Ten dzień Jay przesiedział w swoim gabinecie, paląc papierosa za papierosem, pijąc trochę brandy oraz przygryzając paluszki. Zapadł w doła, stwierdził, że jego życie jest bez sensu i musi coś ze sobą zrobić. Przecież marnuje życie siedząc w tym cholernym zamku! Poszedł w buntowniczym nastroju do łazienki i ku swojemu przerażeniu zobaczył swoją całkowicie zarośniętą buzię i poczuł, że śmierdzi papierosami. Zszokowany swoim niewyjściowym wyglądem jak najszybciej umył się i ogolił. Kiedy zobaczył się w lusterku od razu poprawił mu się humor. Uśmiechnął się do swojego odbicia. Co on sobie myślał. Jego życie jest idealne! W końcu mógłby wyglądać jak jakiś niewyrośnięty puchon z odstającymi uszami. A jest Jaydonem. Zadowolony z siebie postanowił przejść się po zamku. Kiedy przechodził obok pokoju wspólnego postanowił, że to tam złoży wizytę komuś kto jest w środku. Kiedy wszedł do środka od razu przypomniała mu się bitwa z Bell Rodwick. Rozsiadł się wygodnie na kanapie i rozejrzał się po pokoju.

Piękny wieczór. Tak pięknych wieczorów było nie wiele. Na dworze była idealna temperatura, nie było ani za ciepło ani za gorąco. Zamek powoli układał się do snu, by rankiem znowu obudzić ich gwarną ucztą.
Alexis jednak pomimo natłoku zajęć cierpiała na wszechobecną nudę. Nie potrafiła znaleźć sobie miejsca w pokoju wspólnym. Nie mogła nawet się skupić na czytaniu jakichś czarno magicznych dzieł. Po prostu rozpierała ją energia.
Zupełnie przez przypadek weszła do Salonu Wspólnego. Mogła wpaść do każdej pustej klasy, jednak trafiła właśnie tu. Może akurat trafi na jakieś miłe towarzystwo? Cóż, przeczucie jak zwykle niezawodne, bowiem na środku pomieszczenia, zobaczyła Jaya rozpartego na kanapie.
-Jay! - powiedziała radośnie. -Merlinie, jak ja cię dawno nie widziałam. Chodzą plotki, że zabarykadowałeś się w swoim gabinecie i wychodzisz tylko wtedy, gdy zachce ci się jeść - rzekła z uśmiechem podchodząc bliżej i siadając koło chłopaka. - Ty nawet nie wiesz jak ja się cieszę, że okazało się to nieprawdą. - dodała, szczerząc zęby.

Kiedy usłyszał swoje imię szybko odwrócił się w stronę dziewczyny, która to krzyknęła. Oczywiście od razu rozpoznał, że woła go nie kto inny, a Alexis. Uśmiechnął się zniewalająco jak to miał w zwyczaju, chwaląc swoją przezorność, że przed sekundą wykąpał się i wyperfumował. Dziewczyna usiadła obok niego. Jaydon zapomniał już jak ładna jest panna Brooxter.
- Nie, często chodzę po zamku. Gabinet jest niewyobrażalnie nudny w porównaniu do Pokoju Wspólnego, w którym kiedyś spędzaliśmy czas... Nachodzą mnie w nim dziwne myśli pewnie przez to, że siedzę tam całkiem sam- powiedział kładąc nacisk na ostatnie słowo i uśmiechając się wymownie do dziewczyny.
- To miło, że tak się za mną stęskniłaś- stwierdził wyciągając ramię i obejmując ją nonszalancko, wcześniej przyciągając ją do siebie.
- Ale zawsze mogłaś mnie odwiedzić w moim przytulnym gabinecie- dodał.- Zawsze jesteś tam mile widziana.

Oparła się wygodnie o oparcie kanapy i bynajmniej nie mając nic przeciwko temu, iż Jay ją obejmował, położyła nogi na stole. Powinna chyba czuć się dziwnie, będąc obejmowana przez nauczyciela, ale ten gest był tak naturalny, jeśli chodzi o Jaydona, że Alexis przestała już zwracać na to uwagę.
- Wiesz, że parę razy miałam ochotę do ciebie przyjść? Ale... nie miałam pewności czy mnie nie wygonisz. Przecież uczennice nie powinny zabierać swoim bardzo zapracowanym nauczycielom ich cennego czasu. - powiedziała z zadziornym uśmiechem. Oczywiście wiedziała, że Jay nigdy nie wygonił by jej z gabinetu i tylko się z nim droczyła. Alexis nie była byle jaką dziewczyną, którą można było sobie ot tak wyprosić. Biorąc pod uwagę jej wygląd, urok osobisty i... wspominałam już o wyglądzie? Było to po prostu nie możliwe.
- Swoją drogą, nie doczekałam się gratulacji, za udany mecz - powiedziała, unosząc brew.

Alexis z pewnością nie mogła przestać zwracać uwagę, że Jay ją obejmuje, bo to musi być wyjątkowo ekscytujące wydarzenie biorąc pod uwagę jak przystojny jest pan Murrey. A biorąc pod uwagę, że jest teraz nauczycielem, czyli wręcz zakazanym owocem, powinna być jeszcze bardziej podniecona tym gestem.
- Myślę, że znalazłbym dla Ciebie trochę czasu, szczególnie, że ostatnio nie jestem zbyt zapracowany... W każdym razie teraz proszę Cię o odwiedziny i mam nadzieję, że następnym razem nie będziesz bała się do mnie przyjść- wytłumaczył wszystko cierpliwie Alexis na wszelki wypadek. Oczywiście, Brooxter była wyjątkowo śliczną dziewczyną i na pewno wiedziała, że Jaydon miał do niej niejaką słabość i rzadko kiedy potrafił jej czegokolwiek odmawiać. Spojrzał na nią zdziwiony kiedy przypomniała mu o meczu.
- O ile dobrze pamiętam nie strzeliłaś żadnego gola, więc nie wiem czy powinienem gratulować tobie. Jak już to raczej Angie Davis- droczył się z nią, równocześnie przejeżdżając ręką, którą ją obejmował po ramieniu.

Po jej plecach przebiegł krótki dreszcz. Może to, że ją obejmował wcale nie było tak obojętne? Może tylko tak to sobie tłumaczyła, chcąc przed sobą coś ukryć, co było, swoją drogą bardzo trudne. Sama nie wiedziała co powinna o tym wszystkim myśleć, więc najlepszym sposobem było... nie myślenie o tym w ogóle.
Spojrzała na niego z ukosa. Taak, wspominanie o meczu było raczej błędem, choć musiał przyznać, iż latała wyjątkowo ładnie. Przynajmniej jeśli chodzi o pierwszą połowę, później już jej się znudziło... No bo ile można było siedzieć na miotle? A ich mecz trwał wystarczająco długo by Alexis narobiła sobie odcisków.
- No przestań. - powiedziała, dzióbiąc go w bok. - Nie byłam aż taka straszna. - powiedziała, charakterystycznym pełnym pewności siebie głosem, którego w ostatnim czasie, przestała praktycznie używać. Och, Alexis schodziła na psy i nie wiadomo było dlaczego.
- A wiesz jak teraz jest dziwnie, kiedy nie ma cię w naszym pokoju wspólnym? Wracałam sobie zawsze z lekcji a wchodząc do pokoju i widząc cię z jakąś zupełnie nową dziewczyną, mogłam mieć pewność, że ten świat jeszcze jest normalny. A teraz... wieje nudą. - rzekła całkiem poważnie. Chyba zebrało jej się na jakieś wspominki. Sama była tym faktem zaskoczona, gdyż zwykle opowiadać takie rzeczy zaczynała po wybiciu naprawdę dużej ilości alkoholu. Teraz jednak, korzystając z okazji, że była zupełnie rozluźniona, mogła trochę... pofantazjować.
Zmrużyła oczy i westchnęła głośno. Mogłaby tak teraz pójść spać.

To jasne, że wszyscy chcieli być obejmowani przez Jaydona, nawet jeśli o tym nie wiedzieli. Nawet piękna Alexis. Oczywiście Jay tak zawsze sobie wmawiał, ale zawsze miał wrażenie, że ona nigdy nie była nastawiona do niego tak jak inne dziewczyny. Traktowała go jak typowego kumpla, którym od czasu do czasu może się pobawić. To on czuł się przy niej jak jakaś zdobycz na każde jej zawołanie co mu się nie podobało wcale, a wcale. Ale cóż miał zrobić?
- No jasne, że nie byłaś. Trzeba przyznać, że skutecznie odwracałaś uwagę męskiej części drużyny Ravenclawu oraz samego sędziego. Nawet na miotle wyglądasz niezywkle pociągająco Alexis- powiedział uśmiechając się do niej po swojemu i niechcący przybliżając się jeszcze bardziej, o ile było to możliwe. W końcu mówił prawdę, ta dziewczyna nawet jakby obierała ziemniaki wyglądałaby jak chodzący sex.
Westchnął słysząc jak Alexis uroczo o nim mówi.
- Też tęsknie za tymi czasami. Co prawda teraz mam gabinet i mogę sobie siedzieć z kim chcę, ale... to nie ten sam klimat. A poza tym ty nie przechodzisz często obok mnie i nie mogę sie na Ciebie popatrzeć, najwyżej w Wielkiej Sali albo jak przechodzisz korytarzami... a to stanowczo za mało!- powiedział szczerą prawdę Jay, podziwiając sobie urodę siedzącej obok dziewczyny. Uśmiechnął się ponownie.
- Wieje nudą, bo nie ma tej adrenalinki? Tak to czułaś zawsze zazdrość kiedy widziałaś mnie z innymi kobietami, a teraz nawet nie masz czym się poprzejmować- stwierdził z niewinną minką.

Uśmiechnęła się znacząco. Zdania takie, jak wypowiedział Jay zdarzało jej się słyszeć... cóż dość często. Także była w stu procentach przyzwyczajona do tego typu komplementów. Szczególnie, że z ust chłopaka sypały się niemal caały czas.
- Powiedziałabym, że głównie sędziego. Nie odzywał się przez cały mecz - rzekła. - Jestem rozczarowana spodziewałam się, że wejdziesz na stanowisko komentatora i będziesz rozprawiał jak bardzo podoba ci się fryzura Angie. - powiedziała zadziornie.
-Pff... zazdrość? Chyba mnie z kimś pomyliłeś. - prychnęła wymijająco. - Jay, nie wiedziałam, że jesteś taki szczery. - zauważyła. On nie był typem chłopaka, który mówił głośno co siedziało mu w głowie. - Masz jakiś problem? Chciałbyś o tym porozmawiać? - zapytała z miną zatroskanej terapeutki.

Oczywiście, często opowiadał komplementy, ale musiała w duchu przyznać, że gdyby nie one rozmowa nie byłaby aż tak przyjemna. W końcu mało kto znajdował w szybkim tempie tak ładnie dobrane komplementy! A Jaydon , który nie chwali Alexis za każdym razem to już nie byłby ten sam Jaydon.
- A co miałem robić? Graliście i graliście, a ty leciałaś za szybko, żeby cały czas na ciebie patrzeć... A stanowisko komentatora było już zajęte. A poza tym sądzę, że Angie ma wiele ładniejszych części ciała niż włosy- dodał z niewinnym uśmieszkiem, oczywiście starając się wywołać niebywałą zazdrość w Alexis, co z pewnością wyszło mu pierwszorzędnie jak zawsze, chociaż ona zarzekała się, że wcale tak nie jest.
- Nie mógłbym cię z nikim pomylić, kochana.
Zaśmiał się kiedy powiedziała o jego szczerości. Nic na to nie odpowiedział, bo aż mu się zrobiło głupio, że powiedział jej coś takiego. Dlatego tylko prychnął udając, że wcale nie żałuje, że nagle zebrało mu się na zwierzanie.

Na wzmiankę o częściach ciała Angie chciała go z całej siły dźgnąć w brzuch, uderzyć, przewrócić, cokolwiek! Pogrywał sobie z nią! To było... ach, to było takie... nawet nie wiedziała jak to nazwać. W sumie sama zaczęła temat Angie, ale to nie znaczy, że chciała aby Jaydon go kontynuował. Warknęła w duchu ale na jej twarzy pojawił się uśmiech. Wymuszony i pełen... no przecież nie nazwie tego zazdrością! Ale zawsze uśmiech.
- No, ale mów dalej. W sumie twoje zwierzenia wcale nie były takie nudne - powiedziała z błyskiem oczach, z zupełną szczerością na twarzy. - Może dowiem się czegoś... czego chcę się dowiedzieć. - rzekła, odgarniając do tyłu swoje blond włosy. Kto by pomyślał, że potrafią być one takie irytujące.

Jaydon na chwilę przestał się uśmiechać. Trwało to zaledwie sekundę kiedy jego twarz straciła swój zwykły, cwaniacki wygląd. Miał wrażenie, że Alexis faktycznie nie podoba się to co powiedział o Angie i wcale sobie tego nie wmawiał. Mrugnął i momentalnie ponownie stał się Jayem, który sądzi, że może zrobić wszystko co zechce.
- Nie podzielasz mojego zdania o Angie?- zapytał zdumiony unosząc do góry brwi. Przybliżył buzię do jej blond włosów i pocałował je delikatnie, jak to Jaydon.
- Przecież wiesz, że twoje części ciała i tak są znacznie bardziej kuszące- powiedział, a raczej wyszeptał do ucha Alexis. Odsunął się nieznacznie.
- Zawstydziłaś mnie, nie będę ci wchodził na głowę swoimi przemyśleniami- stwierdził wzruszając ramionami. Skończyła się chwila zwierzeń Jaydona. Wyciągnął rękę, którą ją nie obejmował i sam schował jej niesforne włosy za ucho dziewczyny.

- Szczerze mówiąc nigdy się nie przypatrywałam Angie z takimi szczegółami, więc nie będę oceniać jej wyglądu. - powiedziała, w sposób dla siebie niezwykły. Zawsze, ale to zawsze ocenianie innych (a raczej krytykowanie) sprawiało jej przyjemność. A teraz nie podjęła nawet tematu.
Wywróciła oczami, słysząc wzmiankę o tym, że jej części ciała są bardziej kuszące i z powrotem przeniosła wzrok na Jaydona.
-Oj przestań Jay. Twoje przemyślenia były bardzo interesujące. - powiedziała i przeniosła nogi ze stołu na kolana kolegi. - Chyba nie karzesz mi cię prosić ? - rzekła z chytrym uśmieszkiem. - Ewentualnie mogę spróbować cię upić.

- Żałuj- powiedział jedynie delikatnie wzruszjąc ramionami. On sam wcale nie zauważył, że ta wypowiedź jest nie w jej stylu, bo zazwczyaj przy niech chwalił jej urodę, a nie zalety innych dziewczyn. Zrobił trochę niezadowoloną minę kiedy wywróciła oczami, przecież widział, że nie była szczęśliwa z jego słów na temat Angie, nie był ślepy! Chyba...
- Z czym mam przestać?- zapytał zdezorientowany. Jak tu nadążać za kobietami? Nagle dziewczyna położyła na nim swoje nogi, zapewne pragnąc go namówić do mówienia. Położył dłoń na jej ślicznych udach i pogłaskał ją po nich. Spojrzał na nią zdziwiony.
- Prosić? Ale ja nie wiem co mam ci jeszczce powiedzieć... tęsknie trochę za tym, że nie jestem już uczniem i tyle- wytłumaczył jej, odwracając wzrok w kierunku kominka.

Nie zrozumiał jej, tego można się było spodziewać. Trudno się mówi, prawda?
- Nic, nic, tak mi się tylko powiedziało. Nie w tym sensie przestań. - jęknęła lekko zmieszana. Jak często zdarzało jej się palnąć coś głupiego? Zadziwiająco, przy Jaydonie? Zawsze. Oczywiście, bo słowo "przestań" miało wiele znaczeń. Przynajmniej dla niej. Cóż, trudno było przyznać, ze Alexis należała do najnormalniejszych osób.
- Przepraszam - mruknęła i położyła sobie głowę na jego ramieniu. Baaardzo miło. Westchnęła cicho i spojrzała na Jaya, który odwrócił wzrok.
- Dlaczego tęsknisz za byciem uczniem? Jesteś w Hogwarcie tak czy siak, tyle tylko, że masz trochę więcej praw i nie odejmują ci punktów za głupie przewinienia. - powiedziała, wpatrując się w jego oczy. Jaki to był właściwie kolor? Piwny?

Jay patrzył się na nią zszokowany. Coraz mniej ją rozumiał. Zawsze sądził, że wiedział o co chodzi kobietom, ale zachowanie Alexis mimo wszystko było jakieś... nie w jej stylu. Miał coraz większe wrażenie, że faktycznie jest zazdrosna, co w sumie całkiem by mu się podobało.
- Przepraszasz?- zapytał znowu. Po chwili jednak dziewczyna położyła głowę na jego ramieniu. Jaydon poczuł słodki zapach jej włosów i... całkowicie zgłupiał. Ale oczywiście nie dał tego po sobie poznać, co to to nie!
- Nie mogę z wami siedzieć w Pokoju Wspólnym i omawiać szczegóły minionych dni... To chyba rzecz, za którą najbardziej tęskni. A poza tym... w zasadzie nie mam prawa cię tak przytulać jako nauczyciel... Jednak dyrektor wciąż nie traktuje mnie chyba zbyt poważnie- powiedział z rozbawieniem w oczach. Odwrócił głowę w stronę Alexis, teraz mogła spokojnie zobaczyć, że jego oczy były oczywiście piwne.

Dobra. Nadszedł czas na powrót do normalności, gdyż w pewnej chwili zaczęła się czuć jak bohaterka nudnej opery mydlanej. Jej wyraz twarzy od razu się zmienił a oczy, zwykle zamglone, teraz rozbłysły. Wystarczyło by Alexis powróciła z powrotem do swojego ciała. To dryfowanie gdzieś pomiędzy chmurkami było... hm... po prostu jej się już znudziło.
Uśmiechnęła się do siebie z dziką satysfakcją, kiedy usłyszała jak bicie serca Jaya przyspiesza, zaraz po tym, jak położyła mu głowę na ramieniu. W tej chwili miała ochotę krzyknąć coś w stylu "mam cię!", jak w tych mugolskich programach, które nazywali... właściwie nie pamiętała jak je nazywali.
- W zasadzie nie masz prawa mnie tak przytulać ? - prawie zacytowała jego słowa, unosząc brew. - Ale zasady, jak to mówią, są po to by je łamać. Chociaż właściwie, jeśli sprawia ci to jakiś... no nie wiem... dyskomfort, możesz mnie nie dotykać. - jeden kącik jej ust powędrował ku górze, tworząc charakterystyczny uśmieszek.

Sverre pobłądziła trochę po zamku, aż w końcu trafiła do Salonu Wspólnego.
No, może być. Bottenviken było jakoś lepiej urządzone, ale narzekać nie będzie!
Rozejrzała się dookoła rzucając ludziom miłe spojrzenia, które zachęcały do rozpoczęcia rozmowy. Nie będzie się wszak narzucać!
Oparła wygodnie rękę o oparcie fotela i zaczęła bębnić palcami w blat stoliczka stojacego obok.

Gabriel wszedł znudzony do salonu. Jakoś nigdy nie przepadał za tym miejscem, ale teraz nie wiedział za bardzo dokąd iść. Miał dziwną chęć rozładowania złości na kimś obcym. Na samą myśl uśmiechnął się czarująco. Po chwili dostrzegł jakąś dziewczynę, chyba z Ravenclaw'u. Jego twarz wykrzywiła się w dziwnym uśmiechu. Podszedł do niej i spojrzał na nią z góry.
-Można się dosiąść?- zapytał bez emocjonalnym głosem. Nie czekając na odpowiedź przysiadł się do niej na przeciwnym fotelu.

Sver aż podskoczyła.
Spojrzała zdziwiona na chłopaka, który wyrósł przed nią znikąd, ale szybko opanowała emocje i przybrała neutralny wyraz twarz.
Taka kalka.
Nie spodziewała się aż tak miłych powitań w tej szkole, no, no!
-Oczywiście-odpowiedziała ni to miłym ni to obojętnym tonem, gdy chłopak raczył się już usadowić.
No, cóż. Mam się teraz cieszyć, ze tu jesteś?
-Jestem Sver. Sverre Haakon, ale wolę, gdy nazywa się mnie Sierra - przedstawiła się posyłając mu nienaganny uśmiech.

Ponieważ Alexis zakończyła sama z siebie temat (nie umknęło mu oczywiście, że w końcu nic mu nie wyjaśniła), postanowił, że nie będzie tego kontynuować. W zasadzie gdyby mu to powiedziała, oznajmiłby jej cierpliwe, że jego serce zawsze przyspiesza, kiedy ładna dziewczyna jest przy nim odpowiednio blisko.
- Raczej nie mam, ale jak widzisz niezbyt stosuję się do tych wszystkich zasad- wyjaśnił jej.- A poza tym ty za to zostałabyś wyrzucona ze szkoły...
Nie miał pewności czy by tak było, ale zawsze mógł ją postraszyć, prawda?
- A jak Ci minęła reszta wakacji Alexis? Nawet nic nie mówiłaś- powiedział marszcząc z zastanowieniem brwi. W sumie ostatnio mieli dłuższe pogawędki jedynie na Malediwach.

Przyjrzał się uważnie dziewczynie. widać , że była nowa. Oparł się wygodniej o oparcie. Haakon? Raczej jej nie kojarzył. Gdy dziewczyna posłała mu nienaganny uśmiech sparodiował go.
-Miło poznać Severre.- podkreślił ostatni wyraz.
Wyciągnął list od Lily i zaczął go zgniatać i bawić się nim.
-Taa, a ja Gabriel- powiedział lekko znudzonym głosem. Nazwiska nie podał, a co! - Jesteś nowa, prawda?
Zerknął na dziewczynę zastanawiając się czy zaraz nie ucieknie obrażona z salonu.

Rozciągając nadal usta w uśmiechu zacisnęła mocno zęby.
Czy ja mówię niewyraźnie, do cholery?
Odkchrząknęła cichutko.
-Tak, mówi się SVER-RE - powiedziała powoli.
Hej, a może do tej szkoły przyjmują też ułomnych?
-Miło cię poznać, Gabrielu - milej byłoby wylać sobie na głowę kubeł szlamu.
-Jestem nowa, przeprowadziłam się ze Szwecji. Ze szkoły Magii Bottenviken.
Nie zamierza uciekać. Graj dalej w swoje gierki, to cię pogrąży.

Snuła się bezcelowo po zamku, przenikając kolejne ściany, kolejne, kolejne, następne. Setki ścian, setki znanych ścian i korytarzy.
Miała dziś zły nastrój.
Pojawiła się w salonie wspólnym, nęcona podświadomie mnogością istot się tu znajdujących. Niegdyś czekoladowe, dziś poczerniałe i puste spojrzenie dosięgnęło uczniów. I nauczyciela.
Wygładziła śliczną sukienkę z lat czterdziestych, poprawiła włosy upięte w finezyjny sposób, ale zawisła w miejscu. Mleczna, mglista, kilka cali nad ziemią.

Posłał jej ironiczny uśmiech. Oh, już się denerwowała. Widać lepiej by było gdyby sobie poszła. No trudno...
-Tak, tak Sverre..- zaśmiał się ze dziecinnej złości krukonki - Tej twojej szkoły to jakoś nie kojarzę... musi być mało znana, co?
Przeczesał wolną ręką włosy i spojrzał na dziewczynę. Oh, daruj sobie naiwna niewiasto.. pomyślał i zaśmiał się w duchu. Kogo obchodzi jak się nazywasz? spojrzał na nią z politowaniem.

-Niezbyt znana. Za to jest bardzo dobra. Ma tylko gorszy PR niż Hogwart, czy Beuxbatons.
Oj, chłopcze, wiem, co próbujesz zrobić. Szkoda, że ci się nie uda!
Obdarzyła chłopaka zimnym spojrzeniem, które wyglądało dość groteskowo przy słodkim uśmiechu widniejącym na twarzy. Zestawienie to dawało Sver wyraz twarzy mówiący "lepiej ze mną nie zadzieraj".
Przeczesała delikatnie palcami grzywkę i chciała zagaić o naukę w Hogwarcie, ale nagle zamknęła czerwone usta i wzdyrgnęła się na widok białej mgły rozlanej na środku pokoju. Duch, fe!
-U nas, w Bottenviken, raczej ich nie spotykamy - powiedziała kiwając głową w stronę zjawy, która ją fascynowała, jednocześnie obrzydzając.

Podążył za spojrzeniem dziewczyny. Ujrzał o kobietę brązowych włosach , w sukience ... a raczej ducha. Zmierzył krukonkę wzrokiem. Słodkie i irytujące „tapeciary” nigdy nie były w jego typie. Niestety inteligencją też nie grzeszyła. Ducha nie widziała? I te jej obrzydzenie w oczach. Ta jej szkoła musi byś beznadziejna.
-No widzisz sama. Hogwart jest o wiele lepszy.- pokręcił znudzony głową.- Nie patrz się tak na nią, sama nie lepiej wyglądasz...- powiedział trochę ciszej.
Dziewczyna Duch musiała być ładna przed śmiercią. Choć teraz gdy stała się blada, wcale nie zbrzydła. A krukonka no cóż... nie była zbytnio urodziwa.