdzie z siódmej klasy, a ta przecież była ostatnią. Po niej świat witał dorosłych uczniów z otwartymi ramionami, proponując wiele ciekawych wariantów dalszej pracy. Co chciał robić Brown ? W zasadzie, to jeszcze nie wiedział. Może coś z odrobiną ryzyka i spokoju ? Nie... Taka mieszanka była zbyt wybuchowa przy brunecie.

Akurat w tym momencie cisza nie była tym, czego Cirilla chciała. Wolała rozmaiać o byle czym, aby tylko nie dopadały jej czarne myśli. Jednak, co na nią było dziwne, nie potrafiła wyrazić swej potrzeby. Była słaba, jak rzadko kiedy. Zawsze była słaba, tylko potrafiła się maskować i sprawiać wrażenie silnej. Brała, ile się dało, a dawała z siebie niewiele albo nic. Mało kto potrafił to wytrzymać, dlatego też powoli ludzie zostawiali ją samą sobie. Jeszcze trochę, a zostaniesz całkiem sama. Ale przyzwyczajeń nie jest łatwo się pozbyć.
Odchrząknęła. Chyba nie było tu sensu dłużej siedzieć. Pomilczeć mogła przecież także w dormitorium. Czuła się jednak cała odrętwiała i choć próbowała się ruszyć, nie mogła wstać. Zdziałała tylko tyle, ze zsunął jej się koc i znowu zrobiło jej się zimno.
- Nie mam... siły wstać. Pomożesz mi? - wydusiła z siebie. Prośba o pomoc była dla niej czymś trudnym, czymś, czego nie mówiła ot tak, bo przecież zwykle radziła sobie sama.

Nagle Constantine jakby obudził się ze snu, lekko potrząsnął głową i popatrzył prosto na ślizgonkę. Usłyszał prośbę o pomoc, co najwyraźniej tak łatwo nie wydostało się z ust owej osoby. Od razu zerwał się z miejsca w którym był, łapiąc ją za ręce, które wydawały się teraz bardzo zimne.
- Zmarzłaś - skwitował chłopak, jedną z dłoni przenosząc ostrożnie na jej talię, żeby pomóc wstać. Nie wiedział czemu tak nagle straciła siłę, więc przyglądał się jej uważnie. Może była chora ? Nic dziwnego skoro osłabienie organizmu pojawiło się tak nagle, znikąd. Co jak co, ale sam ten fakt już zaniepokoił Constantine ` a, więc zwracał teraz sto procent swojej uwagi na Cir.
- Coś się stało ? - spytał jakby nie było z jakąś taką troską w głosie i popatrzył za siebie na drzwi, które wydawały mu się być teraz bardzo daleko. W myśli skomentował to jako jakieś przywidzenie - jeśli chcesz, mogę cię odprowadzić do lochów.

Weszła do salonu wspólnego z nadzieją, że znajdzie tu kogoś normalnego. Kogoś, kto będzie chciał pogadać, a nie wytknąć jej brak piersi czy też mózgu.
Albo kogoś, kto zostawi ją w spokoju. Wszystko jedno.
Usiadła w jakimś fotelu, zastanawiając się, kiedy w końcu spotka się z Angie. Jak znów będą się tak mijać, to osobiście wparuje do pokoju wspólnego ślizgonów i ją gdzieś zgarnie.
Na Ognistą Whisky oczywiście.

Dłonie Constantine'a zawsze były, jak pamiętała, ciepłe. Takie były i dziś. A jej było teraz tak zimno. I nie miała siły i ochoty na nic. Jeszcze zaczęła ją boleć głowa, na dodatek. Albo dopadla ją migrena albo zaczynało się przeziębienie, co było gorszą opcją.
- Właśnie nie nie wiem, co się stalo, czułam się dobrze - odparła. No, jeszcze nie straciła zdolności trzeźwego myślenia. Jak na razie.
- Nie, nie chcę tam wracać - dodała, dziwiąc się samej sobie. W końcu była Ślizgonką, wiec kochała lochy. Ale nie dziś. - Tam jest zbyt zimno - powiedziała zgodnie z prawdą. W lochach zawsze było zimno i nawet kominek nie dawał zbytnio ciepła. To przez to, iż część lochów znajdowała się pod jeziorem.